Έρωτας εκ των ουκ άνευ τηs Τζίνας Δαβιλά από το www.protagon.gr

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

14/02/2012

Έρωτας εκ των ουκ άνευ

της Τζίνας Δαβιλά

Κείμενο-παραγγελιά. Ένα μήνυμα στο fb. Θα γράψεις για έναν έρωτα με όλα αυτά τα χαρακτηριστικά;

Ζόρικο το εγχείρημα, μου φάνηκε τότε. Όλα αυτά μαζί; Καρφώθηκε στο μυαλό η επιλογή μερικών. Μέχρι που το αμέλησα. Και μου χτύπησε εκείνο την πόρτα, όταν ωρίμασε, ξεπρόβαλλε και …

«Από το ουκ άνευ ξεκινά. Μηδέν. Όλα στη θέση τους. Προσμονή γλυκιά. Μια σοκολάτα και ένα σημειωματάριο δεμένα με κίτρινη κορδέλα. «Για το καλωσόρισες!». Και μια ζεστή αγκαλιά. Ξαφνική, σεμνή, αυτάρκης και αχόρταγη μαζί. Χριστέ μου, τι τεράστια, ζεστή αγκαλιά είναι αυτή! Ποικιλοτρόπως μοναδική. Ματιές κρυφές και φανερές, ματιές ανενδοίαστες, προκλητικές, επίμονες, λανθάνουσες, με την άκρη του ματιού. Λες; Μπα, όχι πάλι, μάλλον δεν σε παίρνει. Αναρχικά και αυθαίρετα νοιώθεις ότι κάτι έχει αρχίσει ήδη να αλλάζει. Πλησιάζουν στη σκέψη με αναίδεια η μορφή που πάει πιο πέρα από την αγκαλιά. Ο αδιάκριτος εισβολέας που έχει κλειδώσει τη ζεστή αγκαλιά στο μυαλό σου, απειλεί να ποδηγετήσει το σώμα. Νοιώθεις μοναχικός, μόνος και μαινόμενος. Η ελευθερία σου πάει περίπατο. Εύθραυστες οι ισορροπίες σου. Δεν θέλεις, δεν έχεις διάθεση, πού να παραχωρείσαι πάλι… Ναι παραχωρείσαι οικειοθελώς και αθέλητα. Έτσι είναι αυτές οι ιστορίες. Σε τέτοιο το πεδίο απλώνονται. Εξελίσσεσαι μέσα από την επανάληψη. Οριακά και ηδονικά, με εσωστρέφεια και αδιακρισία, με τη φωνή στα χείλη να αναρωτιέσαι για πολλοστή φορά: «καλά, σε μένα συμβαίνει αυτό;» Ξέρεις από τέτοια ζόρια, το πάθος και τον πόθο, που ο ίδιος είναι ο θύτης και ο θεράπων. Το ξανασκέπτεσαι. Ατέλειωτη παρτίδα που ανοίγει φύλλα με τους μπαλαντέρ φάτσα φόρα. Βλέπεις μια ερωτική πατρίδα που κλειδώνεσαι μέσα της. Μεγάλη κουβέντα. «Τόσο ζεστή αγκαλιά … τόσο μακρινή πια» ψιθυρίζει η ειλικρίνεια σου, η ανόητη ειλικρίνεια σου ώρες –ώρες . Η τρίτη φορά στη ζωή που πιάνεις τον εαυτό σου να εκφράζεται άμεσα. Το λες. Tο νοιώθεις και το λες: «τόσο ζεστή αγκαλιά είχα καιρό να νοιώσω». Μικρή ρωγμή μου, με κυνηγάς σαν αμφιβολία. Ο καθρέφτης σου σε ισοπεδώνει με χαμόγελο ειρωνικό. «Την πάτησες, φιλαράκο, καλές πτήσεις, αλλά να προσέχεις». Έρωτας εκ των ουκ άνευ».

Υγ: για την Τίνα Σταματέλλου, ‘πνευματικό μου παιδί’. Ευχαριστώ για την αφορμή.

http://www.protagon.gr/