Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010

Oi σκιές της Ρόδου" της Τζίνας Δαβιλά (πηγή: www.protagon.gr)


Η ξεφτίλα κάνει κρότο! Και η Ρόδος παραλύει! Τα βενζινάδικα κλειστά. Ενοικιαζόμενα αυτοκίνητα στην άκρη του δρόμου χωρίς βενζίνη. Τουριστικά λεωφορεία ακινητοποιημένα λόγω καυσίμων. Οι πρώτες ελλείψεις προϊόντων είναι ορατές, 70 φορτηγά στο λιμάνι αποτρέπουν τη διέλευση για τον εφοδιασμό, ενώ άτομα ασφαλείας κρατούν κλειστή την πόρτα στα διυλιστήρια της ΕΚΟ. «Να παρέμβει ο Εισαγγελέας» κάνουν έκκληση οι επαγγελματίες που χορεύουν στο ρυθμό των απεργών. Τα τελεσίγραφα πάνε και έρχονται από τον αρμόδιο αντινομάρχη. Αφήστε που ο άνθρωπος φοβάται τα έκτροπα που βλέπει να έρχονται. Αλλά…

Κάθε περιγραφή είναι περιττή. Τσακίζεται η πρώτη πηγή εσόδων της χώρας που είναι αναμφισβήτητα ο τουρισμός και κατορθώνουμε να κάνουμε και τη βόλτα μας διεθνώς ως αβέβαιος προορισμός. Αν αυτό δεν είναι βλακεία, τι είναι; Και μέσα σε όλη αυτό τον χαμό αποχωρήσεις και προσχωρήσεις πολιτικών συμβαίνουν από τη μια παράταξη στην άλλη εν όψει των δημοτικών εκλογών, νέα ονόματα , νέα συνθήματα, άλλοι κάνουν λόγο για χρίσματα και άλλοι για «επιχρίσματα» (!) και έρχεται και η σχεδόν σοφή φίλη μου η Στέλλα και μου πετάει μεταξύ σοβαρού και αστείου – που λέγονται πάντα οι μεγαλύτερες αλήθειες- «εγώ θα ψηφίσω εκείνον που θα φτιάξει παράταξη με το όνομα "Πρώτα η τσέπη μου" Θα στηρίξω την ειλικρίνειά του»!»

 Δύο λέξεις και καθάρισε! Ό,τι κίνησε τα πράγματα στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες. Το χρήμα. Μόνο που το χρίσμα σε όποιον δοθεί, είτε από τη ΝΔ, είτε από το ΠΑΣΟΚ, τουλάχιστον για το δήμο της Ρόδου, επιβάλλεται σε δύσκολους καιρούς να δώσει και το χάρισμα για ουσιαστικές αλλαγές.

Καταρχήν: να εξαφανιστούν τα κρις-κραφτ από τις παραλίες των λουομένων, πχ: στην Καλλιθέα και στο Φαληράκι. Οι βόλτες των τουριστών και μη με τα ταχύπλοα που ο διάδρομος τους είναι ΔΙΠΛΑ στους λουόμενους, αποτελεί, κατά την προσωπική μου θέση, απαράδεκτη κατάσταση. Μόλις πέρυσι μπρος στα μάτια μου το μακροβούτι μιας παραθερίστριας της στοίχισε τη ζωή. Δύο μέτρα από την αμμουδιά! Επιπλέον, ας μη νοικιάζονται τα σχετικά μηχανάκια θαλάσσης σε όποιον να’ ναι, γιατί βγαίνει χρήμα. Είναι επικίνδυνο, τόσο για τους ίδιους όσο και τους υπόλοιπους που κάνουν μπάνιο! Σοφά ο Ρόδιος ηθοποιός Γιώργος Χρυσοστόμου, είχε δηλώσει ευθαρσώς πριν από ένα δίμηνο σε συνέντευξη: «Να γκρεμιστεί αυτή η παράγκα το Φαληράκι που έφτιαξαν και να χτιστεί από την αρχή, ή ακόμα καλύτερα να μη χτιστεί και τίποτα!». Ξενοδοχεία και ξανά ξενοδοχεία, και καφετεριούλες και καφετέριες, και φαγάδικά και άλλα φαγάδικά, και σαντουιτσάδικα, και μπαράκια τύπου Greek lover όπου όλοι χαζοπίνουν από το μεσημέρι, ενώ το βράδυ είναι τύφλα μην καταλαβαίνοντας τι κάνουν (εξού και οι βιασμοί, Στελλίτσα μου που δυστυχώς δεν είναι ένας, η ανωμαλία κουκουλώνεται. Κάποιοι αναφέρουν και κτηνοβασίες…). Να γίνεται έλεγχος!

Τα μηχανάκια που οδηγούν πιτσιρικάδες από τα 14, μπορεί και νωρίτερα, γιατί οι γονείς υπογράφουν, αποτελούν βαθιά πληγή για τη Ρόδο. Πουθενά αλλού στην Ελλάδα δεν έχω δει τόσα μηχανάκια έξω από σχολεία! Μηχανάκια χωρίς καθρέφτες διότι, κατά την άποψη των νεαρών αναβατών, είναι γεροντικό στοιχείο! Το’χει πληρώσει το νησί αρκετές φορές θρηνώντας…
Και άλλα πολλά…
Ούτε νομάρχης, ούτε αντινομάρχης, ούτε υποψήφιος δήμαρχος εν «Καλλικράτει» είμαι και δεν προτίθεμαι να ασχοληθώ με την πολιτική ποτέ… Δυό κουβέντες μόνο θέλω να γράφω και να προτείνω και δύο πραγματάκια σε όποιον έχει τη διάθεση να ακούσει, ειδάλλως δίπλα είναι η θάλασσα, ας τα πετάξει εκεί αν δεν του αρέσουν: όποιος από τους υποψηφίους δημάρχους προτιμηθεί τον ερχόμενο Νοέμβριο για τον ένα δήμο Ρόδου, ας σηκώσει τα μανίκια και ας δουλέψει με σοβαρότητα. Η περίοδος χάριτος των πολιτικών πέρασε… Επανέρχεται οριστικά και αμετάκλητα εκείνη του γιαουρτιού και της ντομάτας. Και δεν είμαι καθόλου σίγουρη, αν ο Νόμος 4000, θα τους σώσει…

Παρασκευή 16 Ιουλίου 2010

Πολύ ζόρικη αυτή η «βαλίτσα»…της Τζίνας Δαβιλά (Πηγή: www.protagon.gr)

Αναδημοσίευση από τα ΘΕΜΑΤΑ του http://www.protagon.gr 16/07/2010

Την ημέρα που η κ Ρέα Βιτάλη έγραψε για τη «βαλίτσα και τα μυστικά της-φανερά και κρυφά», σκέφτηκα ότι ήρθε πια ο καιρός να φτιάξουμε και μείς τη δική μας και να φορέσουμε τα δικά μας «παπούτσια» για να μετρήσουμε τις αποστάσεις μας. Από την αρχή του σχολικού έτους τα’ βαζα με τον εαυτό μου: Γιατί άφησα το παιδί μου να μπει στο τριπάκι των πανελλαδικών; Ας πήγαινε μια και καλή στο εξωτερικό, έχει και αδυναμία στη Γερμανία, και όλα κατά βούληση, συγκρότηση και με ασφαλέστερα αποτελέσματα.

Από την πρώτη μέρα που ξεκίνησαν οι πανελλαδικές εξετάσεις, βούρκωνα στα καλά καθούμενα. Ήμουν βέβαιη ότι η Μαρίνα θα πετύχαινε στο στόχο της στην Ελλάδα. Έχοντας πια δρομολογηθεί η διαδικασία της βαθμολογίας και διαπιστώνοντας ότι έχει πετύχει στη Σχολή που επιθυμούσε, την Θεατρικών Σπουδών, τα μάτια μου δεν έχουν σταματήσει να δακρύζουν. Συμπληρώνοντας το μηχανογραφικό πια μόνη της, και δίνοντας το στον υπεύθυνο καθηγητή του σχολείου της, εκείνος απορώντας με τον αριθμό των σχολών που έχει δηλώσει, τι λέει: «Βρε Μαρίνα μου, πιάνεις και άλλες σχολές, δεν θέλεις να δηλώσεις κάτι άλλο;» «Όχι», του απαντά η Μαρίνα χαμογελαστή, κοιτώντας τον ίσια στα μάτια, βέβαιη για την επιλογή της. Εκείνος βλέποντας τη βαθμολογία της με ιστορία και λατινικά στη βάση, πιο συγκεκριμένα η ιστορία κάτω από τη βάση και άριστα σχεδόν σε έκθεση, αρχαία και λογοτεχνία, συνεχίζει: «Έχω μπροστά μου την πιο ανατρεπτική βαθμολογία. Στο μυαλό σου είναι ήδη δρομολογημένα τα πράγματα που θέλεις να κάνεις στη ζωή σου. Να ξέρεις ότι οι σπουδές που επέλεξες θα σε αποζημιώνουν κάθε μέρα, γιατί θα σου ανοίγονται συνεχώς νέοι δρόμοι. Να διατηρήσεις το ήθος σου και να προσέχεις»! της είπε.

 Χαίρομαι, αλλά θέλω να κλάψω, να κλάψω, να κλάψω… Χαίρομαι πραγματικά που θα θυσιάσει το χρόνο της, σε ό,τι αγαπά από μικρό παιδάκι. «Μα δεν έχει επαγγελματική αποκατάσταση αυτή η σχολή», μου έλεγαν οι γνωστοί όταν μάθαιναν πού ήθελε να σπουδάσει. «Δεν πειράζει, τους απαντούσα, «όποιος θέλει κάτι πολύ, τα καταφέρνει, χίλια βουνά να μπουν μπροστά»..

Η Μαρινούλα μου, που από μικρή μιλούσε λίγο και μεγαλώνοντας καταλαβαίναμε τις επιλογές της από το Shakespeare και τον Williams της βιβλιοθήκης της, τα dvd, τα cd και τις επιλογές της στις δραστηριότητές της- μέλος της Θεατρικής Ομάδας «Πράξις» στη Ρόδο, όπου «πρωτοαγκάλιασε» και το Γιώργο Χρυσοστόμου, ‘‘μίλησε’’. Τις τελευταίες μέρες παρατηρώντας τις αντιδράσεις μου, με κοιτάζει και γελά: «Τι κάνεις, ρε μαμά; Δεν πάω και στο άλλο ημισφαίριο…». Καταλαβαίνει τι συμβαίνει, αλλά δεν θέλει να με ‘‘φορτίσει’’ περισσότερο…

Δεν είναι, όμως, η απόσταση που με κάνει να δακρύζω. Είναι ασφαλώς ένα θέμα το γεγονός ότι μάθαμε να ζούμε παρέα και κάποιες φορές μεγαλώσαμε και μαζί. Γαληνεύει η ψυχή μου, όταν γνωρίζω ότι θα κάνει πράγματα που αγαπά ήδη. Σκέπτομαι ότι θα μελετήσει μεταξύ άλλων την Ιστορία του Αρχαίου Θεάτρου, της Τέχνης και του Δράματος, με ενδιαφέρον αντιστρόφως ανάλογο της «μελέτης» της φετινής ιστορίας της Γ’ Λυκείου. Και εκεί δε θα χρειαστεί να γράψει το «8.8 στα 20» που έγραψε στις πανελλαδικές, πετώντας τους στα μούτρα τη σιωπηλή της απάντηση και τη ‘εκτίμησή’ της για το σύστημα των Πανελληνίων Εξετάσεων ή του Διαγωνισμού. Ο «γίγαντας που κοιμάται», όπως την χαρακτήρισε ο δάσκαλός της Μάνος Φωκίδης στην Γ’ Δημοτικού, η «ανατρεπτική των γραπτών», όπως λέει ο καθηγητής της Βλάσσης Τσίνας ή υγιώς αναρχική, όπως συνήθως λέμε αυτούς τους χαρακτήρες, ή η «αναρχό-φατσα» όπως την αποκαλώ, κατάφερε μέσα από το σιωπηλό της αγώνα να δώσει μαθήματα και απαντήσεις σε αρκετούς φίλους, «φίλους», γνωστούς και δικούς. Και αυτό είναι που θα μου λείψει περισσότερο στην καθημερινότητά μου… 

Δευτέρα 12 Ιουλίου 2010

Νίκος Λυγερός: Με την καθαρότητα της ματιάς και του χαμόγελου ενός παιδιού. Συνέντευξη στην Τζίνα Δαβιλά


Σάββατο 10 Ιουλίου 2010. Στις 12:05 μμ. Κοντά του ένας κοινός μας φίλος, ο Αντώνης Κυζούλης, συνθέτης, που πριν από 3 χρόνια κέρδισε στο Φεστιβάλ τραγουδιού Θεσσαλονίκης το πρώτο βραβείο με τον τραγούδι του «Ελεγεία» που ερμήνευσε η Ειρήνη Τουμπάκη. Τον ένοιωσα χαρούμενο, πείραζε τη Βίκυ - την ανατρεπτική ‘παπαράτσι’ της ομάδας του - έκανε αστεία στο στούντιο που με έκαναν και γέλασα πολύ και είπα του Κώστα Φουντουλάκη να βάλει τραγούδια για να συνεχίσουμε το εύθυμο κλίμα που είχε δημιουργηθεί, για να με συνετίσει ο άριστος ηχολήπτης μας με τη σιωπή του. Ήταν η πιο συναισθηματική συζήτηση που κάναμε με τον Καθηγητή Νίκο Λυγερό. Η πιο μικρή σε διάρκεια και η πιο ξεσηκωτική, για να σηκώσουμε μανίκια και να δει προσεκτικά ο καθένας μας το δικό του ρόλο μέσα στον κόσμο, με ό,τι ‘όπλα’ διαθέτει, με όποια ικανότητα ή δυνατότητα νοημοσύνης έχει. Στις τελευταίες μας συναντήσεις, αν και ηλικιακά έχουμε ένα μόνο χρόνο διαφορά, τον αποκαλώ «Δάσκαλο» και με αποστομώνει: «Θα το δούμε αυτό, οι προσφωνήσεις δεν είναι πράξεις». «Είμαι πιο πολύ της σιωπής και όχι του λόγου», μου λέει. «Μιλάμε πολύ και σκεφτόμαστε λίγο. Προτιμώ το αντίθετο. Ο λόγος είναι αναγκαίος, όταν δεν μπορεί να εφαρμοστεί η σιωπή» Του αντιπαραβάλλω το ραδιόφωνο που δεν έχει την εικόνα και που η σιωπή δεν μπορεί εύκολα να γίνει θέση. «Στο ραδιόφωνο μπορείς να μιλήσεις μόνο με τα τραγούδια και να καταλάβουν οι ακροατές , τι σκέφτεσαι και τι θέλεις να πεις. Είναι μια μορφή σιωπής και μπορείς να την ακούσεις», μου απαντά.

Διαφορά των εννοιών Έλληνας και ελληνισμός:

«Άλλο ο Έλληνας και άλλο Ελληνισμός.. Για να μην εκφυλίσουμε και τις έννοιες, υπάρχει ένας θετικός συσχετισμός, αλλά πρέπει πια να αποφασίσουμε ως Έλληνες, αν θέλουμε πραγματικά να προωθήσουμε τον ελληνισμό ή αν θα προωθηθεί και από άλλους για άλλους λόγους θετικούς, που έχει να κάνει με θέματα εξέλιξης, ως κάτι το σημαντικό και ως θέμα εξέλιξης. Το σημαντικό είναι ότι είναι πια δικό μας το δίλημμα και εμείς πρέπει απλώς να δούμε αν θα είμαστε θετικοί παράγοντες και θα προωθήσουμε τον ελληνισμό, με μια σειρά δράσεων και θυσίες».

Μία από τις θυσίες που θα έπρεπε να κάνει σήμερα ο Έλληνας για να προωθήσει τον ελληνισμό και πώς αυτό γίνεται, όταν ο σημερινός Έλληνας νοιώθει προδομένος, απαξιωμένος, εξευτελισμένος:

«Νοιώθει έτσι μέσα στο πλαίσιο της κοινωνίας όχι μέσα στο πλαίσιο της ανθρωπότητας. Ο Ελληνισμός είναι μια πηγή έμπνευσης για τον ουμανισμό που βοήθησε το Διαφωτισμό. Αποτελεί ένα σημείο εξέλιξης, μια πηγή έμπνευσης και μια αλλαγή φάσης για την εξέλιξη της ανθρωπότητας. Είναι ένα απομεινάρι από αυτή την εξέλιξη και πρέπει να δούμε, αν είναι ικανός να δημιουργήσει κάτι άλλο. Δεν αρκεί να θυμηθούμε το παρελθόν, αλλά να δημιουργήσουμε και μέλλον. Η δημιουργία του μέλλοντος έχει θυσίες, αλλά πρέπει να ξεπεράσουμε και τα κοινωνικά προβλήματα που μας καθηλώνουν μέσω της μιζέριας θα έλεγα, που θεωρούν ότι το ελληνικό στοιχείο είναι ο ελληνισμός μέσα από το κοινωνικό πλαίσιο , ενώ θα πρέπει να δούμε αν μπορούμε να παράγουμε κάτι για την ανθρωπότητα. Η θυσία είναι να βρεις χρόνο, να ξεπεράσεις τα προβλήματα και να δημιουργήσεις κάτι για το μέλλον. Πρέπει για να κάνεις κάτι και να βρεις και τους ανθρώπους που θέλουν να θυσιάσουν χρόνο ώστε να προκύψει μια ομάδα ανθρώπων που θέλει να συμβάλλει σε αυτό το έργο , να κάνει μια επένδυση και να βγει από το πλαίσιο της κοινωνίας που είναι η μιζέρια. Το να βγεις από τη μιζέρια έχει κόστος. Το εύκολο είναι το να μείνεις μέσα στη μιζέρια και να λες 'όλοι με κατηγορούν και ότι δεν έφταιξα σε τίποτα'. Πρέπει να έχουμε ενέργειες, οι οποίες θα γίνονται με ευθύνη και επιπλέον πρέπει να κατανοήσουμε ότι για αυτές τις ενέργειες φταίμε όλοι. Αλλιώς δεν έχουν νόημα».

Ένας μικρός άνθρωπος πώς μπορεί να μπει στο πνεύμα και στο πλαίσιο του ουμανισμού ή του ανθρωπισμού ?

«Σαν το μικρό πρίγκιπα. Δηλαδή, όταν διαβάζεις αυτό το βιβλίο έχεις την αίσθηση ότι ο Σαιν Εξυπερύ θα μιλήσει μόνο για τη Γαλλία, αλλά διαπιστώνεις ότι μιλάει για κάτι που είναι πραγματικά παγκόσμιο. Ο ελληνισμός, λοιπόν, έχει αυτή την παγκοσμιότητα. Το χαρακτηριστικό είναι ότι όταν η κοινωνάι βλέπει ένα μικρό παιδί ή έναν μικρό άνθρωπο όπως πραγματικά συμβαίνει, συνήθως το ρωτά πώς το λένε, σε ποια τάξη πηγαίνει και ποια ηλικία έχει. Και οι τρεις αυτές ερωτήσεις είναι κοινωνικές και δε σχετίζονται με το πρόσωπο γιατί δεν επέλεξε το όνομά του, δεν επέλεξε το πότε θα γεννηθεί και δεν επέλεξε και σε ποια τάξη θα πάει. Για αυτό ο μικρός πρίγκιπας μας βοηθά λέγοντας ότι αν θέλεις να ρωτήσεις ένα μικρό παιδί κάτι, ρώτα το για το χρώμα που του αρέσει, ποιοι είναι οι φίλοι του, γιατί αγαπά το λουλούδι του, παρ’ όλο που είναι ίδιο με τόσα άλλα, γιατί έχει φίλη την αλεπού… Αυτές είναι οι έννοιες που έχουν αξίες.
                                                                        […]

Θυμάσαι, όταν δίνουν ραντεβού ο πρίγκιπάς και η αλεπού, εκείνη του λέει ‘πρέπει να με προειδοποιείς για να σε περιμένω’. Αυτό είναι μια διαδικασία και έχει και αυτό ένα κόστος. Μου αρέσει εμένα να περιμένω τους φίλους μου. Δεν περιμένω την αναμονή περιμένω την ετοιμότητα, περιμένω να δω το φίλο μου για να κάνουμε κάτι μαζί. Δεν περιμένω κάτι από τον φίλο μου αλλά για να κάνουμε κάτι μαζί. Περιμένω την σύμπραξη. Η συμπληρωματικότητα είναι ο μόνος τρόπος να φτάσουμε σε μια πληρότητα στις σχέσεις».

 Οι φιλίες και οι αντιπάθειες που έχει δημιουργήσει στη Ρόδο:

«Όταν παράγεις ένα έργο, παράγεις και φίλους και εχθρούς. Εμένα δε με απασχολούν οι εχθροί μου, ασχολούμαι μόνο με τους φίλους μου. Οι εχθροί είναι σε άλλο πλαίσιο, καλά κάνουν και υπάρχουν, αλλά με απασχολούν μόνο οι φίλοι μου».

Άτομα ή άνθρωποι ο κόσμος της Δωδεκανήσου:

«Δεν έχω δει πολλά άτομα για να μπορέσω να δω ανθρώπους. έχω δει όμως ήδη μερικούς ανθρώπους. Στη Σύμη όχι μόνο βρήκαμε ανθρώπους, αλλά μας κάλεσαν και άνθρωποι. Δε λειτουργώ με την ποσότητα αλλά με τη σπανιότητα. Στη ζαχαροπλαστική, δεν έχει σημασία πόσα κιλά τρούφας βρήκες, αλλά τι ποιότητα τρούφας βρήκες, δεν έχει σημασία η ποσότητα, λοιπόν, αλλά η ποιότητα των ανθρώπων. Πρώτα απ’όλα, ήρθα στα 2 από τα 12 νησιά, άρα είναι εντελώς άδικο το πλαίσιο για να μιλάμε για αυτό. Αλλά αν ακόμα και μέσα στο μικρό αυτό διάστημα μπορώ να θυμηθώ κάτι όμορφο, τότε είναι όμορφο το πλαίσιο. Είναι δύσκολο να γεύεσαι τον πολιτισμό και να γεύεσαι τη φιλία. Και επειδή είναι δύσκολα, είναι ωραία και αξίζουν […] Πχ: είναι εκπληκτικό το ότι Ιταλός μου πρότεινε στη Σύμη ένα ιταλικό κρασί, το greco di tufo. Το κρασί που ήπιαμε έχει το όνομα του ελληνικό και το tufo είναι μια κόκκινη πέτρα, που οι Αρμένιοι φτιάχνουν τους σταυρούς στους τάφους τους, σκαλίζοντας την κόκκινη αυτή πέτρα σε διάφορα σχήματα ώστε κάθε σταυρός να είναι διαφορετικός. Στη διάλεξη που είχα κάνει πριν, είχα αναφερθεί στους Αρμένιους και στην πέτρα tufo χωρίς να φανταστώ ότι θα γινόταν αναφορά στη συνέχεια από έναν Ιταλό. Αυτό το μείγμα του να είσαι ένας Έλληνας και να ασχολείσαι με το αρμενικό και να στο υπενθυμίζει ένας Ιταλός στη Σύμη, με γοητεύει , γιατί είμαστε στο πλαίσιο του ελληνισμού. Με αγγίζει γιατί φαίνεται ότι είναι ψηφίδες από ένα ψηφιδωτό που δε φαίνεται αμέσως, αλλά μέσα σε μερικές ώρες, μπορώ να δω αυτό το ψηφιδωτό που υπάρχει».

Η Τέχνη της Μουσικής:

«Είναι η τέχνη που πεθαίνει την ώρα που δημιουργείται και ο μουσικός πρέπει συνεχώς να τη δημιουργεί για να δημιουργήσει μια μνήμη, έτσι ώστε να μη χαθεί. Η έμπνευση είναι εντελώς ελεύθερη υπόθεση, μπορεί να γίνει από ένα χρώμα, ένα κείμενο, ένα μείγμα. Μπορεί να γίνει και από το κείμενο και αν ο συνθέτης μπορεί να μαθαίνει τη σκέψη του άλλου, μπορεί να γίνει και μέσα από την πρόβα. Βέβαια ίσως και να υπάρχουν παρεμβάσεις κατά την πρόβα γιατί υπάρχει διαδραστικότητα και αλληλοεπίδραση. Η ιδέα είναι ότι είναι μια σκέψη που είναι παραγωγική μέσα από την συνεργασία».

Πανελλαδικές: εξετάσεις ή διαγωνισμό? Επιλογές σχολών από τους υποψηφίους φοιτητές:

«Είναι μανιώδης η επιμονή να δηλώνουν οι μαθητές άλλα από αυτά που θέλουν Είναι παραδοσιακό το πλαίσιο που οδηγεί τα παιδιά στο να μη σπουδάσουν αυτό που γουστάρουν και που μπορούν να γίνουν παραγωγικοί, εφευρετικοί και λειτουργικοί σε αυτό που κάνουν. Τότε μόνο μπορεί κάποιος να καινοτομήσει σε κάτι. Στις άλλες περιπτώσεις, απλά επιβιώνουν και μπορεί και να αλλάξουν και καριέρα στην πορεία της ζωής τους, ακόμα και σπουδές. Αυτό είναι το πρόβλημα της κοινωνίας με την ανθρωπότητα. Η κοινωνία θέλει να φανεί, η ανθρωπότητα θέλει να παράγει ένα έργο».

                                                                           […]

«Στη διάλεξη στο βιβλιοπωλείο «Το Δέντρο» είπα να ξεκλειδωθούν οι πανελλήνιες που είναι σα φυλακή. Τα παιδιά απελευθερώνονται, όταν μπαίνουν σε ένα χώρο χωρίς διαγωνισμό. Θα ήθελα εξετάσεις με ποιότητα και σοβαρότητα, όπου να υπάρχει μια βάση και να μην υπάρχει ποσότητα. Ακόμα και με τα δικά μου τα παιδιά, αν δεν υπάρχει η ποιότητα που θέλω σε κάποια εργασία που κάνουμε, δε δημοσιεύεται,  αν δηλαδή, δεν υπάρχει μια καινοτομία σε αυτό που θα γράψουμε δε θα βγει προς τα έξω. Μπορεί να έχουμε περάσει καλά , αλλά οι μαθητές μου ήδη ξέρουν από την αρχή ότι θα κάνουμε μια συνεργασία και, αν δε βγει κάτι ποιοτικό, δε θα βγει προς τα έξω. Κατά συνέπεια στην Ελλάδα, έχουμε ένα πρόβλημα γιατί τα παιδιά που δίνουν πανελλαδικές εξετάσεις, δεν επιλέγουν τον κλάδο τους. Συνεπώς, παρουσιάζουν ένα χαμηλότερο επίπεδο στο προπτυχιακό τμήμα σε σχέση με το εξωτερικό, ενώ αναπτύσσονται περισσότερο στο μεταπτυχιακό σκέλος που τους ενδιαφέρει και το επιλέγουν. Το κόστος για την ελληνική κοινωνία είναι ότι χάσαμε πολλά παιδιά στο ενδιάμεσο για κοινωνικούς λόγους για να φανούν. Τα οδηγήσαμε στη 'σφαγή'».

Γιατί επιμένει στην ελληνική ρίζα της λέξης ‘ελληνισμός’ και όχι στο λήμμα ‘ουμανισμός’?:

 «Ο όρος που σχετίζεται με τον ουμανισμό δε σχετίζεται με την ανθρωπότητα, σχετίζεται με τις ανθρωπότητες Η ιδέα του ουμανιστή είναι αυτός που είναι αφοσιωμένος στη γνώση μέσω στη βιβλιοθήκη και δεν παράγει έργο αναγκαστικά εκτός βιβλιοθήκης για την ανθρωπότητα. Ο εκτός βιβλιοθήκης χρησιμοποιεί ένα προμηθειακό στοιχείο, αν θέλετε το θράσος της νοημοσύνης, το οποίο πότισε το Διαφωτισμό. Ο Διαφωτισμός σημαίνει ‘φωτίζω’. Δε φωτίζω μόνο τη βιβλιοθήκη φωτίζω μέσω της βιβλιοθήκης τον κόσμο. Αν για λόγους συμπλέγματος, τώρα, θέλουμε να αφαιρέσουμε την ελληνικότητα από μερικές λέξεις ή εκφράσεις είναι επειδή είμαστε μίζεροι. Δεν πρέπει να ντρέπεσαι επειδή έκανες κάτι προς όφελος της ανθρωπότητας».

Πώς ορίζει τη μιζέρια:

 «Η μιζέρια δεν είναι η αθλιότητα. Η μιζέρια είναι η έλλειψη νοημοσύνης μέσα στην κοινωνία. Ασχολείται μόνο με πράγματα που είναι εντελώς ανούσια για την ανθρωπότητα. Πολύ συχνά όταν κάνουμε πράγματα πολύ χρήσιμα, στην πραγματικότητα κάνουμε πράγματα πολύ ανούσια, γιατί είναι πράγματα που δε θα θυμηθεί η ανθρωπότητα. Τα κάνουμε για δικούς μας προσωπικούς λόγους, αλλά δε θα ωφελήσουν την ανθρωπότητα. Η εκπομπή που κάνοτυμε αυτή τη στιγμή είναι ανούσια για 100 χρόνια μετά, αλλά, αν αφήσουμε ένα κείμενο είναι διαφορετικό. Πόσες ραδιοφωνικές ζωντανές εκπομπές έχεις ξανακούσει στη ζωή σου? Το ανάλογο συμβαίνει με ένα μουσικό κομμάτι? Όχι. Μπορείς να το ακούσεις πολλές φορές. Στην πραγματικότητα συμβαίνει αυτό επειδή ανήκει στην ανθρωπότητα. Είναι ένας τρόπος να την αγγίξουμε . Πχ. Η έννοια της είδησης είναι σημαντική εκείνη τη στιγμή. Μετά από 50 χρονιά δε θα κοιτάξεις αυτές τις ειδήσεις, γιατί δε θα έχουν κανένα νόημα. Το κόντεξ που είναι στιγμιαίο μπορεί να είναι σημαντικό αλλά δεν αφήνει ίχνος. Αυτό που έμενα με αγγίζει είναι το ίχνος. Αν σε μια συνομιλία ή ραδιοφωνική εκπομπή μπορέσουμε να παράγουμε ένα έργο έτσι ώστε να δημιουργήσουμε ένα ίχνος και τότε έχει νόημα να την ξανακούσουμε. Διαφορετικά δεν έχει νόημα. Μπορεί να είναι σημαντική για μια σχέση, αλλά δε θα είναι σημαντική για όλους. Βέβαια, μπορεί να υπάρχουν στιγμές που μπορεί να ενδιαφέρουν λίγους,  ή και τους περισσότερους. Αυτό σημαίνει ότι η συζήτηση έχει παράγει έργο. Αν σκεφτείς πόσο μεγάλο είναι το χρονικό διάστημα για να παράγουμε λίγων λεπτών έργο, τότε θα καταλάβεις ότι είναι σχεδόν αδύνατο να έχεις ώρες ειδήσεις για το έργο. Χρησιμοποιείς πολύ χώρο μέσα στο χρόνο, άρα πώς αυτό μπορεί να είναι ουσιαστικό».

 Πώς ορίζει την αθλιότητα:

«Η αθλιότητα έχει ένα μεγαλείο. Μπορεί να είναι μεγαλοσύνη η αθλιότητα. Μπορεί να είσαι άθλιος αλλά να νοιώσεις ότι έχει τη δυνατότητα να είναι γενναιόδωρος και είναι απίστευτο το να είσαι γενναιόδωρος και να δίνεις με γενναιότητα ένα δώρο, το οποίο δεν έχεις, εφόσον είσαι άθλιος? Οπότε, τι άλλο να δώσεις, όταν σου έχει μείνει μόνο η αθλιότητα? Την αξία!!! Η αξία δεν είναι τίποτα για τον μίζερο, γιατί ο μίζερος δεν έχει να προσφέρει τίποτα, δεν έχει να προσφέρει μεγαλοσύνη γιατί ασχολείται με αυτό που δεν του έδωσες. Θα σου πω ένα ανέκδοτο για να γελάσεις: «Τι είναι εγωιστής? Αυτός που δε με σκέφτεται». Δε γέλσαες! Κι όμως προειδοποίησα, ήταν ανέκδοτο. Ξέρεις, γιατί δε γέλασες? Γιατί είσαι ακόμα στο ίχνος του άλλου. Σαν τα καράβια που διασταυρώνονται και βρίσκονται στο ίχνος του άλλου . Όταν είμαστε στο ίχνος του άλλου, μας ταρακουνάει, αλλά όταν μπαίνουμε μέσα στο ίχνος του, μετά πλέουμε πιο εύκολα. Το ίχνος πληγώνει, αλλά μας οδηγεί».

Άνω τελεία. Γιατί , όπως και ο ίδιος λέει: «Μια συζήτηση δεν έχει ποτέ επίλογο γιατί τότε δεν είναι συζήτηση είναι δόγμα. Εμείς ανοίγουμε τα θέματα δεν τα κλείνουμε».

Στέλιος Κούλογλου : «Η Ελλάδα είναι ήδη στα χέρια των οικονομικών δολοφόνων», της Τζίνας Δαβιλά.

Η συνέντeυξη δόθηκε στον "ΠΑΛΜΟ 99.5" στις 11-7-2010 και στην εκπομπή "Μουσικές Αναδύσεις" με την Τζίνα Δαβιλά.

Με αφορμή την προβολή του ντοκυματερ του Στέλιου Κούλογλου "Η εξομολόγηση ενός οικονομικου δολοφόνου" στο κινηματοθέατρο ΡΟΔΟΝ την Τρίτη 13 Ιουλίου 2010, μια πρωτοβουλία του Αντιπυρηνικού Παρατηρητηρίου Μεσογείου, της Λέσχης Ρόδου Θέασις και του Συλλόγου Προστασίας Περιββάλοντος Ρόδου, ο δημοσιογράφος απάντησε πρόθυμα σε ό,τι ερώτηση του υποβλήθηκε.


Ρόλος των οικονομικών δολοφόνων:  

 "Οι οικονομικοί δολοφόνοι πηγαίνουν σε διάφορες χώρες με σκοπό να τις υποδουλώσουν και οικονομικά και πολιτικά και θεματικό εργαλείο ήταν το εξωτερικό χρέος δανείζοντας πολλά χρήματα μια χώρα ή οποία εκ των προτέρων δεν μπορούσε να τα αποπληρώσει και ουσιαστικά την έβαζαν στο χέρι. Ο πρωταγωνιστής της ταινίας μου μου έδινε αποσπασματικά υλικό, μέχρι το 2007 του πρότεινα να πάμε μαζί στο Εκουαδόρ που είχαν σκοτώσει και τον Πρόεδρο του επειδή δεν ήθελε να δανειστεί πάρα πολλά. Εκεί ζήτησε συγγνώμη και αποτέλεσε ουσιαστικά και πολιτικό γεγονός αυτή του η πράξη. Τότε, βέβαια, δεν είχα διανοηθεί  τι θα συνέβαινε αργότερα στην Ελλάδα .Αποτέλεσε σύμπτωση το γεγονός ότι η ταινία προβλήθηκε ταυρτόχρονα με την ανακοίνωση για την επιτήρησή μας στο ΔΝΤ

Το μήνυμα της ταινίας:

 "Το μήνυμα της ταινίας είναι ότι το χρέος και το εθνικό και το δημόσιο και το ατομικό είναι σκλαβιά"

 Ποια τα χαρακτηριστικά του οικονομικού δολοφόνου?

"Είναι οικονομολόγοι που δούλευαν για λογαριασμό ιδιωτικών εταιρειών που συνεργάζονται με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Παγκόσμια Τράπεζα και την Αμερικανική Κυβέρνηση. Είναι άνθρωποι καθημερινοί σαν και εμάς. Δεν είχαν χαρακτηριστικά που θα επιβεβαίωναν ότι είναι οικονομικοί δολοφόνοι".

 Η Ελλάδα βρίσκεται στο στόχαστρο των οικονομικών δολοφόνων? :

"Ασφαλώς. Η Τράπεζα "Goldman sachs" έπαιξε το ρόλο του οικονομικού δολοφόνου όπως ξέρουμε ήταν σύμβουλος των ελληνικών κυβερνήσεων την τελευταία δεκαετία Σήμερα η συγκεκριμένη τράπεζα συμβουλεύει τους πελάτες τους να στοιχηματίζουν ότι η Ελληνική οικονομία θα χρεοκοπήσει".

 Τι τον φοβίζει σήμερα στην Ελλάδα?

"Κυρίως η έλλειψη ελπίδας. Δε με φοβίζουν τα ίδια τα μέτρα, αλλά το ότι τα μέτρα έχουν παρουσιαστεί με τέτοιο τρόπο και έχουν επιβληθεί με τέτοιο τρόπο ώστε δε μου δίνεται η ελπίδα ότι μετά από 4 χρονιά τα πράγματα θα αλλάξουν προς το καλύτερο".

 Θα τύχει η Ελλάδα της κατάντιας που παρουσιάζεται στην ταινίας του για τον Παναμά και το Εκουαδόρ? :

"Φοβάμαι πως αν οι πολίτες δεν πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους δεν οργανώσουν ένα κίνημα αντίδρασης αποτελεσματικής, μη βίας και τρομοκρατίας, δηλαδή δεν μείνει κάποιος μόνο στο να λέει 'δε μου αρέσει το ένα ή το άλλο' και δε γίνουν προτάσεις, θα οδηγηθούμε στην ίδια κατάσταση. . Πρέπει να υπάρξει δημιουργική αντίδραση και να δεχτούμε ότι υπάρχει πια ανάγκη ορθολογισμού. Για να έρθουν καλύτερες μέρες χωρίς να γίνει η χώρα ρημαδιό. [..] Δεν μπορώ να κάνω προτάσεις για λογαριασμό κάποιων φορέων που δεν ανήκω ή κάποιου κόμματος. Η μαζική κατάθλιψη πάντως δεν οδηγεί κάπου. Προτάσεις δεν προτείνονται και δεν διατυπώνονται και από την κυβέρνηση και αυτό είναι κακό. Δεν είναι αντίδραση να κλείνουμε τα λιμάνια. Όμως, είναι άδικο μια τρίτεκνη μητέρα να συνταξιοδοτείται στα 65"

 Ο έλληνας είναι σε θέση να αντιμετωπίσει με σωφροσύνη την κατάσταση?:

" Στην Ελλάδα η λογική λείπει. Είναι όλες οι κινήσεις που γίνονται μα μεγάλη απώλεια της λογικής. Το ότι καταφέραμε να μπούμε στη λογική του ΔΝΤ που ισοδυναμεί με μετατροπή μας σε μια χώρα του τρίτου κόσμου, είναι αποτέλεσμα της έλλειψης λογικής. Αυτό φαίνεται και στην καθημερινότητα μας. Το ότι υπάρχουν τομείς που δεν πληρώνονται αποδεικνύει την έλλειψη λογικής

Είναι επικίνδυνο αυτό που κάνει?

"Δεν αισθάνομαι απειλημένος, κάνω τη δουλειά μου όπως πρέπει να κάνουν όλοι . Δεν είναι κάτι τρομερό και ιδιαίτερο"

Πώς βλέπει τον Ομπάμα?:

"Δεν ικανοποίησε αρχικά τις προσδοκίες μας όλων μας, αλλά είναι ο μόνος που κάτι προσπαθεί να αλλάξει. Γίνονται από μέρους του κινήσεις αλλαγής στο ασφαλιστικό σύστημα των ΗΠΑ,  όπου 40 με 50.000.000 άτομα είναι σήμερα ανασφάλιστοι . Προσπαθεί να πάρει κάποια μέτρα για τον τραπεζικό τομέα. Δεν αρέσει αυτό βέβαια στους ευρωπαίους ηγέτες. Η αλήθεια είναι ότι ο Ομπάμα τα βάζει με ισχυρά συμφέροντα. Δε φαντάζομαι, όμως,  ότι θα συμβεί ό,τι συνέβη με τον Μάρτιν Λούθηρ Κινγκ ή τον Κέννεντυ στη δεκαετία του 60. Σήμερα υπάρχουν πολύ πιο αποτελεσματικά, ασφαλή και σίγουρα μέσα - για να μη σε κυνηγούν και μετά- για να διώξεις κάποιον από το να τον δολοφονήσεις. Τα ΜΜΕ μπορούν πια να ανεβάσουν ή να κατεβάσουν ένα Πρόεδρο ή να αποτρέψουν ή να κάνουν έναν πόλεμο. Αλλά στην Ελλάδα και στην Ευρώπη πια δεν μπορεί κανείς να είναι σίγουρος για τίποτα".

Η συνέντευξη δόθηκε στον "ΠΑΛΜΟ 99.5"

Τετάρτη 7 Ιουλίου 2010

Νίκος Λυγερός: διάλεξη για το "Μέλλον του ελληνισμού".

Για "το μέλλον του ελληνισμού" θα μιλήσει σήμερα στο βιβλιοπωλείο "Το Δέντρο" ο καθηγητής  Νίκος Λυγερός στις 8:00μμ. Όντας μέχρι το Σάββατο στη Ρόδο, στις 10-7-2010 θα κάνουμε άλλη μια εκπομπή παρέα με το "Δάσκαλο" στον "ΠΑΛΜΟ 99.5" από τις  11:00-13:00μμ.

"Να ζήσει o Ψηλορείτης" της Τζίνας Δαβιλά ( πηγή: www.protagon.gr)


Το κείμενο αναρτήθηκε στο www.protagon.gr στις 7-7-2010 με τίτλο "Όπως μόνο ο Ψηλορείτης ξέρει!" .

Προφητικός ο τίτλος της τελευταίας θεατρικής παράστασης της Αδελφότητας Κρητών Ρόδου «Ο Ψηλορείτης». Προφητικός, γιατί μετά το οικονομικό στένεμα της Ελλάδας είναι το μοναδικό θεατρικό έργο που ο τίτλος φέρνει μειδίαμα στα χείλη. Πικρό ίσως, όπως όλες οι διαδικασίες αποκαθήλωσης. «Καλησπερίζω το στενό» ισχυρίζεται ο συγγραφέας του έργου Γιάννης Νιωτάκης ο οποίος επιχειρεί και κάνει αξιοπρεπώς και ουσιωδώς αναφορά στην κρητική καθημερινότητα του ‘50 και ‘60 μέσα από τα καλά και τα κακά της. Τα καλά είναι τα νοσταλγικά καλαμπουρίσματα των κρητικών –γυναικών και ανδρών- που αρωματίζουν με ανθρωπιά, στοργή και πηγαίο ενδιαγέρον ενδιαφέρον τις σχέσεις, ίσως και χαζό κουστομπολιό. Τα κακά αφορούν στις βεντέτες που κατά τόπους στην Κρήτη ακόμα και σήμερα σημαδεύουν και σπιλώνουν το νησί που έδωσε στην Ελλάδα λεβέντες και λεβέντισσες.

Η αγάπη, ο έρωτας, ο παραλογισμός του εγωισμού, το ασυμβίβαστο της νέας που προσπαθεί και τα καταφέρνει να ξεφύγει από τη μοίρα της υποταγμένης κρητικοπούλας, η αποκατάσταση των σχέσεων μετά από χρόνια βεντέτας που φέρνει την κάθαρση στον θεατή, ο σπουδασμένος δάσκαλος που παραμένει στη λογική του προξενιού και επιμένει να παντρευτεί την κόρη που δεν τον θέλει ούτε ζωγραφιστό! Οι αντιδράσεις των χωριανών, που εκκλησιάζονται την Κυριακή στο καφενείο μπροστά στο κουτί του ραδιοφώνου! Και τέλος, το αιώνιο μήνυμα της Αγάπης που βγαίνει από τα χείλη του γεροντότερου και σοφότερου Γιάννη Νιωτάκη που οδηγεί στη συγκίνηση και την ελπίδα, ότι ακόμα και όταν όλα έχουν χαθεί, η αγάπη ζει.

Δε με εξέπληξε η φετινή παράσταση της Θεατρικής Ομάδας της Αδελφότητας «Ο Ψηλορείτης». Ήμουν βέβαιή ότι η ψυχή που διαθέτουν θα έδινε ό,τι καλύτερο. Δεν είχα, όμως, φανταστεί ότι θα είχα ανάγκη να παρακολουθήσω κάτι αντίστοιχο. Νοιώθω ότι η Ελλάδα του σήμερα κατρακυλά και απομακρύνεται από ό,τι την έχει χαρακτηριστεί και έχει αποτελέσει το σήμα κατατεθέν της: την Παράδοσή της. Το γεγονός ότι το έργο είχε κρητική ντοπιολαλιά, που άλλοτε καταλάβαινα και άλλοτε όχι, με συγκίνησε ακόμα περισσότερο, γιατί μέσα στην κατρακύλα μας υπάρχουν άνθρωποι που με σεβασμό στην παράδοση και τις αξίες τους, επιμένουν να μην ξεχάσουν…( αλήθεια πόσο εύκολα ξεχνά ο Έλληνας?)… Είχα ανάγκη να δω ένα θεατρικό που ασχολείται με την ηθογραφία της κρητικής κοινωνίας καυτηριάζοντας ό,τι πρέπει να καυτηριαστεί και υπερθεματίζοντας σε ό,τι αξίζει να μη χαθεί.

Και επειδή οι γνήσιοι Κρητικοί μιλούν με μαντινάδες, στη Θεατρική Ομάδα της Αδελφότητας Κρητών Ρόδου «Ο Ψηλορείτης» που φέτος κλείνει 20 χρόνια προσφοράς στα ροδιακά πολιτιστικά δρώμενα, αν και μη Κρητικιά, απαντώ με μαντινάδα:
 «Κάνω μπουκέτο την καρδιά
  Δώρο να σου την κάμω
  Και γράφει χρόνια σου πολλά
  Σε κάθε φύλλο απάνω»

ΥΓ: Κάτι τέτοιες ώρες θα ήθελα να είχα ρίζα κρητικής γης.

Κυριακή 4 Ιουλίου 2010

Αντώνης Καφετζόπουλος: «Είμαι πολίτης της Ανθρωπότητας. Δεν είναι αυτονόητο να πιστεύω σε αυτό?» συνέντευξη στην Τζίνα Δαβιλά

Η συνέντευξη δόθηκε στις 4-7-2010 στον «ΠΑΛΜΟ» και στην εκπομπή «Μουσικές Αναδύσεις».

Από την «Αστροφεγγιά» και « Το Μινόρε της Αυγής» μέχρι σήμερα έχουν μεσολαβήσει 30 ολόκληρα χρόνια. Από εκείνη την παρέα των φοιτητών που έγραφε ο Ι.Μ.Παναγιωτόπουλος μέχρι τον Αντώνη στις δεκαετίες του ΄30 και του ΄60 με , περιστατικά και καταστάσεις ρεμπέτων ) που έζησαν στο περιθώριο των λαϊκών τάξεων. Τι τον έχει μάθει η ζωή μέχρι το σήμερα με την ενασχόλησή του με την Πολιτική και τους «Οικολόγους –Πράσινους»?: « Δεν μπορώ να πω ότι έχω κάνει κάποιου είδους απολογισμό» , ισχυρίζεται.

Έχει διατυπώσει την άποψη ότι στο «δημοκρατικό παιχνίδι πρέπει να μπουν τόσο οι άνθρωποι, όσο και τα ζώα και τα δάση». Σχετικά με αυτό διατυπώνει:
 «Η Περιβαλλοντική συνείδηση είναι η εφεύρεση των δικαιωμάτων της Δημοκρατίας με ένα άλλο τρόπο.. Στην πορεία ανακάλυψα και άλλα πράγματα που μπορούν να μπουν σε αυτό το κομμάτι της περιβαλλοντικής συνείδησης. Βρισκόμαστε στην παραμονή μιας πολύ μεγάλης αλλαγής όπου ήδη συντελείται και όλοι μιλάμε για δικαιώματα των ζώων. Ήδη η Ελλάδα βρίσκεται ανάμεσα στις χώρες που οδηγείται στο να αναγνωρίσει τα δικαιώματα των ζώων και των ποταμιών, δασών και τα λοιπά. Αν εξακολουθήσουμε να βλέπουμε ως ιδιοκτήτες ό,τι μας περιβάλλει, συνεχίζουμε ένα λάθος. Ό,τι υπάρχει γύρω μας δεν είναι ιδιοκτησία μας».

Οι Οικολόγοι Πράσινοι έχουν τελικά σχέση- έρωτα με το περιβάλλον?: «Προσωπικά έχω μια σχέση πραγματιστική με το περιβάλλον, δεν το εκτιμώ περισσότερο από την ανθρώπινη ζωή».

Ποιές από τις ενέργειες της παρούσας Κυβέρνησης επικροτεί: «Δε νομίζω ότι έχει την πρωτοβουλία η τωρινή Κυβέρνηση. Την πρωτοβουλία εκχώρησε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία φροντίζει να έχει την κάλυψη του ΔΝΤ που δεν είναι ανεξάρτητο από την Αμερικανική Εξωτερική πολιτική, δυστυχώς. Υπάρχουν κάποια καλά και κάποια κακά πράγματα σε αυτό. Το καλό είναι ότι επιτελούς θα καταλάβουμε τι γίνεται με την οικονομία σε αυτή τη χώρα γιατί πάντα μας έκρυβαν την αλήθεια. Άλλο καλό είναι ότι κάτω από το ΔΝΤ θα είναι δύσκολο να αναπτυχθεί η πελατειακή σχέση με τους πολιτευτές του Δημοσίου η οποία βασάνισε τη χώρα για πάρα πολλά χρόνια. Δεν είναι καινούρια υπόθεση αυτή , είναι παλιότερο πρόβλημα, απλώς από τα χρόνια της Μεταπολίτευσης και μετά έγινε τρόπος ζωής. Τα κακά είναι ότι δεν είμαστε πια μια ανεξάρτητη χώρα. Αλλά είμαστε μέρος της ΕΕ εδώ και 30 χρόνια και υπογράφοντας μια σειρά από συνθήκες που δεσμεύουν ούτως ή άλλως, μέρος της ανεξαρτησίας μας το έχουμε εκχωρήσει ήδη. Αυτή είναι η ιδέα άλλωστε, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης. Το πρόβλημα είναι ότι στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή κυριαρχούν πολύ συντηρητικές πολιτικές. Έχει πολύ μεγάλη σημασία τι σκέπτεται ο πολίτης της Ευρώπης, τι ψηφίζει, ποιοι κυβερνούν και πώς αντιμετωπίζεται αυτή η γραφειοκρατία. Επί χρόνια λένε ότι οι Έλληνες ως νοοτροπία και ως λειτουργία είμαστε σε μεγάλη απόσταση από τις υπόλοιπές Ευρωπαϊκές χώρες. Ήρθε η ώρα, λοιπόν, ή να μικρύνουμε αυτή την απόσταση και να γίνουμε πολίτες της Ευρώπης , ή να συνεχίσουμε να ζούμε τριτοκοσμικά. Είναι αλήθεια ότι θα φτωχύνουμε, αλλά ο διάσπαρτος πλούτος ήταν δανεικός από τις Τράπεζες οι οποίες είναι ανεξέλεγκτες ακόμα και θα πρέπει οπωσδήποτε να ελεγχθούν».

 Πιστεύει στην έννοια της «Πατρίδας»: «Η Πατρίδα δεν είναι κάτι που έχει να κάνει με τη φυλή ή το έθνος, αλλά με τους θεσμούς. Πιστεύω σε μια πατρίδα φιλελεύθερη που είναι σε θέση να θυσιάσει υπέρτατα αγαθά. Δεν είναι για μένα ένας τόπος όπου ζουν οι Έλληνες. ..»

Τι τον ενοχλεί στον Έλληνα: «Έχω στο μυαλό μου κάτι παλιές ελληνικές ταινίες όπου ο Νίκος Ρίζος είναι ένα τυπάκι που προσπαθεί να πιάσει την καλή. Δεν τα βλέπω και πολύ φυλετικά τα πράγματα. Θεωρώ ότι όπως όλοι μας είμαστε πολίτες της ανθρωπότητας. Είμαστε τόσο ίδιοι όλοι μας. Δεν είναι αυτονόητο?»

Σχετικά με τις προκηρύξεις και το χαρακτηρισμό ¨του ως προδότη από τη «Χρυσή Αυγή». Τι τον φοβίζει?: «Δε θεωρώ ότι είμαι στόχος. Είναι ανησυχητικό, όμως, ότι σε πολλούς τομείς η βία έχει αντικαταστήσει την αντιπαράθεση επιχειρημάτων . Και αυτό είναι κάθετο και οριζόντιο στην κοινωνία και φαίνεται από τα γήπεδα μέχρι το δρόμο και στις απλές σχέσεις των ανθρώπων.

 Σε ποιους πολιτικούς πιστεύει: «Δε νομίζω ότι μπορώ να σας απαντήσω θετικά σε αυτό. Δεν πιστεύω σε κανέναν. Δε θέλω, όμως, να μηδενίζω και κάποιον. Υπάρχει ήδη ο Τρεμόπουλος από τους «Οικολόγους-Πράσινους» που δεν ασχολούνται τα ΜΜΕ μαζί του, αλλά υπάρχουν κάποιοι που προσπαθούν».

 Φράση που αγαπά από την «Ασκητική» του Καζαντζάκη : «Να αγαπάς την ευθύνη και να λες ότι έχω χρέος να πάει ο κόσμος μπροστά» Πολύ ενδιαφέρουσα φράση και πολύ πιο μπροστά ο Καζαντζάκης από την εποχή του».

Παρασκευή 2 Ιουλίου 2010

«Η μάνα της διπλανής πόρτας» της Τζίνας Δαβιλά

Για την Δέσποινα

Δε θα μπορούσα ποτέ να κάνω παρέα μαζί της. Έχει τσιριχτή φωνή και δεν αντέχω τους ήχους, κυρίως αν μου τρυπούν τα αυτιά. Κάθε φορά που επιστρέφω στο σπίτι μου, κάνω προσπάθειες να περάσω στην αρκετά μεγάλη είσοδό του για να κατευθυνθώ στην κύρια. Ο λόγος είναι ότι η γειτόνισσά μου παρκάρει το αυτοκίνητό της καβαλώντας στην κλίση του εδάφους και καλύπτοντας με το φιατάκι της σχεδόν όλη την είσοδο– διαστάσεων ενός παρκινγκ αυτοκινήτου. Όταν μάλιστα μπαινοβγαίνω από την είσοδο πια της πολυκατοικίας μας, σχεδόν κάθε φορά μουρμουρίζω, γιατί η κεντρική πόρτα είναι μονίμως ανοιχτή. Είτε στο μπες, είτε στο βγες, η γειτόνισσα μου την αφήνει ανοιχτή. Επικαλείται ότι κρατάει το παιδί στην αγκαλιά, αλλά είναι πολλές οι φόρες που δεν κρατά ούτε καν την τσάντα της εξακολουθώντας να αφήνει την πόρτα της εισόδου ανοιχτή. Όταν, όμως, έρχεται το βράδυ την κλειδαμπαρώνει και αν μπορούσε θα έβαζε και ντουλάπα από πίσω, όπως κάνουν σε κάτι ελληνικές ταινίες οι γιαγιάδες που φοβούνται την σκιά τους. «Είναι επικίνδυνο», μου λέει «να μένει ανοιχτή. Να μπει κάνεις τη νύχτα να μας κλέψει?» Κουνώ το κεφάλι μου πέρα δώθε όταν το ακούω, διότι έχουμε τη χαρά (?) να μένουμε σε μια περιοχή που ο δήμαρχος έχει ξεχάσει, οι κολώνες της ΔΕΗ δεν έχουν φως και υπάρχει μετά από τις 6 το απόγευμα τέτοια ερημιά που σε αγριεύει. Τι να της πω? Το έχω κάνει δηλαδή, αλλά… Αν θέλει κάποιος να κλέψει, μπορεί μπαίνοντας από την είσοδο της πολυκατοικίας-δύο διαμερίσματα είναι όλα και όλα- που είναι συνήθως ανοιχτή, να κρυφτεί στην πάνω πλευρά της σκάλας που οδηγεί στην ταράτσα και να κατέβει σαν κύριος τη στιγμή που ανοίγει η πόρτα το πρωί, αιφνιδιάζοντας τον όποιο μισονυσταγμένο που ξεκινά για τη δουλειά του!

 Συνεχίζοντας: δε θα μπορούσα να κάνω παρέα μαζί της διότι δεν μπορώ να ανεχτώ και τα λαϊκοτράγουδα που βάζει στη διαπασών κάποιες μέρες μέσα στην εβδομάδα από τις 9 το πρωί. Τέρμα, ο Τερλέγκας, ο Κιάμος, η Βανδή, η Θεοδωρίδου και ένας Θεός ξέρει ποιος άλλος. Α, τις Δευτέρες, επειδή έχει προμηθευτεί τα λαϊκά από τις ενισχυμένες εκδόσεις εφημερίδων, το ρεπερτόριο πιάνει από την παλιά καλή Ρίτα μέχρι το Μητροπάνο και Τσιτσάνη.

Κι όμως: τη γειτόνισσά μου, τη γυναίκα της διπλανής πόρτας, τη γυναίκα που δε θα μπορούσα να κάνω παρέα μαζί της, την εκτιμώ πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη γυναίκα που μπορώ να κάνω παρέα μαζί της, έχουμε τα ίδια ενδιαφέροντα, συνεννοούμαστε με τα μάτια και ακούμε την ίδια μουσική. Ακόμα και από κείνη που σκέπτεται με τον ίδιο τρόπο που σκέφτεται και η αφεντιά μου. Και ξέρετε γιατί? Διότι, αυτή η γυναίκα παραδίνει καθημερινά μαθήματα μητρότητας σε όλες εμάς που γίναμε μάνες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε είναι «διάβασε, μην το παρακάνεις στον υπολογιστή, πρόσεχε με ποιους συναναστρέφεσαι» και όλα αυτά τα καθημερινά και συχνά.

Η γυναίκα αυτή είναι μητέρα παιδιού, όχι απλώς με ειδικές ανάγκες. Είναι μητέρα ενός 7χρόνου αγοριού, του Νικόλα, που μέχρι σήμερα δεν έχει καταφέρει να αρθρώσει μια κουβέντα, ο εγκέφαλός του δεν δίνει καμιά εντολή στα μέλη του σώματός του και αναγκάζεται να τον κουβαλά αγκαλιά, στα χέρια. Ούτε καν το κεφαλάκι του δεν μπορεί να κρατήσει σε ισορροπία. Πέφτει κάθε φορά που το παίρνει η Δέσποινα από το καθισματάκι του στο αυτοκίνητο και γέρνει όπου τύχει, στην προσπάθεια της να το κρατήσει αγκαλιά για την επόμενη μεταφορά. Και όταν πριν από λίγα χρόνια πήγε το Νικόλα στο ΠΑΙΔΩΝ, η νοσοκόμα που την έβλεπε να παιδεύεται εκεί μέρες περιμένοντας τις απαντήσεις των εξετάσεων και τις γνωματεύεις των ειδικών, της πέταξε στα μούτρα: «Αφού είναι τελειωμένη υπόθεση το παιδί σου, τι περιμένεις? Βαλτό σ’ ένα ίδρυμα να ζήσεις και συ!» για να πάρει την αποστομωτική απάντηση της Δέσποινας: «Αν εσύ μπορείς να πετάξεις στο ίδρυμα το παιδί σου, κάντο. Εγώ, όσο έχω τα μάτια ανοιχτά, θα τον έχω βασιλιά. Τίποτα δε θα του λείψει». Αυτό απάντησε η Δέσποινα που είναι σχεδόν αναιμική και με κοίλη - μου το είπε όταν αγκομαχώντας ανέβαζε στις σκάλες το παιδί και δυο τσάντες από το σούπερ μάρκετ και δεν καταδέχτηκε να τη βοηθήσω. «Έχω συνηθίσει», μου είπε, «το ’χω πάρει απόφαση. Το μόνο που με απασχολεί είναι να μην μου τον πετάξουν σε κανένα ίδρυμα, όταν κλείσω τα μάτια. Δε θέλω να μου τον πετάξουν. Παρακαλώ κάθε μέρα τον Πανορμίτη να μου τον κάνει καλά. Δε θέλω να κακοπεράσει».

Η Δέσποινα δε δουλεύει, δε διασκεδάζει, δεν έχει χρόνο για προσωπική καλοπέραση, αλλά διαθέτει μεγάλη και σπάνια ψυχή! Δεν την έχω ακούσει ποτέ να λογοφέρει με την έφηβη κόρη της, ούτε και με τον άντρα της. Έχουν ένα τεράστιο θέμα, ισόβιο, στο σπίτι τους και διατηρούν γαλήνη παροιμιώδη! Αυτή η γυναίκα, λοιπόν, που δε θα μπορούσα ποτέ να κάνω παρέα μαζί της, είναι ένας σπουδαίος άνθρωπος που βάζει τα γυαλιά σε όλες τις μανάδες του κόσμου. Γιατί η αληθινή μάνα δεν βαρυγκωμά, δεν παραπονιέται, παλεύει ακούραστα, προσεύχεται αδιαλείπτως, είναι γενναιόδωρη και δίνει, όταν χρειάζεται, στις ‘λύσεις της εγωπάθειας ή της μικροψυχίας των μορφωμένων και καλλιεργημένων’ και τις πιο εύστοχες απαντήσεις. Και αξίζει, όχι μόνο να της δικαιολογήσω το όποιο ατόπημα, την όποια αμέλεια ή χαζομάρα, αλλά και να της ζητήσω ταπεινά να με συγχωρέσει για τα μουρμουρίσματά μου, ευχαριστώντας την θερμά για τα μαθήματα ανθρωπιάς που μου δίνει καθημερινά.

ΥΓ: Η αυριανή εκπομπή είναι αφιερωμένη αποκλειστικά και για συγκεκριμένο λόγο στη Δέσποινα και στο μικρό Νικόλα. www.palmos-fm.gr