Διονύσης Σαββόπουλος: "Η μόνη μου ελπίδα είναι ο ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ"! συνέντευξη στη Τζίνα Δαβιλά

Μέρος της συνέντευξης αναρτήθηκε στο  www.protagon.gr

Ο Διονύσης Σαββόπουλος γεννήθηκε στις 2 Δεκεμβρίου του 1944 και σύμφωνα με τα αστρολογικά δεδομένα (?) επαληθεύοντας τα βέλη του Τοξότη στόχευσε στο να σηματοδοτήσει μια εποχή και μια γενιά ανθρώπων, της οποίας έγινε δάσκαλος. «Μου χουνε φύγει κάτι σκληρότητες και κάτι πείσματα και τώρα νομίζω ότι ακούω με περισσότερη προσοχή τον άλλο», μου απαντά, όταν του λέω ότι μεγαλώνει όμορφα και γλυκά. Χαρούμενος άνθρωπος, χαμογελαστό πρόσωπο και με παιδικότητα και παιχνιδιάρικο βλέμμα, ο Σαββόπουλος δε χρειάζεται συστάσεις. «Η τέχνη μας κάνει πιο ευαίσθητους, άρα και πιο ικανούς να ανεχθούμε ο ένας τον άλλο» ισχυρίζεται και θα έλεγα ότι ο ίδιος αποτελεί για την Τέχνη ένα σύγχρονο προφήτη που δεν επεδίωξε ούτε να εξαργυρώσει τα λεγόμενα του, ούτε να εντυπωσιάσει: απλώς να μιλήσει ‘‘με απευθείας σύνδεση’’.

Διονύσης Σαββόπουλος για το σήμερα: «Είμαστε σε μια φάση πολύ σκούρα και πολύ δύσκολη. Φαίνεται ότι ο Έλληνας είναι πολύ συναισθηματικός, τόσο συναισθηματικός που περιφρονεί ακόμα και τη λογική. Τη λογική χρησιμοποιεί όταν θέλει να κάνει κάποια κομπίνα, για να μην κάνει κάποιο λάθος, αλλά ακόμα και εκεί κατά βάθος την περιφρονεί. Μόνο με το συναίσθημα δεν μπορούμε να προχωρήσουμε, αυτό το συναίσθημα εκμεταλλεύτηκαν οι πολιτικοί μας ηγέτες. Τι καλό θα έβγαινε από την ιστορία με τους πολιτικούς που έτρεφαν τις ελπίδες των πολιτών ότι θα διορίσουν τα παιδιά τους για να τους ψηφίσουν και θα δανειστούν λεφτά από την Ευρώπη…Εκείνη η στιγμή εγκυμονούσε τεράστια προβλήματα. Ή όταν οι πνευματικοί άνθρωποι και οι συγγραφείς κολάκευαν και λαΐκιζαν λέγοντας στον Έλληνα ότι είναι ο πρώτος μάγκας και επαναστάτης και τάχα ελεύθερος με σκοπό να του πουλήσουν ό,τι είχε ο καθένας? Τι καλό θα μπορούσε να βγει απ’ όλο αυτό? Όχι, λοιπόν, η κατάληξη δε θα είναι καθόλου καλή και δεν ξέρω αν θα αλλάξει κάτι… »

Η ελπίδα του και πρότασή του για τον Καλλικράτη : «Με βάση την εμπειρία μου που έχω μάθει να μιλάω με τα τραγούδια μου στις κοινότητες των Ελλήνων, η ελπίδα μας δε είναι ούτε στο ΔΝΤ, ούτε κάπου αλλού. Αν έχω μια ελπίδα μέσα σ’αυτή τη μαυρίλα που σκεπάζει τη χώρα και αποτελεί ένα μικρό φως στο σκοτάδι είναι οι ερχόμενες εκλογές, ο λεγόμενος ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ. Σκέπτομαι ότι αν η ελληνική κοινωνία θέλει πραγματικά την αλλαγή και αν υπάρχουν ακόμα παρέες, δίπλα στις λίστες των κομμάτων, ας δούμε επιτέλους λίστες ανεξαρτήτων ανθρώπων. Αν υπάρχουν αυτές οι παρέες και αν πραγματικά οι κοινωνίες θέλουν κάτι να αλλάξουν, τότε μπορούν να πάρουν υψηλό ποσοστό, να πάρουν το Δήμο, μπορεί να πάρουν και την Περιφέρεια. Αυτήν την ελπίδα έχω και απευθύνομαι σε ανθρώπους που είναι κάπως νέοι, που θα έχουν την ευθύνη του μέλλοντός τους, και όχι από κείνους που είναι για το μουσείο, όπως είμαι εγώ. Σε μια γωνιά της Ελλάδας να φυσήξει αέρας θα απλωθεί ε όλη τη χώρα.. Οι μεγάλοι εν προκειμένω μπορούν ίσως να δώσουν μόνο συμπαράσταση».

Χαρακτηριστικά που πρέπει να έχουν αυτοί οι άνθρωποι : «Να έχουν κατανοήσει γιατί φτάσαμε εδώ που φτάσαμε και να έχουν συνδυάσει το συναίσθημα - που είναι ωραίο πράγμα και χαρακτηρίζει τον Έλληνα - με την υπευθυνότητα και μια φωτεινή λογική που να βοηθήσει να βγούμε από το αδιέξοδο. Η λογική να μην υπάρχει μόνο όταν θέλουμε να κάνουμε την κομπίνα…[…] Είδα μια παράσταση μαθητών που με αποζημίωσε. Τα παιδιά έπαιξαν τους «Αχαρνής» μου συνδυάζοντας πάθος, τρέλα και συναίσθημα με την υπευθυνότητα και την εργατικότητα, επιδεικνύοντας μια φωτεινή λογική. Ναι αυτό που έκαναν τα παιδιά πρέπει να κάνουμε σε άλλου τομείς οι Έλληνες, στην Πολιτική στην παιδεία, στα πανεπιστήμια που έχουν πιάσει πάτο. Μπορεί να υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά ο κανόνας είναι αυτός που γνωρίζουμε όλοι, ο καθένας να βολευτεί, να τη βγάλει καθαρή. Έτσι φτάσαμε εκεί που φτάσαμε και βεβαίως το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης το ‘έχουν οι πολιτικοί, οι πνευματικοί, οι καθηγητάδες και δεν ξέρω και γω ποιοι άλλοι. Δεν είμαστε όμως τόσο αθώοι και αφελείς, την κάναμε και μείς τη δουλίτσα μας λίγο-λίγο . Να, δεν είδα κανένα συνδικαλιστή να απεργεί επειδή δεν χωράνε άλλοι στο Δημόσιο, μόνιμα έλεγαν ‘βάλτε και άλλους’. Από πού να παρθούν αυτά τα λεφτά? Δεν υπήρχαν ουσιαστικά, ήταν δανεικά.»

Η Αριστερά και ο Διονύσης Σαββόπουλος: «Μα ποια Αριστερά και ποια Δεξιά? Αυτές οι ταμπέλες δε βοηθούν σε τίποτα. Υπάρχουν δεξιοί που είναι πολύ προοδευτικοί άνθρωποι και αριστεροί που είναι πάρα πολύ συντηρητικοί. Βρήκε την ώρα τώρα να διασπαστεί και η Αριστερά. Προσωπικά δε χάνω την ελπίδα μου για την αριστερά, είναι μια δύναμις μέσα στο Έθνος μας, ψάχνεται αλλά είναι πολύ μικρή η πίστη μου στην Αριστερά. Περισσότερο οι ελπίδες μου είναι σε ανθρώπους που στάθηκαν ανεξάρτητοι, είναι τα καλά παιδιά ενός τόπου, ο τοπογράφος, μηχανικός, ο δάσκαλος. Από αυτούς περιμένω να γίνει κάτι. Αν τώρα δεν υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι, αν δεν έχουν όρεξη, αν είναι κουρασμένοι και αν η κοινωνία λέει ότι θέλει την αλλαγή, αλλά προτιμά τους επαγγελματίες της πολιτικής, τότε τι να πω, νομίζω ότι δεν υπάρχει λόγος πια να υπάρχει και Ελλάδα. Τα πράγματα είναι κρίσιμα. Ή θα πρέπει να βρούμε ένα θεσμικό τρόπο να αλλάξουμε τα πράγματα ή να βάλουμε φωτιά... Λυπάμαι που σας λέω τόσο στενόχωρα πράγματα, αλλά δε νομίζω ότι φεύγουν από το μυαλό του καθενός οποιαδήποτε μέρα. Να πάρουμε τις τύχες στα χέρια μας, δεν υπάρχει άλλη λύση».

Θα μπορούσε να προσφέρει περισσότερα στον τόπο του, αν δεν υπήρχε η λογοκρισία και οι περιπέτειές του επί χούντας?: «Όχι, διότι η λογοκρισία και τα εμπόδια με πείσμωσαν και έβαλα περισσότερη ένταση. Άμα έχεις να πεις κάτι, δεν μπορεί να σε σταματήσει κανένας. Εδώ τον Ντοστογιέφσκι το λογόκρινε ο ίδιος τσάρος και τα κατάφερε και δεν θα τα καταφέρναμε εμείς με τους ηλίθιους λογοκριτές της χούντας, τους αγράμματους?»

Τι τον έχει μάθει η ζωή: «Να κάνω υπομονή και να μη βιάζομαι να κρίνω τον άλλο. Αυτή η ορμή που έχουμε στη νεότητά μας να κρίνουμε τους πάντες και τα πάντα, δεν είναι πάντα καλό πράγμα. Αλλά βέβαια, δε θέλω ως ώριμος άνδρας τώρα πια να αρχίσω να κατηγορώ αυτό ο παιδί που υπήρξα μέσα μου . Πάντα στη ζωή μου υπήρξα ειλικρινής, έλεγα την αλήθεια. Κάθε 4 με 5 χρόνια αλλάζω, ξέρετε, στη ζωή μου και έχω πάντα δίκιο, γιατί μιλάω με ειλικρίνεια.»

Πώς ορίζει την ειλικρίνεια? : «Η ειλικρίνεια είναι το άνοιγμα ψυχής και όχι μια πληροφορία που μας δίνουνε.» Γιατί αξίζει κάποιος να παλέψει στη ζωή του?: «Για να επιβιώσει είναι αρκετά σοβαρός λόγος. Από κει και πέρα για να πραγματοποιήσει τον εαυτό του σε όσο γίνεται πιο ώριμο επίπεδο. Πρώτα λοιπόν για να επιβιώσει και έπειτα για να κάνει ωραία πράγματα. Για να αγαπήσει» .

Για το Μάνο Χατζιδάκι: « Από το Χατζιδάκι ξεκινήσαμε όλοι μας. Ήταν ο πρώτος που είπε κάτι παραπέρα από αισθηματολογίες. Ας πούμε ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής μας μουσικής, το ρεμπέτικό, είχε λογοκριθεί και από τη Δεξιά και από την Αριστερά και από το Μεταξά και το Ζαχαριάδη, ο οποίος το 1937-38 έλεγε ‘‘όταν βρίσκετε ρεμπετάδικο σπάστε το!’’ γιατί το θεωρούσαν παρακμή, υπόκοσμο. Το ίδιο έκανε και ο Μεταξάς διέταζε να συλλαμβάνονται εκείνοι που έπαιζαν μπουζούκι το 1936. Το ρεμπέτικο κατηγορείτο και από σημαντικούς λογίους, όπως ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου το 1917. Το λαϊκό και ρεμπέτικο δεν είχε διανοουμένους να το υπερασπιστούν, τα κατάφερνε μόνο του. Ο πρώτος διανοούμενος που το υποστήριξε δημόσια ήταν το 1949 ο Μάνος Χατζιδάκις. Από κει ξεκίνησε η αναγέννηση του λαϊκού τραγουδιού και ακολούθησαν ο Μίκης Θεοδωράκης, οι επίγονοί του ανάμεσα στους οποίους τοποθετούμαι και εγώ και θα εξακολουθήσουν θαυμάσια παιδιά που ανάμεσα τους είναι ο Φοίβος Δεληβοριάς , ο Ορφέας Περίδης, ο Σωκράτης Μάλαμας. Για πάρα πολλές δεκαετίες το ελληνικό τραγούδι βάδισε από κορυφή σε κορυφή και από κατάκτηση σε κατάκτηση. Τώρα τα πράγματα στη μουσική δεν πάνε και σπουδαία, όπως όλη η Ελλάδα δηλαδή. Πάντως ο Μάνος Χατζιδάκις είναι ένας άνθρωπός που πραγματικά μας λείπει. Τι θα’ λέγε τώρα σκέπτομαι.»

Οι σχέσεις του 21ου αιώνα: "Στη σχέση αν ακολουθήσεις το δρόμο της καρδιάς σου πηγαίνεις καλά. Θα χρειαστεί όμως να δώσεις και να αναλάβεις με υπευθυνότητα και κάποια ευθύνη  για να δώσει η σχέση ένα έργο. Αν περιοριστεί μόνο στις επιθυμίες… γίνεται λίγο φτηνιάρικη. Πρέπει να βλέπουμε ο ένας τον άλλο με το μάτι της καρδιάς".

 Ευχή: «Καθώς τελειώνει η σχολική χρονιά εύχομαι στους εκείνους που αποφοιτούν και έδωσαν εξετάσεις αν μην ξεχάσει ποτέ ο ένας το πρόσωπο του διπλανού του. Σε όλους όμως ανεξαιρέτως θα ήθελα να ευχηθώ καλοκαίρι για πάντα»

 Η συνέντευξη δόθηκε στον "ΠΑΛΜΟ 99.5" και στην εκπομπή "Μουσικές Αναδύσεις" με την Τζίνα Δαβιλά στις 19-6-2010. Ζωντανα: www.palmos-fm.gr

Ο Άγγελος Σπάρταλης , κινηματογραφιστής-σκηνοθέτης-εικαστικός, σήμερα στον "ΠΑΛΜΟ 99.5" και στις "Μουσικές Αναδύσεις" στις 12:00μμ

Νίκος Λυγερός: "Ο δείκτης νοημοσύνης πάνω από το 180 αποτελεί ανάγκη για την προσφορά στην ανθρωπότητα" συνέντευξη στη Τζίνα Δαβιλά

Από τη συνέντευξη του καθηγητή Νίκου Λυγερού το Σάββατο 12 Ιουνίου  2010 στις"Μουσικές Αναδύσεις" του "ΠΑΛΜΟΥ 99.5".

 Ο επίλογος στις συζητήσεις: «Μια συζήτηση δεν έχει ποτέ επίλογο γιατί τότε δεν είναι συζήτηση είναι δόγμα. Εμείς ανοίγουμε τα θέματα δεν τα κλείνουμε».

Γιατί τα Μαθηματικά στηρίζονται σε αξιώματα: «Πρέπει να έχουμε βάσεις για να ξεκινήσουμε, αυτά όμως τα αξιώματα τα επιλέγουμε με ελευθερία. Άρα υπάρχει πάλι πλαίσιο της σκέψης για τη νοημοσύνη».

 Ποια η βάση της σκέψης του ανθρώπου: « Η νοημοσύνη, απλώς όταν αυτά τα αξιώματα είναι διαχρονικά λέγονται αξίες.»

Σχετικά με τη νοημοσύνη και την καλοσύνη: ταυτίζονται? : «Ταυτίζονται. Απλώς επιλέγω άλλη λέξη, μιλώ για αλτρουισμό. Η καλοσύνη δεν υπονοεί την ύπαρξη του άλλου. Ο αλτρουισμός θεωρεί απαραίτητη την ύπαρξη του άλλου»

 Χρησιμοποιώντας αριθμούς, από ποιο δείκτη νοημοσύνης και πέρα μιλάμε για ευφυΐα που δεν στρέφεται κατά την ανθρωπότητας?: «Από 150 και πάνω υπάρχει δυσκολία. Ιστορικά αυτό φαίνεται μέσα από το ναζισμό, φασισμό. Ο Χίτλερ ήταν πιο κάτω. Από τη δίκη της Νυρεμβέργης οι μελέτες που έγιναν απέδειξαν ότι, όσοι ναζιστές δικάστηκαν είχαν κάτω από 142. Δεν έχουμε φαινόμενα πιο πάνω. Από το 150 και πάνω ο άνθρωπος δεν κάνει κακό. Αυτό δεν σημαίνει ότι κάνει καλό. Μπορεί να είναι και άπρακτος. Ο Αϊνστάιν στο 164 δεν έκανε κακό. Απλώς επέλεξε να μην κάνει κακό. Δεν ήταν για αυτόν αναγκαίο, όμως, να κάνει και καλό. Για εκείνον που διαθέτει από 180 και πάνω, είναι μονόδρομος να προσφέρει στην ανθρωπότητα, είναι αναγκασμένος να κάνει καλό».

Νε αφορμή τη γενοκτονία στο Νταρφούρ: πιστεύει στο ρόλο/δράση των διεθνών οργανισμών και του ΟΗΕ?: «Το ΕΔΑΔ το κάνει. Όπως και το Διεθνές ποινικό. Το θέμα δεν είναι ότι δεν κάνει κάτι ο ΟΗΕ. Είναι ότι δε συμφωνούμε σε βασικά πράγματα, στην κατηγορία, ότι δηλαδή διαπράττεται η γενοκτονία. Ήμουν και από τα υψηλά στελέχη της Διεθνούς Αμνηστίας. Βγήκα από κει γιατί θεσμικά ένα μέλος της διεθνούς Αμνηστίας δεν μπορεί να ασχοληθεί με ένα πρόβλημα παρά μόνο αν έχει ονομαστεί πρόβλημα. Υπάρχουν άλλες οργανώσεις ειρηνευτικές που ασχολούνται με το πρόβλημα την ώρα που γίνεται. Λέμε για το Νταρφούρ που γίνεται αυτή τη στιγμή γενοκτονία και είναι αστείο το πλαίσιο αυτό γιατί από το 1915 μέχρι το 2010 δεν έχουμε ακόμα αναγνωρίσει τη γενοκτονία των Αρμενίων. Όταν εμείς επιτρέπουμε σ΄ ένα κράτος επίσημο σαν την Τουρκία όχι μόνο να μην αποδέχεται ότι υπάρχει γενοκτονία εναντίον των Αρμενίων αλλά να λέει και άλλα εναντίον των Αρμενίων , ενώ 41 χώρες έχουν ξεκαθαρίσει για το τι έχει γίνει, μην αναρωτιέστε για τη στάση του ΟΗΕ προς το Νταρφούρ που δεν έχουμε καν ξεκαθαρίσει σε ποια κατηγορία ανήκει ό,τι γίνεται εκεί. Καμία γενοκτονία δεν αναγνωρίστηκε επίσημα εκτός από τη Σόα από το 1945 λόγω του δικαστηρίου της Νυρεμβέργης. Η διαφορά δε γίνεται από τα θύματα αλλά από τους θύτες. Το θέμα είναι αν δεχόμαστε στο Διεθνές Δίκαιο ότι το κράτος που έχει κάνει αυτό το έγκλημα, πρέπει να αναγνωρίσει ότι το έχει κάνει. Δεν μπορούμε να κατηγορούμε ένα κράτος για κάτι που δεν έχει αναγνωριστεί ότι είναι έγκλημα . Αυτό είναι το πρόβλημα που έχουμε στο Διεθνές Δίκαιο. Αυτό δεν υπάρχει στο αστικό δίκαιο. Όσο αφορά στα Κράτη δεν είναι έτσι τα πράγματα. Δικαστικά δεν υπάρχει εισβολή από το 1974, δεν υπάρχει κατοχή από το 1974 έως το 1987 και υπάρχει κατοχή μετά το 87. Πώς αυτό θα το πείτε σε ένα Κύπριο? Από τη στιγμή που η Τουρκία δεν έχει υπογράψει το πρωτόκολλο όσο αφορά το Συμβούλιο της Ευρώπης όχι μόνο δεν είναι καταδικάσιμη για την εισβολή της στην Κύπρο, αλλά δεν υπάρχει και τίποτα εναντίον της ».

Σχετικά με τον ισχυρισμό του ότι δεν υπάρχει κάποιος όταν οι πρόγονοί του είναι θύματα γενοκτονίας: «Συχνά θεωρούμε ότι το πιο απάνθρωπο που μπορεί να γίνει είναι να σκοτώσουμε κάποιον. Στην πραγματικότητα το πιο απάνθρωπο είναι να μην τον αφήσεις να γεννηθεί. Αυτό κάνουν οι γενοκτονίες. Έχει στόχο να μην υπάρχουν μετά. Βλέπει τον πολιτισμό σαν μια λερναία ύδρα».

Γιατί Βίνσεντ:? « Γιατί το όνομα? Ο Βαν Γκογκ υπογράφει πάντα τους πίνακές του ως Βινσεντ. Το γράφει και στην αλληλογραφία που είχε με τον αδελφό του όπου εξηγεί ότι δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος του επώνυμου, για αυτό θα μείνει στο όνομα. Και μεταξύ τους ήταν πάντα Βίνσεντ και Τεό. Για μένα είναι πολύ σημαντικό να έχουμε έναν τίτλο που χρησιμοποιεί μόνο και μόνο το όνομά του και όχι το επίθετο. Το παράδοξο είναι ότι όπου δείτε πίνακα με υπογραφή Βαν Γκογκ θα ξέρετε ότι είναι ψεύτικος. Επιλέγω λοιπόν, αυτό που επιθυμούσε ο δημιουργός, είναι μια μορφή αναγνώρισης αλλά και σεβασμού στα πιστεύω του, στα θέλω του και το έργο του Στην πραγματικότητα ο ίδιος θεωρεί ότι δεν έγινε ποτέ ζωγράφος. Έκανε διάφορες εργασίες, ήταν πωλητής, …. Όταν άρχισε να ζωγραφίζει η Εκκλησία τον έδιωξε. Άρχισε τη ζωγραφική όταν δεν μπορούσε να τίποτα άλλο. Ήταν μια μορφή ανάγκης και μετά, ήταν η ανάγκη να μελετήσει τον άνθρωπο, δεν μπορούσε να το πει αλλιώς και οι πίνακές του ήταν το μόνο αντικείμενο που μπορούσε να αντέξει την ανθρωπιά του».

Οι ζωγράφοι και αυτοί που ζωγραφίζουν: δυο ξεχωριστές κατηγορίες: «Δεν υπάρχουν προϋποθέσεις αλλά μια ανάγκη έκφρασης σε κάποιο τομέα. Έχουμε καλλιτέχνες που ζωγραφίζουν αλλά δεν είναι ζωγράφοι. Έχουν απλώς μια καλλιτεχνική τάση, κάνουν μια προσωπική τους εκτόνωση, αυτό δε σημαίνει ότι παράγουν έργο για την ανθρωπότητα. Εμένα προσωπικά αυτό δεν με αγγίζει.»

Τι εκφράζει ο κ.Λυγερός μέσα από την μελέτη των έργων του Βίνσεντ :"

 «Αυτό που εκφράζω είναι η ανάγκη της διάδοσης ενός μηνύματος ενός ανθρώπου, ενός Δασκάλου που δεν είχε μαθητές, που έχει κάνει πάνω από 890 πίνακες που δεν τους γνωρίζει μεγάλος πληθυσμός των ανθρώπων. Οι πίνακές μου είναι δεν είναι αντιγραφή, αλλά η μελέτη της τεχνικής του ζωγράφου, όχι ό,τι βλέπει αλλά ό,τι έχει αναγνώσει το μάτι. Μερικούς από αυτούς τους πίνακες του ζωγράφου τους έχουμε μόνο σε μορφή ασπρόμαυρης φωτογραφίας ενώ ήταν λάδι έγχρωμο γιατί έχουν καταστραφεί . Αυτό που με αγγίζει επίσης στον Βαν Γκογκ είναι η ανάδειξη της αλληλογραφίες του με τον αδελφό του Τεό όπου σε εκατοντάδες επιστολές περιγράφει τα επιτεύγματα του, τις δυσκολίες του αλλά και την προσπάθειά του για να δημιουργήσει ένα έργο που να είναι πραγματικά σημαντικό με την έννοια ότι δε θέλει να ξεχάσουμε τους ανθρώπους που δεν έχουν τη χρηματική ικανότητα να μην ξεχαστούν. Είναι από τους πρώτους που έκανε πορτρέτα ανθρώπων που δεν ήταν παραγγελία, έβλεπε ένα βλέμμα και αποτύπωνε αυτό το βλέμμα για να το θυμάται η ανθρωπότητα. Αν δείτε προσωπογραφίες του Βαν Γκογκ βλέπετε ακριβώς πώς το μοντέλο έβλεπε το Βαν Γκογκ. Και μπορεί να θεωρείτε άσχημο το μοντέλο και να μην ακλουθεί τους κανόνες που θέλετε αλλά το βλέμμα του μοντέλου δείχνει ότι τον άγγιζε ο Βαν Γκογκ και όχι μόνο με τα πινέλα του.»

Τι προσέχει σε ένα πρόσωπο: «Όλα και ως ζωγράφος και ως άνθρωπος. Στην πραγματικότητα προσέχω τι έχει πίσω από το μέτωπο. Ασχολούμαι με την σκέψη με τίποτα άλλο. Διακρίνω τη σκέψη. Όταν βλέπω κάποιον δεν κάνω λάθος στην εκτίμησή μου, όταν τον κοιτάζω μπορεί αν κάνω λάθος, γι’αυτό καθυστερώ την εκτίμηση».

Τι τον φοβίζει?: «Πάρα πολλά πράγματα. Ο φόβος δεν είναι αρνητικός είναι ο εγκέφαλός μας που προσέχει μερικά πράγματα και έτσι δεν κάνει λάθη που είναι καταστροφικά. Δεν είναι ο φόβος προβληματικός, είναι οι φοβίες. Ο φόβος ενεργοποιεί , οι φοβίες αδρανοποιούν»

Σε ποια φάση κατά την εκτίμησή του βρίσκεται η Ελλάδα, φόβου ή φοβίας: «Αν μιλάμε για την Ελλάδα των ΜΜΕ ζει στο πλαίσιο της φοβίας, η αληθινή Ελλάδα είναι μέσα στο πλαίσιο του φόβου και η πραγματική Ελλάδα, όχι μόνο η αληθινή είναι στη φάση της αναδίπλωσης. Ξαναλειτουργούμε σ’ένα πλαίσιο όπου πρέπει να ξανασκεφτούμε την οντότητα μας και την οργάνωσή μας, γιατί η κρίση είναι ενεργητική και δείχνει ποιες δομές αντέχουν και ποιες όχι.. Σε ένα σεισμό βλέπουμε ποια κτήρια αντέχουν και ποια όχι. Σε μια τέτοια φάση είδαμε ποιες από τις δομές μας άντεξαν άρα βρισκόμαστε στην αλλαγή φάσης. Μια κρίση ακόμα και αν είναι τεχνητή δημιουργεί κρίσεις και παράγει κραδασμούς που μας επιτρέπουν να δούμε ποια συστήματα αντέχουν ή όχι. Εδώ το σύστημα αντέχει γιατί έχουμε πολλαπλή οικονομία. Αν είχαμε μια μονοδιάστατη οικονομία, δε θα είχαμε απλώς μια επανάσταση, θα είχαμε ανατροπή των πάντων. Έχουμε πολλαπλή οικονομία που σημαίνει ότι ένα πλοκάμι έχει φύγει, αλλά επικεντρωνόμαστε στην ουσία. Αυτό είναι καλό. ».

Πού πρέπει αν επικεντρωθούν οι άρχοντες του τόπου?: «Στην ευρωπαϊκή οντότητα. Αυτή η κρίση αποδεικνύει ότι η Ελλάδα εκτός ευρωπαϊκού πλαισίου δεν μπορεί να έχει οντότητα. Δε γίνεται να αντέξει ένα κρότος ανεξάρτητο. Όσα τέθηκαν εκτός πλαισίου δεν το άντεξαν και κατάρρευσαν το βλέπουμε. Τώρα στο να οδηγηθούμε ή πιο σωστά να μας οδηγήσουν κάποιοι στη δραχμή είναι λάθος και δεν υπάρχει αυτό το πλαίσιο είναι σενάρια για να κάνουμε κουβέντες μεταξύ μας – άλλωστε στον τομέα της βλακείας οδηγούμαστε και μόνοι μας. Η ιδέα είναι ότι είμαστε στο πλαίσιο της ευρωζώνης, η οποία είναι ανθεκτική και ο πυρήνας που μας επιτρέπει να αντέξουμε ό,τι δε θα αντέχαμε μόνοι μας. Το θέμα δεν είναι της ονομασίας του νομίσματος. Το ευρώ είναι πιο σταθερό, η δραχμή θα είχε καταρρεύσει, άρα οι ανοησίες που ακούμε ευτυχώς μονοτοπικά, είναι απλώς για εσωτερική κατανάλωση. Η δραχμή έκανε τη δουλειά της, κατάφερε να μας φέρει στο πλαίσιο του ευρώ, τώρα είμαστε σε αυτό το πεδίο όπου μπορούμε να έχουμε μια δράση που να είναι ανθεκτική».

Για τη Μελίνα Μερκούρη: «Οι άγγελοι υπάρχουν, τους βλέπουμε, απλώς αυτοί δεν έχουν φτερά. Η Μελίνα έκανε δράση, υπήρξε στη διάρκεια της ζωής της αντιστασιακή από την πρώτη στιγμή. Πήγε στην απέναντι πλευρά χωρίς να φοβηθεί. Η Μελίνα είναι οι δικές μας Θερμοπύλες, ανήκει σε άλλου τύπου αγωνιστές. Αυτοί οι άνθρωποι νίκησαν την ώρα που κανένας δεν το περίμενε, για να μπορέσει να πάει μπροστά ο ελληνισμός. Είναι μια πολύ σημαντική προσωπικότητα όχι μόνο σε καλλιτεχνικό εύρος, αλλά και ως άνθρωπος γιατί ήταν ικανή να πάρει αποφάσεις που δεν εξηγούνται από τις συγκυρίες και μόνο. Είναι πραγματικά μια ιδιομορφία που πρόσφερε πολλά στον τόπο μας και προσφέρει ακόμα. Το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης είναι η προσπάθεια κατανόησης μια επινόησης της Μελίνας. Μας έδειξε τι πρέπει να κάνουμε και πρέπει να σταθούμε αντάξιοι των προσπαθειών και της προσφοράς της».

Σύντομα θα ολοκληρωθεί η απομαγνητοφώνηση όλης της συζήτησης.

Ψαραντώνης: ""Δεν είναι ωραίο να σε ενοχλούν τα παράσιτα." συνέντευξη στη Τζίνα Δαβιλά δημοσίευση στο www.protagon.gr

Τώρα που δεν έχουμε λεφτά, εμείς γεμίσαμε το Ηρώδειο».

(Η συνέντευξη δόθηκε στον "ΠΑΛΜΟ 99.5" και στην εκπομπή "Μουσικές Αναδύσεις" και δημοσιεύθηκε στο http://www.protagon.gr/ "Ψαραντώνης: "Δεν είναι ωραίο να σε ενοχλούν τα παράσιτα." )

Στη συναυλία του Ψαραντώνη που έγινε την περασμένη Τετάρτη δεν πήγα. Ήταν όμως εκεί το μυαλό μου, τόσο για τον τελευταίο (?) εκφραστή και αυθεντικό εκπρόσωπο της κρητικής παράδοσης, όσο και για τον Αγγελάκα που μ’αρέσει Είδα και κείνη την αγκαλιά τους στο protagon.gr και αυτό το ίσιο γεμάτο αγάπη και θαυμασμό βλέμμα του Αγγελάκα στον Ψαραντώνη, που μου καρφώθηκε στο μυαλό να με ταξιδέψει ένας γνήσιος Κρητικός μέσα από τα λόγια του, όπως άλλωστε με ταξιδεύουν όλες οι συνεντεύξεις. Όταν ρώτησα την Νίκη Ξυλούρη, την κόρη του, πώς να τον προσφωνήσω μου είπε: «Μιλά του στον ενικό καλύτερα». Εδώ σημειώνω ότι όπως άλλοι κάνουν συλλογές γραμματοσήμων, στυλό, καρτών κλπ προσωπικά συγκεντρώνω μαντινάδες.

Με αποκαλούσε συνέχεια ‘παιδί μου’. Ένοιωσα στοργή, αμεσότητα, αλήθεια, απλότητα, σεμνότητα και αυθορμητισμό που τόσο σπάνια νοιώθουμε πια από τους ανθρώπους. Κρητική προφορά και χωρίς γαρνιτούρες- το αηδιαστικό χαρακτηριστικό της σύγχρονης κοινωνίας- όταν τελείωνε την απάντηση σε κάποιο ερώτημα μου έλεγε: «ακούω παρακάτω παιδί μου».

 Ο Ψαραντώνης και η Παράδοση: «Η παράδοση είναι πάνω απ’ όλα , αυτή υπάρχει, αυτή αντιστέκεται, αυτή είναι η ποίηση και η τέχνη του λαού . Είναι η ρίζα, χωρίς ρίζα δεν υπάρχει ούτε φύλλο, ούτε καρπός. Αγαπάω την παράδοση, όπως αγαπάω και τη φύση. Η φύση, τα δέντρα, τα ποτάμια, όλα έχουν την αρμονία τους και όταν μπορούμε να τα δούμε μπορούμε, μπορούμε να πάρουμε δύναμη και να ζήσουμε. Η φύση είναι πιο πάνω και από τον άνθρωπό, αυτή μας γεννάει, μας τρώγει, μας τιμωρεί, είναι ο θεός.»

Ο Ψαραντώνης και ο Θεός: «Πιστεύω και στο Θεό και το παλεύω, ό,τι και να γίνει».

Πώς κυλάει η καθημερινότητά του: «Όταν ξυπνάω, πίνω έναν καφέ στο καφενείο με τους φίλους μου και όταν μου έρθει, παίρνω τα όργανα και τα ταλαιπωρώ, τα χαϊδεύω και περνώ την ώρα μου».

Η αξία του να είναι κάποιος αυτοδίδακτος: «Ο καλλιτέχνης γεννιέται δεν υπάρχουν σχολεία να πάει να μάθει μουσική. Έχει ένα συναίσθημα και από αυτό δημιουργεί. Ας πούμε για παράδειγμα μπορούν τα σχολεία να κάμουν ένα Νίκο Ξυλούρη? Αυτοί οι άνθρωποι γεννιούνται σπάνια, δεν τους έβγαλε ένα σχολείο. Τις νότες τις μαθαίνουν όλοι στο Ωδείο, κάποιοι άνθρωποι εκεί, έδωσαν στις νότες ονόματα. Όλοι μαθαίνουν τις νότες στο ωδείο και γίνονται μουσικοί. Καλλιτέχνες, όμως, δε γίνονται όλοι. Η μουσική δεν έχει άκρη».

Για τον αδελφό του, Νίκο Ξυλούρη: «Ο Νίκος έχει μιλήσει μόνος του, μιλάνε τα τραγούδια του, από κει παίρνουμε πράξεις, ανθρωπιά, από τη λεβεντιά του. Αυτός είχε όλα τα προσόντα και ήταν πλήρης άνθρωπος. Δεν είναι εύκολο να γεννιέται κάποιος και να τα έχει όλα, ε! ο Νίκος τα ‘χε».

Τι είναι Αγάπη για τον Ψαραντώνη: «Το καλύτερο πράγμα. Η Αγάπη είναι πάνω απ’ όλα, η ζωή, ο σεβασμός. Όταν αγαπάς, σέβεσαι τον εαυτό σου σέβεται και τους γύρω σου. Έτσι πάει.»

Η Φιλία: «Ο φίλος είναι συμπαραστάτης, να ταιριάζεις με τον άλλο και να νοιώθεις καλά. Στέλνω την αγάπη μου στη Ρόδο που αγαπώ πολύ και ειδικά στο φίλο μου Γιώργο Ναουράκη και άλλους πολλούς».

Του ανέφερα τη ρήση του Καζαντζάκη ότι «Ελεύθερος άνθρωπος, όχι μισθοφόρος είσαι όταν παλεύεις χωρίς να καταδέχεσαι να ζητάς ανταμοιβή, [αυτό] είναι η αληθινή ελευθερία» μου απάντησε: «Μεγάλος και αυτός. Η Ελευθερία είναι το καλύτερο πράγμα για να ζήσει κάποιος. Δεν είναι ωραίο να σε ενοχλούν τα παράσιτα. Υπάρχουν πολλά τέτοια και μας ενοχλούν. Για να πάρουν πόντους και ψήφους.»

Πώς βλέπει ο Ψαραντώνης την Πατρίδα μας: «Δεν πάει καλά, γιατί ό,τι καλό έχουμε δε βλέπω να συμπαραστέκονται. Το είδα και στη συναυλία στο Ηρώδειο. Ήταν μέσα γεμάτο, όξω ήταν δύο φορές περισσότερος ο κόσμος, ποιοι πολιτικοί ήρθαν? Μόνο ο Ανδρουλάκης εμφανίστηκε. Οι πολιτικοί είναι βόδια, δεν καταλαβαίνουν, δε συμπαραστέκονται, άκου που σου λέω».

Για την Ελπίδα ανέφερε: « Περιμένω να δω από πού θα έρθει». Τι τον στενοχωρεί περισσότερο απ’όλα σήμερα: «Αυτά που μας δημιουργούνε οι πολιτικοί. Να βλέπουμε σε τέτοιο χάλι τη χώρα μας… Για ποιο λόγο γίνεται αυτό? Αφού μια χώρα έχει τα λεφτά της, έχει καταθέσεις στις τράπεζες, πώς δεν υπάρχουν λεφτά? Αυτό δεν κάνουν οι τράπεζες? Το πάρε-δώσε των χρημάτων από τις τράπεζες δε γίνεται? Δεν έχουν δικαίωμα να λένε ότι δεν έχουμε λεφτά. Η χώρα μας είναι πλούσια, πάμπλουτη. Λοιπόν, πού τα πήγαν τόσα λεφτά? Γιατί να μας φέρνουν σε αυτό το χάλι και κόβουν τις συντάξεις ταλαιπωρώντας τον κόσμο?»

Τι τον ενοχλεί στην Κρήτη: «Δε θα σου απαντήσω παιδί μου».

 Ποιο είναι το αγαπημένο του Κρητικό φαγητό: «Μ’ αρέσουν τα χόρτα τση Κρήτης τα βότανα που μοσχοβολούνε, ο έρωτας του Ψηλορείτη που μόνο στους βράχους βγαίνει αυτός και που συγκινήθηκε ο Δίας και έσταξε το δάκρυ του απάνω στους βράχους στο Ιδαίον Άντρο και βγήκε ο έρωτας που είναι ο δίκταμος το καλύτερο βότανο, το οποίο βγάνει μόνο πάνω στους γκρεμούς, πάνω-πάνω στην πέτρα».

Η αγαπημένη εικόνα: «Ο Ψηλορείτης, εκεί είναι το χωριό μου, εκεί γεννήθηκα, αυτό συνήθισα, σαν να τον ήξερα και πιο πριν».

Αγαπημένη Μαντινάδα:

  «Στου Ψηλορείτη την κορφή,

   το χιόνι δεν τελειώνει

   ώσπου να λιώσει το παλιό

   καινούριο το πλακώνει!».

 Και εμείς από τον «ΠΑΛΜΟ» και τη Ρόδο που η καρδιά της χτυπά κρητικά και που και ο ίδιος αγαπά, απαντήσαμε με μαντινάδα:

 «Φτιάχνω μπουκέτο την καρδιά

  Δώρο να σου την κάμω

  Και γράφει χρόνια σου πολλά

  Σε κάθε φύλλο πάνω»!

Πληροφορία: Βαπτίστηκε Αντώνης Ξυλούρης. Το Ψαραντώνης οφείλεται σε πρόγονό του που η αντρειοσύνη του, που ήταν και αρχηγός των βαρκάρηδων, τον έκανε να ρίχνει κάτω τους Τούρκους σαν τα ψάρια στα χρόνια του Μικρασιατικού πολέμου. Τα παιδιά είχαν όλα το προσωνύμιο Ψαρο- που ο Ψαραντώνης αποφάσισε να διατηρήσει.

Ο καθηγητής Νίκος Λυγερός ξανά στη Ρόδο!

Το Σάββατο 12 Ιουνίου ο κ. Λυγερός θα φιλοξενηθεί στον "ΠΑΛΜΟ" από τις 11:00-13:00 με αφορμ΄'η το διήμερο εκδηλώσεων προς τιμή του.

Την Παρασκευή 11 Ιουνίου θα πραγματοποιηθεί ομιλία με τίτλο: «Ιδιομορφίες- σχέσεις-πολλαπλότητα» με την στήριξη της Εταιρείας Κοινωνικής Στήριξης Ανηλίκων Ρόδου, στις 19.00 στο ΕΒΕΔ Ρόδου. Διοργάνωση: Φλωρεντία Εφραίμογλου, ψυχολόγος.

Το Σάββατο 12 Ιουνίου θα γίνει εικαστική έκθεση των έργων του καθηγητή στο Γαλλικό κατάλυμα της οδού Ιπποτών στις 8:00μμ.με τη διοργάνωση του ΟΠΑΔ. Τίτλος της έκθεσης : "van gogh"-

Γιάννης Καραχισαρίδης: «Η σκέψη των συνενώσεων των ΔΗΠΕΘΕ είναι νομοτελειακή, προς τα κει οδηγούνται τα πράγματα».συνέντευξη στη Τζίνα Δαβιλά

 Η συνέντευξη μεταδόθηκε από τον Ρ/Σ "ΠΑΛΜΟΣ 99.5" στην εκπομπή "Μουσικές Αναδύσεις" στις 30 Μαίου 2010.

Γεννήθηκε στην Κοζάνη το 1955. Σπούδασε θέατρο στη Δραματική Σχολή του Πέλου Κατσέλη και στο Λαϊκό Πειραματικό Θέατρο του Λεωνίδα Τριβιζά. Πτυχιούχος του Οικονομικού Τμήματος της Νομικής Σχολής Αθηνών. Ασχολείται με τη σκηνοθεσία από το 1976 Έχει ανεβάσει στο Θέατρο, στην Επίδαυρό, στο Μέγαρο Αθηνών κλπ. άπειρες παραστάσεις που τον καθιστούν ως ένα από τους εμπειρότερους θεατράνθρωπους της Ελλάδας. Υπήρξε ο Γενικός Διευθυντής τους Φεστιβάλ Αθηνών κατά την περίοδο που προόδευε και το «Ήχος και Φώς» της Ρόδου. Τα τελευταία χρόνια είναι Καλλιτεχνικός Διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης που όπως διαπιστώνουμε κάνει εξαιρετικές και πρωτότυπες δουλειές. Πέρυσι το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης περιόδευσε με το έργο του Μιχαήλ Θερβάντες : «Δον Κιχώτης» με τους Γιώργο Κιμούλη και Δημήτρη Πιατά. Η συζήτησή μας είχε αφορμή τις δηλώσεις του στην εφημερίδα «Καθημερινή» σχετικά με τις συνενώσεις των 16 ΔΗΠΕΘΕ σε 6 Ανώνυμες Εταιρείες, που κατά την προσωπική του άποψη θα αποτελέσουν και το «κλειδί» για το μέλλον του Θεάτρου στην Ελλάδα από κρατικής πλευράς. .

Θα κλείσουν τα ΔΗΠΕΘΕ?: «Πρέπει να πούμε καταρχήν ότι περίπου τέτοια εποχή πριν από 26 χρόνια η Μελίνα και οι συνεργάτες της ίδρυσαν τα πρώτα ΔΗΠΕΘΕ. Έχει περάσει από τότε ένα εύλογο χρονικό διάστημα για να γίνει και ο απολογισμός τους. Πάρα πολλά σχόλια πράγματα ειπώνονται σχετικά με το τι θα γίνει με τα ΔΗΠΕΘΕ. Άλλοι λένε ότι πρέπει να κλείσουν, άλλοι ότι δεν επιχορηγούνται αρκετά… Όλα λοιπόν τα σχόλια γίνονται γύρω από αυτό το σκεπτικό. Ποτέ, όμως, δε σκεφτήκαμε τι χρειάζεται ώστε να πάρουν ένα καινούριο δρόμο δημιουργικό και αποτελεσματικό . Μην ξεχνάμε ότι είμαστε στον ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ, που όπως και στον ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ υπήρχαν πολλές συγκρούσεις σε τοπικό επίπεδο. Το νέο νομοσχέδιο είναι μια μορφή συνενώσεων . Είναι καιρός, λοιπόν, τα 16 ΔΗΠΕΘΕ να συνεργαστούν και θεσμικά, όχι μόνο μέσα από συμπαραγωγές, που ήδη σε όλη την Ελλάδα έχουν γίνει πάρα πολλές, όπως το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης και της Βέροιας. Βέβαια, η Ρόδος έχει ένα μειονέκτημα, είναι απομονωμένη. Στην Ελλάδα όμως υπάρχουν και ΔΗΠΕΘΕ που απέχουν μόλις 60 χλμ το ένα από το άλλο. Άρα, λοιπόν, η σκέψη των συνενώσεων είναι νομοτελειακή, δεν είναι κάποια σπουδαία ή πρωτότυπη ιδέα, προς τα κει οδηγούνται τα πράγματα».

Μέσα στο πλαίσιο των συνενώσεων των ΔΗΠΕΘΕ η Ρόδος πού εντάσσεται? :

«Η δική μου γνώμη είναι ανεξάρτητη από τη βούληση της Κυβέρνησης και ουσιαστικά του Υπουργού Πολιτισμού που θα μας δείξει το δρόμο. Το Αιγαίο είναι ένας πυρήνας πολιτισμού που πρέπει πραγματικά κάποιος να το δει συνολικά. Τι σημαίνει τώρα η συνεργασία νησιών που απέχουν ακτοπλοϊκά αρκετά και ειδικά το χειμώνα? Αυτό είναι κάτι που κάποιος πρέπει να το δει ειδικά για το Αιγαίο. Ίσως θέλει μια συνολική ματιά για το πώς θα αναπτυχθεί όλο το σύμπλεγμα και γω δεν είμαι αρμόδιος για τα Δωδεκάνησα. Το Αιγαίο είμαι μια περίπτωση που πρέπει κάποιος να τη δει ανεξάρτητα από τα ΔΗΠΕΘΕ. Το αντίθετο συμβαίνει στην ηπειρωτική Ελλάδα όπου κάτι τέτοιο είναι πολύ ώριμο για να συμβεί από τη στιγμή που ανάλογες κινήσεις έχουν ήδη γίνει και έχουν αποδώσει».

 Πότε ένα ΔΗΠΕΘΕ λειτουργεί παραγωγικά?

«Γενικά η δική μου σκέψη βάσει των δεδομένων και των συγκυριών που υπάρχουν, είναι ότι το κράτος πρέπει να μειώσει τις επιχορηγήσεις του, όπως μειώνει παντού. Δεν μπορούμε να ζούμε σ’ένα γυάλινο κόσμο. Ήδη το υπουργείο Πολιτισμού έχει κάνει περικοπές στις επιχορηγήσεις των ΔΗΠΕΘΕ κατά 15%. Αυτό δε σημαίνει ότι το Υπουργείο ξαφνικά περιφρονεί τα ΔΗΠΕΘΕ. Βρισκόμαστε σε σύγχρονη οικονομική συγκυρία. Συνεπώς, όλο το σκεπτικό πρέπει να ειδωθεί σε σχέση και με τα οικονομικά. Μελετήσαμε ότι, αν οι παραγωγές που γίνονται σε Βέροια και Κοζάνη λόγου χάρη, όπου έχω δραστηριοποιηθεί και εγώ, παρουσιάζονται και στις δύο πόλεις, αυτόματα και οι δύο πόλεις έχουν ένα πλήρες πρόγραμμα, όμως το κόστος είναι στο μισό. Αντί λοιπόν να κάνουμε ως ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης 4 παραγωγές και το ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας άλλες 4, σύνολο 8, αποφασίσαμε και το έχουμε δοκιμάσει ήδη στην πράξη, η οποία και απέδωσε. Παίζουν οι παραγωγές το μισό χειμώνα στη Βέροια και τον άλλο μισό στην Κοζάνη. Αυτό μας έδωσε εξοικονόμηση σε χρήματα. Πρέπει να σκεπτόμαστε και προς αυτή την κατεύθυνση. Είναι σαφές ότι τα 16 ΔΗΠΕΘΕ είναι πολλά αυτή τη στιγμή. Και είναι αδύνατο να φτάσουν σε ένα επίπεδο παραγωγικότητας όλα. Αν παρατηρήσει κάποιος πώς λειτούργησαν την τελευταία δεκαετία, θα διαπιστώσει ότι άλλα έχουν ανάπτυξη σε κάποια χρονική στιγμή και άλλα έχουν κάποια υποβάθμιση σε κάποια χρονική στιγμή, ανάλογα βέβαια και από το ποιοι τα διοικούν γιατί και αυτό αλλάζει . Παρ’ όλα αυτά δεν έχουμε δει σε καμία χρονική στιγμή 16 ΔΗΠΕΘΕ σε φουλ παραγωγικότητα. Δεν έχει υπάρξει κάτι τέτοιο».

Ποια είναι – κατά τη γνώμη του - τα χαρακτηριστικά ενός ικανού καλλιτεχνικού διευθυντή ΔΗΠΕΘΕ? «Δυστυχώς, τα χαρακτηριστικά που πρέπει να συγκεντρώνει ένας καλλιτεχνικός διευθυντής είναι δύσκολο να βρεθούν. Καταρχήν πρέπει να είναι και καλλιτέχνης στον τομέα του Θεάτρου ( σκηνογράφος, σκηνοθέτης, ηθοποιός), αλλά και μάνατζερ. Δυστυχώς, αυτά είναι δύο πράγματα που σύμφωνα με τη νοοτροπία που έχουμε χτισθεί στην Ελλάδα είναι αντίθετα. Την οικονομική διαχείριση και την Τέχνη στην Ελλάδα έχουμε πετύχει να τα διαχωρίσουμε. Έτσι λοιπόν ο καλλιτέχνης λέει εγώ δεν ασχολούμαι με τα οικονομικά, να ασχοληθούν οι τεχνοκράτες. Ο τεχνοκράτης λέει, εμένα δε με ενδιαφέρει αν ο σκηνοθέτης θέλει συγκεκριμένο σκηνικό, αυτά τα λεφτά διαθέτω και με αυτά θα φτιάξει το σκηνικό του. Αυτός ο διαχωρισμός που είναι ελληνικό φαινόμενο - στην Ευρώπη και στην Αμερική δεν ισχύσει κάτι τέτοιο-, οδηγεί ακριβώς σε αυτή τη δυσκολία και τη δυσπραγία πολλών ΔΗΠΕΘΕ. Όταν ένα ΔΗΠΕΘΕ συσσωρεύει χρέη, κάποια στιγμή θα χτυπήσει καμπανάκι. Δε θα μπορέσει αν συνεχίσει και θα ξεκιν΄σηει να βρει πού θα βρει λεφτά κλπ. Αρά δύο είναι τα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει ένα καλλιτεχνικός διευθυντής: καλλιτεχνική επάρκεια και ουσιαστική οικονομική γνώση, γνώση management, ικανότητα διοίκησης. Δυστυχώς, ο ρόλος αυτός γίνεται διττός, δηλαδή συνήθως, υπάρχει ένας καλλιτεχνικός διευθυντής που ασχολείται με τα των δραστηριοτήτων και κάποιος άλλος μέσα από τον εκάστοτε Δήμο, που ασχολείται με τα οικονομικά. Είναι λάθος να απαντά ο καλλιτεχνικός διευθυντής ΔΗΠΕΘΕ ‘‘δεν ξέρω τι χρήματα χρωστώ, πρέπει να ρωτήσω’».

Τι λέει στους άπειρους ηθοποιούς που δεν εργάζονται?

«Πάντα λέω στους ηθοποιούς που συναναστρέφομαι ή γνωρίζω, να είναι έτοιμοι να αλλάξουν επάγγελμά κάποια στιγμή στη ζωή τους, αν δε ριζώσουν σε αυτό το επάγγελμα. Είναι αδύνατο με την παραγωγή ηθοποιών που υπάρχει κάθε χρόνο από τον τόσο μεγάλο αριθμό δραματικών σχολών, όλοι οι ηθοποιοί να έχουν εργασία, αληθινή εργασία, όχι τζάμπα, όπως κάνουν πολλές ομάδες που δεν αμείβονται. Και σε αυτή την εργασία υπάρχουν οι νόμοι της αγοράς. Αν υπάρχουν 10.000 ηθοποιοί και οι προσφορά εργασίας είναι μικρότερη, επιβάλλεται κάποιος να είναι έτοιμος για να κάνει κάτι άλλο. Εμένα δε με τρομάζει η ανεργία, ούτε των ηθοποιών, ούτε των σκηνοθετών, ούτε των σκηνογράφων. Ο καθένας πρέπει να παίρνει τα μέτρα του, να ξέρει σε ποιο επάγγελμα μπαίνει, αν το δει ως επάγγελμά. Αν το δει σαν όνειρο, σαν όραμα, ας προχωρήσει και όσο αντέξει. Και τα όνειρα και τα οράματα κάποια στιγμή εκπίπτουν».

Τι πρέπει να έχει ερμηνεύσει ο ηθοποιός, ώστε να έχει υπερβεί τη δυσκολία του επαγγέλματος και για να θεωρείται άξιος:

«Δεν είναι τόσο τι πρέπει να έχει ερμηνεύσει, όσο το να βρίσκεται στο επάγγελμα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Δηλαδή να μπορεί να βρίσκει εργασία ασχέτως, αν θα ερμηνεύει τον Άμλετ ή ένα μικρότερο ρόλο. Το θέμα είναι να είναι στη ζήτηση, να ζητιούνται οι καλλιτεχνικές του υπηρεσίες. Αν αυτό το πετύχει κάποιος ηθοποιός για 10-15-20 χρόνια, τότε είναι στο επάγγελμα».

Πώς επιλέγει τις συνεργασίες του:

«Περιμένω να έρθει η κατάλληλη χρονική στιγμή για να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις ώστε να υπάρχει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Ας πούμε, «Ο Δον Κιχώτης» με πρωταγωνιστές τους Γιώργο Κιμούλη και Δημήτρη Πιατά που παρουσιάσαμε ως ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης το 2009 και κάναμε και περιοδείες σ’ όλη την Ελλάδα, ήταν κάτι που είχαμε συζητήσει πριν από μια 10ετία και περιμέναμε να γεράσουν και οι δύο τους για να είναι κατάλληλοι για τους ρόλους τους. Από εκεί και πέρα ο καθένας πρέπει να κάνει ένα όνειρο και αν δεν του βγει δε χάλασε και ο κόσμος. Πρέπει να παλεύει όχι αδιάφορα αλλά με πάθος για αυτό. Όταν είπαμε το 2009 ότι θα κάνουμε τον «Δον Κιχώτη» του Θερβάντες, το κάναμε. Αλλά αυτό κουφόβραζε από τον περασμένο αιώνα. Από κει και πέρα για να επιλέξεις ένα ηθοποιό υπάρχουν δύο κανόνες: να νομίζεις εσύ ότι ταιριάζει αυτός ο ηθοποιός με το ρόλο και να υπάρχει ένας δίαυλος επικοινωνίας και συνεννόησης με τον ηθοποιό. Το Θέατρο είναι μια ζωντανή υπόθεση, έχει μεγάλη σημασία να μπορείς να επικοινωνήσεις με κάποιο ηθοποιό. Δεν είναι τυχαίο που πολλοί σκηνοθέτες εμμένουν σε ηθοποιούς ίδιου κύκλου. Αυτό σημαίνει ότι δεν είναι μόνο κατάλληλος για το έργο, είναι και κατάλληλος για τη συνεργασία».

 Είναι δύσκολα παιδιά οι ηθοποιοί? «Νομίζω ότι είναι σαν όλους τους ανθρώπους. Έχουν φτιάξει ένα μύθο σχετικά με τους καλλιτέχνες. Οι άνθρωποι είναι γοητευτικοί γιατί υπάρχει ποικιλία χαρακτήρων. Αν κάποιος για λόγους εγωισμού θέλει να είναι οι άλλοι κατ’εικόνα και ομοίωση του, είναι άλλο θέμα».

 Ποια εργαστήρια επιβάλλεται να υπάρχουν σ’ένα ΔΗΠΕΘΕ?

 «Καταρχήν από παλιά έχω διαφωνήσει με πολλούς συνάδελφους μου που ήθελαν να κάνουν δραματικές σχολές στην έδρα των ΔΗΠΕΘΕ. Δεν πάσχει η Ελλάδα από δραματικές σχολές. Στο θέμα, λοιπόν, της επίσημης εκπαίδευσης των ηθοποιών είμαι κάθετος ότι δεν πρέπει να ασχοληθούν με αυτό. Σε ό,τι αφορά την εκπαίδευση στην περιφέρεια τους, έχει μεγάλη σημασία – πάντα με σωστά μέτρα - να δώσουν πράγματα σε αυτούς που ασχολούνται ερασιτεχνικά με το θέατρο, πάντα υπενθυμίζοντας τους ότι η όποια ενασχόλησή τους με το θέατρο δεν θα τους καταστήσει επαγγελματίες. Άρα, τα εργαστήρια που μπορεί κάποιος να κάνει με ερασιτέχνες ηθοποιούς είναι πολλών ειδών και μπορεί να εισαγάγει πολλά πράγματα, μιας και το θέατρο είναι μια σύνθετη τέχνη που περιλαμβάνει υποκριτική, ηθοποιία, χορό, σκηνογραφία. Προς Θεού, όμως, όχι επαγγελματισμός, όχι δραματικές σχολές. Καμιά φορά οι άνθρωποι αρέσκονται να ασκούν την εξουσία σε νεώτερους ή θέλουν να αποκαλούνται δάσκαλοι. Αυτή η τάση ανθρώπων και μάλιστα καλλιτεχνών οδηγεί στην παραγωγή σημάτων και όχι ηθοποιών».

Το Θέατρο στην Ελλάδα:

«Τα τελευταία 10 χρόνια έφτασε σε μια υπερπροσφορά, αν σκεφτεί κανείς πόσες παραστάσεις παίχτηκαν το 1980 και πέρυσι. Αυτό έχει να κάνει και με την υπερπροσφορά καλλιτεχνικού δυναμικού που πρέπει να βρει μια διέξοδο. Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου αυτή η αγορά να ισορροπήσει κάπως, δηλαδή η υπερπαραγωγικότητα θα πέσει εκ των πραγμάτων. Όχι λόγω κοινού το οποίο έχει αυξηθεί με τρομακτικούς ρυθμούς και αναφέρω τα στατιστικά στοιχεία που λένε ότι πέρυσι κόπηκαν 3.500.000 εισιτήρια. Η παραγωγικότητα, λοιπόν, θα φθίνει και θα φτάσει στα επίπεδα που αντιστοιχούν στη χώρα μας».

Το ΔΝΤ λένε ότι στην Αργεντινή έδωσε ώθηση σε πολλούς στις τέχνες και δη στο Θέατρο:

«Αυτός είναι ένας μύθος, πραγματικά, που καλλιεργείται και λέει ότι οι άνθρωποι στις δεινές εποχές ασχολούνται με την Τέχνη. Δε νομίζω ότι αποτελεί κανόνα. Η Τέχνη για μένα πρέπει να ασχολείται και να καταπιάνεται με τη ζωή των ανθρώπων , με τις δυσκολίες, τα πράγματα που εξελίσσονται., με την πραγματικότητα, η οποία πραγματικότητα δεν έχει να κάνει με το ασφαλιστικό ή με το τι μισθούς παίρνουμε. Τα τελευταία χρόνια ασχολούμαστε μόνο με αυτά τα πράγματα και καθόλου με την ουσία της ζωής.

 Είναι ανεξάρτητη η Τέχνη από το ΔΝΤ. Πολλές φορές τσακώνομαι όταν λέω ότι το ΔΝΤ είναι θετική εξέλιξη και ήρθε για να βάλει ένα φρένο και να σταματήσει την ασυδοσία της καθημερινότητας. Έχουμε μάθει όλοι να φορτώνουμε στους πολιτικούς και στην πλουτοκρατία όλα τα βάρη που σηκώνουμε σήμερα, χωρίς να σκεφτόμαστε τις ευθύνες του λαού. Είναι αλήθεια ότι είχαμε μάθει να ζούμε με δανεικά, δεν μπορούμε όμως να ζούμε με δανεικά μια ζωή. Δεν μπορούμε να ζητάμε κεκτημένα δικαιώματα τα οποία πολλές φορές είναι και αστεία. Δεν μπορεί η εργατικότητα να είναι κάτι που θέλουμε να την αποφεύγουμε. Δηλαδή στόχος μας ως κοινωνία και άνθρωποι είναι να παίρνουμε στα 50 και 55 σύνταξη? Προσωπικά θέλω να πεθάνω εργαζόμενος, δε θέλω να βγω ποτέ στη σύνταξη. Τι είναι η ζωή τελικά? Να κάνουμε διακοπές? Αυτή είναι μια νοοτροπία που χτίστηκε πετραδάκι-πετραδάκι και τώρα με το ΔΝΤ θα αναγκαστούμε να αλλάξουμε τρόπο σκέψης και να αναζητήσουμε ευκαιρίες στη ζωή μας και να δούμε δυνατότητες που είχαμε και τις αποκοιμίζαμε βάσει της νοοτροπίας να έχουμε μια σταθερή δουλειά, ένα σταθερό γραφείο, να μας παρέχει τα πάντα το κράτος και να είμαστε όλοι δημόσιοι υπάλληλοι.

Μάθαμε τους νέους ανθρώπους να μη ζουν και να στοχεύουν μόνο στη σύνταξη. Είμαι υπέρ της ανεργίας των νέων, διότι τους δίνεται η ευκαιρία να ψαχτούν. Το ίδιο δεν κάναμε και μείς? Ψαχτήκαμε. Δεν καταλαβαίνω γιατί ένας νέος με το που θα τελειώσει τις σπουδές του, θα πρέπει να έχει και την καρέκλα του. Δεν καταλαβαίνω γιατί η ασφάλεια μας έχει υψωθεί σε κλειδί της ζωής. Λέμε οι άνεργοι νέοι και η γενιά των 700 ευρώ. Μα και μείς το 80 ήμασταν η γενιά των 700 ευρώ, τώρα όμως δε συνεχίζουμε να παίρνουμε 700 ευρώ. Και δεν καταλαβαίνω γιατί ο νέος πρέπει να είναι πλούσιος…Αν κάποιος με το που βγαίνει από το πανεπιστήμιο παίρνει 3000 ευρώ για ποιο πράγμα θα έχει να παλέψει στη ζωή του? Η ανεργία είναι για εκείνους που δε θέλουν να βρουν δουλειά. Αν παρατηρήσουμε λίγο τη ζωή αυτό θα διαπιστώσουμε».

 Ευχή:

«Να μην επαναπαυόμαστε, ακόμα και όταν τα πράγματα είναι ήσυχα, κάπου υπάρχει ένα φως που αξίζει να το γνωρίσουμε».

Γιάννης Καραχισαρίδης: ανατρεπτικός, οξύνους, αυθεντικός, εργατικός με ικανότητα διείσδυσης στα θεατρικά πράγματα και δεινότητα διαχείρισής τους.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης, οι Ροδίτες και οι Άγαμοι Θύται" της Τζίνας Δαβιλά

«Αξίωμά μου πλέον, για όλα φταίμε όλοι» είχε δηλώσει σε συνέντευξή του στον «ΠΑΛΜΟ» με την καλή χρονιά του ο αρχι-γράφων του protagon.gr. Σταύρος Θεοδωράκης. Έκτοτε συχνά - πυκνά μου έρχονται στο νου τα λόγια του, τα οποία έθεσαν –ευτυχώς- σε εγρήγορση πολλούς από τους Ροδίους απ’ότι φαίνεται. Οι κάτοικοι της Ρόδου πήραν την κατάσταση στα χέρια τους και δεν περιμένουν τίποτα από τους τοπικούς άρχοντες, δεδομένης της αδιαφορίας τους.

Για να είμαι ειλικρινής, επειδή κατ’επιλογή ανήκω στους ελεύθερους επαγγελματίες, γουστάρω τρελά όταν διαπιστώνεται από τοις πάσι ιδίοις όμμασι, ενέργειες και πρωτοβουλίες που απέχουν από την κρατική ομπρέλα και που αλλάζουν το τοπίο, το όποιο τοπίο, αφήνοντας θετικά έκπληκτους τους πολίτες. Εν προκειμένω, εθελοντές από την τοπική Ομοσπονδία Επαγγελματιοβιοτεχνών Ρόδου πήραν σειρά και μέσα σε τρία απογεύματα, κατάφεραν να καθαρίσουν, να συντηρήσουν και να λειτουργήσουν το σιντριβάνι στις 100 Χουρμαδιές, το οποίο για δέκα ολόκληρα χρόνια, αποτελούσε ΤΗΝ ΝΤΡΟΠΗ του τουριστικού κέντρου της πόλης και γινόταν αντικείμενο χλευασμού από χιλιάδες τουρίστες κάθε χρόνο, οι οποίοι μεταξύ άλλων έλεγαν: «Δεν αγαπάτε τον τόπο σας!» .

Ο πρόεδρος των Επαγγελματιοβιοτεχνών Ρόδου Γιάννης Κακλιός, μιλώντας στον «ΠΑΛΜΟ» και αναφερόμενος στις εργασίες αποκατάστασης του σιντριβανιού τόνισε ότι για τις εργασίες δε χρειάστηκαν πάνω από 1200 ευρώ!!! «Ντρεπόμασταν, είπε, να βλέπουμε έτσι μια από τις πιο κεντρικές και τουριστικές πλατείες του νησιού». Αναρωτιέμαι: αν κάποιος τοπικός άρχοντας ή ακόμα πιο σωστά ο Δήμος Ροδίων – που ήταν και αρμοδιότητα και υποχρέωσή του να το αναλάβει ως έργο και δράση- με πόσα χρήματα θα το έφτιαχνε? Οι απαντήσεις δικές αφού όλοι μας σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας έχουμε προβληματιστεί για τα ποσά που ‘κλείνουν’ τις δουλειές τους οι Δήμοι της χώρας.

Το σιντριβάνι στις 100 Χουρμαδιές ήταν δημιούργημα του αείμνηστου δημάρχου Ροδίων Δημήτρη Βενετοκλή. Αν και ζω 10 χρόνια στη Ρόδο και απέναντι από τη συγκεκριμένη πλατεία στεγάζεται και το Νεστορίδιο Μέλαθρο, δεν είχα ποτέ περπατήσει πάνω στην πλατεία, μιας και τα χορτάρια ήταν κάμποσα και φοβάμαι τα φίδια- ο όρος Φιδούσα είναι μια επονομασία της Ρόδου και αν σ’ έχει δαγκώσει και δηλητηριώδες φίδάκι, γίνεσαι και πιο επιφυλακτικός, ( σημ: υπήρξα παθούσα που τελικά δε μ’ έστειλε στον άλλο κόσμο, το δικό μου δηλητήριο προφανώς απεδείχθη ισχυρότερο του φιδακίου).

Ταυτόχρονα παρατηρούνται στο νησί και άλλα έκτροπα που θέτουν σε αμφιβολία για το πού πρέπει τελικά να ενταχθεί ο ροδιακός πληθυσμός: στους καλούς ή στους κακούς? Στους ευαισθητοποιημένους ή τους αναίσθητους? Στους έξυπνους ή στους βλάκες? Πλήθος εθελοντών καθαρίζει από χθες τις παραλίες, ευπρεπίζει το λόφο της Φιλερήμου, οι φίλοι του υδροβιολογικού Ρόδου βάφουν το Ενυδρείο, υπάρχουν άτομα που κάνουν έργο σημαντικό και από την άλλη την ίδια χρονική στιγμή, κάποιοι ρίχνουν φόλες στα αδέσποτα και δεσποζόμενα ζώα και στήνουν καρτέρι σκοτώνοντας τα ελάφια της Ρόδου, βασική πανίδα του νησιού ( άλλη επονομασία του νησιού Η Ελαφούσα)! Πάνω σ’ένα τεντωμένο σκοινί ακροβατούν τα δεδομένα μας, όχι μόνο της Ρόδου, αλλά όλης της Ελλάδας να μην πω της υφηλίου, δύο οι όψεις του νομίσματος που υπάρχει, και να πάρει η ευχή δεν έχω και ρέντα στην τύχη για να τζογάρω…

Και πού θέλω να καταλήξω? Οι «Άγαμοι Θύται» στις φετινές του παραστάσεις είχαν εφεύρει ένα ευφυέστατο χαρακτηρισμό για τον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη, τον κ Χρυσοχοϊδή: Υπουργός Προ.Πο. προφανώς με διάθεση να δείξουν ότι όλα κινούνται στην τύχη και ότι όλα στηρίζονται στο αγαπημένο σπορ των Ελλήνων, τον τζόγο. Μιας και οι πολιτικοί, τοπικοί άρχοντες κλπ., μάς έχουν ξεχασμένους, ας τζογάρουμε, λοιπόν, όλοι στην ιδιωτική πρωτοβουλία που στηρίζεται στην ψυχή, στον αυτοσεβασμό και στην εργασία. Πρόταση για να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε διαφορετικά.

"Τι χρώμα έχει το σκοτάδι;" οι "Πρωταγωνιστές" στη Σχολή Τυφλών Θεσσαλονίκης

 Ρεπορτάζ στη Σχολή Τυφλών Θεσσαλονίκης που κινδυνεύει να κλείσει λόγω οικονομικών προβλημάτων Εικόνες από τον κόσμο των τυφλών, τα όνειρα τους αλλά και τους εφιάλτες τους θα μεταδώσουν οι «Πρωταγωνιστές» την Κυριακή 6 Ιουνίου, στις 11.45’ το βράδυ, στο Mega. Ο Σταύρος Θεοδωράκης, οι δημοσιογράφοι Αλίκη Γεωργίου, Βίκυ Καραβάλτσιου και ο οπερατέρ Γιάννης Σαρηγιάννης έζησαν τρεις μέρες στη Σχολή Τυφλών Θεσσαλονίκης η οποία κινδυνεύει να κλείσει, γεγονός που θα σήμαινε ότι οι τυφλοί της Βορείου Ελλάδας δεν θα έχουν ένα χώρο για να μάθουν γράμματα και να εκπαιδευτούν για να ζήσουν αυτόνομοι στην κοινωνία.
Συνέχεια: http://www.protagon.gr/