Ο ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΝΔΟΥΡΟΣ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΣΗ ΒΕΓΓΟ.wmv

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Ο Νίκος Κούνδουρος μιλά για τον Θανάση Βέγγο στον "ΠΑΛΜΟ 99.5"- ακούστε και διαβάστε!

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

«Ο Βέγγος υπήρξε ένας λαϊκός ήρωας, ένας καραγκιόζης με την καλή έννοια του όρου που θέρμανε τις ψυχές και τα μυαλά των Ελλήνων χρόνια τώρα,  με ακούραστο τρόπο, που ενθάρρυνε όλους τους ταλαιπωρημένους της γης με τρόπο θαυμαστό. Για αυτό και σήμερα τον τιμά εντυπωσιακά πολύς κόσμος ακόμα. Ο Βέγγος δεν ήταν ένας απλός ηθοποιός, ήταν ένα λαϊκός ρήτορας, που διέθετε μια σπάνια και μάλιστα περίεργη για έλληνα αρετή, να εκφράζεται με κινήσεις και όχι με λόγια, περίεργο πράγμα μιας και είμαστε φλύαρος λαός. Χάθηκε σε μια στιγμή που και ο ίδιος θα ήθελε να φύγει. Ήταν μεγάλη χαρά για την ψυχή του Βέγγου που στον αποχαιρετισμό του τον αποθέωσε τεράστιο πλήθος κόσμου με συγκίνηση, με κλάματα. Ακόμα και εκείνοι που τον ήξεραν, που δεν τον ήξεραν ή που γνώριζαν την φοβερή του κίνηση που είχε επιβάλλει σαν θεατρικό λόγο χωρίς πολλές κουβέντες. Ήταν ένας ήρωας που δεν είχε εξαρτήσεις παρά μόνο από τον πόθο του να είναι ο εκπρόσωπος ενός τυραννισμένου και στριμωγμένου λαού από πολλές δικές του αμαρτίες και από χιλιάδες άλλων που στάθηκαν επικεφαλής του. Μόνος του, έχει σημασία αυτό, μόνος του σήκωσε το βάρος της φυλής του νικηφόρα. Μας έκανε να γελάσουμε, να δακρύσουμε, να αναθαρρήσουμε, να αφήσουμε μια ελπίδα να ξυπνήσει στο βάθος της ταλαιπωρημένης ελληνικής ψυχής μας. Θέλω να του στείλω ένα χαιρετισμό από τη γη που είμαστε ακόμα και να του πω ότι δεν θα τον ξεχάσω ποτέ και ότι θα αργήσουν πολύ όλοι οι έλληνες να τον ξεχάσουν.» 

"Ερωτικά τρίγωνα πανοράματος" της Τζίνας Δαβιλά- πηγή: www.protagon.gr

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.sex&id=6790

Στον αστερισμό της φιλίας προέκυψε και αυτή η εκδοχή: friends with benefits, δηλαδή φίλοι με εξυπηρετήσεις. Ερωτικές εξυπηρετήσεις. Έχω το φιλαράκι μου, τα λέμε, πίνουμε το καφεδάκι μας παρέα, του λέω τους προβληματισμούς μου και τα παράπονά μου για τους άνδρες ή τις γυναίκες της ζωής μου - τελευταίως έχει γίνει μόδα η ομοσεξουαλικότητα να σημαιοφορείται με βήμα ταχύ -  και αν δεν μου κάτσει γκόμενος για να ικανοποιήσει το αρχέγονο ένστικτο τραβάμε και ένα πήδημα παρέα για να καλύψουμε την έλλειψη. Χωρίς ενοχές, χωρίς σκέψεις, χωρίς ενδοιασμούς. Είναι τόσο φυσιολογικό όσο και το να πιω νερό από το ποτήρι του φίλου μου.

Για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δεν πίστεψα ότι υπάρχει σχέση αμιγώς φιλική ανάμεσα σε ένα άνδρα και μια γυναίκα.. Υπάρχει λανθάνων ερωτισμός και καλώς κάνει και υπάρχει. Σε όλες τις σχέσεις υπάρχει ερωτισμός ευτυχώς και αλλοίμονο αν χαθεί. Πάνε περίπατο η έλξη, η μαγεία, η ματιά και η μυρωδιά του φλερτ στον αέρα. Σωστά, δεν μπορούν τα πάντα να ομολογηθούν τέτοια συναισθήματα, γιατί αλλάζει η ποιότητα των σχέσεων,  πράγμα επικίνδυνο για την διατήρησή τους. 

Το σεξ με τον φίλο μου, γιατί σεξ είναι όχι έρωτας, μπορεί να επαναφέρει τις σχέσεις σε ισορροπία; Δεν αλλάζει κάτι στην καθημερινότητα, στην επικοινωνία, στο βλέμμα; Γίνεται διαγραφή του σκηνικού και πάμε παρακάτω; Αυτή πάντως η συμπεριφορά, περισσότερο αφορά  στους προχωρημένους κάθε εποχής. Οι φίλοι που εκτελούν και εξυπηρετήσεις ερωτικού χαρακτήρα, βολεύουν, γιατί καταρχάς είσαι ο εαυτός σου. Δεν έχεις να τους κρύψεις κάτι, είναι σαν να βλέπεις στον καθρέφτη τον εαυτό σου όπως πραγματικά είναι και όχι όπως θα ήθελες είναι. Οι σχέσεις φίλων με οφέλη είναι ειλικρινείς και μη παρεξηγήσιμες. Είτε έχει στύση, είτε όχι ο άνδρας δεν πτοείται ψυχολογικά, διότι η φίλη του δεν είναι άγνωστη, είναι δικός του άνθρωπος. Μιλάμε για καλές φιλίες δηλαδή. Από την άλλη μπορεί η καλή σχέση να έχει και σεξουαλικό χαρακτήρα; Μήπως τελικά μπαίνει στην λογική της αλλαξοκωλιάς; Σε πηδώ, με πηδάς, γιατί δεν μου βρίσκεται κάτι άλλο; Μήπως οι σχέσεις των friends with benefits δεν μπορούν να είναι υγιείς, ειλικρινείς, καθαρές και εστιάζουν στο περίπου, στον ωχαδελφισμό, στο  σκοτεινό, βολικό και φυγόπονο; Μήπως  οι friends with benefits δεν είναι σε θέση να δημιουργήσουν τελικά υγιείς ερωτικές σχέσεις;  Η πολλή προοδευτικότητα είναι ο μανδύας της ανασφάλειας, του φόβου να μπω και να δώσω στη σχέση, να πονέσω και να νοιώσω; Ή μήπως η εξερεύνηση του κορμιού του άλλου δεν έχει να κάνει με τις ερωτικές αλλαξοκωλιές, αλλά με την φύση και το ένστικτο του ανθρώπου;

Για μένα οι friends with benefits είναι η κρούστα του τρίγωνου πανοράματος, που έχει και έντονη την μυρωδιά της βανίλιας από την κρέμα Μια σχέση που ακροβατεί, ορίζεται στα δύο άκρα. Δεν την κρίνω, δε με αφορά να κρίνω, δεν είναι η δουλειά μου αυτή. Μέσα σε μια εποχή που τα πάντα αλλάζουν ταχύτατα και οι σχέσεις αδυνατούν να δουλέψουν πάνω στον άξονα της ειλικρίνειας - γιατί οι σχέσεις μας με την αλήθεια ανέκαθεν ήταν κάκιστες - η σχέση με τον φίλο μου που κάλλιστα δύναται να γίνει και ερωτικός μου παρτενέρ, όπου και όταν τον έχω ανάγκη, μου φαίνεται να ακροβατεί στη σύνθετη λέξη υγειονοσηρότητα.. Γνωρίζω ‘‘τι καπνό φουμάρει’’, δεν περιμένω εκπλήξεις, δεν περιμένουμε δεσμεύσεις εκατέρωθεν. Μόνο που μου τη δίνει να μην δίνω όποτε θέλω ό,τι θέλω, γιατί ο friend μου with benefits δεν έχει μαζί μου τη ζεστασιά της σχέσης που γουστάρω να έχω μαζί του: τον πόθο, το πάθος, το διαρκές μοίρασμα, το βλέμμα της ζήλιας και του θαυμασμού, το πρωινό ξύπνημα που θα μας βρει χώρια και θα αναζητήσω τη φωνή του, μετά τον πρωινό μου καφέ. Το απρόσωπο είναι που δεν το μπορώ. Και γι’αυτό πληρώνω το τίμημα, για να  ζήσω μια κανονική σχέση, με τα πάνω και τα κάτω της.

Υγ: Αυτό για τους αλλού

ΚΙΤΡΙΝΑ ΠΟΔΗΛΑΤΑ - ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ ΠΑΛΜΟΣ 99,5 FM.wmv

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

ΣΚΑΡΜΟΥΤΣΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ - Έρωτας-Γυναίκα - Άνδρας .wmv

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Que Sera Sera, Whatever will be will be.

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

"Όταν ο κύκλος κλείνει στα 51" της Τζίνας Δαβιλά, πηγή: www.protagon.gr

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.proswpa&id=6707

Και κει που όλα βαίνουν καλώς, γίνεται ένα κλικ σαν τον διακόπτη on-off και πάει. Σου χει φύγει ο άνθρωπος έχει περάσει σε άλλη σφαίρα. Δεν ορίζεις την κατάληξη, δεν την πολυπεριμένεις, δεν θέλεις να την σκέπτεσαι. Διατηρείς μια ψυχραιμία που δεν φανταζόσουν ποτέ  στο παγερό άκουσμα  «ο μπαμπάς σου… τέλος» και παρηγορείς τους λοιπούς. Μέσα  στο αυτοκίνητο που είσαι φεύγεις από το Κρατικό Νίκαιας, παρακολουθείς κανονικά το ρυθμό της ζωής, κόκκινο φανάρι-στοπ, πράσινο –φύγαμε, κοιτάς στα πλαϊνά αυτοκίνητα, βλέπεις τους ανθρώπους προβληματισμένους, γελαστούς, θυμωμένους και θέλεις να τους πεις ότι πια δεν έχει μπαμπά. Πήγε αλλού, δεν θα τον ξαναδείς να περπατά, να χαμογελά, να σε κοιτάζει με μάτια ερευνητικά και απορημένα, να σου λέει με το βλέμμα «πρόσεχε» ή «α, ρε μούτρο» μ’ένα μειδίαμα στα χείλη. 

Τελευταία εικόνα στο μπαλκόνι του σπιτιού, στον δεύτερο όροφο με το ένα πόδι ανάμεσα στο κάγκελο να σε χαιρετά καθώς φεύγεις με το αυτοκίνητο και αφού έχετε παρακολουθήσει παρέα την ρίψη του γερμένου πολυώροφου κτηρίου της Μεσογείων. 21 Μαΐου του 1995. Του είχε κάνει εντύπωση εκείνο το στραβωμένο κτήριο, περνώντας καθημερινά το καλοκαίρι από τη Μεσογείων για να κατευθυνθεί στο παρκινγκ της Κουμουνδούρου. Μέσα στους δρόμους της Αθηνάς μεγάλωσα και αγάπησα την Αθήνα με την λατέρνα της Αιόλου, τα σουσαμένια κουλούρια, τα παιχνιδάδικα της Πολυκλείτου, την πραμάτεια του Μοναστηρακίου, τα ξηροκαρπάδικα της Ευρυπίδου. Τα καρότσια  που μετέφεραν οι άνθρωποι με τα κιβώτια για την χονδρική πώληση, το ρυθμό της ζωής που ξεκινούσε στις 8 παρά και έκλεινε αργά το βράδυ. Δεκαετίες ΄70, ΄80 τότε που βοηθούσα στο μαγαζί το καλοκαίρι και που μόλις πήγαινε 10:30 φώναζε στον καφετζή της γειτονιάς «ένα ψημένο με ομελέτα για το τζιννν». Όταν με έβλεπε να κουράζομαι από τη δουλειά, μου έλεγε να πάω μια βόλτα. Ξεκινούσα από την Αθηνάς, ανέβαινα την Ερμού, έφτανα Σύνταγμα, κατέβαινα την Σόλωνος, χανόμουν στα Εξάρχεια και επέστρεφα. Μου λέγε πάντα : «Η δύναμη σου είναι στο κεφάλι σου, να σκέφτεσαι και στον ύπνο σου».

Κάποια στιγμή στα 14 μου είπε: «Θα περάσουμε από κάπου θα κοιτάς, δεν θα αφήσει το χέρι μου και μόλις σου πω θα μιλήσεις». Καλοκαίρι Τρίτη απόγευμα, ήμερα που είχε γεννηθεί ο πατέρας μου και που είχε για γούρι- Τρίτη έκανε καινούρια ξεκινήματα πάντα. Περάσαμε από του Ψυρρή. Το 83 η περιοχή δεν ήταν, όπως είναι σήμερα. Ήταν γεμάτο μπουρδέλα, άσχημες πουτάνες, κακομούτσουνους νταβάδες και ξεδοντιάρηδες βρωμερούς που κοιτούσαν σαν χαμένοι.  Κοιτούσα μέσα από τα μαλλιά μου. Και να θελα μάλλον δεν θα μου βγαίνε φωνή. Ο μπαρμπά-Χρήστος- έτσι αποκαλούσε ο ίδιος τον εαυτό του- μου κρατούσε σφιχτά το χέρι με το δεξί του και με το αριστερό του μια χοντρή αδιαφανή μαύρη σακούλα που μέσα έβαζε τα χαρτιά, τα βιβλία του μαγαζιού και τις εισπράξεις της ημέρας. Όταν φτάσαμε στην Κουμουνδούρου για να πάρουμε το αυτοκίνητο, μού είπε: «Τις είδες; Δεν σκέφτηκαν. Πίστεψαν ό,τι τους έλεγαν. Αν μπεις εκεί, δε σε σώζει κανείς». Αυτό ήταν. Μάθημα ζωής. Το τελευταίο στάδιο μιας πραγματικότητας. Χωρίς πολλά λόγια.   

Όταν με έμαθε στα 14 να οδηγώ μου είπε: «Θα γίνεις οδηγός και όχι οδοντόκρεμες». Εκεί στους χωματόδρομους της  Λούτσας, έβαζα πρώτη και μου λέγε: «Το ένα χέρι στο τιμόνι, το άλλο στο λεβιέ των ταχυτήτων». Πάνω στην στροφή άκουγα: «Στρίβεις και αλλάζεις ταχύτητα.» Τότε μου φαινόταν μαρτύριο, σήμερα προσπαθώ να κάνω το ίδιο στα παιδιά μου.

Από τον πατέρα μου θυμάμαι ατάκες. Μεγάλωσα με την φράση: «Θα στηρίζεσαι στα πόδια σου. Ούτε σε άνδρα, ούτε σε φίλο, ούτε σε γκόμενο, ούτε ακόμα και σε μένα. Στα πόδια σου και μόνο». Το ένοιωσα καλά όταν με άφησε στα κρύα του λουτρού. Την έκανε για αλλού και κατανόησα γιατί μου λέγε να μάθω στην αυτονομία μου. Πολλοί μπορεί να έχουν καλή πρόθεση, αλλά είναι αλλιώς να μπορείς να αντέχεις και μόνη, να παλεύεις μόνη. Σε ώρες πένθους διάφοροι βρίσκονται, στην ώρα της χαράς λιγοστεύουν.

Σήμερα μπορεί να γιορτάζεται η μάνα, η αφεντιά μου ήθελε να γράψει για τον πατέρα μου. Έμαθα να ζω χωρίς την παρουσία του, αλλά ώρες-ώρες που ζορίζομαι ή χαίρομαι πολύ, λέω φωναχτά: «Α, ρε πατέρα μου, νωρίς μου ΄φυγες».

Ο Νίκος Κούνδουρος στον "ΠΑΛΜΟ 99.5"

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Ο σκηνοθέτης Νίκος Κούνδουρος ο άνθρωπος που έδωσε καλλιτεχνικό βήμα στον Θανάση Βέγγο θα μιλήσει στον ΠΑΛΜΟ το Σάββατο στις 11:00 το πρωί. http://www.palmos-fm.gr/

ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ (πηγή: Βικιπαιδεια)
Ο Νίκος Κούνδουρος είναι ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους Έλληνες σκηνοθέτες. Γεννήθηκε στον Άγιο Νικόλαο Κρήτης στις 15 Δεκεμβρίου του 1926. Είναι γιος του δικηγόρου και πολιτικού Ιωσήφ Κούνδουρου. Σπούδασε ζωγραφική και γλυπτική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας από την οποία και αποφοίτησε το 1948. Λόγω πολιτικών πεποιθήσεων, εξορίστηκε στην Μακρονήσο. Στα 28 του χρόνια αποφάσισε να ασχοληθεί με τον κινηματογράφο. Ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του ως σκηνοθέτης με τη Μαγική Πόλη (1954), όπου συνδύασε τις επιρροές του από τον νεορεαλισμό με την εικαστική του ματιά. Με το σύνθετο και πρωτοποριακό έργο Ο Δράκος (1956), ο Νίκος Κούνδουρος καθιερώνεται. Ακολούθησαν "Οι παράνομοι" (1958), "Το ποτάμι" (1959), "Μικρές Αφροδίτες" (1963), "Το πρόσωπο της Μέδουσας" (1967), "Τα τραγούδια της φωτιάς" (1974), "1922" (1978) κ.ά.

Ο Ν. Κούνδουρος έχει επίσης αντιπροσωπεύσει τον ελληνικό κινηματογράφο πολλές φορές στο εξωτερικό όπως στο Φεστιβάλ Βενετίας το 1953 και 1956, στο Φεστιβάλ Βερολίνου το 1958, 1963 και 1967. Έχει επίσης τιμηθεί με το Πρώτο Βραβείο σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και Βερολίνου το 1963 για τη ταινία "Μικρές Αφροδίτες" καθώς και για τη ταινία του "Το ποτάμι" στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1959. Ειδικότερα για τη ταινία "Μικρές Αφροδίτες" τιμήθηκε και με το Βραβείο της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου. Η δε ταινία του "Ο Δράκος" χαρακτηρίστηκε ως η καλλίτερη ελληνική ταινία στη δεκαετία του 1950-1960. Τόσο η ελληνική όσο και η γαλλική και αγγλική τηλεόραση έχουν προβάλει κατ΄ επανάληψη ταινίες του Κούνδουρου. Σημειώνεται επίσης πως αντίγραφα (κόπιες) πολλών ταινιών του βρίσκονται στο Ευρωπαϊκό Μουσείο Κινηματογράφου, στη Γαλλική Ταινιοθήκη καθώς και στο Μητροπολιτικό (Μητροπόλιταν) Μουσείο της Νέας Υόρκης.

Ο Νίκος Κούνδουρος ομιλεί επίσης αγγλικά και είναι μόνιμος κάτοικος Αθηνών

Ιεροκλής Μιχαηλίδης: ""Πρέπει να γίνουμε ενεργοί πολίτες" της Τζίνας Δαβιλά πηγή www.protagon.gr

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.proswpa&id=6545

Τι συστάσεις να θέλει τώρα ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης. Είναι από τους πιο αγαπημένους, ταλαντούχους, αξιοπρεπείς, οξύνοες και με ήθος ηθοποιούς της Ελλάδας. Παρηγοριά σε ζόρικους καιρούς. Τον φαντάζομαι να διαβάζει τούτες τις γραμμές και να λέει χαριτολογώντας: «Κόψε κάτι, είμαι και ένα σωρό ελαττώματα επίσης, που καταφέρνω να τα κρύβω». Ιδρυτικό μέλος και όπως αποδεικνύεται ο καπετάνιος των «Άγαμοι Θύται» από το 1990, μετά την κινηματογραφική παραγωγή του περασμένου Δεκέμβρη «Ζητείται ψεύτης» και την ανάληψη καθηκόντων ως διευθυντή στη «Δραματική Σχολή Βασίλη Διαμαντόπουλου» στη Θεσσαλονίκη, πρωταγωνιστεί στην παράσταση του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδας ως Πετρούκιο του Σαίξπηρ «Στο ημέρωμα της Στρίγκλας» με συμπρωταγωνίστρια-στρίγκλα τη Δήμητρα Ματσούκα. Τη σκηνοθεσία έχει αναλάβει ο Ρόμπερτ Στούρουα.

«Στην Ελλάδα τα πρόσωπα των ανθρώπων μόλις σκάσει ο ήλιος χαμογελούν. Ας ελπίσουμε ότι με την άνοιξη θα νοιώσουμε καλύτερα, αν και πριν την κρίση ήμασταν λίγο επιθετικοί μεταξύ μας» λέει ο Ιεροκλής αρχίζοντας τη συζήτησή μας.

Πώς βιώνεις την κρίση;
«Η κρίση είναι πρωτίστως εσωτερική κατάσταση, σαν την άνοιξη και δευτερευόντως οικονομική. Ως φόντο υπήρχε. Αυτό που ζούμε είναι η μεγάλη ευκαιρία επανατοποθέτησης στα πράγματα. Δεν βλέπω, όμως, να προχωράμε σε διαδικασίες αυτογνωσίας, αν και υπάρχει συγκατάβαση και καρτερικότητα από τους ανθρώπους. Ως λαός χάσαμε τον καθημερινό μας πολιτισμό, συνεπώς πρέπει να διερευνήσουμε τη σχέση μας κοινωνικά, να αποκτήσουμε ταυτότητα και αλληλεγγύη. Δυστυχώς το πολιτικό σκηνικό δεν φαίνεται να αλλάζει γρήγορα, το όλο φάσμα παραμένει κολλημένο στα παλιά στερεότυπα και αδιέξοδα, συνεπώς, πρέπει να υπάρξει νέο αίμα για να μπορέσουμε να κάνουμε ένα βήμα παρακάτω. Ας βρούμε και από ποιες διαδικασίες θα προκύψει αυτό. Πάντως, μέσα στη μελαγχολία υπάρχει ελπίδα, αισιοδοξία και διάθεση για αλλαγή».

Πώς είναι η Θεσσαλονίκη σήμερα;
«Ψυχολογικά έχει αλλάξει σελίδα, όμως τα τελευταία χρόνια παρέμεινε με εμμονή κολλημένη, παρ’ όλο που είναι μια πόλη με δημιουργικούς ανθρώπους, ανησυχίες, με φρέσκες και πρωτοποριακές  ιδέες. Τα τελευταία χρόνια μοιάζει να βρίσκεται σε τέλμα ακόμα και χωροταξικά. Η Θεσσαλονίκη είναι παράξενη, κρατικοδίαιτη και με περίεργη εσωστρέφεια. Πρέπει να αναδείξει το χαρακτήρα της που είναι ο κοσμοπολιτισμός και οι φρέσκιες ιδέες Ελπίζω να μπούμε σε ενδιαφέρουσες αντιπαραθέσεις. Πρέπει να είμαστε ενεργοί πολίτες. Έχουμε την τάση να εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στους  εκλεγμένους άρχοντες, Χωρίς ενεργούς πολίτες δύσκολα θα τα καταφέρουμε».

Θα επιστρέψεις στη Θεσσαλονίκη;
«Είχα πάντα την αίσθηση ότι δεν έφυγα ποτέ, τυπικά είχα έδρα την Αθήνα, αλλά διατηρούσα πάντα εδώ το σπίτι μου, τους φίλους μου κλπ. Το χω δίπορτο αν και είναι κουραστικό. Μου αρέσει η Αθήνα για να κάνω τις δουλειές μου, να βλέπω κάποιους φίλους, αλλά η καρδιά μου είναι εδώ».

Τι έμαθες από τον Στούρουα;
«Είναι ο σημαντικότερος εν ζωή σκηνοθέτης παγκόσμιου βεληνεκούς, που τον χαρακτηρίζει η απλότητα, σπάνιο πράγμα για τον χώρο μας. Άλλοι μ’ένα ρολάκι ή μια επιτυχία αλλοιώνουν τη συμπεριφορά τους. Είναι σοφός, γλυκύτατος, ήρεμος σεμνότατος. Θεατρικό μάθημα αποτέλεσε ο τρόπος δουλειάς του και η ευφυΐα του. Από την άλλη οι καινοτομίες του- που σε μένα ήταν αναγνωρίσιμες-  εξέπληξαν  το θίασο, αποτελώντας ευχάριστη έκπληξη και για τους θεατές. Αυτά για τον Στούρουα, γιατί το θέμα σχέσης άνδρα-γυναίκας ως μάθημα παραμένει εξόχως σκοτεινό».

Η πορεία του θεάτρου;
«Το σινεμά φέτος είχε μείωση των εισιτηρίων της τάξης του 50%. Αντίθετα το θέατρο στη Θεσσαλονίκη  και ειδικά οι παραστάσεις του Κρατικού, πάνε εξαιρετικά.  Ακόμα και οι αθηναϊκοί θίασοι δούλεψαν πολύ καλά στη Θεσσαλονίκη, συνεπώς η θεατρική ατμόσφαιρά είναι πολύ καλή».

Η πορεία των θεατρικών σχολών;
«Υπάρχουν προβλήματα, που ουσιαστικά είναι κρίση παιδείας, που έχει καταντήσει χρόνιο πρόβλημα. Προσπαθούμε να κάνουμε ό,τι μπορούμε για τα νέα παιδιά των οποίων η προσέλευση στις δραματικές σχολές είναι πολύ μεγάλη. Αυτό, βέβαια, είναι ανησυχητικό γιατί ο χώρος δεν μπορεί να απορροφήσει τόσους ηθοποιούς. Από την άλλη πάλι, δεν ξέρω πόσα παιδιά πραγματικά θέλουν να κάνουν αυτή τη δουλειά, γιατί είναι επηρεασμένα από την τηλεοπτική εκδοχή, νομίζοντας ότι το επάγγελμά μας είναι πολύ γκλαμουράτο. Προσπαθούμε να τους εξηγήσουμε ότι δεν είναι αυτό που φαίνεται, χρειάζονται πολύ δουλειά για να μπορέσουν να υπάρχουν στο χώρο».

Οι αμοιβές των ηθοποιών;
«Κοινό μυστικό είναι ότι καθυστερούμε πολύ να πληρωθούμε. Αισθάνομαι άσχημα να μιλάμε για την οικονομική πλευρά του επαγγέλματος, αλλά είναι σχεδόν αστείο, τραγικό θα έλεγα για τον ηθοποιό, να πιστεύουν όλοι ότι οι ηθοποιοί, ακόμα και αυτοί που δίνουν συνεντεύξεις τηλεοπτικά ή ραδιοφωνικά, κερδίζουν πολλά χρήματα, ενώ στην πραγματικότητα μιλάμε για ένα από τα χειρότερα αμειβόμενα επαγγέλματα  με τους μεγαλύτερους δείκτες ανεργίας. Πχ. oι ηθοποιοί του Κρατικού θεάτρου Βορείου Ελλάδας με 25 χρόνια προϋπηρεσίας παίρνουν 1100 ευρώ και είναι και τυχεροί γιατί ανήκουν στην μειοψηφία που έχουν δουλειά. Υπάρχουν οι ελεύθεροι επαγγελματίες που δεν κερδίζουν καν το μεροκάματο. Επειδή οι ηθοποιοί είναι με την καλή ή κακή έννοια ψώνια, κάνουν τη δουλειά τους, όχι για οικονομικούς λόγους, αλλά για υπαρξιακούς. Ανέκαθεν οι αμοιβές ήταν χαμηλές και δεν πρόκειται να γίνουν ποτέ υψηλές. Απλώς, τώρα που μειώθηκαν οι δουλειές και στην τηλεόραση, είναι κάπως απελπιστική η κατάσταση και για τους ηθοποιούς και για τους τεχνικούς. Όπως όλοι θα πορευτούμε και μείς. Άλλωστε πολύ σωστά, η ψυχαγωγία δεν είναι προτεραιότητα. Θα είμαστε στην τρίτη επιλογή, άρα οι ηθοποιοί θα συνεχίσουν να πεινάνε».

Σημείωση: Οι παραστάσεις στο Κ.Θ.Β.Ε. «tο ημέρωμα της στρίγκλας» θα διαρκέσουν μέχρι τις 22 Μαΐου, ενώ οι «Άγαμοι Θύται» θα δώσουν 2 παραστάσεις στη Μονή Λαζαριστών στις αρχές Ιουνίου. 
 Η ραδιοφωνική συζήτηση μεταδόθηκε στις 17-4-2011 από τον "Παλμό 99.5"

"Ένας στρατιώτης πέθανε" της Τζίνας Δαβιλά πηγή www.protagon.gr

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=6404

Ξεκαθαρίζω ευθύς εξ αρχής ότι δεν είμαι αρμόδια για το θέμα. Όμως γράφω γιατί τo ζήτημα έχει αγγίξει τη Ροδιακή κοινωνία και έχει επεκτάσεις. Και ως πολίτη αυτής της χώρας  με αφορά και ας είμαι αναρμόδια.

Ο Ορέστης Παπαγεωργίου στρατιώτης 21 χρόνων υπηρετούσε στη μονάδα του στη Σύμη. Σύμφωνα με πληροφορίες έπεσε από την κουκέτα του. Τον μετέφεραν στο στρατιωτικό νοσοκομείο Ρόδου (ΤΥΕΘ) όπου τον εξέτασαν οι στρατιωτικοί γιατροί. Από κει μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Ρόδου.  Και από κει στο 401 στρατιωτικό νοσοκομείο. Πολύ καθυστερημένα διαγνώστηκε καλπάζουσα μορφή μηνιγγίτιδας που – η αναθεματισμένη για να μην πω τίποτα άλλο- δεν ήταν αντιληπτή από το σύνολο των στρατιωτικών και νοσοκομειακών γιατρών. Χρόνος χάθηκε είναι βέβαιο και ο Ορέστης … πάει.

Και γεννάται εύλογο το ερώτημα Γιατί όλο αυτό; Ποιος φταίει; Και θα είναι ο Ορέστης ο τελευταίος; Πόσοι άλλοι ακόμα θα σταθούν θύματα; Ποια είναι άραγε η υποδομή του ΤΥΕΘ Ρόδου; Αρκεί; Αξίζει εδώ να διαβάσετε την επιστολή  του πατέρα του Ορέστη που με απόλυτη ψυχραιμία και παροιμιώδη αξιοπρέπεια δεν υπέπεσε σε ώρα πένθους στην ευκολία των μηνύσεων  και των ατελείωτων μομφών, αλλά καταθέτει δυο προτάσεις για να αλλάξει μια κακώς κείμενη κατάσταση στην Ελλάδα. Να ενσωματωθούν τα στρατιωτικά νοσοκομεία  στα κρατικά περιφερειακά .

Έχω τύχει ιατρικής γνωμάτευσης και φροντίδας στρατιωτικών γιατρών σε κάποιες επείγουσες περιστάσεις της ζωής μου. Υπήρξαν άψογοι. Και χωρίς μηχανήματα.   Επίσης, έχω τύχει ιατρικής γνωμάτευσης και φροντίδας από γιατρούς του νοσοκομείου Ρόδου και έμεινα ικανοποιημένη, χωρίς να έχω βάλει στην τσέπη κανενός γιατρού ούτε ένα ευρώ, είναι θέμα άποψης και θέσης. Έτυχε.
«Εκεί που σταματά η λογική ξεκινά ο στρατός» έλεγε ο πατέρας μου.  Οργισμένοι μιλούν για κουκούλωμα της υπόθεσης, για τους στρατιωτικούς που ο ένας κάνει πλάτες στον άλλο, για κάποιους ένστολους κομπλεξικούς – υπάρχουν δυστυχώς πολλοί τέτοιοι – που δεν ακούν τον στρατιώτη ή αντιμετωπίζουν με καχυποψία όποιο παράπονο πιστεύοντας ότι είναι φυγόπονοι. Δεν συμφωνώ με τις αυθαίρετες γενικεύσεις. Ο καθένας μέσα από την κριτική του σπάνια είναι αντικειμενικός, είναι ζόρικο πράγμα η δικαιοσύνη. Και προσωπικά δεν μπορώ να είμαι αντικειμενική, σπάνια κατάφερα να είμαι. Έχω γνωρίσει στρατηγούς και στρατηγούς. Από λεβεντόπαιδα και λεβεντόψυχους που τους βγάζεις το καπέλο και τους χτυπάς προσοχή από βαθύ σεβασμό και θαυμασμό, μέχρι «γκλίτσες» και «γλίτσες», καθίκια που δεν είχαν κανένα σεβασμό στους υφιστάμενους και τους έκαναν ρόμπα σε δημόσιες εκδηλώσεις, όπως ας πούμε τελετές παράδοσης-παραλαβής. Αυτών των καθικιών το ρόλο στο στράτευμα, δεν τον έχω καταλάβει ακόμα. Τι θέλουν μόνο; Τις προαγωγές; Από κει αρχίζει και εκεί σταματά η φιλοδοξία τους;

Το έχω ξαναπεί. Δεν είμαι αντικειμενική. Με ανθρώπους που εκτιμώ και αγαπώ δεν μπορώ να είμαι. Συνεχίζουν να στρατεύονται οι νέοι, συνεχίζουν πολλοί στρατιωτικοί, απόφοιτοι και μη απόφοιτοι της Ευελπίδων- διότι στο στρατό ξηράς ως επί το πλείστον υπάρχει το μεγαλύτερο πρόβλημα - να μην είναι πρώτα άνθρωποι και μετά υπηρέτες της πατρίδας. Στην πραγματικότητα είναι υπηρέτες ενός ατέρμονου εγωισμού που τους δίνει υπόσταση και τους θρέφει. Και όσο μεγαλώνουν και έρχονται οι προαγωγές, τόσο και χειροτερεύει το πράγμα. Ααα, ναι, πέραν των ανόητων που ‘βιάζουν’ τις ψυχές των νεοσύλλεκτων, υπάρχουν και οι κυρίες -σούργιελα που σκάνε μύτη στα στρατόπεδα βαμμένες σαν μπουζουξούδες και με υπόδημα άρβυλο… σας έχει τύχει να το συναντήσετε; Στο πλαίσιο της εξυγίανσης του στρατεύματος έγινε και αυτό φαντάζομαι…

Και η δική μου θέση: θερμή παράκληση σε όποιον υψηλόβαθμο αξιωματικό διαβάσει τούτο το άρθρο: αν θέλετε πραγματικά να κάνετε έργο και να αφήσετε κάτι πίσω σας, ουσιαστικό εννοώ, δείτε, ψάξτε, εξετάστε με προσοχή ποιοι και με ποια μέσα διοικούν και διαχειρίζονται το ανθρώπινο δυναμικό που λέγεται στρατιώτης. Τι διασφαλίζεται και τι όχι. Το θέμα δεν είναι απλώς να στρατευτεί ο νέος, αλλά να στρατευτεί ομαλώς και ασφαλώς. Αν δεν υπάρχει διάθεση για εξυγίανση του στρατεύματος, κλείστε το τό μαγαζάκι. Βάλτε του λουκέτο. Ούτως ή άλλως ενημερώνεστε για ιστορίες που δεν είναι καθόλου τιμητικές για το στράτευμα. Η απορία μου είναι, αν ακούτε κιόλας. Πέρα από τις εξαιρέσεις που λειτουργούν με σεβασμό και ευσυνειδησία, υπάρχει δυστυχώς και μεγάλος αριθμός προσωπικού στο στρατό που λειτουργεί σαν κακή εξουσία της κακιάς ώρας. Και ελέγξτε αν τελικά πληρούνται οι προϋποθέσεις ασφάλειας ζωής των στρατιωτών. Από τις ασκήσεις βολής μέχρι την υγιεινή τους. Προς Θεού δεν θέλω να τους τσουβαλιάσω όλους,  η αντιστοιχία μαλακισμένων στο στρατό είναι ανάλογη της κοινωνίας, όπως λέει και ένας φίλος, αλλά ως μάνα αγοριού που σε λίγα χρόνια θα χρειαστεί να στρατευθεί, έχω ένα θέμα. Δε με απασχολεί να στρατευτεί, όπως όλα τα παιδιά μαζί και το δικό μου και έχω και επιχειρήματα επ’αυτού, που δεν θα αναλύσω τώρα. Να πάει όμως και να γυρίσει ζωντανό. Και με γεμάτη τη βαλίτσα από θετικές εμπειρίες και καλές αναμνήσεις. Γίνεται; Ειδάλλως, να μην πάει. Δεν παίζω τη ζωή του στη ρώσικη ρουλέτα. Σας το είπα ήδη. Δεν μπορώ να είμαι αντικειμενική. Και στην τελική, δεν θέλω.

Υγ: Αυτό για τον Ορέστη με τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια στην οικογένειά του.

Μια "μυτιά" διαρκείας" της Τζίνας Δαβιλά, πηγή www.protagon.gr.

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.sex&id=6297

Σου χει τύχει να χάνεσαι στην τρεχάλα, να κυνηγάς- ποιος εσύ! Εσύ από το κλαμπ των αναρχοαυτόνομων- το λεπτό, να είσαι στο εδώ και στο αλλού και να ξεχνάς ή πιο σωστά να μην προφταίνεις να πάρεις τον άλλο μια αγκαλιά; Να σου φεύγει η στιγμή να χώσεις τη μύτη σου στον ώμο του και να τραβήξεις μια ρουφηξιά της μυρωδιάς του; Μια μυτιά διαρκείας, πιο ισχυρή και από αυτή των πρεζάκηδων.

Να γιατί καταλαβαίνω τα πρεζόνια. Γιατί έχω εξαρτήσεις, συναισθηματικές και μη. Έχω κλάψει άπειρες φορές όταν θέλω να αγκαλιάσω κάποιον, να τον φιλήσω και δεν μπορώ. Ίσως είναι το μόνο που θα με κάνει να κλάψω πια. Τα άλλα τα αντέχω, τα παίρνω απόφαση. Τη στιγμή που χάνω, που μου ξέφυγε μέσα στη διάρκεια του 24ώρου, ποτέ.

Κάποτε διάβασα «το άρωμα» του Ζίσκιντ. Ταυτίστηκα τόσο πολύ με τον ήρωα που είχε εκπληκτική όσφρηση, που έκτοτε το πήρα απόφαση ότι πρώτο πράγμα που με εξιτάριζε σ’ένα άνδρα ήταν η μυρωδιά του. Το after save, η κολόνια, η κρέμα ξυρίσματος, το  roll-on, σε συνδυασμό με τη μυρωδιά του δέρματος. Είχα τόσο πολύ δικαιολογήσει τον άοσμο ήρωα του βιβλίου για τις πράξεις του, που σχεδόν ένοιωθα το άρωμα του στα ρουθούνια μου, την στιγμή που καταδικαζόταν σε θάνατο και όλοι τον προσκυνούσαν εκστασιασμένοι από το θεσπέσιο κοκτέιλ μυρωδιών που είχε δημιουργήσει από τα σώματα των θυμάτων του. Ακόμα και την ώρα που τον καταβρόχθιζαν από την λατρεία, «μύριζα» ένα κοκτέιλ θεϊκών, μοναδικών, μαγευτικών καυλωτικών οσμών. 

Έχει την ιεροτελεστία της η μυρωδιά. Χώνεις τη μύτη σου στον ώμο του άλλου,  κλείνεις τα μάτια και παίρνεις βαθιά εισπνοή. Κρατάς την ιδιαιτερότητα του άλλου μέσα στα ρουθούνια. Δεν την αφήνεις ακόμα να βγει, την φυλακίζεις, την διαπερνάς μέχρι τα πνευμόνια σου, πάει μέσα μέχρι την καρδιά και το μυαλό σου και τότε λίγο προτού νοιώσεις να χάνεις την αναπνοή σου, την αφήνεις να βγει. Ξεφυσάς και έχεις διώξει όλα τα στραβά, τα μίζερα, τα βαριά που σε μαύρισαν, σε σκυθρώπιασαν, σε έθλιψαν. Τα μάτια πάντα κλειστά γιατί οι οσφρητικές εικόνες ώρες-ώρες είναι ασύγκριτες. Όταν ανοίξεις τα βλέφαρα, το βλέμμα σου έχει γαληνέψει, το κορμί σου έχει χαλαρώσει, το χαμόγελο έχει σχηματιστεί και εσύ έχεις νοιώσει την δύναμη της μυρωδιάς. Αυτή που χαρακτηρίζει τον καθένα μας, είναι τόσο ξεχωριστή, σαν το δαχτυλικό αποτύπωμα. Αυτή που εσύ δεν μυρίζεις, αλλά οι άλλοι, οι λίγοι και οι φευγάτοι έχουν αρπάξει. Αυθαίρετα. Χωρίς να το θελήσεις χωρίς να το ορίζουν. Αυτή είναι η μυρωδιά σου. Ό,τι μου λείπει και θα μου λείπει πάντα. Με ή χωρίς την κολόνια σου.

«Πρέπει να έχεις το χάος μέσα σου, για να γεννήσεις ένα αστέρι που χορεύει…» είχε πει ο Νίτσε. Πρέπει να έχω τη μυρωδιά σου στα ρουθούνια μου για να μην σε ξεχάσω, να μη σε χάσω, να μη μου «φύγεις», από μέσα μου να μην φύγεις, από το είναι μου. Είτε σ’έχω, είτε όχι. Όταν σε αποχαιρετώ, έχω μια παρηγοριά: τα δικά σου αντικείμενα, την κλειστή ντουλάπα σου, έναν ξεχασμένο αναπτήρα.. Αυτός είναι ο δικός μου χορός. Και ο πιο δυνατός.
 

Κάτω τα χέρια από τα σκιάχτρα!"της Τζίνας Δαβιλά πηγή: www.protagon.gr

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=6314

Δεν θα μπορούσα να γίνω ποτέ πολιτικός, όχι γιατί δεν είμαι της γυροβολιάς και του κόσμου, αλλά γιατί δεν έχω στο αίμα μου τη διπλωματία. Και αυτό είναι στάση ζωής, άποψη, φιλοσοφία. Άλλος είναι ο στρατιωτικός, η αφεντιά μου τα λέει τσεκουράτα.

Υπάρχει ένα τεράστιο κτήριο παραλιακά της Ρόδου δίπλα σχεδόν στην οινοποιεία EMERY, γνωστό ως κτήριο παλαιών αλευρόμυλων. Εκεί στεγαζόταν η  πρώην αλευροβιομηχανίας SAMICA. Το τελευταίο διάστημα στο νησί, κατόπιν απόφασης του Υπουργείου Πολιτισμού να κατεδαφιστεί διότι δεν παρουσιάζει στοιχεία πολιτιστικής ή νεώτερης βιομηχανικής κληρονομιάς και κατόπιν απόφασης πια του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου το Νοέμβριο του 2010, ότι  είναι μη διατηρητέο κτήριο,  υπάρχει μια αναμπουμπούλα από τους ‘εραστές’ της τέχνης και τους ‘εραστές’ του τόπου να μην κατεδαφιστεί το κτήριο γιατί είναι κομμάτι της νεώτερης πολιτιστικής κληρονομιάς του νησιού. Οι αλευρόμυλοι της Ρόδου, προτού καεί το εσωτερικό τους  το 2008, είχαν ένα ενδιαφέρον. Σήμερα όχι ενδιαφέρον δεν παρουσιάζουν, αλλά συντηρούν και μεγάλη επικινδυνότητα, σε μια περιοχή με σεισμικότητα 4. Μετά την ανακοίνωση του νυν ιδιοκτήτη να το κατεδαφίσει, σε μια εβδομάδα έχει δημιουργηθεί ένας διαδικτυακός μηχανισμός όπου συγκεντρώνονται υπογραφές για τη μη κατεδάφισή του, ενώ πολιτικά στελέχη της περιοχής ‘κοπανιούνται’ για να διατηρηθεί. Και αναρωτιέμαι: να διατηρηθεί τι; Το σκιάχτρο;

Και είναι τόση η τρέλα, η παράνοια, η βλακεία, που σύμφωνα με την απόφαση του ΚΑΣ τονίζεται ότι οι αλευρόμυλοι της Ρόδου και δεν είναι διατηρητέο κτήριο και είναι και άκρως επικίνδυνο. Συνεπώς, το σκιάχτρο μπορεί να γίνει και φονιάς. Αναρωτιέμαι λοιπόν: για ποιο κτήριο οι συμπολίτες μου κόπτωνται με τόσο πάθος; Για το κουφάρι της SAMICA; Και ξανά αναρωτιέμαι: Αφού διακαώς επιθυμείτε την αναβάθμιση του τόπου και την καλαισθησία του νησιού, τόσοι πολιτικοί και 700 Ρόδιοι, πού είναι οι αγώνες σας για άλλα δημόσια κτήρια που καταρρέουν, όπως ας πούμε το Εθνικό Θέατρο της Ρόδου που είναι ντροπή να είναι κλειστό τόσα χρόνια; Πότε βγήκατε στους δρόμους για να διεκδικήσετε το αυτονόητο; Ή μήπως τελικά η ιστορία έχει να κάνει με τα συμφέροντα, τα μάτια του κόσμου και τις αλλαξοκωλιές;

Μην τρελαθούμε, οι αλευρόμυλοι και να μπορούσαν πια να έχουν ασφαλή στατικότητα, δεν είναι ούτε και θα γίνονταν ποτέ ο Παρθενώνας: Χιλιάδες τέτοια κτήρια υπάρχουν σε όλη την Ελλάδα  Αν αυτό που σου βγάζει ένα κτήριο όταν το βλέπεις πρώτη φορά είναι από αδιαφορία μέχρι αηδία, τι άλλο πρέπει να περιμένεις; Να γίνει Ακρόπολη; Κατά την προσωπική μου άποψη και αν ακόμα υπήρχε η πιθανότητα να διατηρηθεί, δεν θα έχει κάτι το ιδιαίτερο να εμφανίσει. Μάλλον όμως σε αυτή τη χώρα, ζώντας μέσα στο πολύ σκουπίδι, ξεχάσαμε και την έννοια της αισθητικής και την επαφή με την πραγματικότητα. Μου θυμίζει κάτι ξεπεσμένους επαναστάτες. Μάχη και αγώνας, ντόρος και φωνή για το τίποτα, το απόλυτο τίποτα. 

Γνωρίζω εκ των προτέρων ότι ως μη ούσα Ροδία, θα πέσει σύσσωμη η κοινωνία, που ενστερνίζεται την άποψη περί διατήρησης του κτηρίου ως μνημείο νεώτερης ιστορίας, να με φάει ζωντανή. Ας όψεται που έχω μάθει να λέω τα πράγματα με το όνομά τους και να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου πρώτα και μετά με τους άλλους. Ο περιφερειάρχης δεν είναι προσωπικός μου φίλος - όπως τουλάχιστον εννοώ προσωπικά τους φίλους μου - αλλά τον εκτιμώ ως άτομο, επειδή είναι έξυπνος άνθρωπος και επειδή δεν διστάζει κάποιες φορές να πει τα πράγματα με το όνομά τους και να χτυπήσει και το χέρι στο τραπέζι.  Εν προκειμένω, βέβαια, στηρίζει την απόφαση του υπουργού Πολιτισμού, αλλά έχω και άλλο ένα στοιχείο που αντικειμενικά είναι υπέρ του: είναι αρχιτέκτονας και καλλιτέχνης (ο Γιάννης Μαχαιρίδης υπήρξε ο πρώτος συνεντευξιαζόμενός μου σε έντυπο υλικό, όχι ως νομάρχης Δ/σου, αλλά ως «ο ζωγράφος Μαχαιρίδης και τα πινέλα του»).  Ο ίδιος ισχυρίζεται: «Η αρμοδιότητα χαρακτηρισμού ή αποχαρακτηρισμού διατηρητέου, ανήκει στο υπουργείο Πολιτισμού. Χρειάζεται ολικός σχεδιασμός και όχι επιλεκτικός».

Την επίθεση την περιμένω, καλώς να ορίσει. Ας ξανασκεφτούμε όμως : τι θέλουμε έναν τόπο όπου θα βασιλεύουν τα επικίνδυνα σκιάχτρα του παρελθόντος ή έναν τόπο όπου η δεδομένη ομορφιά του θα τονίζεται με ή χωρίς διακριτικότητα; Μέσα από όλο αυτό το αλαλούμ, βεβαιώνεται η πεποίθησή μου ότι πόρρω απέχουμε και από την αισθητική και από την κοινή λογική. Το τελευταίο γράφεται από άνθρωπο που δεν είχε ποτέ σχέση με την κοινή λογική. Ποτέ. Και όταν διαπιστώνεις ότι το τραγικό  επικρατεί ως αισθητική και λογικό, τι άλλο να περιμένεις πια;

Υγ: ένα φιλαράκι από αυτά που εμπιστεύομαι και τα συζητάμε, μού είπε : «ζύγισε καλά το τι θα γράψεις. Και εγώ θα τα έλεγα φωναχτά, αλλά βλέπεις, από την μια δεν βγάζω άκρη, και από την άλλη θέλω να θρέψω τα παιδιά μου. Δεν πήρα ούτε εφάπαξ 100.000 ευρώ, ούτε τις συντάξεις των 3.500 ευρώ.