Ο κλόουν στα χέρια μου" ΄της Τζίνας Δαβιλά από το www.protagon.gr

Ο κλόουν στα χέρια μου

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Τρίτη βράδυ… Σε πολυκατάστημα. Άδειο από κόσμο, γεμάτο από παιχνίδια… Κούκλες Barbie, αρκουδάκια, αγιο-βασιλάκια, επιτραπέζια…Εκεί στους διαδρόμους περπατώντας και χαζεύοντας τα δώρα που περιμένουν ιδιοκτήτες μικρούς και μεγάλους, συναντώ ένα σταντ με κλόουν. Χαμογελαστούς κλόουν με έντονα ζωγραφισμένο το στόμα τους, πολύχρωμα τα ρούχα τους. Με σκουφιά από κόκκινο και πράσινο καρό, με παντελόνες αστείες, με κασκόλ καρό και τιράντες μονόχρωμες στραβοβαλμένες. Στέκομαι και τους κοιτώ. Τα μάτια τους είναι θλιμμένα. Τα μάτια πάντα θλιμμένα… ίσως να υπάρχει και ένα δάκρυ…

Πιάνω ένα κλόουν στα χέρια μου και τον κοιτώ μόνο στα μάτια. Όχι αυτός ο κλόουν δε γελά, δεν έχει χείλη αστεία και χαμογελαστά. Είναι έτοιμα να μου μιλήσουν, αλλά... Κάτι θέλει να μου πει.. Δεν καταλαβαίνω. Μόνο κλείνω τα μάτια και ταξιδεύω…

Βρίσκομαι σε μια μικρή πλατεία και βλέπω πρόσωπα, πολλά πρόσωπα παιδικά, εφηβικά, ενήλικα, παππουδίστικα να είναι χαρούμενα και χαμογελαστά. Ένα τεράστιο καρουζέλ είναι γεμάτο από παιδάκια με χαρούμενες φατσούλες. Άλλοι μικροί, άλλοι μεγάλοι ζαλίζονται γλυκά από την κυκλική βόλτα στον αέρα… Χρώματα παντού, φώτα παντού, γλυκίσματα και καραμελωτά φυστίκια αρωματίζουν τη νύχτα. Δίπλα ένας χαρούμενος κλόουν στέκεται απολαυστικά και παίζει ακορντεόν. Τι υπέροχη μελωδία… Χάδι στα αυτιά και χορός στην ψυχή το άκουσμά του.

Και ξαφνικά… ο ουρανός λάμπει. Όλα τα κεφαλάκια στρέφουν το βλέμμα προς τα πάνω. Από τη μεριά του φεγγαριού εμφανίζεται ένα τεράστιο έλκηθρο…Το τραβούν ελάφια με φτερά από χρυσόσκονη. Κουβαλούν δώρα, πολλά δώρα… Από την άλλη ένα άστρο φωτεινό… ρίχνει ασημόσκονη στο στερέωμα, πέφτουν αστέρια στα μαλλιά των παιδιών. Πιο πέρα να: το κοριτσάκι με τα σπίρτα, χαρούμενο, καλοντυμένο κρατώντας ρόδια και μυρτιές στα χέρια του και όχι τα νοτισμένα σπίρτα. Πιο πέρα κουραμπιέδες και μελομακάρονα αιωρούνται στον ουρανό. Ξαφνικά τα δώρα από το έλκηθρο αρχίζουν να πέφτουν. Κραυγές χαρούμενες από τα παιδιά. Μικρά και μεγάλα παιδιά! Ανοίγουν όλοι τα χέρια. Και ως τι θαύμα! Υπάρχουν δώρα για όλους! Όλα τα χέρια γεμίζουν με ένα κουτί. Όλοι, μα όλοι… Μικρά και μεγάλα παιδιά! Τα ρόδια, οι κουραμπιέδες, τα μελομακάρονα, τα αστεράκια χορεύουν στους ρυθμούς του ακορντεόν. Και το αστέρι λάμπει…

«Μα τι γίνεται;», ρωτώ τον κλόουν δίπλα μου. «Δεν έχουμε Χριστούγεννα. Τι είναι όλα αυτά που βλέπω; Τα βλέπω; Υπάρχουν;» ξαναρωτώ σχεδόν φοβισμένη.

«Ναι, τα βλέπεις», μου απαντά κλόουν με χαμόγελο και υγρά μάτια. «Μη φοβάσαι, υπάρχουν. Σε αυτή την πολιτεία οι άνθρωποι έχουν καλοσύνη, αγαπούν, χαίρονται, μοιράζονται, βοηθούν, νοιάζονται για τους άλλους. Σε αυτή την πολιτεία οι άνθρωποι έχουν όλο το χρόνο Χριστούγεννα, το άστρο της Βηθλεέμ ζει μέσα τους. Τους βλέπεις με τι χαμογελούν; Με τα καραμελωμένα φιστίκια, το μαλλί της γριάς και το καρουζέλ. Ακόμα και εγώ, ένα φτωχός και ταπεινός κλόουν, τους είμαι πολύτιμος. Δεν τους ενοχλεί που φορώ κουρέλια, ακούν μόνο τη μελωδία από το ακορντεόν μου και με κοιτούν ίσα στα μάτια, εκεί που μπορούν να δουν τι κρύβει η καρδιά μου. Κατάλαβες τώρα γιατί ό,τι βλέπεις είναι αληθινό;» μου είπε ο κλόουν με τα υγρά χαμογελαστά μάτια του. Χάθηκα εκεί μέσα, ζεστάθηκε η ψυχή μου…

Ο κλόουν που κρατώ στα χέρια μου, δίχως το χαμόγελο και με τα θλιμμένα μάτια, στέκεται και με κοιτά. «Στα είπα όλα, μου λέει με το βλέμμα, τα είδες και μόνη σου…Κατάλαβες τώρα γιατί δεν χαμογελώ;» Και ένα δάκρυ κύλησε…

Καλά Χριστούγεννα!