http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=5830

Είμαι χαζή, υπερχαζή σας λέω. Γιατί έπεσα στην παγίδα του φίλου μας, του Σταύρου και έτρεξα στην τράπεζα σε τρεις συγκεκριμένα -γιατί είναι πονηρός ο βλάχος -για να σώσω τις μικροοικονομίες μου, ειδοποίησα τη μανούλα μου επίσης να βγάλει εισιτήριο για τη Ρόδο πριν από την 25η Μαρτίου γιατί στην Αθήνα «θα καεί το πελεκούδι», απαγόρευσα στην κόρη μου να πετάξει τη Δευτέρα από Ρόδο - Αθήνα λέγοντάς της «παιδάκι μου, σπουδές θα βρεις, ζωές δεν πουλάνε στο Μοναστηράκι, δε θα πας πουθενά-πουθενά-πουθενά, εδώ θα μείνεις», φώναζε, ωρυόταν δεν με άκουγε, της ακύρωσα κρυφά και γω την πτήση, για να κάτσει στ’ αυγά της και άρχισα να σκέπτομαι ότι η «Αποκάλυψη του εκ Πάτμου Ιωάννη» θα μας κάνει πρωταγωνιστές. Δηλαδή, ως κατευθυνόμενο άτομο που είμαι, σκέφτηκα με το συνομωσιολογικό μυαλό μου ότι μέσα στα τόσα δεινά, θα βάλω και γω κάτι σε ένδυμα και υπόδημα και θα βγω εις τας τηλεοράσεις.

Ρεζίλι μ’έβγαλε ο φίλος μας. «Κυρία μαμά μου, μην στενοχωριέσαι, δεν είσαι τόσο πολύ χαζή, έχεις δρόμο ακόμα για τον πάτο» μού έλεγε η κόρη μου χθες χαμογελαστή και ασταμάτητα. «Αφού στο χω πει, είναι επικίνδυνη όταν πάει να σκεφτεί, θα μας βάλει καμιά φωτιά» συμπλήρωνε ο φωστήρας ο πιτσιρικάς. «Τι θα το κάνω κοριτσάκι μου τώρα το εισιτήριο που το έβγαλα αλαφιασμένη; Πάνε τα χρήματα. Καλά χάζεψες;» με αποπήρε η μανούλα μου. 

Μου τα χάλασε η αποκάλυψη του φίλου μας, μου τα χάλασε και το άρθρο της κυρίας Τσαλίκογλου. Τι μου κάνατε και οι δύο σας; Δυο ‘γονείς’ με διαφορετικό πρόσωπο και υπόσταση. Ο μεν με καυτηριάζει ‘παίζοντας’ το παιχνίδι μου, η δε με συμβουλεύει κοιτώντάς με, με στοργή στα μάτια. Γιατί με βγάζετε από την ηρεμία μου, από το καβούκι μου; Καλά είμαι κλεισμένη εδώ μέσα. Δεν παλεύω, δεν ταλαιπωρούμαι προσπαθώντας για κάτι, δεν κάνω όνειρα, δεν κάνω σχέδια, δεν περιμένω τίποτα, είμαι καλά πολύ καλά ευχαριστώ. Ε, δεν είμαι και πολύ χαρούμενη, αλλά… Τα άλλα που μου λέτε μου κάθονται κομματάκι ζόρικα. Αφήστε με να ζω στο πίστευε και μη ερεύνα. Αφήστε με να νοιώθω ότι βυθισμένη στη μικρή μου γωνιά, τούς έχω εξοφλήσει για τις ανάσες που παίρνω. Ναι, βρε αδελφέ, αφήστε με βολεμένη στο φόβο και στην άγνοια. Το άλλο θέλει κόπο, ψυχή, πείσμα και αντοχή. Θέλει εκπαίδευση από άτομα αυτοσεβάσμια και αναρχοαυτόνομα. Η αφεντιά μου γνώρισε τέτοιους, αλλά γοργά κάπου τους καταχώνιασε για να ζήσει ευκολότερα Εγώ θέλω να έχω αυτά τα λίγα, τα μικρά, τα όποια αποφασίσουν να μου δώσουν κάθε φορά.  Δε ζητάω πολλά. Αφού και την ίδια μου τη ζωή χαρισμένη τους την έχω. Και  ως καλό εξάρτημα της μηχανής τους τούς δίνω και δυο καλά ανταλλακτικά και «από άριστα υλικά». Ελπίζω δηλαδή να είναι καλά., όπως και εγώ.  Δεν πέφτει πάντα το μήλο κάτω από τη μηλιά. Πώς είπατε; «Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία». Για Κάλβους είμαστε τώρα; Εδώ ο κόσμος χάνεται…

Επιστρέφοντας χθες στο σπίτι, βλέπω το μικρό με κατακόκκινα μάγουλα. «Τι έπαθες πουλάκι μου, ψήθηκες στον ήλιο;» ρώτησα. «Όχι μάνα, πλακώθηκα με τον …», μου απαντά… Σιωπή … «Και μη μου πεις τίποτα, εντάξει; Έβγαλε βρώμα στο σχολείο και όταν τον ‘άδειασα’ μπροστά σε όλους, ήρθε απειλητικός κατά πάνω μου. Του είπα ‘τι κάνεις ρε μ…..’ και προτού προφτάσω να ολοκληρώσω μου έριξε μια σφαλιάρα. Τον έσπρωξα και του είπα ‘φύγε ρε δεν θέλω να πλακωθώ’, μού ρίξε μπουνιά στο σαγόνι και πλακωθήκαμε. Μόνο δυο καθηγητές τόλμησαν να μας χωρίσουν. Ο κύριος Ε. μού περιποιήθηκε το κεφάλι μου με μπεταντιν, γιατί είχε λίγο ματώσει...» . Ψαχούλεψα δυο καρούμπαλα στο κεφάλι, μια γρατζουνιά κάτω από το μάτι,  οργή στο βλέμμα. 

Τα δύο άκρα του φόβου: η απάθεια και η βία. Από την απόλυτη νάρκωση στην άγρια ανάνηψη χωρίς στόχο, όραμα, σχέδιο, ψυχή. 

«Μην τολμήσεις μάνα να μου πεις ότι μπορούσα να τον αποφύγω. Υπερασπίστηκα τον εαυτό μου» μου πετάει στα μούτρα ο μικρός και απομακρύνεται κατακόκκινος.

Όχι πουλάκι μου, καλά έκανες. Είτε έριξες πέντε και έφαγες δέκα, είτε το ανάποδο, σ’αυτούς που μπαίνουν σφήνα στη ζωή μας και μας αδικούν, χρωστάμε μια μπουνιά στα μούτρα. Είτε κυριολεκτικά, είτε μεταφορικά. Είναι θέμα αυτοεκτίμησης.