http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57
Μερικές φορές κάποια πράγματα, κάποια σημάδια, έρχονται και μου χτυπάνε την πόρτα χωρίς να το περιμένω. Απλώς το καταλαβαίνω. Από την ‘επίθεση’ που γίνεται ταυτόχρονα, από την συχνότητα που δεν με αφήνει να πάρω ανάσα… ‘Γράψε για τη φαντασία.. γράψε για τη φαντασία, γράψε για την χαμένη φαντασία, σου λέωωωωω’ φωνάζουν μέσα στα αυτιά μου σαν ερινύες…
Εκεί, λοιπόν, που είχα πάει στο φίλο μου το Λευτεράκη για να εφοδιαστώ με βιβλία, να σου και σκάει τηλεφώνημα από ένα φιλαράκι για να μου πει: «Η Κάτια Γέρου είναι στην Πάτρα, ψάξτο». Προτού πω κύμινο, άνθρωπός μου που βρίσκεται στην Αχαϊκή πρωτεύουσα με πληροφορεί ότι γίνεται παρουσίαση του πρώτου βιβλίου της ηθοποιού Κάτιας Γέρου στην Πάτρα με τίτλο «Αλλάζοντας τους παλμούς της καρδιάς». «Το έχεις;», ρωτώ το φίλο μου το Λευτέρη ιδιοκτήτη βιβλιοπωλείου. «Όχι, το παραγγέλνω επί τόπου» απαντά. «Αντέχεις; Δεν το βάζεις κάτω;» ρωτώ την Κάτια λίγο αργότερα, «όχι ποτέ… ο καθένας μας είναι μια δυνατή γεννήτρια… αυτοτροφοδοτούμενη από το φιλότιμό μας… και πάντα θέατρο.. Ναι.. με φτωχά μέσα…», μου απαντά.
Η Κάτια Γέρου είχε την ευλογία να είναι από τις τελευταίες μαθήτριες των μεγάλων Κάρολου Κουν και Γιώργου Λαζάνη. Διδάσκει στο Θέατρο Τέχνης Κάρολου Κουν και έγραψε βιβλίο που εκτός από τους ανθρώπους του Θεάτρου, πιστεύω ότι θα αποτελέσει δυνατό βοήθημα στον περισσότερο – για να μη με πιάσει η δόση της υπερβολής μου και πω σε όλον, έχοντα τα ώτα ανοικτά- κόσμο για έναν απλό λόγο: μέσα από την τέχνη του θεάτρου και τους διαλόγους περί θεατρικής τέχνης με την σκηνοθέτη Ιόλη Ανδρεάδη, μας αναλύει την τέχνη της ζωής. Όπως αυτή ξετυλίγεται με απλά πράγματα και μπόλικη φαντασία που δημιουργεί την καθημερινότητά μας. Σε κάθε παράγραφο που ολοκλήρωνα έκανα την αντιστοίχηση στη ζωή. Με απλά πράγματα οι μεγάλοι θεατράνθρωποι έκαναν θεατρικές παραστάσεις που ‘έδινες τα ρέστα σου’. Έπαιρναν μια αποθήκη και την μετέτρεπαν σε σπουδαίο σκηνοθετικό χώρο, χρησιμοποιούσαν κουρέλια, ελάχιστα αντικείμενα και υποδηλωτικά κοστούμια και δημιουργούσαν ένα απολαυστικό έργο που στηριζόταν στη δύναμη του κειμένου και στην τέχνη του ηθοποιού. Από τα σκουπίδια μπορούσαν να φτιάξουν σκηνικά, μεταμόρφωναν ένα ευτελή και σκοτεινό χώρο σε ζεστή αγκαλιά, μεθούσαν οι ίδιοι από την μαγεία του κειμένου και του ‘ταξιδιού’ τους και ‘ταξίδευαν’ και τους θεατές τους. Και αναλογικά αναρωτιέμαι: τι θέλει η ζωή; Χρήμα; Μα και όταν αυτό υπήρχε, αν δε συνοδευόταν από τη δημιουργική φαντασία, ήταν δεκανίκι για το κομπλεξαρισμένο μας εαυτό.
Τραγικό να έχει χαθεί η φαντασία. Να έχει χαθεί η δημιουργικότητα, να έχουν καεί οι εγκέφαλοι γιατί εγκλωβίστηκαν σε ένα μεταλλαγμένο τρόπο ζωής, όπως τα τετράπαχα χωρίς πόδια, φτερούγες και κεφάλια, κοτοπουλάκια που μας έπεισαν να καταναλώνουμε. Παρατηρώ ό,τι πιο αγνό διαθέτει ακόμα η δίποδη φύση μας τα παιδιά που, αν δεν έχουν μπάλα, κλωτσούν μια πέτρα ή φτιάχνουν μια χάρτινη. Έχουν τη φαντασία τους ζωντανή…
Σήμερα για να ανέβει μια θεατρική παράσταση, από κάποιους χρειάζονται λαγοί με πετραχήλια. Ό,τι πιο φανταχτερό υπάρχει. Παλιότερα έκαναν θέατρο από το τίποτα. Σήμερα για να μαζευτούν παρέες στο σπίτι θέλουν παραγγελίες από τα κινέζικα. Παλιότερα οι παρέες ήθελαν λίγο ουζάκι, δύο σαρδέλες, λίγο κεφαλοτύρι και περνούσαν υπέροχα. Η φαντασία, το μεράκι, το όνειρο, ο ερωτισμός έπαιρναν την ανιούσα κάποτε, σήμερα βιώνουν την κατακόρυφη κάθοδο.
Δεν έχει σημασία επί του παρόντος να αναζητήσουμε – ως άλλοι ειδήμονες – τα αίτια και τους φταίχτες. Όλοι μας φταίμε, ας έχουμε τη μαγκιά να το ομολογήσουμε. Άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο. Άλλος συλλογικά, άλλος ατομικά. Η μαγκιά επί του παρόντος είναι να ανοίξουμε τα μάτια και την ψυχή και να αναζητήσουμε άλλους τρόπους ζωής. Όχι εκείνον των αντικαταθλιπτικών και των ψυχοφαρμάκων, αλλά εκείνον της ζωής. Όπως θυμίζει και η Κάτια Γέρου στο βιβλίο της των εκδόσεων καλειδοσκόπιο: «…Θα ακούσει προσεκτικά τα λόγια του Κουν: ‘‘…μόνος ο καθένας είναι ανήμπορος, μαζί ίσως κάτι να μπορέσουμε να κάνουμε’’ και ‘‘… έζησα λιτά και από ανάγκη, γιατί ποτέ δεν είχα χρήματα πολλά..’’ …» .
Η έκδοση συνοδεύεται από 2 dvd 4 ωρών από παραστάσεις και ταινίες που έχει πρωταγωνιστήσει η Κάτια Γέρου.
Η Κάτια Γέρου είχε την ευλογία να είναι από τις τελευταίες μαθήτριες των μεγάλων Κάρολου Κουν και Γιώργου Λαζάνη. Διδάσκει στο Θέατρο Τέχνης Κάρολου Κουν και έγραψε βιβλίο που εκτός από τους ανθρώπους του Θεάτρου, πιστεύω ότι θα αποτελέσει δυνατό βοήθημα στον περισσότερο – για να μη με πιάσει η δόση της υπερβολής μου και πω σε όλον, έχοντα τα ώτα ανοικτά- κόσμο για έναν απλό λόγο: μέσα από την τέχνη του θεάτρου και τους διαλόγους περί θεατρικής τέχνης με την σκηνοθέτη Ιόλη Ανδρεάδη, μας αναλύει την τέχνη της ζωής. Όπως αυτή ξετυλίγεται με απλά πράγματα και μπόλικη φαντασία που δημιουργεί την καθημερινότητά μας. Σε κάθε παράγραφο που ολοκλήρωνα έκανα την αντιστοίχηση στη ζωή. Με απλά πράγματα οι μεγάλοι θεατράνθρωποι έκαναν θεατρικές παραστάσεις που ‘έδινες τα ρέστα σου’. Έπαιρναν μια αποθήκη και την μετέτρεπαν σε σπουδαίο σκηνοθετικό χώρο, χρησιμοποιούσαν κουρέλια, ελάχιστα αντικείμενα και υποδηλωτικά κοστούμια και δημιουργούσαν ένα απολαυστικό έργο που στηριζόταν στη δύναμη του κειμένου και στην τέχνη του ηθοποιού. Από τα σκουπίδια μπορούσαν να φτιάξουν σκηνικά, μεταμόρφωναν ένα ευτελή και σκοτεινό χώρο σε ζεστή αγκαλιά, μεθούσαν οι ίδιοι από την μαγεία του κειμένου και του ‘ταξιδιού’ τους και ‘ταξίδευαν’ και τους θεατές τους. Και αναλογικά αναρωτιέμαι: τι θέλει η ζωή; Χρήμα; Μα και όταν αυτό υπήρχε, αν δε συνοδευόταν από τη δημιουργική φαντασία, ήταν δεκανίκι για το κομπλεξαρισμένο μας εαυτό.
Τραγικό να έχει χαθεί η φαντασία. Να έχει χαθεί η δημιουργικότητα, να έχουν καεί οι εγκέφαλοι γιατί εγκλωβίστηκαν σε ένα μεταλλαγμένο τρόπο ζωής, όπως τα τετράπαχα χωρίς πόδια, φτερούγες και κεφάλια, κοτοπουλάκια που μας έπεισαν να καταναλώνουμε. Παρατηρώ ό,τι πιο αγνό διαθέτει ακόμα η δίποδη φύση μας τα παιδιά που, αν δεν έχουν μπάλα, κλωτσούν μια πέτρα ή φτιάχνουν μια χάρτινη. Έχουν τη φαντασία τους ζωντανή…
Σήμερα για να ανέβει μια θεατρική παράσταση, από κάποιους χρειάζονται λαγοί με πετραχήλια. Ό,τι πιο φανταχτερό υπάρχει. Παλιότερα έκαναν θέατρο από το τίποτα. Σήμερα για να μαζευτούν παρέες στο σπίτι θέλουν παραγγελίες από τα κινέζικα. Παλιότερα οι παρέες ήθελαν λίγο ουζάκι, δύο σαρδέλες, λίγο κεφαλοτύρι και περνούσαν υπέροχα. Η φαντασία, το μεράκι, το όνειρο, ο ερωτισμός έπαιρναν την ανιούσα κάποτε, σήμερα βιώνουν την κατακόρυφη κάθοδο.
Δεν έχει σημασία επί του παρόντος να αναζητήσουμε – ως άλλοι ειδήμονες – τα αίτια και τους φταίχτες. Όλοι μας φταίμε, ας έχουμε τη μαγκιά να το ομολογήσουμε. Άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο. Άλλος συλλογικά, άλλος ατομικά. Η μαγκιά επί του παρόντος είναι να ανοίξουμε τα μάτια και την ψυχή και να αναζητήσουμε άλλους τρόπους ζωής. Όχι εκείνον των αντικαταθλιπτικών και των ψυχοφαρμάκων, αλλά εκείνον της ζωής. Όπως θυμίζει και η Κάτια Γέρου στο βιβλίο της των εκδόσεων καλειδοσκόπιο: «…Θα ακούσει προσεκτικά τα λόγια του Κουν: ‘‘…μόνος ο καθένας είναι ανήμπορος, μαζί ίσως κάτι να μπορέσουμε να κάνουμε’’ και ‘‘… έζησα λιτά και από ανάγκη, γιατί ποτέ δεν είχα χρήματα πολλά..’’ …» .
Η έκδοση συνοδεύεται από 2 dvd 4 ωρών από παραστάσεις και ταινίες που έχει πρωταγωνιστήσει η Κάτια Γέρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
αφήστε το σχόλιό σας