Steve Miller Band - Winter Time

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

"Το αφροδισιακό" της Τζίνας Δαβιλά πηγή www.protagon.gr

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Ξαφνικά μια φωνή σου τάραξε την χαλάρωση. Τι χαλάρωση δηλαδή… σχεδόν ύπνωση, νιρβάνα. Δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Μια βαθιά μελωδική, ελαφρώς βραχνή φωνή που σε ανατριχιάζει. «Παρακαλώ;», ρωτάς. «Συγγνώμη, σε τρόμαξα;» σου απαντά και βλέπεις μπροστά σου τα πιο βαθιά, ζεστά, καστανά ματιά της ζωής σου. Ο απροσδιορίστου ηλικίας άνδρας έχει καταργήσει τον πληθυντικό, έχει πάει στο «σε» και να πάρει η ευχή, να πάρει, σου αρέσει αυτή η οικειότητα. Νοιώθεις μια αλλόκοτη, ξαφνική ζεστασιά. Θυμάσαι ότι για πολύ ώρα έχεις χαθεί αρχικά σε σκέψεις, έχεις παρασυρθεί στη χώρα του κωλοβαριστάν και απέχεις απ’ όλα. Πας να τρίψεις τα μάτια σου, θυμάσαι ευτυχώς ότι είσαι μακιγιαρισμένη προτού γίνεις καρνάβαλος και επαναλαμβάνεις: «Τι είπατε,» «Είπαμε αν μπορούμε να ρίξουμε μια ματιά στην εφημερίδα σου», λέει χαμογελαστά και μια ατελής για το lifestyleοδοντοστοιχία δημιουργεί δύο λακκάκια στα μάγουλα.. «Ναι, πώς, βεβαίως, ορίστε, πάρτε την,» απαντάς μπερδεμένα, την προσφέρεις, κάθεται δίπλα σου στο παγκάκι και ρίχνεται στην ανάγνωση. Παρατηρείς. Τι είναι τούτος; Από πού έσκασε μύτη; Γύρω στα 30, 35, 40, 45, 50; Δεν πολυκαταλαβαίνεις, αλλά δε σε νοιάζει. «Όλα καλά;» σε ρωτά με ματιά πλάγια, ερευνητική, χαμογελαστή, ίσως ερωτική.

Ναι, αυτό είναι. Ο άνδρας δίπλα σου, εκπέμπει ερωτισμό. Είναι άκρως ερωτεύσιμος. Τα μάτια του ζεστά, προσηλωμένα πάνω σου. Σε κοιτούν χωρίς να παίζουν και χωρίς να το ‘παίζει’ θεογκόμενος του στυλ ‘δες, σε κοιτώ, τώρα πέφτεις, τώρα πέφτεις’ . Είναι το βλέμμα του τέτοιο, είναι η αλήθεια του.

Βυθίζεσαι εκεί. Βουτιά κανονική. Δεν το θες. Σου κάνει ‘κλικ’. Δεν καταλαβαίνεις πώς. Είναι ένας αδιόρατος ερωτισμός που σε ταξιδεύει στα μονοπάτια του. Προσπαθείς να διαβάσεις μέσα από τις κινήσεις του και τη ματιά του πώς κάνει έρωτα.  Και ξαφνικά… είσαι μαζί του. Έχεις βρεθεί… και πού δεν έχεις βρεθεί… παντού, με έναν άγνωστο. ‘‘Έτσι είναι το onenightstand; Έτσι ξεκινά;’’ αναρωτιέσαι. Αυτό είναι πράξη, εφαρμογή, τετελεσμένο γεγονός. Αυτό που ζεις δεν ξέρεις πού θα βγει και αν θα βγει. Είναι έρωτας με τα μάτια, είναι σεξ με τα μάτια. Είναι ο ερωτισμός που τόσο σπάνια βλέπεις γύρω σου, στις κινήσεις των ανθρώπων μέσα στις πόλεις των τρελών. Ο χαμένος ερωτισμός. Η ευλογία του ανθρώπου, που χάθηκε για να κουβαλά τώρα μια στριμμένη, άθλια κατάρα. Ισοπέδωση, άπνοια, θλίψη, από τα χειρότερα που θα σου τύχουν. Να έχεις ξεχάσει να κοιτάς σπιρτόζικα, το βλέμμα σου να είναι απαθές, άτονο, ξερό, σκληρό. Να μην είναι ερωτικό! Οι χειρότερες περίοδοι στον άνθρωπο δεν είναι εκείνες που δεν είναι ερωτευμένος, αλλά εκείνες που έχει χάσει τον ερωτισμό του …Εκείνες που βρίσκεται η φαντασία σε αεργία, δεν μπορεί να δει πίσω από τις γρίλιες, τους τοίχους, τα βλέμματα, τις κινήσεις, τις λέξεις, τις σιωπές…

Εκείνη τη στιγμή δεν σκέφτεσαι ούτε σύντροφο, ούτε πρέπει, ούτε γιατί. Τρέχεις σαν το αγρίμι που λευτερώθηκε από το κλουβί. Και κάνεις έρωτα με τη ματιά, κοιτάς τρυφερά, μιλάς χαμογελαστά, βαθιά ζεστά, ερωτικά. Είσαι ελκυστική, το νοιώθεις. Τον αγγίζεις με τα ακροδάχτυλα. Στο χέρι. Αυθόρμητα, χωρίς καθωσπρεπισμούς. Σου κρατά το χέρι πολλή ώρα. «Είναι ζεστό, παράξενο για γυναίκα με τόσο κρύο» σου λέει. Δεν απαντάς, μόνο κοιτάς. Τρυφερά, χαμογελαστά.     

Το μεγαλύτερο έπος στην ιστορία γράφτηκε για ένα άνδρα που ποθούσε διακαώς να επιστρέψει στο σπίτι του και μια γυναίκα που περίμενε στο σπίτι της τον καλό της υφαίνοντας «τάκα- τάκα στον αργαλειό» της. Τι θα γράψουν για σένα; Ότι κάνεις σεξ με τα μάτια με ένα άγνωστο;. Παράνοια! Ποιο; Ο άγνωστος, η προδοσία (βαρύς χαρακτηρισμός;) ή ο ερωτισμός;

Ο ερωτισμός μπλέκει το σωστό με το λάθος και θέλει το λάθος να είναι σημαντικότερο του σωστού, γιατί είναι ερωτικό και παθιασμένο. Κάποιες φορές το σεξ στο κρεβάτι κάνει τα πράγματα ευτελή, μειώνει την ένταση, απογοητεύει, καθιστά τις προσδοκίες άδειες. Ίσως και να οδηγήσει στην πίκρα, στην ομολογία του λάθους. Ο ερωτισμός ποτέ. Αφήνει την φαντασία να δώσει χρώμα, ήχο, άρωμα, όπως ταιριάζει, όταν τα δώρα του ερωτισμού μιλούν. Είναι λάθος, είναι σωστό? Και τι σημασία έχει πού θα καταταχθεί; Εμένα μου αρέσουν τα λάθη. Είτε έτσι, είτε αλλιώς. Μια χούφτα λάθη είμαστε, γιατί είμαστε άνθρωποι. Αρκεί να τα αγαπάμε. Πόσες στιγμές και δάκρυα δεν έχουμε στηρίξει πάνω τους.
Είμαι της σχολής του Ρίτσου ξέρετε… 

Μάρτυρες γιὰ τὰ λάθη σου δὲν εἶχες. Μόνος μάρτυρας
ὁ ἴδιος ἐσύ. Τὰ τακτοποίησες, τὰ μονόγραψες, τὰ σφράγισες
σὲ λευκοὺς πάντοτε φακέλους σὰ νὰ ἑτοίμαζες
τὴ δίκαιη διαθήκη σου. Ὕστερα
τὰ τοποθέτησες προσεχτικὰ στὰ ράφια. Τώρα, γαλήνιος,
(ἴσως καὶ κάπως φοβισμένος) οὔτε βιάζεσαι
οὔτε καθυστερείς, γνωρίζοντας ὅτι, μετὰ τὸ θάνατό σου, 
θ᾿ἀνακαλύψουμε πόσον ὡραῖος ἤσουν,
πόσο πολὺ πιὸ ὡραῖος πέρα ἀπ᾿ τὶς ἀρετές σου.

(«Μετά», 1981)

Ο καφές" της Τζίνας Δαβιλά πηγή www.protagon.gr

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.dolce&id=4991

Δεν ξέρω αν έχετε εξαρτήσεις, μικρές ή μεγάλες. Προσωπικά, μεταξύ άλλων συναισθηματικών και μη, έχω και από τον καφέ. Δεν υπάρχει περίπτωση να κόψω τον καφέ μου. Καμία. Και είμαι τόσο πεπεισμένη ότι η ύπαρξή μου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το υπέροχο μαυροζούμι μου που ακόμα και σε περιπτώσεις που χρειάζεται να υποβληθώ σε αιματολογικές εξετάσεις και ο γιατρός επιμένει ότι μια μέρα πριν δεν πρέπει να πιω καφέ ή το ίδιο πρωινό δεν πρέπει να πιω καφέ, του ξεκαθαρίζω με αυθάδεια: «ή εξετάσεις με καφέ ή καθόλου εξετάσεις». Αγύριστο κεφάλι. Όπου με δεις στο δρόμο έχω ένα καφέ στο χέρι. Όποια ώρα. Είτε σε πλαστικό από το θεό της παρασκευής καφέ το Μιχάλη, είτε στις κούπες του σπιτιού. Από τον Πλούτο μέχρι την Τίνκερμπελ. Στο αυτοκίνητό μου, οι κούπες του καφέ στολίζουν το μπροστινό μέρος του αυτοκινήτου παραταγμένες σαν πιατοθήκη. Στο σπίτι με βρίζουν, όταν τα ντουλάπια μένουν άδεια.

Πριν από 10 χρόνια περίπου άρχισα το κάπνισμα. Ήταν μια πλήρως συνειδητοποιημένη απόφαση. Ξεκίνησα με τη διαδικασία επιλογής πακέτου. Oscar, χρυσό πακέτο. Άγνωστο για τον πολύ κόσμο. Μου θύμιζε τον πατέρα μου. Πώς γίνεται τα αντικείμενα να αποκτούν ψυχή καμιά φορά… Μετά μ’ άρεσε πολύ ο τρόπος που καίγεται ένα τσιγάρο, η μικρή πυροκόκκινη σπίθα, η διαδικασία της προσμονής, η καύση του τσιγάρου, το κάψιμο στο λαιμό, η έξοδος του καπνού, τα ακαθόριστου σχήματος σχεδιάκια στον αέρα. Ακόμα και στην εικόνα του αποτσίγαρου έβρισκα μια ομορφιά, ένα χαμένο ερωτισμό. Το τέλος μιας ιστορίας, μιας κοινής μοναχικής διαδρομής, την απόλαυση του «σε γεύτηκα, ευχαριστώ για την παρέα που μου έκανες». Κάπνιζα πέντε χρόνια, τον τελευταίο βίωσα την απόλυτη απόλαυση. Κάπνιζα μόνο βράδυ στο τέλος της ημέρας. Ήταν τόσο εξαιρετική η διαδικασία που η προσμονή της κάποιες φορές ήταν ομορφότερη από το ίδιο το τσιγάρο.

Ξαφνικά έγινε ένα κλικ στον λειψό μου εγκέφαλο που ακολούθησε τη διακοπή του. Ήταν άλλη μια απόλυτα συνειδητοποιημένη απόφαση. Το Δεκέμβρη του 2005, κάπνισα το τελευταίο μου τσιγάρο σε μια έξοδό μου και έκτοτε δεν το ξανάβαλα στο στόμα μου. Δεν με πίεσε κάποιος και το κυριότερο ένας νόμος στο σβέρκο.

Αν και αναγνωρίζω τη σύνεση που υπάρχει στον νόμο περί καπνίσματος και απαγόρευσής του στους δημόσιους χώρους και στα κέντρα διασκέδασης, στην περίπτωση που εξακολουθούσα να είμαι καπνίστρια θα θύμωνα αφάνταστα. Και δεν θα τον ακολουθούσα. Είναι άλλο πράγμα ο αυτοσεβασμός και η πεπαιδευμένη κουλτούρα, που μου γεννά ως στάση ζωής το να θυμώνω με τον εαυτό μου όταν ενοχλώ τους άλλους, και άλλο η επιβολή και ο φόβος του προστίμου. Και τέτοιου είδους αλλαγές στον ατίθασο και υπερβολικό σε όλα του Έλληνα, έχω την εντύπωση ότι δεν θα διαρκέσουν πολύ. Σκέπτομαι – και ενδόμυχα φοβάμαι- ότι αν η τρόικα ή όποια κυρία τρόικα κάποια στιγμή αποφασίσει να μου στερήσει τον καφέ, επειδή τάχα μου – τάχα μου ευθύνεται για χίλιες δύο ανωμαλίες στον οργανισμό που επιβαρύνουν το ασφαλιστικό μου ταμείο, θα μου γυρίσει το μάτι. Και στην ηλικία που βρίσκομαι λίγα πράγματα πια μου γυρνούν το μάτι. Και έχουν να κάνουν με την αδικία και το πατερναλιστικό στυλ του αμόρφωτου, κουτοπόνηρου ανθρωπίδιου που εμμέσως πλην σαφώς μου κατσικώνεται στο σβέρκο με τον παραλογισμό που ντε και καλά πρέπει να αποδεχτώ ό,τι μου λέει. Να σκάσω δηλαδή και να κολυμπήσω, όπως άλλοι επιθυμούν και επιβάλλουν.

Φαντάζομαι να μου απαγορεύουν να πιω τον ιδιόρρυθμα εκτελεσμένο καπουτσίνο μου και τρελαίνομαι. Έλεγα σε κάποιο φίλο τις προάλλες που έχει το πιο μακρόβιο καφέ μπαρ εστιατόριο στη Ρόδο ότι αν μου απαγορεύσει στο μέλλον ο όποιος νόμος την απόλαυση του καφέ μου σε δημόσιο χώρο, θα παραλογιστώ. Δεν απέχει πολύ η λογική από τον παραλογισμό. Είναι και αυτό το κλικ στον εγκέφαλο…
 

Το αποτύπωμα του Νίκου Μιχαλάκη" της Τζίνας Δαβιλά από το www.protagon.gr

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.proswpa&id=4960

Καιρό με βασανίζει το «αποτύπωμα». Πώς «αποτυπώνει» κάποιος την ύπαρξή του στον κόσμο; Ποια είναι τα κριτήρια για να αφήσει το περίφημο ίχνος του; Άντε και το άφησε, πόσο καλοσχηματισμένο είναι; Και να που τώρα έρχομαι να μιλήσω για το «αποτύπωμα» ενός από τους πιο αγαπημένους μου ανθρώπους.

Ίσως να γνωρίζετε, ίσως και όχι, τον Νίκο Μιχαλάκη. Θωρακοκαρδιοχειρουργός με σπουδές στο Καποδιστριακό, στην Αγγλία, στην Αμερική στον τομέα της καρδιοχειρουργικής, στη Φυσική, Χημεία, Ζωολογία. Υπηρέτησε με την ειδικότητά του στο «401», στο «Αρεταίειο», στο «Σωτηρία», στον «Ευαγγελισμό», σε νοσοκομείο της Νέας Υόρκης, στο πλωτό πολυϊατρείο «Δελφίνι της Ζωής και της Ελπίδας» που επισκέπτεται τα ακριτικά νησιά και στο Νοσοκομείο Ρόδου.

Τον περασμένο Απρίλη αρρώστησε. Διαγνώστηκε καρκίνος στο πάγκρεας. Το πάλεψε με απίστευτη δύναμη. Πίστευε ότι υπήρχε πισωγύρισμα. Ούτε μια στιγμή δεν τα βαλε με το Θεό που τόσο αγαπούσε. Την Παρασκευή 17 Δεκ ο Νικόλας πέρασε στην απέναντι όχθη… «Φεύγω πολύ νωρίς» είπε παραπονεμένος και χαμογελαστός. Ναι, Νικόλα μου, είναι πολύ νωρίς τα 55…

Ο Νίκος, ο Νικόλας μου, ο Νίκος μας ήταν πρωτίστως άνθρωπος, με όλα τα γράμματα κεφαλαία. Είχε γαλήνιο πρόσωπο, μεγάλα μάτια σαν ζεστή αγκαλιά, χαμογελούσε πολύ, ήταν η παρηγοριά όλων των ασθενών, δικών του ή άλλων γιατρών, ήταν άριστος στη δουλειά του – ένας από τους καλύτερους θωρακοκαρδιοχειρουργούς της Ελλάδας - τον επισκέπτονταν ασθενείς από όλη την χώρα για τους χειρουργήσει. Όταν ήρθε το 2000 στο Νοσοκομείο Ρόδου «χάλασε» την πιάτσα. Δούλευε χωρίς φακελάκια. Μέσα στη γραφειοκρατία και την κωλυσιεργία του Νοσοκομείου, ο Νικόλας ήταν σαν τη μύγα μες στο γάλα. Πρόσφερε όπου μπορούσε ακούραστα. Έπαιρνε από το χέρι τους ασθενείς και τους οδηγούσε στο γιατρό που έπρεπε να τους εξετάσει. Ήταν ταγμένος στην υπηρεσία του ανθρώπου ως πρωτοπόρος του Θεού, ως άλλος Αλβέρτος Σβάϊτσερ. Έντονα θρησκευόμενο άτομο χωρίς θρησκοληψίες. Σεμνός, απλός, ήρεμος, αφοσιωμένος στο στόχο του, ήρεμη δύναμη, σαν τον φάρο στη θάλασσα…

Ο Νικόλας μού έλειπε προτού «φύγει». Μέσα μου πίστευα ότι θα κάνει την ανατροπή. Είναι σπάνιο να συναντάς έναν τόσο πολύ άνθρωπο. Απεχθανόταν τον εγωισμό, την έπαρση, την ψευτιά, όταν τα συναντούσε απομακρυνόταν με ευγένεια. Στις χαζοφοβίες και τις εμμονές μου, ήταν πάντα εκεί. Κάθε μέρα που περνά μου λείπει περισσότερο. Στην αρχή πίστευα ότι το «πέλμα» του δύσκολα θα καλυφθεί. Σήμερα σαράντα μέρες μετά, έχω τη βεβαιότητα ότι δεν πρόκειται να αντικατασταθεί.

Ο Νικόλας μπορεί να έφυγε νωρίς, αλλά άφησε το προσωπικό του αποτύπωμα: την ανθρωπιά του. Η κάθε επαφή μαζί του ήταν χαρά, χιούμορ, μάθημα ανθρωπιάς. Και αυτό μου λείπει περισσότερο, γιατί ως κοινή θνητή σκέπτομαι τον εαυτό μου: το φιλαράκι που δε θα ξαναδώ να χαμογελά, να μπαίνει στο σπίτι μου σαν ήρεμος σίφουνας ( πώς τα κατάφερνες βρε Νικόλα;), να το αναστατώνει με τον πιο γλυκό τρόπο, να το γεμίζει χαρά, να μου μαθαίνει την απλότητα και την τέχνη της ανθρωπιάς.

Κάποιοι άνθρωποι φεύγουν από κοντά μας, πολλά, όμως, μικρά ή μεγάλα τους κρατούν ζωντανούς. Είναι το αποτύπωμά τους, που όσο πιο σπάνιο είναι, τόσο δυνατό αποδεικνύεται μέσα στο χρόνο. Η έλλειψη, βλέπετε…

"Αλλάζοντας τους παλμούς της καρδιάς..." της Τζίνας Δαβιλά, από το protagon.gr

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

της Τζίνας Δαβιλά 21/01/2011

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.vivlia&id=4926 πηγή http://www.protagon.gr/

Μερικές φορές κάποια πράγματα, κάποια σημάδια, έρχονται και μου χτυπάνε την πόρτα χωρίς να το περιμένω. Απλώς το καταλαβαίνω. Από την ‘επίθεση’ που γίνεται ταυτόχρονα, από την συχνότητα που δεν με αφήνει να πάρω ανάσα… ‘Γράψε για τη φαντασία.. γράψε για τη φαντασία, γράψε για την χαμένη φαντασία, σου λέωωωωω’ φωνάζουν μέσα στα αυτιά μου σαν ερινύες…

Εκεί, λοιπόν, που είχα πάει στο φίλο μου το Λευτεράκη για να εφοδιαστώ με βιβλία, να σου και σκάει τηλεφώνημα από ένα φιλαράκι για να μου πει: «Η Κάτια Γέρου είναι στην Πάτρα, ψάξτο». Προτού πω κύμινο, άνθρωπός μου που βρίσκεται στην Αχαϊκή πρωτεύουσα με πληροφορεί ότι γίνεται παρουσίαση του πρώτου βιβλίου της ηθοποιού Κάτιας Γέρου στην Πάτρα με τίτλο «Αλλάζοντας τους παλμούς της καρδιάς». «Το έχεις;», ρωτώ το φίλο μου το Λευτέρη ιδιοκτήτη βιβλιοπωλείου. «Όχι, το παραγγέλνω επί τόπου» απαντά. «Αντέχεις; Δεν το βάζεις κάτω;» ρωτώ την Κάτια λίγο αργότερα, «όχι ποτέ… ο καθένας μας είναι μια δυνατή γεννήτρια… αυτοτροφοδοτούμενη από το φιλότιμό μας… και πάντα θέατρο.. Ναι.. με φτωχά μέσα…», μου απαντά.

Η Κάτια Γέρου είχε την ευλογία να είναι από τις τελευταίες μαθήτριες των μεγάλων Κάρολου Κουν και Γιώργου Λαζάνη. Διδάσκει στο Θέατρο Τέχνης Κάρολου Κουν και έγραψε βιβλίο που εκτός από τους ανθρώπους του Θεάτρου, πιστεύω ότι θα αποτελέσει δυνατό βοήθημα στον περισσότερο – για να μη με πιάσει η δόση της υπερβολής μου και πω σε όλον, έχοντα τα ώτα ανοικτά- κόσμο για έναν απλό λόγο: μέσα από την τέχνη του θεάτρου και τους διαλόγους περί θεατρικής τέχνης με την σκηνοθέτη Ιόλη Ανδρεάδη, μας αναλύει την τέχνη της ζωής. Όπως αυτή ξετυλίγεται με απλά πράγματα και μπόλικη φαντασία που δημιουργεί την καθημερινότητά μας. Σε κάθε παράγραφο που ολοκλήρωνα έκανα την αντιστοίχηση στη ζωή. Με απλά πράγματα οι μεγάλοι θεατράνθρωποι έκαναν θεατρικές παραστάσεις που ‘έδινες τα ρέστα σου’. Έπαιρναν μια αποθήκη και την μετέτρεπαν σε σπουδαίο σκηνοθετικό χώρο, χρησιμοποιούσαν κουρέλια, ελάχιστα αντικείμενα και υποδηλωτικά κοστούμια και δημιουργούσαν ένα απολαυστικό έργο που στηριζόταν στη δύναμη του κειμένου και στην τέχνη του ηθοποιού. Από τα σκουπίδια μπορούσαν να φτιάξουν σκηνικά, μεταμόρφωναν ένα ευτελή και σκοτεινό χώρο σε ζεστή αγκαλιά, μεθούσαν οι ίδιοι από την μαγεία του κειμένου και του ‘ταξιδιού’ τους και ‘ταξίδευαν’ και τους θεατές τους. Και αναλογικά αναρωτιέμαι: τι θέλει η ζωή; Χρήμα; Μα και όταν αυτό υπήρχε, αν δε συνοδευόταν από τη δημιουργική φαντασία, ήταν δεκανίκι για το κομπλεξαρισμένο μας εαυτό.

Τραγικό να έχει χαθεί η φαντασία. Να έχει χαθεί η δημιουργικότητα, να έχουν καεί οι εγκέφαλοι γιατί εγκλωβίστηκαν σε ένα μεταλλαγμένο τρόπο ζωής, όπως τα τετράπαχα χωρίς πόδια, φτερούγες και κεφάλια, κοτοπουλάκια που μας έπεισαν να καταναλώνουμε. Παρατηρώ ό,τι πιο αγνό διαθέτει ακόμα η δίποδη φύση μας τα παιδιά που, αν δεν έχουν μπάλα, κλωτσούν μια πέτρα ή φτιάχνουν μια χάρτινη. Έχουν τη φαντασία τους ζωντανή…

Σήμερα για να ανέβει μια θεατρική παράσταση, από κάποιους χρειάζονται λαγοί με πετραχήλια. Ό,τι πιο φανταχτερό υπάρχει. Παλιότερα έκαναν θέατρο από το τίποτα. Σήμερα για να μαζευτούν παρέες στο σπίτι θέλουν παραγγελίες από τα κινέζικα. Παλιότερα οι παρέες ήθελαν λίγο ουζάκι, δύο σαρδέλες, λίγο κεφαλοτύρι και περνούσαν υπέροχα. Η φαντασία, το μεράκι, το όνειρο, ο ερωτισμός έπαιρναν την ανιούσα κάποτε, σήμερα βιώνουν την κατακόρυφη κάθοδο.

Δεν έχει σημασία επί του παρόντος να αναζητήσουμε – ως άλλοι ειδήμονες – τα αίτια και τους φταίχτες. Όλοι μας φταίμε, ας έχουμε τη μαγκιά να το ομολογήσουμε. Άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο. Άλλος συλλογικά, άλλος ατομικά. Η μαγκιά επί του παρόντος είναι να ανοίξουμε τα μάτια και την ψυχή και να αναζητήσουμε άλλους τρόπους ζωής. Όχι εκείνον των αντικαταθλιπτικών και των ψυχοφαρμάκων, αλλά εκείνον της ζωής. Όπως θυμίζει και η Κάτια Γέρου στο βιβλίο της των εκδόσεων καλειδοσκόπιο: «…Θα ακούσει προσεκτικά τα λόγια του Κουν: ‘‘…μόνος ο καθένας είναι ανήμπορος, μαζί ίσως κάτι να μπορέσουμε να κάνουμε’’ και ‘‘… έζησα λιτά και από ανάγκη, γιατί ποτέ δεν είχα χρήματα πολλά..’’ …» .

Η έκδοση συνοδεύεται από 2 dvd 4 ωρών από παραστάσεις και ταινίες που έχει πρωταγωνιστήσει η Κάτια Γέρου.

Η Κάτια Γέρου στον "Παλμό 99.5"

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Σήμερα στις 11:30 η τρελευταία μαθήτρια του μεγάλου Κάρολου Κουν και ηθοποιός Κάτια Γερου ια φιλοξενηθεί στον "παλμό 99.5" με αφορμή το πρώτο της βιβλίο "Αλλάζοντας τους παλμούς της καρδιάς" των εκδόσεων ΚΑΛΕΙΔΟΣΚΟΠΙΟ και την σημερινή του παρουσίαση στην Πάτρα." Ζωντάνα: http://www.palmos-fm.gr/

Σκέψεις του Σταύρου Θεοδωράκη για το 2011 στον "Παλμό 99.5"

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Σκέψεις του Σταύρου Θεοδωράκη για το 2011, όπως τις αποτύπωσε μιλώντας στον «Παλμό 99.5»:

«Το καλό του κατήφορου είναι αυτό: πρέπει να σταθείς στα πόδια σου και να πεις να βελτιώσεις τα πράγματα. Το 2010 ήταν μια κακή χρονιά για όλους μας με πολύ δυσάρεστες εκπλήξεις, το 2011 είναι στο χέρι μας να είναι μια καλή χρονιά, δεν έχουμε και άλλη επιλογή δηλαδή. Μπορεί να είναι δύσκολο να κινηθούμε μαζικά και συλλογικά, αλλά δε έχουμε και άλλη λύση. Αφού διαπιστώσαμε ότι η χώρα είναι στο χάλι που είναι, πρέπει να αφήσουμε τις κουβέντες για το παρελθόν και να αρχίσουμε τις κουβέντες για το μέλλον με πιο συνεπείς όρους στην πραγματικότητα. Η ζωή μας θα αλλάξει αν αποφασίσουμε να κάνουμε κάτι για το αύριο. Καλώ, λοιπόν, τους συμπολίτες μου και γενικότερα τους Έλληνες να κάνουμε μαζικά  κάτι  σωστό για το αύριο. Οι λαοί και οι κοινωνίες δεν χάνονται από την έλλειψη χρημάτων, μπορεί το χρήμα να είναι αναγκαίος παράγων, αλλά δεν είναι από μόνος του ο συνδετικός κρίκος μιας κοινωνίας. Οι λαοί χάνονται, όταν δεν έχουν στόχους και όταν δεν έχουν οργανώσει δημιουργικά το μέλλον τους. Αυτό είναι το πρόβλημα της Ελλάδας σήμερα. Υπάρχουν χώρες που έχουν περάσει πάρα πολλά προβλήματα και τα έχουν καταφέρει. Ένα μικρό παράδειγμα είναι η Τουρκία που πριν λίγα χρόνια ήταν στα πρόθυρα τους εμφύλιου και σήμερα ανοίγει τράπεζα στο Σύνταγμα, επεκτείνεται στα Βαλκάνια, θεωρείται μια από τις μεγαλύτερες δυνάμεις παγκοσμίως. Όσο και αν μας ταλαιπωρεί να το σκεφτόμαστε, πρέπει να το κάνουμε και να επιλέξουμε και εμείς – όχι οι κυβερνητικοί, αλλά εμείς- ένα δρόμο που θα υιοθετηθεί, αν όχι απ’ όλους, από τους περισσότερους εξ ημών».

http://www.palmos-fm.gr/