Ο Οδυσσέας ήταν ο πρώτος μου σκύλος. Ουσιαστικά αδέσποτος, κακοποιημένος και φοβισμένος. Μετά από παραμονή 9 μηνών στο σπίτι, μου επιτέθηκε, με δάγκωσε και απομακρύνθηκε το ίδιο βράδυ από το σπίτι. Όσοι τον έβλεπαν είτε ζωντανά, είτε σε φωτογραφίες χωρίζονταν σε δύο στρατόπεδα: τι όμορφο σκυλί οι μεν, αυτός είναι killer οι δε! Στους πρώτους χαμογελούσα σαν την μαμά κουκουβάγια, στους δεύτερους απαντούσα: «είναι καλός, το τρίχωμά του είναι σπάνιο και γεννά φόβο. Άσε που είναι ταλαιπωρημένος…». Ο άνθρωπος που μου τον έδωσε -αδέσποτος ήταν στην πραγματικότητα- μου είχε πει ότι είναι λύκος με πιτ-μπουλ. Ήταν περήφανος, αγέρωχος, γρήγορος, δυνατός, αθλητικός, άτακτος, ζωηρός, είχε φάει αρκετά παπούτσια, την ώρα του φαγητού έσπρωχνε με τη μουσούδα του για να διεκδικήσει και αυτός κάτι…Έκανε την παρουσία του αισθητή.
Όταν έπλενα τις βεράντες, ο Οδυσσέας, έπαιρνε δρόμο. Μπουχός! Άφαντος. Αν μάλιστα έβλεπε και σκουπόξυλο, έκανε «παντιές» στο νερό και εξαφανιζόταν. «Έχει φάει πολύ ξύλο» μου έλεγε ο άνθρωπος που μου τον έδωσε. Θεωρούσα ηθική μου υποχρέωση να τον φροντίζω και ένοιωθα όμορφα που του πρόσφερα, που σκεπτόμουν τι θα έκανα όταν θα «ταξίδευε». Παρηγοριόμουν όμως γιατί ήταν μόνο ενός έτους. Και από την άλλη, οι σχέσεις είναι κύκλοι, μεγαλύτεροι, μικρότεροι…
Ο Οδυσσέας δεν είχε προφτάσει να απογαλακτιστεί από τη μαμά του. Όταν του έβαζα γάλα, δεν το πλησίαζε. Πέρυσι τα Χριστούγεννα, μας είδε μετά από διάστημα μιας εβδομάδας και κατουρήθηκε από τη χαρά του. Είχε μάθει να τον βάζουν σε αυτοκίνητο και να μην επιστρέφει εκεί από όπου έφυγε. Ένοιωθε ανασφάλεια.
Την ημέρα που με δάγκωσε, πήγε σε χώρο όπου θα ήταν ασφαλής. Έκανε τσουχτερό κρύο στη Ρόδο. Ήταν 25 Ιανουαρίου. Το πρόσωπό μου πονούσε και από τα ράμματα που τραβούσαν και από την κουτουλιά που μου είχε δώσει. Έκλαιγα και πονούσα περισσότερο- ο πόνος της ψυχής είναι αβάσταχτος ώρες-ώρες- γιατί τον ένοιωθα να είναι απροστάτευτος μέσα στο κρύο. Τον λυπόμουν γιατί ήξερα ότι δεν ήταν ασφαλές για κανένα μας να είναι στο σπίτι. Είχε κλείσει ένας κύκλος. Περίπου δηλαδή…
Τρεις μήνες μετά, ένα ταξί χτύπησε τον Οδυσσέα. Τον θρήνησα, όπως δεν μπορούσα να διανοηθώ. Δεν έχει περάσει μέρα που να μην τον έχω σκεφτεί και να μην έχω βουρκώσει. Πέρασα από το σημείο που σκοτώθηκε 3 μήνες μετά.
Ο επόμενος σκυλάκος που μπήκε στο σπίτι ήταν μόλις 2 ½ μηνών. Από ήσυχους και υγιείς γονείς, απογαλακτισμένος, ημίαιμο λαμπραντοράκι, εξαιρετικός. Τον είπαμε Πλούτο, θυμίζει έντονα το cartoon, ακόμα και τώρα που είναι 7 μηνών τα πόδια του όταν τρέχει και παίζει, ανοίγουν αστεία και τα τέσσερα μαζί. Όπως ο Πλούτο του Disney. Ήμουν αρνητική στην αρχή, ήθελα να περάσει ο καιρός, να κάνει ο πόνος τον κύκλο του. Με κατάφεραν, με αγνόησαν, δεν έχει σημασία. Όταν έλειψα 15 μέρες μου έλειψε ο Πλούτο περισσότερο από τα πρόσωπα, δεν μπορώ να το εξηγήσω αυτό… Με «μυρίζεται» από τη γωνία και κλαίει μέχρι που θα του ανοίξουν την πόρτα για να βγει στην είσοδο που κάνει σαν παλαβός από τη χαρά του… Ό,τι και αν συμβαίνει, ο Πλούτο είναι αγχολυτικός.
Χθες βρέθηκαν στο νησί 3 δηλητηριασμένα σκυλιά.. Ο ιδιοκτήτης τους δεν πρόφτασε να τα σώσει. Σε περιοχή κυνηγιού βρισκόταν. Οι άρρωστοι που βάζουν φόλες ήξεραν πού θα τις τοποθετούσαν. Κρίμα, όχι μόνο για την παράνοια (όποιος θανατώνει με λύσσα ένα ζωντανό, τι τον εμποδίζει να θανατώσει και άνθρωπο), αλλά και για τα χαμένα μαθήματα. Τα ζωντανά αντιλαμβάνονται τη φύση σωστότερα από μας, σχεδόν σοφά. Ο Πλούτο στους μεγάλους καύσωνες, προτιμούσε το χώρο που δε δούλευε κλιματιστικό, ενώ όταν αρρωσταίνει ξαπλώνει στον ήλιο. Αδιέξοδο μυρίζομαι. Αδιέξοδο που είναι συγκοινωνούν δοχείο με ό,τι άλλο μας μπλοκάρει.
Αναρωτιέμαι πόσοι από τους εξουσιαστές (πολιτικούς, διευθυντάδες, προέδρους- βρίθει από δαύτους η Ελλάδα, αρχηγάρες- έχουν στενή σχέση με κάποιο ζωντανό…τετράποδο εννοώ…Υπάρχουν; Πού είναι; Άραγε, μπορούμε να τους εμπιστευτούμε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
αφήστε το σχόλιό σας