"Ο ψάρακας-ροφός" της Τζίνας Δαβιλά

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57
Ο ψάρακας-ροφός",  
της Τζίνας Δαβιλά
 

Τώρα μου εξηγεί κάποιος γιατί έγινε τόσος σάλος για τις μπουρδολογίες του Καρατζαφέρη; Δηλαδή τι το καινούργιο μας είπε που δεν το φανταζόμασταν; Περί νόμιμης οπλοκατοχής; Ή μας ενόχλησε το «να βαράει στο ψαχνό ο αστυνομικός προτού του επιτεθούν»; Τόσα ξέρει, τόσα λέει. Γιατί ο τύπος όταν έβρεχε ο Θεός γράμματα, κρατούσε ομπρέλα. Και όταν έπρεπε να βρέξει ο ίδιος ρητορείες προς το πλήθος, αποστήθιζε τον Καβάφη και ζωγράφιζε βαρκούλες στον ωκεανό. Γιατί τσίμπησα και ασχολούμαι μαζί του; Γιατί είμαι μέγας ψάρακας και μάλιστα ροφός.

Περισσότερο από τις ανοησίες του Καρατζαφέρη - τις οποίες δεν λαμβάνω υπ’όψιν ούτε ως απειλή, ούτε ως σοβαρή θέση- με τρομάζει το γεγονός της παράνομης οπλοφορίας. Αυτό ούτε εκείνος, ούτε και κάποιος άλλος, το έθιξε από τους θιγόμενους.  Σκιάζομαι γιατί η παράνομη οπλοφορία είναι σπορ στην Ελλάδα. Ξέρετε πόσοι έχουν αγοράσει  όπλο από τη μαύρη αγορά; Το τι κυκλοφορεί είναι σχεδόν ασύλληπτο! Δεν μιλώ για στιλέτα, μαχαίρια, κατσαβίδια και ψαλίδια που χρησιμοποιούν άλλοι για εκφοβισμό, άλλοι για άμυνα. Μιλώ για κείνους που στις αποθήκες των επιχειρήσεών τους, στην ντουλάπα του σπιτιού τους, έχουν εν αγνοία ή εν γνώσει των οικείων τους ένα όπλο. Κρυφά. Έτσι… για ώρα ανάγκης. Γνωστό και διεθνές το «καλύτερα μπάτσοι, παρά παπάδες». Άρα, η οπλοφορία χωρίς άδεια υπάρχει και μάλιστα σε ανεξέλεγκτο βαθμό. Συνεπώς, γιατί να μην υπάρχει και νόμιμη οπλοχρησία όπου θα συνοδεύεται από τις προδιαγραφές http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathextra_1_22/02/2007_182637 : μαθήματα σκοποβολής, ελέγχους ματιών, ικανότητα χεριών, ικανότητα ψύχραιμης αντίδρασης και ψυχικής υγείας.

Τώρα βέβαια προκύπτει άλλο θέμα: ποια δημοκρατική χώρα θεσπίζει τέτοιο βάρβαρο νόμο; Μα εκείνη που ρητορεύει περί Δημοκρατίας. Περισσότερο απ’όλα, αληθινά τρομάζω στο μεγαλείο της άγνοιας του τόπου μου για τη δημοκρατία και την ελευθερία. Η Δημοκρατία που στην πραγματικότητα είναι απόληξη μιας εσωτερικής διεργασίας όπου οδηγεί πρωτίστως στον αυτοσεβασμό. Η Δημοκρατία θέλει κόπο και δεν αποτελείται από τυμπανοκρουσίες και ρητορείες των πολλών. Η Δημοκρατία στα δικά μου μάτια μου δίνει απλόχερα την ελευθερία και το δικαίωμα να κυκλοφορώ χωρίς άγχος, χωρίς να κοιτώ καχύποπτα πίσω μου και χωρίς να στερούμαι τη γαλήνη μου. Ούτε και να κοιτώ ερευνητικά αν ο διπλανός μου έχει σώας τας φρένας ως νόμιμος οπλοκάτοχος και οπλοχρήστης ή να αναρωτιέμαι τι κουβαλά μέσα στο χοντρό μπουφάν του. Και μη γελιόμαστε: όποιος έχει νυχτοπερπατήσει έχει συναντήσει μυστήριους που μπαίνουν σ’ένα μπαρ για τσαμπουκά και, αν ψιλοτρέμουν  τα χέρια τους, πέφτουν κάτι στιλέτα από τα μπουφάν τους.

Δεν γουστάρω τον Καρατζαφέρη και τους οπαδούς του. Άσε που έχω την υπόνοια πως όταν κάτι τόσο ακραίο λέγεται, μάλλον θέλει να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη από κάτι άλλο συνταρακτικό. Για μένα το ζητούμενο δεν είναι να σχολιάσω αναλύοντας τι λέει ο Καρατζαφέρης, αλλά να πάω μπροστά. Δεν μπορώ άλλο τη στασιμότητα. Και περπατώντας στα 43 μου που έχω διανύσει τουλάχιστον τη μισή μου ζωή, απαιτώ ό,τι υπολείπεται να μην μπει στα υπόλοιπα ή στο στοκ κάποιας αποθήκης εμπορευμάτων. Είμαστε οι επιλογές μας, ερωτικές, φιλικές, επαγγελματικές, πολιτικές. Δεν μπορεί να αποτελεί λύση η βία ή ο εκφοβισμός. Ποτέ δεν μπορούσε. Η άμυνα είναι ένας τρόπος επιβίωσης. Η φύση διδάσκει ότι ο ισχυρότερος επικρατεί. Και ο οπλισμένος είναι ισχυρότερος του άοπλου. Το πεδίο της καθημερινότητας μας έχει ήδη μετατραπεί μεταφορικά και κάποιες φορές και κυριολεκτικά σε γουέστερν ή σε Λούκυ Λουκ. Και όποιος έχει το θάρρος, ας δει κατάματα ότι τώρα αναλωνόμαστε σε συζητήσεις για την μεμονωμένη άμυνά μας εξαιτίας πολιτικών και οπαδών που καταφεύγουν σε τέτοιες λύσεις – έχοντας θητεία και εντός κοινοβουλίου. Ζήσαμε κυριολεκτικά σε «Μαύρα Μεσάνυχτα» (θυμάστε την υπέροχη σειρά;). Αν συνεχίσουμε να ασχολούμαστε  με τις παπαριές τους, θα εξασφαλίσουμε κατάμαυρα μεσάνυχτα και για τα επόμενα χρόνια. Πρόταση; Βάζω στην άκρη την όποια ΒΛΑΚΕΙΑ ξεστομίζουν και ανοίγω πανιά για το τι θέλω να κάνω από δω και κάτω. Αλλά εδώ είναι το μεγάλο μας πρόβλημα: δεν ξέρουμε ακριβώς τι θέλουμε και δεν γνωρίζουμε, πώς θα πετύχουμε αυτό που ίσως θέλουμε. Την προοπτική λύσης την δίνουν κάποιες εκπομπές http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.prwtagwnistes&id=1392. Αλλά είναι χαρακτηριστικό του λαού μας: κοντή μνήμη, ανίσχυρο ‘θέλω’.   

Υγ: Με ‘‘βρίσκω’’ πολύ στον Καβάφη. Αλλά εδώ θα θυμίσω τον Σκιαθίτη.

  

«Η αργία εγέννησε την πενίαν.
Η πενία έτεκεν την πείναν.
Η πείνα παρήγαγε την όρεξιν.
Η όρεξις εγέννησε την αυθαιρεσίαν.
Η αυθαιρεσία εγέννησε την ληστείαν.
Η ληστεία εγέννησε την πολιτικήν.
Ιδού η αυθεντική καταγωγή του τέρατος τούτου»

(Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, «Εμποροι των Εθνών»)

« […] Άμυνα περί πάτρης θα ήτο η ευσυνείδητος λειτουργία των θεσμών, η εθνική αγωγή, η χρηστή διοίκησις, η καταπολέμησις του ξένου υλισμού και πιθηκισμού, του διαφθείροντος το φρόνημα και εκφυλίσαντος σήμερον το έθνος, και η πρόληψις της χρεοκοπίας.

(Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, (1851-1911) για τους κυβερνώντες το 1896  εφημερίδα Ακρόπολις, 1896)