http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57
Μάτια υγρά. Όχι από σκουπίδι, όχι από
μπογιά, όχι από τρίψιμο με σκονισμένα χέρια. Μάτια υγρά. Σαν τη βροχή
που μοιράζει εδώ και εκεί σταγόνες.
Από λύπη, από οίκτο, από αγάπη, από συγκίνηση, από πόθο, από
ικανοποίηση, από ανακούφιση, από γλυκιά προσμονή, από ολοκλήρωση.
Δακρύζεις, όταν νοιώθεις. Νοιώθεις μια τρυφερή αγκαλιά, ένα βλέμμα που
χαϊδεύει την ψυχή σου, μια κουβέντα που εμβολίζει την ύπαρξή σου και
είναι τόσο απλή: «Θα’ρθεις;». Μια λέξη που σου τρυπάει ο μυαλό από το
δηλητήριο που περιέχει. Τέτοιο δάκρυ. Μια διάφανη σταγόνα, υγρή και
καυτή που κυλώντας μουσκεύει τον ώμο σου. Όταν είσαι ξαπλωμένος κυλά
μέχρι το αυτί σου και σε γαργαλά. Όταν γράφεις στάζει στο πληκτρολόγιο.
Όταν περπατάς ίσως στεγνώσει από τον αέρα. Και όταν το θες κατάδικό σου,
περπατάς με τα γυαλιά στο σούρουπο.
Το δάκρυ σου. Ξεχνάς να το σκουπίσεις. Και είναι ανώφελο. Το ένα διαδέχεται το άλλο. Αυλάκι υγρό και ανακουφιστικό. Λουτρό ψυχής. Ξέπλυμα του ανέκφραστου συναισθήματος. Ξέπλυμα από την λύπη, την έλλειψη, το βάρος, το θυμό, την απογοήτευση, την εκτόνωση, την αγωνία, τον πόνο, την χαρά, το γέλιο, την άμυνα. Λούκι στις ρυτίδες σου σαν εκείνο που κάνει το νεράκι που τρέχει σιγά και ξεχασμένα για να ποτίσει τη λεβάντα σου. Το δάκρυ σου είναι ηδονικό για το μέσα σου, ικετευτικό για την επαφή με τον άλλο. Σαν εκείνη την αγκαλιά που είσαι ανοιχτός για να δώσεις και να πάρεις ό,τι κουβαλά. Η δύναμη της αφής. Χαϊδεύεις τα χέρια και τα φέρνεις στα χείλη για να έχεις την αφή τους στη μνήμη σου. Στην ανάμνηση που δίνει στο δάκρυ σου διέξοδο από τα μάτια. Τόσα μηνύματα από την αφή με τα ακροδάκτυλα. Τόσα τα μηνύματα από μια απλή αγκαλιά, από το διαρκές σμίξιμο των ντυμένων κορμιών που διαπερνούν και τα πιο χοντρά υφάσματα. Τόση δύναμη έχει το δάκρυ σου που μοιάζει στη φαντασία σου με πλημμύρα. Σαν τα συναισθήματα που κινδυνεύεις να σε πνίξουν. Μα το δάκρυ δεν πνίγει. Ίσως να είναι βαθιά πληγή από αόρατο μαχαίρι – που ΄λεγε περίπου και ο Αλεξανδρινός- ίσως να είναι και το μεγαλύτερο βάλσαμο. Ένα δάκρυ η ζωή μου. Άντε δύο. Στα πολλά χάνεται η αξία. Γίνεται παράπονο, ίσως είναι μίζερο και απωθητικό. Η δύναμη του συμπαγούς και εμποτισμένου από το συναίσθημα, είναι ανώτερη από τα πολλά που μουσκεύουν τα μαντήλια.
Πάντα θα θυμάσαι το πρώτο σου φιλί . Ποτέ όμως το δάκρυ. Δεν έχει ταυτότητα, δεν προειδοποιεί, δεν έχει χρόνο. Είναι σύντροφος διαρκής. Σαν την τρυφερή σου αγκαλιά, που σου δίνει αναπνοές. Σε κάνει να νοιώθεις. Να νοιώθεις με την επαφή, όχι άλλα λόγια, περιττά. Αυτά δεν κάνουν τη ζωή; Ένα δάκρυ, μια αγκαλιά, ένα φιλί. Ίσως αυτά να μας ενώνουν πιο πολύ.
«Το φιλί ενώνει πιο πολύ από το κορμί
για αυτό και το αποφεύγουν οι πιο πολλοί»
Ντίνος Χριστιανόπουλος.
Το δάκρυ σου. Ξεχνάς να το σκουπίσεις. Και είναι ανώφελο. Το ένα διαδέχεται το άλλο. Αυλάκι υγρό και ανακουφιστικό. Λουτρό ψυχής. Ξέπλυμα του ανέκφραστου συναισθήματος. Ξέπλυμα από την λύπη, την έλλειψη, το βάρος, το θυμό, την απογοήτευση, την εκτόνωση, την αγωνία, τον πόνο, την χαρά, το γέλιο, την άμυνα. Λούκι στις ρυτίδες σου σαν εκείνο που κάνει το νεράκι που τρέχει σιγά και ξεχασμένα για να ποτίσει τη λεβάντα σου. Το δάκρυ σου είναι ηδονικό για το μέσα σου, ικετευτικό για την επαφή με τον άλλο. Σαν εκείνη την αγκαλιά που είσαι ανοιχτός για να δώσεις και να πάρεις ό,τι κουβαλά. Η δύναμη της αφής. Χαϊδεύεις τα χέρια και τα φέρνεις στα χείλη για να έχεις την αφή τους στη μνήμη σου. Στην ανάμνηση που δίνει στο δάκρυ σου διέξοδο από τα μάτια. Τόσα μηνύματα από την αφή με τα ακροδάκτυλα. Τόσα τα μηνύματα από μια απλή αγκαλιά, από το διαρκές σμίξιμο των ντυμένων κορμιών που διαπερνούν και τα πιο χοντρά υφάσματα. Τόση δύναμη έχει το δάκρυ σου που μοιάζει στη φαντασία σου με πλημμύρα. Σαν τα συναισθήματα που κινδυνεύεις να σε πνίξουν. Μα το δάκρυ δεν πνίγει. Ίσως να είναι βαθιά πληγή από αόρατο μαχαίρι – που ΄λεγε περίπου και ο Αλεξανδρινός- ίσως να είναι και το μεγαλύτερο βάλσαμο. Ένα δάκρυ η ζωή μου. Άντε δύο. Στα πολλά χάνεται η αξία. Γίνεται παράπονο, ίσως είναι μίζερο και απωθητικό. Η δύναμη του συμπαγούς και εμποτισμένου από το συναίσθημα, είναι ανώτερη από τα πολλά που μουσκεύουν τα μαντήλια.
Πάντα θα θυμάσαι το πρώτο σου φιλί . Ποτέ όμως το δάκρυ. Δεν έχει ταυτότητα, δεν προειδοποιεί, δεν έχει χρόνο. Είναι σύντροφος διαρκής. Σαν την τρυφερή σου αγκαλιά, που σου δίνει αναπνοές. Σε κάνει να νοιώθεις. Να νοιώθεις με την επαφή, όχι άλλα λόγια, περιττά. Αυτά δεν κάνουν τη ζωή; Ένα δάκρυ, μια αγκαλιά, ένα φιλί. Ίσως αυτά να μας ενώνουν πιο πολύ.
«Το φιλί ενώνει πιο πολύ από το κορμί
για αυτό και το αποφεύγουν οι πιο πολλοί»
Ντίνος Χριστιανόπουλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
αφήστε το σχόλιό σας