Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2011
Αρλέτα - Μπαρ το ναυάγιο
Την Κυριακη 2 Οκτ. η Αρλέτα στον "Παλμό 99.5" και στις "Μουσικές Αναδύσεις"
στις 12:00μμ , ζωντανά: www.palmos-fm.gr
http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57
Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011
Metallica - Nothing Else Matters: Official Music Video [1080p]
http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57
Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011
"Τσίρκο η Ελλάς" της Τζίνας Δαβιλά www.protagon.gr
http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57
Πάντα διαχρονικός ο Καμπανέλλης. Ζωντανός, σύγχρονος, άμεσος και γήινος. Σαν τα μεγάλα συναισθήματα, τις μεγάλες αγάπες, τις λύπες που σκίζουν την ψυχή, την ελπίδα που αχνοφέγγει και δημιουργεί ουράνιο τόξο. Από το κλάμα έρχεται η αναγέννηση, από την λύπη γεννιέται η χαρά.
1973: «Το Μεγάλο μας Τσίρκο» του ελληνικού θεάτρου χτύπησε κατάμουτρα την χούντα. Καρέζη, Κοζάκος, ο καταυλακιώτης Παπαγιαννόπουλος, ο μοναδικός Ξυλούρης, ο συναισθηματικός και ανένταχτος πολιτικά και ιδεολογικά Ξαρχάκος. Κι όμως από κει και μόνο καταλαβαίνεις ότι ο Ξαρχάκος δεν θα υπέγραφε ποτέ κάτι που δεν θα είχε αξία διαχρονικά ελληνική. Έργο που θεωρείται ιστορικό βιβλίο γραμμένο με απλότητα, αμεσότητα, αλήθεια και ψυχή. Με θάρρος που σου σηκώνει την τρίχα. Με αποκαλυπτικές αλήθειες που σε κάνουν να έχεις εμπιστοσύνη μόνο στην κρίση σου, σε ό,τι βλέπουν και διαβάζουν τα μάτια σου, σε ό,τι ακούν τ’ αυτιά σου. Μια ζωή στο λούκι, μια ζωή στην γκρίνια, μια ζωή στο ψέμα, μια ζωή ο έλληνας στο λίγο, το ξεροκόμματο που του πλάσαραν ως το υπέρτατο αγαθό. Σε μόνιμη οσφυοκαμπτική και καρπαζοεισπρακτική θέση. Με ένα πρόθυμο στόμα να λέει «ναι, ναι, yes, yes, oui, oui, jawohl, jawohl». Από τον καιρό που ο Δημοσθένης ήταν ο αντιδραστικός στον επεκτατισμό του Φιλίππου και τον απέρριπταν οι Αθηναίοι μέχρι τον εμφύλιο που έλληνας έβγαζε το μάτι του σκοτωμένου έλληνα και το έδινε στο ζωντανό αδελφό του να το φάει. Η διχόνοια τσάκισε τούτο το λαό, μόλις έκανε να υψώσει το κεφάλι. Και οι θεοί, ημίθεοι, σωτήρες και λυτρωτές με το προσωπείο της Αγγλίας, Γαλλίας, Γερμανίας, Αυστρίας, Αμερικής. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το «ευχαριστώ» του Σημίτη στην κρίση των Ιμίων. Να δούμε τώρα στην αναμενόμενη κρίση του Καστελλόριζου, ποιος θα βγει να ευχαριστήσει ποιον; Ποιος θα βγει να χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι κολοκοτρωνέϊκα και να κόψει το βήχα σε ποιον; Ποιος έχει τους όρχεις να το κάνει; Ο Τεν-Τεν, ο κυκνοπούλειος γαμπρός, ή ο συμπαθέστατος Λούης που σε μια νύχτα άσπρα έκανε τα μαλλιά;
Ούτε μάθαμε τελικά ποιοι είμαστε και πώς συμπεριφερθήκαμε ως Έλληνες σε αυτόν τον τόπο. Ούτε ασχοληθήκαμε με τον Ιστορία μας, την αληθινή ιστορία μας. Πετούσαμε πέντε μπούρδες στα μαθητόπαιδα και νομίζαμε πως κάναμε και έργο. Ο έλληνας, που αντικατοπτρίζεται στο πρόσωπο του καραγκιόζη, που του πέταξαν τα δάνεια και ενθουσιάστηκε. Ο Καραγκιόζης περίμενε όμως ανέκαθεν την καρπαζιά. Το ξυπνοπούλι, ο αφελής ο νεοέλληνας θεώρησε πως θα τον βραβεύσουν και από πάνω; Αλήθεια, σε ποιον θα έδιναν τη δυνατότητα να ζήσει το όνειρό του και θα το αρνιόταν; Μόνο που η ‘φυλακή’ που υπέγραφε κάθε φορά ήταν περισσότερο ανήλιαγη και από το μπουντρούμι του Παλαμηδίου. Στον σκλαβωμένο, πεινασμένο, ταλαιπωρημένο, όταν πετάξεις ξεροκόμματα, σου κάνει υποκλίσεις. Και σε αυτό το βρώμικο παιχνίδι δεν είναι συμμέτοχος μόνο ο απλός πολίτης περισσότερο ή λιγότερο λόγω αφέλειας ή κουτοπονηριάς, αλλά είναι βαθιά χωμένος και ο εκάστοτε πολιτικός που έβγαζε το σκασμό λέγοντας πάντα «ναι, ναι, yes, yes, oui, oui, jawohl, jawohl».
Δεν είμαστε και η καλύτερη φάρα. Όποιος διαβάζει από μόνος του ιστορία ξέρει τι λέω. Αλλά μιας και απεδείχθη η «πλατεία των αγανακτισμένων» μια οπή εις το ύδωρ, ας το πάρουμε αλλιώς. Μια ζωή ακολουθούσαμε ό,τι μας έλεγαν οι «φίλοι» μας. «ναι, ναι, yes, yes, oui, oui, jawohl, jawohl». Εκτός από το «όχι, όχι, no, no», αλλά ίσως έτσι, όπως προτείνει ο αληθινός φιλέλληνας μαέστρος Ρικάρντο Μούτι : «Ή περιχαρακώνετε τα σύνορά σας, αποκτώντας εσωστρέφεια, ή πρωταγωνιστείτε δυναμικά σε μια εκστρατεία διεθνοποίησης σας […] Ευρώπη χωρίς Ελλάδα ίσον βαρβαρότητα.. Στον αρχαιοελληνικό πολιτισµό βασίζεται ολόκληρο το οικοδόµηµα του δυτικού κόσµου. Και σε µια εποχή που υπάρχει αυξηµένο ενδιαφέρον γι’ αυτόν, η Ελλάδα είναι αναγκαία όσο ποτέ...».
«Έχεις νύχια να ξυστείς; Ξύσου!» μου έλεγε ο πατέρας μου. Αν θέλουμε να κάνουμε κάτι για τους εαυτούς μας (από τους κουστουμάτους δεν περιμένω τίποτα), ας ξυπνήσουμε από την κατάθλιψη με ‘όπλα’ τη γνώση και τον πολιτισμό. Μια πρόταση είναι, αν έχετε κάτι άλλο κατά νου, προτείνετέ το, εδώ είμαστε. Η κατάθλιψη και ο τρόμος είναι τα απαραίτητα χάπια πριν την πλήρη χειραγώγηση. Ε, ας μην τα καταπιούμε!
Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2011
ΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΝΟΜΟΣ ΔΙΑΣΦΑΛΙΖΕΙ ΜΟΝΟ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ ΜΑΣ" ΙΣΧΥΡΙΖΕΤΑΙ Ο κ ΜΠΕΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΝΟΜΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ
http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57
"H δικαίωση delenda est" της Τζίνας Δαβιλά www.protagon.gr
http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57
Θυμάμαι τον ψυχρό χώρο του Ευαγγελισμού πριν από δεκαέξι χρόνια που ομόρφαινε μόνο και μόνο γιατί σε κάποιο από τα δωμάτια ήταν για μερικές μέρες ο πατέρας μου. Δεν ήθελα ποτέ να συνδέσω τους δρόμους της Αθήνας με θλιβερά γεγονότα, τότε. Αργότερα, έμαθα πως η πίκρα και η χαρά πάνε μαζί, πλάι-πλάι.
Στο ίδιο δωμάτιο με τον πατέρα μου ήταν και ένας κύριος περασμένα ενενήντα. Τα’χε χαμένα ο ταλαίπωρος, γιατί στα καλά καθούμενα μέσα στην ανημποριά του μάζευε δυνάμεις και φώναζε: «Αφροδίτηηηηη»! Ξεσηκωνόμασταν όλοι οι παρόντες και παραπλήσιοι σε κάθε ξεφωνητό, μετά το πήραμε απόφαση και όταν φώναζε την Αφροδίτη, εκείνη ερχόταν με βήμα αγέρωχο και παγωνίσιο, καμαρωτή – καμαρωτή και αεράτη σαν Καρυάτιδα και του έλεγε: «έλα μπαμπά, εδώ είμαι».
Ο παππούς έλεγε συνήθως ασυναρτησίες, φώναζε ξαφνικά με τρόπο ηρωικό την Αφροδίτη και για τους νεότερους του θαλάμου ήταν η αστεία εκδοχή της νοσηλείας: ο ενενηντάχρονος, ψηλόλιγνος ασθενής με την αδυναμία στην όμορφη κόρη του. Που και που ο παππούς όμως έλεγε και καμιά αλήθεια. Εκεί, λοιπόν, που καθόταν και σε κοιτούσε βαθιά στα μάτια μην μπορώντας να καταλάβεις αν έβλεπε εσένα ή κάποιο άγγελο με την ρομφαία, από τα κάπως γερασμένα χείλη του παρ’όλα τα ενενήντα του χρόνια, έβγαιναν σοφίες. Μία θυμάμαι χαρακτηριστικά: «παιδί μου, μην ζητήσεις στη ζωή σου ποτέ την δικαίωση. Θα δυστυχήσεις».
Ο παππούς πέθανε, δεν θυμάμαι αν ήταν πριν ή μετά τον μπαμπά μου. Με την κόρη του την Αφροδίτη γίναμε φίλες. Ξέρεις από αυτές που τα λένε μια φορά στα δύο-τρία χρόνια, αλλά που είναι σαν να τα λένε συχνά. Η «καρυάτιδα» σήμερα εξακολουθεί να είναι αγέρωχη, περήφανη, επιβλητική, γυναικάρα στα 75 της. Η ζωή της είναι μια περιπέτεια με δυο επεισοδιακούς γάμους, δύο ακόμα πιο επεισοδιακά διαζύγια, με πείσμα και τσαγανό από την πλευρά της, με θυμό και αγανάκτηση συχνά από την πλευρά των άλλων. «Ο πατέρας μου ήταν σοφός», μου λέει συχνά. «Γιατί δεν ηρεμείς λίγο;», τη ρωτώ. «Γιατί το να ζεις μια ζωή χωρίς τη δικαίωση σε αγριεύει», μου απαντά. Νοιώθω σαν να κυνηγάει την ουρά της. Προσπαθεί για κάτι, αλλά ποτέ δεν το καταφέρνει. Κι όμως, είναι έξυπνη, όμορφη, επιτυχημένη, ευκατάστατη, καλλιεργημένη και με άδεια ψυχή. Τι άραγε της λείπει;
Όσο δυνατός και αυτόνομος, ανεξάρτητος και αυτάρκης και να είναι κάποιος, θέλει τη δικαίωση. Όσο και αν το΄χει δουλέψει μέσα του ότι δεν αξίζει να την περιμένει, ενδόμυχα την αποζητά. Σαν το πρωινό τσιγάρο ή τον καφέ. Θέλει την καλή κουβέντα, θέλει το ευχαριστώ. Όχι να το ακούσει, να το εισπράξει ως συναίσθημα. Έχει ανάγκη να εννοηθεί, όχι απλά να προφερθεί. Να το δείξει, να το κάνει δικό του και να στο μεταδώσει. Σπάνιο, πολύ σπάνιο. Τα λόγια τα μεγάλα δεν έχουν αξία. Αξία έχουν οι πράξεις. Και η δυστυχία που έλεγε ο παππούλης ήταν ακριβώς αυτή: να περιμένεις να σου αποδώσουν οι άλλοι αυτό που σου αξίζει, ή πιστεύεις ότι σου αξίζει. Το ζητούμενο είναι να γίνεται το καλό, το δημιουργικό, το αποδοτικό για το άτομο και το σύνολο. Και να μην σπάνε τα φτερά. «Εκείνος που τιμάται από τους άλλους γίνεται δημιουργικότερος, εκείνος που περιφρονείται, μαραίνεται» έλεγε ο σύριος Ιάμβλιχος. Ε, αρκετά μαράθηκαν, παραγκωνίστηκαν, ποδοπατήθηκαν ή αγνοήθηκαν εκείνοι που έπραξαν το καλό. Ώρα πια για να τους αναζητήσουμε και να τους τοποθετήσουμε εκεί που τους αξίζει. Μπορεί να είναι γύρω μας, δίπλα μας ή και μέσα μας. Ας τους δώσουμε χρόνο. Ούτε περιθώρια υπάρχουν, ούτε και εναλλακτικές. Η σαπίλα και η αγνωμοσύνη “delenda est”.
Όσο δυνατός και αυτόνομος, ανεξάρτητος και αυτάρκης και να είναι κάποιος, θέλει τη δικαίωση. Όσο και αν το΄χει δουλέψει μέσα του ότι δεν αξίζει να την περιμένει, ενδόμυχα την αποζητά. Σαν το πρωινό τσιγάρο ή τον καφέ. Θέλει την καλή κουβέντα, θέλει το ευχαριστώ. Όχι να το ακούσει, να το εισπράξει ως συναίσθημα. Έχει ανάγκη να εννοηθεί, όχι απλά να προφερθεί. Να το δείξει, να το κάνει δικό του και να στο μεταδώσει. Σπάνιο, πολύ σπάνιο. Τα λόγια τα μεγάλα δεν έχουν αξία. Αξία έχουν οι πράξεις. Και η δυστυχία που έλεγε ο παππούλης ήταν ακριβώς αυτή: να περιμένεις να σου αποδώσουν οι άλλοι αυτό που σου αξίζει, ή πιστεύεις ότι σου αξίζει. Το ζητούμενο είναι να γίνεται το καλό, το δημιουργικό, το αποδοτικό για το άτομο και το σύνολο. Και να μην σπάνε τα φτερά. «Εκείνος που τιμάται από τους άλλους γίνεται δημιουργικότερος, εκείνος που περιφρονείται, μαραίνεται» έλεγε ο σύριος Ιάμβλιχος. Ε, αρκετά μαράθηκαν, παραγκωνίστηκαν, ποδοπατήθηκαν ή αγνοήθηκαν εκείνοι που έπραξαν το καλό. Ώρα πια για να τους αναζητήσουμε και να τους τοποθετήσουμε εκεί που τους αξίζει. Μπορεί να είναι γύρω μας, δίπλα μας ή και μέσα μας. Ας τους δώσουμε χρόνο. Ούτε περιθώρια υπάρχουν, ούτε και εναλλακτικές. Η σαπίλα και η αγνωμοσύνη “delenda est”.
"3+1 εξουσίες" της Τζίνας Δαβιλά www.protagon.gr
http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57
Μέχρι πρότινος ήξερα τρείς εξουσίες: την εκτελεστική, δικαστική, νομοθετική. Ή νομοθετική, δικαστική, εκτελεστική. Αυτή είναι η σωστή σειρά; Τώρα διακρίνω και την συνδικαλιστική. Ό,τι καθορίζει τα τελευταία χρόνια τη ζωή μας. Η συνδικαλιστική εξουσία που φέρνει τα πάνω κάτω. Έχει δικαίωμα να κλείνει τους δρόμους, να κλείνει τα πανεπιστήμια, να κλείνει τα νοσοκομεία, να κλείνει τις δημόσιες υπηρεσίες, να κλείνει τα αεροδρόμια και τα λιμάνια, να κλείνει γενικώς τα πάντα, αν αυτό που πάει να επικρατήσει είναι κάτι που κλείνει το δρόμο στα παραμάγαζα που έχουν στήσει χρόνια και προς το όνειρο των συνδικαλιστών: της τεμπελιάς, του ωχαδερφισμού και του έλεγχου των άλλων στον τρόπο που λειτουργούν, δουλεύουν, συναλλάσσονται. Μου θυμίζει εκείνο το δικτατορικό «αποφασίζομεν και διατάσσομεν», που απαραίτητα όμως συνοδεύεται από το «Για το καλό μου» του Μηλιώκα.
Η ειρωνεία είναι ότι οι εργατοπατέρες και συνδικαλιστοπρόσωποι είναι οι πιο βολεμένοι της κοινωνίας. Τους έχετε παρατηρήσει; Κάποιοι είναι και αρχηγοί δημοτικών, περιφερειακών κλπ παρατάξεων και ασχολούνται με τα κοινά, έχουν το χρόνο να ασχοληθούν με τα κοινά δηλαδή, δεδομένου ότι έχουν εξασφαλίσει την οικογενειακή επιβίωση τους. Τι εννοώ; Ότι κάποιοι είναι συνταξιούχοι δημοσίων υπηρεσιών με σύνταξη της τάξης των 3.500 ευρώ, με εφάπαξ, με κινητά και ακίνητα. Εν τούτοις προσπαθούν για την υπεράσπιση του συμφέροντος του λαού. Ψάχνω, μα την αλήθεια, να βρω ελαφρυντικά, δικαιολογητικά, αλλά δεν βρίσκω. Τι σόϊ συνδικαλισμός είναι αυτός που μετακινείται στην καθημερινότητα του με την BMW; Που φορά GANT και LACOSTE; Και ποια είναι η δημοκρατία που μου προτάσσετε, ας πούμε στις πανεπιστημιακές καταλήψεις που έχετε κλείσει, εσείς τα συνδικαλιστόμουτρα, τα πανεπιστήμια; Πού είναι ο αυτονόητος αυτοσεβασμός και ο αλληλοσεβασμός; ( σημ: εδώ φταίνε και οι λοιποί φοιτητές που σας αφήνουν να αποφασίζετε, ισχυριζόμενοι ότι δεν τα βγάζει κανείς πέρα μαζί σας. Έχετε και κείνο το λέγειν σε αυξητική τάση, σαν την χρεοκοπία, ας πούμε).
Δεν ξέρω ποιος τους πληρώνει για να αναμασούν τις ίδιες καραμέλες - τι στην ευχή ακόμα να λιώσουν;- και να πετούν βατράχια. Τις προάλλες η Λίλα Καφαντάρη, επικεφαλής περιφερειακής παράταξης στο Νότιο Αιγαίο, καλούσε τους ροδίους πολίτες να εμποδίσουν την πραγματοποίηση του ελληνορωσικού συνεδρίου στη Ρόδο και να διωχθούν οι Ρώσοι επενδυτές της Ελλάδας. Ειλικρινής απορία: ποιος τους πληρώνει και δεν τους χρεώνει για να λένε μπούρδες; Ο θεός του συνδικαλισμού; Ε, λοιπόν σε αυτόν τον 60χρόνο και πλέον θεό, προσωπικά αποδίδω όλα τα κακά της σημερινής Ελλάδας, γιατί υιοθέτησε ως στάση ζωής την διεκδίκηση δικαιωμάτων αλλά όχι τις αυτονόητες υποχρεώσεις. Κατέστρεψε την δυσκολοκατάκτητη, ούτως ή άλλως, έννοια της Δημοκρατίας. Ο θεός του συνδικαλισμού, που είναι περίτρανη και απεχθής εξουσία, έχει μόνο δικαιώματα, αλλά ποτέ ή σχεδόν ποτέ υποχρεώσεις. Έχω ένα θεματάκι με τις εξουσίες. Πιστεύω ακράδαντα ότι ο αρχηγός επιβάλλεται να είναι τουλάχιστον δίκαιος και αντικειμενικός. Δεν μπορεί όμως κανείς αρχηγός να είναι δίκαιος και αντικειμενικός, αν δεν ανακατευτεί με το πρόβλημα στην πραγματική του διάσταση. Συνδικαλισμό με αυτοκίνητο 2.000 κυβικών, εξοχικό, τριώροφο, παιδιά τακτοποιημένα σε δημόσιες υπηρεσίες ΜΟΝΟ και σύνταξη από 2.000 και πάνω, δεν μπορείς να κάνεις. Στην τελική, δεν έχεις το δικαίωμα να κάνεις. Είναι αυθαδέστατη πρόκληση.
Ιερός ναός στα μέτρα μου" της Τζίνας Δαβιλά www.protagon.gr
http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57
Ποιος είναι αυτός που καθορίζει πού θα γίνει και πού όχι ένα εκκλησάκι; Ο ιδιοκτήτης, αν δεν απατώμαι. Άρα: αν έχω ένα χώρο 500τμ κάπου, δεν μπορώ ως ιδιοκτήτρια να τον αφιερώσω σε κάποιο άγιο ή όσιο; Ρωτώ. Βεβαίως μου απαντώ ευθύς αμέσως, περιχαρής και προσχαρής! Το αποφάσισα λοιπόν: θα χρήσω το σπίτι και σπιτάκι μου και σπιτοκαλυβάκι μου, εκκλησάκι – έχει και την πέτρα της κακιάς ώρας απ’έξω, από πάνω μέχρι κάτω, σπιθαμή δεν υπάρχει χωρίς πέτρα, και θα απαλλαγώ: πρώτον από τα έξοδα του σοβατίσματος, διότι η απένδυση του κτηρίου από την πέτρα κοστίζει και δεύτερον από το ειδικό τέλος που μου επιβάλλει ο συμπαθέστατος τέως υπουργός Αμύνης και νυν υπουργός Οικονομικής Δικαιοσύνης. Και γιατί λέω ‘δικαιοσύνης’ διότι: το έκτακτο διπλασιαζόμενο σαν την εννιαμηνίτισσα εγκυμονούσα χαράτσι περί κατοικίας διαθέτει το γνωστό και μη εξαιρετέο παραθυράκι- να ζήσεις Ελλάς εσύ μας κυβερνάς- των απαλλαγών που αφορά μεταξύ άλλων και σε «Ναούς, Ιερές Μονές, Ιερό Κοινό του Πανάγιου Τάφου, στην Ιερά Μονή του Όρους Σινά, στο Άγιο Όρος, στην Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος και σε Θρησκευτικά γενικά ιδρύματα». Επειδή οι μεσαίες περιπτώσεις απαλλαγών είναι δυσκολοκατάκτητες, ένας ναΐσκος ταιριάζει τέλεια στην αιρετικά θρησκευόμενη φύση μου.
Κουτί μου ήρθε η απόφαση του Βενιζέλου, πάνω που ήμουν έτοιμη για το σαβούριασμα της πέτρας, να μην σας πω και του κτίσματος ολοσχερώς. Δεν είμαι εγώ για τέτοια, δεν τα μπορώ. Μαστόρους, γκρεμίσματα, χτισίματα. Είχα ανέκαθεν ένα θέμα με την ακίνητη περιουσία. Το μόνο που με ενθουσιάζει είναι το ποδήλατό μου σε κοινή θέα, η τρελή μου ροδιά σε ακόμα καλύτερη, ντοματοκολοκυθοπιπεριές στον κήπο και τέσσερα πέντε σκυλιά να κάνουν παιχνίδι. Μου κόπηκαν τα πόδια λοιπόν όταν ο Ευάγγελος είπε περί έκτακτης εισφοράς. Έγινα στρίντζο περιωπής: «Να τα σας τα’λεγα εγώ και με λέγατε τρελή. Πληρώστε τώρα σαν …» έλεγα.
Μέχρι που χθες το βράδυ, ανήμερα του Σταυρού, ήρθε η είδηση που με αποκαθήλωσε από το βάσανο του έκτακτου ειδικού τέλους ηλεκτροδοτούμενων δομημένων επιφανειών: απαλλαγές! Η μαγική λέξη! Μια επεξήγηση και η ψυχή μου πήγε στη θέση της. Και ως γνήσια ελληνίδα διάβασα πρώτα αυτές: οι απαλλαγές περιελάμβαναν και «τα κτίσματα που βρίσκονται εκτός οικισμού ή σε αγροτικές περιοχές και χρησιμοποιούνται για το σταυλισμό ολιγάριθμων οικόσιτων ζώων για οικιακές ανάγκες του υπόχρεου». Είπα να χρήσω την οικογένεια κατσίκια. Έκανα την σκέψη μου φωναχτά. Είδα έξι μάτια να με κοιτούν επίμονα και αποδοκιμαστικά. Και τα έξι, δεν είναι κανείς τους αλλήθωρος να πάρει η ευχή να πάρει. Μόνο ο Πλούτο όταν μιλώ κουνάει πάντα περιχαρής και ασταμάτητα την ουρά του που είναι σαν προπέλα.
«Εκκλησία, Πλουτάκο μου, εκκλησία θα το βαπτίσουμε το σπίτι μας. Το εξωτερικό είναι έτοιμο, κάτι καμαροειδή παραθυράκια μόνο θα φτιάξουμε, θα φωνάξω το φιλαράκι μου τον Τάσο να μου κάνει και κανά δύο αγιογραφίες στο εσωτερικό του, όταν θα έρθουν για έλεγχο θα κρύψω τους πίνακες με τα γυμνά κορμιά, γωνίες σαλόνια, κρεβάτια κλπ για να μην καρφωθούμε και θα γεμίσω το σπίτι με καντηλάκια και λιβανιστήρια. Θα φτιάξουμε και υπαίθριο μανουάλι ώστε να μην χρειάζεται πάντα να είναι ανοιχτός ο εσωτερικός χώρος. Θα αναγράψουμε μπρος του και το γενναιόδωρο: «Επιθυμούμεν να μην ρίπτετε χρήματα για τα κεριά. Βοήθειά σας».
Ο Πλούτο μου, ο Πλουτιστάν μου πάντα χαίρεται με ό,τι του λέω. Ενθουσιάζεται σας λέω. Πέρα δώθε η προπέλα. Οι λοιποί κάπως ξινίστηκαν, κάπως βαριανάσαιναν, μπορεί να μου φάνηκε κιόλας. Δεν πολυέδωσα σημασία. «Παρεκκλήσι του Αϊ Γιώργη θα το πούμε» τους έλεγα καθώς άνοιγαν την πόρτα και με άφηναν μόνη με τον Πλούτο στο σπίτι. «Και μείς οι μεγαλομάρτυρες που σ’ ανεχόμαστε» μου απάντησαν και μου κλείσανε την πόρτα στα μούτρα. Καλά εμένα τους συγχωρώ, αλλά και του Πλούτο; Ντροπή. Μήπως να ξανασκεφτώ «τον σταυλισμό ολιγάριθμων οικόσιτων ζώων»; Μήπως;
Αγαθή Δημητρούκα: "Όλα έληξαν με τον θάνατο του Χατζιδάκι" της Τζίνας Δαβιλά
http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57
Η Αγαθή Δημητρούκα δεν είναι μια οποιαδήποτε 53χρόνη. Είναι μια μαχητική γυναίκα που, αν και επηρεασμένη - όπως και η ίδια μας εξομολογήθηκε - από τον πατέρα της και αναγνωρίζοντας στον εαυτό της στοιχεία κατάθλιψης, κατάφερε από παιδί να γυρίζει την πλάτη στο σκληρό πρόσωπο της ζωής που την καλημέρισε (;) στην παιδική της ηλικία και να πάρει τη ζωή στα χέρια της διεκδικώντας το προσωπικό της όνειρο και τον δικό της μονοπάτι. «Από τον πατέρα μου έχω πάρει την φιλομάθεια, την υπομονή, την καταθλιπτική τάση και την αφέλεια. Ο πατέρας μου έδειχνε περισσότερη εμπιστοσύνη στους άλλους από όση έπρεπε να δείξει και να δώσει», θυμήθηκε.
Βρέθηκε στο πλάι ενός σημαντικότατου έλληνα του περασμένου αιώνα, του ποιητή Νίκου Γκάτσου. Πόσες γυναίκες είχαν την τύχη της, την ευτυχία να πλαστεί ίσως από το πλευρό του σπουδαίου Γκάτσου - ανίερο; δεν ξέρω, εσείς κρίνετε. Εν τούτοις, η Δημητρούκα καταφέρνει να πατά στα πόδια της, να είναι προσγειωμένη, ταπεινή και ισορροπημένη στο λόγο της, προφορικό και γραπτό. Ο Γιαννακίδης έχει κάνει τον προσωπικό του απολογισμό για το βιβλίο της Αγαθής. Σήμερα θα διαβάσετε κομμάτια της ψυχής, όπως η ίδια τα ξετύλιξε επισκεπτόμενη το «σπίτι» μας στις 28 Αυγούστου του 2011.
Ημερολογιακό το βιβλίο σας «Πουλάμε τη ζωή, χρεώνουμε το θάνατο»;
«Είναι πέρα για πέρα αληθινά όλα τα γεγονότα, αλλά χρησιμοποιώ άλλοθι και το χαρακτηρίζω ως «μυθιστορηματική αυτοβιογραφία» για να μην πει κάποιος ότι δεν είναι τα γεγονότα στη σωστή σειρά».
«Είναι πέρα για πέρα αληθινά όλα τα γεγονότα, αλλά χρησιμοποιώ άλλοθι και το χαρακτηρίζω ως «μυθιστορηματική αυτοβιογραφία» για να μην πει κάποιος ότι δεν είναι τα γεγονότα στη σωστή σειρά».
Η χρονική απόσταση από τα γεγονότα του τότε, δεν είναι μεγάλη. Ουσιαστικά, πόση απόσταση υπάρχει;
«Τεράστια Ευτυχώς που ο Γκάτσος και ο Χατζιδάκις πέθαναν νωρίς. Διέβλεπαν πράγματα, πριν εκείνοι τα ζήσουν».
«Τεράστια Ευτυχώς που ο Γκάτσος και ο Χατζιδάκις πέθαναν νωρίς. Διέβλεπαν πράγματα, πριν εκείνοι τα ζήσουν».
Πόσο και πώς μεγάλωσε μέσα της η Αγαθή;
«Η Αγαθή του σήμερα είναι πιο απαισιόδοξη από την μικρή Αγαθή του τότε που είχε μεγαλύτερο ενθουσιασμό. Έπεφτα με τα μούτρα σε ό,τι έκανα, μαγευόμουν από τα επιτεύγματα και την Τέχνη. Τότε, είχαμε την σκέψη προς το ανώτερο, προς το ψηλότερο. Τώρα πηγαίνουμε προς το αντίθετο, δεν φλεγόμαστε από το πάθος για να κάνουμε κάτι, αλλά σερνόμαστε στην σκλαβιά να πετύχουμε κάτι, να δείξουμε κάτι, να προλάβουμε».
«Η Αγαθή του σήμερα είναι πιο απαισιόδοξη από την μικρή Αγαθή του τότε που είχε μεγαλύτερο ενθουσιασμό. Έπεφτα με τα μούτρα σε ό,τι έκανα, μαγευόμουν από τα επιτεύγματα και την Τέχνη. Τότε, είχαμε την σκέψη προς το ανώτερο, προς το ψηλότερο. Τώρα πηγαίνουμε προς το αντίθετο, δεν φλεγόμαστε από το πάθος για να κάνουμε κάτι, αλλά σερνόμαστε στην σκλαβιά να πετύχουμε κάτι, να δείξουμε κάτι, να προλάβουμε».
Τελικά η άποψή σας ταυτίζεται με εκείνη του Νίκου Γκάτσου ότι «αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ»;
«Για τον Γκάτσο πάντα ο κόσμος αλλάζει , αλλά δεν πάει προς το καλύτερο. Όσο πάει γίνεται και χειρότερος. Φυσικά και δεν πιστεύω ότι ο κόσμος θα γίνει καλύτερος. Μια ολόκληρη γενιά προσπαθεί για την κλωνοποίηση εναντίον των γενετικών αλλαγών, που είναι τεχνικό θέμα. Δεν βλέπουμε ότι η μετάλλαξη έχει γίνει στο μυαλό των ανθρώπων. Βλέπουμε ολόκληρες γενιές ανθρώπων να καταστρέφονται στα σχολεία μαθαίνοντας άχρηστα πράγματα, με άχρηστο τρόπο που τους κάνει να νοιώθουν άχρηστοι που δεν μπορούν να ανταποκριθούν σ’ αυτά τα πράγματα που δεν είναι σε θέση να καλλιεργήσουν καν το συναίσθημά τους. Επιστρέφουν σε ένα πρωτογονισμό. Σπατάλη χρόνου που δεν δίνει ελπίδα ούτε ανασυγκρότησης ούτε να φτάσει κάποιος στο στόχος του.
Η τόλμη και η ορμή είναι που θα μας βγάλουν προς τα έξω Μόνο με τις εξαιρέσεις προχωρά η ζωή. Αλλά πού είναι οι εξαιρέσεις σήμερα; Δεν τις εντοπίζω. Είναι σαθρό όλο το σημερινό πεδίο. Ο κοινωνικός ιστός της χώρας ήταν όλος ο περασμένος αιώνας».
Ο Γκάτσος ήταν ο πνευματικός σας πατέρας. Ποιο μάθημα πήρατε;
«Παρ’ όλα τα βάσανα , να συνεχίσω να αγωνίζομαι».
«Για τον Γκάτσο πάντα ο κόσμος αλλάζει , αλλά δεν πάει προς το καλύτερο. Όσο πάει γίνεται και χειρότερος. Φυσικά και δεν πιστεύω ότι ο κόσμος θα γίνει καλύτερος. Μια ολόκληρη γενιά προσπαθεί για την κλωνοποίηση εναντίον των γενετικών αλλαγών, που είναι τεχνικό θέμα. Δεν βλέπουμε ότι η μετάλλαξη έχει γίνει στο μυαλό των ανθρώπων. Βλέπουμε ολόκληρες γενιές ανθρώπων να καταστρέφονται στα σχολεία μαθαίνοντας άχρηστα πράγματα, με άχρηστο τρόπο που τους κάνει να νοιώθουν άχρηστοι που δεν μπορούν να ανταποκριθούν σ’ αυτά τα πράγματα που δεν είναι σε θέση να καλλιεργήσουν καν το συναίσθημά τους. Επιστρέφουν σε ένα πρωτογονισμό. Σπατάλη χρόνου που δεν δίνει ελπίδα ούτε ανασυγκρότησης ούτε να φτάσει κάποιος στο στόχος του.
Η τόλμη και η ορμή είναι που θα μας βγάλουν προς τα έξω Μόνο με τις εξαιρέσεις προχωρά η ζωή. Αλλά πού είναι οι εξαιρέσεις σήμερα; Δεν τις εντοπίζω. Είναι σαθρό όλο το σημερινό πεδίο. Ο κοινωνικός ιστός της χώρας ήταν όλος ο περασμένος αιώνας».
Ο Γκάτσος ήταν ο πνευματικός σας πατέρας. Ποιο μάθημα πήρατε;
«Παρ’ όλα τα βάσανα , να συνεχίσω να αγωνίζομαι».
Πόσο φτωχότερη νοιώθετε από τον φυσικό θάνατο του Νίκου Γκάτσου;
«Σαφώς ένοιωσα φτωχότερη, σαν να βρέθηκα ξαφνικά σε άλλη πόλη και να συνεχίζω να ζω. Την μεγάλη, όμως απογοήτευση την ένοιωσα με το θάνατο του Χατζιδάκι. Τότε ένοιωσα να λήγουν όλα για μένα. Αυτή η μαγεία που υπήρχε και ήταν εκ διαμέτρου αντίθετη από τη σημερινή εποχή, έφυγε. Ο Μάνος ήταν υπέρμετρο ταλέντο για τη χώρα και έχοντας μαχητικότητα στο χαρακτήρα του επενέβαινε στα πράγματα. Ο Γκάτσος δεν ήταν έτσι, την αγωνία του τήν περνούσε μέσα από τα κείμενά του. Ο Χατζιδάκις είχε πιο πολιτική παρουσία. Ακόμα και σήμερα κάποια κείμενά του είναι προφητικά. Πολεμήθηκε, γιατί πάντα οι άνθρωποι που βλέπουν μπροστά και λένε αλήθειες, πολεμούνται. Αν δεν υπήρχε αυτή συνήθεια, νομίζετε πως θα φτάναμε στην σημερινή κατάσταση να μην ξέρουμε πού πατάμε και πού βρισκόμαστε;
Ο Χατζιδάκις ήταν άνθρωπος που δεν μπορούσε να ζήσει με λίγες δυνάμεις ή να συμβιβαστεί με λίγες δραστηριότητες. Αν δηλαδή δεν μπορούσε έχει την παρουσία και τον δυναμισμό που είχε, δεν είχε για αυτόν νόημα η ζωή. Τα προβλήματα με την καρδιά του, έκαναν τους γιατρούς του να του λένε να μην κινείται. Εκείνος τότε δημιούργησε την «Ορχήστρα των Χρωμάτων» και τη διεύθυνε παρ’ όλο που δεν έπρεπε να διευθύνει. Ο Γκάτσος τον απέτρεπε να ασχολείται με το Γ΄ πρόγραμμα και την Ορχήστρα.».
«Σαφώς ένοιωσα φτωχότερη, σαν να βρέθηκα ξαφνικά σε άλλη πόλη και να συνεχίζω να ζω. Την μεγάλη, όμως απογοήτευση την ένοιωσα με το θάνατο του Χατζιδάκι. Τότε ένοιωσα να λήγουν όλα για μένα. Αυτή η μαγεία που υπήρχε και ήταν εκ διαμέτρου αντίθετη από τη σημερινή εποχή, έφυγε. Ο Μάνος ήταν υπέρμετρο ταλέντο για τη χώρα και έχοντας μαχητικότητα στο χαρακτήρα του επενέβαινε στα πράγματα. Ο Γκάτσος δεν ήταν έτσι, την αγωνία του τήν περνούσε μέσα από τα κείμενά του. Ο Χατζιδάκις είχε πιο πολιτική παρουσία. Ακόμα και σήμερα κάποια κείμενά του είναι προφητικά. Πολεμήθηκε, γιατί πάντα οι άνθρωποι που βλέπουν μπροστά και λένε αλήθειες, πολεμούνται. Αν δεν υπήρχε αυτή συνήθεια, νομίζετε πως θα φτάναμε στην σημερινή κατάσταση να μην ξέρουμε πού πατάμε και πού βρισκόμαστε;
Ο Χατζιδάκις ήταν άνθρωπος που δεν μπορούσε να ζήσει με λίγες δυνάμεις ή να συμβιβαστεί με λίγες δραστηριότητες. Αν δηλαδή δεν μπορούσε έχει την παρουσία και τον δυναμισμό που είχε, δεν είχε για αυτόν νόημα η ζωή. Τα προβλήματα με την καρδιά του, έκαναν τους γιατρούς του να του λένε να μην κινείται. Εκείνος τότε δημιούργησε την «Ορχήστρα των Χρωμάτων» και τη διεύθυνε παρ’ όλο που δεν έπρεπε να διευθύνει. Ο Γκάτσος τον απέτρεπε να ασχολείται με το Γ΄ πρόγραμμα και την Ορχήστρα.».
Η απήχηση των Χατζιδάκι- Γκάτσου είναι δεδομένη. Τελικά, τους έχουμε σήμερα ως οδηγούς και ασφαλιστική δικλείδα;
«Για τους συνομηλίκους μου είναι σταθερή αξία. Για τους νεώτερους μπορεί να είναι πρόσωπα του μύθου. Το καλό είναι ότι τα τραγούδια τους είναι ζωντανοί μύθοι και πάντα είναι παρόντες με το έργο τους. Αυτό δημιουργεί την περιέργεια στο νέο».
«Για τους συνομηλίκους μου είναι σταθερή αξία. Για τους νεώτερους μπορεί να είναι πρόσωπα του μύθου. Το καλό είναι ότι τα τραγούδια τους είναι ζωντανοί μύθοι και πάντα είναι παρόντες με το έργο τους. Αυτό δημιουργεί την περιέργεια στο νέο».
Νοιώσατε ποτέ εγκλωβισμένη στη σκιά και στη δυναμική του Γκάτσου;
«Τον θαύμαζα τόσο πολύ, που αυτό δεν το ένοιωθα. Αντίθετα, προσπαθούσα συνειδητά να μένω στη σκιά του γιατί φοβόμουν ότι , αν με ρωτούσαν και έλεγα κάτι, θα απηχούσα την δική του γνώμη, πράγμα που δεν μπορούσα να κάνω, εφ’ όσον ο ίδιος δεν έδινε ποτέ συνεντεύξεις. Δεν ήθελα ούτε και τους στίχους που έγραφα να δείξω τότε σε αρμόδιους, γιατί σε μια ενδεχόμενη θετική τους απόφαση ένοιωθα πως θα μου έκαναν χάρη. Και μετά από τον Γκάτσο, για να μην κατηγορηθώ πως είχα δικούς του κρυμμένους στίχους, απαιτούσα πάντα να γράφω πάνω στις μελωδίες».
«Τον θαύμαζα τόσο πολύ, που αυτό δεν το ένοιωθα. Αντίθετα, προσπαθούσα συνειδητά να μένω στη σκιά του γιατί φοβόμουν ότι , αν με ρωτούσαν και έλεγα κάτι, θα απηχούσα την δική του γνώμη, πράγμα που δεν μπορούσα να κάνω, εφ’ όσον ο ίδιος δεν έδινε ποτέ συνεντεύξεις. Δεν ήθελα ούτε και τους στίχους που έγραφα να δείξω τότε σε αρμόδιους, γιατί σε μια ενδεχόμενη θετική τους απόφαση ένοιωθα πως θα μου έκαναν χάρη. Και μετά από τον Γκάτσο, για να μην κατηγορηθώ πως είχα δικούς του κρυμμένους στίχους, απαιτούσα πάντα να γράφω πάνω στις μελωδίες».
Τι γίνεται με το πατρικό του σπίτι στην Ασέα;
«Στόχος είναι να γίνει μια σκηνή, να γίνει μια γωνία με βιβλία για να διαβάζει κάποιος ένα ποίημα, να κάνει μια εκδήλωση, να γίνει επισκέψιμος εξωτερικός χώρος. Βέβαια χρειάζονται χρήματα , αλλά σε τέτοιες εποχές δεν θέλουμε και δεν ζητούμε τίποτα.
«Στόχος είναι να γίνει μια σκηνή, να γίνει μια γωνία με βιβλία για να διαβάζει κάποιος ένα ποίημα, να κάνει μια εκδήλωση, να γίνει επισκέψιμος εξωτερικός χώρος. Βέβαια χρειάζονται χρήματα , αλλά σε τέτοιες εποχές δεν θέλουμε και δεν ζητούμε τίποτα.
Σας φοβίζει η κρίση;
«Ασφαλώς και με φοβίζει. Όσο αφορά την οικονομική κρίση για την Τέχνη έχει έρθει πολλά χρόνια διότι επικρατεί κανιβαλισμός, άρα δεν είναι καινούρια. Μιλούσα στους φίλους μου για την κρίση από τον Φεβρουάριο του 2008 και με θεωρούσαν τρελή».
«Ασφαλώς και με φοβίζει. Όσο αφορά την οικονομική κρίση για την Τέχνη έχει έρθει πολλά χρόνια διότι επικρατεί κανιβαλισμός, άρα δεν είναι καινούρια. Μιλούσα στους φίλους μου για την κρίση από τον Φεβρουάριο του 2008 και με θεωρούσαν τρελή».
Έπαιξε ο Έρωτας τον πρώτο ρόλο στη ζωή σας;
«Όχι, τον πρώτο ρόλο στη ζωή μου παίζει η χαρά για τη δουλειά και τη φυγή προς τις ιδέες».
* Οι Γκάτσος- Χατζιδάκις ήταν εναντίον των επετειακών εορτασμών. Επειδή το 2011 συμπίπτει με τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Γκάτσου, το Μουσείο Μπενάκη διοργανώνει στο κτήριο της Πειραιώς διεθνές συνέδριο για το έργο του Νίκου Γκάτσου στις 23-24- 25 Σεπτεμβρίου με την πρωτοτυπία να προσκληθούν οι ξένοι ελληνιστές λόγω έλλειψης χρημάτων.
«Όχι, τον πρώτο ρόλο στη ζωή μου παίζει η χαρά για τη δουλειά και τη φυγή προς τις ιδέες».
* Οι Γκάτσος- Χατζιδάκις ήταν εναντίον των επετειακών εορτασμών. Επειδή το 2011 συμπίπτει με τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Γκάτσου, το Μουσείο Μπενάκη διοργανώνει στο κτήριο της Πειραιώς διεθνές συνέδριο για το έργο του Νίκου Γκάτσου στις 23-24- 25 Σεπτεμβρίου με την πρωτοτυπία να προσκληθούν οι ξένοι ελληνιστές λόγω έλλειψης χρημάτων.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)