http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57
Μέχρι πρότινος ήξερα τρείς εξουσίες: την εκτελεστική, δικαστική, νομοθετική. Ή νομοθετική, δικαστική, εκτελεστική. Αυτή είναι η σωστή σειρά; Τώρα διακρίνω και την συνδικαλιστική. Ό,τι καθορίζει τα τελευταία χρόνια τη ζωή μας. Η συνδικαλιστική εξουσία που φέρνει τα πάνω κάτω. Έχει δικαίωμα να κλείνει τους δρόμους, να κλείνει τα πανεπιστήμια, να κλείνει τα νοσοκομεία, να κλείνει τις δημόσιες υπηρεσίες, να κλείνει τα αεροδρόμια και τα λιμάνια, να κλείνει γενικώς τα πάντα, αν αυτό που πάει να επικρατήσει είναι κάτι που κλείνει το δρόμο στα παραμάγαζα που έχουν στήσει χρόνια και προς το όνειρο των συνδικαλιστών: της τεμπελιάς, του ωχαδερφισμού και του έλεγχου των άλλων στον τρόπο που λειτουργούν, δουλεύουν, συναλλάσσονται. Μου θυμίζει εκείνο το δικτατορικό «αποφασίζομεν και διατάσσομεν», που απαραίτητα όμως συνοδεύεται από το «Για το καλό μου» του Μηλιώκα.
Η ειρωνεία είναι ότι οι εργατοπατέρες και συνδικαλιστοπρόσωποι είναι οι πιο βολεμένοι της κοινωνίας. Τους έχετε παρατηρήσει; Κάποιοι είναι και αρχηγοί δημοτικών, περιφερειακών κλπ παρατάξεων και ασχολούνται με τα κοινά, έχουν το χρόνο να ασχοληθούν με τα κοινά δηλαδή, δεδομένου ότι έχουν εξασφαλίσει την οικογενειακή επιβίωση τους. Τι εννοώ; Ότι κάποιοι είναι συνταξιούχοι δημοσίων υπηρεσιών με σύνταξη της τάξης των 3.500 ευρώ, με εφάπαξ, με κινητά και ακίνητα. Εν τούτοις προσπαθούν για την υπεράσπιση του συμφέροντος του λαού. Ψάχνω, μα την αλήθεια, να βρω ελαφρυντικά, δικαιολογητικά, αλλά δεν βρίσκω. Τι σόϊ συνδικαλισμός είναι αυτός που μετακινείται στην καθημερινότητα του με την BMW; Που φορά GANT και LACOSTE; Και ποια είναι η δημοκρατία που μου προτάσσετε, ας πούμε στις πανεπιστημιακές καταλήψεις που έχετε κλείσει, εσείς τα συνδικαλιστόμουτρα, τα πανεπιστήμια; Πού είναι ο αυτονόητος αυτοσεβασμός και ο αλληλοσεβασμός; ( σημ: εδώ φταίνε και οι λοιποί φοιτητές που σας αφήνουν να αποφασίζετε, ισχυριζόμενοι ότι δεν τα βγάζει κανείς πέρα μαζί σας. Έχετε και κείνο το λέγειν σε αυξητική τάση, σαν την χρεοκοπία, ας πούμε).
Δεν ξέρω ποιος τους πληρώνει για να αναμασούν τις ίδιες καραμέλες - τι στην ευχή ακόμα να λιώσουν;- και να πετούν βατράχια. Τις προάλλες η Λίλα Καφαντάρη, επικεφαλής περιφερειακής παράταξης στο Νότιο Αιγαίο, καλούσε τους ροδίους πολίτες να εμποδίσουν την πραγματοποίηση του ελληνορωσικού συνεδρίου στη Ρόδο και να διωχθούν οι Ρώσοι επενδυτές της Ελλάδας. Ειλικρινής απορία: ποιος τους πληρώνει και δεν τους χρεώνει για να λένε μπούρδες; Ο θεός του συνδικαλισμού; Ε, λοιπόν σε αυτόν τον 60χρόνο και πλέον θεό, προσωπικά αποδίδω όλα τα κακά της σημερινής Ελλάδας, γιατί υιοθέτησε ως στάση ζωής την διεκδίκηση δικαιωμάτων αλλά όχι τις αυτονόητες υποχρεώσεις. Κατέστρεψε την δυσκολοκατάκτητη, ούτως ή άλλως, έννοια της Δημοκρατίας. Ο θεός του συνδικαλισμού, που είναι περίτρανη και απεχθής εξουσία, έχει μόνο δικαιώματα, αλλά ποτέ ή σχεδόν ποτέ υποχρεώσεις. Έχω ένα θεματάκι με τις εξουσίες. Πιστεύω ακράδαντα ότι ο αρχηγός επιβάλλεται να είναι τουλάχιστον δίκαιος και αντικειμενικός. Δεν μπορεί όμως κανείς αρχηγός να είναι δίκαιος και αντικειμενικός, αν δεν ανακατευτεί με το πρόβλημα στην πραγματική του διάσταση. Συνδικαλισμό με αυτοκίνητο 2.000 κυβικών, εξοχικό, τριώροφο, παιδιά τακτοποιημένα σε δημόσιες υπηρεσίες ΜΟΝΟ και σύνταξη από 2.000 και πάνω, δεν μπορείς να κάνεις. Στην τελική, δεν έχεις το δικαίωμα να κάνεις. Είναι αυθαδέστατη πρόκληση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
αφήστε το σχόλιό σας