http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.fwtografia&id=1366
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.fwtografia&id=1366
H Δυναστεία από το Καλέντζι
Το 409 νοσοκομείο Πάτρας και η Δυναστεία από το Καλέντζι
Κείμενο - Φωτογραφίες: Τζίνα Δαβιλά
Ένα αεροπλάνο και σε πάει στην Αθήνα. Γιορτή protagon, δύο χρόνια στις ζωές σας, ζωές μας, συνοδοιπόροι, συν-εκφραστές, συμβίοι στο ίδιο διαδικτυακό σπίτι. Ευτυχώς, που είσαι στην Αθήνα. Προκύπτει σοβαρό πρόβλημα και δεν είσαι ο Σαΐνης για να το λύσεις από μακριά και άμεσα. Η Πάτρα στα μάτια σου στο άψε σβήσε και εισαγωγή στο εφημερεύον νοσοκομείο. Σε κείνο το κτήριο του «409 πρώην στρατιωτικού νοσοκομείου Πάτρας» που δώρισε κάπου στο 1940 ο Μαραγκόπουλος. Στεγάζει τα τελευταία 4 χρόνια ‘‘προσωρινά’’ τον εξοπλισμό, ιατρικό και παραϊατρικό προσωπικό του σεισμόπληκτου «Άγιος Ανδρέας» Πατρών. Αρχικά: σοκ. Είναι κακό όνειρο το να υπάρχει σήμερα τέτοιο κτήριο, τέτοια δωμάτια ασθενών, διαθέτοντας όροφο και για τους καρδιοπαθείς. Τι να δεις ως ασθενής και να αναθαρρήσεις; Απ’ όλα διαθέτει ο «μπαξές»: από μονωτικές ταινίες και σκασμένους σοβάδες μέχρι πτερωτούς φίλους που ανοίγεις διάλογο μαζί τους: «για ποιον είναι αλήθεια ο χώρος φτιαγμένος; Για σένα, ζουζουνάκι, που επιβιώνεις παντού ή για μένα που θέλω να θεραπευτώ;». Στο διπλανό κρεβάτι μια αμίλητη γυναίκα. Επισκεπτήριο κάθε δύο μέρες από την πολυμελή οικογένειά της. «Από πού έρχεστε;», ρωτώ τον σύζυγο. «Άσε δεν το λέμε, γιατί θα μας πετροβολήσουν»! Απορία. Κοιτώ και περιμένω. «Από το Καλέντζι… το ξέρεις;» απαντά εν τέλει χαμογελαστός και με συστολή. ‘‘Κοίτα να δεις σκέπτομαι, υπάρχει ακόμα φιλότιμο σε κείνο το χωριό’’. Η Δυναστεία από το Καλέντζι. Το χωριό που γέννησε την οικογένεια Παπανδρέου. Ναι, των πρωθυπουργέων που ούτε στον τόπο πατούν, ούτε και τα αξιοθεατικά, μνημειακά, μουσειακά, εν πλήρει λειτουργία και χρήση νοσοκομεία του, έχουν γνώση πώς είναι, πώς λειτουργούν, ποιοι αναγκάζονται να νοσηλεύονται εκεί για να θεραπευτούν.
Άξιοι επαίνων οι γιατροί του και το νοσηλευτικό προσωπικό, αντιστρόφως ανάλογοι προς τον ξεπεσμό και την προσβολή του κτηρίου και κατ’ επέκτασιν του κράτους-φαντάσματος-ευτελούς μπουρδέλου. Όπως παράταιρη ήταν και η εικόνα της Μαρίνας που για 5 μέρες φορούσε τα ρούχα της εξόδου, αρνούμενη να ενσωματωθεί έστω και προσωρινά στο κλίμα Με το ένα πόδι στη φευγάλα. Όπως παράταιρη στα δικά μου μάτια, ήταν και η εικόνα του 80χρονου παππού, που περίμενε στην ουρά για να πληρώσει το αντίτιμο της εξέτασής του στο δημόσιο νοσοκομείο.
Περιπέτεια τέλος και ένα αεροπλάνο σε φέρνει πίσω. Ψηλά. Καθαρός ουρανός. Και πολύ χρώμα. Ανασαίνεις. Τελικά «η δύση και η ανατολή έχουν το ίδιο αίμα