http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57
ένα άρθρο των πρωταγωνιστών
Με γαργάλισε το κείμενο του Γιαννακίδη. Αποφεύγω τα ανούσια. Και τα απύθμενα. Είναι θέμα αυτοάμυνας. Πόσο να αντέξει ένας οργανισμός στα 43 και βάλε; Εγκεφαλικά πάνε κι έρχονται, σε αδιέξοδα σκοντάφτουμε... Δεν το’χω με τα της Βουλής. Σκοτώνω τον χρόνο μου. Αλλά...
Ο πρώτος που παρακολούθησα. Μιχαλολιάκος. Πίσω ανέκφραστη η σύζυγος, δίπλα σε φάση ατελείωτων τικ ο Κασιδιάρης. Ένα πλάνο όλης της παράταξης και ...σαν σε στήσιμο φωτογραφίας του ’30 οι βουλευτές της Χ.Α. θυμίζοντας περισσότερο bodyguards, παρά πρεσβευτές της Δημοκρατίας. Διάβαζε ο κ Μιχαλολιάκος. Μου ’ρθε στο μυαλό η πάγια απορία μου: μα, γιατί τα διαβάζουν; Ένας από δαύτους δεν είναι σίγουρος για αυτά που θέλει να πει; Άρα;... Σκέψη δεύτερη και λυπηρή: μα ήθελε πραγματικά η Χ.Α. να είναι στο Κοινοβούλιο; Αν ήταν πραγματικά κάτι διαφορετικό, θα ήταν απ’έξω. Άμα μπεις εκεί μέσα, θέλοντας και μη, χαρακτηρίζεσαι αλλιώς. Πάντως, οι πραγματικοί αγωνιστές είναι εκτός. Σκέψη Τρίτη: μα, αυτούς τους πληρώνω εγώ; Και συ; Και ο δείνα; Αλλάζω κανάλι.
Ξαναπατώ το πέντε. Ξανά Βουλή. Στο βήμα μόλις ανεβαίνει ο Γεώργιος Πάντζας. Χριστέ μου! Μένω άφωνη. Παραλήρημα. Ρεσιτάλ ηθοποιίας. Ξέρει, πού θα σταματήσει, ξέρει πώς πρέπει να διαβάσει το κόμμα, ξέρει πώς πρέπει να χρωματίσει την φωνή όταν θέλει να τραβήξει εξ’ολοκλήρου την προσοχή. Ω, μα είναι σπουδαίος! Αναγνώστης και ερμηνευτής της παράστασης των νέων καθηκόντων του. Υπέροχος βουλευτής ο πρώην ηθοποιός. Επεισοδιακός, τόσο όσο χρειάζεται για να εντυπωσιάσει. Θυμάμαι την ταινία «Μαριχουάνα στοπ» . Την έπεφτε στην Λάσκαρη με εκπληκτική μαεστρία. Αλλά κρίμα. Διαβάζει κι αυτός. Και τα «χώνει» στην αντιπολίτευση. Συριζαίος και πεπεισμένος πως μια καταγγελία του μνημονίου θα μας σώσει. Έκανε κι ένα λογοπαίγνιο με το μνημόνιο-μνημόσυνο. Άντε και ζωή σε μας. Με ποιους όρους; Μόνο το χιούμορ θα μας σώσει. Ο αυτοσαρκασμός. Αλλιώς...
Έρχεται ο Τζαμτζής. Νεοδημοκράτης που «τα χώνει» σε ΣΥΡΙΖΑ και Χ.Α. Διαβάζει κι αυτός, λιγότερο από τους άλλους. Ξεκινά το πανηγύρι. Κάποιοι διαμαρτύρονται μεγαλόφωνα από την αρένα της Βουλής των Ελλήνων. Περιμένω το Μιχαλολιακέϊκο να επέμβει για να καθαρίσει. Με διαφωτίζει ο κ. Τζαμτζής: «Η Χ.Α. έρχεται, μιλά και αποχωρεί. Αυτή είναι η Δημοκρατία της». Σώστό από την μία, σοφό από πλεράς της από την άλλη. Και προστατευτικό για τους λοιπούς του Κοινοβουλίου. Άρα οι φωνές προέρχονται από τους ΣΥΡΙΖΑίους. Μας χαρακτηρίζουν οι επιλογές μας. Όλες.
Τέλος. Όχι οι ομιλίες περί προϋπολογισμού για ο 2013, η Βουλή για μένα. Στην αρχή παρακολουθώ με ενδιαφέρον γιατί θα γελάσω με κάποιον από δαύτους. Μετά μπλοκάρω γιατί βλέπω αδιέξοδο και τέλος, θλίβομαι γιατί δεν βλέπω φως. Μόνο τούνελ. Πληροφορήθηκα τις εξελίξεις εδώ «Η δόση θα έρθει». Η ελπίδα έφυγε. Και η κυρία Γεωργία θα ζήσει με 330 ευρώ σύνταξη ΟΓΑ, η κ Ερμιόνη με φάρμακο γενόσημο, ο φοιτητής πρέπει να τα φέρει βόλτα με 400 ευρώ για ενοίκιο, κοινόχρηστα, λεωφορεία, διατροφή και πανεπιστημιακά συγγράμματα-φωτοτυπίες, ο Στέφανος δεν έχει δικαίωμα να αρρωστήσει, το νιόπαντρο ζευγάρι δεν πρέπει να έχει όνειρα γιατί οι τετράωρες εγασίες τους τους αποφέρουν 198 ευρώ μηνιαίως έκαστος και εγώ πρέπει να ξαναχαθώ μέσα στις άμυνές μου, γιατί είναι πολύ σκληρός ο έξω κόσμος, μάτια μου. Και έρχονται Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά.
Και δεν ξέρω, αν θα υπάρχει διάθεση φέτος, να ειπωθεί το ψέμμα του Άι Βασίλη. Ξέρετε, εκείνο της διαρκούς επαφής των γονιών με τον άγιο για την συμπεριφορά των παιδιών. Πώς να κοροϊδέψεις τα παιδιά; Ήσουν καλό παιδί, θα πάρεις δώρο, δεν ήσουν καλό παιδί, δεν έχει δώρο. Κοίτα να δεις που θα νοσταλγήσω εκείνα τα ακίνδυνα ψέμματα που μπλεγμένα με τα επικίνδυνα μάς μεγάλωσαν. Και λέω: μήπως φέτος από την τραγικότητα των Ελλήνων να θυμηθώ την ισόβια τραγικότητα εκείνων που υποφέρουν από πείνα, λειψυδρία, προσφυγιά, καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, πολέμους; Εκτός κι αν ακόμα σκέπτομαι, πόσο όμορφο ήταν το υλικό παρελθόν μου. Γιατί το ψυχικό, όσο και να το πολεμήσει σύσσωμος ο οικονομικός μου δυνάστης, δεν εξουδετερώνεται. Εκτός κι αν έχει και αυτό χτιστεί από ψεύτικα υλικά.
Υγ 1ο: τάσσομαι υπέρ των απόψεων Πασχαλίδου και Τέλλογλου. Με μια μεγάλη επιφύλαξη: καλή η διάθεση, αλλά χωρίς «όπλα» δεν γίνονται αλλαγές. Γιατί το θέμα δεν είναι, ποιες ικανότητες έχουμε, αλλά πώς θα τις διαχειριστούμε, όταν οι συνθήκες το απαιτήσουν.
Υγ 2ο: ο τίτλος του άρθρου είναι δανεικός από το βιβλίο της Σοφίας Παράσχου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
αφήστε το σχόλιό σας