Ιερός ναός στα μέτρα μου" της Τζίνας Δαβιλά www.protagon.gr

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

15/09/2011

• 

Ποιος είναι αυτός που καθορίζει πού θα γίνει και πού όχι ένα εκκλησάκι; Ο ιδιοκτήτης, αν δεν απατώμαι. Άρα: αν έχω ένα χώρο 500τμ κάπου, δεν μπορώ ως ιδιοκτήτρια να τον αφιερώσω σε κάποιο άγιο ή όσιο; Ρωτώ. Βεβαίως μου απαντώ ευθύς αμέσως, περιχαρής και προσχαρής! Το αποφάσισα λοιπόν: θα χρήσω το σπίτι και σπιτάκι μου και σπιτοκαλυβάκι μου, εκκλησάκι – έχει και την πέτρα της κακιάς ώρας απ’έξω, από πάνω μέχρι κάτω, σπιθαμή δεν υπάρχει χωρίς πέτρα, και θα απαλλαγώ: πρώτον από τα έξοδα του σοβατίσματος, διότι η απένδυση του κτηρίου από την πέτρα κοστίζει και δεύτερον από το ειδικό τέλος που μου επιβάλλει ο συμπαθέστατος τέως υπουργός Αμύνης και νυν υπουργός Οικονομικής Δικαιοσύνης. Και γιατί λέω ‘δικαιοσύνης’ διότι: το έκτακτο διπλασιαζόμενο σαν την εννιαμηνίτισσα εγκυμονούσα χαράτσι περί κατοικίας διαθέτει το γνωστό και μη εξαιρετέο παραθυράκι- να ζήσεις Ελλάς εσύ μας κυβερνάς- των απαλλαγών που αφορά μεταξύ άλλων και σε «Ναούς, Ιερές Μονές, Ιερό Κοινό του Πανάγιου Τάφου, στην Ιερά Μονή του Όρους Σινά, στο Άγιο Όρος, στην Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος και σε Θρησκευτικά γενικά ιδρύματα». Επειδή οι μεσαίες περιπτώσεις απαλλαγών είναι δυσκολοκατάκτητες, ένας ναΐσκος ταιριάζει τέλεια στην αιρετικά θρησκευόμενη φύση μου.

Κουτί μου ήρθε η απόφαση του Βενιζέλου, πάνω που ήμουν έτοιμη για το σαβούριασμα της πέτρας, να μην σας πω και του κτίσματος ολοσχερώς. Δεν είμαι εγώ για τέτοια, δεν τα μπορώ. Μαστόρους, γκρεμίσματα, χτισίματα. Είχα ανέκαθεν ένα θέμα με την ακίνητη περιουσία. Το μόνο που με ενθουσιάζει είναι το ποδήλατό μου σε κοινή θέα, η τρελή μου ροδιά σε ακόμα καλύτερη, ντοματοκολοκυθοπιπεριές στον κήπο και τέσσερα πέντε σκυλιά να κάνουν παιχνίδι. Μου κόπηκαν τα πόδια λοιπόν όταν ο Ευάγγελος είπε περί έκτακτης εισφοράς. Έγινα στρίντζο περιωπής: «Να τα σας τα’λεγα εγώ και με λέγατε τρελή. Πληρώστε τώρα σαν …» έλεγα.

Μέχρι που χθες το βράδυ, ανήμερα του Σταυρού, ήρθε η είδηση που με αποκαθήλωσε από το βάσανο του έκτακτου ειδικού τέλους ηλεκτροδοτούμενων δομημένων επιφανειών: απαλλαγές! Η μαγική λέξη! Μια επεξήγηση και η ψυχή μου πήγε στη θέση της. Και ως γνήσια ελληνίδα διάβασα πρώτα αυτές: οι απαλλαγές περιελάμβαναν και «τα κτίσματα που βρίσκονται εκτός οικισμού ή σε αγροτικές περιοχές και χρησιμοποιούνται για το σταυλισμό ολιγάριθμων οικόσιτων ζώων για οικιακές ανάγκες του υπόχρεου». Είπα να χρήσω την οικογένεια κατσίκια. Έκανα την σκέψη μου φωναχτά. Είδα έξι μάτια να με κοιτούν επίμονα και αποδοκιμαστικά. Και τα έξι, δεν είναι κανείς τους αλλήθωρος να πάρει η ευχή να πάρει. Μόνο ο Πλούτο όταν μιλώ κουνάει πάντα περιχαρής και ασταμάτητα την ουρά του που είναι σαν προπέλα.

«Εκκλησία, Πλουτάκο μου, εκκλησία θα το βαπτίσουμε το σπίτι μας. Το εξωτερικό είναι έτοιμο, κάτι καμαροειδή παραθυράκια μόνο θα φτιάξουμε, θα φωνάξω το φιλαράκι μου τον Τάσο να μου κάνει και κανά δύο αγιογραφίες στο εσωτερικό του, όταν θα έρθουν για έλεγχο θα κρύψω τους πίνακες με τα γυμνά κορμιά, γωνίες σαλόνια, κρεβάτια κλπ για να μην καρφωθούμε και θα γεμίσω το σπίτι με καντηλάκια και λιβανιστήρια. Θα φτιάξουμε και υπαίθριο μανουάλι ώστε να μην χρειάζεται πάντα να είναι ανοιχτός ο εσωτερικός χώρος. Θα αναγράψουμε μπρος του και το γενναιόδωρο: «Επιθυμούμεν να μην ρίπτετε χρήματα για τα κεριά. Βοήθειά σας». 

Ο Πλούτο μου, ο Πλουτιστάν μου πάντα χαίρεται με ό,τι του λέω. Ενθουσιάζεται σας λέω. Πέρα δώθε η προπέλα. Οι λοιποί κάπως ξινίστηκαν, κάπως  βαριανάσαιναν, μπορεί να μου φάνηκε κιόλας. Δεν πολυέδωσα σημασία. «Παρεκκλήσι του Αϊ  Γιώργη θα το πούμε» τους έλεγα καθώς άνοιγαν την πόρτα και με άφηναν μόνη με τον Πλούτο στο σπίτι. «Και μείς οι μεγαλομάρτυρες που σ’ ανεχόμαστε» μου απάντησαν και μου κλείσανε την πόρτα στα μούτρα. Καλά εμένα τους συγχωρώ, αλλά και του Πλούτο; Ντροπή. Μήπως να ξανασκεφτώ «τον σταυλισμό ολιγάριθμων οικόσιτων ζώων»; Μήπως;