http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57
«Το μετέωρο βήμα του πελαργού» το θυμάστε; Το έχετε δει; Στην ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου αναφέρομαι, που αν είσαι άνθρωπος με ανησυχίες, επαναπροσδιορίζεις τις νοητές φυλακές σου και ψάχνεις για το «σπίτι» σου, εκείνο που θα σε απελευθερώσει και που δε θα έχει τοίχους, στερεότυπα, πρέπει, συμβιβασμούς, υποχρεώσεις. Θα βρίσκεται πλάι σ’ ένα «χαρταετό που από την πολύχρωμη ουρά του θα πιαστούν μικροί και μεγάλοι και θα φύγουν στο διάστημα . Μερικοί θα κρατούν και ένα φυτό ή από ένα ζώο. Κάποιοι θα κρατούν και όλα τα ποιήματα που γράφτηκαν γιατί θα είναι μακρύ το ταξίδι» όπως έλεγε σε κάποιο κομβικό σημείο της ταινίας ο Μαρτσέλο Μαστρογιάννι. Στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ο Θόδωρος Αγγελόπουλος κερδίζει το πρώτο του βραβείο στον κινηματογράφο και έκτοτε σαρώνει βραβεία και από την Νύμφη του Θερμαϊκού και από την παγκόσμια κινηματογραφική κοινότητα.
Το 2003 μου δόθηκε η ευκαιρία να ζήσω στη Θεσσαλονίκη. Ήταν η μοναδική πόλη που με έκανε να σκεφτώ να φύγω από τη Ρόδο. Έκανα ένα αναγνωριστικό ταξίδι και κάτι δε μου πήγαινε καλά (συγγνώμη Κωστή). Κάτι την αδικούσε, δεν μπορούσα να προσδιορίσω τι. Αποφάσισα να μην φύγω από το νησί. Απλώς πηγαινοερχόμουν σε τακτά χρονικά διαστήματα. Χριστούγεννα, Πάσχα, τριήμερα, 10ήμερα. Κάποιο διάστημα έμεινα ένα δίμηνο. Μετρούσα μέρες να γυρίσω πίσω.
Κάτι μου μάγκωνε την ψυχή. Παρατήρησα υπερβολή σε καθετί. Στην πλατεία Αριστοτέλους στολισμένο ένα τεράστιο δέντρο και λίγο πιο κάτω στολισμένο και ένα τεράστιο καράβι. Περπατούσα πλάι στο Θερμαϊκό και χανόμουν στο άρρωστο χρώμα της θάλασσας. Πήγαινα στα Λαδάδικα, έπινα καφέ στη Κρήνη, επισκεπτόμουν τα απίθανα ουζερί, άκουγα τον χαρισματικό Τσιτσάνη και γοητευόμουν ξανά από τη Θεσσαλονίκη. Μόλις έβγαινα στους δρόμους, η μαγεία των ασμάτων χανόταν, σα να μου έπαιζε κρυφτό. Δεν ταίριαζε στην περήφανη, γοητευτική Θεσσαλονίκη με τον έκδηλο ερωτισμό και τα μισόκλειστα μάτια, η εικόνα της φτήνιας, της ευτέλειας, του κιτς και της ξετσιπωσιάς. Μπερδεύτηκα. Κουράστηκα από την ακαλαισθησία του πολύ σκυλάδικου, ενώ ξεπρόβαλλαν σαν τα κρινάκια της άνοιξης οι μελωδίες του Παπάζογλου, του Μπακιρτζή και οι ροκιές των Ξύλινων Σπαθιών.
Από το Σάββατο είχα αρχίσει να πανηγυρίζω σαν Θεσσαλονικιά. Όταν πια εξελέγη ο Γιάννης Μπουτάρης, άνθρωπος χορτάτος που έχει παράγει πράγματα στη ζωή του, χαμογελούσα σαν να χω βγει από σαλονικιώτικο ουζερί. Ξέρετε, είναι πολύ σημαντικό να έχει φτιάξει κάποιος κάτι μόνος του. Δεν έχει σημασία αν είναι κουταλάκι ή μανταλάκι. Αρκεί να έχει πονέσει, να έχει κοπιάσει, να έχει ξενυχτήσει. Ο μπαρμπα-Γιάννης με τα αμπέλια και τα κρασιά του, έχει αφιερώσει χρόνο, έχει θυσιάσει σκέψη, ψυχή, ώρες ατέλειωτες για να δημιουργήσει και να κοινωνήσει ό,τι μας κοινωνεί τόσα χρόνια μέσα από την οινοπαραγωγή. Η παρασκευή κρασιού είναι πολιτισμός. Θέλει κόπο, αγάπη, θυσία, ματιά στη λεπτομέρεια. Προϋποθέτει ευαισθησία, σεβασμό, γενναιοδωρία, επιμονή, υπομονή, προσπάθεια και αγώνα.
Είναι, μάλλον, λίγες οι φορές στη ζωή που αποφασίζουμε να κάνουμε το «μετέωρο βήμα» που θα μας πάει αλλού…ή στο θάνατο ή στην απελευθέρωση, όπως έλεγε ο Αγγελόπουλος στο «Μετέωρο βήμα του πελαργού». Οι Θεσσαλονικείς το έκαναν και θα τους βγει σε καλό. Δεν ξέρω αν θα υπάρξουν απειλές και αφορισμοί, όπως τότε με την ταινία του Αγγελόπουλου , αλλά δεν έχει και καμία αξία. Οι Θεσσαλονικείς κατάλαβαν ότι το τίποτα, είναι τίποτα. Και με τίποτα δεν υπάρχει συλλογικό όνειρο, δεν υπάρχει φως. Μόνο η φθορά και η μελαγχολία του τέλους. Και ούτε το ένα ούτε το άλλο αξίζει στη Θεσσαλονίκη.
(Για τον Τάσο Π.)
>> Όλα τα άρθρα της Τζίνας Δαβιλά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
αφήστε το σχόλιό σας