http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57
Ανδρικός ξε-ανδρικός χορός το ζεϊμπέκικο πάντα το τοποθετούσα στην κορυφή των χορών. Κατέχει πρωτεύουσα θέση στην ψυχή μου. Και όπου σταθώ και όπου βρεθώ, αν μου κάνει κλικ μια πενιά ή ένας στίχος θα κάνω και μια στροφή. Και ας λένε ότι είναι αντιθηλυκός χορός. Ε, και τι μ’ αυτό; Όλοι μας κουβαλάμε το άρρεν και το θήλυ μέσα μας.
Λένε ότι είναι ο χορός του πόνου, της πίκρας, της μοναξιάς, του θανάτου. Λένε, όταν χορεύεις ζεϊμπέκικο, δίνεις μια μάχη με το χάρο. Είσαι από πάνω του στα δύο σου πόδια και εκείνος σε ζαλίζει ώσπου να πέσεις μέσα στη ρουφήχτρα που θα σε καταπιεί. Γι’ αυτό και οι κινήσεις είναι κυκλικές και τα παραπατήματα έντονα. Γέρνεις, πας να πέσεις και να! Ξαναστέκεσαι. Κοιτάς ψηλά τον ουρανό παίρνεις θάρρος και δύναμη απ’ το Θεό ξανακοιτάς προκλητικά το χάρο που σε περιμένει με μοχθηρό χαμόγελο και κοφτερά δόντια και πας να ξαναπέσεις. Δύο στροφές και να! πάλι ξεγλιστράς. Τον ‘καπάκωσες’ το θάνατο. Χορεύεις με τη ψυχή σου και ‘ματώνεις’ κάθε φορά που μια στροφή ενδέχεται να είναι και η τελευταία σου. Πάντα (ή σχεδόν πάντα) βγαίνεις δυνατότερος από την τρίλεπτη μάχη. Αρκεί να το λέει η περδικούλα σου. Η σχέση που έχεις αναπτύξει με τη μουσική είναι σχέση εξάρτησης, σχέση ζωής. Ακούς, τρελαίνεσαι και λες: «να πάρει η ευχή, να πάρει θέλω να ζήσω μόνο για να ακούω την πενιά. Και να νικήσω το χάρο».
Το ζεϊμπέκικο είναι ο χορός της λεβεντιάς της ψυχής σου. Χορεύεται μοναχικά, γύρω από ένα ποτήρι κρασί για να κεράσεις τη νίκη σου, χορεύεις γύρω από τον εαυτό σου για να πάρεις τα πάνω σου. Δεν έχει να κάνει με χαζοεγωισμούς και μικρότητες που συναντάμε στα ψευτομαγκάκια. Έχει να κάνει με το αντριλίκι της ψυχής σου, με την παλικαριά σου, με την εσωτερική σου δύναμη. Με την αξιοπρέπεια σου. Αυτό είναι το ζεϊμπέκικο για σένα ο χορός της λεβεντιάς σου μακριά από φύλα, δηλώσεις, εντυπωσιασμούς. Σεμνά και ταπεινά. Για την πάρτη σου και μόνο.
Η Ελλάδα χορεύει ζεϊμπέκικο με το χάρο κάμποσες δεκαετίες. Νόμιζε πως είναι μαγκίτισσα και θα τα βγάλει πέρα. Τώρα όσο φτάνει προς το τέλος της η μουσική, τόσο περισσότερο φανερώνεται ότι κάποιος θα την καταπιεί. ... Το θέμα δεν είναι αν τελικά θα την καταπιεί, αλλά τι μπορεί η ίδια να δώσει για να νικήσει. Γενικώς και ειδικώς. Τι είναι αποφασισμένη να αλλάξει και τι δε θέλει να αλλάξει. Και πόσοι από εμάς είμαστε διατεθειμένοι να προσπαθήσουμε για την αλλαγή. Σειρήνες κατάκτησης και αφανισμού υπήρχαν πάντα πάνω από την Ελλάδα. Λοιπόν, ό,τι κατέστρεψαν οι εμφύλιοι πόλεμοι της Ελλάδας, δεν το κατέστρεψαν οι ιμπεριαλιστικοί. Η διχόνοια, η κοινωνική συνοχή, ο κοινός στόχος δεν υπάρχουν πια.
Όπου σταθώ και όπου βρεθώ, αν μου κάνει κλικ μια πενιά ή ένας στίχος θα κάνω και μια στροφή. Έστω και αν δεν είναι για πάρτη μου... Μόνο που κοιτώντας στο νοητό μου κύκλο το χάρο στα μάτια μπερδεύομαι και δεν ξέρω τελικά ποιον βλέπω: τους άλλους ή τον εαυτό μου;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
αφήστε το σχόλιό σας