Η πολιτική μ’ αρέσει, οι πολιτικοί καθόλου εκτός αν έχουν τη μαγκιά να λένε τα πράγματα με το όνομά τους. Ποιοι το κάνουν αυτό είναι «άλλο καπέλο», που έλεγε και ο μπαμπάς μου… Θέλοντας και μη τους παρακολουθώ και τι παρατηρώ;
Δεδομένης της συμμετοχής για το ψηφοδέλτιο της κάθε παράταξης 68 τουλάχιστον γυναικών, οι υποψήφιοι για τον ένα δήμο Ρόδου –δεν είναι και πολλοί- έχουν υποδεχτεί στις παρατάξεις τους τον κάθε άσχετο. Άτομα που τους μιλάς και δεν καταλαβαίνουν τι τους λες. Άτομα που ουδεμία σχέση με την πολιτική έχουν και δεν αναφέρομαι, όπως φαντάζεστε στο αναιδές φαγοπότι. Δεν ενδιαφέρονται για τα κοινά, δεν έχουν καν το σκεπτικό της προσφοράς και της αυτοθυσίας. Κατεβαίνουν με τη σημαία της αλλαγής νοοτροπίας και το μόνο που τους νοιάζει είναι να «ψηθούν» ομοιόμορφα στον ήλιο, να επισκεφθούν τα καταστήματα Roberto Cavalli - έχω την αίσθηση ότι δεν υπάρχουν αυθεντικά στη Ρόδο, αλλά πληρώνουν 800 ευρώ για μια μπλούζα- μαϊμού made in Turkey. Αυτά για τις γυναίκες. Το ίδιο συμβαίνει και με τους άνδρες.
Αναρωτιέμαι ποια είναι τα κριτήρια του κάθε υποψηφίου. Εισάγεται κάποιος στο ψηφοδέλτιο για να γεμίσει τη σελίδα ή αξιολογείται ο πρότερος έντιμος βίος ή η καλή του πρόθεση; Μήπως οι ίδιοι οι αρχηγοί των παρατάξεων κολακεύονται από τα γλειφτρόνια και δέχονται τους αυλικούς τους; Μήπως είναι τα χρήματα που καταβάλλει ο κάθε συνυποψήφιος για να συμμετάσχει σε ένα ψηφοδέλτιο; Και αν τελικά κάποιος έχει χρήματα για πέταμα - 9 στις 10 φορές πεταμένα είναι – γιατί αν θέλει να φανεί (διότι οι πολιτικοί ή πολιτικάντηδες το έχουν και αυτό το ψώνιο του φαίνεσθαι και της αυτοπροβολής), γιατί, λοιπόν, δεν επιλέγει να τα δώσει εκεί που θα πιάσουν τόπο; Σ’ ένα πιο δημιουργικό δρόμο. Ας πούμε της ελεημοσύνης. Ξέρετε πόσα άτομα πεινούν στη Ρόδο; Μπορεί να μιλάμε για τον πλουσιότερο δήμο της χώρας ή έναν από αυτούς, αλλά υπάρχουν και επαίτες και άστεγοι. Και άρρωστοι. Αυτό το διήμερο, λχ η Ένωση Αστυνομικών Δωδεκανήσου έκανε εθελοντική αιμοδοσία για τον 6χρόνο Γιάννη που πάσχει από μεσογειακή αναιμία.
Μόλις χθες σε άμεσα δικό μου πρόσωπο ζητήθηκε απλώς να ενημερωθεί κάποιος στρατιώτης για την αναβολή της στρατιωτικής του θητείας, επειδή είναι ο μοναδικός που δουλεύει στο σπίτι, ο μικρός αδελφός πηγαίνει στην Γ’ Λυκείου και ο πατέρας έχει «αφανιστεί» από τα έξοδα γιατί πάσχει 13 χρόνια από καρκίνο, που έχει κάνει μετάσταση. «Θα ήθελα να μην πάει τώρα στο στρατό, δεν ξέρω πόσο θα ζήσω ακόμα και υπάρχουν πάρα πολλά έξοδα, τι μπορώ να κάνω;» ρωτούσε αξιοπρεπέστατα ο πατέρας. «Το συζητήσατε με τη Στρατολογία;», ήταν η αντερώτηση. «Ναι, αλλά ο υπεύθυνος αξιωματικός μου είπε ότι δεν γίνεται κάτι. Του εξέθεσα την οικογενειακή μας κατάσταση, αλλά νομίζω ότι δεν με άκουγε…».
Γνωρίζετε, κυρίες και κύριοι, που αποφασίσατε να «κατεβείτε» ως υποψήφιοι ψηφοδελτίου στις εκλογές εν Καλλικράτη, πόσοι άνθρωποι από την τοπική κοινωνία που θέλετε να μας πείσετε ότι σέβεστε, αγαπάτε και διακαώς βοηθάτε, έχουν σοβαρά θέματα; Προτού, λοιπόν άσχετοι και «σχετικοί» μάθετε να κουνάτε τα χέρια στα μπαλκόνια και να κάνετε μαθήματα επικοινωνίας, μάθετε τι συμβαίνει στον τόπο σας. Ξυπνήστε από το λήθαργο της προβολής και του νεοπλουτισμού και άντε δώστε τους κάνα φράγκο για να ορθοποδήσουν, προτού τα πετάξετε στον προεκλογικό σας αγώνα. Τότε ίσως και οι «άλλοι» που παρακολουθούν τις δράσεις σας με καχυποψία, να σας δώσουν και την ψήφο τους… Διαφορετικά, τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα…
όλα τα άρθρα της Τζίνας Δαβιλά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
αφήστε το σχόλιό σας