O ίδιος ισχυρίζεται ότι δεν έχει καλή μνήμη και σημειώνει ακόμα και τις πιο ασήμαντες δουλειές, όπως το να πάει στον μπακάλη για τα απαραίτητα.. Τον ρώτησα αν βρίσκει χρόνο για τέτοιες δουλειές και μου απάντησε αφοπλιστικά: «Ασφαλώς! Ποιος θα τα κάνει για μένα?» Τονίζει ότι όλα μπορεί να τα καταφέρει κάποιος, αν θέλει. Σεμνός στα θετικά μου σχόλια: «Μην το βαραίνετε πολύ, δεν το αντέχω τόσο φορτίο!,», μου είπε. Είναι έξω από τη λογική του οι στημένες συνεντεύξεις, ενώ αφήνει τους άλλους να βγάλουν τα συμπεράσματα τους για το τι εστί Σταύρος Θεοδωράκης. Αν και τον παρακολουθώ χρόοοοονια και, φαντάζομαι, ότι οι ραδιοφωνικές εκπομπές που δεν έχω αναφερθεί στη δουλειά του πρέπει να αποτελούν εξαίρεση, η στιγμή που περίμενα χρόοοονια ήταν επιβεβαρυμένη από το «ταξίδι» του καλού του φίλου Νίκου Κακαουνάκη. Άψογος ως επαγγελματίας και αυτοπειθαρχημένος επιβλήθηκε στην προσωπική του θλίψη -αποτέλεσμα του θανάτου του φίλου του- και απαντώντας σε ό,τι το ρώτησα, ενίσχυσε την άποψη μου ότι ο Σταύρος Θεοδωράκης αποτελεί μια φωτεινή εξαίρεση στη Δημοσιογραφία ( που είναι λειτούργημα και όχι επάγγελμα) είναι βαθιά συναισθηματικός, αν και την ευαισθησία του δύσκολα εξωτερικεύει, πανέξυπνος, συγκροτημένος, απόλυτα λογικός, αποφασισμένος να υπερασπιστεί την Αλήθεια και την παλιά, καλή Δημοσιογραφία, ταγμένος στον Άνθρωπο και στα προβλήματά του.
Ευχή ως πρώτος φιλοξενούμενος του «ΠΑΛΜΟΥ 99.5» για το 2010: «Η παλιά συμβουλή του Δαλάι Λάμα είναι το πιο επίκαιρο, διαχρονικό ευχετήριο μήνυμα: να περνάμε καλά, αλλά να σκεφτόμαστε και τη χρησιμότητά μας στο σύνολό!!!"
Η δική του χρησιμότητα στο σύνολο: «Υπάρχει μια συνήθεια να διαβάζουμε την πραγματικότητα μόνον από την αρνητική της πλευρά, δηλαδή ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι που να νοιάζονται για τους άλλους. Δε νομίζω ότι είναι έτσι. Υπάρχουν πάντα εκείνοι που ενδιαφέρονται, και προσπαθούν. Στο χυλό της τηλεοπτικής παραγωγής αυτά που προβάλλονται είναι συνήθως αυτά που δεν έχουν μεγάλο ενδιαφέρον ουσιαστικά».
Τον ενοχλεί: «Η άρνηση προσφοράς που έχουμε όλοι απέναντι σε αυτή την κοινωνία। Για ένα μεγάλο διάστημα αναμασούσαμε όλοι την ίδια καραμέλα ότι για ό,τι συμβαίνει φταίνε πάντα οι άλλοι। Οι γαλάζιοι έλεγαν ότι φταίνε οι γαλάζιοι, οι πράσινοι έλεγαν ότι φταίνε οι συνδικαλιστές, υπήρχε η λογική ο ένα να περάσει τις ευθύνες στον άλλο। Όσο μεγαλώνουμε σε αυτή την κοινωνία και βλέπουμε τα αδιέξοδά της, υπάρχει η παραδοχή ότι για όλα φταίμε όλοι, που σημαίνει ότι πρέπει όλοι να κάνουμε μια προσπάθεια να βελτιώσουμε τη ζωή σε αυτή τη χώρα। Ο Νίκος Καζαντζάκης είχε πει "«Να αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Άμα δεν σωθεί εγώ θα φταίω»". Αν μπούμε σε αυτή τη λογική όλοι θα έχουμε μια καλύτερη σχέση με το περιβάλλον, με τον ανθρωπισμό, με τα οικονομικά, με τη φιλοξενία, με τους γύρω μας. Ο καθένα θα πρέπει να αναζητήσει τις ευθύνες πρώτα στον εαυτό του και μετά στους διπλά του. Αυτό είναι το αξίωμά μου πλέον! Για όλα φταίμε όλοι."
Ποιες είναι οι αξίες του: «Οι αξίες μου μεταβάλλονται! Πέρα από τις καθιερωμένες που πιστεύουμε όλοι μας, πιστεύω πάρα πολύ στη δύναμη του ενός!!!! Και στη δύναμη των ηγετών, αλλά και στη δύναμη του κάθε ανθρώπου κάτι που δεν προβάλλουμε συχνά . Πιστεύω ότι οι μονάδες θα αλλάξουν τον κόσμο και φέρνουν και τα καλά και τα κακά. Ένας Χίτλερ έφερε όπου έφερε τον κόσμο, ένας Ομπάμα ανέστησε την Αμερική. Η δύναμη του ενός είναι πολύ σημαντική και θα πρέπει να επενδύουμε σε αυτήν».
Νοιώθει μοναξιά? Πώς αντιδρά στα αρνητικά σχόλια? «Έχω αρκετούς φίλους. Όσο αφορά τα όποια αρνητικά σχόλια, αδιαφορώ! Ο καθένας έχει δική του γνώμη και τώρα με το διαδίκτυο όπου όλοι έχουν γίνει κριτές των πάντων, δεν μπορείς να μαζέψεις το μέσο όρο των άλλων για να προχωράς. Δε νοιώθω καθόλου μοναξιά…. Στην ιστοσελίδα μας protagon.gr υπάρχει μια παρέα από πολλούς και σημαντικούς, που υπερασπίζεται σχεδόν τα ίδια πράγματα.»
Τι τον δίδαξε η ζωή και τα ρεπορτάζ: «Να δίνουμε σημασία στις λεπτομέρειες. Πολλές φορές τα παιχνίδια δεν παίζονται στο κύριο γήπεδο, αλλά στις λεπτομέρειές τους. Οι πόλεμοι, η χαρά, η ευτυχία, το γέλιο κερδίζονται ακριβώς σε αυτές. Δεν είναι οι συνολικότερες συνθήκες που διαμορφώνουν τα πεδία της ευτυχίας ή της δυστυχίας μας. Είναι κάποιες μικρές λεπτομέρειες που υπάρχουν και καθορίζουν τη ζωή μας. Αυτό είναι ένα δίδαγμα της ζωής για μένα. Κάποτε πίστευα ότι τα πράγματα καθορίζονται πιο πολύ από τους κύριους κανόνες, τώρα καταλαβαίνω ότι καθορίζονται από τις πολλές μικρές τους εξαιρέσεις. Και ο διάβολος και ο θεός στη λεπτομέρεια κρύβονται».
Η σχέση του με το Θεό: «Πιστεύω στη δύναμη του ανθρώπου που είναι θεός και δεν πιστεύει μόνο στην εικόνα του στον καθρέφτη. Ο άνθρωπος είναι σκέψη είναι πνεύμα είναι συναίσθημα, πιστεύω, λοιπόν, στους μικρούς θεούς που συνθέτουν το μεγάλο θεό που καθορίζει τις κινήσεις μας. Κατά τα άλλα κάνω ό,τι κάνει κάθε Έλληνας».
Ο ρόλος της Εκκλησίας: «Η Εκκλησία έχει ένα ρόλο πολύ συγκεκριμένο. Υπάρχει για να προσφέρει κάποια πράγματα σε εκείνους τους ανθρώπους κυρίως που έχουν ανάγκη. …. Διακρίνω ότι υπάρχουν πάρα πολλά στελέχη της Εκκλησίας με την αντίληψη ότι η Εκκλησία πρέπει να ασχολείται κυρίως με την εξυπηρέτηση του δικού της οίκου, να κλείνει τις πόρτες και να ασχολείται με το εσωτερικό της. Αυτό είναι απολύτως λαθεμένο. Η Εκκλησία έχει το ρόλο πολύ συγκεκριμένο, της μη κυβερνητικής οργάνωσης που δεν έχει σκοπό να εξουσιάσει, αλλά να προσφέρει. Πρέπει να γίνεται ένα με τα σκουπίδια της πόλης και να προσπαθεί να σώζει ό,τι μπορεί να σωθεί».
Υπάρχουν πνευματικοί άνθρωποι? «Βεβαίως, απλώς ζούμε σε μια εποχή που όλα τα πράγματα είναι λιγότερα απ’ όσο θέλουμε. Αν υπάρχει μια καθίζηση στην ελληνική κοινωνία σε κάποιους τομείς αναγκαστικά υπάρχει σε όλους τους τομείς. Έχουμε λιγότερο καλούς πολιτικούς απ’ όσο θέλουμε, λιγότερο καλούς δημοσιογράφους και πάει λέγοντας… Πιθανό να έφταιξε το ότι κάποιες 10ετίες παραμελήσαμε τμήματα του εαυτού μας και τώρα πληρώνουμε το τίμημα. Ποιος κλάδος μπορεί να μείνει αλώβητος στην ελληνική κοινωνία μετά την απαξίωση στην οποία έχει περιέλθει?»
Τι τον φοβίζει: «Η άρνηση να δούμε την πραγματικότητα. Είναι σαφές ότι ως χώρα και ως κοινωνία έχουμε πολλά προβλήματα. Το κυριότερο δεν είναι τα προβλήματα που έχουμε, είναι η άρνηση μας να τα δούμε. Φταίει ότι έχουμε μάθει να μην αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα και ότι κάποιος από μηχανής θεός θα μας σώσει. Έχουμε τεράστια θέματα με το περιβάλλον, έχουμε τα χειρότερα Πανεπιστήμια, κάποια στιγμή πρέπει κάποιος να ασχοληθεί κάνοντας υπερπροσπάθεια! Κυρίως πρέπει να μην βαυκαλιζόμαστε και να κρυβόμαστε πίσω από την πλάτη του άλλου».
Ο Σταύρος Θεοδωράκης και η γροθιά του στο κατεστημένο: «Στη δημοσιογραφία μπήκαμε για να συγκρουστούμε. Η δημοσιογραφία μοιάζει ως συνοδοιπόρος των εξουσιών. Αν έχει ένα ρόλο η δημοσιογραφία, πρέπει να είναι ο παλιός της ρόλος, δηλαδή να είναι απέναντι στην εξουσία. Όχι απέναντι στην Κυβέρνηση, αλλά απέναντι σε όλες τις εξουσίες… Αν υπακούς στα κελεύσματα της κυβερνητικής πολιτικής δεν είσαι δημοσιογράφος, είσαι ένας κομματικός συντάκτης. Σημασία έχει ο δημοσιογράφος που εμπιστεύεται ο κόσμος, να είναι ένας ανεξάρτητος παρατηρητής των πραγμάτων και με ένα αξιακό σύστημα που θα είναι γνωστό στον τηλεθεατή, στον ακροατή, στον αναγνώστη, να δίνει πειστικά τα σημεία της επικαιρότητας που πρέπει. […] Υπάρχουν οι δυνατότητες να κάνει κάποιος τις συμμαχίες του και να προβάλλει τις αξίες του. Ο παλιός δρόμος οδήγησε σε πολλά αδιέξοδα. Πρέπει να βρούμε πλαϊνούς δρόμους που ίσως να είναι και καλύτεροι».
Έχει κινδυνεύσει ποτέ???: «Ψιλοπράγματα… Τίποτα σημαντικό που να πρέπει να μας απασχολεί. Αν είναι κάποιος αποφασισμένος να ζήσει καλύτερες εμπειρίες, τότε μπορεί και να αποφασίσει να "βραχεί" και λιγάκι».
Τι ορίζει ως ανήθικο: «Να ζεις και να εμπορεύεσαι το ψέμα. Το εμπόριο ψέματος στη σημερινή Ελλάδα είναι μια γενικευμένη στρατηγική που αφορά πολλούς από εμάς.».
Η αχίλλειος πτέρνα του: «Πρέπει να είναι περισσότερες από μία, δεν το έχω σκεφτεί, αλλά και να το είχα, δε θα σας το έλεγα!»
Τι τον συγκινεί; «Οι καθημερινές μικρές προσπάθειες όλων μας για το καλύτερο. Από έναν άνθρωπο που κάνει καλά τη δουλειά του στο δρόμο μέχρι έναν υπουργό που θέλει να κάνει καλά τη δουλειά του. Οι άνθρωποι πρέπει να είναι σε μια συνεχή διαβούλευση με το καλό. Στη δημοσιογραφία πρέπει να υπηρετείται το καλό και μόνο».
Ο φίλος, συμπατριώτης, συνάδελφος Νίκος Κακαουνάκης: «Αυτό που πρέπει να καταλάβει ο κόσμος είναι ότι οι άνθρωποι δεν είναι αυτό που φαίνεται. Ο Νίκος πέρα από το βερμπαλισμό και την υπερβολή που είχε στη δημόσια ζωή του, τίποτα από αυτά δεν είχε στην ιδιωτικότητά του. Ήταν ένας πολύ πιο ευαίσθητος άνθρωπος, τρυφερός, γλυκός, εσωτερικός που τον έκανε αγαπητό σε πολύ κόσμο που τον γνώριζε προσωπικά. Είχε βαρύ πέλμα για να αντικατασταθεί αμέσως, κάποια στιγμή θα γίνει, αλλά για όλους μας θα αποτελέσει ένα μεγάλο κενό».
Τι έχει κρατήσει από το Νίκο Κακαουνάκη: « Τη διάθεση του να είναι με τους φίλους του να γλεντάει, να βοηθάει , να κάνει χωρατά»… (περισσότερα στο http://www.protagon.gr/)
Κλαίει?: «Oπως όλοι οι άνδρες, σπάνια! ίσως, επειδή έτσι μας μεγάλωσαν»
Για τι έχει μετανοιώσει?: «Για πολλά μικρά πράγματα. Χωρίς ρίσκα, όμως, δε φτάνεις πουθενά.. Η ευτυχία δε βρίσκεται έξω από την πόρτα μας θα πρέπει να την αναζητήσουμε»
Ο στόχος και το στοίχημά του για το 2010: «Να προσέξουν αυτοί που πρέπει να προσέξουν αυτά που θέλω να πω στη δημοσιογραφία. Νοιώθει κάποιος μεγάλη ικανοποίηση, όταν τα μηνύματα που στέλνει γίνονται αντιληπτά, από το κοινό, αλλά και από αυτούς που πρέπει. Νοιώθω πολύ καλά με αυτό κάνω και θα συνεχίσω να το κάνω με την ίδια αγάπη και το ίδιο πάθος! Και να είστε κοντά μας να μας κρίνετε και γλυκά και αυστηρά»
Ευχή για το 2010 και τον «Παλμό 99.5»: «Αυτό που μου έστειλε ο φίλος μου Σταμάτης Κραουνάκης: το δέκα το καλό, να μας φέρει τα πέντε και στο χέρι!!!»
Σταύρος Θεοδωράκης: Αυθεντικός, ιδιαίτερος, σπάνιος, ειλικρινής, χωρίς μισόλογα, εργατικός, ριψοκίνδυνος, ευρηματικός, ουσιαστικός. Ένας απόμακρος ανθρωπιστής!
Ευχή ως πρώτος φιλοξενούμενος του «ΠΑΛΜΟΥ 99.5» για το 2010: «Η παλιά συμβουλή του Δαλάι Λάμα είναι το πιο επίκαιρο, διαχρονικό ευχετήριο μήνυμα: να περνάμε καλά, αλλά να σκεφτόμαστε και τη χρησιμότητά μας στο σύνολό!!!"
Η δική του χρησιμότητα στο σύνολο: «Υπάρχει μια συνήθεια να διαβάζουμε την πραγματικότητα μόνον από την αρνητική της πλευρά, δηλαδή ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι που να νοιάζονται για τους άλλους. Δε νομίζω ότι είναι έτσι. Υπάρχουν πάντα εκείνοι που ενδιαφέρονται, και προσπαθούν. Στο χυλό της τηλεοπτικής παραγωγής αυτά που προβάλλονται είναι συνήθως αυτά που δεν έχουν μεγάλο ενδιαφέρον ουσιαστικά».
Τον ενοχλεί: «Η άρνηση προσφοράς που έχουμε όλοι απέναντι σε αυτή την κοινωνία। Για ένα μεγάλο διάστημα αναμασούσαμε όλοι την ίδια καραμέλα ότι για ό,τι συμβαίνει φταίνε πάντα οι άλλοι। Οι γαλάζιοι έλεγαν ότι φταίνε οι γαλάζιοι, οι πράσινοι έλεγαν ότι φταίνε οι συνδικαλιστές, υπήρχε η λογική ο ένα να περάσει τις ευθύνες στον άλλο। Όσο μεγαλώνουμε σε αυτή την κοινωνία και βλέπουμε τα αδιέξοδά της, υπάρχει η παραδοχή ότι για όλα φταίμε όλοι, που σημαίνει ότι πρέπει όλοι να κάνουμε μια προσπάθεια να βελτιώσουμε τη ζωή σε αυτή τη χώρα। Ο Νίκος Καζαντζάκης είχε πει "«Να αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Άμα δεν σωθεί εγώ θα φταίω»". Αν μπούμε σε αυτή τη λογική όλοι θα έχουμε μια καλύτερη σχέση με το περιβάλλον, με τον ανθρωπισμό, με τα οικονομικά, με τη φιλοξενία, με τους γύρω μας. Ο καθένα θα πρέπει να αναζητήσει τις ευθύνες πρώτα στον εαυτό του και μετά στους διπλά του. Αυτό είναι το αξίωμά μου πλέον! Για όλα φταίμε όλοι."
Ποιες είναι οι αξίες του: «Οι αξίες μου μεταβάλλονται! Πέρα από τις καθιερωμένες που πιστεύουμε όλοι μας, πιστεύω πάρα πολύ στη δύναμη του ενός!!!! Και στη δύναμη των ηγετών, αλλά και στη δύναμη του κάθε ανθρώπου κάτι που δεν προβάλλουμε συχνά . Πιστεύω ότι οι μονάδες θα αλλάξουν τον κόσμο και φέρνουν και τα καλά και τα κακά. Ένας Χίτλερ έφερε όπου έφερε τον κόσμο, ένας Ομπάμα ανέστησε την Αμερική. Η δύναμη του ενός είναι πολύ σημαντική και θα πρέπει να επενδύουμε σε αυτήν».
Νοιώθει μοναξιά? Πώς αντιδρά στα αρνητικά σχόλια? «Έχω αρκετούς φίλους. Όσο αφορά τα όποια αρνητικά σχόλια, αδιαφορώ! Ο καθένας έχει δική του γνώμη και τώρα με το διαδίκτυο όπου όλοι έχουν γίνει κριτές των πάντων, δεν μπορείς να μαζέψεις το μέσο όρο των άλλων για να προχωράς. Δε νοιώθω καθόλου μοναξιά…. Στην ιστοσελίδα μας protagon.gr υπάρχει μια παρέα από πολλούς και σημαντικούς, που υπερασπίζεται σχεδόν τα ίδια πράγματα.»
Τι τον δίδαξε η ζωή και τα ρεπορτάζ: «Να δίνουμε σημασία στις λεπτομέρειες. Πολλές φορές τα παιχνίδια δεν παίζονται στο κύριο γήπεδο, αλλά στις λεπτομέρειές τους. Οι πόλεμοι, η χαρά, η ευτυχία, το γέλιο κερδίζονται ακριβώς σε αυτές. Δεν είναι οι συνολικότερες συνθήκες που διαμορφώνουν τα πεδία της ευτυχίας ή της δυστυχίας μας. Είναι κάποιες μικρές λεπτομέρειες που υπάρχουν και καθορίζουν τη ζωή μας. Αυτό είναι ένα δίδαγμα της ζωής για μένα. Κάποτε πίστευα ότι τα πράγματα καθορίζονται πιο πολύ από τους κύριους κανόνες, τώρα καταλαβαίνω ότι καθορίζονται από τις πολλές μικρές τους εξαιρέσεις. Και ο διάβολος και ο θεός στη λεπτομέρεια κρύβονται».
Η σχέση του με το Θεό: «Πιστεύω στη δύναμη του ανθρώπου που είναι θεός και δεν πιστεύει μόνο στην εικόνα του στον καθρέφτη. Ο άνθρωπος είναι σκέψη είναι πνεύμα είναι συναίσθημα, πιστεύω, λοιπόν, στους μικρούς θεούς που συνθέτουν το μεγάλο θεό που καθορίζει τις κινήσεις μας. Κατά τα άλλα κάνω ό,τι κάνει κάθε Έλληνας».
Ο ρόλος της Εκκλησίας: «Η Εκκλησία έχει ένα ρόλο πολύ συγκεκριμένο. Υπάρχει για να προσφέρει κάποια πράγματα σε εκείνους τους ανθρώπους κυρίως που έχουν ανάγκη. …. Διακρίνω ότι υπάρχουν πάρα πολλά στελέχη της Εκκλησίας με την αντίληψη ότι η Εκκλησία πρέπει να ασχολείται κυρίως με την εξυπηρέτηση του δικού της οίκου, να κλείνει τις πόρτες και να ασχολείται με το εσωτερικό της. Αυτό είναι απολύτως λαθεμένο. Η Εκκλησία έχει το ρόλο πολύ συγκεκριμένο, της μη κυβερνητικής οργάνωσης που δεν έχει σκοπό να εξουσιάσει, αλλά να προσφέρει. Πρέπει να γίνεται ένα με τα σκουπίδια της πόλης και να προσπαθεί να σώζει ό,τι μπορεί να σωθεί».
Υπάρχουν πνευματικοί άνθρωποι? «Βεβαίως, απλώς ζούμε σε μια εποχή που όλα τα πράγματα είναι λιγότερα απ’ όσο θέλουμε. Αν υπάρχει μια καθίζηση στην ελληνική κοινωνία σε κάποιους τομείς αναγκαστικά υπάρχει σε όλους τους τομείς. Έχουμε λιγότερο καλούς πολιτικούς απ’ όσο θέλουμε, λιγότερο καλούς δημοσιογράφους και πάει λέγοντας… Πιθανό να έφταιξε το ότι κάποιες 10ετίες παραμελήσαμε τμήματα του εαυτού μας και τώρα πληρώνουμε το τίμημα. Ποιος κλάδος μπορεί να μείνει αλώβητος στην ελληνική κοινωνία μετά την απαξίωση στην οποία έχει περιέλθει?»
Τι τον φοβίζει: «Η άρνηση να δούμε την πραγματικότητα. Είναι σαφές ότι ως χώρα και ως κοινωνία έχουμε πολλά προβλήματα. Το κυριότερο δεν είναι τα προβλήματα που έχουμε, είναι η άρνηση μας να τα δούμε. Φταίει ότι έχουμε μάθει να μην αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα και ότι κάποιος από μηχανής θεός θα μας σώσει. Έχουμε τεράστια θέματα με το περιβάλλον, έχουμε τα χειρότερα Πανεπιστήμια, κάποια στιγμή πρέπει κάποιος να ασχοληθεί κάνοντας υπερπροσπάθεια! Κυρίως πρέπει να μην βαυκαλιζόμαστε και να κρυβόμαστε πίσω από την πλάτη του άλλου».
Ο Σταύρος Θεοδωράκης και η γροθιά του στο κατεστημένο: «Στη δημοσιογραφία μπήκαμε για να συγκρουστούμε. Η δημοσιογραφία μοιάζει ως συνοδοιπόρος των εξουσιών. Αν έχει ένα ρόλο η δημοσιογραφία, πρέπει να είναι ο παλιός της ρόλος, δηλαδή να είναι απέναντι στην εξουσία. Όχι απέναντι στην Κυβέρνηση, αλλά απέναντι σε όλες τις εξουσίες… Αν υπακούς στα κελεύσματα της κυβερνητικής πολιτικής δεν είσαι δημοσιογράφος, είσαι ένας κομματικός συντάκτης. Σημασία έχει ο δημοσιογράφος που εμπιστεύεται ο κόσμος, να είναι ένας ανεξάρτητος παρατηρητής των πραγμάτων και με ένα αξιακό σύστημα που θα είναι γνωστό στον τηλεθεατή, στον ακροατή, στον αναγνώστη, να δίνει πειστικά τα σημεία της επικαιρότητας που πρέπει. […] Υπάρχουν οι δυνατότητες να κάνει κάποιος τις συμμαχίες του και να προβάλλει τις αξίες του. Ο παλιός δρόμος οδήγησε σε πολλά αδιέξοδα. Πρέπει να βρούμε πλαϊνούς δρόμους που ίσως να είναι και καλύτεροι».
Έχει κινδυνεύσει ποτέ???: «Ψιλοπράγματα… Τίποτα σημαντικό που να πρέπει να μας απασχολεί. Αν είναι κάποιος αποφασισμένος να ζήσει καλύτερες εμπειρίες, τότε μπορεί και να αποφασίσει να "βραχεί" και λιγάκι».
Τι ορίζει ως ανήθικο: «Να ζεις και να εμπορεύεσαι το ψέμα. Το εμπόριο ψέματος στη σημερινή Ελλάδα είναι μια γενικευμένη στρατηγική που αφορά πολλούς από εμάς.».
Η αχίλλειος πτέρνα του: «Πρέπει να είναι περισσότερες από μία, δεν το έχω σκεφτεί, αλλά και να το είχα, δε θα σας το έλεγα!»
Τι τον συγκινεί; «Οι καθημερινές μικρές προσπάθειες όλων μας για το καλύτερο. Από έναν άνθρωπο που κάνει καλά τη δουλειά του στο δρόμο μέχρι έναν υπουργό που θέλει να κάνει καλά τη δουλειά του. Οι άνθρωποι πρέπει να είναι σε μια συνεχή διαβούλευση με το καλό. Στη δημοσιογραφία πρέπει να υπηρετείται το καλό και μόνο».
Ο φίλος, συμπατριώτης, συνάδελφος Νίκος Κακαουνάκης: «Αυτό που πρέπει να καταλάβει ο κόσμος είναι ότι οι άνθρωποι δεν είναι αυτό που φαίνεται. Ο Νίκος πέρα από το βερμπαλισμό και την υπερβολή που είχε στη δημόσια ζωή του, τίποτα από αυτά δεν είχε στην ιδιωτικότητά του. Ήταν ένας πολύ πιο ευαίσθητος άνθρωπος, τρυφερός, γλυκός, εσωτερικός που τον έκανε αγαπητό σε πολύ κόσμο που τον γνώριζε προσωπικά. Είχε βαρύ πέλμα για να αντικατασταθεί αμέσως, κάποια στιγμή θα γίνει, αλλά για όλους μας θα αποτελέσει ένα μεγάλο κενό».
Τι έχει κρατήσει από το Νίκο Κακαουνάκη: « Τη διάθεση του να είναι με τους φίλους του να γλεντάει, να βοηθάει , να κάνει χωρατά»… (περισσότερα στο http://www.protagon.gr/)
Κλαίει?: «Oπως όλοι οι άνδρες, σπάνια! ίσως, επειδή έτσι μας μεγάλωσαν»
Για τι έχει μετανοιώσει?: «Για πολλά μικρά πράγματα. Χωρίς ρίσκα, όμως, δε φτάνεις πουθενά.. Η ευτυχία δε βρίσκεται έξω από την πόρτα μας θα πρέπει να την αναζητήσουμε»
Ο στόχος και το στοίχημά του για το 2010: «Να προσέξουν αυτοί που πρέπει να προσέξουν αυτά που θέλω να πω στη δημοσιογραφία. Νοιώθει κάποιος μεγάλη ικανοποίηση, όταν τα μηνύματα που στέλνει γίνονται αντιληπτά, από το κοινό, αλλά και από αυτούς που πρέπει. Νοιώθω πολύ καλά με αυτό κάνω και θα συνεχίσω να το κάνω με την ίδια αγάπη και το ίδιο πάθος! Και να είστε κοντά μας να μας κρίνετε και γλυκά και αυστηρά»
Ευχή για το 2010 και τον «Παλμό 99.5»: «Αυτό που μου έστειλε ο φίλος μου Σταμάτης Κραουνάκης: το δέκα το καλό, να μας φέρει τα πέντε και στο χέρι!!!»
Σταύρος Θεοδωράκης: Αυθεντικός, ιδιαίτερος, σπάνιος, ειλικρινής, χωρίς μισόλογα, εργατικός, ριψοκίνδυνος, ευρηματικός, ουσιαστικός. Ένας απόμακρος ανθρωπιστής!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
αφήστε το σχόλιό σας