"Το αφροδισιακό" της Τζίνας Δαβιλά πηγή www.protagon.gr

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Ξαφνικά μια φωνή σου τάραξε την χαλάρωση. Τι χαλάρωση δηλαδή… σχεδόν ύπνωση, νιρβάνα. Δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Μια βαθιά μελωδική, ελαφρώς βραχνή φωνή που σε ανατριχιάζει. «Παρακαλώ;», ρωτάς. «Συγγνώμη, σε τρόμαξα;» σου απαντά και βλέπεις μπροστά σου τα πιο βαθιά, ζεστά, καστανά ματιά της ζωής σου. Ο απροσδιορίστου ηλικίας άνδρας έχει καταργήσει τον πληθυντικό, έχει πάει στο «σε» και να πάρει η ευχή, να πάρει, σου αρέσει αυτή η οικειότητα. Νοιώθεις μια αλλόκοτη, ξαφνική ζεστασιά. Θυμάσαι ότι για πολύ ώρα έχεις χαθεί αρχικά σε σκέψεις, έχεις παρασυρθεί στη χώρα του κωλοβαριστάν και απέχεις απ’ όλα. Πας να τρίψεις τα μάτια σου, θυμάσαι ευτυχώς ότι είσαι μακιγιαρισμένη προτού γίνεις καρνάβαλος και επαναλαμβάνεις: «Τι είπατε,» «Είπαμε αν μπορούμε να ρίξουμε μια ματιά στην εφημερίδα σου», λέει χαμογελαστά και μια ατελής για το lifestyleοδοντοστοιχία δημιουργεί δύο λακκάκια στα μάγουλα.. «Ναι, πώς, βεβαίως, ορίστε, πάρτε την,» απαντάς μπερδεμένα, την προσφέρεις, κάθεται δίπλα σου στο παγκάκι και ρίχνεται στην ανάγνωση. Παρατηρείς. Τι είναι τούτος; Από πού έσκασε μύτη; Γύρω στα 30, 35, 40, 45, 50; Δεν πολυκαταλαβαίνεις, αλλά δε σε νοιάζει. «Όλα καλά;» σε ρωτά με ματιά πλάγια, ερευνητική, χαμογελαστή, ίσως ερωτική.

Ναι, αυτό είναι. Ο άνδρας δίπλα σου, εκπέμπει ερωτισμό. Είναι άκρως ερωτεύσιμος. Τα μάτια του ζεστά, προσηλωμένα πάνω σου. Σε κοιτούν χωρίς να παίζουν και χωρίς να το ‘παίζει’ θεογκόμενος του στυλ ‘δες, σε κοιτώ, τώρα πέφτεις, τώρα πέφτεις’ . Είναι το βλέμμα του τέτοιο, είναι η αλήθεια του.

Βυθίζεσαι εκεί. Βουτιά κανονική. Δεν το θες. Σου κάνει ‘κλικ’. Δεν καταλαβαίνεις πώς. Είναι ένας αδιόρατος ερωτισμός που σε ταξιδεύει στα μονοπάτια του. Προσπαθείς να διαβάσεις μέσα από τις κινήσεις του και τη ματιά του πώς κάνει έρωτα.  Και ξαφνικά… είσαι μαζί του. Έχεις βρεθεί… και πού δεν έχεις βρεθεί… παντού, με έναν άγνωστο. ‘‘Έτσι είναι το onenightstand; Έτσι ξεκινά;’’ αναρωτιέσαι. Αυτό είναι πράξη, εφαρμογή, τετελεσμένο γεγονός. Αυτό που ζεις δεν ξέρεις πού θα βγει και αν θα βγει. Είναι έρωτας με τα μάτια, είναι σεξ με τα μάτια. Είναι ο ερωτισμός που τόσο σπάνια βλέπεις γύρω σου, στις κινήσεις των ανθρώπων μέσα στις πόλεις των τρελών. Ο χαμένος ερωτισμός. Η ευλογία του ανθρώπου, που χάθηκε για να κουβαλά τώρα μια στριμμένη, άθλια κατάρα. Ισοπέδωση, άπνοια, θλίψη, από τα χειρότερα που θα σου τύχουν. Να έχεις ξεχάσει να κοιτάς σπιρτόζικα, το βλέμμα σου να είναι απαθές, άτονο, ξερό, σκληρό. Να μην είναι ερωτικό! Οι χειρότερες περίοδοι στον άνθρωπο δεν είναι εκείνες που δεν είναι ερωτευμένος, αλλά εκείνες που έχει χάσει τον ερωτισμό του …Εκείνες που βρίσκεται η φαντασία σε αεργία, δεν μπορεί να δει πίσω από τις γρίλιες, τους τοίχους, τα βλέμματα, τις κινήσεις, τις λέξεις, τις σιωπές…

Εκείνη τη στιγμή δεν σκέφτεσαι ούτε σύντροφο, ούτε πρέπει, ούτε γιατί. Τρέχεις σαν το αγρίμι που λευτερώθηκε από το κλουβί. Και κάνεις έρωτα με τη ματιά, κοιτάς τρυφερά, μιλάς χαμογελαστά, βαθιά ζεστά, ερωτικά. Είσαι ελκυστική, το νοιώθεις. Τον αγγίζεις με τα ακροδάχτυλα. Στο χέρι. Αυθόρμητα, χωρίς καθωσπρεπισμούς. Σου κρατά το χέρι πολλή ώρα. «Είναι ζεστό, παράξενο για γυναίκα με τόσο κρύο» σου λέει. Δεν απαντάς, μόνο κοιτάς. Τρυφερά, χαμογελαστά.     

Το μεγαλύτερο έπος στην ιστορία γράφτηκε για ένα άνδρα που ποθούσε διακαώς να επιστρέψει στο σπίτι του και μια γυναίκα που περίμενε στο σπίτι της τον καλό της υφαίνοντας «τάκα- τάκα στον αργαλειό» της. Τι θα γράψουν για σένα; Ότι κάνεις σεξ με τα μάτια με ένα άγνωστο;. Παράνοια! Ποιο; Ο άγνωστος, η προδοσία (βαρύς χαρακτηρισμός;) ή ο ερωτισμός;

Ο ερωτισμός μπλέκει το σωστό με το λάθος και θέλει το λάθος να είναι σημαντικότερο του σωστού, γιατί είναι ερωτικό και παθιασμένο. Κάποιες φορές το σεξ στο κρεβάτι κάνει τα πράγματα ευτελή, μειώνει την ένταση, απογοητεύει, καθιστά τις προσδοκίες άδειες. Ίσως και να οδηγήσει στην πίκρα, στην ομολογία του λάθους. Ο ερωτισμός ποτέ. Αφήνει την φαντασία να δώσει χρώμα, ήχο, άρωμα, όπως ταιριάζει, όταν τα δώρα του ερωτισμού μιλούν. Είναι λάθος, είναι σωστό? Και τι σημασία έχει πού θα καταταχθεί; Εμένα μου αρέσουν τα λάθη. Είτε έτσι, είτε αλλιώς. Μια χούφτα λάθη είμαστε, γιατί είμαστε άνθρωποι. Αρκεί να τα αγαπάμε. Πόσες στιγμές και δάκρυα δεν έχουμε στηρίξει πάνω τους.
Είμαι της σχολής του Ρίτσου ξέρετε… 

Μάρτυρες γιὰ τὰ λάθη σου δὲν εἶχες. Μόνος μάρτυρας
ὁ ἴδιος ἐσύ. Τὰ τακτοποίησες, τὰ μονόγραψες, τὰ σφράγισες
σὲ λευκοὺς πάντοτε φακέλους σὰ νὰ ἑτοίμαζες
τὴ δίκαιη διαθήκη σου. Ὕστερα
τὰ τοποθέτησες προσεχτικὰ στὰ ράφια. Τώρα, γαλήνιος,
(ἴσως καὶ κάπως φοβισμένος) οὔτε βιάζεσαι
οὔτε καθυστερείς, γνωρίζοντας ὅτι, μετὰ τὸ θάνατό σου, 
θ᾿ἀνακαλύψουμε πόσον ὡραῖος ἤσουν,
πόσο πολὺ πιὸ ὡραῖος πέρα ἀπ᾿ τὶς ἀρετές σου.

(«Μετά», 1981)