Τα καταφέραμε και γίναμε 18. Δεκαοκτώ χρόνια ενημέρωσης, μουσικής ψυχαγωγίας, γλυκόπικρου χιούμορ, διαρκούς αγωνίας για ό,τι απασχολούσε τον τόπο και τη χώρα. Δεκαοκτώ χρόνια επικοινωνίας, επαφής με διαφωνίες, κόντρες, συζητήσεις, αμφισβητήσεις, γέλιο, αγάπη, αντίδραση, δράση. Έτσι είναι ο «Παλμός 99.5» www.palmos-fm.gr που εκπέμπει από τη Ρόδο και η παρέα του επεκτείνεται όπου υπάρχει διαδίκτυο.
Ο «Παλμός» της καρδιάς μας γιόρτασε την ενηλικίωσή του- μπορείτε τώρα να μας κάνετε και ανήθικες προτάσεις, όπως λέει και ο φίλος του σταθμού μας ο Σταύρος Θεοδωράκης. Την Κυριακή στις 20/11/11 στον μοναδικό «Δίπορτο- Christos garden» μια μεγάλη παρέα από ακροατές και φίλους μας, που γνωρίζαμε και δεν γνωρίζαμε, μας τίμησε με την παρουσία της και μας έδωσε δύναμη για να πάμε παρακάτω, να δεσμευτούμε ακόμα περισσότερο απέναντί σας και να αντιληφθούμε από κοντά ότι είστε οι δικοί μας άνθρωποι. Χωρίς το έμψυχο δυναμικό του ακροατηρίου μας δεν μπορεί να υπάρχει και το έμψυχο δυναμικό των εκπομπών, ενημερωτικών και μουσικών, το ρεπορτάζ, το κέφι και η όρεξή μας. Αμφίδρομη η σχέση μας. Και ομαδικό σπορ η ζωή, όπως λένε οι έτεροι φίλοι μας «Άγαμοι Θύται».
Και τώρα στα πιο προσωπικά: πριν από τρία χρόνια, παραμονές Πρωτοχρονιάς, πέρασα από την Αθηνών 120 για να πω μια καλημέρα. (Είχα τα προηγούμενα χρόνια σχέση και με ραδιόφωνο και με περιοδικά και με εφημερίδες. Εδώ όμως ο αέρας φυσούσε αλλιώς.). Βρέθηκα στο πιτς φυτίλι με εκπομπή κάθε Σαββατοκύριακο. Πώς λέμε ταχείς διαδικασίες; Έ, αυτό έκανε η Παντελίδου, (την αποκαλώ «άγγελό μου», ξέρουν η Τούλα και ο Σαμιωτάκης γιατί). Σε λίγους μήνες βρέθηκα να κάνω την απογευματινή ενημέρωση. Δεν ήταν εύκολα πράγματα αυτά. Βουτιά στην είδηση, να την πιάσεις στον αέρα, να την απομαγνητοφωνήσεις, να την δακτυλογραφήσεις και ακολούθως να την εκφωνήσεις, έτσι όπως απαιτούσε η κάθε είδηση. Πέρασα όμορφα και δύσκολα. Παντρεύτηκαν το γέλιο, η πλάκα και το σιχτίρισμα κάθε φορά που έτρεχε η επικαιρότητα και δεν ήξερα από πού να αρχίσω. Από πού να πρωταρχίσω. Από τους ακροατές που ήθελαν να καταγγείλουν καταστάσεις μόνο στον «Παλμό» , τον Μαχαιρίδη που τηλεφωνούσε στο πάρα τρία του δελτίου λέγοντας «βγάλτε με στον αέρα έχω καλά νέα για το Νοσοκομείο» ή καλλιτέχνες που μου ζητούσαν να παρουσιάσουν τη νέα τους δουλειά στο σταθμό μας. Η πιο ζόρικη στιγμή μου ήταν η εκφώνηση του θανάτου ενός 8χρόνου κοριτσιού από την Η1Ν1. Και οι όμορφες πολλές, πάρα πολλές. Η προσωπική μου παράνοια. Το σκίρτημα κάθε φορά που περίμενα ένα ραδιοφωνικό καλεσμένο να μοιραστεί μαζί μας δύο κουβέντες και ένα βαθύ ίσως ανομολόγητο στην αληθινή του διάσταση ‘ευχαριστώ’ για ό,τι ξεκλείδωσε’ και μας εμπιστεύτηκε. Μα την αλήθεια, είναι υπέροχο να ακούς τον άλλο να ανοίγεται και να σου λέει ‘ ε, αφού το κατάφερες, ας το πω και αυτό’ ( ίσως κάποτε καταφέρω να απομαγνητοφωνήσω όλες αυτές τις συζητήσεις των ετερόκλητων προσκεκλημένων). Και να σε παίρνει ο ακροατής για να σου πει ‘δεν κουνήθηκα από το αυτοκίνητο για να μην σε χάσω’.
Δεν ξέρω αν ευθύνεται για τη σχέση μου με το ραδιόφωνο το γεγονός ότι έβλεπα τον πατέρα μου να κοιμάται με το τρανζιστοράκι κάτω από το μαξιλάρι, πράγμα που έκανα και γω αργότερα και κάνω μέχρι σήμερα, αλλά η σχέση μου μαζί του είναι σχέση εξάρτησης. Νοιώθω σαν το πρεζόνι που αν δεν πάρει τη δόση του, δεν θα τα σπάσει, αλλά θα μελαγχολήσει. Και νοιώθω πραγματικά τυχερή που βρέθηκα στο «σπίτι» μου γιατί εκεί μεταξύ των πολλών άλλων, έμαθα και πώς είναι να επιβιώνει ένα τοπικό ραδιόφωνο χωρίς τη μέθοδο της τρικλοποδιάς. Αυτή την καταραμένη τρικλοποδιά που εφαρμόζουν οι μετριότατοι και άθλιοι για να υπάρχουν. Με την υποκρισία, το ψεύδος και την πουτανιά. Ε, στον «Παλμό» έμαθα πως αξία δεν έχει απλώς να επιβιώσεις, αλλά να επιβιώσεις με αξιοπρέπεια και ποιότητα. Γιατί «η ποιότητα δεν φοβάται το χρόνο», όπως έλεγε και το φιλαράκι μου – που το ‘φευγιό’ του μου κόστισε- ο Νίκος ο Μιχαλάκης. Εκεί στο «Christos garden» που γιορτάσαμε τα γενέθλια μας, εκεί στην υπέροχή παρέα των φίλων του σταθμού μας, είχα γνωρίσει το Νίκο, η παρουσία του και το χαμόγελό του μου ήταν ορατά, και ας μην ήταν εκεί.
Επαναφορά: πολλά γραπτά ‘ευχαριστούμε’ σε όλους, όσοι μπορέσατε να έρθετε και να μην έρθετε στην μικρή γιορτή του σταθμού μας την Κυριακή. Η αγάπη σας, αντιστρόφως ανάλογη, είναι μεγάλη και η ευθύνη μας απέναντί σας ακόμα μεγαλύτερη. Ευχαριστούμε από καρδιάς το “Pane di capo» για τον γευστικότατο και υπέροχο μπουφέ που μας προσέφερε και τους Γιώτα και Χρήστο από το «Δίπορτο» για την εγκάρδια φιλοξενία. Α, και κάτι ακόμα: μέσα στην Ελλάδα της κρίσης, αποδείχτηκε ότι αν θέλουμε να βρούμε χρόνο για να βρεθούμε και να κοιταχτούμε στα μάτια, τον βρίσκουμε. Ο «Παλμός» έκανε το πρώτο βήμα, εσείς ακολουθήσατε και από δω και στο εξής θα το κάνουμε συχνά. Γιατί η Ελλάδα της κρίσης, θέλει ο ένας να βρεθεί στο πλάι του άλλου. Όχι μόνο από τα ερτζιανά, αλλά και στο δια ζώσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
αφήστε το σχόλιό σας