Ο κλόουν στα χέρια μου" ΄της Τζίνας Δαβιλά από το www.protagon.gr

Ο κλόουν στα χέρια μου

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Τρίτη βράδυ… Σε πολυκατάστημα. Άδειο από κόσμο, γεμάτο από παιχνίδια… Κούκλες Barbie, αρκουδάκια, αγιο-βασιλάκια, επιτραπέζια…Εκεί στους διαδρόμους περπατώντας και χαζεύοντας τα δώρα που περιμένουν ιδιοκτήτες μικρούς και μεγάλους, συναντώ ένα σταντ με κλόουν. Χαμογελαστούς κλόουν με έντονα ζωγραφισμένο το στόμα τους, πολύχρωμα τα ρούχα τους. Με σκουφιά από κόκκινο και πράσινο καρό, με παντελόνες αστείες, με κασκόλ καρό και τιράντες μονόχρωμες στραβοβαλμένες. Στέκομαι και τους κοιτώ. Τα μάτια τους είναι θλιμμένα. Τα μάτια πάντα θλιμμένα… ίσως να υπάρχει και ένα δάκρυ…

Πιάνω ένα κλόουν στα χέρια μου και τον κοιτώ μόνο στα μάτια. Όχι αυτός ο κλόουν δε γελά, δεν έχει χείλη αστεία και χαμογελαστά. Είναι έτοιμα να μου μιλήσουν, αλλά... Κάτι θέλει να μου πει.. Δεν καταλαβαίνω. Μόνο κλείνω τα μάτια και ταξιδεύω…

Βρίσκομαι σε μια μικρή πλατεία και βλέπω πρόσωπα, πολλά πρόσωπα παιδικά, εφηβικά, ενήλικα, παππουδίστικα να είναι χαρούμενα και χαμογελαστά. Ένα τεράστιο καρουζέλ είναι γεμάτο από παιδάκια με χαρούμενες φατσούλες. Άλλοι μικροί, άλλοι μεγάλοι ζαλίζονται γλυκά από την κυκλική βόλτα στον αέρα… Χρώματα παντού, φώτα παντού, γλυκίσματα και καραμελωτά φυστίκια αρωματίζουν τη νύχτα. Δίπλα ένας χαρούμενος κλόουν στέκεται απολαυστικά και παίζει ακορντεόν. Τι υπέροχη μελωδία… Χάδι στα αυτιά και χορός στην ψυχή το άκουσμά του.

Και ξαφνικά… ο ουρανός λάμπει. Όλα τα κεφαλάκια στρέφουν το βλέμμα προς τα πάνω. Από τη μεριά του φεγγαριού εμφανίζεται ένα τεράστιο έλκηθρο…Το τραβούν ελάφια με φτερά από χρυσόσκονη. Κουβαλούν δώρα, πολλά δώρα… Από την άλλη ένα άστρο φωτεινό… ρίχνει ασημόσκονη στο στερέωμα, πέφτουν αστέρια στα μαλλιά των παιδιών. Πιο πέρα να: το κοριτσάκι με τα σπίρτα, χαρούμενο, καλοντυμένο κρατώντας ρόδια και μυρτιές στα χέρια του και όχι τα νοτισμένα σπίρτα. Πιο πέρα κουραμπιέδες και μελομακάρονα αιωρούνται στον ουρανό. Ξαφνικά τα δώρα από το έλκηθρο αρχίζουν να πέφτουν. Κραυγές χαρούμενες από τα παιδιά. Μικρά και μεγάλα παιδιά! Ανοίγουν όλοι τα χέρια. Και ως τι θαύμα! Υπάρχουν δώρα για όλους! Όλα τα χέρια γεμίζουν με ένα κουτί. Όλοι, μα όλοι… Μικρά και μεγάλα παιδιά! Τα ρόδια, οι κουραμπιέδες, τα μελομακάρονα, τα αστεράκια χορεύουν στους ρυθμούς του ακορντεόν. Και το αστέρι λάμπει…

«Μα τι γίνεται;», ρωτώ τον κλόουν δίπλα μου. «Δεν έχουμε Χριστούγεννα. Τι είναι όλα αυτά που βλέπω; Τα βλέπω; Υπάρχουν;» ξαναρωτώ σχεδόν φοβισμένη.

«Ναι, τα βλέπεις», μου απαντά κλόουν με χαμόγελο και υγρά μάτια. «Μη φοβάσαι, υπάρχουν. Σε αυτή την πολιτεία οι άνθρωποι έχουν καλοσύνη, αγαπούν, χαίρονται, μοιράζονται, βοηθούν, νοιάζονται για τους άλλους. Σε αυτή την πολιτεία οι άνθρωποι έχουν όλο το χρόνο Χριστούγεννα, το άστρο της Βηθλεέμ ζει μέσα τους. Τους βλέπεις με τι χαμογελούν; Με τα καραμελωμένα φιστίκια, το μαλλί της γριάς και το καρουζέλ. Ακόμα και εγώ, ένα φτωχός και ταπεινός κλόουν, τους είμαι πολύτιμος. Δεν τους ενοχλεί που φορώ κουρέλια, ακούν μόνο τη μελωδία από το ακορντεόν μου και με κοιτούν ίσα στα μάτια, εκεί που μπορούν να δουν τι κρύβει η καρδιά μου. Κατάλαβες τώρα γιατί ό,τι βλέπεις είναι αληθινό;» μου είπε ο κλόουν με τα υγρά χαμογελαστά μάτια του. Χάθηκα εκεί μέσα, ζεστάθηκε η ψυχή μου…

Ο κλόουν που κρατώ στα χέρια μου, δίχως το χαμόγελο και με τα θλιμμένα μάτια, στέκεται και με κοιτά. «Στα είπα όλα, μου λέει με το βλέμμα, τα είδες και μόνη σου…Κατάλαβες τώρα γιατί δεν χαμογελώ;» Και ένα δάκρυ κύλησε…

Καλά Χριστούγεννα!

Τα μυστικά του Έβρου απόψε στους "Πρωταγωνιστές" με το Σταύρο Θεοδωράκη

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Τα μυστικά του Έβρου

Τα μυστικά του Έβρου αποκαλύπτουν οι «Πρωταγωνιστές» την Κυριακή 21 Νοεμβρίου, στις 12 τα μεσάνυχτα, στο Mega. Ο Σταύρος Θεοδωράκης, οι οπερατέρ Μαρία Μαράκη και Μάκης Καλαβήτης και η δημοσιογράφος Βίκυ Καραβάλτσιου παρακολούθησαν για 4 ημέρες τη ζωή στο μεγάλο ποτάμι. Ιστορίες ψαράδων, ονειρικές εικόνες με ερωδιούς αλλά και η σκληρότητα της λαθρομετανάστευσης ξεδιπλώνονται στα 52 λεπτά της εκπομπής. 35.000 λαθρομετανάστες (μια πόλη μεγαλύτερη κι από το Ρέθυμνο δηλαδή) έχουν περάσει μέσα σε 10 μήνες από τα 12,5 χλμ. χερσαίων συνόρων και το τμήμα του Έβρου που χωρίζει την Ελλάδα από την Τουρκία. Άνθρωποι από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, το Ιράν, το Ιράκ, την Παλαιστίνη αλλά και τη Σομαλία, το Μαρόκο και την Αλγερία αναζητούν - με το παράνομο πέρασμα στην Ελλάδα - μια θέση στην Ευρώπη. Στον Σταύρο Θεοδωράκη μεταξύ άλλων μιλούν συνοριοφύλακες και άνδρες της Frontex από τα νυχτερινά παρατηρητήρια, o Γιώργος Σαλαμάγκας, ο αστυνομικός δ/ντης Ορεστιάδας, Έλληνες και Τούρκοι ψαράδες του Δέλτα και ένας Τούρκος διακινητής λαθρομεταναστών ο οποίος συνελήφθη αρχές Οκτωβρίου στα μέσα του ποταμού Έβρου αφού είχε αποβιβάσει 13 Αφγανούς λαθρομετανάστες στην ελληνική όχθη. Η κάμερα της εκπομπής παρακολουθεί την είσοδο των μεταναστών στην Ελλάδα, τη σύλληψή τους, τη φωτογράφηση και τη δακτυλοσκόπησή τους, το στοίβαγμα στα κέντρα υποδοχής, περιμένοντας την έκδοση της απόφασης προσωρινής απέλασης που θα τους επιτρέψει να ταξιδέψουν στην Αθήνα και να χαθούν στην ανωνυμία της μεγαλούπολης.  http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=80

Το μετέωρο βήμα της Σαλονίκης" της Τζίνας Δαβιλά, πηγή www.protagon.gr

Το μετέωρο βήμα της Σαλονίκης

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

«Το μετέωρο βήμα του πελαργού» το θυμάστε; Το έχετε δει; Στην ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου αναφέρομαι, που αν είσαι άνθρωπος με ανησυχίες, επαναπροσδιορίζεις τις νοητές φυλακές σου και ψάχνεις για το «σπίτι» σου, εκείνο που θα σε απελευθερώσει και που δε θα έχει τοίχους, στερεότυπα, πρέπει, συμβιβασμούς, υποχρεώσεις. Θα βρίσκεται πλάι σ’ ένα «χαρταετό που από την πολύχρωμη ουρά του θα πιαστούν μικροί και μεγάλοι και θα φύγουν στο διάστημα . Μερικοί θα κρατούν και ένα φυτό ή από ένα ζώο. Κάποιοι θα κρατούν και όλα τα ποιήματα που γράφτηκαν γιατί θα είναι μακρύ το ταξίδι» όπως έλεγε σε κάποιο κομβικό σημείο της ταινίας ο Μαρτσέλο Μαστρογιάννι. Στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ο Θόδωρος Αγγελόπουλος κερδίζει το πρώτο του βραβείο στον κινηματογράφο και έκτοτε σαρώνει βραβεία και από την Νύμφη του Θερμαϊκού και από την παγκόσμια κινηματογραφική κοινότητα.

Το 2003 μου δόθηκε η ευκαιρία να ζήσω στη Θεσσαλονίκη. Ήταν η μοναδική πόλη που με έκανε να σκεφτώ να φύγω από τη Ρόδο. Έκανα ένα αναγνωριστικό ταξίδι και κάτι δε μου πήγαινε καλά (συγγνώμη Κωστή). Κάτι την αδικούσε, δεν μπορούσα να προσδιορίσω τι. Αποφάσισα να μην φύγω από το νησί. Απλώς πηγαινοερχόμουν σε τακτά χρονικά διαστήματα. Χριστούγεννα, Πάσχα, τριήμερα, 10ήμερα. Κάποιο διάστημα έμεινα ένα δίμηνο. Μετρούσα μέρες να γυρίσω πίσω.

Κάτι μου μάγκωνε την ψυχή. Παρατήρησα υπερβολή σε καθετί. Στην πλατεία Αριστοτέλους στολισμένο ένα τεράστιο δέντρο και λίγο πιο κάτω στολισμένο και ένα τεράστιο καράβι. Περπατούσα πλάι στο Θερμαϊκό και χανόμουν στο άρρωστο χρώμα της θάλασσας. Πήγαινα στα Λαδάδικα, έπινα καφέ στη Κρήνη, επισκεπτόμουν τα απίθανα ουζερί, άκουγα τον χαρισματικό Τσιτσάνη και γοητευόμουν ξανά από τη Θεσσαλονίκη. Μόλις έβγαινα στους δρόμους, η μαγεία των ασμάτων χανόταν, σα να μου έπαιζε κρυφτό. Δεν ταίριαζε στην περήφανη, γοητευτική Θεσσαλονίκη με τον έκδηλο ερωτισμό και τα μισόκλειστα μάτια, η εικόνα της φτήνιας, της ευτέλειας, του κιτς και της ξετσιπωσιάς. Μπερδεύτηκα. Κουράστηκα από την ακαλαισθησία του πολύ σκυλάδικου, ενώ ξεπρόβαλλαν σαν τα κρινάκια της άνοιξης οι μελωδίες του Παπάζογλου, του Μπακιρτζή και οι ροκιές των Ξύλινων Σπαθιών.

Από το Σάββατο είχα αρχίσει να πανηγυρίζω σαν Θεσσαλονικιά. Όταν πια εξελέγη ο Γιάννης Μπουτάρης, άνθρωπος χορτάτος που έχει παράγει πράγματα στη ζωή του, χαμογελούσα σαν να χω βγει από σαλονικιώτικο ουζερί. Ξέρετε, είναι πολύ σημαντικό να έχει φτιάξει κάποιος κάτι μόνος του. Δεν έχει σημασία αν είναι κουταλάκι ή μανταλάκι. Αρκεί να έχει πονέσει, να έχει κοπιάσει, να έχει ξενυχτήσει. Ο μπαρμπα-Γιάννης με τα αμπέλια και τα κρασιά του, έχει αφιερώσει χρόνο, έχει θυσιάσει σκέψη, ψυχή, ώρες ατέλειωτες για να δημιουργήσει και να κοινωνήσει ό,τι μας κοινωνεί τόσα χρόνια μέσα από την οινοπαραγωγή. Η παρασκευή κρασιού είναι πολιτισμός. Θέλει κόπο, αγάπη, θυσία, ματιά στη λεπτομέρεια. Προϋποθέτει ευαισθησία, σεβασμό, γενναιοδωρία, επιμονή, υπομονή, προσπάθεια και αγώνα.

Είναι, μάλλον, λίγες οι φορές στη ζωή που αποφασίζουμε να κάνουμε το «μετέωρο βήμα» που θα μας πάει αλλού…ή στο θάνατο ή στην απελευθέρωση, όπως έλεγε ο Αγγελόπουλος στο «Μετέωρο βήμα του πελαργού». Οι Θεσσαλονικείς το έκαναν και θα τους βγει σε καλό. Δεν ξέρω αν θα υπάρξουν απειλές και αφορισμοί, όπως τότε με την ταινία του Αγγελόπουλου , αλλά δεν έχει και καμία αξία. Οι Θεσσαλονικείς κατάλαβαν ότι το τίποτα, είναι τίποτα. Και με τίποτα δεν υπάρχει συλλογικό όνειρο, δεν υπάρχει φως. Μόνο η φθορά και η μελαγχολία του τέλους. Και ούτε το ένα ούτε το άλλο αξίζει στη Θεσσαλονίκη.

(Για τον Τάσο Π.)

>> Όλα τα άρθρα της Τζίνας Δαβιλά