Ο Ματθαίος Γιωσαφάτ ρίχνει τις μάσκες της ελληνικής κοινωνίας της Τζίνας Δαβιλά από το www.protagon.gr

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

O Ματθαίος Γιωσαφάτ, απ’ όσο τουλάχιστον γνωρίζω, είναι ο μόνος ειδικός  που τόλμησε εντός ελληνικών τειχών να θίξει θέματα πολύ λεπτά και που καταλέγονται στα κατ’ επείγοντα της καθημερινότητας. Όχι βέβαια ότι θα μπορούσαν να το κάνουν  και πολλοί, δεδομένου ότι ψυχίατροι, ψυχαναλυτές –ψυχοθεραπευτές είναι  ε λ ά χ ι σ τ ο ι  στην Ελλάδα.  Σεξ, σχέσεις, γάμος, σχέσεις με το παιδί κλπ. Όλα στο «τραπέζι» και στο τελευταίο του βιβλίο από τις  εκδόσεις «Αρμός» «Μεγαλώνοντας μέσα στην ελληνική οικογένεια». Το θέμα είναι ποιος είναι έτοιμος να ακούσει και να παραδεχτεί αλήθειες που πάνω τους στηρίχτηκε και ακόμα στηρίζεται με λαθεμένο τρόπο ολόκληρος ο κοινωνικός ιστός. Πώς είπατε; Διαφωνείτε; Μα είμαστε τελικά - εραστές, φίλοι, σύντροφοι, γονείς, επαγγελματίες - ό,τι μας έδωσε η μάνα μας στα πρώτα χρόνια της ζωής μας.

Είναι απαραίτητη τελικά η ψυχανάλυση;
Είναι αδύνατο να κάνουν όλοι οι άνθρωποι ψυχανάλυση. Σε κάθε οικογένεια υπάρχουν στερήσεις απογοητεύσεις κλπ όπου μας επηρεάζουν σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας. Προτείνω, λοιπόν, με την έννοια της σχολικής εκπαίδευσης να αφεθούν στην άκρη τα άχρηστα πράγματα και να γίνονται μαθήματα από τους παιδικούς σταθμούς, μαθήματα ζωής δηλαδή εισαγωγής στη ζωή πώς είναι ο εσωτερικός μας κόσμος, η σχέση μας πώς θα επιλέξουμε ένα σύντροφό, ένα  επάγγελμα και πώς θα γίνουμε στη ζωή μας πιο ευχαριστημένοι, ώστε να βρούμε ένα νόημα. Σήμερα το 30% των ανθρώπων χρήζουν ψυχοθεραπείας, λόγω προβλημάτων  που ξεκινούν από την παιδική ηλικία και δυσκολεύουν την ενήλικη ζωή. Πέρα από την «προίκα» που έχουμε όταν γεννιόμαστε, επηρεαζόμαστε κυρίως από τις εμπειρίες των πέντε πρώτων χρόνων και ειδικά του 1ου χρόνου.

Γάμος: πόσο δύσκολη υπόθεση είναι;
Ο καλός γάμος είναι η ευτυχέστερη και η πιο υγιεινή σχέση, που έχουμε στη ζωή μας. Οι άνθρωποι ζουν περισσότερο, δεν αρρωσταίνουν κλπ. Επειδή όμως η παιδική ηλικία είναι δύσκολη, συνήθως δεν έχουμε καλούς γάμους.

Για να διατηρηθεί ένας δύσκολος γάμος θα πρέπει να υπάρχει η τριγωνοποίηση, που σημαίνει είτε τρίτο πρόσωπο, που δεν είναι απαραίτητο να υπάρχει ερωτική-σεξουαλική σχέση, είτε κάποια δραστηριότητα-ευεργεσίες κλπ, είτε η ενασχόληση με τη δουλειά. Παλιότερα η τριγωνοποίηση γινόταν μέσω  της εκτεταμένης οικογένειας. Το επικίνδυνο είναι η μητέρα να τριγωνοποιήσει τη κακή σχέση γάμου της  μέσα από τα παιδιά. Οι μητέρες που κοιμούνται με τα παιδιά τους, κάνουν πολύ κακό στα παιδιά τους και δυστυχώς αυτό συμβαίνει συχνά στην Ελλάδα.
Διαφορετικά είτε οδηγούνται σε διαζύγιο, είτε υπάρχουν συνεχείς καυγάδες. Πάντως σε ένα διαζύγιο, αν δεν γίνει η θεραπεία διαζυγίου, η τάση είναι να επαναλάβουν τα άτομα τα ίδια λάθη. Η θεραπεία είναι κάτι που ενδείκνυται αρκεί κάποιος  να βρεις έναν καλό θεραπευτή. Διαφορετικά η ψυχοθεραπεία δεν έχει νόημα… […] Είναι ελάχιστοι οι θεραπευτές στην Ελλάδα. 

Στην περίπτωση που είναι ειλημμένη απόφαση το διαζύγιο, υπάρχει για το παιδί ηλικιακά συγκριτικό πλεονέκτημα;
Απόλυτο δεν υπάρχει. Εξαρτάται από τις σχέσεις των γονιών. Χοντρικά οι ηλικίες από 6-10 με 12 γιατί το παιδί έχει τις παρέες του, τα έντονα έχουν καταλαγιάσει μέσα του και μετά τα 17 χρόνια, είναι οι πιο ‘‘καλές’’ ηλικίες. Όχι στην εφηβεία που αναβιώνουν τα προβλήματα της παιδικής  ηλικίας. Στην Ελλάδα συχνά τα διαζύγια είναι κάπως αιματηρά και στρέφονται ο ένας κατά του άλλου. Είναι απαραίτητο να υπάρχει η θεραπεία του διαζυγίου τότε, ώστε να καταλάβουν για ποιο λόγο χωρίζουν. Ακόμα και στις περιπτώσεις που παντρεύονται το άτομο που στάθηκε αφορμή για να χωρίσουν, χωρίς να έχουν κάνει ψυχοθεραπεία, θα ξαναέχουν τα ίδια προβλήματα. Εδώ η ψυχοθεραπεία βοηθά ώστε να κάνουμε καλύτερη επιλογή. Η επιλογή συντρόφου καθορίζει το γάμο και την πορεία των παιδιών αυτά θα αναφερθούν στο επόμενο βιβλίο μου.

Το δυνατό σημείο στο ζευγάρι: η επικοινωνία ή το σεξ;

Μόνο το σεξ σκέτο δεν στηρίζει κανένα ζευγάρι.. Γι αυτό και οι σχέσεις που στηρίζονται μόνο στο σεξ, εναλλάσσονται συνέχεια, πράγμα που συμβαίνει σήμερα και κυρίως στα νέα παιδιά που έχουν δυσκολίες. Μια 14χρόνη που έχει ήδη 20 εραστές ουσιαστικά έχει καταστραφεί, γιατί δεν μπορεί να κάνει μια σχέση.

Οι άνδρες στην αρχή θέλουν σεξ, μετά αγαπούν το άλλο πρόσωπο. Οι γυναίκες είναι διαφορετικές, θέλουν επικοινωνία, τρυφερότητα, κατανόηση και αν αγαπήσουν τον άνδρα, επιθυμούν και το σεξ, Αργότερα τα δύο αλληλοεπηρεάζονται και έχουν και καλή σεξουαλική ζωή και επικοινωνούν.
Ο άνδρες πολυγαμικός εκ φύσεως για να εξασφαλίσει την αθανασία του μέσω γονιδίων. Η γυναίκα θέλει πιο ολοκληρωμένη σχέση με ένα  άνδρα, θέλει την επικοινωνία, την  τρυφερότητα, την προσοχή του συζύγου και να φροντίζει τα παιδιά τους. Αν μια γυναίκα που δεν είναι ικανοποιούμενη με τον σύντροφο, πιο σπάνια θα πάει με άλλον.

Ποιο στοιχείο είναι σημαντικότερο για την ισορροπημένη ανάπτυξη ενός παιδιού: να έχει βιώσει ο γονιός αγάπη κατά την παιδική του ηλικία ή να έχει καλή σχέση με το σύντροφό του;
Αν οι γονείς έχουν βιώσει αγάπη τότε σχεδόν βέβαιο θα επιλέξουν σωστά το σύντροφο. Αν είχαμε μια καλή μαμά θα έχουμε και μια καλή γυναίκα ή έναν καλό  άντρα.
Ο βασικός ρόλος για την ανατροφή του παιδιού ανήκει στη μητέρα, ή σε εκείνο το πρόσωπο που θα αναλάβει την φροντίδα του μωρού. Μια καλή μαμά καθησυχάζει το παιδί με το βλέμμα της, το μικρό παίρνει ένα είδος θαυμασμού και αποδοχής. Χαϊδεύει το παιδί στον πρώτο χρόνο, όσο το ζητήσει, του δίνει ό,τι θέλει. Αν δεν τα πάρει τότε, τότε τα ζητάει υπερβολικά μια ζωή. Και τότε έχουμε και προβλήματα στον γάμο.
Η μητέρα πρέπει να νοιάζεται για το παιδί της σκεπτόμενη πρώτα το παιδί και όχι τον εαυτό της χωρίς να προβάλλει πάνω στο παιδί τις δικές της ελπίδες. Μια καλή μαμά,  αν και η ίδια έχει πάρει αγάπη, αντιλαμβάνεται διαισθητικά πότε το παιδί θέλει κάτι,. Το παιδί καταλαβαίνει τον ήχο, το ενδιαφέρον, το βλέμμα, τον τρόπο που του μιλάει η μαμά.. Τότε γίνεται πιο ήρεμο και δεν υπάρχει ο φόβος θανάτου. Ό,τι γίνεται και σε όλα τα ζώα δηλαδή, κάνουν ένα δεσμό μέσα στις πρώτες 2-3 ώρες, ζωής, διαφορετικά το παιδί εγκαταλείπεται και το τρώνε οι θηρευτές,
Είναι απαραίτητο να φροντίζει πάντα το μωρό το ίδιο πρόσωπο με την ίδια αφή, την ίδια μυρωδιά για να αποκτήσει το παιδί μια ασφάλεια για τον κόσμο ειδάλλως μπερδεύεται. Μια ελαττωματική μητέρα είναι καλύτερη από πέντε καλές.  Ο μπαμπάς χρειάζεται από το δεύτερο χρόνο και μετά. Στους πρώτους μήνες της ζωής του μωρού, πρέπει να βοηθά τη μητέρα, να τη στηρίζει και πρακτικά και ψυχολογικά. Να γίνει δηλαδή η μαμά της μαμάς. Να κάνει τις δουλειές του σπιτιού και κλπ. Επειδή όμως οι άνδρες χάνουν το ενδιαφέρον της γυναίκας τους και παράλληλα είναι αμφίβολο αν έχουν οι ίδιοι πάρει αγάπη κατά την παιδική τους ηλικία, είτε ανταγωνίζονται το βρέφος είτε κάνουν εξωσυζυγικές σχέσεις.

Τα σφάλματα της ελληνίδας μάνας:
Το κύριο σφάλμα να μην μπορεί να ενδιαφέρεται πραγματικά για το παιδί της. Οι σχέσεις με τον άντρα της, τα οικονομικά  δηλητηριάζουν τη σχέση. Παλιότερα επειδή η γυναίκα δεν τα πήγαινε καλά με τον άνδρα της, ως μάνα έβλεπε στο γιο τον μελλοντικό της προστάτη  και σύμμαχο. Αυτός είναι ο περίφημος δεσμός της ελληνίδας με το γιό της. Αυτή η σχέση, βέβαια, δεν γινόταν για τις ανάγκες του παιδιού, αλλά για τις δικές της, πράγμα που καταλάβαινε το αγόρι αργότερα, συνειδητά ή ασυνείδητα, ότι δηλαδή όλη η φροντίδα ήταν για τις δικές της ανάγκες.   Αποτέλεσμα ότι ακόμα και σήμερα και άνδρες και γυναίκες δεν έχουν επιτυχημένες σχέσεις  και μάλιστα οι άνδρες δεν εμπιστεύονται τις γυναίκες. Για αυτό ευθύνεται η σχέση που ανέπτυξε η μάνα με τον γιό της. Δεν είναι τυχαίο ότι όλα τα τραγούδια μιλάνε για την προδοσία, εγκατάλειψη και εκφράζουν παράπονα. Ουσιαστικά απευθύνονται στην μάνα.

Είναι ακριβό σπορ η ψυχοθεραπεία;
Η σωστή θεραπεία απαιτεί τέσσερις με πέντε την βδομάδα για να έχει αποτέλεσμα. Απαιτεί εκπαιδευμένο ψυχαναλυτή και ανάγκη για τέσσερις με πέντε φορές την εβδομάδα προσωπικής ψυχανάλυσης. Υπάρχουν κάποια προγράμματα που στοιχίζουν ελάχιστα ή και τίποτα, αλλά χρειάζονται προσοχή. Ούτε ο ψυχολόγος μπορεί να κάνει τον ψυχοθεραπευτή και ψυχαναλυτή, είναι άκρως επικίνδυνο και άξιο καταγγελίας. Ακόμα και ο ψυχίατρος και ο ψυχαναλυτής δεν μπορεί να είναι ψυχοθεραπευτής,  είναι επικίνδυνο. 

Η θέση σας για τα αντικαταθλιπτικά:

Είναι φάρμακα με παρενέργειες και πρέπει να τα δίνει ειδικός ψυχίατρος για να παρακολουθεί και τη δοσολογία και την εξέλιξη. Κακώς δίνονται σαν ασπιρίνες από τα φαρμακεία. Απαγορεύεται να δίνονται χωρίς ιατρική συνταγή από ψυχίατρο και αν υπάρχει παρακολούθηση. Δεν θεραπεύουν μια κατάσταση, αλλά βοηθούν να νοιώσει κάποιος καλύτερα. Όμως χρειάζονται συνταγογράφηση από ειδικό και όχι από ψυχολόγο. Επαναλαμβάνω, πρέπει να παίρνονται μόνο κάτω από την καθοδήγηση ψυχίατρου.

Πόσο επώδυνο και κουραστικό είναι το επάγγελμα του ψυχοθεραπευτή;

Προσωπικά το απολαμβάνω. Τα δύο βασικά πράγματα στη ζωή είναι η επιλογή συντρόφου και επαγγέλματος. Αν δεν απολαμβάνει κάποιος  την σχέση με τη γυναίκα του και τη βαριέται, την απατά. Έτσι και με τη δουλειά, αν του εξασφαλίζει εσωτερικές ανάγκες, το αίσθημα της προσφοράς, την οικονομική αξιοπρέπεια και τον κοινωνικό θαυμασμό δεν τη βαριέται, δεν την απατά εύκολα, δεν κουράζεται. Παράλληλα παίρνει πολλά πράγματα και διορθώνονται όλα τα στερητικά σύνδρομα της παιδικής ηλικίας.

*Η ραδιοφωνική συζήτηση έγινε στις 18-3-2011 στον «Παλμό 99.5»

Άι γαμηθείτε - Άγαμοι Θύται

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Den peirazei - Odysseas Tsakalos

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Ο Οδυσσέας Τσάκαλος την Κυριακή 27/3/11 στον "Παλμό 99.5" www.palmos-fm.gr

"Τα τρία θηλυκά" της Τζίνας Δαβιλά, πηγή: www.protagon.gr

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Παρατηρώ το φεγγάρι. Φωτεινό, ολοστρόγγυλο, σε τροχιά διαρκή. Κάθε φορά που στρέφω το βλέμμα μου στον ουρανό ανακαλύπτοντας την άχλη του φεγγαριού σκέπτομαι όλους αυτούς που έχουν φύγει από τη ζωή. Δικούς μου και μη. Μεγάλους μικρούς. Νωρίς ή αργά. Μια μικρή δύναμη, ενέργεια, ό,τι τέλος πάντων μένει από τον καθένα τους ταξιδεύει στο σύμπαν, στο γνωστό γαλαξία, σε άλλο. Περνά σαν ασημόσκονη μπροστά από το φεγγάρι, κάνει μια χορευτική φιγούρα, ρίχνει ένα βλέμμα προς τη γη, πάει να πλησιάσει, το μετανιώνει και γυρίζει πίσω στην αμίλητη δράση του σύμπαντος.

Μεγάλος έρωτας το φεγγάρι. Από μικρή στις σκιές του έβλεπα μάτια, μύτη και στόμα. Του έφτιαχνα στο νου μου μέχρι και χαμόγελο. Δεν μου αρέσουν τα σκυθρωπά, κατσουφιασμένα πρόσωπα. Χαζεύω τα θλιμμένα, γουστάρω τα χαμογελαστά.

La lune το φεγγάρι στα γαλλικά. Γένους θηλυκού. Γαλλία. Παρίσι. Η γοητευτική πόλη. Έκδηλος ο ερωτισμός της. Μου αρέσει η προφορά της γλώσσας, το στραμπούληγμα του ρο που γίνεται γο, λατρεύω τα τραγούδια της, τα φώτα της, τα γλυκά της, τα καφέ της, τα αρώματα της, τον αισθησιασμό της.  YSL Opium Eau de Toilette, μυρωδιές από γιασεμί και σανταλόξυλο.

Η επίθεση. Γένους θηλυκού. Ερωτική επίθεση, σεξουαλική επίθεση, λεκτική, κοινωνική, άδικη, παράλογη. Μια επίθεση όλη μας η ζωή. Για το καλό ή το κακό. Για το μπρος και το πίσω. Την «έπεσε» η Γαλλία στη Λιβύη.  Μακελειού το ανάγνωσμα. Τα’πε ο Σιδέρης  εδώ στο protagon από την αρχή: «Από επαναστάτης… μακελάρης». Ποιος είναι μεγαλύτερος; Ο τρελός ή ο έχων σώας τα φρένας; Εκτός και αν δεχτούμε ότι στην τρέλα απαντάμε με τρέλα. Και ποιος ξέρει πού θα σταματήσει; Ελέγχεται;

Η εξουσία. Γένους θηλυκού. Άτιμο πράγμα. Ξεχνάς, ξεπουλάς, ξεχαρβαλώνεσαι. Όλα στο ξε-. Κάποιος, από αυτούς που έχουν μετατραπεί σε ενέργεια, είναι πια μόνο ψυχή που ταξιδεύει στο σύμπαν χορεύοντας μπρος στο δίσκο του φεγγαριού και ίσως παρατηρώντας τη γη από μακριά, είχε πει: «Τον άνθρωπο τον βλέπεις στο μεθύσι, στον θάνατο και στην εξουσία». Άτιμο θηλυκό το τελευταίο. Συνώνυμη με την κατάχρηση, την υπερβολή, την αλαζονεία, την ξερολίαση,  τη σκληρότητα, τη βία, την μανία, την καταστροφή. Μαγεύει η εξουσία. Και ξεχνά και πιθανότητες και εξελίξεις.

Ένα αρσενικό ο πλανήτης που καθορίζεται μόνο από θηλυκά. Όχι από αυτά της γυναικείας θηλυκότητας, αλλά από εκείνα τα στριμμένα, αγάμητα, αιμοβόρικα, ηλίθια της  καταστροφής. Κρίμα.

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=5830

Είμαι χαζή, υπερχαζή σας λέω. Γιατί έπεσα στην παγίδα του φίλου μας, του Σταύρου και έτρεξα στην τράπεζα σε τρεις συγκεκριμένα -γιατί είναι πονηρός ο βλάχος -για να σώσω τις μικροοικονομίες μου, ειδοποίησα τη μανούλα μου επίσης να βγάλει εισιτήριο για τη Ρόδο πριν από την 25η Μαρτίου γιατί στην Αθήνα «θα καεί το πελεκούδι», απαγόρευσα στην κόρη μου να πετάξει τη Δευτέρα από Ρόδο - Αθήνα λέγοντάς της «παιδάκι μου, σπουδές θα βρεις, ζωές δεν πουλάνε στο Μοναστηράκι, δε θα πας πουθενά-πουθενά-πουθενά, εδώ θα μείνεις», φώναζε, ωρυόταν δεν με άκουγε, της ακύρωσα κρυφά και γω την πτήση, για να κάτσει στ’ αυγά της και άρχισα να σκέπτομαι ότι η «Αποκάλυψη του εκ Πάτμου Ιωάννη» θα μας κάνει πρωταγωνιστές. Δηλαδή, ως κατευθυνόμενο άτομο που είμαι, σκέφτηκα με το συνομωσιολογικό μυαλό μου ότι μέσα στα τόσα δεινά, θα βάλω και γω κάτι σε ένδυμα και υπόδημα και θα βγω εις τας τηλεοράσεις.

Ρεζίλι μ’έβγαλε ο φίλος μας. «Κυρία μαμά μου, μην στενοχωριέσαι, δεν είσαι τόσο πολύ χαζή, έχεις δρόμο ακόμα για τον πάτο» μού έλεγε η κόρη μου χθες χαμογελαστή και ασταμάτητα. «Αφού στο χω πει, είναι επικίνδυνη όταν πάει να σκεφτεί, θα μας βάλει καμιά φωτιά» συμπλήρωνε ο φωστήρας ο πιτσιρικάς. «Τι θα το κάνω κοριτσάκι μου τώρα το εισιτήριο που το έβγαλα αλαφιασμένη; Πάνε τα χρήματα. Καλά χάζεψες;» με αποπήρε η μανούλα μου. 

Μου τα χάλασε η αποκάλυψη του φίλου μας, μου τα χάλασε και το άρθρο της κυρίας Τσαλίκογλου. Τι μου κάνατε και οι δύο σας; Δυο ‘γονείς’ με διαφορετικό πρόσωπο και υπόσταση. Ο μεν με καυτηριάζει ‘παίζοντας’ το παιχνίδι μου, η δε με συμβουλεύει κοιτώντάς με, με στοργή στα μάτια. Γιατί με βγάζετε από την ηρεμία μου, από το καβούκι μου; Καλά είμαι κλεισμένη εδώ μέσα. Δεν παλεύω, δεν ταλαιπωρούμαι προσπαθώντας για κάτι, δεν κάνω όνειρα, δεν κάνω σχέδια, δεν περιμένω τίποτα, είμαι καλά πολύ καλά ευχαριστώ. Ε, δεν είμαι και πολύ χαρούμενη, αλλά… Τα άλλα που μου λέτε μου κάθονται κομματάκι ζόρικα. Αφήστε με να ζω στο πίστευε και μη ερεύνα. Αφήστε με να νοιώθω ότι βυθισμένη στη μικρή μου γωνιά, τούς έχω εξοφλήσει για τις ανάσες που παίρνω. Ναι, βρε αδελφέ, αφήστε με βολεμένη στο φόβο και στην άγνοια. Το άλλο θέλει κόπο, ψυχή, πείσμα και αντοχή. Θέλει εκπαίδευση από άτομα αυτοσεβάσμια και αναρχοαυτόνομα. Η αφεντιά μου γνώρισε τέτοιους, αλλά γοργά κάπου τους καταχώνιασε για να ζήσει ευκολότερα Εγώ θέλω να έχω αυτά τα λίγα, τα μικρά, τα όποια αποφασίσουν να μου δώσουν κάθε φορά.  Δε ζητάω πολλά. Αφού και την ίδια μου τη ζωή χαρισμένη τους την έχω. Και  ως καλό εξάρτημα της μηχανής τους τούς δίνω και δυο καλά ανταλλακτικά και «από άριστα υλικά». Ελπίζω δηλαδή να είναι καλά., όπως και εγώ.  Δεν πέφτει πάντα το μήλο κάτω από τη μηλιά. Πώς είπατε; «Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία». Για Κάλβους είμαστε τώρα; Εδώ ο κόσμος χάνεται…

Επιστρέφοντας χθες στο σπίτι, βλέπω το μικρό με κατακόκκινα μάγουλα. «Τι έπαθες πουλάκι μου, ψήθηκες στον ήλιο;» ρώτησα. «Όχι μάνα, πλακώθηκα με τον …», μου απαντά… Σιωπή … «Και μη μου πεις τίποτα, εντάξει; Έβγαλε βρώμα στο σχολείο και όταν τον ‘άδειασα’ μπροστά σε όλους, ήρθε απειλητικός κατά πάνω μου. Του είπα ‘τι κάνεις ρε μ…..’ και προτού προφτάσω να ολοκληρώσω μου έριξε μια σφαλιάρα. Τον έσπρωξα και του είπα ‘φύγε ρε δεν θέλω να πλακωθώ’, μού ρίξε μπουνιά στο σαγόνι και πλακωθήκαμε. Μόνο δυο καθηγητές τόλμησαν να μας χωρίσουν. Ο κύριος Ε. μού περιποιήθηκε το κεφάλι μου με μπεταντιν, γιατί είχε λίγο ματώσει...» . Ψαχούλεψα δυο καρούμπαλα στο κεφάλι, μια γρατζουνιά κάτω από το μάτι,  οργή στο βλέμμα. 

Τα δύο άκρα του φόβου: η απάθεια και η βία. Από την απόλυτη νάρκωση στην άγρια ανάνηψη χωρίς στόχο, όραμα, σχέδιο, ψυχή. 

«Μην τολμήσεις μάνα να μου πεις ότι μπορούσα να τον αποφύγω. Υπερασπίστηκα τον εαυτό μου» μου πετάει στα μούτρα ο μικρός και απομακρύνεται κατακόκκινος.

Όχι πουλάκι μου, καλά έκανες. Είτε έριξες πέντε και έφαγες δέκα, είτε το ανάποδο, σ’αυτούς που μπαίνουν σφήνα στη ζωή μας και μας αδικούν, χρωστάμε μια μπουνιά στα μούτρα. Είτε κυριολεκτικά, είτε μεταφορικά. Είναι θέμα αυτοεκτίμησης.

"Κώστας Λειβαδάς: η ήρεμη δύναμη" της Τζίνας Δαβιλά - πηγή:www.protagon.gr

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Είναι ο μοναδικός συνθέτης της γενιάς του που έχει ασχοληθεί τόσο συστηματικά με τη σύνθεση έχοντας χαρίσει πολλές επιτυχίες σε φίλους του τραγουδιστές και που δεν  γνωρίζει ο κόσμος. Από το «Νυχτοπαίδι» που ερμήνευσε το Τρίφωνο μέχρι τα μεγάλα σουξέ της Ελένης Τσαλιγοπούλου . Κάποιος παραγωγός τον αποκάλεσε «Φοίβο του έντεχνου».

«Κολακευτικός χαρακτηρισμός, αλλά δεν κάνουμε όλοι την ίδια δουλειά. Δεν έχω κάποια σχέση, όχι με το συγκεκριμένο Φοίβο - που γνώρισα τυχαία και διαπίστωσα ότι είναι μια χαρά άτομο- αλλά γενικώς με το ‘πακέτο’ γραψίματος ενός τραγουδιού. Δεν γράφω 500 τραγούδια το χρόνο, ούτε και ετοιμάζω άλλα, για να κυκλοφορήσουν σε 10 μέρες. Πιο πολύ τους μύθους μου κυνηγώ παρά την πίστα. Με τους δαίμονές μου παλεύω. Κάποια τραγούδια ξέφυγαν ερήμην μου. Ας πούμε το «Είν’ εντάξει μαζί μου» το είχε σχεδόν ξεχάσει η παραγωγή και μπήκε στο δίσκο την τελευταία στιγμή Όταν άλλοι επέλεγαν μια αστραφτερή και λουσάτη εικόνα, έπαιζα σε συναυλίες με τη Λήδα Χαλκιαδάκη του ντουέτου «Σπύρος & Λήδα». Τι σχέση έχω λοιπόν με όλο αυτό;»  

Τον ρωτώ πόσα χρήματα κερδίζονται από τα σουξέ που παίζονται παντού: «Τα ονόματα του σκυλάδικου έκαναν πλατινένιους δίσκους και έβγαλαν λεφτά. Η από δω όχθη είχε για πολλά χρόνια ξεχάσει να επιδιώκει το δικό της σόου. Ολάκερη μερίδα τραγουδιού από τραγουδοποιούς -μεγαθήρια που έχει ταξιδέψει το κοινό, έπαιζαν τα τελευταία 15 χρόνια σε 50 ή 60 παραστάσεις το χρόνο. Αν αναλογιστείς ότι από αυτές τις παραστάσεις ζουν τις 365 μέρες του χρόνου, καταλαβαίνεις ότι περισσότερο λειτούργημα και προσφορά κάνουν, παρά κατάχρηση ή κυνήγι χρήματος».

Ο λόγος του Κώστα είναι δηκτικός, ειλικρινής και αποκαθηλωτικός.  «Δεν ασχολείται κανείς με την περιφέρεια. Δεν υπάρχει προώθηση των νέων cd. Ούτε στα ραδιόφωνα, ούτε στον ημερήσιο τύπο, όπως γινόταν στο παρελθόν. Κρίμα γιατί υπάρχουν πολύ μερακλήδες ακροατές. Από την άλλη, έχεις δει ποτέ στην τηλεόραση να εμφανίζεται μια κατηγορία ανθρώπων που ασχολείται με την παραγωγή δίσκων διαρρηγνύοντας τα ιμάτιά της μπρος στις κάμερες, όπως κάνουν συνήθως διάφοροι; Δεν είδαμε ποτέ ένα διευθυντή δισκογραφικής εταιρείας να λέει ‘καταστρεφόμαστε από το downloading’. Υποτίθεται ότι η πειρατεία κλείνει το σπίτι μας, το δικό τους και άλλων 400 που ζουν από αυτή τη δουλειά. Είδες κάπου να ωρύονται;».

Του αντιλέγω ότι τα 20 ευρώ για ένα  cd είναι πολλά, τη στιγμή που σήμερα η νεολαία μετρά ακόμα και το 50λεπτο του ευρώ.

«Στο διαδίκτυο, ήμουν από τους πρώτους που διαμαρτυρήθηκαν ότι τα cd πωλούνταν σε υψηλές τιμές. Και επειδή έβλαπτε τη δουλειά μας και επειδή ήταν υπερβολικό. Τα 20 ευρώ είναι εξωφρενικά, αλλά από τα 20 ευρώ να πηγαίνεις στο τζάμπα και στον κακό ήχο των laptop, δεν είναι λύση. Τι παιδεία ακροατή πιστεύεις ότι μπορεί να δημιουργηθεί όταν χιλιάδες κομμάτια κατεβαίνουν στον υπολογιστή με κακό ήχο; Αυτό δεν είναι τέχνη. Το you tube είναι ένα θαυμάσιο αρχειακό εργαλείο για τους πιτσιρικάδες που κάνουν την πλάκα τους και δεν ζουν από τη μουσική. Η Μόνικα που είναι το εξαιρετικό φαινόμενο μιας τέτοιας δουλειάς, όταν έγινε σταρ, υπέγραψε συμφωνία με εταιρεία η οποία την εκπροσωπεί αμείλικτα και σε live και δισκογραφικά. Όλο αυτό με τα μηχανήματα που έχουν 5.000 κομμάτια,  μου θυμίζει ένα αγενές παιδί που πήγε σ’ένα ζαχαροπλαστείο και με το δάχτυλο του δοκίμασε βιαστικά όλα τα γλυκά, όπως έλεγε και ο Elvis Costello. Αποτέλεσμα; Δεν έχει γεύση!»

Τον ρωτώ πόσο πουλιέται το νέο του cd που ουσιαστικά λειτουργεί ως βιωματικό-ημερολογιακό: «Στα 9 ευρώ!» «Δεν είναι λίγα;», αναρωτιέμαι. «Μια χαρά είναι», μου απαντά. «Από αυτά θα πληρωθούν πέντε-δέκα  άνθρωποι. Σου φαίνεται ευτελές το ποσό, γιατί ένας καφές στοιχίζει και 7 ευρώ. Ακόμα και στο διαδίκτυο που κατεβαίνουν προς 0,80 λεπτά το ένα τραγούδι υπάρχει  καλός ήχος. Αν στις 200.000 views πολλαπλασιάσεις επί 0.80, θα δεις πόσα χρήματα θα μοιραστούμε. Από το κάθε τραγούδι δεν ζω μόνο εγώ, ζει και ο ηχολήπτης τα παιδιά του».      

Ο Κωστής δεν έχει πάψει να είναι παιδί του ηλεκτρικού τραγουδιού. «Τα ηλεκτρικό τραγούδι ξεχάστηκε πολλές φορές στην Ελλάδα και από τον κόσμο και από τους καλλιτέχνες και βασικά υπάρχει: α) όταν υπάρχει μια παρέα και ένα ιδεολογικό πρόσχημα, β) όταν μπορέσεις να κάνεις τον άλλο να ιδρώσει, να χορέψει να εκτονωθεί σωματικά γ) όταν του υπόσχεσαι ότι μετά την ακρόαση των 3 λεπτών και 32 δευτερολέπτων  μπορεί η ζωή του να γίνει καλύτερη και ευγενέστερη, του δίνεις την ελπίδα.

Τα 13 τραγούδια –ρεπορτάζ του Κώστα από το άλμπουμ «Κρατήσου από τη στάχτη» μοιάζουν να καλύπτουν το δελτίο των 8:00μμ. «Δεν γινόταν να μην ερμηνεύσω ο ίδιος προσωπικά. Τα κομμάτια είναι βιωματικά, σχεδόν ημερολογιακά» λέει.

Από τη στάχτη βρε Κωστή; Πώς να κρατηθώ;  «Διατήρησε τον εαυτό σου, πες από πού έρχεσαι και πού πας. Ζήσαμε την παρακμή, χρειαζόμαστε το νοικοκύρεμα. Το νοικοκύρεμα από πρόσωπα που ήταν ξανά στην εξουσία τσακίζοντας τους πιο αδύναμους, δε γίνεται. Ούτε μπορούν να μας κουνάνε το δαχτυλάκι. Επειδή είμαι επαγγελματίας-ακροατής, έχω την ευλογία να είμαι στον κόσμο μου. Πιστεύω ότι πρέπει να ξαναβρούμε το γείτονα, την ελπίδα, την πίστη, την συμπόνια, να πάψουμε να λέμε ότι δε φταίμε εμείς, αλλά οι άλλοι. Να ξαναβρούμε την ηθική και ψυχολογική μας πυξίδα».

Η συζήτηση μεταδόθηκε από τον Ρ/Σ «Παλμός 99.5» στις 27/2/11.

Πληροφορία: Ο Κώστας Λειβαδάς και η Ανδριάνα Μπάμπαλη στις 20/3/11 θα εμφανιστούν στην ελληνική κοινότητα τους Εδιμβούργου. Η παράσταση είναι ακουστική με τραγούδια από τις τελευταίες δισκογραφικές δουλειές των δύο καλλιτεχνών και με πινελιές από το παρελθόν σε τζαζ διασκευές του Κώστα

Μια μπουνιά στα μούτρα" της Τζίνας Δαβιλά πηγή www.protagon.gr

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Είμαι χαζή, υπερχαζή σας λέω. Γιατί έπεσα στην παγίδα του φίλου μας, του Σταύρου και έτρεξα στην τράπεζα σε τρεις συγκεκριμένα -γιατί είναι πονηρός ο βλάχος -για να σώσω τις μικροοικονομίες μου, ειδοποίησα τη μανούλα μου επίσης να βγάλει εισιτήριο για τη Ρόδο πριν από την 25η Μαρτίου γιατί στην Αθήνα «θα καεί το πελεκούδι», απαγόρευσα στην κόρη μου να πετάξει τη Δευτέρα από Ρόδο - Αθήνα λέγοντάς της «παιδάκι μου, σπουδές θα βρεις, ζωές δεν πουλάνε στο Μοναστηράκι, δε θα πας πουθενά-πουθενά-πουθενά, εδώ θα μείνεις», φώναζε, ωρυόταν δεν με άκουγε, της ακύρωσα κρυφά και γω την πτήση, για να κάτσει στ’ αυγά της και άρχισα να σκέπτομαι ότι η «Αποκάλυψη του εκ Πάτμου Ιωάννη» θα μας κάνει πρωταγωνιστές. Δηλαδή, ως κατευθυνόμενο άτομο που είμαι, σκέφτηκα με το συνομωσιολογικό μυαλό μου ότι μέσα στα τόσα δεινά, θα βάλω και γω κάτι σε ένδυμα και υπόδημα και θα βγω εις τας τηλεοράσεις.

Ρεζίλι μ’έβγαλε ο φίλος μας. «Κυρία μαμά μου, μην στενοχωριέσαι, δεν είσαι τόσο πολύ χαζή, έχεις δρόμο ακόμα για τον πάτο» μού έλεγε η κόρη μου χθες χαμογελαστή και ασταμάτητα. «Αφού στο χω πει, είναι επικίνδυνη όταν πάει να σκεφτεί, θα μας βάλει καμιά φωτιά» συμπλήρωνε ο φωστήρας ο πιτσιρικάς. «Τι θα το κάνω κοριτσάκι μου τώρα το εισιτήριο που το έβγαλα αλαφιασμένη; Πάνε τα χρήματα. Καλά χάζεψες;» με αποπήρε η μανούλα μου. 

Μου τα χάλασε η αποκάλυψη του φίλου μας, μου τα χάλασε και το άρθρο της κυρίας Τσαλίκογλου. Τι μου κάνατε και οι δύο σας; Δυο ‘γονείς’ με διαφορετικό πρόσωπο και υπόσταση. Ο μεν με καυτηριάζει ‘παίζοντας’ το παιχνίδι μου, η δε με συμβουλεύει κοιτώντάς με, με στοργή στα μάτια. Γιατί με βγάζετε από την ηρεμία μου, από το καβούκι μου; Καλά είμαι κλεισμένη εδώ μέσα. Δεν παλεύω, δεν ταλαιπωρούμαι προσπαθώντας για κάτι, δεν κάνω όνειρα, δεν κάνω σχέδια, δεν περιμένω τίποτα, είμαι καλά πολύ καλά ευχαριστώ. Ε, δεν είμαι και πολύ χαρούμενη, αλλά… Τα άλλα που μου λέτε μου κάθονται κομματάκι ζόρικα. Αφήστε με να ζω στο πίστευε και μη ερεύνα. Αφήστε με να νοιώθω ότι βυθισμένη στη μικρή μου γωνιά, τούς έχω εξοφλήσει για τις ανάσες που παίρνω. Ναι, βρε αδελφέ, αφήστε με βολεμένη στο φόβο και στην άγνοια. Το άλλο θέλει κόπο, ψυχή, πείσμα και αντοχή. Θέλει εκπαίδευση από άτομα αυτοσεβάσμια και αναρχοαυτόνομα. Η αφεντιά μου γνώρισε τέτοιους, αλλά γοργά κάπου τους καταχώνιασε για να ζήσει ευκολότερα Εγώ θέλω να έχω αυτά τα λίγα, τα μικρά, τα όποια αποφασίσουν να μου δώσουν κάθε φορά.  Δε ζητάω πολλά. Αφού και την ίδια μου τη ζωή χαρισμένη τους την έχω. Και  ως καλό εξάρτημα της μηχανής τους τούς δίνω και δυο καλά ανταλλακτικά και «από άριστα υλικά». Ελπίζω δηλαδή να είναι καλά., όπως και εγώ.  Δεν πέφτει πάντα το μήλο κάτω από τη μηλιά. Πώς είπατε; «Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία». Για Κάλβους είμαστε τώρα; Εδώ ο κόσμος χάνεται…

Επιστρέφοντας χθες στο σπίτι, βλέπω το μικρό με κατακόκκινα μάγουλα. «Τι έπαθες πουλάκι μου, ψήθηκες στον ήλιο;» ρώτησα. «Όχι μάνα, πλακώθηκα με τον …», μου απαντά… Σιωπή … «Και μη μου πεις τίποτα, εντάξει; Έβγαλε βρώμα στο σχολείο και όταν τον ‘άδειασα’ μπροστά σε όλους, ήρθε απειλητικός κατά πάνω μου. Του είπα ‘τι κάνεις ρε μ…..’ και προτού προφτάσω να ολοκληρώσω μου έριξε μια σφαλιάρα. Τον έσπρωξα και του είπα ‘φύγε ρε δεν θέλω να πλακωθώ’, μού ρίξε μπουνιά στο σαγόνι και πλακωθήκαμε. Μόνο δυο καθηγητές τόλμησαν να μας χωρίσουν. Ο κύριος Ε. μού περιποιήθηκε το κεφάλι μου με μπεταντιν, γιατί είχε λίγο ματώσει...» . Ψαχούλεψα δυο καρούμπαλα στο κεφάλι, μια γρατζουνιά κάτω από το μάτι,  οργή στο βλέμμα. 

Τα δύο άκρα του φόβου: η απάθεια και η βία. Από την απόλυτη νάρκωση στην άγρια ανάνηψη χωρίς στόχο, όραμα, σχέδιο, ψυχή. 

«Μην τολμήσεις μάνα να μου πεις ότι μπορούσα να τον αποφύγω. Υπερασπίστηκα τον εαυτό μου» μου πετάει στα μούτρα ο μικρός και απομακρύνεται κατακόκκινος.

Όχι πουλάκι μου, καλά έκανες. Είτε έριξες πέντε και έφαγες δέκα, είτε το ανάποδο, σ’αυτούς που μπαίνουν σφήνα στη ζωή μας και μας αδικούν, χρωστάμε μια μπουνιά στα μούτρα. Είτε κυριολεκτικά, είτε μεταφορικά. Είναι θέμα αυτοεκτίμησης.

protagon 05

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Μας έδειξες τις γάμπες σου, τι άλλο θέλεις;" της Τζίνας Δαβιλά-πηγή www.protagon.gr

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57 

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.proswpa&id=5633

 Οι γάμπες της Λάσκαρη ήταν οι πιο όμορφες της Ελλάδας, έλεγαν όταν ήμουν πιτσιρίκα. Οι γάμπες της Μελίνας* ήταν το στοιχείο της αιώνιας γυναικείας θηλυκότητας που ακολούθησαν διαδρομές πρωτόγνωρες, ατίθασες, ανατρεπτικές, μαχητικές, πεισματάρικες, μοναδικά ερωτικές. Άλλης πάστας γυναίκα, άλλης κοπής.

Λίγο πολύ είναι γνωστή η ζωή της Μελίνας, οι αγώνες της, η υγιής τρέλα της, το ατρόμητο του χαρακτήρα της. Στην κόψη του ξυραφιού, έτσι βάδιζε και – πώς τα κατάφερνε- έβγαινε νικήτρια. Έτσι μου ‘ρχεται να πω νικητής! Η ψυχή δεν έχει φύλο, δεν είναι καν ουδετέρου γένους! Είναι από κείνο το σπάνιο υλικό των λιγοστών που μιλούν, γελούν, τραγουδούν, χορεύουν, αγκαλιάζουν και την ίδια στιγμή καυτηριάζουν, σφάζουν με το βαμβάκι, ακροβατούν στο σκοινί και είτε έτσι, είτε αλλιώς, νικούν. Η Μελίνα της καρδιάς μας θαρραλέα, ντόμπρα και παθιασμένα εξέφρασε ό,τι οι άνδρες της γενιάς της και της πολιτικής ψιθύριζαν με σφιγμένα χείλη. Μπροστά σε βρετανική τηλεοπτική κάμερα μέσα στο βρετανικό μουσείο προς έκπληξη εκατομμυρίων τηλεθεατών δήλωσε: «Φέρτε τα μάρμαρα του Παρθενώνα πίσω». Η Μελίνα, που δεν της επέτρεψαν να μπει στη Βουλή, γιατί φορούσε φόρεμα. Στη Μελίνα που όταν τόλμησε να μιλήσει στη Βουλή τής πέταξαν στα μούτρα: «Καλά, μας έδειξες τις γάμπες σου, θέλεις να μιλήσεις κιόλας; Τι έχεις εσύ να πεις;»**.

«Ο Νεοέλληνας επιθυμεί να είναι ανώτερος από τον άλλον. Ό,τι ελάττωμα έχει ο συνάνθρωπός του το υπερβάλλει προκειμένου να δείξει τη δική του υπεροχή. […] Θυμάμαι όταν έκανα τα σκηνικά-κοστούμια στη Μήδεια με τη Μαρία Κάλλας, για την Επίδαυρο, η Λυρική Σκηνή τα δάνεισε αργότερα στην Σκάλα του Μιλάνου για την ίδια παράσταση. Το περιβάλλον μου κάθε άλλο παρά ευχάριστα σχολίασε το γεγονός. Γιατί αυτός, και όχι εγώ ρωτούν τον εαυτό τους, όταν κάποιος του σιναφιού πετύχει κάτι» λέει ο Γιάννης Τσαρούχης στο βιβλίο του «Μάτην Ωνείδισαν Την Ψυχή Μου» από τις εκδόσεις Καστανιώτη (σελ. 86, από συνομιλία του εκλιπόντος με την Ελένη Γαλάνη στην «Καθημερινή» την 1/1/88).

Α ρε έλληνα που σε τρέφει η διχόνοια, η ζήλεια, η μικροψυχία, η κουτοπονηριά, ο ηλίθιος εγωκεντρισμός σου. Όπου πρέπει να υποταχθείς και να πάρεις μαθήματα, πετάς τη βλακεία σου γιατί δεν πληρώνεις γι’ αυτήν. Και πιστεύεις ότι είσαι και έξυπνος. Όταν υπάρχει πρόσωπο που σε παίζει στα ίσα και καλύτερα από σένα, τότε συσπειρώνεσαι ακόμα και με τους εχθρούς σου. Το ίδιο μου είχε πει πριν από ενάμιση χρόνο στον «Παλμό» και ο Θάνος Μικρούτσικος: «Η υπουργία μου στο Πολιτισμού ήταν χωρισμένη σε δύο περιόδους: στην πρώτη που πασοκτζήδες, νεοδημοκράτες και λοιποί έγιναν ένα και έλεγαν στον Ανδρέα Παπανδρέου ‘τι ξέρει αυτός από πολιτισμό και υπουργεία; Είναι άσχετος’ και η δεύτερη που το πήραν απόφαση και με άφησαν στην ησυχία μου να κάνω ό,τι θεωρούσα δημιουργικό».

Η Μελίνα είχε πει πως χωρίς τον πολιτισμό μας είμαστε ο κανείς. Αναζητώ την μαγκιά της γύρω μου. Όχι μόνο στον Πολιτισμό, παντού. Το κέφι της, τις πληρωμένες απαντήσεις της, τον ερωτισμό της, την χωρίς μισόλογα αλήθεια της… Σε άνδρες και σε γυναίκες, πολιτικούς και αναγνωρίσιμους. Δε θα ισοπεδώσω τα πάντα αρνούμενη ότι υπάρχουν φάροι, αλλά είναι ελάχιστοι στη θαλασσοταραχή. Και πρέπει να αντιμετωπίσουν όλοι το ίδιο πρόβλημα: τα παράσιτα.

*Σήμερα συμπληρώνονται 17 χρόνια από τον φυσικό θάνατό της.

**Από την εκπομπή «Η μηχανή του χρόνου» με τον Χρίστο Βασιλόπουλο-μέρος β΄

Sorry καρναβάλι δεν σε γουστάρω" της Τζίνας Δαβιλά - πηγή: www.protagon.gr

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.dolce&id=5502

Από τις χειρότερες μου γενικώς είναι οι κραιπάλες. Αυτή, φίλοι μου, η Τσικνοπέμπτη με ό,τι συνεπάγεται και η αλλοφροσύνη για τους καρνάβαλους, τις στολές, τα μασκαρέματα κλπ, είναι πολύ ψιλά γράμματα για μένα. Ούτε τα καταλαβαίνω, ούτε και επιθυμώ να μπω στη διαδικασία πια για να ασχοληθώ μαζί τους.

Πριν από 20 χρόνια βρέθηκα στο καρναβάλι της Πάτρας. Όλοι γελούσαν, κοιτούσαν εκστασιασμένοι λες και είχαν πιει μια νταμιτζάνα κρασί και έβλεπαν το θεό Διόνυσο, φώναζαν και τραγουδούσαν. Από την πλευρά μου στεκόμουν σαν ξεθωριασμένο αγγούρι, μαραμένο και άχρωμο παρακολουθώντας το αλαλούμ. Η μόνη ευχαρίστηση που ένοιωθα ήταν αν έμπαινα στην ψυχή των χορευτών. Ναι, μάλιστα, αυτοί είχαν να κάνουν κάτι να προετοιμάσουν, να διασκεδάσουν να ξεδώσουν. Οι άλλοι; Έβλεπαν στοιβαγμένοι στις άκρες του δρόμου και αφήνιαζαν. Όταν πια έσκασαν μύτη και τα κάρα με τις / την – δεν καλοθυμάμαι- γυμνόστηθες, ε τότε έδεσε το γλυκό. «Βγάλτα όλα μανάρι μου, κορμάρα μου, πού ήσουνα κρυμμένη εσύ…» φώναζαν οι αντρούκλες. Όλο αυτό το πράγμα με κάνει να γελώ, αφ’ ενός, να θέλω να λακίσω αφ’ ετέρου.

Το καρναβάλι είναι ό,τι λέει το όνομά του. Κ α ρ ν α β α λ ι. Αυτό το κατά παραγγελία ξεφάντωμα, που όλοι ξαφνικά γίνονται ευτυχείς και τραγουδούν, με αφήνει αδιάφορη. Στο καρναβάλι και στο κάθε καρναβάλι θα περάσουν καλά εκείνοι που όπου και να πάνε θα βρουν τους ρυθμούς τους και θα περάσουν καλά. Αφήστε που δεν μπορώ να καταλάβω τι σόι ηδονή βρίσκουν, αν ντυθούν σεξουάλες, αδερφές, διαβολάκια, μωρά, τσιγγάνες, Ναπολέοντες, πειρατές, πριγκίπισσες, νεράιδες. Μου φαίνεται τόσο γελοίο όλο αυτό. Θες, πουλάκι μου, να είσαι κάτι άλλο; Κάντο να τελειώνουμε! Λένε ότι ντύνεσαι αυτό που θα επιθυμούσες να είσαι. Μια απόφαση είναι: ας γίνουμε ο καθένας μας αυτό που επιθυμεί. Αν ξέρουμε δηλαδή τι ακριβώς επιθυμούμε να είμαστε. Γιατί εδώ έχουμε ένα ουσιαστικό ζήτημα: δεν ξέρουμε ούτε ποιοι είμαστε, ούτε τι ακριβώς θέλουμε να είμαστε. Για αυτό και βολοδέρνουμε σαν τα αγρίμια κλεισμένα στα κλουβιά. Είμαστε λίγο απατεώνες, λίγο έντιμοι, λίγο ανέντιμοι, λίγο ευαίσθητοι, λίγο αναίσθητοι, λίγο ελεύθεροι, λίγο αληθινοί, λίγο ψεύτικοι. Αυτό το λίγο- λίγο, όμως, από δω και από κει, όπως λέει και ο Άρης Δαβαράκης, «μιλάμε είναι μεγάλη πονηριά… είναι ναυάγιο στη στεριά».  Ας αποφασίσουμε, λοιπόν: μασκαράδες όλο το χρόνο και ελεύθεροι πέντε μέρες- ως κακά αντίτυπα της αυθεντικής έκδοσης- ή ο εαυτός μας όλο το χρόνο και ισορροπημένοι με το μέσα μας;