Κάτω τα χέρια από τα σκιάχτρα!"της Τζίνας Δαβιλά πηγή: www.protagon.gr

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=6314

Δεν θα μπορούσα να γίνω ποτέ πολιτικός, όχι γιατί δεν είμαι της γυροβολιάς και του κόσμου, αλλά γιατί δεν έχω στο αίμα μου τη διπλωματία. Και αυτό είναι στάση ζωής, άποψη, φιλοσοφία. Άλλος είναι ο στρατιωτικός, η αφεντιά μου τα λέει τσεκουράτα.

Υπάρχει ένα τεράστιο κτήριο παραλιακά της Ρόδου δίπλα σχεδόν στην οινοποιεία EMERY, γνωστό ως κτήριο παλαιών αλευρόμυλων. Εκεί στεγαζόταν η  πρώην αλευροβιομηχανίας SAMICA. Το τελευταίο διάστημα στο νησί, κατόπιν απόφασης του Υπουργείου Πολιτισμού να κατεδαφιστεί διότι δεν παρουσιάζει στοιχεία πολιτιστικής ή νεώτερης βιομηχανικής κληρονομιάς και κατόπιν απόφασης πια του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου το Νοέμβριο του 2010, ότι  είναι μη διατηρητέο κτήριο,  υπάρχει μια αναμπουμπούλα από τους ‘εραστές’ της τέχνης και τους ‘εραστές’ του τόπου να μην κατεδαφιστεί το κτήριο γιατί είναι κομμάτι της νεώτερης πολιτιστικής κληρονομιάς του νησιού. Οι αλευρόμυλοι της Ρόδου, προτού καεί το εσωτερικό τους  το 2008, είχαν ένα ενδιαφέρον. Σήμερα όχι ενδιαφέρον δεν παρουσιάζουν, αλλά συντηρούν και μεγάλη επικινδυνότητα, σε μια περιοχή με σεισμικότητα 4. Μετά την ανακοίνωση του νυν ιδιοκτήτη να το κατεδαφίσει, σε μια εβδομάδα έχει δημιουργηθεί ένας διαδικτυακός μηχανισμός όπου συγκεντρώνονται υπογραφές για τη μη κατεδάφισή του, ενώ πολιτικά στελέχη της περιοχής ‘κοπανιούνται’ για να διατηρηθεί. Και αναρωτιέμαι: να διατηρηθεί τι; Το σκιάχτρο;

Και είναι τόση η τρέλα, η παράνοια, η βλακεία, που σύμφωνα με την απόφαση του ΚΑΣ τονίζεται ότι οι αλευρόμυλοι της Ρόδου και δεν είναι διατηρητέο κτήριο και είναι και άκρως επικίνδυνο. Συνεπώς, το σκιάχτρο μπορεί να γίνει και φονιάς. Αναρωτιέμαι λοιπόν: για ποιο κτήριο οι συμπολίτες μου κόπτωνται με τόσο πάθος; Για το κουφάρι της SAMICA; Και ξανά αναρωτιέμαι: Αφού διακαώς επιθυμείτε την αναβάθμιση του τόπου και την καλαισθησία του νησιού, τόσοι πολιτικοί και 700 Ρόδιοι, πού είναι οι αγώνες σας για άλλα δημόσια κτήρια που καταρρέουν, όπως ας πούμε το Εθνικό Θέατρο της Ρόδου που είναι ντροπή να είναι κλειστό τόσα χρόνια; Πότε βγήκατε στους δρόμους για να διεκδικήσετε το αυτονόητο; Ή μήπως τελικά η ιστορία έχει να κάνει με τα συμφέροντα, τα μάτια του κόσμου και τις αλλαξοκωλιές;

Μην τρελαθούμε, οι αλευρόμυλοι και να μπορούσαν πια να έχουν ασφαλή στατικότητα, δεν είναι ούτε και θα γίνονταν ποτέ ο Παρθενώνας: Χιλιάδες τέτοια κτήρια υπάρχουν σε όλη την Ελλάδα  Αν αυτό που σου βγάζει ένα κτήριο όταν το βλέπεις πρώτη φορά είναι από αδιαφορία μέχρι αηδία, τι άλλο πρέπει να περιμένεις; Να γίνει Ακρόπολη; Κατά την προσωπική μου άποψη και αν ακόμα υπήρχε η πιθανότητα να διατηρηθεί, δεν θα έχει κάτι το ιδιαίτερο να εμφανίσει. Μάλλον όμως σε αυτή τη χώρα, ζώντας μέσα στο πολύ σκουπίδι, ξεχάσαμε και την έννοια της αισθητικής και την επαφή με την πραγματικότητα. Μου θυμίζει κάτι ξεπεσμένους επαναστάτες. Μάχη και αγώνας, ντόρος και φωνή για το τίποτα, το απόλυτο τίποτα. 

Γνωρίζω εκ των προτέρων ότι ως μη ούσα Ροδία, θα πέσει σύσσωμη η κοινωνία, που ενστερνίζεται την άποψη περί διατήρησης του κτηρίου ως μνημείο νεώτερης ιστορίας, να με φάει ζωντανή. Ας όψεται που έχω μάθει να λέω τα πράγματα με το όνομά τους και να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου πρώτα και μετά με τους άλλους. Ο περιφερειάρχης δεν είναι προσωπικός μου φίλος - όπως τουλάχιστον εννοώ προσωπικά τους φίλους μου - αλλά τον εκτιμώ ως άτομο, επειδή είναι έξυπνος άνθρωπος και επειδή δεν διστάζει κάποιες φορές να πει τα πράγματα με το όνομά τους και να χτυπήσει και το χέρι στο τραπέζι.  Εν προκειμένω, βέβαια, στηρίζει την απόφαση του υπουργού Πολιτισμού, αλλά έχω και άλλο ένα στοιχείο που αντικειμενικά είναι υπέρ του: είναι αρχιτέκτονας και καλλιτέχνης (ο Γιάννης Μαχαιρίδης υπήρξε ο πρώτος συνεντευξιαζόμενός μου σε έντυπο υλικό, όχι ως νομάρχης Δ/σου, αλλά ως «ο ζωγράφος Μαχαιρίδης και τα πινέλα του»).  Ο ίδιος ισχυρίζεται: «Η αρμοδιότητα χαρακτηρισμού ή αποχαρακτηρισμού διατηρητέου, ανήκει στο υπουργείο Πολιτισμού. Χρειάζεται ολικός σχεδιασμός και όχι επιλεκτικός».

Την επίθεση την περιμένω, καλώς να ορίσει. Ας ξανασκεφτούμε όμως : τι θέλουμε έναν τόπο όπου θα βασιλεύουν τα επικίνδυνα σκιάχτρα του παρελθόντος ή έναν τόπο όπου η δεδομένη ομορφιά του θα τονίζεται με ή χωρίς διακριτικότητα; Μέσα από όλο αυτό το αλαλούμ, βεβαιώνεται η πεποίθησή μου ότι πόρρω απέχουμε και από την αισθητική και από την κοινή λογική. Το τελευταίο γράφεται από άνθρωπο που δεν είχε ποτέ σχέση με την κοινή λογική. Ποτέ. Και όταν διαπιστώνεις ότι το τραγικό  επικρατεί ως αισθητική και λογικό, τι άλλο να περιμένεις πια;

Υγ: ένα φιλαράκι από αυτά που εμπιστεύομαι και τα συζητάμε, μού είπε : «ζύγισε καλά το τι θα γράψεις. Και εγώ θα τα έλεγα φωναχτά, αλλά βλέπεις, από την μια δεν βγάζω άκρη, και από την άλλη θέλω να θρέψω τα παιδιά μου. Δεν πήρα ούτε εφάπαξ 100.000 ευρώ, ούτε τις συντάξεις των 3.500 ευρώ.