"Σημείο ζωής" της Τζίνας Δαβιλά, www.protagon.gr

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

27/11/2011

"Σημείο ζωής" της Τζίνας Δαβιλά, http://www.protagon.gr/

Έχεις αναρωτηθεί ποτέ τι θα μπορούσες να κάνεις σήμερα και δεν έκανες; Έχεις βρεθεί στην απαίσια θέση του ηλίθιου που κοιτά με βλέμμα αχανές όπου πέσει το μάτι του και ενώ θέλει να κάνει τα πάντα, εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να κάνει τίποτα; Έτσι νοιώθω κάθε φορά που τελειώνει η ζωή κάποιου. Δικού μου , γνωστού, συγγενή. Όταν μπορώ να του πω τα πάντα, αλλά δεν μπορεί να ακούσει τίποτα.

«Με πήρε τηλέφωνο στις 7 παρά το πρωί η Θεοδοσία απ’τα Γιαννουλέϊκα …».

«…. ε… και;…»

«….»

«…ο Γιάννης ή ο Γιώργος;»

«Ο Γιώργος…».

Σιωπή… Τι να ψιθυρίσεις για το θάνατο; Για τον ξαφνικό θάνατο. Τι να πεις σε ποιον. Πάντα ήταν σαν να είχα πιει το άλαλο νερό. Δεν μπόρεσα να προφέρω ποτέ λόγια παρηγοριάς. Καμιά λέξη δεν βρίσκω να ταιριάζει. Μόνο σιωπή. Εκκωφαντική σιωπή. Τι να πεις στη γερόντισσα μάνα όταν στα 80 τόσα της καλείται να θάψει το παιδί της. Στη σύντροφο, στις κόρες, στον αδερφό. Σε κανένα δεν μπόρεσα ποτέ να αρθρώσω κουβέντα. Σε μένα όμως είπα πολλά.

Ποτέ δεν είχα στενές σχέσεις με τους συγγενείς. Από πιτσιρίκα δεν κατάλαβα γιατί έπρεπε να γίνω αυτοκόλλητη με τα ξαδέλφια μου, γιατί έπρεπε να συναναστρέφομαι συνήθως με συγγενείς. Δεν πίστεψα στις συγγενικές σχέσεις, παρά μόνο στις σχέσεις των φίλων. Αυτοί για μένα είναι οι δεσμοί αίματός μου. Ίσως και η προσωπική μου παράνοια, παραξενιά. Τι θα ήμασταν χωρίς τις παραξενιές μας, ε; Εν πάση περιπτώσει, οι σχέσεις μου μαζί τους ήταν τόσο, όσο δεν κουραζόμουν, δεν δεσμευόμουν, δεν πνιγόμουν. Τόσο, όσο άντεχα. Μεγαλώνοντας δεν πολυνοιάστηκα για να βρίσκονται στη ζωή μου. Για την ακρίβεια τους ξεχνούσα. Ελάχιστους, πραγματικά ελάχιστους, αγάπησα πραγματικά. Και αυτό δεν είχε να κάνει με τον βαθμό συγγένεια, αλλά με τον άνθρωπο. Πόσο μου ταίριαζε, πόσο τον εκτιμούσα, πόσο ένοιωθα την έλλειψη.

Ο Γιώργος*, όμως, ήταν από αυτούς που αγαπούσα. Είχα εκτιμήσει τον καλό του χαρακτήρα, τη γενναιοδωρία, το χιούμορ, την έξω καρδιά. Μισός αγρότης, μισός οικοδόμος. Πατέρας τριών κοριτσιών, άντρας της Μαρίας, ο μεγάλος γιος της πληθωρικής θεια-Βασιλικής. Μοναδικός άντρας στο σπίτι που σπούδαζε παιδιά, προστάτευε με ευγένεια ψυχής πέντε γυναίκες, φρόντιζε τα ζωντανά, μάζευε τις ελιές, όργωνε τα χωράφια και συμπλήρωνε το εισόδημα με οικοδομικές εργασίες. Έπιαναν τα χέρια του. Τα πάντα μαστόρευε , αν χρειαζόταν. Δεν θα ξεχάσω το κάλεσμα κάθε φορά που έβγαζε το πρώτο λάδι. Ψημένο, χειροποίητο ψωμί στη στόφα και βούτα στο λάδι. Αυτή ήταν η επιβράβευση της ελαιοπαραγωγής. Να γευτεί το φρέσκο λάδι πάνω στην λεπτή φέτα χωριάτικου ζεστού τραγανού ψωμιού. Εκεί… στην ίδια θέση πάντα, στο ίδιο χειμωνιάτικό, με την ίδια ζεστασιά στα μάτια τα γαλαζοπράσινα. Τι παράξενο! Ζεστά γαλαζοπράσινα μάτια! Έκλεισαν. Μια για πάντα. Ανακοπή. Τι μου λες; Παθαίνουν ανακοπή οι ζεστές καρδιές; Τι ειρωνεία …Γιατί άραγε οι καλοί φεύγουν νωρίς;

Είχα να τον συναντήσω πάνω από 10 χρόνια. Ίσως 12, 13. Πόσα πολλά. Και πόσο γελοίο μου φαίνεται να το συνειδητοποιώ τώρα. Δεν το είχα σκεφτεί πριν. Αναρωτιέμαι πόσες φορές σήκωσα το τηλέφωνο να τον καλέσω, για να δω τι κάνει. Να ρωτήσω τι κάνουν όλοι τους. Ποτέ, ούτε μία. Μου φαίνομαι πόσο ηλίθια. Τόσο ανόητη. Και το χειρότερο είναι ότι φοβάμαι πως το ίδιο θα το επαναλάβω. Μόλις περάσει λίγο ο καιρός, ξανά στα ίδια. Στην ίδια μου ανοησία, στην ίδια μου αμέλεια. Γι αυτό σου λέω για να το ακούσω και γω: έστω και ένα μονόλεπτο τηλεφώνημα έχει την αξία του. Κυρίως σε αυτούς που αγαπάς. Άμα φύγουν, τέλος. Δεν υπάρχει πισωγύρισμα. Και έχουν χαθεί και όσα θα ήθελες να πεις. Για αυτό σου λέω. Όσο υπάρχει πνοή, δώσε αγκαλιά, φιλί, ζεστασιά. Σημείο ζωής. Μια μικρή υπενθύμιση. «Είμαι εδώ, αλλά να ξέρεις σε σκέπτομαι και μου λείπεις». Δύο κουβέντες ψυχής. Ξέρεις τι βάλσαμο είναι αυτό; Και δεν ξέρεις ποτέ πόσο ανάγκη μπορεί να το έχει κάποιος. Αλλά κυρίως, ας το κάνεις για τον εαυτό σου. Για να μην αναρωτιέσαι μετά, γιατί άφησες τόσα χρόνια χωρίς να ακούσεις τη φωνή του.

*Το μουσικό θέμα «Ο ακορντεονίστας» είναι της Ευανθίας Ρεμπούτσικα που ακούστηκε στην θεατρική παράσταση «Φθινοπωρινή ιστορία» με τους Γιώργο Μιχαλακόπουλο και Κατερίνα Μαραγκού.