«Καλά, αυτοί εδώ ακόμα παλεύουν για τα κόμματα;» μου είπε η Μαριαλένα, πρωτοετής φοιτήτρια του τμήματος Λογιστικής στην Πάτρα φεύγοντας από τη σχολή της. «Γιατί;» έκανα αγαπημένη μου ερώτηση. «Με θεωρεί τόσο ηλίθια; Νομίζει ότι δεν κατάλαβα ότι ανήκει σε φοιτητική παράταξη; Προσφέρεται να μου συμπληρώσει ακόμα και τα χαρτιά που περιλαμβάνουν τα προσωπικά μου δεδομένα για να με προσεγγίσει; Λες και δεν πήραμε είδηση ότι βάζουν όλους τους γκόμενους για να μας πλησιάσουν και να μας κάνουν τα γλυκά μάτια;» απάντησε η Μαριαλένα.
Το σκηνικό παίχτηκε ως εξής: με το που μπαίνουμε στην είσοδο των ΤΕΙ μια παρέα από τέσσερις φοιτητές μας ρωτά τι θέλουμε, τους απαντάμε και μας ανταπαντούν «ο … θα σας οδηγήσει». Πράγματι με απίστευτη διάθεση εξυπηρέτησης ο νεαρός εξηγεί τα πάντα, μέχρι που προσφέρεται να του υπαγορεύει η Μαριαλένα τα στοιχεία της και να τα συμπληρώνει εκείνος ταχύτατα γιατί «θα έκλεινε η γραμματεία». «Πληρώνεσαι για αυτό που κάνεις;» τον ρωτώ τάχα αφελέστατα. «Όχι» μου απαντά με ύφος, νομίζοντας πως είμαι η μητέρα της Μαριαλένας. «Είδατε τελικά πόσο παράξενο είναι να συμπεριφέρεται κάποιος με καλοσύνη;» συνεχίζει εκείνος, ενώ η δική μας παρέα κλείνει τα στόματα και τα αυτιά μαζί.
Πόσα όνειρα και πόσες ελπίδες γεννιούνται μέσα στις φοιτητικές και μαθητικές ψυχές…νέοι άνθρωποι, με οράματα, με όρεξη, με στόχους πιστεύουν ότι θα αλλάξουν τον κόσμο, τάσσονται διακαώς σε μια πολιτική παράταξη με όποιο κόστος από το χρόνο τους και την ψυχούλα τους, για να αποτελέσουν τους καλούς στρατιώτες που αύριο-μεθαύριο θα γίνουν- ίσως- και οι κολλητοί κάποιου σημαντικού στελέχους του κόμματός τους. Το δεξί χέρι που λέμε… Οι άνθρωποι -κλειδιά. Κολακεύονται να πιστεύουν ότι θα διακινούν τα νήματα της κοινωνίας, ότι θα έχουν την κοινή αποδοχή, θα έχουν το χειροκρότημα, τις κάμερες, τα μικρόφωνα, το βήμα, το λαό, θα αποζητούν οι άλλοι τη χειραψία τους και το χτύπημα στην πλάτη. Θα νοιώθουν σπουδαίοι αν αφιερώσουν τη ζωή τους στα κοινά. Θα βρουν ίσως και το νόημα της ζωής, ίσως να γίνουν και υπουργοί… ίσως…
Έχω ένα θέμα με τους πολιτικούς που πηγάζει από τις προσθέσεις τους: γιατί γίνεται κάποιος πολιτικός; Τι επιδιώκει; Την προσφορά ή την αποδοχή; Η ιστορία μέχρι τώρα έχει αποδείξει ότι σηκώνουν σημαία για το πρώτο, αλλά καταλήγουν στο δεύτερο. Διότι όταν πρέπει να αναφερθούν στα λάθη τους σπάνια ζητούν συγγνώμη, ενώ πάντα ή σχεδόν πάντα ρίχνουν τις ευθύνες αλλού, κάποιες φορές κιόλας προσπαθούν να αντιστρέψουν τα μη αντιστρεφόμενα. Έστω και την τελευταία στιγμή. Λοιπόν; Προς τι η κομματικοκρατία των πανεπιστημίων; Ποιο το όφελος; Και γιατί ένα νέο, καθαρό και φωτεινό μυαλό προσανατολίζεται στην κομματικοποίηση; Από ποιους πείθεται; Αλήθεια, υπάρχουν ακόμα άτομα που πείθονται; Στο όνομα ποιας αξίας; Και το χειρότερο είναι ότι αλλάζει και η συμπεριφορά του νέου. Από περήφανη και ατίθαση, όπως του ταιριάζει, γίνεται γλοιώδης, απωθητική, δουλική, ευτελής.
Την ώρα που επιστρέφαμε με το αυτοκίνητο, «μπήκα» για λίγο στη θέση της Μαριαλένας και απάντησα στο νεαρό…. «Όχι καλέ μου! Δε θέλω να μου δείξεις πώς και τι πρέπει να συμπληρώσω για να μου φέρεις μαλακά την εγγραφή μου στην παράταξη που ανήκεις. Θέλω αντρίκια να μου ξεκαθαρίσεις τη θέση σου και να μου πεις: «Δεν θέλω να πιω καφέ μαζί σου, ούτε να σε βοηθήσω επειδή με εντυπωσίασε ο τρόπος που περπατάς, γελάς, μιλάς. Θέλω να σου μιλήσω για αυτό που είμαι δασκαλεμένος να κάνω: να σε πείσω να γραφτείς στην τάδε φοιτητική παράταξη, όπως γράφτηκα και ‘γω για συγκεκριμένους λόγους. Αν συμφωνείς μαζί μου/μας, καλώς να ορίσεις. Αν όχι, δεν τρέχει και τίποτα. Ίσως τότε να μπορέσουμε να μοιραστούμε χωρίς ιδιοτέλειες, άλλα πιο σημαντικά πράγματα: μια ανατολή, ένα καφέ γιατί έχω τις μαύρες μου, ένα χαμόγελό όταν βλέπω ένα παιδικό χεράκι να με χαιρετά στα καλά καθούμενα, μια αστεία γκριμάτσα για να σου φτιάξω τη διάθεση. Αυτό. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο»…».
Κάπου εκεί πρέπει να έκανα τη σκέψη μου φωναχτά.
«Είστε καλά;» μου λέει η Μαριαλένα γελώντας. «Σε ποιον μιλάτε;»
«Στο «φίλο» μας» της απαντώ. «Α, σ’αυτόν το βλάκα; Σιγά μην κάτσω να ασχοληθώ μαζί του. Κρίμα γιατί είναι και όμορφος» …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
αφήστε το σχόλιό σας