στίχος από το «ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ» του Οδυσσέα Ελύτη
Κάθε χρόνο ίδια μέρα, πηγαίνω μπροστά στον καθρέφτης μου - έχω έναν ωραιότατο τεράστιο ζωγραφισμένο διακριτικά με μπογιές βιτρό- όπου μέσα στην καλύτερη κορνίζα μουντζώνω και με τα δύο χέρια τον εαυτό μου. Είναι η μέρα, όπου ξεκινούν οι Πανελλαδικές Εξετάσεις ή αλλιώς το ψυχολογικό μακελειό των εφήβων για τις πανελλήνιες.
Δεν έχει κανένα νόημα να αναφερθώ στο χιλιοειπωμένο πανάθλιο εκπαιδευτικό μας σύστημα. Έχουμε από τα χειρότερα της Ευρώπης, δεδομένου ότι υπάρχουν και οι ήδη διαλυμένες χώρες που δε μας επιτρέπουν την πρωτιά!
Όμως, αυτή η πίεση, η ένταση, το ζόρισμα, το ξεζούμισμα οικονομικό και ψυχολογικό- για ποιο λόγο υπάρχει? Αφού στα ελληνικά πανεπιστήμια η κατάσταση είναι επίσης άθλια. Η απόκτηση ενός πτυχίου, ούτε την επαγγελματική αποκατάσταση εξασφαλίζει, ούτε και την ψυχική ισορροπία, που είναι και η βασικότερη. Οι μαθητές από μικρή ηλικία εκπαιδεύονται να υπηρετήσουν το ανόητο σύστημα της πρωτιάς - πρώτος στα μαθηματικά, πρώτος στα αρχαία, πρώτος στα αθλήματα (ανάθεμα και αν υπάρχουν και σε όλα τα σχολεία γυμναστήρια - στη Ρόδο δεν θεωρείται το αυτονόητο δεδομένο- πρώτος στα μουσικά και θεατρικά - αλήθεια, ποια μουσικά και θεατρικά? Στην Ελλάδα που γέννησε το Θέατρο ακόμα ψάχνουμε καθηγητές για να διδάξουν το μάθημα της Θεατρολογίας στην Α’ Λυκείου).
Συνεπώς, κάνοντας τον απολογισμό της μαθητικής καριέρας -για να χρησιμοποιήσω και λέξεις κοινότοπες, μιας και τα πάντα πλέον αναγάγονται σε καριέρα και ελάχιστα σε ΨΥΧΗ - διαπιστώνουμε ότι το τελευταίο που έχουμε καταφέρει ως κοινωνία είναι να διαμορφώσουμε ένα μαθητή με καλά ‘οπλισμένη’ ψυχή. ‘‘Οπλισμένη’’ από αξίες. Δηλαδή, να διαθέτουν ψυχική υγεία με άμυνες ηθικοπνευματικές, με αυτοσεβασμό, συνείδηση, αξιοπρέπεια, υπευθυνότητα, εντιμότητα, αλήθεια, προσφορά στο συνάνθρωπο.
Έπειτα από 12, σχεδόν άχρηστα, χρόνια σκληρής εργασίας- διότι οι μαθητές είναι οι πιο σκληρά εργαζόμενοι, φανταστείτε λίγο την καθημερινή τους ζωή - πρέπει μέσα σε 18 ώρες να αποδείξουν τι αξίζουν. Μα είναι ποτέ δυνατό να κρίνεται η επαγγελματική ζωή κάποιου μέσα από ένα απρόσωπο γραπτό? Αυτό υποτιμά τη νοημοσύνη όλων των εμπλεκόμενων: γονιών, υποψηφίων φοιτητών, καθηγητών, υπουργών και επιτροπών που διαχειρίζονται το θεσμό των παν/κών. Και δεν είναι μόνο το επαγγελματικό θέμα που κρίνεται. Κρίνεται και όλο το πλαίσιο της ζωής τους. Η εργασία δεν είναι πανωφόρι για να την πετάξω, αν δε μου αρέσει. Ρίξτε, μόνο, μια ματιά γύρω σας για να δείτε ποιοι και πόσοι είναι αληθινά ευχαριστημένοι από την επαγγελματική τους ζωή! Και παραλληλίστε την με την προσωπική.
Και εντοπίζω τα εξής λάθη:
1ο λάθος: οι γονείς δέχονται να συμμετάσχουν τα παιδιά τους στην εν λόγω ‘κρεπάλη’. Και μάλιστα τους προτρέπουν – αν όχι πιέζουν- να δηλώσουν συγκεκριμένες σχολές που έχουν χρήμα, επαγγελματική αποκατάσταση, ή συνεχίζεται η οικογενειακή παράδοση. (Πού είναι εδώ η ψυχούλα των παιδιών?)
2ο λάθος: οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί έχοντας περάσει από τον συγκεκριμένο σύστημα και γνωρίζοντας εκ των έσω τι γίνεται, όντας βολεμένοι, το συντηρούν. (πού βρίσκεται εδώ ο σεβασμός στην ψυχούλα των παιδιών?)
3ο λάθος: η Πολιτεία δε δείχνει καμία ουσιαστικά αποφασιστικότητα να αλλάξει τα πράγματα. Και όταν αναφέρομαι σε αλλαγή δεδομένων, δεν εννοώ μόνο να καταργηθούν οι πανελλαδικές και να γίνεται το ξεκαθάρισμα μέσα στα ΤΕΙ και ΑΕΙ, αλλά να στραφεί το βλέμμα της Πολιτείας και ενός σοβαρού υπουργείου στο νηπιαγωγείο, αν θέλουν να διαμορφώσουν προσωπικότητες ελεύθερες, αυθύπαρκτες, αυτόνομες, ικανές να ανταπεξέλθουν στις σύγχρονες σειρήνες και στις απαιτήσεις της ζωής. Δηλαδή εκπαιδευτικό σύστημα που θα έχει στόχο σε βάθος 30ετίας! … (αλλιώς, πώς θέλετε να πιστέψω ότι σέβεστε τις ψυχούλες των παιδιών?)
Ζητώ συγγνώμη, λοιπόν, πρώτα από τον εαυτό μου, που για λόγους και βιοπορισιμότητας, δέχομαι ακόμα να εμπλέκομαι στο εκπαιδευτικό σύστημα ως εκπαιδευτικός-φροντιστής- ή αλλιώς αλεπού-γιατρός, όπως με αποκαλεί μια 5χρόνη φίλη μου, προσπαθώντας να καταλάβει τη διαφορά του διορισμένου εκπαιδευτικού και του φροντιστή - «διδάσκοντας το μάθημα της Έκθεσης και έπειτα ζητώ συγγνώμη από τα πνευματικά μου παιδιά που, ενώ τους διατυμπανίζω την ελεύθερη διατύπωση ιδεών, ταυτόχρονα αναιρώ ό,τι υποστηρίζω λέγοντάς τους: «Ό,τι και να πιστεύετε, θα γράψετε αυτό!» για να πάρω την απορημένη απάντηση: «τι λες βρε δασκάλα, θα μας τρελάνεις, ποια ελεύθερη έκφραση μας τσαμπουνάς? Αφού μας κατευθύνεις…». Και μου’ρχεται βαρύ να βλέπω στα μάτια τους και την απογοήτευση και τη θλίψη και τον κλαυσίγελο και την κατανόηση για όλα αυτά που γίνονται δίχως εμάς για μας. Και κάθε Μάη που τελειώνει η χρονιά για μας, τους θυμίζω: «Άντε μάγκες, βαστάτε γερά! Ψηλά το βλέμμα και το ηθικό, εκεί ανήκετε».
Και ολοκληρώνω με το υστερόγραφο, που νομίζω ότι πάντα εκφράζει ό,τι πιο πολύ αγαπάμε και πιστεύουμε.
ΥΓ: Μια κατάληψη από τους μαθητές εν όψει πανελλαδικών θα είχε αποτέλεσμα, αν γινόταν συγκροτημένα και οργανωμένα. Θα έθετε τις πρώτες βάσεις για να αρχίσουν οι ιθύνοντες να βλέπουν πραγματικά σοβαρά το ζήτημα της εκπαίδευσης στην Ελλάδα. Και ας χαθεί και μια χρονιά! Οι φοιτητές του Πολυτεχνείου έχασαν τη ζωή τους στο όνομα της Δημοκρατίας και μια χρονιά μας φοβίζει? Πρόταση, για να αρχίσουμε να σκεπτόμαστε διαφορετικά! 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
αφήστε το σχόλιό σας