Γιώργος Χρυσοστόμου: «Δεν πουλάω το κορμί μου και τους Φίλους μου»!

Η συνέντευξη δόθηκε Ρ/Σ «ΠΑΛΜΟΣ 99.5 και 105.6» και στην εκπομπή «Μουσικές Αναδύσεις» με την Τζίνα Δαβιλά, στις 8 Μαΐου 2010. Δημοσίευση: εφημερίδα "ΡΟΔΙΑΚΗ"  http://www.rodiaki.gr/

Το Γιώργο Χρυσοστόμου τον πρωτοείδα στην ταινία «504 χλμ βόρεια της Αθήνας». Στη συνέχεια τον έχασα (δεν παρακολουθούσα το “Singles” που προβλήθηκε από το mega) μέχρι που τον ξαναβρήκα στο L.A.P.D πλάι στον Ιεροκλή Μιχαηλίδη και τον Κρατερό Κατσούλη. Αυτό που με εντυπωσίασε στο Γιώργο δεν είναι το γεγονός ότι είναι «ωραίος και μοιραίος» κατά την άποψη πολλών γυναικών και κοριτσιών, αλλά το γεγονός ότι μέσα από τη γνωριμία μας διαπίστωσα ότι έχω να κάνω μ’ ένα σοβαρό, έξυπνο άνθρωπο, με καλό χιούμορ που ξέρει να κάνει χαβαλέ, χωρίς να γελοιοποιείται ή να καραγκιοζίζει (δική μου λέξη, μην ψάξετε στο Μπαμπινιώτη). Είναι άψογος επαγγελματίας, όπως πρέπει να είναι ο επαγγελματίας- υπεύθυνος, με καλή μνήμη κλπ.

 Με εντυπωσίασε, επίσης, η στάση του απέναντι στα πράγματα, που την ορίζει βάσει της ηθικής του, την οποία δεν ξεπουλά, πράγμα σπάνιο και για ένα 30χρόνο άνδρα και μάλιστα καλλιτέχνη. Μιλάει πολύ χωρίς να φλυαρεί, που σημαίνει ότι δεν έχει να κρύψει κάτι που θα χαλούσε την εικόνα του. Έχει συγκροτημένο λόγο, που σημαίνει και συγκροτημένη σκέψη. Έχω την αίσθηση ότι οι γυναίκες τρελαίνονται για την άκρως ερωτεύσιμη φωνή του. Διέκρινα αμεσότητα, οξυδέρκεια, ζεστασιά και μια μελαγχολία στα μάτια που φανερώνει άνθρωπο με ευαισθησίες. Με μια φράση: το Γιώργο τον συμπαθούσα. Όταν το γνώρισα, τον εκτίμησα βαθιά.

Η ταραγμένη Αθήνα: «Έχει αντιδράσει πολύ ο κόσμος, έχει εκνευρισμό για ό,τι συμβαίνει με αποτέλεσμα να γίνονται οι ακρότητες. Μένω στα Εξάρχεια με αφορμή τα επεισόδια στη MARFIN φοβήθηκα να κυκλοφορήσω, για να είμαι ειλικρινής. Η επόμενη έκρηξη φοβάμαι πως δε θα αργήσει.

 Η «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη, η φετινή παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου και οι πρόβες: «Γελάμε πολύ. Όλη η διανομή των ρόλων μετά τη σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα, με Βασίλη Χαραλαμπόπουλο, Μάκη Παπαδημητρίου … είναι μια καταστροφή όλο αυτό».

 Σε ποιες δουλειές απαντά αρνητικά: « Δεν μπορώ να πω σε ποιες συγκεκριμένες είπα ‘όχι’. Για να είμαι ειλικρινής, λέω ‘όχι’ επειδή μπορώ να πω ‘όχι’, γιατί η κατάσταση μου το επιτρέπει. Αν είχα οικογένεια θα έριχνα λίγο τα στάνταρντ μου. Υπάρχουν βέβαια και δουλειές που δεν τις αγγίζω καν. Από την άλλη έχω αποφασίσει για τον εαυτό μου ότι δε θα ήθελα να παίξω σε κάποιου συγκεκριμένου τύπου σήριαλ. Προτιμώ να μην κάνω τίποτα, όπως μπορεί να γίνει και του χρόνου. Έχω δυο προτάσεις. Η μια που μου αρέσει, μπορεί να μην γίνει, αλλά η άλλη που δε μου αρέσει, θα γίνει σίγουρά. Προτιμώ, λοιπόν, να μην κάνω τίποτα, αν δεν είναι αυτό που θέλω».

Σκοπεύει να δημιουργήσει σύντομα οικογένεια?: «Οικογένεια: όχι δεν είναι στα άμεσα σχέδιά μου». Οι δυσκολίες στα γυρίσματα του L.A.P.D.: «Δεν υπήρχαν δυσκολίες, γιατί το σήριαλ αποτελείτο από μια γκρούπα ανθρώπων που δουλεύει μαζί πολύ καιρό. Συνεννοούμαστε με τα μάτια. Έχει ολοκληρωθεί ο κύκλος των γυρισμάτων του σήριαλ από τη Μεγάλη Τρίτη, αλλά τα τελευταία επεισόδια παρουσίασαν τις μεγαλύτερες δυσκολίες γιατί γυρίστηκαν σ’ένα σπίτι πάνω σε βουνό που είχε απίστευτο κρύο και εγώ έπρεπε να κλαίω 4 ώρες συνεχώς. Ήταν εξαιρετικά δύσκολο και πρακτικά και ψυχολογικά».

Ο Γιώργος και οι γυναίκες: «Δε θα έλεγα ότι ασχολούνται πολύ οι γυναίκες μαζί μου. Μπορεί να υπάρχει κόσμος που ασχολείται στο διαδίκτυο και όλα αυτά τα μέσα, αλλά δε θα έλεγα ότι με περιτριγυρίζει. Δεν προχωρώ στο δρόμο δηλαδή και λιποθυμάει κόσμος. Κάποια φίλη μου μού λέει ότι είμαι και λίγο φοβιστικός, δεν έρχεται κάποιος εύκολα να μου μιλήσει. Από την άλλη είμαι και άνθρωπος χαμηλών τόνων. Υπάρχουν συνάδελφοι, πάντως, που έχουν περάσει πολύ πιο δύσκολα σε αυτό τον τομέα».

 Τι τον ενοχλεί σε μια γυναίκα: «Το να υποθέτει, που συνδέεται με το να παρανοεί, που συνδέεται με το να προβάλει επάνω μου ό,τι ακριβώς υπέθεσε ή παρανόησε για να φύγει από πάνω της. Αυτό είναι κάτι που το σιχαίνομαι και με εκνευρίζει πολύ σε μια γυναίκα. Δηλαδή, αντί να πει ότι αισθάνεται κόμπλεξ ή να παραδεχτεί ότι είναι κομπλεξική με κάτι λέει: «μα πόσο κομπλεξικός είσαι…». Αυτό μου είναι απωθητικό. Στις σχέσεις μου μέχρι στιγμής δεν το έχω ζήσει πολύ έντονα. Σε γενικότερα πλαίσια δε μου αρέσει το ψέμα και τα λοιπά κλασσικά».

Τι τον ενοχλεί στη Ρόδο: «Άνοιξες μεγάλο σασκούς. Με ενοχλεί η καταστροφή της Παλιάς Πόλης. Δε μου αρέσει αυτό που έγινε η Παλιά Πόλη, δηλαδή ένα Φαληράκι με παλιές πέτρες. Θυμώνω. Πέρα από 2-3 μπαρ και εστιατόρια που έχουν άποψη και που προσέχουν έχοντας φροντίσει να διατηρούν κάποια στοιχεία, όλο το άλλο πραγματικά το απεχθάνομαι. Δεν μπορώ να διανοηθώ αυτό που συμβαίνει. Ζώντας στην Αθήνα έχει ανοίξει η άποψή μου για την απόσταση. Αυτό που κάνει ο Ρόδιος να παίρνει το αυτοκίνητό του από το Μαντράκι μέχρι το σπίτι του, που είναι στην πόλη, μου φαίνεται αδιανόητο. Το να μπαίνουν όλοι, όμως, μέσα στην Παλιά Πόλη με τα αυτοκίνητα, πραγματικά με θυμώνει. Απορώ, γιατί δε μας πάνε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο γι’ αυτό. Απορώ, γιατί το αφήνει αυτό η Ρόδος και δεν κάνει τίποτα και το αφήνει και λειτουργεί έτσι. Όχι μόνο το καλοκαίρι, αλλά ούτε και το χειμώνα δεν πρέπει να μπαίνουν αυτοκίνητα στην παλιά Πόλη. Πάρκαρε, ρε φίλε, έξω από τα τείχη το αυτοκίνητό σου και περπάτα. Είναι και ρομαντικά στην τελική. Θίγεται η πόλη σου με αυτό τον τρόπο, δεν το καταλαβαίνεις?

 Η Ρόδος έχει τη δύναμη και είναι το ομορφότερο μέρος στον κόσμο. Είναι η ομορφότερη πόλη της Ευρώπης. Το κακό με τους Ροδίους - και βάζω και τον εαυτό μου μέσα - είναι ότι θεωρεί την πόλη του δεδομένη γι’αυτό και την καταστρέφει. Πληρώνει ένα κάρο λεφτά για να πάει στην τάδε μεσαιωνική πόλη της τάδε Ευρωπαϊκής χώρας και δεν ξέρει ότι, όταν έρχεται κάποιος στη Ρόδο, παθαίνει σοκ από την ομορφιά που βλέπει! Είναι κρίμα να καταστρέφεται ένα πανέμορφο τοπίο. Γνωρίζω, επίσης, από το παρελθόν, ότι οι Ρόδιοι δε θέλουν να πάει ο τόπος τους μπροστά, γιατί τους ενδιαφέρει να βγάλουν ένα εξάμηνο λεφτά και μετά αδιαφορούν για το τι θα γίνει. Κάνουν κάτι πρόχειρο, βγάζουν ό,τι είναι να βγάλουν για ένα εξάμηνο και αυτό είναι όλο. Ήθελε ο Άντονι Κουήν να κάνει φεστιβάλ κινηματογράφου και δεν ήθελαν οι Ρόδιοι, ήθελαν να παίξουν οι Pink Floyd στη Φιλέρημο και δεν ήθελαν οι Ρόδιοι. Τους έδωσε ο Θεός ένα δώρο και αυτοί του έλεγαν «δε μου αρέσει, φέρε μου λεφτά»! Ενώ τα λεφτά μπορούν να βγουν με μια στρατηγική και με μακροπρόθεσμα σχέδια. Υπάρχει πολύς κόσμος που έχει πάρα πολύ ωραίο γούστο στη Ρόδο και υπάρχει και πάρα πολύς κόσμος που είναι εντελώς κακόγουστος. Το Φαληράκι δεν το σχολιάζω, η γνώμη μου είναι να γκρεμιστεί αυτή παράγκα που έχει στηθεί εκεί και να ξαναχτιστεί ή να μην χτιστεί και τίποτα. Ίσως αν είχα και εγώ μαγαζί και ζούσα την οικογένεια μου από κει, μπορεί και να έκανα τα ίδια, αλλά για όνομα του Θεού, ας σκεφτούμε λίγο παρακάτω.

Μετανοιώνει για πράγματα που έχει κάνει?: «όχι ακόμα. Αισθάνομαι ότι είμαι πολύ τυχερός που κάνω αυτό που μου αρέσει δουλειά και η δουλειά μου μού αρέσει. Δυστυχώς είμαστε πάρα πολύ λίγοι οι άνθρωποι που κάνουμε τη δουλειά που αγαπάμε. Πολύς κόσμος κάνει μια δουλειά που δεν τον εκφράζει, δεν τον ηρεμεί, δεν του βγάζει τη δημιουργικότητα. Δε μετανιώνω που δεν έδωσα πανελλήνιες, δε μετανιώνω που έφυγα κατευθείαν από το νησί και πήγα στη Σχολή. Αν μετανιώνω για κάτι, είναι που δεν προσέχω πολύ τον εαυτό μου μερικές φορές».

Την πορεία του χρωστά: «Στον Κωνσταντίνο Κατσουλάκη που ήταν στο θεατρικό εργαστήρι του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ – άλλο ένα μεγάλο πλήγμα το ΔΗΠΕΘΕ Ρόδου - και ουσιαστικά έπεισε την μάνα μου να μ’ αφήσει να πάω στη Σχολή, με προετοίμασε για το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας και έκανα μαζί του βέβαια και τα πρώτα ερασιτεχνικά μου βήματα στο Θέατρο και στην ομάδα «Πράξις», της οποίας είμαι και επίτιμο μέλος. Ευτυχώς που υπάρχει και η «Πράξις» στη Ρόδο να γίνει και καμιά θεατρική δουλειά και να μυρίσει και λίγος πολιτισμός σε αυτόν τον τόπο.

Ποια είναι η μεγαλύτερη παγίδα της δημοσιότητας?: «Το να κάνει κάποιος διάφορες σαχλαμάρες για να μείνει στα φώτα. Να χάσει το στόχο του και την ηθική του».

Τι τον φοβίζει: «Για να είμαι ειλικρινής, δε με φοβίζει τίποτα. Έχω την υγεία μου, αγαπάω και τη δουλειά μου, για το τι θα γίνει στο μέλλον είναι αστείο να κάνεις πλάνα και να αγχώνεσαι για κάτι που δεν ξέρεις. Ελπίζω μετά από 5 χρόνια να μην είμαι χοντρός, αλλά δεν μπορώ να ξέρω περισσότερα. Μέχρι το Σεπτέμβρη που θα ολοκληρωθούν οι παραστάσεις μπορώ να σου πω. Αυτό που σίγουρα συμβαίνει είναι ότι η κάθε μου δουλειά είναι το σκαλί για να κερδίσω την επόμενη ή να αποφύγω την επόμενη. Η άποψη ‘φοβάμαι τι θα γίνει με αυτή τη χώρα και το μετά’, θεωρώ ότι είναι σπάταλη ενέργειας. Τζάμπα ενέργεια πραγματικά».

 Ποια παιδική εικόνα έχει κρατήσει: «Παππούς με μένα και την αδελφή μου να κάνουμε μπάνιο κάτω από το κοιμητήριο στο Ζέφυρο που μας πήγαινε κάθε μέρα . Και χωριό με όλη την οικογένεια μου».

Ο Γιώργος Χρυσοστόμου και η Μητέρα του: «Η δικιά μου μητέρα έχει βαρεθεί να ακούει τη λέξη ηρωίδα. Είναι ο πιο γελαστός άνθρωπος στον κόσμο, της λες καλημέρα και γελάει, δίνει πολύ ζωή σε όποιον την ακούσει αλλά και στην ίδια, είναι πολύ δυνατός άνθρωπος δεν το βάζει κάτω με τίποτα, την αγαπάω δεν διανοείσαι πόσο και μ’ αρέσει να την κάνω να γελάει συνέχεια, είναι η καλύτερη μητέρα για ηθοποιό! Και το λέω αυτό, γιατί είναι η μητέρα ενός ηθοποιού που δεν τον αφήνει να ψωνιστεί. Δηλαδή της έλεγα ‘μαμά είμαι ο καλύτερος ηθοποιός του κόσμου’ και με μούντζωνε! Με προσγειώνει, αλλά όταν κάνω κάτι καλό μου λέει ‘μπράβο’! Δεν ισχύει με τη μητέρα μου αυτό που λένε οι άλλες ‘ μην πάθει κάτι το παιδί’. Με αντιμετώπισε από μικρό ως ίσο προς ίσο και αυτό μου έκανε πολύ καλό! Βέβαια η μάνα μου έχει αλλά 6 παιδιά που την έκανε να συμπεριφέρεται ισορροπημένα. Είμαστε μια πολύ γελαστή οικογένεια, πολύ αγαπημένη και πραγματικά το χαίρομαι αυτό».

Γέλιο και πίκρα: «Θα ήθελα να χαχανίζω πάρα πολύ. Δε νομίζω ότι το γέλιο προέρχεται πάντα από ανθρώπους που είναι πικραμένοι. Όσο αφορά τη μάνα μου, το γέλιο της είναι από την αγάπη της στους άλλους και τη ζωή, καθώς και τη θέση της ότι δεν υπάρχει λόγος να πανικοβαλλόμαστε για τίποτα».

Αυτοπροσδιορισμός του Γιώργου: «Μπορώ να πω ότι είμαι νευρικός, μέσα από απαισιοδοξία πολύ αισιόδοξος και αυτή τη στιγμή βρίσκομαι σε πολύ δημιουργική φάση».

 Ρόδος - Θέατρο - «Λυσιστράτη»: «Είναι κρίμα να μην παίζεται θέατρο στη Ρόδο. Θέλουν όλοι οι ηθοποιοί να έρθουν στη Ρόδο που τη λατρεύουν κυριολεκτικά. Θα είναι κρίμα αυτή η παράσταση που έχει πάρα πολύ γέλιο να μην έρθει στο νησί, θα ταιριάζει απόλυτα στη Μεσαιωνική Τάφρο. Είναι κρίμα να μην παίζεται θέατρο στη Ρόδο. Το θέατρο είναι τόσο αναγκαίο όσο και το φαγητό, δεν μπορεί να το καταλάβει πολύς κόσμος, αλλά έτσι είναι πραγματικά. Είναι σημαντικό τόσο για αυτόν που το βλέπει, όσο και γι αυτόν που παίζει θέατρο. Όπως πρέπει να τρως σωστά, πρέπει να βλέπεις και θέατρο σωστά. Είναι το ίδιο πράγμα. Είναι αποπροσανατολισμένο όλο το πράγμα σχετικά με το Θέατρο. Έχουν αγχωθεί όλοι να βγάλουν το χρήμα για να το ρίξουν στην τσέπη τους και να σωθούν . Και τελικά δε σώζεται κανείς. Ας δώσει ο Ρόδιος και 25 ευρώ να δει και μια θεατρική παράσταση που αξίζει. Δίνει 150 για να πιεί ένα μπουκάλι ουίσκι σε ένα μπουζουξίδικο. Με το Θέατρο έχει όφελος μακροπρόθεσμο».

Τι δε θα θυσιάσει για τη δουλειά του: «Την Ηθική μου».

 Πώς ορίζει την «Ηθική»: «Δεν πουλάω το κορμί μου και τους Φίλους μου».

Γιώργος Χρυσοστόμου: συγκροτημένος, φωτεινός, ντόμπρος! Ένα καλό παιδί!!!! «Γιωργάρα μου!» - έτσι συνηθίζω να τον αποκαλώ – «να σε χαίρονται και η Μανούλα σου και οι Φίλοι σου»! Ζωντανά: http://www.palmos-fm.gr/

Πληροφορία: Στην παράσταση «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη που σκηνοθετεί ο Γιάννης Κακλέας και αποτελεί την πιο αγαπημένη ηρωίδα του αριστοφανικού θεάτρου ο Γιώργος υποδύεται την Κλεονίκη. Η περιοδεία του Εθνικού Θεάτρου θα ξεκινήσει από την Επίδαυρο στις 16 Ιουλίου, όπου θα δοθούν δύο παραστάσεις. Αναλυτικά στην ιστοσελίδα του Εθνικού Θεάτρου www.ethikotheatro.gr .

Από την έλλειψη σύνταξης στην έλλειψη αγάπης" της Τζίνας Δαβιλά

«Εκεί που ήσουν ήμουνα και δω που είμαι θα’ ρθεις» μου έλεγε η γιαγιά μου και αργότερα η μαμά μου.

Απέχω αρκετά, βέβαια, από την Τρίτη ηλικία, όπως συνηθίζουμε να τη λέμε, αλλά αυτό δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία, διότι από τον καιρό που άρχισα να καταλαβαίνω τον εαυτό μου ήμουν πολύ κοντά με ανθρώπους της τρίτης ηλικίας. Στο σπίτι μας πάντα είχαμε έναν παππού ή μια γιαγιά. Οι γονείς του μπαμπά μου αρχικά έμεναν πάνω από το σπίτι μας και θυμάμαι τη γιαγιά μου που ‘έφυγε’ και σχετικά νωρίς από τη ζωή, να με περίμενε στην πάνω σκάλα του σπιτιού για να μου δώσει κάτι- δε θυμάμαι ακριβώς τι. Ήμουν 2 όταν ‘ταξίδεψε’. Μετά θυμάμαι τον παππού μου που δεν τα πήγαινα μαζί του και πολύ καλά, διότι θεωρούσα ότι ήταν ιδιαίτερα αυταρχικός άνθρωπος και από μικρή αντιδρούσα σε ό,τι μου μάγκωνε την ψυχή. Σε ηλικία 10 χρόνων ‘ταξίδεψε’ και ο παππούς και 2 χρόνια περίπου μετά οι γονείς της μαμάς μου ήρθαν από την Τρίπολη για να αντιμετωπίσουν σοβαρό πρόβλημα υγειάς της γιαγιάς. Το 83 ‘έφυγε’ και η γιαγιά, ενώ στη συνέχεια ο παππούς έμεινε σπίτι μας για να μην επιστρέψει μόνος στο χωριό. Ο παππούς ήταν καλοστεκούμενος, έμενε στο σπίτι μας μέχρι και το Νοέμβριο του 95 που μας άφησε χρόνους αφού το Μάιο του 95 είχαμε κατευοδώσει τον πατέρα μου… Εδώ ενημερώνω ότι και οι δύο μου γονείς είχαν από 3 ακόμα αδέλφια. Για να μη σας τα πολυλογώ μια ζωή θυμάμαι το σπίτι μας μ’ένα παππού ή μια γιαγιά ή όλο το δίδυμο. Οι παραστάσεις μου από την παιδική και εφηβική μου ηλικία είχαν τουλάχιστον ένα ηλικιωμένο άνθρωπο .

Τις προάλλες άκουσα στο flash ένα ρεπορτάζ σύμφωνα με το οποίο αυτοκίνητο σταμάτησε σε πλατεία, κατέβασε 90χρόνη και εξαφανίστηκε. Όχι η γιαγιά, το αυτοκίνητο εννοώ. Στη Ρόδο βλέπω μια κυρία κατάκοπη γύρω στα 65 να στέκεται στα φανάρια και να πουλά χαρτομάντιλα. Είναι η κυρία Μαρία. Τυλιγμένη με το κασκόλ μέχρι τα μάτια, με έντονους πόνους στα πόδια-φαίνεται από τον τρόπο που περπατά- και με την κατάσταση της να επιδεινώνεται από την υγρασία της Ρόδου. Αρκετές φορές πιάνουμε τη κουβέντα για να πληροφορηθώ ότι είναι από τη Βουλγαρία, έχει ένα γιο χωρισμένο με ψυχολογικά προβλήματα, όπως λέει, και πρέπει να παίρνει φάρμακα. Η γυναίκα αυτή δεν είναι εγκαταλελειμμένη, απ’όσο γνωρίζω, αλλά είναι ταλαιπωρημένη.

Πριν από χρόνια κάποιος πολιτικός είχε ανακοινώσει την ευθύνη των παιδιών για τη εγκατάλειψη των γονιών τους θεσπίζοντας ή προτείνοντας νόμο για να καταδικάσει τέτοιου είδους ενέργειες. Τότε θυμάμαι απόρησα και θύμωσα! Μου είναι αδιανόητο να επιβάλλει ένας νόμος το αυτονόητο: το σεβασμό στο γονιό! Θα μου πείτε όλοι, όσοι τα έχετε τσουγκρισμένα με τους γονείς σας: ξέρεις πόσα προβλήματα δημιουργούν? Άλλο δημιουργούν προβλήματα και έχουμε διάσταση απόψεων και άλλο τους εγκαταλείπουμε, τους κακοποιούμε, του τιμωρούμε απάνθρωπα. Έχω συναντήσει οικογένειες που είχαν κάκιστες σχέσεις με τους γονείς τους και συνομηλίκους μου που δεν ήξεραν, τι σημαίνει γιαγιά και παππούς στο σπίτι… Ερχόμενοι στο πατρικό μου και βλέποντας πάντα μέσα ένα ηλικιωμένο μου έλεγαν: «ο παππούς δωράκι?» Και τι είναι ρε φίλε ο παππούς? Πήγα στα τζάμπο και αγόρασα και ένα πακέτο μεγάλο για να παίξω ή να καλύψω το κενό μου?

Όσοι ασχολείστε με τα εκπαιδευτικά δρώμενα ή όσοι είστε κοντά στην εφηβική ηλικία, θα θυμάστε το κείμενο των αρχαίων ελληνικών της Γ΄ Γυμνασίου που αναφέρεται στο ηφαίστειο Αίτνα της Σικελίας που κατά την ηφαιστειακή λάβα κατέκαψε ό,τι συναντούσε. Τότε σώθηκε - σύμφωνα με την παράδοση – μόνο ένα ευσεβής νέος που δεν εγκατέλειψε τον ηλικιωμένο πατέρα του για να σώσει τον εαυτό του. Και, σύμφωνα πάντα με την παράδοση, οι θεοί δημιούργησαν έναν κύκλο από πυρ όπου προστάτευσε τον ευσεβή νέο και τον γέροντα, ενώ όλοι οι υπόλοιποι που προσπάθησαν να σώσουν τους εαυτούς τους, κατακάηκαν.

Οι γονείς μπορεί περνώντας τα χρόνια να γίνονται στριφνοί. Μπορεί ακόμα και να χειροτερεύει η κατάστασή τους. Σε καμιά περίπτωση, όμως, εκείνος που θέλει να λέγεται άνθρωπος δεν επιτρέπεται να τον πετά ή να τον κακομεταχειρίζεται. Ξεχάσαμε νομίζω, το σπόρο που μας φύτρωσε, το δέντρο που μας μεγάλωσε, ακόμα και το ή τα δεντράκια που εμείς μεγαλώνουμε. Πώς είναι ποτέ δυνατό να περιμένουμε από τους νεώτερους να μας σεβαστούν, αν τα μηνύματα που λαμβάνουν είναι ασέβεια, βία, αλητεία? Και δεν παίρνω πίσω την αλητεία. Μπορεί να ακούγεται βαριά, αλλά ο ανήθικος γίνεται και αλήτης κυρίως όταν απευθύνεται στην ιερότητα των προσώπων που είναι η μάνα και ο πατέρας.

Ο ηλικιωμένος βλέποντας το κλείσιμο του κύκλου όλο και να έρχεται, θέλει περισσότερο από το μικρό παιδί την ασφάλεια και την αγάπη. Δυο κουβέντες γλυκές και ένα χάδι μπορούν να γιατρέψουν από τη ματαιότητα της ζωής. Κάποτε γνώρισα μια γιαγιά που είχε 5 παιδιά και καλή οικονομική κατάσταση. Κανένα από τα 5 παιδιά της δεν την ήθελε στο σπίτι του, όχι για να ζήσει αλλά για να τους επισκεφτεί – δίκαια, άδικα, δε με αφορά. Αυτή η ηρωίδα μάνα που μεγάλωσε μόνη της 5 παιδιά και τα προίκισε εκείνη την εποχή ( δεκαετία ΄60 και ΄70 - ο άντρας είχε σκοτωθεί σε τροχαίο), μου είπε όλο πίκρα: «Όλες οι μέρες περνάνε κουτσά-στραβά, αυτές οι γιορτές να πάνε και μην έρχονται καθόλου».

 Η αποχή της πολιτείας είναι δεδομένη σε φαινόμενα εγκατάλειψης ηλικιωμένων. Μόνο που το θέμα του σεβασμού και της αγάπης στους ηλικιωμένους είναι, πιστεύω, πιο σημαντικό και από τη σύνταξη. Και διερωτώμαι: μπορεί κάποιος να ζήσει με λιγότερα, χωρίς αγάπη και συντροφιά ζει?

"Πυρηνικά στη γειτονιά μας" της Τζίνας Δαβιλά

"Καλέ τα μάθατε; Θα έχουμε και μείς εδώ στην Ελλάδα το δικό μας Τσερνομπίλ" συνέχεια στο http://www.protagon.gr/

Ασκητικη - ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

"Κάτω οι πανελλαδικές!!!!" της Τζίνας Δαβιλά

«Νίκη, νίκη όπου έχω νικηθεί»
στίχος από το «ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ» του Οδυσσέα Ελύτη

Κάθε χρόνο ίδια μέρα, πηγαίνω μπροστά στον καθρέφτης μου - έχω έναν ωραιότατο τεράστιο ζωγραφισμένο διακριτικά με μπογιές βιτρό- όπου μέσα στην καλύτερη κορνίζα μουντζώνω και με τα δύο χέρια τον εαυτό μου. Είναι η μέρα, όπου ξεκινούν οι Πανελλαδικές Εξετάσεις ή αλλιώς το ψυχολογικό μακελειό των εφήβων για τις πανελλήνιες.

Δεν έχει κανένα νόημα να αναφερθώ στο χιλιοειπωμένο πανάθλιο εκπαιδευτικό μας σύστημα. Έχουμε από τα χειρότερα της Ευρώπης, δεδομένου ότι υπάρχουν και οι ήδη διαλυμένες χώρες που δε μας επιτρέπουν την πρωτιά!

Όμως, αυτή η πίεση, η ένταση, το ζόρισμα, το ξεζούμισμα οικονομικό και ψυχολογικό- για ποιο λόγο υπάρχει? Αφού στα ελληνικά πανεπιστήμια η κατάσταση είναι επίσης άθλια. Η απόκτηση ενός πτυχίου, ούτε την επαγγελματική αποκατάσταση εξασφαλίζει, ούτε και την ψυχική ισορροπία, που είναι και η βασικότερη. Οι μαθητές από μικρή ηλικία εκπαιδεύονται να υπηρετήσουν το ανόητο σύστημα της πρωτιάς - πρώτος στα μαθηματικά, πρώτος στα αρχαία, πρώτος στα αθλήματα (ανάθεμα και αν υπάρχουν και σε όλα τα σχολεία γυμναστήρια - στη Ρόδο δεν θεωρείται το αυτονόητο δεδομένο- πρώτος στα μουσικά και θεατρικά - αλήθεια, ποια μουσικά και θεατρικά? Στην Ελλάδα που γέννησε το Θέατρο ακόμα ψάχνουμε καθηγητές για να διδάξουν το μάθημα της Θεατρολογίας στην Α’ Λυκείου).

Συνεπώς, κάνοντας τον απολογισμό της μαθητικής καριέρας -για να χρησιμοποιήσω και λέξεις κοινότοπες, μιας και τα πάντα πλέον αναγάγονται σε καριέρα και ελάχιστα σε ΨΥΧΗ - διαπιστώνουμε ότι το τελευταίο που έχουμε καταφέρει ως κοινωνία είναι να διαμορφώσουμε ένα μαθητή με καλά ‘οπλισμένη’ ψυχή. ‘‘Οπλισμένη’’ από αξίες. Δηλαδή, να διαθέτουν ψυχική υγεία με άμυνες ηθικοπνευματικές, με αυτοσεβασμό, συνείδηση, αξιοπρέπεια, υπευθυνότητα, εντιμότητα, αλήθεια, προσφορά στο συνάνθρωπο.

Έπειτα από 12, σχεδόν άχρηστα, χρόνια σκληρής εργασίας- διότι οι μαθητές είναι οι πιο σκληρά εργαζόμενοι, φανταστείτε λίγο την καθημερινή τους ζωή - πρέπει μέσα σε 18 ώρες να αποδείξουν τι αξίζουν. Μα είναι ποτέ δυνατό να κρίνεται η επαγγελματική ζωή κάποιου μέσα από ένα απρόσωπο γραπτό? Αυτό υποτιμά τη νοημοσύνη όλων των εμπλεκόμενων: γονιών, υποψηφίων φοιτητών, καθηγητών, υπουργών και επιτροπών που διαχειρίζονται το θεσμό των παν/κών. Και δεν είναι μόνο το επαγγελματικό θέμα που κρίνεται. Κρίνεται και όλο το πλαίσιο της ζωής τους. Η εργασία δεν είναι πανωφόρι για να την πετάξω, αν δε μου αρέσει. Ρίξτε, μόνο, μια ματιά γύρω σας για να δείτε ποιοι και πόσοι είναι αληθινά ευχαριστημένοι από την επαγγελματική τους ζωή! Και παραλληλίστε την με την προσωπική.

Και εντοπίζω τα εξής λάθη:

1ο λάθος: οι γονείς δέχονται να συμμετάσχουν τα παιδιά τους στην εν λόγω ‘κρεπάλη’. Και μάλιστα τους προτρέπουν – αν όχι πιέζουν- να δηλώσουν συγκεκριμένες σχολές που έχουν χρήμα, επαγγελματική αποκατάσταση, ή συνεχίζεται η οικογενειακή παράδοση. (Πού είναι εδώ η ψυχούλα των παιδιών?)

2ο λάθος: οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί έχοντας περάσει από τον συγκεκριμένο σύστημα και γνωρίζοντας εκ των έσω τι γίνεται, όντας βολεμένοι, το συντηρούν. (πού βρίσκεται εδώ ο σεβασμός στην ψυχούλα των παιδιών?)

3ο λάθος: η Πολιτεία δε δείχνει καμία ουσιαστικά αποφασιστικότητα να αλλάξει τα πράγματα. Και όταν αναφέρομαι σε αλλαγή δεδομένων, δεν εννοώ μόνο να καταργηθούν οι πανελλαδικές και να γίνεται το ξεκαθάρισμα μέσα στα ΤΕΙ και ΑΕΙ, αλλά να στραφεί το βλέμμα της Πολιτείας και ενός σοβαρού υπουργείου στο νηπιαγωγείο, αν θέλουν να διαμορφώσουν προσωπικότητες ελεύθερες, αυθύπαρκτες, αυτόνομες, ικανές να ανταπεξέλθουν στις σύγχρονες σειρήνες και στις απαιτήσεις της ζωής. Δηλαδή εκπαιδευτικό σύστημα που θα έχει στόχο σε βάθος 30ετίας! … (αλλιώς, πώς θέλετε να πιστέψω ότι σέβεστε τις ψυχούλες των παιδιών?)

Ζητώ συγγνώμη, λοιπόν, πρώτα από τον εαυτό μου, που για λόγους και βιοπορισιμότητας, δέχομαι ακόμα να εμπλέκομαι στο εκπαιδευτικό σύστημα ως εκπαιδευτικός-φροντιστής- ή αλλιώς αλεπού-γιατρός, όπως με αποκαλεί μια 5χρόνη φίλη μου, προσπαθώντας να καταλάβει τη διαφορά του διορισμένου εκπαιδευτικού και του φροντιστή - «διδάσκοντας το μάθημα της Έκθεσης και έπειτα ζητώ συγγνώμη από τα πνευματικά μου παιδιά που, ενώ τους διατυμπανίζω την ελεύθερη διατύπωση ιδεών, ταυτόχρονα αναιρώ ό,τι υποστηρίζω λέγοντάς τους: «Ό,τι και να πιστεύετε, θα γράψετε αυτό!» για να πάρω την απορημένη απάντηση: «τι λες βρε δασκάλα, θα μας τρελάνεις, ποια ελεύθερη έκφραση μας τσαμπουνάς? Αφού μας κατευθύνεις…». Και μου’ρχεται βαρύ να βλέπω στα μάτια τους και την απογοήτευση και τη θλίψη και τον κλαυσίγελο και την κατανόηση για όλα αυτά που γίνονται δίχως εμάς για μας. Και κάθε Μάη που τελειώνει η χρονιά για μας, τους θυμίζω: «Άντε μάγκες, βαστάτε γερά! Ψηλά το βλέμμα και το ηθικό, εκεί ανήκετε».

Και ολοκληρώνω με το υστερόγραφο, που νομίζω ότι πάντα εκφράζει ό,τι πιο πολύ αγαπάμε και πιστεύουμε.

ΥΓ: Μια κατάληψη από τους μαθητές εν όψει πανελλαδικών θα είχε αποτέλεσμα, αν γινόταν συγκροτημένα και οργανωμένα. Θα έθετε τις πρώτες βάσεις για να αρχίσουν οι ιθύνοντες να βλέπουν πραγματικά σοβαρά το ζήτημα της εκπαίδευσης στην Ελλάδα. Και ας χαθεί και μια χρονιά! Οι φοιτητές του Πολυτεχνείου έχασαν τη ζωή τους στο όνομα της Δημοκρατίας και μια χρονιά μας φοβίζει? Πρόταση, για να αρχίσουμε να σκεπτόμαστε διαφορετικά!

"Δημοκρατία: Αφετηρία ή Προορισμός?" της Τζίνας Δαβιλά

Πηγή: www.protagon.gr  ( Σάββατο 8 Μαίου 2010 στη στήλη " ΘΕΜΑΤΑ")

«Η δημοκρατία δεν είναι η αφετηρία, αλλά η απόληξη ενός εσωτερικού εκπολιτισμού» Άγγελος Τερζάκης.

Μέσα στις πολλές σελίδες που δημιουργούνται στο face book εν όψει των πρόσφατων γεγονότων δημιουργήθηκε και άλλη μια που αφορά στο θάνατο των τριών εργαζομένων και του εμβρύου στην τράπεζα της Σταδίου. Διέγραψα την πρόσκληση συμμετοχής επί τόπου. Και θύμωσα περισσότερο. Όχι για την καλή πρόθεση των συμμετεχόντων στη σελίδα, αλλά για την επιφανειακή τελικά αντιμετώπιση της κατάστασης.

Συμμερίζομαι, πονάω και οργίζομαι για το βίαιο κόψιμο της ζωής των συνανθρώπων μου (και να σκεφτεί κανείς ότι δούλευαν για 1000 ευρώ, όπως λέει και η κ Βιτάλη).

Αλλά εξακολουθώ να έχω έναν τεράστιο κόμπο στο στομάχι, διότι πιστεύω ότι κανένας μας δεν κάνει ό,τι πρέπει. Και το χειρότερο δεν σκέπτεται ουσιαστικά, με νηφαλιότητα και συγκρότηση, αλλά σκέπτεται κυρίως παρορμητικά και σαματατζίδικα ως γνήσιος Έλληνας. Και όσο απέχει ο αυτοσεβασμός, κάθε υγιής διεκδίκηση, θα καταλήγει σε μακελειό.

Δε μου λένε τίποτα οι επιμνημόσυνες δεήσεις. Φέρνουν πίσω τους ανθρώπους που έφυγαν? Γυρίζουν το χρόνο? Δίνουν την ελπίδα στα χείλη των δικών και φίλων τους? Όχι. Τότε, λοιπόν? Μεγάλα λόγια δίχως μεγάλα έργα? Ε, από αυτά ο Έλληνας όλων των επιπέδων –οικονομικού, πολιτικού, κοινωνικού, μορφωτικού- ξέρει καλά!

Είμαι βέβαιη ότι πολλοί θα διαφωνήσετε μαζί μου, αν σας πω ότι δεν έχω καταλάβει το λόγο των απεργιών. Όταν ασχολούμαι με τους πολιτικούς με πιάνουν τα γέλια ( δε γνωρίζω αν αυτό είναι αποτέλεσμα του χαμηλότατου δείκτη ευφυΐας μου και δε νοιάζει κιόλας). Πιστεύω στη εργασία, στον αυτοσεβασμό, στην αυτοπειθαρχία, στον αλληλοσεβασμό, στη δημιουργική σκέψη.

Προτού αρχίσετε τους ‘πυροβολισμούς’ θα σας πω ότι δέχομαι με χίλια το κλέψιμο της τελευταίας 30ετίας και από τα δύο μεγάλα κόμματα και αν δεν έχετε αντιληφθεί, σας πληροφορώ, ότι δεν ανήκω στους βολεμένους, φύσει-θέσει. Δε δέχτηκα ποτέ μου να διοριστώ ως καθηγήτρια μέσης εκπαίδευσης, διότι μου προκαλούν εμετική διάθεση όλοι οι ‘συνάδελφοι’ του δημοσίου που επέλεξαν ως πορεία το δημόσιο με τα 1200 ή 1500 ευρώ, τους 14 μισθούς, το νόμιμο 4μηνο καθισιό, τη μηδενική τους ευθύνη για την πορεία των μαθητών και την κρεπάλη των απογευματινών ιδιαίτερων μαθημάτων και γκρουπακιών που τους εξασφαλίζουν άλλους πέντε μισθούς (μαύρα λεφτά) καθιστώντας τους θρασείς ιδιοκτήτες πολυκατοικιών, κότερων, Harley Davisson μηχανών, τζιπακιών BMW και δε συμμαζεύεται. Χώρια που δεν μπορώ να λειτουργήσω μέσα στα δημόσια σχολεία - στη Ρόδο, εν προκειμένω παλιά καπνοβιομηχανία και μετέπειτα φυλακή, την έχρισαν σχολείο και λειτουργεί ως γυμνάσιο και λύκειο.

Και όμως: είναι αρκετοί από αυτούς που κατεβαίνουν στους δρόμους και μιλούν για συνδικαλισμό, ισότητα, ίσες ευκαιρίες,. Και έχουν και εκείνο το δάχτυλο του ξερόλα σε προέκταση που, αν με πιάσει, θα δαγκώσω ολόκληρο το χέρι.

Τους είδα- τους είδαμε, να απεργούν, να φωνάζουν, να απειλούν. Και σε όλα αυτά προστίθεται ο τραμπουκισμός και η αλητεία των γεγονότων της πρωτεύουσας… Δηλαδή, βάσει στρατηγικής, οδηγούμαστε στην καταστροφή.

Πιάσαμε ήδη πάτο! Και αυτό φαίνεται ότι ο ελληνικός λαός δεν το έχει συνειδητοποιήσει. Το να βρίσκεται η Ελλάδα σε απεργιακό κλοιό, δεν οδηγεί πουθενά. Και τα αποτελέσματα των πρόσφατων γεγονότων, θα διαιωνίζονται. Στην απεργία δεν κατεβαίνω για να κάψω ή να σκοτώσω. Και αν έχω ως απεργός την παραμικρή υπόνοια ότι κάποιοι θα ξεσαλώσουν και δε θα σεβαστούν, ούτε τους θεσμούς, ούτε τους ανθρώπους, την αποφεύγω. Είναι σοφό να την αποφύγω. Αν δεν είναι κάποιος σίγουρος για το τι έχει σπείρει, δεν πάει ξυπόλητος στο περιβόλι του! Και το μεγαλύτερο πρόβλημα στον Έλληνα το εντοπίζω στην έλλειψη αυτογνωσίας και αυτοπειθαρχίας!

Σαφώς και ευτυχώς υπάρχουν οι ιδεολόγοι, οι οραματιστές. Κάποιοι, όμως, βαπτίστηκαν συνδικαλιστές, εργατοπατέρες, διεκδικητές της φιλελεύθερης δημοκρατίας και ανάθεμα να ξέρουν τι σημαίνει δημοκρατία (παραπέμπω στον Άγγελο Τερζάκη και στο δοκίμιό του «Ο έλεγχος της δημοκρατικής ιδέας»). Το μόλις 36 χρόνων δεντράκι της Δημοκρατίας το ‘κάψαμε’ – μαζί με τα δάση μας - όταν την έννοια του πολιτεύματος τη μεταφράσαμε σε ασυδοσία.

Όχι, δε θα καταλήξω στο κοινότοπο, γελοίο και ανόητο ‘μια χούντα μας χρειάζεται’. Θα καταλήξω στην απόφαση: ας αποφασίσουμε να υπηρετήσουμε τον αυτοσεβασμό και την αυτοπειθαρχία και μετά τα ξαναλέμε. Με καθαρή και συγκροτημένη ματιά.
Πηγή: http://www.protagon.gr/

Ο Στάθης Παχίδης και ο Γιώργος Χρυσοστόμου αύριο στον "ΠΑΛΜΟ 99.5"

Αύριο 8 Μαίου  . Ζωντανά: http://www.palmos-fm.gr/

Και επιτέλους! Αυριο στις 11:30 πμ ο Γιώργος Χρυσοστόμου θα μιλήσει στον "ΠΑΛΜΟ " στα πλαίσια της εκπομπής "Μουσικές Αναδύσεις", ενώ στις 12:00μμ συναντάμε τηλεφωνικά το Στάθη Παχίδη - συνθέτη, στιχουργό, ερμηνευτή - ιδρυτικό μέλος των "Αγαμοι Θύται", για να μιλήσουμε για το νέο του άλμπουμ με τον πάντα επίκαιρο τίτλο "Αγύριστα Κεφάλια" και για να συζητήσουμε για ό,τι μας απασχολεί κοινωνικά. Ουσιαστικός, άμεσος, ειλικρινής και ντόμπρος ο λόγος του Στάθη Παχίδη, ενώ ο Γιώργος Χρυσοστόμου θα μας ξεναγήσει τόσο στη "Λυσιστράτη" του Αριστοφάνη, παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου, που θα περιοδεύσει φέτος  ανά την Ελλάδα, αλλά και για πράγματα που αφορούν πέρα από τον ευρ'ύτερο χ'ωρο του θεάτρου και στην κοινωνίας μας. Ζωντανά: http://www.palmos-fm.gr/  

"Ζωάκια και ζωντόβολα" της Τζίνας Δαβιλά. Η συνέχεια στα ΘΕΜΑΤΑ του  www.protagon.gr