Από τη συνέντευξη του καθηγητή Νίκου Λυγερού το Σάββατο 12 Ιουνίου 2010 στις"Μουσικές Αναδύσεις" του "ΠΑΛΜΟΥ 99.5".
Ο επίλογος στις συζητήσεις: «Μια συζήτηση δεν έχει ποτέ επίλογο γιατί τότε δεν είναι συζήτηση είναι δόγμα. Εμείς ανοίγουμε τα θέματα δεν τα κλείνουμε».
Γιατί τα Μαθηματικά στηρίζονται σε αξιώματα: «Πρέπει να έχουμε βάσεις για να ξεκινήσουμε, αυτά όμως τα αξιώματα τα επιλέγουμε με ελευθερία. Άρα υπάρχει πάλι πλαίσιο της σκέψης για τη νοημοσύνη».
Ποια η βάση της σκέψης του ανθρώπου: « Η νοημοσύνη, απλώς όταν αυτά τα αξιώματα είναι διαχρονικά λέγονται αξίες.»
Σχετικά με τη νοημοσύνη και την καλοσύνη: ταυτίζονται? : «Ταυτίζονται. Απλώς επιλέγω άλλη λέξη, μιλώ για αλτρουισμό. Η καλοσύνη δεν υπονοεί την ύπαρξη του άλλου. Ο αλτρουισμός θεωρεί απαραίτητη την ύπαρξη του άλλου»
Χρησιμοποιώντας αριθμούς, από ποιο δείκτη νοημοσύνης και πέρα μιλάμε για ευφυΐα που δεν στρέφεται κατά την ανθρωπότητας?: «Από 150 και πάνω υπάρχει δυσκολία. Ιστορικά αυτό φαίνεται μέσα από το ναζισμό, φασισμό. Ο Χίτλερ ήταν πιο κάτω. Από τη δίκη της Νυρεμβέργης οι μελέτες που έγιναν απέδειξαν ότι, όσοι ναζιστές δικάστηκαν είχαν κάτω από 142. Δεν έχουμε φαινόμενα πιο πάνω. Από το 150 και πάνω ο άνθρωπος δεν κάνει κακό. Αυτό δεν σημαίνει ότι κάνει καλό. Μπορεί να είναι και άπρακτος. Ο Αϊνστάιν στο 164 δεν έκανε κακό. Απλώς επέλεξε να μην κάνει κακό. Δεν ήταν για αυτόν αναγκαίο, όμως, να κάνει και καλό. Για εκείνον που διαθέτει από 180 και πάνω, είναι μονόδρομος να προσφέρει στην ανθρωπότητα, είναι αναγκασμένος να κάνει καλό».
Νε αφορμή τη γενοκτονία στο Νταρφούρ: πιστεύει στο ρόλο/δράση των διεθνών οργανισμών και του ΟΗΕ?: «Το ΕΔΑΔ το κάνει. Όπως και το Διεθνές ποινικό. Το θέμα δεν είναι ότι δεν κάνει κάτι ο ΟΗΕ. Είναι ότι δε συμφωνούμε σε βασικά πράγματα, στην κατηγορία, ότι δηλαδή διαπράττεται η γενοκτονία. Ήμουν και από τα υψηλά στελέχη της Διεθνούς Αμνηστίας. Βγήκα από κει γιατί θεσμικά ένα μέλος της διεθνούς Αμνηστίας δεν μπορεί να ασχοληθεί με ένα πρόβλημα παρά μόνο αν έχει ονομαστεί πρόβλημα. Υπάρχουν άλλες οργανώσεις ειρηνευτικές που ασχολούνται με το πρόβλημα την ώρα που γίνεται. Λέμε για το Νταρφούρ που γίνεται αυτή τη στιγμή γενοκτονία και είναι αστείο το πλαίσιο αυτό γιατί από το 1915 μέχρι το 2010 δεν έχουμε ακόμα αναγνωρίσει τη γενοκτονία των Αρμενίων. Όταν εμείς επιτρέπουμε σ΄ ένα κράτος επίσημο σαν την Τουρκία όχι μόνο να μην αποδέχεται ότι υπάρχει γενοκτονία εναντίον των Αρμενίων αλλά να λέει και άλλα εναντίον των Αρμενίων , ενώ 41 χώρες έχουν ξεκαθαρίσει για το τι έχει γίνει, μην αναρωτιέστε για τη στάση του ΟΗΕ προς το Νταρφούρ που δεν έχουμε καν ξεκαθαρίσει σε ποια κατηγορία ανήκει ό,τι γίνεται εκεί. Καμία γενοκτονία δεν αναγνωρίστηκε επίσημα εκτός από τη Σόα από το 1945 λόγω του δικαστηρίου της Νυρεμβέργης. Η διαφορά δε γίνεται από τα θύματα αλλά από τους θύτες. Το θέμα είναι αν δεχόμαστε στο Διεθνές Δίκαιο ότι το κράτος που έχει κάνει αυτό το έγκλημα, πρέπει να αναγνωρίσει ότι το έχει κάνει. Δεν μπορούμε να κατηγορούμε ένα κράτος για κάτι που δεν έχει αναγνωριστεί ότι είναι έγκλημα . Αυτό είναι το πρόβλημα που έχουμε στο Διεθνές Δίκαιο. Αυτό δεν υπάρχει στο αστικό δίκαιο. Όσο αφορά στα Κράτη δεν είναι έτσι τα πράγματα. Δικαστικά δεν υπάρχει εισβολή από το 1974, δεν υπάρχει κατοχή από το 1974 έως το 1987 και υπάρχει κατοχή μετά το 87. Πώς αυτό θα το πείτε σε ένα Κύπριο? Από τη στιγμή που η Τουρκία δεν έχει υπογράψει το πρωτόκολλο όσο αφορά το Συμβούλιο της Ευρώπης όχι μόνο δεν είναι καταδικάσιμη για την εισβολή της στην Κύπρο, αλλά δεν υπάρχει και τίποτα εναντίον της ».
Σχετικά με τον ισχυρισμό του ότι δεν υπάρχει κάποιος όταν οι πρόγονοί του είναι θύματα γενοκτονίας: «Συχνά θεωρούμε ότι το πιο απάνθρωπο που μπορεί να γίνει είναι να σκοτώσουμε κάποιον. Στην πραγματικότητα το πιο απάνθρωπο είναι να μην τον αφήσεις να γεννηθεί. Αυτό κάνουν οι γενοκτονίες. Έχει στόχο να μην υπάρχουν μετά. Βλέπει τον πολιτισμό σαν μια λερναία ύδρα».
Γιατί Βίνσεντ:? « Γιατί το όνομα? Ο Βαν Γκογκ υπογράφει πάντα τους πίνακές του ως Βινσεντ. Το γράφει και στην αλληλογραφία που είχε με τον αδελφό του όπου εξηγεί ότι δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος του επώνυμου, για αυτό θα μείνει στο όνομα. Και μεταξύ τους ήταν πάντα Βίνσεντ και Τεό. Για μένα είναι πολύ σημαντικό να έχουμε έναν τίτλο που χρησιμοποιεί μόνο και μόνο το όνομά του και όχι το επίθετο. Το παράδοξο είναι ότι όπου δείτε πίνακα με υπογραφή Βαν Γκογκ θα ξέρετε ότι είναι ψεύτικος. Επιλέγω λοιπόν, αυτό που επιθυμούσε ο δημιουργός, είναι μια μορφή αναγνώρισης αλλά και σεβασμού στα πιστεύω του, στα θέλω του και το έργο του Στην πραγματικότητα ο ίδιος θεωρεί ότι δεν έγινε ποτέ ζωγράφος. Έκανε διάφορες εργασίες, ήταν πωλητής, …. Όταν άρχισε να ζωγραφίζει η Εκκλησία τον έδιωξε. Άρχισε τη ζωγραφική όταν δεν μπορούσε να τίποτα άλλο. Ήταν μια μορφή ανάγκης και μετά, ήταν η ανάγκη να μελετήσει τον άνθρωπο, δεν μπορούσε να το πει αλλιώς και οι πίνακές του ήταν το μόνο αντικείμενο που μπορούσε να αντέξει την ανθρωπιά του».
Οι ζωγράφοι και αυτοί που ζωγραφίζουν: δυο ξεχωριστές κατηγορίες: «Δεν υπάρχουν προϋποθέσεις αλλά μια ανάγκη έκφρασης σε κάποιο τομέα. Έχουμε καλλιτέχνες που ζωγραφίζουν αλλά δεν είναι ζωγράφοι. Έχουν απλώς μια καλλιτεχνική τάση, κάνουν μια προσωπική τους εκτόνωση, αυτό δε σημαίνει ότι παράγουν έργο για την ανθρωπότητα. Εμένα προσωπικά αυτό δεν με αγγίζει.»
Τι εκφράζει ο κ.Λυγερός μέσα από την μελέτη των έργων του Βίνσεντ :"
«Αυτό που εκφράζω είναι η ανάγκη της διάδοσης ενός μηνύματος ενός ανθρώπου, ενός Δασκάλου που δεν είχε μαθητές, που έχει κάνει πάνω από 890 πίνακες που δεν τους γνωρίζει μεγάλος πληθυσμός των ανθρώπων. Οι πίνακές μου είναι δεν είναι αντιγραφή, αλλά η μελέτη της τεχνικής του ζωγράφου, όχι ό,τι βλέπει αλλά ό,τι έχει αναγνώσει το μάτι. Μερικούς από αυτούς τους πίνακες του ζωγράφου τους έχουμε μόνο σε μορφή ασπρόμαυρης φωτογραφίας ενώ ήταν λάδι έγχρωμο γιατί έχουν καταστραφεί . Αυτό που με αγγίζει επίσης στον Βαν Γκογκ είναι η ανάδειξη της αλληλογραφίες του με τον αδελφό του Τεό όπου σε εκατοντάδες επιστολές περιγράφει τα επιτεύγματα του, τις δυσκολίες του αλλά και την προσπάθειά του για να δημιουργήσει ένα έργο που να είναι πραγματικά σημαντικό με την έννοια ότι δε θέλει να ξεχάσουμε τους ανθρώπους που δεν έχουν τη χρηματική ικανότητα να μην ξεχαστούν. Είναι από τους πρώτους που έκανε πορτρέτα ανθρώπων που δεν ήταν παραγγελία, έβλεπε ένα βλέμμα και αποτύπωνε αυτό το βλέμμα για να το θυμάται η ανθρωπότητα. Αν δείτε προσωπογραφίες του Βαν Γκογκ βλέπετε ακριβώς πώς το μοντέλο έβλεπε το Βαν Γκογκ. Και μπορεί να θεωρείτε άσχημο το μοντέλο και να μην ακλουθεί τους κανόνες που θέλετε αλλά το βλέμμα του μοντέλου δείχνει ότι τον άγγιζε ο Βαν Γκογκ και όχι μόνο με τα πινέλα του.»
Τι προσέχει σε ένα πρόσωπο: «Όλα και ως ζωγράφος και ως άνθρωπος. Στην πραγματικότητα προσέχω τι έχει πίσω από το μέτωπο. Ασχολούμαι με την σκέψη με τίποτα άλλο. Διακρίνω τη σκέψη. Όταν βλέπω κάποιον δεν κάνω λάθος στην εκτίμησή μου, όταν τον κοιτάζω μπορεί αν κάνω λάθος, γι’αυτό καθυστερώ την εκτίμηση».
Τι τον φοβίζει?: «Πάρα πολλά πράγματα. Ο φόβος δεν είναι αρνητικός είναι ο εγκέφαλός μας που προσέχει μερικά πράγματα και έτσι δεν κάνει λάθη που είναι καταστροφικά. Δεν είναι ο φόβος προβληματικός, είναι οι φοβίες. Ο φόβος ενεργοποιεί , οι φοβίες αδρανοποιούν»
Σε ποια φάση κατά την εκτίμησή του βρίσκεται η Ελλάδα, φόβου ή φοβίας: «Αν μιλάμε για την Ελλάδα των ΜΜΕ ζει στο πλαίσιο της φοβίας, η αληθινή Ελλάδα είναι μέσα στο πλαίσιο του φόβου και η πραγματική Ελλάδα, όχι μόνο η αληθινή είναι στη φάση της αναδίπλωσης. Ξαναλειτουργούμε σ’ένα πλαίσιο όπου πρέπει να ξανασκεφτούμε την οντότητα μας και την οργάνωσή μας, γιατί η κρίση είναι ενεργητική και δείχνει ποιες δομές αντέχουν και ποιες όχι.. Σε ένα σεισμό βλέπουμε ποια κτήρια αντέχουν και ποια όχι. Σε μια τέτοια φάση είδαμε ποιες από τις δομές μας άντεξαν άρα βρισκόμαστε στην αλλαγή φάσης. Μια κρίση ακόμα και αν είναι τεχνητή δημιουργεί κρίσεις και παράγει κραδασμούς που μας επιτρέπουν να δούμε ποια συστήματα αντέχουν ή όχι. Εδώ το σύστημα αντέχει γιατί έχουμε πολλαπλή οικονομία. Αν είχαμε μια μονοδιάστατη οικονομία, δε θα είχαμε απλώς μια επανάσταση, θα είχαμε ανατροπή των πάντων. Έχουμε πολλαπλή οικονομία που σημαίνει ότι ένα πλοκάμι έχει φύγει, αλλά επικεντρωνόμαστε στην ουσία. Αυτό είναι καλό. ».
Πού πρέπει αν επικεντρωθούν οι άρχοντες του τόπου?: «Στην ευρωπαϊκή οντότητα. Αυτή η κρίση αποδεικνύει ότι η Ελλάδα εκτός ευρωπαϊκού πλαισίου δεν μπορεί να έχει οντότητα. Δε γίνεται να αντέξει ένα κρότος ανεξάρτητο. Όσα τέθηκαν εκτός πλαισίου δεν το άντεξαν και κατάρρευσαν το βλέπουμε. Τώρα στο να οδηγηθούμε ή πιο σωστά να μας οδηγήσουν κάποιοι στη δραχμή είναι λάθος και δεν υπάρχει αυτό το πλαίσιο είναι σενάρια για να κάνουμε κουβέντες μεταξύ μας – άλλωστε στον τομέα της βλακείας οδηγούμαστε και μόνοι μας. Η ιδέα είναι ότι είμαστε στο πλαίσιο της ευρωζώνης, η οποία είναι ανθεκτική και ο πυρήνας που μας επιτρέπει να αντέξουμε ό,τι δε θα αντέχαμε μόνοι μας. Το θέμα δεν είναι της ονομασίας του νομίσματος. Το ευρώ είναι πιο σταθερό, η δραχμή θα είχε καταρρεύσει, άρα οι ανοησίες που ακούμε ευτυχώς μονοτοπικά, είναι απλώς για εσωτερική κατανάλωση. Η δραχμή έκανε τη δουλειά της, κατάφερε να μας φέρει στο πλαίσιο του ευρώ, τώρα είμαστε σε αυτό το πεδίο όπου μπορούμε να έχουμε μια δράση που να είναι ανθεκτική».
Για τη Μελίνα Μερκούρη: «Οι άγγελοι υπάρχουν, τους βλέπουμε, απλώς αυτοί δεν έχουν φτερά. Η Μελίνα έκανε δράση, υπήρξε στη διάρκεια της ζωής της αντιστασιακή από την πρώτη στιγμή. Πήγε στην απέναντι πλευρά χωρίς να φοβηθεί. Η Μελίνα είναι οι δικές μας Θερμοπύλες, ανήκει σε άλλου τύπου αγωνιστές. Αυτοί οι άνθρωποι νίκησαν την ώρα που κανένας δεν το περίμενε, για να μπορέσει να πάει μπροστά ο ελληνισμός. Είναι μια πολύ σημαντική προσωπικότητα όχι μόνο σε καλλιτεχνικό εύρος, αλλά και ως άνθρωπος γιατί ήταν ικανή να πάρει αποφάσεις που δεν εξηγούνται από τις συγκυρίες και μόνο. Είναι πραγματικά μια ιδιομορφία που πρόσφερε πολλά στον τόπο μας και προσφέρει ακόμα. Το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης είναι η προσπάθεια κατανόησης μια επινόησης της Μελίνας. Μας έδειξε τι πρέπει να κάνουμε και πρέπει να σταθούμε αντάξιοι των προσπαθειών και της προσφοράς της».
Σύντομα θα ολοκληρωθεί η απομαγνητοφώνηση όλης της συζήτησης. 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
αφήστε το σχόλιό σας