Το κείμενο αναρτήθηκε στο www.protagon.gr στις 7-7-2010 με τίτλο "Όπως μόνο ο Ψηλορείτης ξέρει!" .
Προφητικός ο τίτλος της τελευταίας θεατρικής παράστασης της Αδελφότητας Κρητών Ρόδου «Ο Ψηλορείτης». Προφητικός, γιατί μετά το οικονομικό στένεμα της Ελλάδας είναι το μοναδικό θεατρικό έργο που ο τίτλος φέρνει μειδίαμα στα χείλη. Πικρό ίσως, όπως όλες οι διαδικασίες αποκαθήλωσης. «Καλησπερίζω το στενό» ισχυρίζεται ο συγγραφέας του έργου Γιάννης Νιωτάκης ο οποίος επιχειρεί και κάνει αξιοπρεπώς και ουσιωδώς αναφορά στην κρητική καθημερινότητα του ‘50 και ‘60 μέσα από τα καλά και τα κακά της. Τα καλά είναι τα νοσταλγικά καλαμπουρίσματα των κρητικών –γυναικών και ανδρών- που αρωματίζουν με ανθρωπιά, στοργή και πηγαίο ενδιαγέρον ενδιαφέρον τις σχέσεις, ίσως και χαζό κουστομπολιό. Τα κακά αφορούν στις βεντέτες που κατά τόπους στην Κρήτη ακόμα και σήμερα σημαδεύουν και σπιλώνουν το νησί που έδωσε στην Ελλάδα λεβέντες και λεβέντισσες.
Η αγάπη, ο έρωτας, ο παραλογισμός του εγωισμού, το ασυμβίβαστο της νέας που προσπαθεί και τα καταφέρνει να ξεφύγει από τη μοίρα της υποταγμένης κρητικοπούλας, η αποκατάσταση των σχέσεων μετά από χρόνια βεντέτας που φέρνει την κάθαρση στον θεατή, ο σπουδασμένος δάσκαλος που παραμένει στη λογική του προξενιού και επιμένει να παντρευτεί την κόρη που δεν τον θέλει ούτε ζωγραφιστό! Οι αντιδράσεις των χωριανών, που εκκλησιάζονται την Κυριακή στο καφενείο μπροστά στο κουτί του ραδιοφώνου! Και τέλος, το αιώνιο μήνυμα της Αγάπης που βγαίνει από τα χείλη του γεροντότερου και σοφότερου Γιάννη Νιωτάκη που οδηγεί στη συγκίνηση και την ελπίδα, ότι ακόμα και όταν όλα έχουν χαθεί, η αγάπη ζει.
Δε με εξέπληξε η φετινή παράσταση της Θεατρικής Ομάδας της Αδελφότητας «Ο Ψηλορείτης». Ήμουν βέβαιή ότι η ψυχή που διαθέτουν θα έδινε ό,τι καλύτερο. Δεν είχα, όμως, φανταστεί ότι θα είχα ανάγκη να παρακολουθήσω κάτι αντίστοιχο. Νοιώθω ότι η Ελλάδα του σήμερα κατρακυλά και απομακρύνεται από ό,τι την έχει χαρακτηριστεί και έχει αποτελέσει το σήμα κατατεθέν της: την Παράδοσή της. Το γεγονός ότι το έργο είχε κρητική ντοπιολαλιά, που άλλοτε καταλάβαινα και άλλοτε όχι, με συγκίνησε ακόμα περισσότερο, γιατί μέσα στην κατρακύλα μας υπάρχουν άνθρωποι που με σεβασμό στην παράδοση και τις αξίες τους, επιμένουν να μην ξεχάσουν…( αλήθεια πόσο εύκολα ξεχνά ο Έλληνας?)… Είχα ανάγκη να δω ένα θεατρικό που ασχολείται με την ηθογραφία της κρητικής κοινωνίας καυτηριάζοντας ό,τι πρέπει να καυτηριαστεί και υπερθεματίζοντας σε ό,τι αξίζει να μη χαθεί.
Και επειδή οι γνήσιοι Κρητικοί μιλούν με μαντινάδες, στη Θεατρική Ομάδα της Αδελφότητας Κρητών Ρόδου «Ο Ψηλορείτης» που φέτος κλείνει 20 χρόνια προσφοράς στα ροδιακά πολιτιστικά δρώμενα, αν και μη Κρητικιά, απαντώ με μαντινάδα:
«Κάνω μπουκέτο την καρδιά
Δώρο να σου την κάμω
Και γράφει χρόνια σου πολλά
Σε κάθε φύλλο απάνω»
ΥΓ: Κάτι τέτοιες ώρες θα ήθελα να είχα ρίζα κρητικής γης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
αφήστε το σχόλιό σας