Τρίτη 27 Απριλίου 2010

"Οδυσσέας- stop!", της Τζίνας Δαβιλά



Πριν από ένα χρόνο μπήκες στη ζωή μας. Φοβισμένος, χτυπημένος, κακοποιημένος . Σε είπαμε Οδυσσέα, όχι γιατί είχες αποδείξει την ευστροφία σου, αλλά γιατί ήσουν ταλαιπωρημένος. Πέρασαν 3 μήνες για να δεχτείς χάδι, να νοιώσεις ασφάλεια. Στο διάστημα αυτό αρρώστησες, τρέχαμε σε γιατρούς για να ζήσεις, τα καταφέραμε, τα ΚΑΤΑΦΕΡΕΣ και ξαναστάθηκες στα πόδια σου. Μας έμαθες πώς είναι η ζωή κοντά σου και μαζί  σου  γίναμε και μεις καλύτεροι.

Πριν από 3 μήνες με δάγκωσες στο πρόσωπο και μου έδωσες ένα ωραιότατο σημάδι αλά Χάρρυ Πόττερ!  Ξαφνικά, χωρίς λόγο. Απομακρύνθηκες για προληπτικούς λόγους- σύμφωνα με τις υποδείξεις του κτηνιάτρου. Μεταφέρθηκες σε χώρο που μπορούσες να είσαι ελευθερος - αφού ξεπεράσαμε το ανυπόφορο δέσιμο που επιβαλλόταν για "προληπτικούς λόγους". Δεν ήθελα να νοιώθεις εγκλωβισμένος. Δεν ήθελα να επαληθεύιες το όνομά σου. Φοβόμουν να σε πλησιάσω και αναστέναζα πολλές φορές γιατί  καταστράφηκαν δια βίου  οι σχέσεις μου με τα μεγάλα σκυλιά .

 Σήμερα μου είπαν ότι σε χτύπησε ένα αυτοκίνητο, σύρθηκες ως την άκρη του δρόμου και ξεψύχησες εκεί. ... Και είχα 3 ολόκληρους μήνες να σε χαιδέψω...Από φόβο...Αχ, βρε Οδυσσέα μου - που για άλλη μια φορά επιβεβαιώνεις το όνομά σου... Πού να πηγαίνεις άραγε???

Τρίτη 20 Απριλίου 2010

"Πώς η Ελλάδα θα σωθεί???" της Τζίνας Δαβιλά


Όλοι μιλούν για την Ελλάδα που χρεοκοπεί… Και εγώ θα μιλήσω για την Ελλάδα που θα σωθεί…
Άντε πια σας βαρέθηκα όλους σας… Και τι καταλαβαίνετε με τόση μεμψιμοιρία? Θα ζήσετε καλύτερα? Ε, λοιπόν, ο έλληνας – τον όποιο σύγχρονο θεωρώ ένα κουτοπόνηρο λαμόγιο και εδώ δανείζομαι το χαρακτηρισμό του αγαπητού μου δημοσιογράφου Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου «μπούφους γκρέκους λαμόγιους» - έχει --να πάρει η ευχή-- δυνατό χαρακτήρα και, ααααν το θέλει, θα τα καταφέρει. Πώς? Με το χαμόγελο, την παρέα, την απλότητα, την καλοσύνη… Πώς είπατε? Οι επιταγές λήγουν? Ε, και? Αν είστε μουρτζούφληδες θα βρείτε χρήματα να τις πληρώσετε? Βρε δε με παρατάτε? Σιχάθηκα την τηλεόραση με τους αναλυτές της! Σιχάθηκα το φόβο που σπέρνουν στις αδύναμες νοητικά και οικονομικά ομάδες! (γειά σου Γιαννάκη μου – τον Αγγελάκα εννοώ). Σιχάθηκα και όλους τους κουστουμάτους που φροντίζουν για το καλό μας.

 Προτιμώ «λίγο κρασί λίγο θάλασσα και τ’ αγόρι μου» παρά όλη αυτή την τρεχάλα για την απληστία και την αχαριστία. Και πότε θα πούμε ευχαριστώ για όλα αυτά που απολαύσαμε τόσα χρόνια, ε? Ποτέ!!! Ξέρετε τι λέει ο νόμος της φύσης? Η αχαριστία πληρώνεται. Αυτό πληρώνουμε και μείς. Το γεγονός ότι ξεχάσαμε να ευχαριστήσουμε, όποιον πιστεύουμε ο καθένας, για ό,τι χαρήκαμε. Και ο πατέρας μου έλεγε: «Η κότα πίνει νερό, κοιτάει και το Θεό».



ΥΓ: Σοφία, Ιουλία, χάρηκα πολύ!!!

Κυριακή 18 Απριλίου 2010

Γιάννης Αγγελάκας: "Η ιστορία με το γερμανικό focus μου φαίνεται ένα πολύ φτηνό θέατρο!" συνέντευξη στη Τζίνα Δαβιλά

Η συνέντευξη μεταδόθηκε από τον "ΠΑΛΜΟ 99.5" στις 10 Απριλίου 2010  στο πλαίσιο της εκπομπής "Μουσικής Αναδύσεις". 
Με το Γιάννη Αγγελάκα μεγάλωσα. Δηλαδή με τις «Τρύπες» ενηλικιώθηκα. Όχι ηλικιακά, αλλά νοητικά. Εκεί στη δεκαετία του 90. «Το τρένο» αποτελεί ένα καταλυτικό τραγούδι για μένα που μου φτιάχνει όποια ώρα της μέρας και να το ακούσω τη διάθεση, δίνοντας απάντηση σε όλα τα λαμόγια που μας πολιορκούν. Έτσι τουλάχιστον νοιώθω. Τώρα, αν τα λαμόγια δεν το πάρουν είδηση, δε με νοιάζει καθόλου…



Ο Γιάννης δίνει σπάνια συνεντεύξεις. Όταν του ζήτησα να μιλήσουμε στις 21 Μαρτίου- Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης- μου απάντησε: «Βρες άλλον, δεν είμαι εγώ αυτά!». Δε χρειάζεται συστάσεις, έχει χαρακτηριστική φωνή, ιδιαίτερο στίχο και σπάνια ευαισθησία. Ισορροπημένος και ειλικρινής μιλά ξεκάθαρα και αντρίκια δηλώνοντας χαρακτηριστικά: «Και ήρθε ο καιρός της ALLTOGETHERNOW…. , και εκεί όπου κανείς δεν μπορεί να συνεννοηθεί πια ούτε με την ίδια του την σκιά, καμμιά εικοσαριά νοματαίοι παλεύουμε να συντονιστούμε και να φτιάξουμε μουσική που να κουβαλάει ζωντανή μνήμη και να προχωράει κοιτάζοντας μπροστά. Το αν καταφέρνουμε κάτι ή όχι λίγο με νοιάζει, αυτό που με γεμίζει είναι που μπορώ ακόμα να παίρνω φόρα και να κουτουλάω πάνω στα ντουβάρια της νεοελληνικής ανοησίας ακόμα κι αν δεν ανοίξω καμμιά τρύπα είναι ένας αξιοπρεπής τρόπος να τρώω τα μούτρα μου»
Μ’ αρέσει η θέση του, ο λόγος του, η μουσική του, η σκέψη του, η στάση ζωής του, η αυθεντικότητα που τον διακρίνει. Τον θεωρώ γνήσιο εκπρόσωπο της ΡΟΚ μουσικής ή ακόμα καλύτερα της Θεάς Μουσικής, όπως διευκρίνισε ο Ανδρέας Θωμόπουλος για τον Παύλο Σιδηρόπουλο. Έναν από τον λίγους αυθεντικούς μουσικούς της Ελλάδας, που πειραματίζεται , ψάχνει και διευρύνει τους δικούς του και τους δικούς μας ορίζοντες.





Νοιώθει δικαιωμένος ως μουσικός?: «Δικαιωμένος ένοιωθα από μικρός είτε άρεσε αυτό που έκανα είτε όχι. Συνεπώς, από αυτή την άποψη δεν με αφορά το αίσθημα της δικαίωσης. Νοιώθω ότι περπατάω το δρόμο μου , κάνω μουσική. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω ακριβώς τι κάνω, αλλά δεν έχει για μένα τόση σημασία αν αυτό που κάνω έχει μεγαλύτερη ή μικρότερη ανταπόκριση. Με τις «ΤΡΥΠΕΣ» ζήσαμε πολύ όμορφες στιγμές και προτού γίνουμε γνωστοί, ένοιωθα δικαιωμένος από την ίδια τη ζωή. Έκανα αυτό που ήθελα. Αν πλήρωσα το τίμημα? Όλοι πληρώνουμε για τις επιλογές μας».



Τι έχει κρατήσει από τις «Τρύπες»: «Τα πάντα, οι στιγμές που έχεις ζήσει κάποτε με κάποιους ανθρώπους κατασταλάζουν και αποκρυσταλλώνονται».



Πίστη και Θεός: «Η ερώτηση δεν πρέπει να είναι αν πιστεύουμε στο Θεό, αλλά αν όλο αυτό που ζούμε, το σύμπαν, η φύση, έχει κάποιο νόημα, έχει κάποιο νόημα».

Εκκλησία - Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος: «Κοιτώντας προς τα πίσω διαπιστώνει κανείς ότι πάντα η Εκκλησία είχε αυτό το ρόλο, να κόβει το δρόμο του ανθρώπου προς την ανθρωπότητα, την εξέλιξη τον ίδιο το Θεό. Φυσικά ο Ιερώνυμος είναι πολύ πιο συμπαθητικός σε σχέση με το Χριστόδουλο. Δεν έχει την έπαρση, την αλαζονεία, την εμπάθεια που είχε ο προκάτοχός του, τουλάχιστον όπως αυτός φαινόταν σε πρώτο επίπεδο. Δεν κάθισα να ασχοληθώ και πολύ, όμως μαζί του. Σίγουρα, όμως, η προσωπικότητα που αυτή τη στιγμή ηγείται της Εκκλησίας είναι πιο σοβαρή από τον προηγούμενο τραγέλαφο. Δεν είναι λίγο το γεγονός ότι δε βγαίνει και πολύ στην τηλεόραση».



Οι σχέσιες του με τα ΜΜΕ-Δημοσιογράφους: "Καθόλου καλή. Έχω και φίλους δημοσιογράφους.

Ποιο χαρακτηριστικό θεωρεί αφόρητο σε κάποιον: "Δεν κάθομαι να το σκεφτώ και πολύ. Συνήθως φροντίζω με τους ανθρώπους που συναναστρέφομαι να είναι ανοιχτός και να έχω ένα πάρε-δώσε καθαρό μαζί τους. Αν κάποιος δεν έχει τέτοια διάθεση, φεύγω δε έχω πρόβλημα".



Η κρίση της ελληνικής κοινωνίας: «Δεν είναι μόνο οικονομική, είναι πνευματική, ψυχολογική, νοητική.»



Τι τον ενοχλεί περισσότερο: «Πολλά. Ποιος δεν ενοχλείται από καθημερινά πράγματα. Το θέμα δεν είναι να απαριθμήσουμε τα χιλιάδες πράγματα που μας ενοχλούν, αλλά τι διάθεση έχουμε να κάνουμε για αυτό. Καλύτερα είναι να δούμε τι μας δίνει δύναμη. Τι ανανεωτικό υπάρχει σε αυτή τη δύσκολη οικονομική εποχή – οικονομική κρίση υπήρχε πάντα από τότε που θυμάμαι πιτσιρικά τον εαυτό μου. Απλά σήμερα οι άνθρωποι γίνονται λιγότερο άνθρωποι και τα πράγματα γίνονται πιο ξεμπροστιασμένα. Τα τελευταία χρόνια η δύναμη δεν κρατά και κανένα πρόσχημα. Είναι αλαζονική, μπορεί να κλέβει, να σκοτώνει μπροστά μας, να καταστρατηγεί οποιαδήποτε έννοια της Δημοκρατίας. Και υπάρχει και ένα μέρος ανθρωποειδών που τη στηρίζουν».



Παράδοση- Μουσική-Κρήτη-Ήπειρος: «Αγαπάω τη μουσική, που ούτως ή άλλως έχει και την παράδοσή της. Έχει μια δυναμική και μια εξέλιξη που διαρκώς συνεχίζεται και αυτό στην Κρήτη φαίνεται πιο καθαρά. Εμένα αυτό με εξιτάρει, με συγκινεί, μου δίνει ιδέες και δύναμη να το ψάξω. .



Πώς ορίζει την ελληνικότητά του: «Κάθε άνθρωπος έχει μια πατρίδα, είναι τα αγαπημένα του σημεία που πηγαίνει να ησυχάσει, να προσευχηθεί. Αυτές οι μνήμες είναι που φτιάχνουν μια εικόνα πατρίδας στην καρδιά μου. Με αυτή την έννοια κάθε πιτσιρικάς έχει τη δική του πατρίδα, τους τόπους που μεγάλωσε, που πόνεσε, που χάρηκε. Τελικά «η πιο καλή πατρίδα είναι η καρδιά» όπως λέει και ο Μανώλης Ρασούλης».



Toν ενόχλησε το δάχτυλο του γερμανικού Focus? «Όλα αυτά μου φαίνονται πολύ φτηνό θέατρο και παιχνίδι. Δεν ασχολούμαι με την επικαιρότητα με αυτό τον τρόπο. Όχι, το δάχτυλο στο FOCUS δε μ’ενόχλησε. Με ενοχλεί περισσότερο όλο το πλαίσιο που έχει στηθεί αυτό το πράγμα, που μου κάνει για θεατρική παράσταση που το μόνο που θέλει να κάνει, είναι τρομάξει το ακροατήριο, που αποτελείται κυρίως από τα φτωχά στρώματα και από τους πιο αδύναμους ανθρώπους οικονομικά».



Οδεύουμε προς αδιέξοδο?: «Είμαστε σε γενικό αδιέξοδο – πολιτικό, κοινωνικό, εγωκεντρικό! Η μουσική η μόνη ελπίδα για μένα, έχει δύναμη, είναι θρησκεία από μόνη της και μας βοηθάει να ξεπερνάμε τους εαυτούληδες μας και να προχωράμε».



Παύλος Σιδηρόπουλος: Τι να πω για τον Παύλο έχουν ειπωθεί τα πάντα. Στα 18 ακούγοντας το Φλου, μας έβαλε σε εγρήγορση για να σκεφτούμε ότι μπορούμε να κάνουμε Ροκ με ελληνικό. Είναι ο πατέρας μας, ο άνθρωπος που μας αφύπνισε στην εφηβεία».



Μάνος Χατζιδάκις: «Ο Μάνος ήταν από τους μεγαλύτερους ανθρώπους, ολοκληρωμένους που έχουν περάσει από τη σύγχρονη Ελλάδα. Και από μουσικής άποψης, από σκέψη, στάση ζωής. Τον θεωρώ πολύ μεγάλο άνθρωπο και σπουδαίο δάσκαλο. Η ενέργεια του ακόμα μας ταξιδεύει . Είναι ζωντανός».



Γιάννης Αγγελάκας και Ποίησης: «Δεν έχω διαβάσει πολλή ποίηση, υπάρχουν όμως πράγματα που είναι φετίχ. Ο Έλιοτ, ο Μπλέικ και ο Καβάφης αποτελούν για μένα τις πιο μεγάλες στιγμές που έχω ζήσει διαβάζοντας.



Τον χαρακτηρίζουν ποιητή: «Ε, και τι με νοιάζει??? Πάντως δε θα χαρακτήριζα τον εαυτό μου ποιητή. Ας πούμε ότι διαχειρίζομαι μια δημιουργία που έχω μέσα μου».




Τι φοβάται: «Πάντα υπάρχουν πράγματα που μας φοβίζουν έτσι και αλλιώς. Από τον αρχέγονο φόβο του θανάτου μέχρι … Αυτό που με φοβίζει, όμως, περισσότερο είναι να γίνει κάποια στιγμή πόλεμος, το να βλέπω τους ανθρώπους γύρω μου να καταρρέουν, τα φυτά κτλ…πράγμα που το βλέπουμε ήδη. Αν το σκεφτώ αυτό σε μεγαλύτερη ένταση, είναι τρομακτικό. Οι άνθρωποι να χάνουν την ανθρωπιά τους και να φέρονται σαν τρομαγμένα ζώα. Αυτό δε θα’ θελα να το ζήσω, με τρομάζει».

Πώς βλέπει τα νέα παιδιά: «Μια χαρά! Νομίζω ότι είναι η πιο ενδιαφέρουσα γενιά από Μεταπολίτευσης και μετά που υπάρχει. Το έχουν δείξει».



Πώς βλέπει τη Μουσική σήμερα: «Είναι στα καλύτερά της. Όσο δυσκολεύουν τα πράγματα, τόσο τα δημιουργικά μυαλά και οι δημιουργικοί άνθρωποι μπαίνουν σε ένταση και γίνονται ακομπλεξάριστοι, στο τι θα παίξουν. Μέσα από το διαδίκτυο συναντούν διάφορα ρεύματα, από την underground μουσική . Το ‘ίδιο κάνουμε και εμείς άλλωστε, όταν στην παραδοσιακή μουσική βάζουμε ηλεκτρονικούς ήχους. Νομίζω ότι σήμερα γίνονται θεσπέσιες μουσικές».





Σχόλιο για την υπογραφή στις δισκογραφικές δουλειές που κάνει με τους Επισκέπτες «Η ηχογράφηση ολοκληρώθηκε με την υποστήριξη του Ιδρύματος Προστασίας του Παλιού Ανθρώπου (έτος ιδρύσεως 2059)»: «Αυτό είναι χιούμορ. Είναι όλα αυτά που λέμε. Φτάσαμε να νοσταλγούμε τον παλιό άνθρωπο. Εμείς μεγαλώσαμε και στις γειτονιές, παίξαμε και στις αλάνες, έχουμε και εικόνες από μια άλλη Ελλάδα, που εμείς στους νεότερους τη δώσαμε κατεστραμμένη».



Η σάτιρα σήμερα: «Η μόνη εκπομπή που ακούω και μου αρέσει πολύ είναι η «Ελληνοφρένεια» Είναι η μόνη που έχει πολύ καλό επίπεδο. Οι άλλες έχουν πολύ φτηνό επίπεδο, μιλούν άσχημα, οι μουσικές ειδικά στο κρατικό ραδιόφωνο - τα ιδιωτικά είναι καμένα- είναι ένα τίποτα! Εκπέμπουν κακογουστιά, απάθεια και αμορφωσιά».



Σε ποιον/ποιους νεότερους μουσικούς θα παραδώσει σκυτάλη: «Δεν ακούω και πολλά πράγματα με πολύ ενδιαφέρον τελευταία, αλλά σίγουρα κάποιοι θα υπάρχουν. Χρειαζόμαστε ανθρώπους που να μιλάνε με ειλικρίνεια και φλόγα. Δεν αρχειοθετείται αυτό το πράγμα που λέγεται δημιουργία. Όσο για τη δική μου «σκυτάλη» που λες, δεν νοιώθω ότι παραδίδω κάποια σκυτάλη».



Δίδαγμα ζωής: «Δεν ξέρω, δεν κάθομαι να το σκεφτώ».



Αγαπημένη του Μαντινάδα:
«Βρείτε μου έναν άνθρωπό
να τα’ χει λύσει όλα,
γιατί εγώ δεν τα’ λυσα
μα δε με νοιάζει κιόλα».



Τι πονάει η αλήθεια ή η παραδοχή της: « Είναι πολύ σοβαρά πράγματα αυτά».



Η μεγαλύτερη κοινωνική αδικία: «Της πουτάνας γίνεται σε όλα τα θέματα, από ρατσισμό μέχρι τον τρόπο που αμείβονται οι άνθρωποι δουλεύοντας 8ώρο. Τα πάντα στην αδικία στηρίζονται».



Ευχή: "Να έρθει η ΑΝΟΙΞΗ!!!"

Ο Γιάννης Αγγελάκας είναι πολύ ευχαριστημένος που με την παρέα του έχει δημιουργήσει τη δισκογραφική εταιρεία “All Together Now” η οποία προσγειώθηκε ως αλεξιπτωτιστής προσθέτοντας αυτό που έλειπε: ποιότητα, κέφι, ήθος, μεράκι, αξιοπιστία και μουσική, πέρα από πελατειακές σχέσεις και συμβατότητες που τσακίζουν και υποδουλώνουν. Ο ίδιος αναφέρει μεταξύ άλλων: Η Alltogethernow είναι μία δισκογραφική εταιρία που προσπαθεί να σταθεί απ΄τη μια ανάμεσα από τις μεγάλες δισκογραφικές εταιρίες-που από παραγωγοί μουσικών έργων κατάντησαν εφημεριδοπώλες πληρώνοντας έτσι την αισχροκέρδεια και την σκουπιδολαγνεία τους- και από την 'επαναστατική" λογική εντύπων σαν το δικό σας από την άλλη που υποστηρίζουν το free downloading. Κάπου ανάμεσα στεκόμαστε λοιπόν εμείς έχοντας υπόψη μας ότι ο κόσμος μπορεί να ζήσει χωρίς εμάς ,εμείς όμως δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τον κόσμο».
Πληροφορίες : www.alltogethernow.gr !!!!

Παρασκευή 16 Απριλίου 2010

"Για το Μάνο Ξυδούς" της Τζίνας Δαβιλά


Το Μάνο Ξυδούς δεν τον είχα γνωρίσει ποτέ μου. Επί προσωπικού εννοώ. Τον είχα όμως, παρακολουθήσει στις εμφανίσεις του με τους ΠΥΞ-ΛΑΞ κανά δυο φορές στο χώρο των Αγίων Αναργύρων «Δίπλα στο ποτάμι», στην Ιερά Οδό με το Γιώργο Νταλάρα και σε ένα σωρό συναυλίες τους. Τότε δεν ασχολούμουν με τα δημοσιογραφικά, τα ραδιοφωνικά, τις συνεντεύξεις και τα παρελκόμενα.

Εκτιμούσα ανέκαθεν τη δουλειά του . Αγαπώ τους στίχους, τη μουσική του, το λόγο του. Θαύμαζα την ευγένεια, τη σεμνότητα, το απόμακρο της προσωπικότητάς του, την ουσιαστική του παρουσία, την αθόρυβη παρέμβασή του στα πράγματα της μουσικής.. Και λέω αθόρυβη γιατί έτσι επέλεγε να κινείται: αθόρυβα, μα ουσιαστικά δίνοντας ψυχή σε ό,τι έπρεπε να εμψυχώσει. Ο Μάνος Ξυδούς άνοιξε το δρόμο όχι μόνο για τους ΠΥΞ-ΛΑΞ. Με αγάπη και πάθος για τη δημιουργία κατάφερε να αποτελέσει πρότυπο και για άλλους, όπως οι ΟΝΑΡ, η Ελεάνα Ζεγκίνογλου, οι ΒΩΞ δίνοντας μαθήματα έμπνευσης και ευαισθησίας. . Κινήθηκε σε παράλληλους με τους Κατσιμιχαίους, το Διονύση Τσακνή, το Βασίλη Παπακωνσταντίνου παραχωρώντας πάντα σε εκείνους τα πρωτεία της προβολής και επιλέγοντας να μείνει στις πίσω σειρές.
Ονόμαζε ροκ ότιδήποτε ήταν αληθινό, από την τούμπα στα σκαλοπάτια που δεν πτοεί τον πεσόντα μέχρι την ειλικρινή χαρά σε κείνα που τα στερεότυπα απορρίπτουν.

Κρατώ σε περίοπτη θέση στη σιντοθήκη μου το άλμπουμ : «Μάνος Ξυδούς –Άρωμα Γυναίκας Περιμένοντας το νέκταρ» .

Μνημόσυνο για το Μάνο? Όχι. Μάλλον προσπαθώ να ανακουφίσω την ψυχή και την σκέψη μου, γιατί τον τελευταίο καιρό τον είχα κάπως ξεχασμένο. Παρακολουθούσα επιπόλαια τη δράση του και πίσω στην άκρη του μυαλού μου είχα τη σκέψη ότι θα μας μιλήσει κάποια στιγμή. Είχε σπουδαίο λόγο ο Μάνος. Ήταν ανάγκη να ακουστεί. Και έχω την αίσθηση ότι δεν αντικαθίσταται. Δεν είναι εύκολο να αντικατασταθεί. Δεν είχε περάσει από το μυαλό μου ότι κάποιος άλλος θα τον πρόφταινε… Το ίδιο έπαθα και πέρυσι με το Σταμάτη Μεσημέρη , με τον οποίο μιλούσαμε αρκετά συχνά. Τις τελευταίες φορές που επικοινωνούσαμε, ήταν ήδη σε φάση θεραπείας- πονούσε πολύ το πρώτο τρίμηνο μου έλεγε- έγραφε παράλληλα και ετοίμαζε και νέα έκδοση ποιημάτων: «Ουδέν κακό, αμιγές καλού» φιλοσοφούσα , «θα γράψεις διαμάντια!» και απαντούσε : «Ναι, έτσι ακριβώς, όπως τα λες». Όταν μπαίνοντας στο διαδίκτυο, είδα την ανακοίνωση του «φευγιού» του , μου κόπηκαν τα πόδια, γιατί είχα σκοπό την επόμενη να του τηλεφωνούσα, για να προγραμματίζαμε ραδιοφωνική κουβέντα μέσα στο Σαββατοκύριακο. Και ήξερα ότι θα το χαιρόταν πολύ…Δεν πρόφτασα…
Έτσι και με το Μάνο Ξυδούς. Δεν πρόφτασα να αποτυπώσω μέσα μου το λόγο του απευθυνόμενος σε ένα κοινό που μπορεί και να μην τον ήξερε, αλλά σίγουρα θα στεκόταν να τον ακούσει και να αφουγκραστεί την πνοή και τη θέση ενός γνήσιου ροκά, αυθεντικού και πηγαίου. Να κρατούσα μέσα «από τις κοινότοπες ραδιοφωνικές συνεντεύξεις» τα δικά του μαθήματα.

Επίλογος? Η πρώτη και η πέμπτη στροφή από τη «Μυρωδιά Καλοκαιριού»:

«Πάνω στα χέρια σου ακούμπησα πετράδι
μια μυρωδιά καλοκαιριού απ' τις ακτές
που τόσα χρόνια σαν μαΐστρος με ταράζει
όταν ψαρεύω στ' ανοιχτά κούφιες χαρές.
……………………………
Λοιπόν το μόνο που μου μένει να σου δώσω
μια μυρωδιά καλοκαιριού απ' τις ακτές.
ήσουν παρένθεση που με έκανε να νιώσω
πως ό,τι φεύγει ξαναγυρίζει, αν το θες»

Να λοιπόν, που και οι αγαπημένοι μας στίχοι καμιά φορά, δε λένε την αλήθεια!

ΥΓ: Η "Μυρωδια Καλοκαιριού" με στίχους και μουσική του Μάνου, ακούστε την από την Ελεάνα Ζεγκίνογλου και περιλαμβάνεται στο άλμπουμ που αναφέρεται στο κείμενο. Επίσης, εξαιρετική είναι και η ερμηνεία από τον Μπάμπη Στόκα και τη Σωτηρία Λεονάρδου.

Τρίτη 13 Απριλίου 2010

Πώς συνδέονται το λαικό τραγούδι, η ποίηση και η μεταφυσική!!!!



  • Ετερόκλητες οι συναντήσεις των «Μουσικών Αναδύσεων» του «ΠΑΛΜΟΥ» το ερχόμενο Σάββατο 17 Απριλίου 2010.
Στις 11:00πμ θα φιλοξενηθεί στο στούντιο του σταθμού, ο συνθέτης Θανάσης Πολυκανδριώτης. Πολύ το μπουζούκι για την πρώτη ώρα της εκπομπής (το φυλώ για έκπληξη προς τον παρόν στον Κώστα Φουντουλάκη, τον ηχολήπτη μας- χαρές που θα κάνει …..!!!!). Αναμένεται η συζήτηση να είναι ενδιαφέρουσα, καθώς πολλά έχουμε να ρωτήσουμε για το λαϊκό τραγούδι, την αξία του και την πορεία του- ίσως και την κατακρεούργηση του τις τελευταίες δεκαετίες- μέσα στο χρόνο.

 Στις 12:00 θα φιλοξενήσουμε το συγγραφέα του βιβλίου «Έλευσις - 2012» Θανάσης Νικολάου. Ο κ. Νικόλαου έχει καταπιαστεί με θέματα μεταφυσικής και το βιβλίο αποτελέι το τέταρτο της τετραλογίας με παρόμοιο χαρακτήρα. 

Τέλος, το απόγευμα θα έχουμε κοντά μας τη λογοτέχνη Ιουλίτα Ηλιοπούλου, τη γυναίκα που αφιέρωσε την αγάπη του τα τελευταία χρόνια της ζωής του ο τρανός Οδυσσέας Ελύτης. Η κ. Ηλιοπούλου θα μας μιλήσει για το τελευταίο της βιβλίο "Τι ζητάει ο Ζήνων", την ποίηση, τη σχέση των εφήβων με το βιβλίο και ό,τι άλλο προκύψει. 

Σάββατο 17 Απριλίου στις «Μουσικές Αναδύσεις» του «ΠΑΛΜΟΥ 99.5» με την Τζίνα Δαβιλά , μπορεί να ακούσετε ετερόκλητα πρόσωπα φαινομενικά, ουσιαστικά όμως υπάρχει η κοινή συνιστώσα: ο σεβασμός μας στον άνθρωπο-δημιουργό!

  • Ζωντανά: www.palmos-fm.gr

Πέμπτη 1 Απριλίου 2010

Ένα παιδί, μικρό παιδί..." της Τζίνας Δαβιλά

"Έφυγε απ'το Αφγανιστάν,τις βόμβες να γλυτώσει...
και μετανάστευσε σε μας...με αγωνία τόση...
ένα δεκαπεντάχρονο,μικρό αθώο παιδί...
μες τα σκουπίδια έψαχνε..να βρει λίγη ζωή!!!.
Ψάχνοντας γιά ...πολύτιμα μήπως κάτι πουλήσει..
μιά ΒΟΜΒΑ το κορμάκι του τελείως θα διαμελίσει!!!!"
"ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΝ 15ΧΡΟΝΟ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ "
της Ευαγγελίας Μαζαράκου
(Ευαγγελία, σ'ευχαριστώ θερμά για το εξάστιχο και την παραχώρηση!)

Ένα παιδί – σαν το δικό μας τον Αλέξανδρο- χτυπήθηκε από τους τρομοκράτες. Η ειρωνεία της τύχης επαναλαμβάνεται για πολλοστή φορά με τον μικρό Αφγανό που γλίτωσε από τις βόμβες του τόπου του και την έπαθε στην Ελλάδα από τον παραλογισμό του ακήρυχτου πολέμου- αυτό συμβαίνει στην Ελλάδα, ποιος θα διαφωνήσει?


‘‘Κάθε φτωχός και η τύχη του’’ έλεγε η γιαγιά μου… Η ιστορία μου θυμίζει τη δημοσιογράφο, που το 1999 με τους σεισμούς της Αθήνας, όταν της είπε η κρατική ραδιοφωνία στην οποία εργαζόταν ότι έπρεπε να καλύψει ρεπορτάζ στο εξωτερικό, καταχάρηκε, γιατί φοβόταν τους σεισμούς. ‘Έφυγε’ παρέα με τον πατέρα και υιό Κρανιδιώτη, έναν άλλο συνάδελφό της  σ’ εκείνη την τραγική πτήση…( ΤΡΑΓΩΔΙΑ Νεκροί: Κρανιδιώτης, ο γιός του κι άλλοι 4).
Άμα σου γράφει…


Άμα σου γράφει είπα και προσπαθώ εδώ και μέρες να δω κάπου το όνομα του ατυχούς 15χρόνου Αφγανού… Πουθενά! Την ίδια προσπάθεια θυμάμαι είχα κάνει και πριν από 1,5 χρόνο περίπου στην περίπτωση του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου… ήταν για όλους ο Αλέξανδρος. Επώνυμο πουθενά! Ποιος πατέρας και ποια μάνα τον κλαίνε?, αναρωτιόμουν. Και τώρα… δεν υπάρχει ούτε μικρό όνομα. ΄Ένας από το σωρό, ένας από τα σκουπίδια σαν εκείνα τα σκουπίδια που έψαχνε το ταλαίπωρο για να μοιραστεί με τη μάνα και την αδελφή του. Σαν αυτά τα σκουπίδια που έχει γίνει η Ελλάδα. «Ένας μεγάλος σκουπιδοτενεκές είναι η Ελλάδα» είχε πει σε ρεπορτάζ του Παύλου Τσίμα πριν από μήνες ένας Κουρδιστανός- αν θυμάμαι καλά- από αυτούς που έχουν κάνει γκέτο στην Αθήνα και φοβάσαι να περπατήσεις… όταν επιχειρούν να πάνε στην Ευρώπη, σε όποια χώρα και αν βρεθούν, η ερώτηση των αρχών είναι : ‘‘Από πού έρχεσαι?-Από την Ελλάδα’’, απαντούν και τσουπ! πίσω πάλι στην Αθήνα!


Δεν τα έχω με τους αλλοδαπούς, ειλικρινά. Τους βλέπω καθημερινά να κοιτούν φοβισμένα- δουλεύουν και δίπλα από το σπίτι μου. Σιχαίνομαι τον οίκτο, μα την αλήθεια. Κι όμως, συχνά έτσι νοιώθω για αυτούς τους ανθρώπους… Τις προάλλες ήταν μια μεγάλη και καθιερωμένη αργία για τους Έλληνες. Προφανώς, κανείς δεν τους ενημέρωσε ότι δε θα δούλευαν. Ήρθαν οι κακόμοιροι ( γιατί σ’ αυτούς ταιριάζει το ‘κακόμοιροι’) πρωί-πρωί περίμεναν, περίμεναν, ξανά-περίμεναν, κανείς. «Φύγετε», τους φώναζα από το μπαλκόνι, «δεν έχει δουλειά σήμερα», δεν έφευγαν. Εκεί, σαν πιστά σκυλιά περίμεναν το αφεντικό για να τους δώσει το ΟΚ. Αν έχεις ανάγκη τη δουλειά, γίνεσαι και πιο προσεκτικός… Δε σε παίρνει για πολλές μαγκιές.


Ο Έλληνας στη θέση τους θα μούντζωνε, θα έβριζε και στο τέλος μπορεί και να άφησε σύξυλο το αφεντικό του. Δε θυμάμαι πού- πάνε χρόνια, νομίζω σε ρεπορτάζ του Σταύρου Θεοδωράκη- είχα διαβάσει για κάποιον Αλλοδαπό, οδηγό ταξί, που διηγείτο μια ιστορία από την καθημερινότητα του. Αναφερόμενος σε μια γυναίκα που είχε πάρει για μεταφορά, εκείνη άρχισε να τον βρίζει λέγοντας του ότι εκείνος και οι υπόλοιποι αλλοδαποί ευθύνονται που ο γιος της συγκεκριμένης γυναίκας ήταν 30άρης και άνεργος. Ξεσπάθωσε και ο αλλοδαπός και της απάντησε : «Δε φταίμε εμείς κυρία, ο γιος σου φταίει που είναι τεμπέλης. Όποιος θέλει να δουλέψει, δουλεύει»!


Τελεία και παύλα! Ο νεαρός Ιρακινός, υπάλληλος ταξί, τα’ πε όλα σε πέντε λέξεις: «Όποιος θέλει να δουλέψει, δουλεύει»!

Θυμάμαι από μικρό παιδάκι τον πατέρα μου να σηκώνεται στις 6:20 κάθε πρωί για να πάει στο μαγαζί μας, πρώτα στη Βορέου, μετά στην Καλαμίδας και μετά στην οδό Βλαχάβας – όλες κάθετοι οδοί της Αθηνάς. Κάθε μέρα πλην Κυριακής.
Είχε τελειώσει το νυχτερινό δημοτικό σχολείο του Περιστερίου, γιατί τα χρόνια ήταν δύσκολα και το πρωί δούλευε.

Θυμάμαι στην εφηβεία μου να δουλεύω τα καλοκαίρια στον πατέρα μου- το τρίμηνο των διακοπών δηλαδή και να σηκώνομαι στις 6 παρά κάθε πρωί . Κάναμε καθημερινά τη διαδρομή από το εξοχικό μας στη Λούτσα μέχρι την Κουμουνδούρου, που αφήναμε το αυτοκίνητο στο παρκινγκ, και μετά με τα πόδια ανεβαίναμε στην Ευριπίδου για να βγούμε στην Αθηνάς. Τις Τρίτες και τις Παρασκευές άκουγα τον μπαμπά μου να λέει της μαμάς ‘ας την αύριο να κοιμηθεί, θα κουραστεί όλη μέρα στο μαγαζί’’.


Η γενιά του πατέρα μου, η μεταπολεμική - το ’44 γεννημένος- δούλεψε, αγωνίστηκε, μόχθησε και δημιούργησε. Ναι, ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ. Ό,τι μπορούσε ο καθένας. Περισσότερα ή λιγότερα. Ένοιωσε και την πείνα και το φόβο και την αγωνία για την επιβίωση και βγήκε παλικάρι.


Η γενιά η δική μου ( έχω τη χαρά να ανήκω στη θρυλική του ‘60 ακροπατώντας) σπούδασε, ως επί το πλείστον, απέρριψε τις στρωμένες δουλειές των γονιών μας, εκτιμώντας τες ωστόσο (άλλωστε οι εργασία των γονιών μας, μάς σπούδασε), παράλληλα όμως δούλευε… Όπου μπορούσε και όπως μπορούσε ο καθένας μας.

Αντικρίζοντας όλο αυτό, ένας φόβος με θλίβει: μήπως τα δικά μας παιδιά, της φίρμας και της μόστρας, φοβηθούν να λερώσουν τα χέρια τους από τη δουλειά, να τσαλακώσουν την εικόνα τους, να ρίξουν λίγο τους τόνους της καλοπέρασης…

Και θα μου πείτε: ο αφγανός, οι μετανάστες, ο πατέρας σου, η νέα γενιά... Τι σχέση έχουν μεταξύ τους? Ήταν / είναι  όλοι τους ΑΝΘΡΩΠΟΙ!


Καλή Ανάσταση στην ανθρωπιά μας!!!!