"Δημοκρατία: Αφετηρία ή Προορισμός?" της Τζίνας Δαβιλά

Πηγή: www.protagon.gr  ( Σάββατο 8 Μαίου 2010 στη στήλη " ΘΕΜΑΤΑ")

«Η δημοκρατία δεν είναι η αφετηρία, αλλά η απόληξη ενός εσωτερικού εκπολιτισμού» Άγγελος Τερζάκης.

Μέσα στις πολλές σελίδες που δημιουργούνται στο face book εν όψει των πρόσφατων γεγονότων δημιουργήθηκε και άλλη μια που αφορά στο θάνατο των τριών εργαζομένων και του εμβρύου στην τράπεζα της Σταδίου. Διέγραψα την πρόσκληση συμμετοχής επί τόπου. Και θύμωσα περισσότερο. Όχι για την καλή πρόθεση των συμμετεχόντων στη σελίδα, αλλά για την επιφανειακή τελικά αντιμετώπιση της κατάστασης.

Συμμερίζομαι, πονάω και οργίζομαι για το βίαιο κόψιμο της ζωής των συνανθρώπων μου (και να σκεφτεί κανείς ότι δούλευαν για 1000 ευρώ, όπως λέει και η κ Βιτάλη).

Αλλά εξακολουθώ να έχω έναν τεράστιο κόμπο στο στομάχι, διότι πιστεύω ότι κανένας μας δεν κάνει ό,τι πρέπει. Και το χειρότερο δεν σκέπτεται ουσιαστικά, με νηφαλιότητα και συγκρότηση, αλλά σκέπτεται κυρίως παρορμητικά και σαματατζίδικα ως γνήσιος Έλληνας. Και όσο απέχει ο αυτοσεβασμός, κάθε υγιής διεκδίκηση, θα καταλήγει σε μακελειό.

Δε μου λένε τίποτα οι επιμνημόσυνες δεήσεις. Φέρνουν πίσω τους ανθρώπους που έφυγαν? Γυρίζουν το χρόνο? Δίνουν την ελπίδα στα χείλη των δικών και φίλων τους? Όχι. Τότε, λοιπόν? Μεγάλα λόγια δίχως μεγάλα έργα? Ε, από αυτά ο Έλληνας όλων των επιπέδων –οικονομικού, πολιτικού, κοινωνικού, μορφωτικού- ξέρει καλά!

Είμαι βέβαιη ότι πολλοί θα διαφωνήσετε μαζί μου, αν σας πω ότι δεν έχω καταλάβει το λόγο των απεργιών. Όταν ασχολούμαι με τους πολιτικούς με πιάνουν τα γέλια ( δε γνωρίζω αν αυτό είναι αποτέλεσμα του χαμηλότατου δείκτη ευφυΐας μου και δε νοιάζει κιόλας). Πιστεύω στη εργασία, στον αυτοσεβασμό, στην αυτοπειθαρχία, στον αλληλοσεβασμό, στη δημιουργική σκέψη.

Προτού αρχίσετε τους ‘πυροβολισμούς’ θα σας πω ότι δέχομαι με χίλια το κλέψιμο της τελευταίας 30ετίας και από τα δύο μεγάλα κόμματα και αν δεν έχετε αντιληφθεί, σας πληροφορώ, ότι δεν ανήκω στους βολεμένους, φύσει-θέσει. Δε δέχτηκα ποτέ μου να διοριστώ ως καθηγήτρια μέσης εκπαίδευσης, διότι μου προκαλούν εμετική διάθεση όλοι οι ‘συνάδελφοι’ του δημοσίου που επέλεξαν ως πορεία το δημόσιο με τα 1200 ή 1500 ευρώ, τους 14 μισθούς, το νόμιμο 4μηνο καθισιό, τη μηδενική τους ευθύνη για την πορεία των μαθητών και την κρεπάλη των απογευματινών ιδιαίτερων μαθημάτων και γκρουπακιών που τους εξασφαλίζουν άλλους πέντε μισθούς (μαύρα λεφτά) καθιστώντας τους θρασείς ιδιοκτήτες πολυκατοικιών, κότερων, Harley Davisson μηχανών, τζιπακιών BMW και δε συμμαζεύεται. Χώρια που δεν μπορώ να λειτουργήσω μέσα στα δημόσια σχολεία - στη Ρόδο, εν προκειμένω παλιά καπνοβιομηχανία και μετέπειτα φυλακή, την έχρισαν σχολείο και λειτουργεί ως γυμνάσιο και λύκειο.

Και όμως: είναι αρκετοί από αυτούς που κατεβαίνουν στους δρόμους και μιλούν για συνδικαλισμό, ισότητα, ίσες ευκαιρίες,. Και έχουν και εκείνο το δάχτυλο του ξερόλα σε προέκταση που, αν με πιάσει, θα δαγκώσω ολόκληρο το χέρι.

Τους είδα- τους είδαμε, να απεργούν, να φωνάζουν, να απειλούν. Και σε όλα αυτά προστίθεται ο τραμπουκισμός και η αλητεία των γεγονότων της πρωτεύουσας… Δηλαδή, βάσει στρατηγικής, οδηγούμαστε στην καταστροφή.

Πιάσαμε ήδη πάτο! Και αυτό φαίνεται ότι ο ελληνικός λαός δεν το έχει συνειδητοποιήσει. Το να βρίσκεται η Ελλάδα σε απεργιακό κλοιό, δεν οδηγεί πουθενά. Και τα αποτελέσματα των πρόσφατων γεγονότων, θα διαιωνίζονται. Στην απεργία δεν κατεβαίνω για να κάψω ή να σκοτώσω. Και αν έχω ως απεργός την παραμικρή υπόνοια ότι κάποιοι θα ξεσαλώσουν και δε θα σεβαστούν, ούτε τους θεσμούς, ούτε τους ανθρώπους, την αποφεύγω. Είναι σοφό να την αποφύγω. Αν δεν είναι κάποιος σίγουρος για το τι έχει σπείρει, δεν πάει ξυπόλητος στο περιβόλι του! Και το μεγαλύτερο πρόβλημα στον Έλληνα το εντοπίζω στην έλλειψη αυτογνωσίας και αυτοπειθαρχίας!

Σαφώς και ευτυχώς υπάρχουν οι ιδεολόγοι, οι οραματιστές. Κάποιοι, όμως, βαπτίστηκαν συνδικαλιστές, εργατοπατέρες, διεκδικητές της φιλελεύθερης δημοκρατίας και ανάθεμα να ξέρουν τι σημαίνει δημοκρατία (παραπέμπω στον Άγγελο Τερζάκη και στο δοκίμιό του «Ο έλεγχος της δημοκρατικής ιδέας»). Το μόλις 36 χρόνων δεντράκι της Δημοκρατίας το ‘κάψαμε’ – μαζί με τα δάση μας - όταν την έννοια του πολιτεύματος τη μεταφράσαμε σε ασυδοσία.

Όχι, δε θα καταλήξω στο κοινότοπο, γελοίο και ανόητο ‘μια χούντα μας χρειάζεται’. Θα καταλήξω στην απόφαση: ας αποφασίσουμε να υπηρετήσουμε τον αυτοσεβασμό και την αυτοπειθαρχία και μετά τα ξαναλέμε. Με καθαρή και συγκροτημένη ματιά.
Πηγή: http://www.protagon.gr/