tag:blogger.com,1999:blog-17586697730714349832023-11-16T06:04:44.696-08:00Τζίνα ΔαβιλάΤζίνα Δαβιλάhttp://www.blogger.com/profile/08538402480701384456noreply@blogger.comBlogger321125tag:blogger.com,1999:blog-1758669773071434983.post-58213975814612731032013-04-15T05:49:00.003-07:002014-03-08T16:35:43.056-08:00"www.iporta.gr": "Πόρτα" διαδικτυακή σελίδα αρθρογραφίας και ενημέρωσης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiT7giXfoOFSsfhXRW0ZMy6z7dOFn2qRDefRPUvLXAjc4925ThYrhpmZlFojIobmZ_LymIsvi6zpTNTmB7pHLKvP1XcUqMPro8ySxH2o_-6XlOtnWwrrZa2yOc7dP3BDTT0XEzjfdDAsc0/s1200/iPorta+LOGO+WEB+1200x467+pix+72pi+04+JUNE+13.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiT7giXfoOFSsfhXRW0ZMy6z7dOFn2qRDefRPUvLXAjc4925ThYrhpmZlFojIobmZ_LymIsvi6zpTNTmB7pHLKvP1XcUqMPro8ySxH2o_-6XlOtnWwrrZa2yOc7dP3BDTT0XEzjfdDAsc0/s400/iPorta+LOGO+WEB+1200x467+pix+72pi+04+JUNE+13.jpg" height="155" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
Δημιουργήσαμε μια "Πόρτα". Σας ζητούμε να αποφασίσετε εσείς, ακόμα και να καθορίσετε τι θέλετε να βρείτε πίσω από την πόρτα αυτή. Θα την ανοίξετε, θα σταθείτε ερωτηματικά απ'έξω, θα την κλείσετε χωρίς να μας γνωρίσετε, θα κρυφοκοιτάξετε για να ανακαλύψετε τι στην ευχή κρύβετε από πίσω, θα μπείτε θαρραλέα και με τον αέρα κατακτητή, θα πάρετε και άλλους μαζί σας για να είμαστε πολλοί και να αφουγκραστούμε ο ένας τον άλλο απλά και ανθρώπινα;<br />
<br />
Εμείς έχουμε το <u><a href="http://www.iporta.gr/">www.iporta.gr</a></u> εσείς το κλειδί.<br />
<br />
Καλώς ορίσατε!<br />
<br />
Φιλικά,<br />
Τζίνα Δαβιλά </div>
Τζίνα Δαβιλάhttp://www.blogger.com/profile/08538402480701384456noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1758669773071434983.post-68347434901947268592013-03-24T23:19:00.001-07:002013-03-24T23:24:07.687-07:00Ο Κολοκοτρώνης της Ελλάδας και των Ελλήνων<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57<br />
<br />
<br />
Αντί κειμένου λόγω επετείου της 25ης Μαρτίου παρακολουθείστε το ακόλουθο βίντεο. Και μια κρατείστε μια φράση: "Ο άνθρωπος που απελευθέρωσε την Ελλάδα, βρίσκεται σ'ένα κελί φυλακισμένος..."<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/AHnex-SKloI?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<br /></div>
Τζίνα Δαβιλάhttp://www.blogger.com/profile/08538402480701384456noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1758669773071434983.post-53289980655733034552013-03-24T05:09:00.000-07:002013-03-24T05:09:11.004-07:00Η τέλεια οδύνη, της Τζίνας Δαβιλά<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57<br />
<img alt="diamonds" height="300" src="http://www.flust.gr/wp-content/uploads/2012/12/diamonds.jpg" width="400" /><br />
<br />
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
Αν σε ρωτήσω, ποια είναι τα διαμάντια της ζωής σου, πρόσεξε τι θα απαντήσεις. Πού θα στρίψεις το όχημα: στα πράγματα ή στα συναισθήματα; Στην καριέρα ή στον έρωτα; Στην υγεία ή στο ταξίδι της ζωής σου, μικρό ή μεγάλο; Και από πού θα αλιεύσεις αυτά τα διαμάντια; Από σένα ή από τους άλλους σε σχέση με σένα;</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
Μην με ρωτήσεις, γιατί στα γράφω όλα τούτα. Κοιμάμαι πια πολύ λίγο, σκέπτομαι όλο και περισσότερο, για ποιο λόγο αξίζει να παλέψεις στην επίγεια έκδοσή σου, αν αξίζει να δουλεύεις ασταμάτητα για να χτίσεις καριέρα ή να κάνεις λεφτά. Βγαίνω τις νύχτες με το αγιάζι στην βεράντα και αφουγκράζομαι τα βατράχια που χοροπηδούν, τις γάτες που λαθροπατούν και τα αστέρια στον ουρανό που έχουν πεθάνει. Εκεί, όμως, το φως τους ανάβει ή μου μοιάζει να ανάβει, γιατί δεν έχω συνειδητοποιήσει πως ο θάνατός τους έχει έρθει. Τουλάχιστον, δεν φαίνεται.</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
Και ο θάνατός μου θέλω να γίνει αντιληπτός, όταν έρθει, για να τον ζήσω, μόνο που δεν θα μπορώ να στον διηγηθώ. Αλλά έχω αρκετούς να σου πω από αυτούς που έζησα η ίδια ή που παρατήρησα με θλίψη να συντελούνται γύρω μου.</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
Δεν ξέρουν να ερωτεύονται, αγόρι μου, οι άνθρωποι. Δεν ξέρουν να συγκρούονται μετωπικά με τον έρωτα, αποφεύγουν τα χτυπήματα χωρίς να καταλαβαίνουν πως έχουν ματώσει και δεν το’χουν πάρει χαμπάρι. Δεν έχουν ιδέα πως μια ζωή χωρίς έρωτα, είναι θανατηφόρα μετωπική με τριαξονικό που σε τινάζει στον αέρα και σε περιμένει ένα χιλιόμετρο παρακάτω για να προσγειωθείς από την εκτίναξη και να σε πατήσει κι από πάνω. Και ξέρεις, λεβέντη μου, γιατί δεν ερωτεύονται οι άνθρωποι; Γιατί μας τελείωσαν οι μάγκες. Οι μαγκιόρες και οι μαγκίτες. Δεν έμαθαν να προστατεύουν τον έρωτά τους, δεν έμαθαν να δίνουν απλόχερα και γενναιόδωρα. Κρατούν το σταγονόμετρο και η δοσολογία έχει αντικαταστήσει, κατά περίπτωση, τον αυθορμητισμό και την ορμή τους. Να σε βράσω, αν σκέπτεσαι έτσι. Μην το κάνεις το λάθος, θα σε καταστρέψει. Ίσως να μην το καταλάβεις, αλλά στο εγγυώμαι, φιλαράκο, θα σε καταστρέψει.</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
Έχω την πεποίθηση ότι το αντριλίκι δεν είναι μόνο του ανδρός, νεαρέ μου. Είναι και του θηλυκού προτέρημα. Αλλά, μάλλον γεννιέσαι με δαύτο. Ή το’χεις ή δεν το’χεις. Και όταν το’χεις, αν οι συγκυρίες δεν σε αφήνουν να το αναπτύξεις, θα παλέψεις με τα σωθικά σου και θα σε νικήσει αυτό. Έτσι είναι αυτά τα πράγματα. Γινόμαστε, αλλά, κυρίως, γεννιόμαστε. «Αν δεν γεννηθείς αστέρι, η ζωή πώς περιμένεις να σε ξέρει» λέει. Ο μαγκίτης και η μαγκιόρα ερωτεύονται μέχρι τρέλλας, υποτάσσονται αν χρειαστεί, σέρνονται από την μύτη, αν πάλι έτσι έρθει και πάλι δεν μετανοιώνουν. Γίνονται μεγάλη αγκαλιά, μια υπερμεγέθης ομπρέλλα, μια ασπίδα προστασίας, χωρίς να τους το ζητήσει ο άλλος. Δεν απαιτούν, δεν επαιτούν, αλλά προσφέρουν. Το κάνουν για τον εαυτό τους, όχι για να τους πεις ή να τους πω ευχαριστώ. Δεν έχουν ανάγκη από λόγια. Κάνουν και θέλουν πράξεις. Αυτές δεν μένουν; Αυτές υιοθετούν. Κοίτα να μην ξεγελαστείς και γλιστρήσεις από την άλλη μεριά. Σε εκείνη που οι ψευτόμαγκες έχουν ανοιχτά χέρια για να παίρνουν. Δεν θα σου μείνει κάτι στο ταξίδι. Και επειδή «το’χεις», θα σε πονέσει, όταν…</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
Έριξε μια βροχή πριν από λίγο… Καλή σαν ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Ξέπλυνε την βρωμιά του καλοκαιριού. Και συ με παρακολουθείς για να σου μιλήσω για τα «διαμαντάκια» μας. Όσα μπορείς να συλλέξεις, από αυτά τα σπάνια, τα’χεις στο μυαλουδάκι σου. Και στους <a href="http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=12593" style="background-color: transparent; border: 0px none; color: #1b4921; font-weight: bold; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;" target="_blank">έρωτές σου</a>. Αν δεν μπορείς να ερωτευτείς, δεν μπορείς και να ζήσεις όμορφα, ισορροπημένα, αρμονικά με το μέσα και το έξω σου. Η Μελίνα έλεγε πως έπαψε να βγαίνει από τότε που σταμάτησε να φλερτάρει. Μεγάλη υπόθεση το φλέρτ, εκπληκτικό παιχνίδι. Όχι, δεν χαραμίζεσαι. Το γουστάρεις και φλερτάρεις. Γι’αυτό σου λέω:<a href="http://www.youtube.com/watch?v=9045W3MSLiI" style="background-color: transparent; border: 0px none; color: #1b4921; font-weight: bold; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;" target="_blank">μην φοβάσαι την φωτιά</a>. Θα σε καίει, αλλά θα σε δροσίζει κιόλας. Για να μην ντραπείς για σένα, ούτε και για εκείνους που ερωτεύτηκες. Και πού είσαι… μην ‘πέσεις’, αν ο άλλος δεν καταλάβει. Δεν είναι όλοι φτιαγμένοι για τα μεγάλα. Να ντραπείς, για κάθε που μιζέριασες και ‘αυτοκτόνησες’. Όταν δεν έχεις τίποτα της προκοπής να διηγηθείς στην ζωή σου εκτός από λεφτά, επαίνους, βραβεία… θυμούς, γκρίνιες, άγχη, κατορθώματα κοινωνικά και ‘φυλακές’. Για αυτά να ντραπείς. Ρίξε και μια ματιά στην Μαλβίνα:</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
…»Άντρας είναι αυτός που σου διασφαλίζει μια τέτοια γυναικεία, προστατευμένη ζωή, ώστε αν χρειαστεί, να την αφηγηθείς στη μάνα σου, να μην ντραπείς, να μη σε λυπηθεί, να μην ανησυχήσει. Ιδίως να μην μπει στη λογική να σου φέρει αυτή εκείνο το ποτήρι το νερό που λέγαμε…» . Αν μου επιτρέπεις, θα το συμπληρώσω λιγουλάκι. Και για την γυναίκα τον ίδιο ορισμό θα έδινα. Είπαμε… το αντριλίκι είναι και γένους θηλυκού.</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
Υγ: το παρόν αφιερώνεται σε όποιον ‘‘βλέπει’’ στις προτάσεις τον εαυτό του.</div>
</div>
Τζίνα Δαβιλάhttp://www.blogger.com/profile/08538402480701384456noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1758669773071434983.post-9585770294776251062013-03-24T05:07:00.001-07:002013-12-01T07:16:43.600-08:00To κλειδί του Σολ, της Τζίνας Δαβιλά<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<b><b></b></b><br />
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57<br />
<blockquote class="tr_bq">
<img alt="77335_nature_9" src="http://www.flust.gr/wp-content/uploads/2012/11/77335_nature_9.jpg" height="300" width="400" /></blockquote>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Όταν η ειλικρίνεια γίνεται μαχαίρι. Εσύ μαζεύεσαι, μαζεύεις ό,τι αντέχεις, ό,τι προφταίνεις, αν προφταίνεις, και κάθεσαι σε ένα αναπαυτικό κάθισμα με μάτια κόκκινα από την υγρασία κάνοντας κλικ στη μουσική σου. Βάζεις ένα ποτήρι λευκό κρασί – βρίσκεται μοσχοφίλερο; – και χαμογελάς πικρά. Καθάρισμα από την πλάνη σου, διακοπή σύνδεσης με το όνειρο και τέλος πτήσης. Τέλος πτήσης. Δεν είσαι τύπος που χώνεται αδιάκριτα. Σεβασμός στο συναίσθημα, πάνω απ’όλα. Η γαμημένη η περηφάνια σου. Ό,τι πέταξες, πέταξες. Όσο απογειώθηκες, απογειώθηκες. Μπουκαπόρτες ανοιχτές. Στα ζόρια σου, εκεί έβρισκες καταφύγιο. Στα βαπόρια. Παρόλο που σε τρομάζουν τα θεριεμένα κύματα. Μια μπουρούχα να σκούζει και να πετούν οι μηχανές τη θάλασσα με μανία. Ατελείωτο ταξίδι στο γαλάζιο. Εικονικό και πραγματικό. Πίκρα. Δεν βαριέσαι. Έτσι είναι η ζωή. Εσύ δεν είσαι ορκισμένος οπαδός της ειλικρίνειας; Εσύ δεν ήσουν αυτός που μπορούσες να ξεστομίσεις την πιο σκληρή αλήθεια και να την ακούσεις; Έτσι δεν λες; Αυτό δεν έλεγες; Έλα να σε δω στην πράξη, λοιπόν. Θέλει μαγκιά να μην σε πάρει από κάτω. Έτσι όπως αφέθηκες, έτσι όπως εξελίχθηκες, εξελιχθήκατε παρέα. Βάστα.</span></div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
Γιατί λυπάσαι άραγε; Για την αλήθεια; Την ξεκούμπωτη ψυχή σου; Την τραγική μοναξιά σου; Θυμάσαι τι σου είχε πει εκείνος ο φίλος εκείνη την πρωτοχρονιά; Τραγική μοναξιά.</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
Όχι, έχεις αξιοπρέπεια. Θα έκλαιγες τις στιγμές που θα χάρισες ακριβά συναισθήματα, τον ίδιο σου τον εαυτό, και ο άλλος θα μετρούσε άλλο ένα έπαθλο. Ή ακόμα χειρότερα να μην καταλάβαινε τι μοιραζόσουν. Σοφό εκείνο το «άλλη φορά». Το σήμερα εδώ, αύριο εκεί δεν σου πάει. Δεν θέλεις να σπαταλάς έτσι τον εαυτό σου. Δίνεις ψυχή και θέλεις και ο άλλος να καταλάβει τι του προσφέρεις. Ειδάλλως, δεν έχει αξία.</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
Στο δύο η ζωή, πάντα στο δύο η ζωή. Αλλιώς… τραγική μοναξιά. Και ας έχεις όλα τα καλούδια του κόσμου. Ψυχούλα να μοιράζεσαι τις στιγμές, έχεις; Αγκαλιά να χώνεσαι μέσα και να κουμπώνεις σαν κόπιτσα υψηλής ραπτικής, έχεις; Μισή η ζωή σου.</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
Υγ: Τσάκω μια ζωγραφιά ‘χτυπημένη’ στο χέρι της καρδιάς: το κλειδί του σολ. Και ένα <a href="http://www.youtube.com/watch?v=cb3tGXXx-jw&feature=related" style="background-color: transparent; border: 0px none; color: #1b4921; font-weight: bold; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;" target="_blank">άσμα</a> για να θυμάσαι πώς τραγουδιέται το ρήμα «νοιώθω». Έτσι … για τις αποσκευές σου.</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: x-small;"><span style="line-height: 16px;"><iframe width="420" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/cb3tGXXx-jw" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></span></span></div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
<br /></div>
</div>
</div>
Τζίνα Δαβιλάhttp://www.blogger.com/profile/08538402480701384456noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1758669773071434983.post-82486829931788577192013-03-24T05:06:00.001-07:002013-03-24T05:06:15.493-07:00Θέλω, μπορείς;, της Τζίνας Δαβιλά<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57<br />
<img alt="664413_letter_to_santa" height="300" src="http://www.flust.gr/wp-content/uploads/2013/01/664413_letter_to_santa.jpg" width="400" /><br />
<br />
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
Θέλω να υπάρχεις, γιατί είσαι ελπίδα, προσμονή, ανακούφιση.<br />Θέλω να είσαι εύσωμος για να χωρά πολλούς η αγκαλιά σου.<br />Θέλω να φοράς κατακόκκινα ρούχα, γιατί συμβολίζουν την χαρά.<br />Θέλω να γελάς βροντερά με εκείνο το απίθανο χοχοχοχοχοχοοο!, γιατί έχω ανάγκη να ξεφύγω από την μιζέρια των γύρω μου.<br />Θέλω να χαζεύω τα γελαστά σου μάτια μέσα από τα γυαλιά, γιατί έχουν καλοσύνη, την τόσο σπάνια πια, καλοσύνη.<br />Θέλω να μοιράζεις παράξενα δώρα στους ανθρώπους, ξεκινώντας από τους ηλικιωμένους που βλέπουν το ηλιοβασίλεμα να κοντοζυγώνει επικίνδυνα. Θέλω να τους ρωτήσεις έναν-έναν τι δεν είχαν και θέλουν να αποκτήσουν και να τους το δώσεις πολλαπλάσιο.<br />Θέλω να δώσεις φαγητό, παπούτσια, ρούχα, παιχνίδια, δώρα σε όλα τα παιδιά της γης. Μπορείς;<br />Θέλω να κάνεις τους μεγάλους να νοιώθουν παιδιά.<br />Θέλω να φροντίσεις όλα τα σκυλιά και γατιά του πλανήτη να μην είναι χτυπημένα, βασανισμένα, νηστικά, διψασμένα, μόνα, εγκαταλελειμμένα.<br />Θέλω να γίνεις υπερ-αγιοβασιλιάτικος και να βάλεις στο άψε-σβήσε σε όλων τα μυαλά και την καρδιά την ανάγκη να αγαπούν, να φροντίζουν, να δίνονται, να προστατεύουν, να υπερασπίζονται όλα τα γύρω-τριγύρω, να μοιράζονται, να συμπονούν. Και σε αυτούς τους αδικημένους να φέρεις δικαιοσύνη και ισορροπία.</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
Θέλω… θέλω… θέλω… Εγώ θέλω, εσύ μπορείς;</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
Μα, αν μπορούσες, δεν θα ήθελα τόσα πολλά. Ή δύσκολα;</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
Κοίτα φέτος να μπορέσεις, γιατί τα πράγματα έχουν ζορίσει επικίνδυνα. Όχι για μένα. Εγώ τα κουτσο-καταφέρνω και με τα παραμύθια μου, σαν εσένα. Και δεν θέλω να μου φέρεις τίποτα. Όχι, γιατί είμαι ακατάδεκτη ή σπουδαία, αλλά γιατί ζορίζομαι πια, όταν το γύρω μου είναι τόσο σκληρό. Μου είναι πραγματικά πολύ βαρύ. Κοίτα, λοιπόν, να βολέψεις όλα τα γύρω, σε όλους εκείνους που τους έχει στερέψει η φαντασία. Εμένα μου την καλλιέργησαν οι γονείς μου. Για αυτό και σε βλέπω και ας μην υπάρχεις πάνω στο έλκηθρο. Κι αν όλα τούτα σου είναι δύσκολα, σου δίνω την εξής εναλλακτική: δώσε πίστη και περηφάνια, σαν τον κορμοράνο του φίλου μου. Κάτι είναι και αυτό…</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
Μην με ξεχνάς!</div>
</div>
Τζίνα Δαβιλάhttp://www.blogger.com/profile/08538402480701384456noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1758669773071434983.post-44604749581188908062013-03-24T05:05:00.003-07:002013-03-24T05:05:27.390-07:00Τελικά η γη δεν είναι στέκι για αγγέλους, της Τζίνας Δαβιλά<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57<br />
<img alt="610D2064488BF6A46648F6825831F920" src="http://www.flust.gr/wp-content/uploads/2013/01/610D2064488BF6A46648F6825831F920.jpg" /><br />
<br />
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
Ο Κωνσταντίνος Παπαχρόνης έζησε στην γη μέχρι στις 3:20 τα ξημερώματα της Τρίτης 2 Δεκεμβρίου του 2008. Ο αυχένας του χτυπήθηκε θανάσιμα επί της Λεωφόρου Αμαλίας , ων αναβάτης στην μηχανή του και φορώντας κράνος. Είναι ένας από τους πολλούς που χάθηκαν στην άσφαλτο. Ο Γάλλος φιλόσοφος και συγγραφέας Αλμπέρ Καμύ είχε πει πως «ο πιο παράλογος τρόπος για να πεθάνεις είναι το τροχαίο». Ο Κωνσταντίνος μπήκε στην σφαίρα των παράλογα νεκρών. Και ζει στην σφαίρα, την δική μου, κάθε φορά που θα τον αναζητήσω στο διαδίκτυο, για να θαυμάσω μια ακόμα ερμηνεία του και να σκεφτώ, πόσο τραγικά έκλεισε ο κύκλος της ζωής ενός νεαρού ενήλικα. Για να μετρήσω πόσο θλιβερότερες είναι οι ζωές μας, όταν ταλαντούχοι, γεννημένοι για να υπηρετήσουν την σπουδαία Τέχνη του Θεάτρου, πέφτουν στην παγίδα της θεατρικού παραλογισμού μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ατυχίας. Πώς αλλιώς να δω τον θάνατο σε τροχαίο.</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
Τον Κωνσταντίνο, δεν τον είχα συναντήσει ποτέ, αλλά κάπου οι δρόμοι μας συναντήθηκαν. Κυρίως, όταν τον έβλεπα να είναι πολύ τολμηρός, πολύ προχωρημένος στις επιλογές του, πολύ άξιος στις ερμηνείες του, πολύ καταλυτικός στην ψυχή μου. Κόντρα στο ρεύμα και στην εποχή – από το 2000 που αποφοίτησε από το Εθνικό Θέατρο – ο Κωνσταντίνος έκανε τις επιλογές του, που δεν ήταν ανθοστρωμένες. Κόντρα, σαν τον σολομό. Στο ποτάμι ανάποδα, όπως πάνε οι ακριβοί και μοιραίοι. Οι λίγοι και οι καλ(λ)οί. Υπήρξε τόσο αξιοπρέπης και τόσο βαθύς, τόσο αποφασιστικός και τόσο επαγγελματίας, που κατάφερνε να αλλάζει το βλέμμα του με τέτοια μαεστρία, ώστε να γίνει αντιπαθής, σκληρός, ευγενής, ιπποτικός.</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
Και θα του αφιερώσω το ποίημα που έγραψε ο Κώστας Καρυωτάκης στην Μαρία Πολυδούρη, όταν την επισκέφθηκε στο σανατόριο όπου νοσηλεύοταν τις τελευταίες ημέρες της ζωής της:</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
«Ένα σπιτάκι απόμερο, στο δείλι, στον ελαιώνα,<br />μια καμαρούλα φτωχική, μια βαθιά πολυθρόνα,<br />μια κόρη που στοχαστικά τον ουρανό κοιτάει,<br />ω, μια ζωή που χάνεται και με τον ήλιο πάει».</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
Τελικά, η γη δεν είναι στέκι για αγγέλους.</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
Υγ 1ο: <a href="http://www.youtube.com/watch?feature=endscreen&NR=1&v=QocQemnVI3M" style="background-color: transparent; border: 0px none; color: #1b4921; font-weight: bold; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">εδώ ο Κωνσταντίνος από τον Αστυνόμο Μπέκα με τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη</a>.<br />Υγ 2o: επισκεφθείτε την ιστοσελίδα της <a href="http://www.efthita.gr/" style="background-color: transparent; border: 0px none; color: #1b4921; font-weight: bold; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">ΕΥΘΥΤΑ</a> Ρόδου για να πληροφορηθείτε περισσότερα για το έργο της και την οδική ασφάλεια.</div>
</div>
Τζίνα Δαβιλάhttp://www.blogger.com/profile/08538402480701384456noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1758669773071434983.post-30697887872298500872013-03-24T05:04:00.003-07:002013-03-24T05:04:34.479-07:00Ο Λάκης από την Αιθιοπία, της Τζίνας Δαβιλά<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57<br />
<img alt="protagon_-25--2 (1)" height="284" src="http://www.flust.gr/wp-content/uploads/2013/01/protagon_-25-2-1.jpg" width="400" /><br />
<br />
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
Να σου πω… Δεν μας επιτρέπεται να ασχολούμαστε με πράγματα ανούσια αυτό τον καιρό. Μόνο για παραδειγματισμό. Για να λέμε στους εαυτούς μας «κοίτα πώς δεν πρέπει να γίνεις». Έλα, όμως, που μια το στικάκι, μια οι εταιρείες χωρίς πρόσωπο, μια η έμφυτη τάση μας για μπουρδολογία μας οδηγεί: στην ανουσιολογία και στην άχρηστη πληροφορία.</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
Ναι, εννοείται πως άκουσα τον Λάκη στους<a href="http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.prwtagwnistes" style="background-color: transparent; border: 0px none; color: #1b4921; font-weight: bold; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;" target="_blank">«Πρωταγωνιστές».</a>Όπως είδα με προσοχή και τις φωτογραφίες στο protagon. Στάθηκα σε αυτήν. Και σε καλώ: κάνε την επεξεργασία της εικόνας με το νου σου και κράτησε μόνο τα μάτια. Χωρίς τα φουσκωμένα χείλη, χωρίς την λουσάτη σκηνοθεσία της εικόνας, χωρίς τα παρελκόμενα. Εστίασε στα μάτια. Δεν σου θυμίζουν το βλέμμα των παιδιών της Αιθιοπίας που κοιτούν απορημένα τον φωτογραφικό φακό, την ώρα που στο στομάχι τους έχεις προφτάσει να δώσεις μια καραμέλα για να αντέξουν την πείνα; Βεβαίως δεν έπασχε από πείνα ο Λάκης, αλλά από κορεσμό μεν και θλίψη δε, που δεν είχε λάβει, όλα όσα του υποσχέθηκε ο όχι ακριβώς χλιδάτος, αλλά ξιπασμένος τρόπος ζωής. Τα παρωχημένα πρότυπα ζωής. Που δεν είμαι βέβαιη, αν είναι παρωχημένα, διότι η ξετσιπωσιά συντηρείται συχνά από τα φουσκωμένα πορτοφόλια, αλλά καλλιεργείται και επωάζει κυρίως από την ανασφάλεια της προσωπικότητας, από το κόμπλεξ, από την απαίδευτη ψυχούλα, από τον μιμητισμό και την ανάγκη να δείξω στους άλλους πως είμαι κάτι σπουδαίο. Γιατί ο ξετσίπωτος ταιριάζει με όλα τα μοτίβα ζωής, ο έχων τσίπα και φιλότιμο με ολίγα, ταπεινά και σημαντικά.</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
Και να που τώρα, κάθομαι και γράφω για τον Λάκη. Δεν τον παρακολούθησα στις δόξες του, τον έβλεπα με αρκετό ενδιαφέρον, αν τύχαινε, χαζεύοντας το παγωνίσιο παρουσιαστικό του. Αλλά αυτό το βλέμμα πάντα χαμένο, πάντα με ερωτηματικά, πάντα με πίκρα και φόβο. Ξέρω, θα μου πεις ότι είναι ξετσίπωτο. Όχι, φίλε μου, είναι απλώς το βλέμμα της αβεβαιότητας, της ανασφάλειας και της φοβίας του ανικανοποίητου, που περιέχει και την θλίψη του πανέξυπνου. Πιστεύω πως όλα όσα ακολούθησαν υπήρχαν ως σκέψη στο μυαλό του. Ειδάλλως, δεν θα είχε αποδεχτεί στιγμή τον Κορυδαλλό.</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
Βλέπεις πόση ώρα αφιερώνουμε στον Λάκη; Γιατί συνηθίσαμε το φαιδρό, το ανούσιο και το επιφανειακό. Τουλάχιστον τέσσερις γενιές, χωρίς να το πολυκαταλάβουμε, γαλουχήθηκαν στο φτερό. Άρπα κόλλα. Και κανείς ακόμα δεν ασχολείται ουσιαστικά, για να έχει αποτέλεσμα, με την παιδεία και την αλλαγή της νοοτροπίας μας. Γιατί «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει»… τραγούδουν τα στρατά. Να πεθάνει, πουλάκι μου, μήπως και αναστηθεί. Μόνο ο θάνατος ή το γκρέμισμα μας σώζει. Ειδάλλως, θα παραμείνουμε σαν τους ελληνικούς δρόμους. Μπαλώματα εδώ, μπαλώματα εκεί, μπαλώματα παραπέρα, με νεκρούς εδώ, παράλυτους εκεί, απορημένους παραπέρα.</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
<strong style="background-color: transparent; border: 0px none; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><em style="background-color: transparent; border: 0px none; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Δείτε <a href="http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.fwtografia&id=2045" style="background-color: transparent; border: 0px none; color: #1b4921; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;" target="_blank">εδώ </a>το slide show της Ολυμπίας Κρασαγάκη</em></strong></div>
</div>
Τζίνα Δαβιλάhttp://www.blogger.com/profile/08538402480701384456noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1758669773071434983.post-88214314094814696002013-03-24T05:03:00.004-07:002013-03-24T05:03:46.174-07:00Χριστοφοράκο…bingo, της Τζίνας Δαβιλά<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57<br />
<img alt="an-soundtrack-cover" src="http://www.flust.gr/wp-content/uploads/2013/02/an-soundtrack-cover.jpg" /><br />
<br />
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
«Χόμπιτ;».</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
«Όχι, Παπακαλιάτη».</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
«Αποκλείεται!».</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
«Τι έχει;».</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
«Εεεε….»</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
«Είμαι ρηχή!»</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
Διάλογος έξω από την αίθουσα 4 με την Βασιλική και τον Κωστή. «Είμαι ρηχή και μου αρέσει», επαναλαμβάνω. «Μην με ταράζετε!»</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
Δεν με ενδιαφέρει το βλέμμα απορίας κανενός πια. «Η ζωή είναι για κατανάλωση» μου είχε πει ο αγαπημένος μου και σοφός Λευτέρης Λαζάρου. Δεν μπήκα στο τριπάκι στα δέκα μου, θα μπω στα 43 μου; Και σε συνέντευξη έβγαλα τον Παπακαλιάτη και τις σειρές του έχω παρακολουθήσει και την βεβαιότητα πως το «Αν» αποτελεί σημαντική στιγμή για την Ελλάδα και σίγουρα μία τις ελάχιστες αισιόδοξες πτυχές της. Παραδέχομαι τον Χριστόφορο. Με κούρασαν, βρε αδερφέ, τα κλισέ, τα στερεότυπα, οι αφοριστικοί και αυστηροί χαρακτηρισμοί. «Η ζωή είναι για κατανάλωση» λέει ο Λαζάρου. Δύο; Δυόμιση ώρες; Ε, ας ήταν και μάπα. Αλλά δεν ήταν! Και μου άρεσε. Πολύ.βιλά</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
Θες η Μοναξιά, θες η ταχύτητα σε σκηνοθεσία-πλοκή-παράλληλες ιστορίες, θες η υπέροχη μουσική, θες οι ερμηνείες-γάντι; Και εκείνες οι ατάκες… «όταν είσαι καψούρης, λες πολλές μαλακίες», «αν γίνεις, όπως κοροϊδεύεις, θα πάψεις να το κοροϊδεύεις», «αύριο το πρωΐ ΘΑ τα πούμε…». Το άτιμο το αύριο που δεν ξέρεις, πώς θα σου’ρθει, και συ το προγραμματίζεις σαν τον ηλίθιο.</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
Καμπανάκι ο Χριστόφορος. Έχω εκτιμήσει τους ανθρώπους της ζωής μου σωστά; Γιατί είμαι στην Ρόδο; Γιατί δεν τριγυρίζω στην αγαπημένη μου Αθήνα; Γιατί στερούμαι τον τόπο που έχει μνήμες και μυρωδιές από την παιδική μου ηλικία, από τον μπαρμπά-Χρήστο μου και την Βορέου μέχρι την Κυδαθηναίων και την Αρεοπαγίτου; Έφτασες 43, τα πέρασες, τι κάνεις εσύ εδώ; Τι κάνω εγώ στο νησί; Και αν δεν βρισκόμουν τυχαία (ή όχι) εδώ, πώς θα ήταν η ζωή μου; Δεν θα το μάθω ποτέ.</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
Αν δεν πήγαινα χθες βράδυ στο «Αν», θα είχα ξεχαστεί σε πολλά συνηθισμένα και ταπεινά. Ή και σπουδαία; Με ‘χάλασε’ το διάλειμμα της ταινίας (δεν κατάλαβα για ποιο λόγο έγινε), το ποπ-κορν και η κοκακόλα στην αίθουσα (μα, στον κινηματογράφο έρχεσαι να φας, πουλάκι μου; Άφησε τον εαυτό σου στην χαρά της μέθεξης και ολοκλήρωσης του δημιουργήματος) και το κομμένο τραγούδι με την Γαλάνη στους τίτλους τέλους. Τα λοιπά με έφτιαξαν (παρέα με πολλά δάκρυα, μάλλον είχα ανάγκη να ξεσπάσουν για άλλους λόγους) και είναι εσωτερικής κατανάλωσης, για τα δικά μου «αν» που ποτέ, μάλλον, δεν θα απαντηθούν… όπως και τα δικά σου και του δίπλα σου και του παραδίπλα μας…</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
Να σου πω: αν δεν το έχεις δει, να πας. Ξεκόλλα από των ηλιθίων τα στερεότυπα. Είπαμε… η ζωή είναι για κατανάλωση!</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
<strong style="background-color: transparent; border: 0px none; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><i style="background-color: transparent; border: 0px none; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Υγ 1: Ακούστε <a href="https://soundcloud.com/palmos-995fm/lofkrzlwg0bo" style="background-color: transparent; border: 0px none; color: #1b4921; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;" target="_blank">εδώ</a> τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη να μιλά στον «Παλμό 99.5″ της Ρόδου.</i></strong></div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
<strong style="background-color: transparent; border: 0px none; font-style: italic; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Υγ 2:Τα έσοδα από τα εισιτήρια των προβολών στα Village Cinemas σε Αθήνα, Βόλο και Θεσσαλονίκη στις 31 Ιανουαρίου 2013, θα διατεθούν σε οικογένειες που έχουν ανάγκη.</strong> <em style="background-color: transparent; border: 0px none; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><strong style="background-color: transparent; border: 0px none; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Η επιλογή των οικογενειών θα γίνει σε συνεργασία με τους μη κερδοσκοπικούς φορείς ΚΕΑΝ και ΜΠΟΡΟΥΜΕ.</strong></em></div>
</div>
Τζίνα Δαβιλάhttp://www.blogger.com/profile/08538402480701384456noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1758669773071434983.post-11792793478570109922013-03-24T05:03:00.000-07:002013-03-24T05:03:06.100-07:00Το παράπονο της Μίνας, της Τζίνας Δαβιλά<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57<br />
<img alt="8-9-1a-thumb-medium" height="225" src="http://www.flust.gr/wp-content/uploads/2013/02/8-9-1a-thumb-medium.jpg" width="320" /><br />
<br />
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<a href="http://www.inews.gr/173/xespase-i-mina-orfanou-stin-eleni-menegaki-evale-ta-klamata.htm" style="background-color: transparent; border: 0px none; color: #1b4921; font-weight: bold; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;" target="_blank">Την είδα στην Μενεγάκη</a> να παρουσιάζει χειροποίητες κρεμούλες της για τις κοκκινίλες στο δέρμα, τα σκασμένα χείλη και χέρια, την απαλή επιδερμίδα. Μου φάνηκε αβέβαιη για τον εαυτό της, περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Ανασφαλής. Και πολύ θλιμμένη.</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
Αρχικά εστίασε στις κρέμες της. Η κάθε κίνησή της πρόδιδε ένα λυπημένο συναίσθημα. Την ένοιωσα να νοιώθει έξω από τα νερά της. Διάλειμμα. Επιστροφή και η Μίνα καθιστή. Είχε φύγει το πρώτο άγχος. Πιο άνετη τώρα. Μίλησε για το θέατρο, για την πίκρα της να διακόψουν άνευ λόγου τις παραστάσεις, για το άγνωστο μέλλον της ως ηθοποιού, για τις ζωγραφιές της που θέλει να εκθέσει, προκείμενου τα όποια έσοδα να δοθούν στο ίδρυμα <a href="http://www.keepea.gr/" style="background-color: transparent; border: 0px none; color: #1b4921; font-weight: bold; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;" target="_blank">«Ορίζοντες»</a>. Και για την θλίψη των γιορτών. Την σχεδόν απέχθειά της να παρακολουθεί όλο το χριστουγεννιάτικο τζουμ ταρατατζούμ, την στιγμή που άνθρωποι είναι άστεγοι, πεινασμένοι, κακοποιημένοι, κακομοίρηδες. Της ήρθα τα κλάματα. «Ντρέπομαι να έχω πουπουλένιο πάπλωμα και άλλοι να κοιμούνται στα παγκάκια», είπε.</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
Προσωπικά ντρέπομαι για τα επόμενα που ξεφούρνισε. Πως προσπαθεί να βρει χώρο να εκθέσει τα έργα της και δεν υπάρχει κάποιος να τον διαθέσει. Έκθεση για φιλανθρωπικό σκοπό, όχι κερδοσκοπικό. Δεν έχω δει τους πίνακες της Μίνας Ορφανού, δεν μπορώ, συνεπώς, να κρίνω την αξία τους, ούτε ως ειδικός, ούτε ως μη ειδικός, αλλά λυπήθηκα για αυτό που εισέπραξα. Ένοιωσα την μοναξιά της, την σκληρότητα της ταμπέλας της ιδιαιτερότητάς της και ένα τσούρμο χαρακτηρισμούς που την ακολουθούν. Άλλη μια πονεμένη ψυχή, άλλος ένας λυπημένος άνθρωπος. Δεν είναι μόνο η Μίνα, η τρανσέξουαλ, που νοιώθει απομονωμένη και τιμωρούμενη εμμέσως πλην σαφώς, για τις επιλογές της, αλλά πας άνθρωπος που απομονώνεται για κάποιο λόγο: επειδή είναι στραβός, κουτσός, κουλός, νοητικά καθυστερημένος. Ακόμα κι επειδή είναι ασυμβίβαστος, επειδή δεν σκύβει το κεφάλι, επειδή υιοθετεί την ειλικρίνεια ως στάση ζωής.</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
Τους τελευταίους μήνες με τιμά, με την φιλία και την αγάπη του, ένας 18χρόνος με πνευματική αναπηρία. Nοητικά είναι κάπου στα 2 και κάτι. Κάπου –κάπου, λοιπόν, ντύνεται παπαδάκι και ακολουθεί τον ιερέα, όταν βγάζει το Ευαγγέλιο και την Θεία Κοινωνία. Αντί να προχωρά με χαμηλωμένο το κεφάλι πίσω από τον παπά, κοιτά γύρω του μοιράζοντας χαμόγελα και στέλνοντας φιλιά. Είναι και αυτός μια ιδιαιτερότητα. Όπως ιδιαιτερότητα-ιδιοφυΐα ήταν και ο Μάνος Χατζιδάκις. Αλλά,<a href="http://www.mixanitouxronou.gr/art/gallery.html?videoid=44098299" style="background-color: transparent; border: 0px none; color: #1b4921; font-weight: bold; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;" target="_blank">εδώ θα θυμηθείτε πώς αντέδρασαν κάποιοι στην ειλικρίνεια του Μάνου.</a></div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
Ο πολιτισμός μιας κοινωνίας φαίνεται από τον τρόπο που αντιμετωπίζει και τις ιδιαιτερότητες. Ίσως ο γνήσιος Πολιτισμός, τελικά, να είναι μια εξαίρεση των εκλεκτών. Δεν σε συγκρίνω, Μίνα Ορφανού, με τον Μάνο (μου), ούτε το φιλαράκι μου, που μοιράζει φιλιά από τον άμβωνα της εκκλησίας. (Και το διευκρινίζω για να προφτάσω εκείνους που πρόθυμα και βιαστικά θα με στήσουν στον τοίχο, υπονοώντας πώς συγκρίνω ανόμοια πρόσωπα). Ο καθένας είναι ξεχωριστός και χρήσιμος με διαφορετικό τρόπο. Οφείλουμε, όμως, να επαναπροσδιοριστούμε ως κοινωνία. Ας υπάρχουν, όσα τζινγκλιμπέλια θέλουν, που λέει και ο (γκρινιάρης;) <a href="http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.dolce&id=20907" style="background-color: transparent; border: 0px none; color: #1b4921; font-weight: bold; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;" target="_blank">Παχίδης</a>. Άλλο είναι το ζητούμενο: να ωριμάσουμε και να βιώσουμε την αξία της συναναστροφής χωρίς στερεότυπα, κοινωνικά κουτάκια και κομπλεξισμούς. Σαν το μήνυμα που στέλνει το φιλαράκι μου με τα φιλιά του: καλοσύνη και επικοινωνία. Αυτή δεν είναι η ουσία; Όλα τα άλλα είναι απλώς… οδοντόκρεμες.</div>
<div addthis:title="Το παράπονο της Μίνας, της Τζίνας Δαβιλά " addthis:url="http://www.flust.gr/%cf%84%ce%bf-%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%ac%cf%80%ce%bf%ce%bd%ce%bf-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%bc%ce%af%ce%bd%ce%b1%cf%82-%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%84%ce%b6%ce%af%ce%bd%ce%b1%cf%82-%ce%b4%ce%b1%ce%b2%ce%b9%ce%bb/" class="addthis_toolbox addthis_default_style " style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; margin: 0px 0px 10px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<a class="addthis_button_facebook_like at300b" fb:like:layout="button_count" href="" style="background-color: transparent; border: 0px none; color: #1b4921; cursor: pointer; float: left; font-weight: bold; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px 2px; vertical-align: baseline;"><div class="fb-like data-ref= fb_edge_widget_with_comment fb_iframe_widget" data-action="like" data-font="arial" data-href="http://www.flust.gr/%cf%84%ce%bf-%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%ac%cf%80%ce%bf%ce%bd%ce%bf-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%bc%ce%af%ce%bd%ce%b1%cf%82-%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%84%ce%b6%ce%af%ce%bd%ce%b1%cf%82-%ce%b4%ce%b1%ce%b2%ce%b9%ce%bb/" data-layout="button_count" data-send="false" data-show_faces="false" data-width="90" fb-xfbml-state="rendered" style="background-color: transparent; border: 0px none; display: inline-block; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; position: relative; vertical-align: baseline;">
<span style="background-color: transparent; border: 0px none; display: inline-block; height: 20px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; position: relative; text-align: justify; vertical-align: text-bottom; width: 110px;"></span></div>
</a></div>
</div>
Τζίνα Δαβιλάhttp://www.blogger.com/profile/08538402480701384456noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1758669773071434983.post-75897834211666053822013-03-24T05:02:00.001-07:002013-03-24T05:02:11.765-07:00Φταίει ο αντιδήμαρχος; , της Τζίνας Δαβιλά<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57<br />
<br />
<img alt="savvaas" src="http://www.flust.gr/wp-content/uploads/2013/02/savvaas.jpg" /><br />
<br />
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
Την Πέμπτη, το μεσημέρι, παντρεύτηκαν δυο φίλοι μου: η Αναστασία και ο Αυγουστίνος. Στο δημαρχείο Ρόδου. Συντόμευσαν τις διαδικασίες, επιμήκυναν τον χαβαλέ. Ωραίος γάμος, ωραία επισημοποίηση της σχέσης. Και συνάντηση, ξέρεις, των δικών και φίλων- δηλαδή των φίλων που κάποιους τοποθετείς στους δικούς, σε λίστα καρδιάς δηλαδή.</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
Πάντα, φεύγω τελευταία. Μαζί με τον Πάνο δηλαδή. Αργά πάνε τα ζώα μας, που λέμε. Και πάντα η Κατερίνα να λέει: «Πάνο, τα παιδιά, ελάτε σπίτι να τα πείτε».</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
Απέναντι, στον Βωμό της Πατρίδας, καμμιά σαρανταριά νοματαίοι της «χρυσής αυγής» καταθέτουν στεφάνι εις μνήμην πεσόντων ηρώων στα Ίμια. Τους παρακολουθούμε. Κραυγάζουν διάφορα, δεν καταλαβαίνω τι, πάντα με στρατιωτικά παραγγέλματα, λένε τον εθνικό ύμνο με την συνοδεία της Φιλαρμονικής του Δήμου Ρόδου, αποχωρεί η μπάντα και μένει η ομάδα της χ.α. να δίνει στρατιωτικά παραγγέλματα για να αποχωρήσει: «σε τριάδεεεεεεες». «όλοι τριάδεεεεεεεεεες».</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
Την επόμενη μέρα η τοπική κοινωνία κράζει, σε όλα τα μέσα, τον αντιδήμαρχο Πολιτισμού που έδωσε την μπάντα του δήμου στο αίτημα της χ.α. να συνοδεύσει την κατάθεση στεφάνου στην μνήμη του θανάτου του πληρώματος του ελικοπτέρου στα Ίμια. Δήμαρχος, αντιδημαρχαίοι, δημοτικοί σύμβουλοι και βουλευτές, κόμματα και τα συμπαρομαρτούντα, καταδικάζουν τον κ.Διακοσταματίου ζητώντας την παραίτησή του. Εκείνος αμύνεται: «Μου ζήτησαν την μπάντα για να καταθέσουν στεφάνι στην μνήμη των ηρώων. Ήταν οι μόνοι που τους θυμήθηκαν».</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
Έχουμε και λέμε: στην βουλή υπάρχει ένα κόμμα που πριν από δυο-τρία χρόνια δεν μπορούσαν να συγκεντρωθούν κάπου έλεύθερα βάσει νομιμότητας- τουλάχιστον στο πλαίσιο της νομιμότητας της συγκέντρωσης μιας ομάδας ανθρώπων. Ακριβώς πριν από ένα χρόνο στην Ομόνοια, η αστυνομία τους προστάτευε, ώστε να μην τους την πέσουν οι άλλοι (οι κακοί), όπως κάνουν σε όλες τις συγκεντρώσεις πολιτικών παρατάξεων. Σήμερα, οι βουλευτές της χ.α. είναι στο κοινοβούλιο, όπως είναι και όλοι οι άλλοι δημοκράτες των δημοκρατικών παρατάξεων. Επιτρέψτε μου, να σας αφήσω να χρησιμοποίησετε όσα εισαγωγικά θέλετε στους δημοκράτες των δημοκρατικών παρατάξεων. Είπαμε, ζούμε το θεάτρο του παραλόγου. Και αφού το σύνταγμα της Ελλάδας τους επιτρέπει να είναι στην βουλή, οι πολίτες ασχολούνται ακόμα με τον αν ο Διακοσταματίου έδωσε την μπάντα του δήμου στην εκδήλωση τιμής από την χρυσή αυγή.</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
Να ξεκαθαρίσουμε καταρχάς τι ενοχλεί: το ότι έδωσε την μπάντα ή το ότι έδωσε την μπάντα στην χρυσή αυγή; Διότι το πρώτο είναι λόγος απολογίας του αντιδημάρχου, αν σε άλλα παρόμοια αιτήματα είχε αρνηθεί. Να τον πιάσετε, κυρίες και κύριοι, και να τον «ποδοπατήσετε». Αλλά, αν η ευθιξία σας περιορίζεται στο κόμμα της χ.α. έχετε μέγα λάθος, διότι είναι κόμμα της ελληνικής δημοκρατίας, εκλεγμένο από τους πολίτες και αν θέλετε να εναντιωθείτε σε κάποιους, πιάστε έναν-έναν τους γνωστούς σας που ψήφισαν χ.α. και βρίστε τους. Ή πιάστε όλους τους λοιπούς πολιτικούς που ψηφίσατε, και δεν είναι χ.α., και ξαναβρίστε τους. Διότι έχουν τεράστια ευθύνη για την ύπαρξη του συγκεκριμένου κόμματος στο κοινοβούλιο. Όπως, εντός κοινοβουλίου, βρίσκονται και ένα κάρο κρυφοφασίστες, οι φανεροί σας πείραξαν; Την χρυσή αυγή την ψήφισαν οι έλληνες, οι ίδιοι που ζουν δίπλα μας και αναπνέουμε τον ελληνικό αέρα, όχι οι άλλοι, οι ξένοι. Η χ.α. είναι, θέλετε, δεν θέλετε, κόμμα της ελληνικής βουλής και, αν δεν θέλατε να είναι εντός, ας φροντίζατε να κάνατε προσπάθειες πριν, ώστε να πείσετε όλους, όσοι είναι πιτσιρικάδες και παραμυθιάστηκαν ή όλους όσοι αβασάνιστα ή παρορμητικά την ψήφισαν. Ας αγαπήσετε την αυτοκριτική ως μέθοδο αυτοβελτίωσης και μετά, ας κατακεραυνώσετε την κίνηση Διακοσταματίου. Και κάτι ακόμα: ο κόσμος έχει έρθει τούμπα και αντί να καταναλώνετε ενέργεια και σκέψη, για να βελτιωθεί η καθημερινότητα αποτελεσματικά, σείς κάνετε δηλώσεις. Ακόμα, κολακεύεστε να πιστεύετε ότι αγαπάτε τον τόπο σας και πασχίζετε για αυτόν. Πώς τάχα; Με λόγια και αλληλοκατηγορίες; Αλήθεια, εκτός από τα κομματόσκυλά σας, ποιος νομίζετε ότι σας ακούει ή σας παίρνει στα σοβαρά; Γυρίσαμε σελίδα, δεν το πήρατε είδηση; Και κάτι τελευταίο: το πνευματικό επίπεδο της χρυσής αυγής, που δίνει στρατιωτικά παραγγέλματα, δεν είναι καλύτερο από το επίπεδο των άλλων κομμάτων. Πριν το παραπάνω υποστηρίζαμε με ενδείξεις. Τώρα πια διαθέτουμε και αποδείξεις. Ίδετε ξεκατινιάσματα εντός και εκτός κοινοβουλίου.</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
Υγ: το παρόν άρθρο δεν αποτελεί εγκώμιο, ούτε για τον κ Διακοσταματίου, ούτε για το κόμμα της Χρυσής Αυγής. Αποτελεί την διαρκή απορία μου και, δυστυχώς, βεβαιότητά μου, πως εξακολουθούμε να ασχολούμαστε με ανούσια πράγματα. Ίσως επειδή τα ουσιώδη απαιτούν ανδρεία, μεθοδικότητα, συγκρότηση και στρατηγική. Και το κυριώτερο: πνευματική καλλιέργεια. (Μα, σε ποια άχυρα ψάχνω ψύλλους τώρα;)</div>
</div>
Τζίνα Δαβιλάhttp://www.blogger.com/profile/08538402480701384456noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1758669773071434983.post-14742015858181999722013-03-24T05:01:00.002-07:002013-03-24T05:01:19.990-07:00Με έφτιαξε το κόμμα, της Τζίνας Δαβιλά<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57<br />
<img alt="kommata-250" height="320" src="http://www.flust.gr/wp-content/uploads/2013/02/kommata-250.jpg" width="293" /><br />
<br />
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
Κοντά στα τριάντα. Όχι παραπάνω. Έτρωγε σε κάποιο εστιατόριο. Μόλις είχε φύγει απο την μάζωξη των νέων του ΠΑΣΟΚ. Με συντονιστή, βαρύ στέλεχός του. Ξέρετε από αυτούς που έχουν διατελέσει σε σπουδαίες θέσεις της κυβέρνησης.</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
«Μα καλά», ρώτησα, «τι περιμένετε ακόμα από το ΠΑΣΟΚ; Να αναστηθεί; Και ποιος θα σας αναστήσει; Αφού όλοι τους είναι τελειωμένοι και δεν το’χουν πάρει είδηση ή μάλλον δεν εννοούν να το πάρουν».<br />«Από τις στάχτες του θα αναστηθεί» απάντησε.<br />«Μα εσύ το πιστεύεις ότι θα αναστηθεί; Τι περιμένεις από ενα κόμμα που έχει καταστρέψει τον κόσμο και τα στελέχη του παραμένουν ίδια;» ξαναρώτησα.<br />Και μου ήρθε η κεραμίδα: «Ό,τι είμαι σήμερα, με έκανε το ΠΑΣΟΚ». Αυτό απάντησε. Ο τριαντάχρονος.</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
Καταλαβαίνετε τι εννοώ, αλλά θα το κάνω λιανά για να μην παρεξηγηθώ. Ο τύπος, εμμέσως πλην σαφώς, αποδέχεται ότι είναι ανίκανος να κάνει κάτι για τον εαυτό του και τον τοποθετεί (τον εαυτό του) – αν είναι και σε θέση να καταλάβει τι ακριβώς κάνει- μέσα στην ασφάλεια του κόμματος, επειδή, είτε είναι τεμππέλης, είτε νοιώθει ανίκανος, είτε είναι κομπλεξικός. Διότι μου είναι αδιανόητο άνθρωπος νέος να παραδέχεται πως ό,τι είναι το χρωστά στο Πασόκ. Πλήρης άφεση, καθολική παράδοση και χορταρικό αμάσητο στο στομάχι, που του εξασφαλίζει, όπως νομίζει ο ανόητος, μια θέση στον ήλιο (του ΠΑΣΟΚ). Και της Ν.Δ. και του ΣΥΡΙΖΑ και της Χ.Α και του όποιου καμμένου και Καμμένου. Αντί να πάρει την ζωή στα χέρια του και να την στίψει, αφήνεται στην παλαιοκομματική συμπεριφορά της παρεούλας, που μας παρέχει την ασφάλεια, γιατί εντός ομάδας είμαστε ασφαλείς και νοιώθουμε πως είμαστε κάτι, εκτός είμαστε σαν ψάρι έξω από τα νερά του.</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
Δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να χάσει την ψυχραιμία του, παρά μόνο αν αυτό επιθυμώ, για να βγει από μέσα μου ο τυφώνας που κουβαλώ καιρό για συγκεκριμένους λόγους. Εν προκειμένω με τον άνθρωπο δεν είχα προηγούμενα, ούτε καν τον ήξερα φυσιογνωμικά. Του ζήτησα συγγνώμη για την διακοπή από το γεύμα του, γύρισα μεταξύ θυμού και πίκρας την πλάτη κι έφυγα. Θα του έτριβα πολύ ευχαρίστως τα γυαλιά του στα μούτρα, αν τον άκουγα μια φορά ακόμα να λέει πως ό,τι είναι το χρωστά στο Πασόκ. Του αναγνωρίζω, βέβαια, πως αυτός ομολογεί μια τραγική αλήθεια, άλλοι παραμυθιάζουν εαυτούς και λοιπούς πως αξίζει να υπερασπίζονται το όποιο πολιτικό σινάφι. Η συμφεροντοκρατία και η λαμογιά στο πρόσωπο της νεολαίας είναι τραγικό συναίσθημα. Το χείριστο είναι η πνευματική και ψυχική ανατροφή, το γαλούχημα πως πρέπει να ανήκω κάπου για να είμαι κάτι. Η ασφάλεια της ομάδας. Η δύναμη και η δυναμική της μάζας. Όχι από βλάκα άνθρωπο, αλλά απλώς ηλίθιο, σαν του Ντοστογιεφσκί. Γιατί η πλάνη, φίλε μου, δεν είναι τύφλωση, η πλάνη είναι ανανδρία. Και, αν θέλεις να με κράξεις, βάστα λίγο και τράβα κατά Νίτσε πλευρά. Δεν το λέω, εγώ, αλλά εκείνος.</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
Υγ: δεν λυπάμαι καθόλου για το δηκτικό ύφος του κειμένου. Ώρες-ώρες, όμως, λυπάμαι που, χωρίς αφορμές που αγγίζουν την φαιδρότητα, όπως αυτή μας έχει περιβάλλει, κάτω από άλλες συνθήκες θα είχα να πω άλλα πράγματα, πιο ευχαριστα και ελπιδοφόρα, όπως αρμόζει για την γενιά των 30.</div>
</div>
Τζίνα Δαβιλάhttp://www.blogger.com/profile/08538402480701384456noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1758669773071434983.post-38141498339975802952013-03-24T05:00:00.003-07:002013-03-24T05:00:30.699-07:00Μας κακομαθαίνετε, κ Βαλεντίνε μου, της Τζίνας Δαβιλά<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57<br />
<br />
<img alt="1130494_heart_2" src="http://www.flust.gr/wp-content/uploads/2013/02/1130494_heart_2.jpg" /><br />
<br />
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
Περιμένοντας την αδελφή μου, τάϊζα με κρακεράκια μερικά περιστέρια. Στο Περιστέρι. Ακούω κάτι χαζογελάκια και μια κοπελίτσα, μέσης ηλικίας- άνω των 25 κάτω των 35- να ξεφωνίζει μπαίνοντας στο αυτοκίνητο της φίλης της: «χρόνια μας πολλά!!!». Τα χαχανίσματα συνεχίστηκαν. «Είναι ζευγάρι, αναρωτήθηκα ευθύς εξαρχής με δυσπιστία για να βεβαιωθώ πως γιόρταζαν τους έρωτές τους. Μια άλλη κουβαλούσε και περιφερόταν στο μετρό με μια κατακόκκινη ανθοδέσμη. Ευελπιστώ να μην ήταν από συνήθεια, που λέει ο <a href="http://www.flust.gr/%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%B3%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B9%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7-%CF%87%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B4%CE%AC/" style="background-color: transparent; border: 0px none; color: #1b4921; font-weight: bold; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;" target="_blank">Γιάννης </a>μας, αλλά από πραγματική διάθεση. Ερωτική και ερωτεύσιμη. Είναι ό,τι καλύτερο μπορείς να έχεις, μπορεί να σου συμβεί. Είναι άμυνα, είναι ψυχοθεραπεία, είναι ελπίδα, αισιοδοξία, τα πάντα. Κι ας σου λένε πως το παν είναι το χρήμα. Ξέρεις πόσους έχω συναντήσει που δεν το στερήθηκαν ποτέ, αλλά απεγνωσμένα και μηχανικά έψαχναν κάπου να εναποθέσουν αισθήματα, συναισθήματα, σκέψεις, στοργή, χαρές και μέλλοντα; Ναι, κάποιοι μπορεί να έπεισαν τους εαυτούς τους πως μπορούν να ζήσουν και χωρίς αυτόν, αλλά πλανώνται πλάνην οικτράν. Πολύ οικτράν. Γιατί ζωή που δεν μοιράζεται, είναι ζωή <a href="http://youtu.be/PAfEacU6dZM" style="background-color: transparent; border: 0px none; color: #1b4921; font-weight: bold; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;" target="_blank">κλεμμένη</a>. Τα ταξίδια και ο έρωτας θα σου μείνουν. Οι σχέσεις σου. Και αν κάποιος σου πει πως έχεις δουλειά, παιδιά, λεφτά και ακίνητα, ας μας πει χωρίς τον έρωτας τι θα είχε; Και το πάθος με το χρήμα έρωτας είναι. Και για κάποιους, τόσο ανταποδοτικός, χωρίς την παραμικρή προοπτική αποτυχίας. και τα παιδιά αποτέλεσμα του έρωτα είναι.</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
Φέτος ο Βαλεντίνος δεν με ενόχλησε καθόλου. Ας ερωτευτεί ο κόσμος όσο θέλει, αλλά να μην τον ξεχάσει κι αύριο. Γιατί δεν είναι ο Βαλεντίνος το θέμα αλλά η προοπτική που σου δίνει για να νοιώσεις καλύτερα.<br />κι αν θέλεις, ζήστον και γλυκανάλατα. Ούτως ή άλλως, αν την γλυκαναλατίλα την έχεις μέσα σου, δεν θα στην βγάλει ο Βαλεντίνος. Απλώς θα στην ξαναβγάλει. Ο καθένας αυτό που είναι, το εκδηλώνει σε κάθε περίπτωση. Με ή χωρίς Βαλεντίνους.</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
Που είστε οι εορτάζοντες. Μην ξεχαστείτε αύριο. Γιατί πολύ θα με λυπήσετε. Και όχι τίποτα άλλο… θα ακυρώσετε και τον τίτλο του άρθρου μου. Και το έγραψα για σας. Μην τυχόν και αντιληφθώ πως δεν…, θα σας περιμένω στην γωνία.Όχι η αφεντιά μου ακριβώς, αλλά η πένα της.</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
Ες αεί, λοιπόν.</div>
</div>
Τζίνα Δαβιλάhttp://www.blogger.com/profile/08538402480701384456noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1758669773071434983.post-54036928177204636662013-03-24T04:59:00.003-07:002013-03-24T04:59:32.949-07:00To καρμικό και το ευχαριστώ, της Τζίνας Δαβιλά<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57<br />
<img alt="stock-photo-20053896-thank-you" src="http://www.flust.gr/wp-content/uploads/2013/02/stock-photo-20053896-thank-you.jpg" /><br />
<br />
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
Για κάποιο λόγο δεν είναι τυχαίο. Είναι η σύμπτωση που δεν είναι σύμπτωση, αλλά που αποδεικνύεται σοφία, έτσι όπως εξελίσσεται στην ζωή σου. Στιγμούλες μικρές που μεταμορφώνονται σε μεγάλες. Για το καλό και το κακό. Και σε μεταμορφώνουν. Το καταλαβαίνεις αργά. Ίσως τόσο αργά, ώστε να μην προφτάσεις να πεις, στον άνθρωπο που σε έσπρωξε να γίνεις κύκνος, ούτε ένα ευχαριστώ. Το ξέρεις όμως ότι ήταν αυτή η καθόλου τυχαία συνάντηση ευθύνεται για όλα. Για το ασχημόπαπο που έγινε κύκνος. Και για τον κύκνο που γίνεται ασχημόπαπο.</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
Όχι, σήμερα θα μιλήσουμε μόνο για τα όμορφα. Για τους μοιραίους και σπάνιους που συναντούμε. Για τους λίγους και καλούς που σε συνάντουν και βιδώνονται στην ζωή σου. Είσαι καταδικασμένος να τους κουβαλάς μέσα σου. Όχι σαν του κύκλωπες του Αλεξανδρινού. Δεν είναι οι φοβίες σου. Είναι η υπέρβασή τους. Αυτή η μαγεία συνετλέστηκε μέσα σου. Ξεπέρασες τους λαιστρυγόνες σου με την τυχαιότητα των προσώπων. Τόσος τυχαία στην ζωή σου, όσο και εσύ που βρίσκεσαι εδώ, και όχι στην άλλη πλευρά του πλανήτη. Που γεννήθηκες και απολαμβάνεις διαδίκτυο και όχι ένα νεροζούμι από πέτρες για να γεμίσεις αέρα την πείνα σου.</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
Τόσο τυχαία τα πάντα στην ζωή, τόσο καθοριστικά. Για αυτό σου λέω: μην ξεχνάς να λες ευχαριστώ σε εκείνους που σε έβαλαν στην λίμνη για να κολυμπήσεις περήφανος. Και αν κάπου τους συναντήσεις, φίλησε τους τα χέρια, τα μαλλιά, τα χείλη. Και μην ξεχάσεις να προσεύχεσαι για αυτούς να είναι καλά. Και που ΄σαι… κράτα την φλόγα τους, όσο αμυδρά κι αν σιγοκαίει, μέσα σου. Είναι πολύτιμη.</div>
</div>
Τζίνα Δαβιλάhttp://www.blogger.com/profile/08538402480701384456noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1758669773071434983.post-23797181432547078992013-03-24T04:58:00.003-07:002013-03-24T04:58:40.552-07:00H 20η μου Φεβρουαρίου, της Τζίνας Δαβιλά<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;">
</div>
<br />
http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.flust.gr/wp-content/uploads/2013/02/507634_21st_baloon.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="507634_21st_baloon" border="0" height="240" src="http://www.flust.gr/wp-content/uploads/2013/02/507634_21st_baloon.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
Με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ το 2007 στις 20 Φεβρουαρίου καθιερώθηκε να γιορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα Κοινωνικής Δικαιοσύνης. «Στόχος της είναι η προσπάθεια να αντιμετωπισθούν με διεθνείς δράσεις, η φτώχεια, η ανεργία και ο κοινωνικός αποκλεισμός, μέσα σε μια ανοιχτή και παγκοσμιοποιημένη κοινωνία.»</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
Δεν θα μπω στην διαδικασία να χλευάσω την ύπαρξή της ημέρας ως άλλης μία που θυμάται ετησίως μια κατάσταση, ένα γεγονός ή κάτι αυτονόητο. Θα σας μιλήσω για την δική μου 20η Φεβρουαρίου.<br />Πριν από 21 χρόνια. Σε ένα μαιευτήριο. Με την αλλαγή της μέρας οι πόνοι είχαν επιτεθεί ανά λεπτό. «Είναι το έντερό κου. Έφαγα πολλούς ξηρούς καρπούς» επέμενα. «Γεννάς» επέμενε ο πατέρας μου. «Μπα δεν νομίζω» ξανάλεγα. «Ετοιμάσου παιδί μου» ξανάλεγε.</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
Τις πρώτες-πρώτες ώρες της νεάς ημέρας, ένα λεπτόσωμο, μακρύ μωρό, ήταν στην αγκαλιά μου. Το κοίταξα καλά-καλά και του είπα: «Για σένα περίμενα τόσο καιρό; Πώς είσαι έτσι;». Ένα μικρό, μικροσκοπικό κεφαλάκι, ζαρωμένο, κατακόκκινο, μουλιασμένο, που θύμιζε τον Δρακουμέλ από τα στρουμφάκια, μια μύτη πλακουτσωτή και γαμψή, κάτι κατάμαυρα μαλλιά σαν καρφιά στο μικροσκοπικό κεφαλάκι και απίθανα δάχτυλα, μακριά, λεπτά με απίθανο μανικιούρ, τα οποία έπαιζε με απίθανη μαεστρία σας νεραϊδούλα στον αέρα. Α, και κάτι πατούσες τεράστιες για το μικροσκοπικό κορμάκι. Σαν παπί. Τεράστιες πατούσες για τα αδύνατα ποδαράκια. «2.700, μου λένε να σου ζήσει η κούκλα». Την ξανακοίταξα. «Πού την βλέπετε την κούκλα;», ρώτησα. «Θα δεις πώς θα γίνει…». «Ο Δρακουμέλ-παπί;».</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
Το παπί, λοιπόν, έγινε το κέντρο του κόσμου. Περίπου δηλαδή γιατί ήμουν και αρκετά πιτσιρίκα. Χωρίς υστερίες, την θήλασα, την τάιζα ανά τρεις ώρες, αλλά ποτέ την νύχτα, ο δρακουμελ-παπί μεγάλωνε και ήταν ήρεμο παιδάκι που όσο περνούσαν οι μέρες, οι ώρες ομόρφαινε τόσο πολύ, που δεν μπορούσα ούτε παπί να τη λέω, ούτε και δρακουμέλ.</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
Μεγαλώσαμε μαζί με την Μαρινούλα. Δεν της έλεγα πολλά όχι, την άφηνα να εκφράζεται ελεύθερα και να βρει τους δικούς της κώδικες λειτουργίας, ενέργειας, ελευθερίας και ορίων. Όταν έμαθε την λέξη- ψωμοτύρι, την λέξη «μαλάκα» , της εξήγησα πως δεν την λέμε, ούτε δυνατά, ούτε σε ανθρώπους, γιατί δεν είναι ευγενική.<br />«Ούτε τον μπαμπά λέμε μαλάκα;»<br />«Όχι»<br />«Ούτε την μαμά-Τζίνα;»<br />«Μάλλον».<br />«Ούτε την γιαγιά, ούτε τον παππού;».<br />«Κανένα».</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
Περπατώντας στο δρόμο με δυνατή φωνή ξεκινούσε την λογοδιάρροια: «Δεν είναι καλό να λέμε μαλάκα. Ούτε τον μπαμπά μαλάκα, ούτε την μαμά μαλάκα, ούτε τον παππού μαλάκα, ούτε την γιαγιά μαλάκα. Κακό να λέμε μαλάκα, πολύ κακό να λέμε μαλάκα, δεν θα πώ ποτέ μαλάκα, δεν λένε τα καλά παιδία μαλάκα.».<br />«Πρόσεχε στον δρόμο», της έλεγα . «Μαλάκα μαμά-Τζίνα» μου απαντούσε δυνατά και αποστομωτικά. Δύο και κάτι η Μαρίνα. Είκοσι πέντε παρά κάτι η μαμά-Τζίνα.</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
Πέρασαν από εκείνη την 20η Φεβρουαρίου 21 χρόνια. Σαν νεράκι φυλλομετρώ το παρελθόν, με στιγμές που θυμάμαι άλλες πολύ έντονα, και άλλες μου θυμίζει η ίδια. Σκέπτομαι κάποια στιγμή, αν θυσίαζα μια ζωούλα στον βωμό της νιότης μου, των σπουδών που έκανα παράλληλα, της ανεμελιάς της ηλικίας που ξέχασα σε σχέση με φίλους και συμφοιτητές, της μαγειρικής και φροντίδας του σπιτιού που αναγκάστηκα να υποβληθώ. Δεν θα υπήρχε μια ψυχούλα που είναι από τα σημαντικότερα πρόσωπα που ζεσταίνουν την ζωή μου. ‘Όχι γιατί είναι παιδί μου, αλλά γιατί με έμαθε τι σημαίνει να ανοίξεις φτερά και να τα μεγαλώνεις κάθε φορά που χρειάζεται να σκεπάζεις την ψυχούλα που έφερες στον κόσμο. Να προσαρμόζεις την αντοχή και την ανοχή σου εκεί που μπαίνει μέσα και το παιδί σου. Δεν υπήρξα ποτέ η κλασσική μανούλα. Μάλλον κάτι έξω από τα γνωστά. Δεν μπορώ να το ερμηνεύσω αυτό, παρά μόνο εκείνοι που είχα την χαρά της ανατροφής τους –με όλα τα ζόρια-και την τύχη να μεγαλώσω και να μεγαλώνω κι εγώ μαζί τους.</div>
<div style="background-color: white; border: 0px none; color: #5b5756; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 16px; outline: 0px; padding: 12px 0px 18px; vertical-align: baseline;">
Σήμερα γιορτάζω. Μαζί με την Μαρίνα. Μπήκα στο κλαμπ των μαμάδων. Αυτό που περιέχει τα πάντα. Από την μεγαλύτερη σαβούρα μέχρι την πιο ευγενή και άξια ύπαρξη. Το πού κατατάσσεται ο καθένας μας την πραγματικότητα το γνωρίζει. Δεν είναι αυτό το θέμα μου. Το ζήτημα είναι πως κάθε 20η Φεβρουαρίου, η μέρα της Δικαιοσύνης μού χτυπά την πόρτα για να μου πει: «Δικαίως έφερες στον κόσμο αυτό το παιδί. Κράτα μακριά σου τους κακούς. Αυτοί και άδικοι και χαμένοι είναι. Και δεν θα βρουν πουθενά την δικαίωση».</div>
</div>
Τζίνα Δαβιλάhttp://www.blogger.com/profile/08538402480701384456noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1758669773071434983.post-3320357754641715592013-03-15T16:45:00.003-07:002013-03-15T16:46:06.852-07:00Οι άνδρες της ζωής μας, της Τζίνας Δαβιλά <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57<br />
<br />
πηγή: <a href="http://www.protagon.gr/">www.protagon.gr</a><br />
<br />
<img src="http://www.protagon.gr/resources/2013-03/davimen5-thumb-large.jpg" /><br />
<br />
<div style="background-color: white; border: 0px; color: #333333; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.5; margin-bottom: 20px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Γιορτάστηκαν οι γυναίκες χθες. Η υπενθύμιση είναι καλή, η υποκρισία για την θύμηση είναι ύποπτη, κούφια, κενή. Δεν με αφορά. Με αφορά του χειροπιαστό. Και το αληθινό. Σε άνδρες και γυναίκες. Και σήμερα θα σας μιλήσω για άνδρες. </div>
<div style="background-color: white; border: 0px; color: #333333; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.5; margin-bottom: 20px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Πολλοί φορούν τα παντελόνια. Αυτά που πριν από κάτι δεκαετίες χρησιμοποιούνταν ως απόδειξη του ανδρισμού. Και, κυρίως, της ανδρικής γενναιότητας, τιμής, λόγου, μαγκιάς. Να! Αμέσως–αμέσως, σου είπα τα πρώτα, βασικά στοιχεία. Του ανδρός, όχι του ανδρόμορφου με τα παντελόνια. Του άνδρα που τιμά τα παντελόνια του, έστω κι αν δεν τα φορά.</div>
<div style="background-color: white; border: 0px; color: #333333; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.5; margin-bottom: 20px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Ο άνδρας έχει λόγο, έχει ψυχραιμία, έχει αρχοντιά και είναι βράχος. Και «ομπρέλα». Πανταχού παρών και τα πάντα κπληρών. Όχι τα παράλογα που ζητεί το όποιο θηλυκό που βλέπει τον άνδρα στα χέρια και στο πορτοφόλι, αλλά εκπληρώνει επιθυμίες που διαβάζει. Μαθαίνει να διαβάζει τα μάτια, τις κινήσεις των χεριών, τις ανάγκες της ψυχής. Άνδρας είναι αυτός που θέλει να σου φέρει τον ουρανό σφοντύλι και δεν επιτρέπει στον εαυτό του να το κάνει, αλλά σου γυρνά την πλάτη και σου κοπανά την πόρτα στα μούτρα, στις μαλακίες που του λες. Στις αλήθειες σου, μπορεί να μην τις παραδεχτεί με τα χείλη, αλλά τις παραδέχεται το μέσα του. Και βρίσκει τρόπο να στο δείξει.<br />
<br />
Άνδρας είναι αυτός που θέλει να προσφέρει το καλύτερο, έστω κι αν δεν του περισσεύουν τα ευρώ. Είναι ευρηματικός, έξυπνος, ευγενής, γενναιόδωρος. Μαζεύει την γυναικεία γκρίνια. Δεν γίνεται ο ίδιος γκρινιάρης. Μιλά λίγο και σκέπτεται πολύ. Μιλά όταν πρέπει - στα ζόρια - και γίνεται παιδί όταν νιώσει ζεστά. Σε προλαβαίνει στη γωνία για να μην κάνεις τη στραβοτιμονιά και σπάσεις τα μούτρα σου. Είναι ασπίδα προστασίας, ομπρέλα στην καταιγίδα, στήριγμα στην ανασφάλεια και ψυχάρα στις φοβίες σου. Δεν σε «κρεμά» όταν γίνεσαι γυναικούλα, κατίνα, σούργελο, νούμερο. Σε ισιώνει ήρεμα και σταθερά. Σου πάει τη σκέψη τουλάχιστον ένα βήμα παρακάτω. Και σε κρατά όταν γίνεις τύφλα. Δεν ανησυχείς για το ποιος θα οδηγήσει. Θα μπεις στο όχημα, θα κλείσεις τα μάτια και θα πέσεις ασφαλής στο κρεβάτι σου.</div>
<div style="background-color: white; border: 0px; color: #333333; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.5; margin-bottom: 20px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Ο άνδρας λέει αλήθειες, τόσες και όσες πρέπει. Δεν εκδικείται, δεν απειλεί, δεν σπα, δεν χτυπά. Θα χτυπήσει, αν χρειαστεί, το χέρι του στον τοίχο, θα το σπάσει, αλλά δεν θα ρίξει σφαλιάρα σε γυναίκα.</div>
<div style="background-color: white; border: 0px; color: #333333; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.5; margin-bottom: 20px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Ο άνδρας, τέλος, προστατεύει τη γυναίκα από τον άλλο άνδρα, τον ανδρόμορφο, που είναι έρμαιο της αδυναμίας του να επιβληθεί στον εαυτό του. Έχει ψυχραιμία και γενναιότητα ψυχής. Είναι τόσο ψηλός και δυνατός, γίγαντας σωστός, όταν οι άλλοι είναι ευνουχισμένοι από τα γεννοφάσκια τους. Δημιούργημα και η μια και η άλλη εκδοχή του ανδρός, από μια γυναίκα. Αντιστοίχως, σπουδαία ή ασήμαντη.</div>
<div style="background-color: white; border: 0px; color: #333333; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.5; margin-bottom: 20px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Για να το τελειώσω εδώ: αυτός είναι ο άνδρας που αγαπώ και θαυμάζω. Που έχει βλέμμα ζεστό, αγκαλιά τεράστια και ψυχούλα σαν πάπλωμα ακριβό. Να πέσεις πάνω και να μη φοβηθείς πώς θα ξυπνήσεις, αν θα είναι ο ίδιος, αν θα έχει γίνει βάτραχος ο πρίγκηπας. Δεν με πειράζει ο βάτραχος. Αρκεί να μην επιμένει πως είναι πρίγκιπας και είναι μαϊμού. Να μου πει αλήθεια και να με αφήσει να επιλέξω. Ανάλογα με τις αντοχές και τις ανοχές μου. </div>
<div style="background-color: white; border: 0px; color: #333333; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.5; margin-bottom: 20px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Τέτοιους, έχω λίγους γνωρίσει. Δυο μου έρχονται στο νου, αυτόματα. Με το ίδιο όνομα. Και οι δύο με έναν λόγο κοφτό στα χείλη και βλέμμα κοφτερό: «Πρόσεχε, γιατί θα έχεις να κάνεις μαζί μου». Δεν έχω ανάγκη την προστασία κανενός. Δεν θέλω την ασπίδα κανενός. Τα βγάζω πέρα και μόνη μου. Αλλά είναι τόσο γλυκό να το ακούς, να το λεν για σένα που είναι σαν να σου χαρίζουν όλο τον κόσμο. Έτσι τον ξέρω εγώ τον άνδρα. Με ή χωρίς παντελόνια. Γιατί, κάποια αντράκια, είναι και γένους θηλυκού. </div>
</div>
Τζίνα Δαβιλάhttp://www.blogger.com/profile/08538402480701384456noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1758669773071434983.post-90752238501011864762012-11-30T09:27:00.001-08:002012-11-30T09:27:11.281-08:00Κατάρτι κι Ατμός Βασίλης Λέκκας-Katarti ki Atmos Lekkas Basilis<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="344" src="http://www.youtube.com/embed/YAOzYxz1Ung?fs=1" width="459"></iframe>
http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57Τζίνα Δαβιλάhttp://www.blogger.com/profile/08538402480701384456noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1758669773071434983.post-4244114558057034202012-11-30T09:25:00.000-08:002012-11-30T09:25:14.825-08:00O Γιώργος Καζαντζής στον "Παλμό 99.5"<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57<br />
<br />
<br />
http://www.youtube.com/watch?v=YAOzYxz1Ung<a href="http://www.youtube.com/watch?v=YAOzYxz1Ung">http://www.youtube.com/watch?v=YAOzYxz1Ung</a><br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: large;">Ο συνθέτης (και στιχουργός) Γιώργος Καζαντζής το Σάββατο 1 η Δεκεμβρίου 2012 στις 12:00μμ στον "Παλμό 99.5" και στις "Μουσικές Αναδύσεις" , συντονιστείτε στο www.palmos-fm.gr </span></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9AMiCnzfrzcOpDtG1xRZGTT9qjts_yMRtxMm7S5TkPYzcWz4EBLNhvtcAnUTEaXPUAKEzn79jCQoY5v0nLhxAmQxKCER4nPIePlv8sQhTv5ahq6_LPEWYmvQm95i-N5FsAtxbt7nm4cw/s1600/8780_4586688157473_1586329756_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9AMiCnzfrzcOpDtG1xRZGTT9qjts_yMRtxMm7S5TkPYzcWz4EBLNhvtcAnUTEaXPUAKEzn79jCQoY5v0nLhxAmQxKCER4nPIePlv8sQhTv5ahq6_LPEWYmvQm95i-N5FsAtxbt7nm4cw/s320/8780_4586688157473_1586329756_n.jpg" width="320" /></a></div>
http://www.youtube.com/watch?v=YAOzYxz1Ung </div>
Τζίνα Δαβιλάhttp://www.blogger.com/profile/08538402480701384456noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1758669773071434983.post-31894300435473534782012-11-18T23:33:00.000-08:002012-11-18T23:36:30.981-08:00Όταν έκλαψε ο Άι Βασίλης, της Τζίνας Δαβιλά<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57<br />
<br />
<br />
<div id="pageHeader" style="border-bottom-color: rgb(230, 230, 230); border-bottom-style: dotted; border-bottom-width: 1px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px 0px 1em; position: relative; z-index: 1;">
<h1 id="title" style="letter-spacing: -0.01em; line-height: 1; margin: 0.1em 70px 0em 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify;">
Όταν έκλαψε ο Άι Βασίλης</h1>
<div id="date" style="color: #4d4d4d; font-size: 0.75em; outline: 0px; padding: 5px 0px 0px; text-align: justify;">
12/11/2012</div>
<ul class="requiresJs" id="fontSize" style="bottom: 0.5em; list-style: none; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; position: absolute; right: 0px;">
<li class="post-tools-fonts-up" style="float: left; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;"><a accesskey="s" href="http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=19750#" style="background-image: url(http://www.protagon.gr/garnish/fsize.png?1210033009); background-position: 0px 0px; background-repeat: no-repeat no-repeat; color: #008be7; display: block; float: left; height: 22px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify; text-decoration: initial; text-indent: -9999px; width: 23px;" title="Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς">Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς</a></li>
<li class="post-tools-fonts-down" style="float: left; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;"><a accesskey="a" href="http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=19750#" style="background-image: url(http://www.protagon.gr/garnish/fsize.png?1210033009); background-position: -26px 0px; background-repeat: no-repeat no-repeat; color: #008be7; display: block; float: left; height: 22px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify; text-decoration: initial; text-indent: -9999px; width: 23px;" title="Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς">Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς</a></li>
</ul>
</div>
<div class="article_NEWS a19750" id="article" style="margin: 0px; outline: 0px; overflow: hidden; padding: 0px 1em 0px 0px;">
<div id="articleSide" style="background-color: white; float: left; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 14px; margin: 1em 0px; outline: 0px; padding: 0px; width: 330px;">
<div id="articleImage" style="-webkit-box-shadow: rgba(0, 0, 0, 0.4) 0px 2px 5px; box-shadow: rgba(0, 0, 0, 0.4) 0px 2px 5px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; width: 300px;">
<span style="margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;"><a href="http://www.protagon.gr/resources/2012-11/ginvou-thumb-large.jpg" rel="shadowbox[article]" style="color: #008be7; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-decoration: initial;" title="Photo: Μενέλαος Μυρίλλας/Fosphotos.com"><img alt="Photo: Μενέλαος Μυρίλλας/Fosphotos.com" src="http://www.protagon.gr/resources/2012-11/ginvou-thumb-medium.jpg" style="border: 0px; display: block; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify;" /></a></span><br />
<div class="caption" style="background-color: #333333; color: #cccccc; font-size: 0.75em; line-height: 1.1; outline: 0px; padding: 8px 10px; text-align: justify;">
Photo: Μενέλαος Μυρίλλας/Fosphotos.com</div>
</div>
<div class="imgNum" style="background-image: url(http://www.protagon.gr/garnish/magglass.png?1210033009); background-position: 0px 4px; background-repeat: no-repeat no-repeat; border-bottom-color: rgb(228, 228, 228); border-bottom-style: dotted; border-bottom-width: 1px; color: #999999; font-size: 0.8em; margin-top: 5px; outline: 0px; padding: 0px 0px 5px 20px; text-align: justify; width: 280px;">
1 εικόνα</div>
<div class="notags" id="articleInfo" style="margin: 1em 0px 0.5em; outline: 0px; overflow: hidden; padding: 0px; position: relative; width: 180px;">
<span class="author" style="border-right-color: rgb(230, 230, 230); border-right-style: solid; border-right-width: 2px; display: block; float: left; font-size: 0.75em; font-weight: 700; line-height: 1.1; margin: 0px; min-height: 85px; outline: 0px; padding: 0px; width: 95px;"><span style="color: #008be7; height: auto; margin-bottom: 0.3em;"><a href="http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.authors&id=69" style="color: #008be7; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-decoration: initial;" title="Τζίνα Δαβιλά"><img alt="Τζίνα Δαβιλά" src="http://www.protagon.gr/resources/authors/davila-tzina-thumb.jpg" style="border: 0px; display: block; height: auto; margin: 0px 0px 0.3em; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify; width: 70px;" /></a></span></span><br />
<div style="color: #008be7; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify; text-decoration: initial;">
<span class="author" style="border-right-color: rgb(230, 230, 230); border-right-style: solid; border-right-width: 2px; display: block; float: left; font-size: 0.75em; font-weight: 700; line-height: 1.1; margin: 0px; min-height: 85px; outline: 0px; padding: 0px; width: 95px;"><a href="http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.authors&id=69" style="color: #008be7; font-size: 0.75em; line-height: 1.1; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-decoration: initial;" title="Τζίνα Δαβιλά">της Τζίνας Δαβιλά</a></span></div>
<span class="author" style="border-right-color: rgb(230, 230, 230); border-right-style: solid; border-right-width: 2px; display: block; float: left; font-size: 0.75em; font-weight: 700; line-height: 1.1; margin: 0px; min-height: 85px; outline: 0px; padding: 0px; width: 95px;">
</span><a href="http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=19750#commentsContainer" id="comments" style="background-image: url(http://www.protagon.gr/garnish/artcomm.png?1210033009); background-position: 0px 8px; background-repeat: no-repeat no-repeat; color: #008be7; display: block; font-size: 0.7em !important; margin: 0px 0px 0px 110px; outline: 0px; padding: 1em 0px 0.6em 2.8em; text-align: justify; text-decoration: initial;">Σχόλια</a></div>
</div>
<div class="freetext" style="background-color: white; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;">
<div style="margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; outline: 0px; padding: 0px;">
</div>
<div style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif; text-align: justify;">
Με γαργάλισε το <a href="http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=19721" style="color: #008be7; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-decoration: initial;">κείμενο του Γιαννακίδη</a>. Αποφεύγω τα ανούσια. Και τα απύθμενα. Είναι θέμα αυτοάμυνας. Πόσο να αντέξει ένας οργανισμός στα 43 και βάλε; Εγκεφαλικά πάνε κι έρχονται, σε αδιέξοδα σκοντάφτουμε... Δεν το’χω με τα της Βουλής. Σκοτώνω τον χρόνο μου. Αλλά...</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<span style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif;"></span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif;">Ο πρώτος που παρακολούθησα. Μιχαλολιάκος. Πίσω ανέκφραστη η σύζυγος, δίπλα σε φάση ατελείωτων τικ ο Κασιδιάρης. Ένα πλάνο όλης της παράταξης και ...σαν σε στήσιμο φωτογραφίας του ’30 οι βουλευτές της Χ.Α. θυμίζοντας περισσότερο bodyguards, παρά πρεσβευτές της Δημοκρατίας. Διάβαζε ο κ Μιχαλολιάκος. Μου ’ρθε στο μυαλό η πάγια απορία μου: μα, γιατί τα διαβάζουν; Ένας από δαύτους δεν είναι σίγουρος για αυτά που θέλει να πει; Άρα;... Σκέψη δεύτερη και λυπηρή: μα ήθελε πραγματικά η Χ.Α. να είναι στο Κοινοβούλιο; Αν ήταν πραγματικά κάτι διαφορετικό, θα ήταν απ’έξω. Άμα μπεις εκεί μέσα, θέλοντας και μη, χαρακτηρίζεσαι αλλιώς. Πάντως, οι πραγματικοί αγωνιστές είναι εκτός. Σκέψη Τρίτη: μα, αυτούς τους πληρώνω εγώ; Και συ; Και ο δείνα; Αλλάζω κανάλι.</span></div>
<span style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif;">
</span><br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif;"></span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif;">Ξαναπατώ το πέντε. Ξανά Βουλή. Στο βήμα μόλις ανεβαίνει ο Γεώργιος Πάντζας. Χριστέ μου! Μένω άφωνη. Παραλήρημα. Ρεσιτάλ ηθοποιίας. Ξέρει, πού θα σταματήσει, ξέρει πώς πρέπει να διαβάσει το κόμμα, ξέρει πώς πρέπει να χρωματίσει την φωνή όταν θέλει να τραβήξει εξ’ολοκλήρου την προσοχή. Ω, μα είναι σπουδαίος! Αναγνώστης και ερμηνευτής της παράστασης των νέων καθηκόντων του. Υπέροχος βουλευτής ο πρώην ηθοποιός. Επεισοδιακός, τόσο όσο χρειάζεται για να εντυπωσιάσει. Θυμάμαι την ταινία <a href="http://www.youtube.com/watch?v=PlWVqzHq3q4" style="color: #008be7; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-decoration: initial;" target="_blank">«Μαριχουάνα στοπ»</a> . Την έπεφτε στην Λάσκαρη με εκπληκτική μαεστρία. Αλλά κρίμα. Διαβάζει κι αυτός. Και τα «χώνει» στην αντιπολίτευση. Συριζαίος και πεπεισμένος πως μια καταγγελία του μνημονίου θα μας σώσει. Έκανε κι ένα λογοπαίγνιο με το μνημόνιο-μνημόσυνο. Άντε και ζωή σε μας. Με ποιους όρους; Μόνο το χιούμορ θα μας σώσει. Ο αυτοσαρκασμός. Αλλιώς...</span></div>
<span style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif;">
</span><br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif;"></span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif;">Έρχεται ο Τζαμτζής. Νεοδημοκράτης που «τα χώνει» σε ΣΥΡΙΖΑ και Χ.Α. Διαβάζει κι αυτός, λιγότερο από τους άλλους. Ξεκινά το πανηγύρι. Κάποιοι διαμαρτύρονται μεγαλόφωνα από την αρένα της Βουλής των Ελλήνων. Περιμένω το Μιχαλολιακέϊκο να επέμβει για να καθαρίσει. Με διαφωτίζει ο κ. Τζαμτζής: «Η Χ.Α. έρχεται, μιλά και αποχωρεί. Αυτή είναι η Δημοκρατία της». Σώστό από την μία, σοφό από πλεράς της από την άλλη. Και προστατευτικό για τους λοιπούς του Κοινοβουλίου. Άρα οι φωνές προέρχονται από τους ΣΥΡΙΖΑίους. Μας χαρακτηρίζουν οι επιλογές μας. Όλες.</span></div>
<span style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif;">
</span><br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif;"></span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif;">Τέλος. Όχι οι ομιλίες περί προϋπολογισμού για ο 2013, η Βουλή για μένα. Στην αρχή παρακολουθώ με ενδιαφέρον γιατί θα γελάσω με κάποιον από δαύτους. Μετά μπλοκάρω γιατί βλέπω αδιέξοδο και τέλος, θλίβομαι γιατί δεν βλέπω φως. Μόνο τούνελ. Πληροφορήθηκα τις εξελίξεις<a href="http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=19740" style="color: #008be7; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-decoration: initial;"> εδώ </a>«Η δόση θα έρθει». Η ελπίδα έφυγε. Και η κυρία Γεωργία θα ζήσει με 330 ευρώ σύνταξη ΟΓΑ, η κ Ερμιόνη με φάρμακο γενόσημο, ο φοιτητής πρέπει να τα φέρει βόλτα με 400 ευρώ για ενοίκιο, κοινόχρηστα, λεωφορεία, διατροφή και πανεπιστημιακά συγγράμματα-φωτοτυπίες, ο Στέφανος δεν έχει δικαίωμα να αρρωστήσει, το νιόπαντρο ζευγάρι δεν πρέπει να έχει όνειρα γιατί οι τετράωρες εγασίες τους τους αποφέρουν 198 ευρώ μηνιαίως έκαστος και εγώ πρέπει να ξαναχαθώ μέσα στις άμυνές μου, γιατί είναι πολύ σκληρός ο έξω κόσμος, μάτια μου. Και έρχονται Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά.</span></div>
<span style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif;">
</span><br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif;"></span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif;">Και δεν ξέρω, αν θα υπάρχει διάθεση φέτος, να ειπωθεί το ψέμμα του Άι Βασίλη. Ξέρετε, εκείνο της διαρκούς επαφής των γονιών με τον άγιο για την συμπεριφορά των παιδιών. Πώς να κοροϊδέψεις τα παιδιά; Ήσουν καλό παιδί, θα πάρεις δώρο, δεν ήσουν καλό παιδί, δεν έχει δώρο. Κοίτα να δεις που θα νοσταλγήσω εκείνα τα ακίνδυνα ψέμματα που μπλεγμένα με τα επικίνδυνα μάς μεγάλωσαν. Και λέω: μήπως φέτος από την τραγικότητα των Ελλήνων να θυμηθώ την ισόβια τραγικότητα εκείνων που υποφέρουν από πείνα, λειψυδρία, προσφυγιά, καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, πολέμους; Εκτός κι αν ακόμα σκέπτομαι, πόσο όμορφο ήταν το υλικό παρελθόν μου. Γιατί το ψυχικό, όσο και να το πολεμήσει σύσσωμος ο οικονομικός μου δυνάστης, δεν εξουδετερώνεται. Εκτός κι αν έχει και αυτό χτιστεί από ψεύτικα υλικά.</span></div>
<span style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif;">
</span><br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif;"></span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif;">Υγ 1ο: τάσσομαι υπέρ των απόψεων<a href="http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=19674" style="color: #008be7; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-decoration: initial;"> Πασχαλίδου </a>και<a href="http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=19716" style="color: #008be7; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-decoration: initial;"> Τέλλογλου</a>. Με μια μεγάλη επιφύλαξη: καλή η διάθεση, αλλά χωρίς «όπλα» δεν γίνονται αλλαγές. Γιατί το θέμα δεν είναι, ποιες ικανότητες έχουμε, αλλά πώς θα τις διαχειριστούμε, όταν οι συνθήκες το απαιτήσουν. </span></div>
<span style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif;">
</span><br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif;"></span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif;">Υγ 2ο: ο τίτλος του άρθρου είναι δανεικός από το<a href="http://www.psichogios.gr/site/Books/show?cid=22581" style="color: #008be7; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-decoration: initial;" target="_blank"> βιβλίο της Σοφίας Παράσχου</a></span></div>
<span style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif;">
</span></div>
<span class="signature" style="background-attachment: scroll; background-color: white; background-image: url(http://www.protagon.gr/garnish/articleend.png?1210033009); background-position: 0px 0px; background-repeat: no-repeat no-repeat; clear: both; display: block; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif; height: 16px; margin: 1em 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify; text-indent: -9999em; width: 18px;">ένα άρθρο των πρωταγωνιστών</span><br />
<div id="social" style="background-color: white; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 14px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;">
<ul class="post-tools" style="list-style: none; margin: 0px; outline: 0px; overflow: hidden; padding: 10px 0px 0px;">
<li class="post-tools-email" style="float: left; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;" title="Αποστολή με Email"></li>
</ul>
</div>
</div>
</div>
Τζίνα Δαβιλάhttp://www.blogger.com/profile/08538402480701384456noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1758669773071434983.post-27182659868026852032012-11-18T23:32:00.000-08:002012-11-18T23:36:58.071-08:00Πραξικόπημα χωρίς βία, της Τζίνας Δαβιλά <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57<br />
<br />
<b>Ιδού το άρθρο που κατακρεουργήθηκε και με "κρέμασε" από την επιπόλαιη ανάγνωση. Δύσκολοι καιροί για ψυχραιμία.</b><br />
<b><br /></b>
<b>Εντούτοις και ως αρθρογράφος και ως protagon.gr το άρθρο δεν το αποσύρουμε, καθ'ότι η αρχισυνταξία και ο ιδιοκτήτης γνωρίζουν και το ποιόν μου και, κυρίως, το νόημα όλων όσων γράφτηκαν. Δεν γνωριστήκαμε χθες. Και ποτέ το protagon δεν θα έδινε χώρο σε μόνιμη βάση σε ένα ... φασιστόμουτρο. Και το παρελθόν του site το αποδεικνύει και τα άρθρα που έχω κατά καιρούς γράψει. Μια μικρή μόνο επισήμανση: φορτισμένες οι λέξεις που χρησιμοποιήθηκαν, φορτισμένο το γενικό κλίμα, φορτισμένη και η αντίδραση των αναγνωστών. Επιτρέψτε μου, να ευχαριστήσω από καρδιάς όλους, όσοι το διαβάσατε με ψυχραιμία και σοβαρότητα. </b><br />
<br />
<br />
<div style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;">
<img height="236" src="http://www.protagon.gr/resources/2012-11/davifrag1-thumb-medium.jpg" width="320" /></div>
<h1 id="title" style="background-color: white; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif; line-height: 1; margin: 0.1em 70px 0em 0px; outline: 0px; padding: 0px;">
<span style="font-size: small;">
Πραξικόπημα χωρίς βία,</span></h1>
<div>
<br /></div>
<div>
<span class="author" style="background-color: white; border-right-color: rgb(230, 230, 230); border-right-style: solid; border-right-width: 2px; display: block; float: left; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif; font-weight: 700; line-height: 1.1; margin: 0px; min-height: 85px; outline: 0px; padding: 0px; width: 95px;"><a href="http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.authors&id=69" style="color: #fa4804; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-decoration: initial;" title="Τζίνα Δαβιλά">της Τζίνας Δαβιλά</a></span></div>
<br />
<br />
<div class="freetext" style="background-color: white; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;">
<div style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify;">
Όταν όριζε η τρικομματική κυβέρνηση υπουργούς, είχα την βεβαιότητα πως στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας θα παρέμενε ο κ. Φράγκος Φραγκούλης. Κάποιος, που έχει άποψη για το ήθος που φέρει ο κ Φράγκος, μού είχε πει πως όλοι στον Στρατό δεν είναι ‘μπετόν’. «Υπάρχουν άνθρωποι στις Ένοπλες Δυνάμεις που δεν νοιάζονται μόνο για τα γαλόνια τους. Θέλουν να υπάρχει ήθος, εντιμότητα και διαφάνεια». </div>
<div style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify;">
Ο κ Φράγκος... πήγε σπίτι του –δυστυχώς και για το υπουργείο και για την Ελλάδα. Για το υπουργείο, γιατί θα μπορούσε να διαχειριστεί με απόλυτη τιμιότητα και αξιοπρέπεια, γνώση και αποφασιστικότητα, θέματα που αφορούν στην άμυνα, στην οικονομία, στην διπλωματία και διαχείριση του στρατού, όπως άλλωστε και έκανε κατά την παραμονή του σε θέση υπουργίας. Δηλαδή, ξεκαθάρισε φακέλλους που ήταν σε εκκρεμότητα από προηγούμενους υπουργούς και μάλιστα με τρόπο άμεσο, αποτελεσματικό και προς την σωστή κατεύθυνση. Επιπλέον, ενέπνεε εμπιστοσύνη στους ανώτατους και ανώτερους αξιωματικούς, δεδομένου πως είναι από τα ελάχιστα ανοιχτόμυαλα διοικητικά στελέχη του στρατού. Επί θητείας του, ως υπηρεσιακός υπουργός Εθνικής Άμυνας, «καθάρισε» πολλούς από τους μηχανισμούς που ακολουθούσαν αμίλητα οι προκάτοχοί του και εν γένει οι υπουργοί, υφυπουργοί κλπ. Δηλαδή, έκοψε τα 3 εκατομμύρια ευρώ που προορίζονταν σε ηλεκτρονική ξενάγηση για το πολεμικό μουσείο υποστηρίζοντας πως με τόσα χρήματα θα κάνει οχυρωματικά έργα για τον Εβρο και τα νησιά. Διευκρίνισε, μέσα από το βιβλίο του «Ποια Τουρκία, ποιοι Τούρκοι;» (εκδ. Λιβάνης), ποιος είναι ο στόχος της Τουρκίας και πώς ζούν οι Έλληνες στην Ανατολή. Μεταξύ άλλων που αποδεικνύουν το θάρρος του είναι η δήλωσή του στην επιμνημόσυνη δέηση του Κώστα Ηλιάκη ότι «δεν πέθανε από συνωστισμό στον αέρα του Αιγαίου». Τέλος, ήταν εκείνος που σχεδίασε και υλοποίησε το τείχος του Έβρου, ενώ δεν πρέπει να παραβλεφθεί το γεγονός ότι ήταν ο μοναδικός υπουργός που δεν είχε «αυλικούς-κόλακες». Σύμφωνα με πληροφορίες, τα γραφεία έξω από το γραφείο του ήταν άδεια.</div>
<div style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify;">
Όταν ήταν εν ενεργεία αξιωματικός – Νοέμβριος του 2011- τον ‘‘καθάρισαν’’ από την αρχηγία του ΓΕΣ εν μία νυκτί κατηγορώντας τον, εμμέσως, ως υποψήφιο πραξικοπηματία.. Τότε, ανάγκασε, τον τότε υπουργο κ Μπεγλίτη, στηριζόμενος σε ρεαλιστικά επιχειρήματα να <a href="http://www.youtube.com/watch?v=UnuKFnYlars" style="color: #008be7; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-decoration: initial;" target="_blank">«μαζέψει»</a> τις μομφές περί πραξικοπήματος. Και θα ήθελα να σταθώ στο «πραξικοπηματίας».</div>
<div style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify;">
Αν υποτεθεί ότι υπήρχε ο κίνδυνος ενός πραξικοπήματος – γεγονός που επιβεβαιώνει η ιστορία- σε κάθε επικίνδυνη κατάσταση που βίωνε μια κοινωνία, όπου η ύπαρξη της Δημοκρατίας ήταν φαινομενική, ένας Φραγκούλης Φράγκος θα ήταν δυνητικά «πραξικοπηματίας» με πολύ διαφορετικούς όρους από τους συνηθισμένους. Διότι, των πραξικοπηματιών η κοσμοθεωρία θέλει τους άλλους υποδεέστερους και τους εαυτούς τους ως γήινους θεούς, που θα ‘σώσουν’ την πατρίδα και θα ικανοποιήσουν και την εσωτερική τους ανασφάλεια.. Ο Φράγκος Φραγκούλης δεν είχε τέτοια θέματα ποτέ. Ούτε οι σπουδές του, ούτε η στάση ζωής του, ούτε και οι θέσεις των αξιωματικών που είχε συναναστραφεί και μιλούν για αυτόν- και μάλιστα είναι καθολική η θετική τους άποψη- επιτρέπουν να καταταχθεί στους επικίνδυνους . Αντιθέτως, θα έλεγα πως, ίσως, δεδομένης της κατάστασης όπου άπαντα ελέγχονται και διαχειρίζονται από τους πολιτικούς μας στον βαθμό που επιτρέπουν και επιβάλλουν τελικώς την αναξιοπρεπή διαβίωση μεγάλου πληθυσμού των Ελλήνων, ο κ Φράγκος, αν αποφάσιζε να οργανώσει τους καλύτερους αξιωματικούς της Ελλάδας προκειμένου να συντονιστούν και να φέρουν αέρα ανανέωσης στο κοινοβούλιο απομακρύνοντας τα λαμόγια και υπενθυμίζοντας τις αρχές του Συντάγματος, που επιβάλλει εις ΑΠΑΝΤΕΣ να είναι ισότιμοι απέναντι στην νομοθεσία, θα το έκανε – αν υπήρχε, τονίζω, η μηδαμινή πιθανότητα να ενεργήσει έτσι- με τέτοιο τρόπο που δεν θά άνοιγε μύτη. Ας θυμηθούμε την 3η Σεπτεμβρίου. Οι διπλωματικές ικανότητες και οι ακαδημαϊκές γνώσεις του κ Φράγκου είναι εξαιρετικές. Τώρα, γιατί βρίσκεται...σπίτι του και όχι στο κοινοβούλιο, είναι η απόδειξη πως στην χώρα τούτη δεν εκτιμούμε τους άξιους, αλλά τους μετρίους, χαρακτηρίζοντας ως πραξικοπηματίες εκείνους που μας βολεύει. (Άραγε, το πραξικόπημα φορά μόνο στρατιωτική στολή;). Επιπλέον, ο κ Φράγκος είναι, όπως δείχνει η στάση ζωής του, πολύ πάνω από τον μέσο όρο των βουλευτών της χώρας. Συνεπώς, λείπουν πρόσωπα με την οξυδέρκεια, την γνώση, το ήθος, τον ρεαλισμό, την αποτελεσματικότητα, την διορατικότητα, την αμεσότητα και την ευθύτητα του Φραγκούλη Φράγκου από το Κοινοβούλιο. </div>
<div style="margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; outline: 0px; padding: 0px;">
</div>
<div style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif; text-align: justify;">
Μακάρι, λοιπόν, να παρέμβαινε με όρους ...φραγκεϊκούς ο κ Φράγκος στην ελληνική κατρακύλα. Αν μάλιστα χρησιμοποιούσε και τον στρατό, θα ήταν από τις περιστώσεις που οι Ένοπλες Δυνάμεις δεν θα αποδεικνύονταν καταστροφικές. Η επικινδυνότητα των στρατιωτικών-πραξικοπηματιών ξεκινά, όταν οι αρχηγοί έχουν ακαλλιέργητο πνεύμα, φθονερή ψυχή, συμπλεγματισμούς κατωτερότητας και περιορισμένο, ανάπηρο πνεύμα. (Θυμάμαι κάποιον ανώτατο αξιωματικό στο παρελθόν να επαναλαμβάνει με το ύφος απαγγελίας του εθνικού ύμνου το «μόνος μου! Μόνος πήγαινα σχολείο περπατώντας κάθε μέρα 17 χλμ από το χωριό μου. Και να! δείτε με, πού έφτασα»). Ο κ Φράγκος στερείται κομπλεξισμού. Αντιθέτως, επαναλαμβάνω πως είναι ένας από τους πιο ανοιχτόμυαλους αξιωματικούς που πέρασαν τις τελευταίες δεκαετίες από το στράτευμα. Θέλω να πως πως δεν θα βρεθεί κάποιος να πει «ορισμένοι απίστευτα βλάκες ακροδεξιοί μπάσταρδοι, που είχαν τον έλεγχο των τανκς, οδήγησαν την Ελλάδα στην καταστροφή», όπως λέγεται πως είχε αποκαλύψει στον Αμερικανό πρεσβευτή Φίλιπ Τάλμποτ ο βασιλίας Κωνσταντίνος. Και ο κ Φράγκος, ΔΥΣΤΥΧΩΣ, είναι εκτός στρατεύματος. Αλλά και εντός να ήταν, η καλλιέργεια και η αξιοπρέπειά του δεν θα του επέτρεπαν κινήσεις αντιδημοκρατικές. Και υπενθυμίζω πως είναι ένας από τους λίγους που έκανε τον φίλο μου να πει: «δεν είναι όλοι οι αξιωματικοί του Στρατού μπετόν. Υπάρχουν και άνθρωποι με ήθος, που αγαπούν την διαφάνεια χωρίς να φοβούνται την σύγκρουση». Ευελπιστώ πως αυτό το μυαλό που δεν είναι μπετόν, δεν θα μείνει για πολύ στο σπίτι του. Και τέλος, πως θα οργανώσει ένα ... «πραξικόπημα» με όρους φραγκεϊκούς. Πριν άλλοι, νοσηροί και επικίνδυνοι, το πράξουν με όρους σχιζοφρενικούς.</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<strong style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;"></strong><br />
<div style="text-align: justify;">
<strong style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;"><strong style="margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;">ΥΓ. Μετά από παρατηρήσεις εχθρών και φίλων ξαναδιάβασα το κείμενο μου και κατάλαβα ότι εδώ συνέβη μια «μεγάλη παρεξήγηση». Άλλο ήθελα να γράψω και άλλο έγραψα. Λάθος λέξεις, λάθος εκφράσεις, λάθος συμπεράσματα. Ίσως να έχει συμβεί και σε άλλους. Να μην αναγνωρίζουν μετά το κείμενο τους. Σε κάθε περίπτωση ζητώ συγνώμη και από τους αναγνώστες και από το protagon. Όχι δεν είμαι με τον στρατό και με τις χούντες. Με την τρέλα της Τζίνας είμαι που πότε πότε γράφει παλαβομάρες. Συγχωρέστε με. </strong></strong></div>
<strong style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;">
</strong><br />
<div style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<span class="signature" style="background-attachment: scroll; background-color: white; background-image: url(http://www.protagon.gr/garnish/articleend.png?1210033009); background-position: 0px 0px; background-repeat: no-repeat no-repeat; clear: both; display: block; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 14px; height: 16px; margin: 1em 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-indent: -9999em; width: 18px;">ένα άρθρο των πρωταγωνιστών</span><br />
<div id="social" style="background-color: white; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 14px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;">
<ul class="post-tools" style="list-style: none; margin: 0px; outline: 0px; overflow: hidden; padding: 10px 0px 0px;">
<li class="post-tools-email" style="float: left; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;" title="Αποστολή με Email"></li>
</ul>
</div>
</div>
Τζίνα Δαβιλάhttp://www.blogger.com/profile/08538402480701384456noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1758669773071434983.post-77568169891260730952012-11-18T23:17:00.002-08:002012-11-18T23:37:23.262-08:00Ο 27χρονος και ο Sharma, της Τζίνας Δαβιλά <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57<br />
<br />
<img src="http://www.protagon.gr/resources/2012-10/davishar1-thumb-medium.jpg" /><br />
<h1 id="title" style="background-color: white; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif; line-height: 1; margin: 0.1em 70px 0em 0px; outline: 0px; padding: 0px;">
Ο 27χρονος και ο Sharma,</h1>
<div>
<a href="http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.authors&id=69" style="background-color: white; color: #fa4804; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 11px; font-weight: bold; line-height: 11px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-decoration: initial;" title="Τζίνα Δαβιλά">της Τζίνας Δαβιλά</a></div>
<div id="date" style="background-color: white; color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 0.75em; outline: 0px; padding: 5px 0px 0px;">
04/11/2012</div>
<span style="background-color: white; color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif; text-align: justify;"><br /></span>
<span style="background-color: white; color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif; text-align: justify;">Κοίτα... – λες στον φίλο σου που έχετε πάει για ένα γρήγορο καφέ από την δουλειά σ’ένα καινούριο χώρο – είναι αξεσκόνιστος ο πάγκος των ποτών, δεν ξέρουν να φτιάχνουν καφέ και επιτέλους... γιατί δεν έχετε γλυκά;» καταλήγεις απευθυνόμενη σε έναν γλυκύτατο νεαρό.</span><br />
<br />
<div class="freetext" style="background-color: white; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;">
<div style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; outline: 0px; padding: 0px;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
«Μα τι έχετε, κυρία μου, και είστε επιθετική;» σου απαντά χαμογελαστά και με μαεστρία εντυπωσιακή.</div>
<div style="text-align: justify;">
«Γιατί, πουλάκι μου, δεν έχετε γλυκό για να συνοδεύσει ο άνθρωπος τον καφέ του;» τον ξαναρωτάς τάχα θυμωμένη, αλλά επιμένοντας στην αστοχία του καταστήματος να μην έχει γλυκό για τον καφέ.</div>
<div style="text-align: justify;">
«Ο σεφ μας έρχεται στις 8μμ. Συνεπώς, προς το παρόν στερούμεθα γλυκών».</div>
<div style="text-align: justify;">
«Ούτε μπισκοτάκι έχετε».</div>
<div style="text-align: justify;">
«Δώσε, στην κυρία μας, όσα μπισκοτάκια θέλει» επισημαίνει στον μπάρμαν.</div>
<br />
<div style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify;">
Μια σακούλα με εντυπωσιακού περιτυλίγματος μπισκοτάκια αραδιάζονται σε μια γυάλινη βάση.</div>
<div style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify;">
Περιεργάζεσαι τον νεαρό με το απίθανο ταπεραμέντο. Σταράτα χρώματα, πανέξυπνα μάτια, χαμόγελο καθαρό και ζεστό, αεικίνητο κορμί, καλοβαλμένο και αγέρωχο. Ασυνήθιστο στυλ για έναν νεαρό.</div>
<div style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; outline: 0px; padding: 0px;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
«Ποια ηλικία έχεις;»</div>
<div style="text-align: justify;">
«Είκοσι επτά!»</div>
<div style="text-align: justify;">
«Και είσαι από...;»</div>
<div style="text-align: justify;">
«Βέροια!»</div>
<div style="text-align: justify;">
«Και εδώ; Πώς;...»</div>
<div style="text-align: justify;">
«Για δουλειά. Αρχικά σε άλλη επιχείρηση και τώρα εδώ... Σπούδασα βιβλιοθηκονόμος, δεν άντεξα να κάνω την δουλειά, γιατί δεν μπορώ την απομόνωση, δούλεψα σε μπαρ στον τόπο μου, έφτασα ως ερωτικός μετανάστης στην Μάνη, χώρισα μετά από δυόμιση χρόνια και βρέθηκα εδώ» λέει με μια ανάσα.</div>
<div style="text-align: justify;">
«Ανέβηκες στην εκτίμησή μου με εκείνο το «ερωτικός μετανάστης».</div>
<div style="text-align: justify;">
«Στην δική μου ανέβηκα περισσότερο, όταν κατάλαβα πως δεν έχει καταλάβει η κοπέλα τι της έδωσα και έφυγα.»</div>
<div style="text-align: justify;">
«Δηλαδή;»</div>
<div style="text-align: justify;">
«Δεν φοβήθηκα ποτέ την δουλειά και την ζωή. Πήγα στον τόπο της για να είμαστε μαζί και εκείνη μετά από δύο χρόνια άρχισε να μου λέει για καριέρες και προτεραιότητες άλλες. Δεν ήθελα να είμαι εμπόδιο στην ζωή της, σέβομαι απόλυτα την δουλειά της, αλλά δεν γίνεται να είμαι και ο τελευταίος τροχός, ούτε και να μένω με το πουλί στο χέρι στα 27 μου περιμένοντας να γυρίσει. Και... την έκανα»!</div>
<br />
<div style="margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; outline: 0px; padding: 0px;">
</div>
<div style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif; text-align: justify;">
Κάτι έχει αυτό το παιδί. Κάτι απροσδιορίστως ελκυστικό στην σκέψη. Ένα εγκεφαλικό πινκ-πονγκ νοιώθεις πως ξεκινά.</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<span style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif;"></span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif;">Ναι, αυτό το αντράκι που είναι μαγκάκος, ξύπνιος, περπατημένος, δουλευταράς, άφοβος, τολμηρός και ριψοκίνδυνος, έχει κάτι να σου πει. Κάθε άνθρωπος που κουβαλά μια ιστορία έχει κάτι να σου πει. Την ιστορία του γραμμένη με δάκρυ, με πόνο, με χαρά, με ό,τι τέλος πάντων. Στερέψαν οι ιστορίες, γιατί στέρεψε η διάθεση των ανθρώπων να αναζητούν την περιπέτεια. Όλοι δασκαλεύονται για να εισχωρήσουν στην κυψέλη τους. Η κυψέλη του γάμου, της σχέσης, της δουλειάς, της ασφάλειας, της κοινωνικής αποδοχής, της... της... της.... Αϊ σιχτίρ πια, βαρέθηκα! Δυστυχείς άνθρωποι που αυτομαντρώνονται στις φυλακές του μυαλού και της κοινωνία τους. Ένα τσαφ του σπίρτου υπόθεση η ζωή τους στο πεπερασμένο του σύμπαντος. Και αυτοί, εκεί με μανία, προσπαθούν να μπουν στις πολυτελείς, ατελείς και ματαιόδοξες φυλακές τους. Τάσεις ζωής που έχουν συλλάβει ανόητα μυαλά, ηλίθιοι άνθρωποι και αποτυχημένοι, που ζουν για να πουν ότι έζησαν, χωρίς να έχουν καταγράψει την προσωπική τους εξέλιξη ούτε καν στο minimum. Με αμφίβολη χρησιμότητα στο σύνολο, με μετριότατη έως ανύπαρκτη γενναιοδωρία, με ανάποδα χαμόγελα και πεθαμένα μάτια χωρίς λάμψη, τρέλα, χαρά, υγεία. Άτονοι και καμπουριασμένοι καμαρώνουν για τους όρους ζωής που τους επέβαλλαν να επιθυμήσουν.</span></div>
<span style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif;">
</span><span style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif;"><div style="text-align: justify;">
Ο νεαρός είναι αλλιώς. Και είναι πολύ μικρός για να είναι αλλιώς.</div>
</span><br />
<div style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; outline: 0px; padding: 0px;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
«Λοιπόν;». </div>
<div style="text-align: justify;">
«Λοιπόν, διαβάζω ένα υπέροχο βιβλίο. «Ο Μοναχός που πούλησε την Ferrari του». Εγώ δεν έχω ακόμα Ferrari, αλλά ίσως χρειαστεί να πουλήσω την μηχανή μου, όταν το τελειώσω» λέει γελώντας και βλέποντάς τον, θέλεις να τον αγκαλιάσεις.</div>
<br />
<div style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify;">
Ω, ναι έχει κάτι. Πάει αλλού, έχει δουλέψει και το μυαλό. Δεν είναι μόνο μύες, γάμπα, μαλλί, γυαλί και παντελόνι Lee. Η πιάτσα κάνει τα αντράκια. Η γυροβολιά στον κόσμο. Δίνει αυτοπεποίθηση, δημιουργεί όρους επιτυχίας. Μην αναρωτηθείς περίπλοκα, ποιοι είναι οι όροι επιτυχίας. Είναι εκείνοι που τίθενται κάθε φορά μετά από σκέψη προσωπική, μετά από δουλειά εσωτερική, μετά από χρόνο που έχεις διαθέσει στον εαυτό σου. Ο χρόνος είναι σύμμαχος. Αν δεν επενδύσεις στον εαυτό σου, μοιάζεις εύκολα με καρικατούρα.</div>
<div style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; outline: 0px; padding: 0px;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
«Ποιός σε έφτιαξε έτσι;» ρωτάς υιοθετώντας εκείνο το απίθανο μειδίαμα στα χείλη του Μπρους Γουϊλις.</div>
<div style="text-align: justify;">
«Ο εαυτός μου» απαντά με αυτοπεποίθηση και βλέμμα σταθερό. </div>
<div style="text-align: justify;">
«Είναι λίγοι οι μάγκες, το ξέρεις, έτσι δεν είναι;»</div>
<div style="text-align: justify;">
«...τους ζηλεύουν και θέλουν να τους εξαφανίσουν» σου απαντά. «Αλλά είμαστε για τους άλλους ό,τι εμείς τους επιτρέψουμε να βλέπουν ότι είμαστε. Και γω δεν σπαταλιέμαι. Καλύτερα μόνος και ισορροπημένος, παρά με παρέα και φυλακισμένος».</div>
<br />
<div style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify;">
Νάτες πάλι οι φυλακές. Και άλλα κλουβάκια με ιλουστρασιόν κουρτίνες. Νομίζεις ότι είσαι ελεύθερος και αν καλοσκεφτείς, αν αντέξεις να καλοσκεφτείς με θάρρος, θα δεις πως είσαι πνιγμένος σε υποχρεώσεις που δεν επέλεξες. Σκόρπια ζωή.</div>
<div style="margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; outline: 0px; padding: 0px;">
</div>
<div style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif; text-align: justify;">
«Σου’χω ένα καλό νέο: κυκλοφόρησε το δεύτερο βιβλίο του Sharma «Τα μυστικά του Μοναχού που πούλησε την Ferrari του» λες.</div>
<div style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif; text-align: justify;">
«Να και μια χρήσιμη πληροφορία. Βαρέθηκα να ακούω ποιος γαμεί ποιον. Όταν διαβάσω το πρώτο, θα πάρω και το δεύτερο».</div>
<div style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif; text-align: justify;">
«Θα μου δώσεις τον αριθμό σου;»</div>
<div style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif; text-align: justify;">
«6944........»</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<span style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif;"></span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif;">Φεύγοντας νοιώθεις γοητευμένη. Δεν ξόδεψες ασκόπως τον χρόνο σου, όπως ασκόπως μασάς την τσίχλα σου. Αποθηκεύεις το τηλέφωνο στην μνήμη του κινητού σου. Θυμάσαι τον Sarma. Αυτοπειθαρχία, αυτοέλεγχος. Ναι, η αναμονή είναι η καλύτερη περίοδος. Η αρχή... αμέσως μετά περνάς στην αντίστροφη μέτρηση. Καθυστέρησέ το και άσε τον χρόνο να σου μιλήσει. Δεν κάνει ποτέ λάθος.</span></div>
<span style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif;">
</span><br />
<div style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify;">
Πηγαίνεις στο βιβλιοπωλείο. Είσαι στον χώρο με τα θεατρικά. «Μάλλον δεν έχει διαβάσει ποτέ Σέξπηρ και Ουϊλλιαμς» σκέπτεσαι. Διαλέγεις το «Λεωφορείο ο πόθος». Κλασσική αξία. Κάθε νέο βήμα πρέπει να είναι σωστά επιλεγμένο. Σου θύμισε τον Sharma, θα του μάθεις τον Williams. Είπαμε... αλισβερίσι η ζωή με τους δικαιότερους όρους, χωρίς δικαστές και δικαστήρια.</div>
<div style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify;">
<strong style="margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;">Χρήσιμη πληροφορία: και το δεύτερο βιβλίο του Robin Sharma «Τα μυστικά του μοναχού που πούλησε την Ferrari του» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Διόπτρα»</strong></div>
</div>
<span class="signature" style="background-attachment: scroll; background-color: white; background-image: url(http://www.protagon.gr/garnish/articleend.png?1210033009); background-position: 0px 0px; background-repeat: no-repeat no-repeat; clear: both; display: block; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif; height: 16px; margin: 1em 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify; text-indent: -9999em; width: 18px;">ένα άρθρο των πρωταγωνιστών</span><br />
<div id="social" style="background-color: white; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;">
<ul class="post-tools" style="list-style: none; margin: 0px; outline: 0px; overflow: hidden; padding: 10px 0px 0px;">
<li class="post-tools-email" style="float: left; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;" title="Αποστολή με Email"><a href="mailto:?subject=%CE%86%CF%81%CE%B8%CF%81%CE%BF%20%CE%B1%CF%80%CF%8C%20%CF%84%CE%BF%20protagon.gr&body=%CE%9F%2027%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CF%82%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%BF%20Sharma%2C%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%A4%CE%B6%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CF%82%20%CE%94%CE%B1%CE%B2%CE%B9%CE%BB%CE%AC%20%7C%20Protagon:%20http%3A%2F%2Fwww.protagon.gr%2F%3Fi%3Dprotagon.el.article%26id%3D18674" style="background-image: url(http://www.protagon.gr/garnish/send.png?1210033009); background-position: initial initial; background-repeat: no-repeat no-repeat; color: #008be7; display: block; height: 22px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-decoration: initial; text-indent: -99999px; width: 66px;"><span style="margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;">Αποστολή</span></a></li>
</ul>
</div>
</div>
Τζίνα Δαβιλάhttp://www.blogger.com/profile/08538402480701384456noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1758669773071434983.post-46783903326618351442012-11-18T23:15:00.005-08:002012-11-18T23:38:37.684-08:00Χθες βράδυ: Χορεύοντας την "Ευδοκία" <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57<br />
<br />
<h1 id="title" style="background-color: white; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif; line-height: 1; margin: 0.1em 70px 0em 0px; outline: 0px; padding: 0px;">
Χθες βράδυ: Χορεύοντας την "Ευδοκία"</h1>
<div id="date" style="background-color: white; color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 0.75em; outline: 0px; padding: 5px 0px 0px;">
21/10/2012</div>
<br />
<br />
<img src="http://www.protagon.gr/resources/2012-10/davievd1-thumb-large.jpg" /><br />
<br />
<br />
<div class="freetext" style="background-color: white; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;">
<div style="margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; outline: 0px; padding: 0px;">
</div>
<div style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif; text-align: justify;">
"Τραγουδάμε χορεύοντας το σήμερα για να σώσουμε το αύριο" ζωγράφισε σε πίνακα τον τίτλο εφημερίδας, μεταξύ άλλων, σε ένα από τα έργα του, ο εξαιρετικός και διεθνούς εκτίμησης και φήμης εικαστικός Κώστας Χαραλαμπίδης. Τα έργα του εκτίθεται από χθες στο Μουσείο Νεοελληνικής Τέχνης Ρόδου και θυμίζουν μια κιβωτό ιδεών, πεποιθήσεων και μνήμης, τόσο των ατομικών, όσο και των συλλογικών μας οραμάτων. Ο ίδιος λατρεύει το ρεμπέτικο και το διαδίδει στην Ελλάδα και όπου αλλού βρεθεί. Ζει στην Γαλλία, γιατί οι Γάλλοι θέλουν να έχουν και δικό τους ό,τι και όποιον αξίζει. Χρησιμοποιεί την τεχνική της οφθαλμαπάτης και ισχυρίζεται πως μεταφέρει "όψεις της πραγματικότητας, της αλήθειας και των αντιφάσεών της, αλλά και της ανεξέλεγκτης ζωής μας".</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<span style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif;"></span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif;">Τι και αν διανύει την όγδοη δεκαετία της ζωής του. Ζει και πορεύεται με το "αεί παις"!</span></div>
<span style="color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 0.9em;">
</span></div>
<span class="signature" style="background-attachment: scroll; background-color: white; background-image: url(http://www.protagon.gr/garnish/articleend.png?1210033009); background-position: 0px 0px; background-repeat: no-repeat no-repeat; clear: both; display: block; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 14px; height: 16px; margin: 1em 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify; text-indent: -9999em; width: 18px;">ένα άρθρο των πρωταγωνιστών</span></div>
Τζίνα Δαβιλάhttp://www.blogger.com/profile/08538402480701384456noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1758669773071434983.post-54332454730309516842012-11-18T23:14:00.002-08:002012-11-18T23:38:15.194-08:00"Το DNA του Έλληνα" της Τζίνας Δαβιλά <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
</div>
<h1 id="title" style="background-color: white; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif; line-height: 1; margin: 0.1em 70px 0em 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-align: start;">
Το DNA του Έλληνα,</h1>
<div>
<br /></div>
<div>
<span class="author" style="background-color: white; border-right-color: rgb(230, 230, 230); border-right-style: solid; border-right-width: 2px; display: block; float: left; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 0.75em; font-weight: 700; line-height: 1.1; margin: 0px; min-height: 85px; outline: 0px; padding: 0px; text-align: start; width: 95px;"><a href="http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.authors&id=69" style="color: #fa4804; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-decoration: initial;" title="Τζίνα Δαβιλά">της Τζίνας Δαβιλά</a></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizR82ZGi1vgpf0xkeA9gcBKuCvKoxQ6b2SuSORpNwlrp53tOBKDtglITgK6gLkJM1lmi5kHn717t3Tlit-GA2Bl1V-kymbUZwMFfThVAmUClAHMesUqyVP4uY60XdD68pX4clYhQEoPzA/s1600/davidna1-thumb-medium.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="238" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizR82ZGi1vgpf0xkeA9gcBKuCvKoxQ6b2SuSORpNwlrp53tOBKDtglITgK6gLkJM1lmi5kHn717t3Tlit-GA2Bl1V-kymbUZwMFfThVAmUClAHMesUqyVP4uY60XdD68pX4clYhQEoPzA/s320/davidna1-thumb-medium.jpg" width="320" /></a></div>
<div>
<br /></div>
<div id="date" style="background-color: white; color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 0.75em; outline: 0px; padding: 5px 0px 0px; text-align: start;">
03/11/2012</div>
<br />
<br />
<div class="freetext" style="background-color: white; color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;">
<div style="margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify;">
Πριν από λίγες δεκαετίες, έγινε ένας διαγωνισμός στους Times των Η.Π.Α. που αφορούσε στην απόπειρα καταγραφής της ψυχολογίας κάποιων λαών. Το χρηματικό βραβείο κέρδισε ένας δικαστής, ονόματι Nick Kelly, ο οποίος έγραψε για τους Έλληνες. Μεταξύ άλλων και αληθινών κατέληξε στο: «Κατατάξτε τον Έλληνα. Ταξινομίστε τον, αν μπορείτε. Δεν θα τα καταφέρετε».</div>
<div style="margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify;">
Δεν έχει τόση αξία, τι άποψη έχω για την φυλή μας, αλλά πώς θα την χαρακτήριζε ο όποιος ψύχραιμος αναλυτής. Και να η λέξη που δεν χαρακτηρίζει το μεγαλύτερο ποσοστό των Ελλήνων: η ψυχραιμία που είναι συνήθως αποτέλεσμα του συναισθήματος, που είναι αποτέλεσμα της έλλειψης λογικής. Ανέκαθεν, λοιπόν, λειτουργούσαμε περισσότερο με το συναισθημα και λιγότερο με την λογική. Η φόρτιση από τα ευγενέστερα, αλλά και τα ποταπότερα των συναισθημάτων είχαν ευρεία θέση στην ζωή μας. Από την αγελάδα του γείτονα που θέλω να ψοφήσει, γιατί ψόφησε και η δική μου, μέχρι τα αρνιά και τα κατσίκια στην σούβλα για να γιορτάσουμε τα γενέθλια τον γάμο, την βάπτιση και ό,τι μας βρισκόταν ως αφορμή για γλέντι και φαγοπότι.</div>
<div style="margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify;">
Επίσης, ο Έλληνας είναι άμετρα ενθουσιώδης και παρορμητικός. Ξεκινά κάτι με απόλυτη βεβαιότητα πως θα είναι η κίνηση ματ, αλλά αφού κάνει τα πρώτο βήμα έστω και μερικά ακόμα, εγκαταλείπει γοργά τις προσπάθειες σαν να θέλει κάποιον να τον κατευθύνει, να το επιβραβεύσει, να τον οργανώσει, να του δώσει μια στον ποπό γαι να συνεχίσει την καλή προσπάθεια. Αποτέλεσμα μηδενικό βρήκαμε πρόσφατα στο «κίνημα της Πλατείας», «Των Αγανακτισμένων», στο «Δεν πληρώνω». Ξεκίνησαν με απίθανο ενθουσιασμό και κατέληξαν σε τρύπα στο νερό. </div>
<div style="margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify;">
Επιπλέον, τα σταυροκοπήματα των πολιτικών «αρχηγών» (μας), των πολιτών τα «έχει ο Θεός», ο έξωθεν σωτήρας, που συχνά παίρνει την μορφή του μεσσία φανερώνουν, όχι ακριβώς την θρησκευτική πίστη ή την διακαή πίστη σε μια ιδέα ή πρόσωπο που θα συνδράμει στην βελτίωση της ζωής μας, αλλά στην τυφλή αγάπη και το νανούρισμα που απολαμβάνουμε όντες στον υπερβατισμό. Εννοώ, πως μας αρέσει να πιστεύουμε πως κάτι έξωθεν από εμάς θα μας δώσει τις λύσεις που χρειαζόμαστε για να αλλάξουμε τις ζωές μας. Κι όμως, αν είχαμε μελετήσει με προσοχή τα αρχαία συγγράματα, έστω και τα αρχαία ρητά, θα κάναμε τατουάζ <a href="http://users.uoa.gr/~nektar/history/1antiquity/ancient_hellenic_wisdom.htm" style="color: #008be7; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-decoration: initial;" target="_blank">για να μην ξεχνιόμαστε</a> το «Σεαυτὸν αἰδοῦ» «Νόμῳ πείθου» «Ἡττῶ ὑπὲρ δικαίου», «Ἀκούσας νόει» «Σαυτὸν ἶσθι» «Ἄρχε σεαυτοῦ» «Φίλους βοήθει», « Θυμοῦ κράτει» «Ὅρκῳ μὴ χρῷ», «Παιδείας ἀντέχου», «Σοφίαν ζήτει», «Ψέγε μηδένα», «Ἐπαίνει ἀρετὴν», «Πρᾶττε δίκαια», «Εὐγένειαν ἄσκει», «Κακίας ἀπέχου», «Εὔφημος ἴσθι», «Ἄκουε πάντα», «Μηδὲν ἄγαν», « Χρόνου φείδου», «Ὕβριν μίσει», «Ἔχων χαρίζου», «Τέχνην χρῶ» «Φθόνει μηδενί» «Διαβολὴν μίσει» «Δικαίως κτῶ» «Ἀγαθοὺς τίμα» «Ἔριν μίσει» «Βίας μὴ ἔχου» «Πλούτει δικαίως» «Πλούτῳ ἀπόστει» «Σεαυτὸν αἰδοῦ» «Μὴ ἄρχε ὑβρίζων» «Τύχῃ μὴ πίστευε». Θέλω να πω πως αρεσκόμεθα ως σύχρονοι μεσσιανιστές να περιμένουμε την έξωθεν σωτηρία από τους πολιτικούς, από την Τρόικα, από την Ευρωπαϊκή Ένωση, από τον Σαμαρά, τον Κουβέλη ή τον Μιχαλολιάκο, την στιγμή που το εξαίσιο και θαυμάσιο παρελθόν μας με δυο λόγια και όχι περισσότερα, έχει τοποθετηθεί δίνοντας λύσεις που είναι πρωτίστως αξιοπρεπείς και συνώνυμες με την απόλυτη ελευθερία, την υγιή ελευθερία, όχι την ασυδοσία.</div>
<div style="margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify;">
Ακόμα, η τάση μας να δαιμονοποιούμε διαφορετικά πράγματα κάθε φορά προκειμένου να αποδώσουμε ευθύνες, λάθη και παραλείψεις είναι άλλο ένα στοιχείο μας, που βοηθά στην στασιμότητα ή την οποσθοδρόμηση. Κακό στην Ελλάδα έκαναν οι κομμουνιστές, ο Παπαδόπουλος, εν συνεχεία ο Παπανδρέου, μετά ο Καραμανλής, μετά ο υιός Παπανδρέου, μετά το ευρώ, αφού πριν είχαμε δαινομοποιήσει την δραχμή που, αν απαλλασσόμασταν από αυτήν, θα γινόμασταν σπουδαίοι Ευρωπαίοι. Θέλω να πω πως, ό,τι αγαπούσαμε, το δαιμονοποιούσαμε και αν χρειαζόταν το ξαναγαπούσαμε. (Πχ, ο Σαμαράς έριξε τον Μητσοτάκη, τον έβρισαν οι νεοδημοκράτες, αλλά τώρα τον «προσκυνούν» και σταυροκοπιούνται μαζί του). </div>
<div style="margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify;">
Και ας μην ξεχνάμε πως εμείς οι ακέραιοι Έλληνες που κολακευόμαστε να πιστεύουμε πως έχουμε σχέση με τους, του άξιου παρελθόντος μας, είμαστε εκείνοι που τότε δηλητηριάσαμε τον Σωκράτη, πριν από δύο αιώνες δολοφονήσαμε τον Καποδίστρια και σήμερα δολοφονούμε την χώρα μας καθήμενοι στα αυγά που ... τα κλωσάμε; ...δεν έχω καταλάβει ακριβώς, τι κάνουμε. Και τέλος, ας μην ξεχνάμε είμαστε οι ίδιοι που επιτρέπουμε, χωρίς αιδώ, να κόβεται η σύνταξη της γιαγιάς και του παππού των 350 ευρώ και ακόμα ανεχόμαστε το παρλάρε των διαπραγματευτών που αφορά στην δική σου και δική μου καθημερινότητα. Αλλά, εδώ, ισχύει η ετέρα θέση μου, που ίσως σε βρίσκει και σύμφωνο: η έλευση, όχι ενός μεσσία- στο πυρ το εξώτερον να πάει. Η έλευση ενός μάγκα, περπατημένου, καλλιεργημένου, ευγενούς και χορτασμένου ανθρώπου-ηγέτη, που θα καταφέρει να οργανώσει άξια και αποτελεσματικά αυτούς τους Έλληνες που οραματίζονται μια άλλη Ελλάδα, έξω από κόμματα, χρήματα και καρέκλες. Είμαστε καταδικασμένοι λόγω dna να σωθούμε, αλλά, αν αυτό αργήσει πάρα πολύ, φοβάμαι, μήπως μοιάσω στον Σαμαρά και στον Καρατζαφέρη και αρχίσω τα σταυροκοπήματα. Και αυτό, μάρτης ο ίδιος ο Θεός, ούτε και Εκείνος το θέλει.</div>
<div style="margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; outline: 0px; padding: 0px;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Υγ: ακόμα και σήμερα το ‘‘ευαγγέλιο’’ μου είναι το «Η Δυστυχία του να είσαι Έλληνας» του Νίκου Δήμου.</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
</div>
<span class="signature" style="background-attachment: scroll; background-color: white; background-image: url(http://www.protagon.gr/garnish/articleend.png?1210033009); background-position: 0px 0px; background-repeat: no-repeat no-repeat; clear: both; display: block; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif; height: 16px; margin: 1em 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify; text-indent: -9999em; width: 18px;">ένα άρθρο των πρωταγωνιστών</span><br />
<div id="social" style="background-color: white; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 14px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;">
<ul class="post-tools" style="list-style: none; margin: 0px; outline: 0px; overflow: hidden; padding: 10px 0px 0px;">
<li class="post-tools-email" style="float: left; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;" title="Αποστολή με Email"></li>
</ul>
</div>
</div>
Τζίνα Δαβιλάhttp://www.blogger.com/profile/08538402480701384456noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1758669773071434983.post-3949544334740070772012-11-18T23:12:00.002-08:002012-11-18T23:37:44.715-08:00"Φώτης Βαρέλης" της Τζίνας Δαβιλά <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57<br />
<br />
<h1 id="title" style="background-color: white; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif; line-height: 1; margin: 0.1em 70px 0em 0px; outline: 0px; padding: 0px;">
Φώτης Βαρέλης, </h1>
<h1 id="title" style="background-color: white; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif; line-height: 1; margin: 0.1em 70px 0em 0px; outline: 0px; padding: 0px;">
</h1>
<h1 id="title" style="background-color: white; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif; line-height: 1; margin: 0.1em 70px 0em 0px; outline: 0px; padding: 0px;">
<a href="http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.authors&id=69" style="color: #fa4804; font-size: 0.75em; line-height: 1.1; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-decoration: initial;" title="Τζίνα Δαβιλά">της Τζίνας Δαβιλά</a></h1>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEistXjC-XYCsbdpflYyJ68J413zUoCF8WrcAo2M4r9qX-fkBd2Qjbk-_LGJqvWcpbnvvE9j4ZR4ZzhvCDGcNxUlXplMatRHBHl63yQw-znb9Ogiib9NSNpPYb2hqmGdCz-1ndmctFOjcFs/s1600/davifvar1-thumb-medium.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="238" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEistXjC-XYCsbdpflYyJ68J413zUoCF8WrcAo2M4r9qX-fkBd2Qjbk-_LGJqvWcpbnvvE9j4ZR4ZzhvCDGcNxUlXplMatRHBHl63yQw-znb9Ogiib9NSNpPYb2hqmGdCz-1ndmctFOjcFs/s320/davifvar1-thumb-medium.jpg" width="320" /></a></div>
<div>
<br /></div>
<div id="date" style="background-color: white; color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 0.75em; outline: 0px; padding: 5px 0px 0px;">
29/10/2012</div>
<br />
<br />
<div class="freetext" style="background-color: white; color: #4d4d4d; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;">
<div style="margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; outline: 0px; padding: 0px;">
O Φώτης Βαρέλης υπήρξε αυτό που λέμε Δάσκαλος. Όχι μόνο, γιατί ήταν καθηγητής φιλόλογος, αλλά γιατί η στάση ζωής του τον κατέταξε στους σπάνιους ανθρώπους της Ελλάδας. Όλοι έτσι τον αποκαλούν, τον γνώριζαν, δεν τον γνώριζαν. Πέθανε στις 18 του Αύγουστου του 2012, υπερπλήρης ημερών και πλήρης προσφοράς στον τόπο του και στην Ελλάδα. Είχε δύο γιούς, ο ένας εξ αυτών ζει, ο Σταύρος, και ζούσε με την Σοφία, την γυναίκα του, και τον Σταύρο. Η Σοφία πέθανε 16 μέρες, πριν από τον μέγα Δάσκαλο.</div>
<div style="margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; outline: 0px; padding: 0px;">
Δίδασκε για 20 χρόνια αμισθί στην Ακαδημία της Ρόδου. Ήταν από τους πρωτεργάτες της δημιουργίας της Τουριστικής Σχολής Ρόδου, των Νυχτερινών γυμνασίων, των θεατρικών ομάδων. Είχε γράψει ποίημα για τον κύπριο ήρωα Ευαγόρα Παλληκαρίδη, που συμπεριελήφθη στο βιβλίο της ΣΤ’ Δημοτικού που, πριν από το 2006, το Υπουργείο Παιδείας πέταξε εκτός ύλης. Μάλλον δεν έχουμε καιρό για τις μνήμες ηρώων που τίμησαν τον εαυτό τους και τον τόπο τους. Επίσης, μετά την ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου στην Ελλάδα, συμμετείχε σε διαγωνισμό και κέρδισε το πρώτο βραβείο για την επιγραφή που θα αναρτώταν σε ένα βράχο της Σύμης. Ο βράχος έγραφε: </div>
<div style="margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; outline: 0px; padding: 0px;">
<em style="margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;">«Απόψε κρυφομίλησε η Λευτεριά με μένα. <br style="margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;" />Πάψετε Δωδεκάνησα νάστε συλλογισμένα». </em></div>
<div style="margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; outline: 0px; padding: 0px;">
Μην παραξενευτείτε, αν σας πω, πως κάτω από την επιγραφή έλειπε το όνομα του Φώτη Βαρέλη. Η Ελλάδα που...θάβει τους ανθρώπους της, προτού τους θάψει σκεπάζοντά τους με χώμα.</div>
<div style="margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; outline: 0px; padding: 0px;">
Αργότερα, χωρίς ποτέ να παραπονεθεί, ο Φώτης Βαρέλης αφοσιώθηκε αποκλειστικά στην συγγραφή. Όταν τον πλησίαζαν δημοσιογράφοι και ρεπόρτες για να τους πει μια κουβέντα, τους απαντούσε σε στωικότητα: «Θα με βρείτε στα βιβλία μου. Μην με τυραννάτε με τα φώτα».</div>
<div style="margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; outline: 0px; padding: 0px;">
Ήταν σεμνός, αθόρυβος, γαλήνιος. Περπάτησε ισόβια με το κεφάλι ψηλά. Δεν εκμεταλλεύτηκε τίποτα από αυτά που είχε, απείχε παντελώς από την ζωή του η σχέση με την ύλη και το κέρδος. Κουβαλούσε τις απαράβατες αξίες της ζωής: καλοσύνη, αγνότητα, τιμιότητα, απλότητα, αυθορμητισμό. Είχε αγιοσύνη στο βλέμμα και στην ψυχή. Δεν μπορούμε όλοι να είμαστε άγιοι. Δεν μπορούμε όλοι να γίνουμε ήρωες. Μπορούμε, όμως, να είμαστε τίμιοι. Ο ίδιος αθόρυβος, μα τα γραπτά του και οι ομιλίες του έκαναν κρότο. Κάποτε, το 1988 εκφώνησε ένα λόγο με αφορμή την 7η Μαρτίου, ημέρα προσάρτησης της Δωδεκανήσου στην Ελλάδα. Μεταξύ άλλων, είπε:</div>
<div style="margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; outline: 0px; padding: 0px;">
«Όσο για το μέλλον τούτα τα δυο, θα ζητήσω 30 δευτερόλεπτα να σας πω. Και θέλω βίντεο να κρατηθούν.<br />
Το ένα είναι: Προσέξετε την ελευθερία μας. Είναι η πρώτη ύλη της ευδαιμονίας του ανθρώπου και ζητάει: Αυτογνωσία, αυτοπειθαρχία, σεβασμό και τιμιότητα στην εργασία μας,. Ζητάει αγάπη, ανθρωπιά και δικαιοσύνη.<br />
Το δεύτερο είναι: Προσέξετε τη γλώσσα μας γιατί:<br />
Τίποτε άλλο, πιο ακριβό από τη γλώσσα, δεν κληρονομήσαμε από τους πατεράδες μας. Και τίποτε άλλο, πιο ακριβό από τη γλώσσα, δεν πρόκειται να δώσουμε κληρονομιά στα παιδιά μας. Σ' όλη της την πορεία. Από τις πρώτες της πηγές μέχρι σήμερα. Μέχρι το κάθε σήμερα. Όχι κομμένη από κάποιο σημείο και ύστερα γιατί θα ξεραθεί.<br />
Από κει αντλούμε την ιστορία μας, από κει αντλούμε τις δυνάμεις του έθνους μας, τις δυνάμεις μας».</div>
<div style="margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; outline: 0px; padding: 0px;">
Σήμερα, αναζητούμε την χαμένη μας ελευθερία. Βέβαια, ψάχνουμε να βρούμε τον εχθρό έξω από εμάς. Έλα, όμως, που ο εχθρός είναι εντός των τειχών. Μέσα στην Ελλάδα, για να μην πω μέσα στον ίδιο μας τον εαυτό. Και αν μας φαίνεται ή μας κολακεύει να πιστεύουμε πως οι εχθροί είναι οι άλλοι, ας παραδεχτούμε, έστω και αργά, πως στους εχθρούς, που μας κουμαντάρουν τις ζωές, εμείς δώσαμε το δικαίωμα να το κάνουν, καταθέτοντας, μάλιστα, και την εξουσιοδότηση. Δεν μπορώ να φανταστώ τίποτα πιο τραγικό από τα να με διαφεντεύει άλλος, εκτός από εμένα την ίδια. Και για τελειώσω και το παρόν κείμενο, ελάχιστο φόρο τιμής στην στάση ζωής του σπουδαίου Φώτη Βαρέλη, που ευελπιστώ να γλυκάνει την ψυχούλα σας, να σας δώσει ελπίδα και καθαρό μυαλό για δραστικές και αποδοτικές αποφάσεις, παραθέτω μια δική του σκέψη και αντιγράφω και ένα ποίημά του, σκύβοντας από βαθύ σεβασμό και περίσκεψη το κεφάλι με κλειστά τα μάτια: «Ευτυχώς, υπάρχει ο θάνατος»*.</div>
<div style="margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; outline: 0px; padding: 0px;">
<strong style="margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;">Ποίημα του <a href="http://www.fotisvarelis.gr/poihths.html" style="color: #008be7; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-decoration: initial;" target="_blank">Φώτη Βαρέλη</a><br style="margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;" />«Στο πεζοδρόμιο»</strong></div>
<div style="margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; outline: 0px; padding: 0px;">
<em style="margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;">Αυτοί πού ρχονται απ’ αντίκρυ τους ξέρω. <br style="margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;" />Θα πούμ’ ένα ζεστό “καλημέρα” και θ’ αντιπεράσουμε.<br style="margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;" />Σε λίγα μέτρα θα γυρίσουν να δουν τα νώτα μου<br style="margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;" />Όπως θα κάμω κι εγώ για τα δικά τους.<br style="margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;" />Ωστόσο ούτε εγώ ξέρω ακριβώς αν με σχολιάζουν<br style="margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;" />Ούτ’ εκείνοι πιστεύω να υποψιάζονται<br style="margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;" />Ότι, αν πρόφτενα πριν με δούνε, θα ‘παιρνα την άλλη οδό.</em></div>
<br style="margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;" />
<div style="margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; outline: 0px; padding: 0px;">
<em style="margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;">Πέρασε ξαφνικά μια σκέψη απ’ το μυαλό μου<br style="margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;" />Μια ευχή. “Να μη βρεθεί ποτέ το εργαλείο εκείνο<br style="margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;" />Που θά πιανε τις σκέψεις των ανθρώπων”<br style="margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;" />Το μόνο που μας έμεινε δικό μας.<br style="margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;" />Να γυρνάμε βαθιά μας κι εκεί να κρυβόμαστε.<br style="margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;" />Φαντασθήκατε ποτέ την οδύνη<br style="margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;" />Να καταπατιόταν η ψυχή μας!<br style="margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;" />Να γδύνεται κι αυτή σε κοινή θέα<br style="margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;" />Όπως γδύνεται σήμερα το σώμα μας;</em></div>
<div style="margin-bottom: 1em; margin-top: 1em; outline: 0px; padding: 0px;">
Υγ: ...ας μου επιτραπεί να συμπληρώσω την πικρή αλήθεια της τελευταίας πρότασης του κειμένου. Πριν από τον θάνατο, υπάρχει η ζωή. Σε μας απομένει, αν θα της δώσουμε αξία ή όχι.</div>
</div>
<span class="signature" style="background-attachment: scroll; background-color: white; background-image: url(http://www.protagon.gr/garnish/articleend.png?1210033009); background-position: 0px 0px; background-repeat: no-repeat no-repeat; clear: both; display: block; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif; height: 16px; margin: 1em 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-indent: -9999em; width: 18px;">ένα άρθρο των πρωταγωνιστών</span><br />
<div id="social" style="background-color: white; font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 14px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;">
<ul class="post-tools" style="list-style: none; margin: 0px; outline: 0px; overflow: hidden; padding: 10px 0px 0px;">
<li class="post-tools-email" style="float: left; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px;" title="Αποστολή με Email"></li>
</ul>
</div>
</div>
Τζίνα Δαβιλάhttp://www.blogger.com/profile/08538402480701384456noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1758669773071434983.post-49110972961705858552012-10-25T21:51:00.000-07:002012-10-25T21:52:48.767-07:00Η Αρχόντισσα και ο κυρ-Τάκης, της Τζίνας Δαβιλά <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57<br />
<br />
<b><span style="font-size: large;">Η Αρχόντισσα και ο κυρ-Τάκης,</span></b><br />
<br />
<b>της Τζίνας Δαβιλά</b><br />
<b><br /></b>
<b><br /></b>
<b><br /></b>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0PVkSUzSzvN64JScXQXUm1qGmjxKo_7Io4dOOhQvc_PQH7orN22rQfrky6ecAXLZ7YzdKsT5I1vFzifVcXvFlCmzsE30HvAEaw4jcUStdWuT76tmOO04gxWcUxFc9cXiFnUCuC0EDcEw/s1600/motorcar.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0PVkSUzSzvN64JScXQXUm1qGmjxKo_7Io4dOOhQvc_PQH7orN22rQfrky6ecAXLZ7YzdKsT5I1vFzifVcXvFlCmzsE30HvAEaw4jcUStdWuT76tmOO04gxWcUxFc9cXiFnUCuC0EDcEw/s320/motorcar.jpg" width="320" /></a></div>
<span style="text-align: justify;">Είχε μια μηχανή τρίκυκλο. Το
θυμάστε; Εκείνο που είχε μια ρόδα μπροστά, πορτούλες που άνοιγαν μ’ένα χερούλι
που θύμιζε πόρτας και μια καρότσα βαμμένη γαλάζια με μεράκι, με τα κάγκελα σε
γαλάζιο – λευκό. Κάποτε άλλαζε το λευκό και το έβαψε κίτρινο. Πάντοτε με τέτοια
τέχνη δουλεμένη η μπογιά, που νόμιζες πως είχε βγεί από τον καλύτερο φούρνο
βαφής της Αθήνας.</span><br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Άραζε την μοναδική του μηχανή έξω
από το σπίτι μας στην Λούτσα. Στο τελείωμα του οικοπέδου, κολλητά στην μάντρα
και δίπλα από το τελευταίο δέντρο του κήπου μας. Την ροδιά. Πάντα εκεί, μόνο
εκεί. Ποτέ σε άλλο σημείο. Έβγαινε από την μηχανή με κινήσεις δεξιοτεχνικές,
μ’ένα τσιγάρο στο στόμα. Ήταν λεπτοκαμωμένος, μάλλον κοντός, με φωνή πολύ
βραχνή από το πολύ τσιγάρο. Απ’ό,τι θυμάμαι αυτό τον πέθανε κιόλας. Εκεί κοντά
στην αρχή της εφηβείας μου. Είχε προηγουμένως ταλαιπωρηθεί αρκετά. Εγχείρηση
όπου είχαν αφαιρεθεί οι φωνητικές χορδές και έβγαινε εκείνο το βραχνό, υπόκωφο
ψιθύρισμα από την τρύπα του στέρνου. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο κυρ-Τάκης, λοιπόν, μας φόρτωνε
όλους σχεδόν της γειτονιάς στην καρότσα της μηχανής και μας πήγαινε για μπάνιο
κάθε μέρα. Ανεξάρτητα από την προσέλευση των λουομένων, η προσφορά του ήταν
δεδομένη. Και αφιλοκερδής. Άλλοτε δέκα άτομα, άλλοτε είκοσι. Ο ένας
στριμωγμένος στον άλλο. Και παρέα οι τσάντες θαλάσσης, τα καπέλα, οι πολυθρόνες
οι σπαστές για την κυρα-Γεωργία που είχε την μέση της και δεν μπορούσε να
ξαπλώσει στην αμμουδιά. Στριμωχνόμουν, θυμάμαι, δίπλα στον παιδικό μου έρωτα.
Κάπως έτσι στριμωχνόμασταν όλοι. Άλλος με λόγο, άλλος χωρίς λόγο, λόγω
περιορισμένου χώρου. Ξεκινούσαμε, λοιπόν, κατά τις 11 το πρωί και επιστρέφαμε
στη μία ή στις δύο το μεσημέρι. Στην επιστροφή ο κυρ-Τάκης εκτελούσε και χρέη
διεκπεραιωτή φαγητού. Σταματούσε στον φούρνο για να πάρουμε ψωμί, πιο πέρα στο
μανάβικο γαι να πάρει η κάθε επιβάτης ό,τι χρειαζόταν για το σπίτι και στη
συνέχεια ρωτούσε: «Τελειώσαμε;» και γραμμή για το σπίτι. Δίπλα του στο
κουβούκλιο του τρίκυκλου καθόταν η γυναίκα του, η Ευδοκία. Μουρμούρα και
αθόρυβη, εν αντιθέσει με τον κυρ-Τάκη που ήταν γενναιόδωρος, μεγαλόψυχος και
διακριτικά θορυβώδης. Μην ρωτάς, πώς γίνεται. Γίνεται. Άμα γεννηθείς αστέρι και
μάγκας, γίνεται. Μιλούσε πάντα με δυο χαμογελαστές χαμηλόφωνες κουβέντες με
εκείνη την βραχνή φωνή και το τσιγάρο στο στόμα. Και άκουγε πάντα δυνατά Τσιτσάνη.
Όλο το ρεπερτόριο του Τσιτσάνη. Εκείνο το τρίκυκλο ήταν ένα κινητό τζουκ-μποξ.
Έπαιζε ασταμάτητα. Και δυνατά, τόσο, όσο να μην σε ενοχλεί για να τον
παρομοιάσεις με παλιατζή, όταν σουλατσάριζε το μοναδικό καλλιτέχνημα στους
δρόμους της Λούτσας. Έκλεινε μόνο την
νύχτα. Και ένοιωθα από μικρή πως κάτι έλειπε από το τραγούδι των τριζονιών και
την μυρωδιά απ΄το αγιόκλημα. Έλειπε η μουσική. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Από αυτόν γνώρισα όλα τα
τραγούδια του Τσιτσάνη. Όλα. Από τις εκτελέσεις της Γεωργακοπούλου και της
Νίνου μέχρι της Σωτηρίας Μπέλλου και του ίδιου. Και σήμερα τον θυμήθηκα γιατί
κάπου άκουσα την «Αρχόντισσα <a href="http://www.youtube.com/watch?v=KsXXLs80R8I&feature=related">http://www.youtube.com/watch?v=KsXXLs80R8I&feature=related</a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
» και τον νοστάλγησα. Και για ένα άλλο λόγο
λόγο. Ήταν Δημήτρης. Εξ ού και το Τάκης. Που και αυτό δεν ήταν τόσο
αντιπροσωπευτικό για αυτόν. Αν έπρεπε να τον χαρακτηρίσω, θα τον έλεγα «μάγκα αρχοντορεμπέτη». Πρωτίστως για την
ψυχή που κουβαλούσε και την μουσική του επιλογή, που στα παιδικά μου ακούσματα
άνοιξαν δρόμο. Σπάνιος. Δεν ξανασυνάντησα άλλον τέτοιον από τότε. Πάντα ο
κυρ-Τάκης θα είναι όαση στη ζωή μου. Κυρίως στα ζόρια μου. Τι κι αν ήμουν
πιτσιρίκα και δεν του το’πα. Του χρωστώ όλους τους Τσιτσάνηδες που ΄χω
τραγουδήσει, όλα τα δάκρυα που ξέφυγαν χωρίς να το θέλω από τα μάτια, όλους
τους αναστεναγμούς που βγαίνουν βιαίως χωρίς να τους ελέγξω. Και του χρωστώ και
την αγάπη μου για αυτή την μουσική που με ακολουθεί από τα παιδικά μου χρόνια.
Αυτό δεν είμαστε; Η παιδική μας ηλικία. Με μυρωδιά από αγιόκλημα και ήχους από
Τσιτσάνη. <span lang="EN-US"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i>Υγ: Χρόνια πολλά σε όλους τους Μήτσους και τις Δήμητρες<o:p></o:p></i></div>
</div>
Τζίνα Δαβιλάhttp://www.blogger.com/profile/08538402480701384456noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1758669773071434983.post-63954051522964739072012-10-21T00:45:00.002-07:002012-10-21T00:45:33.735-07:00"Ο Σωτήρης και εγώ" της Τζίνας Δαβιλά<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57<br />
<br />
<span style="font-size: x-large;"><b>Ο Σωτήρης και εγώ"</b></span><br />
της Τζίνας Δαβιλά<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3grmZcYCPZ9jllGiXfD25Z9FTNDK-1KCC3vPerctUl7zEJJPfcbyhEyrJeW9ip7YVc1Io8BV4eMs2KBdToCQdvOJ_kg4fa-9iQgkc6lLVEjJAm2wBzCIdY5o4UkSUEZTJU_F6J-Wij5Q/s1600/IMG_8169+(Custom).JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3grmZcYCPZ9jllGiXfD25Z9FTNDK-1KCC3vPerctUl7zEJJPfcbyhEyrJeW9ip7YVc1Io8BV4eMs2KBdToCQdvOJ_kg4fa-9iQgkc6lLVEjJAm2wBzCIdY5o4UkSUEZTJU_F6J-Wij5Q/s320/IMG_8169+(Custom).JPG" width="240" /></a></div>
<span style="text-align: justify;">Θα ήταν ένας από τους ωραιότερους
άνδρες που θα κυκλοφορούσαν στην γη. Ψηλός, αθλητικός, μελαχρινός, με σκούρα πράσινα
μάτια, υπέροχα φρύδια που κλωτσούσαν στις άκρες τους, βλέμμα παιχνιδιάρικο που
γινόταν άγριο, απρόσωπο, σκληρό και δύο λακάκια στα μάγουλα, όταν χαμογελούσε. Είχε
χιούμορ καυστικό, ήταν ετοιμόλογος και εξαιρετικά ευγενής, όταν ήθελε. Μάλλον
σκληρός χαρακτήρας, ατίθασος, αντιδραστικός και ριψοκίνδυνος. Απίθανα
ριψοκίνδυνος.</span><br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Είχε αγοράσει μια μηχανή. Κρυφά
από τους δικούς του. Την χρησιμοποιούσε κάθε Σαββατοκύριακο. Την υπόλοιπη
εβδομάδα την είχε παρκαρισμένη σε ένα ιδιωτικό πάρκινγκ. Πλήρωνε το ενοίκιο από
το χαρτζηλίκι του. Όταν την καβαλούσε, απογειωνόταν. Ένοιωθε πως ο κόσμος του
άνηκε, σαν να ήταν η ζωή δεμένη από το ζωνάρι του. Από την άλλη είχε κάτι
άπιαστο και ο ίδιος. Ίσως εξαιρετικά εγωπαθές, ίσως κρυφά συναισθηματικό, ίσως
βαθιά μελαγχολικό. Κάτι ήθελε πάντα που δεν εκμυστηρευόταν και δεν μπορούσε
κανείς να προσδιορίσει. Οι κινήσεις του ήταν μελετημένες και με στρατηγική.
Σπάνιες στιγμές του ήταν αυθόρμητες, αλλά τότε έβλεπες ένα παιδί που του
ταίριαζαν απίθανα τα λακκάκια στα μάγουλα. Ένα παιδί σκανταλιάρικο που έπρεπε
να περιμένεις από πού θα σου’ρθει η μαϊμουδιά. Ωστόσο, στο συνηθισμένο του ήταν
σοβαρός, απόμακρος, λιγομίλητος, βαθύ ποτάμι. Αντιφατικά τα λακκάκια στο σοβαρό
του ύφος. Σπάνια μιλούσε για τον εαυτό του, τις σκέψεις του, τα συναισθήματά
του. Και φαινόταν ατρόμητος. Άτρωτος. Μόνο κάποια φορά ξεστόμισε μια αλήθεια
σκληρή. Θεωρητικά, δεν του έπεφτε λόγος. Ουσιαστικά, ρωτήθηκε και απάντησε.
«Την αλήθεια είπα. Αυτό είναι το δίκαιο», είχε πει κοφτά και με ύφος που δεν
σήκωνε και αντιρρήσεις. Είχε δίκιο. Είτε ακολουθησε κάποια στρατηγική, είτε
όχι. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ήταν Μάρτης, αν θυμάμαι καλά. Και
το ’94. Παρακολουθούσα τις ειδήσεις στην κρατική τηλεόραση. Άκουσα ξαφνικά ένα
γνώριμο ονοματεπώνυμο. «Σωτήρης Δ....». Γούρλωσα τα μάτια. Το ρεπορταζ που
ακολούθησε δεν άφηνε περιθώρια για ευχάριστη είδηση. Δεν θυμάμαι πια, ποιες
ήταν οι ειδήσεις που είχα ακούσει από το
ρεπορτάζ και ποιες από τους κοινούς φίλους που σχολιάσαμε τον θάνατο του
Σωτήρη. Δύο νέοι δύτες υπέγραψαν για να βουτήξουν στην λίμνη της Βουλιαγμένης. Ανασύρθηκαν
και οι δύο σε κατάσταση ημιαποσύνθεσης. Τον Σωτήρη τον αναγνώρισαν από μια
αλυσίδα στον λαιμό. Η φιάλη οξυγόνου του είχε σφηνωθεί ανάμεσα σε δυό βράχους.
Σύμφωνα με όσα είχαν γίνει γνωστά, κάποιος βράχος πέφτοντας χτύπησε τον έτερο
δύτη, ενώ ο Σωτήρης τρομαγμένος-φαντάζομαι (άραγε, υπήρχε κάτι που να τον
τρόμαζε;) προσπαθώντας να βγει στην επιφάνεια, εγκλωβίστηκε. Είχαν και οι δυο
υπογράψει για να κάνουν κατάδυση στην λίμνη Βουλιαγμένης. Κανείς δεν γνώριζε
κάτι για την αγάπη του για τις καταδύσεις. «Σου είχε πει ποτέ κάτι;» με είχε
ρωτήσει μια φίλη. Απάντησα αρνητικά. Ποιος άλλωστε ήξερε από μας τι σκεπτόταν ο
Σωτήρης; Είπαμε... βαθύ ποτάμι. Μόνο μια κουβέντα μου είχε βγει αυθόρμητα,
θυμάμαι: «Ήταν πολύ ριψοκίνδυνος, για να γεράσει». Ίσως να ήθελε να αναμετρηθεί
και να νικήσει τον θρύλο που θέλει μια νεράιδα να παγιδεύει στον βυθό της τα
παλικάρια. Ίσως... Ποιος μπόρεσε να μάθει τον Σωτήρη...</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjoiyQkRHDsqNM0Sq1KuHYbGTcRejyYqrwuMRHLLC57fjRjsTjTZYeIiTQvyH3EV0jcIFyx2wcQ0ngyQwJE4MeIAuV5EAx5U2wajKNby4awTbFEN-VCv1GpEc9rqljiqOfOPYSgGs9kBS4/s1600/365910-neraidoula.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;">ς<img border="0" height="244" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjoiyQkRHDsqNM0Sq1KuHYbGTcRejyYqrwuMRHLLC57fjRjsTjTZYeIiTQvyH3EV0jcIFyx2wcQ0ngyQwJE4MeIAuV5EAx5U2wajKNby4awTbFEN-VCv1GpEc9rqljiqOfOPYSgGs9kBS4/s320/365910-neraidoula.JPG" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ήταν, δεν ήταν 24, όταν συνέβη το
θλιβερό. Εγώ, εκεί κοντά στα 20, έκανα τεράστιες προσπάθεις για να
καταλάβω, πώς και τι σκεπτόταν – η αλαζονία της ηλικίας, βλέπεις, πίστευα τότε
πως τα πάντα ερμηνεύονται και τα πάντα εξηγούνται Αν κάποιος σκεπτόταν ότι ο
Σωτήρης θα την «έκανε» από τον κόσμο τούτο νωρίς, θα περίμενε πως θα ήταν
καβάλα στην ‘παράνομη’ μηχανή του. Το δικό του μυστικό. Που μάλλον δεν ήταν το
μόνο. Έκρυβε πολλά μέσα του. Από τα πιο βαθιά συναισθήματα μέχρι τις πιο βαθιές
επιθυμίες. Τις πήρε όλες η θάλασσα ή μάλλον η Λίμνη που κάποιο δίαυλο
επικοινωνίας έχει με τον Σαρωνικό. Ίσως να του είχε καρφωθεί στο μυαλό να τον
βρει. Τον πρόλαβε το απροσδόκητο. Χωρίς τελικά να προλάβει κανείς μας να μάθει,
τι στην ευχή έκρυβε αυτή η ψυχή, που ήταν το πιο βαθύ ποτάμι.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Υγ: ο λόγος που τόσα χρόνια μετά
θέλησα να σας πω δυό λόγια για τον Σωτήρη, είναι ο πνιγμός του 20χρόνου
ψαροντουφεκά Μιχάλη Τσακίρη από τον Αρχάγγελο Ρόδου, που βρέθηκε ξημερώματα ένα
αυγουστιάτικο πρωινό, όπως ο Σωτήρης, με την φιάλη του σφηνωμένη στα βράχια.
Δεν γνώριζα τον Μιχάλη, όπως κατά τα φαινόμενα, δεν γνώριζα και τον Σωτήρη.
Τουλάχιστον, όμως είχα μπει στον κόπο να τον μάθω. Αυτό είναι η παρηγοριά μου,
που ίσως να αποτελεί μια άλλη αλαζονία. </div>
</div>
Τζίνα Δαβιλάhttp://www.blogger.com/profile/08538402480701384456noreply@blogger.com0