http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=6404
Ο Ορέστης Παπαγεωργίου στρατιώτης 21 χρόνων υπηρετούσε στη μονάδα του στη Σύμη. Σύμφωνα με πληροφορίες έπεσε από την κουκέτα του. Τον μετέφεραν στο στρατιωτικό νοσοκομείο Ρόδου (ΤΥΕΘ) όπου τον εξέτασαν οι στρατιωτικοί γιατροί. Από κει μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Ρόδου. Και από κει στο 401 στρατιωτικό νοσοκομείο. Πολύ καθυστερημένα διαγνώστηκε καλπάζουσα μορφή μηνιγγίτιδας που – η αναθεματισμένη για να μην πω τίποτα άλλο- δεν ήταν αντιληπτή από το σύνολο των στρατιωτικών και νοσοκομειακών γιατρών. Χρόνος χάθηκε είναι βέβαιο και ο Ορέστης … πάει.
Και γεννάται εύλογο το ερώτημα Γιατί όλο αυτό; Ποιος φταίει; Και θα είναι ο Ορέστης ο τελευταίος; Πόσοι άλλοι ακόμα θα σταθούν θύματα; Ποια είναι άραγε η υποδομή του ΤΥΕΘ Ρόδου; Αρκεί; Αξίζει εδώ να διαβάσετε την επιστολή του πατέρα του Ορέστη που με απόλυτη ψυχραιμία και παροιμιώδη αξιοπρέπεια δεν υπέπεσε σε ώρα πένθους στην ευκολία των μηνύσεων και των ατελείωτων μομφών, αλλά καταθέτει δυο προτάσεις για να αλλάξει μια κακώς κείμενη κατάσταση στην Ελλάδα. Να ενσωματωθούν τα στρατιωτικά νοσοκομεία στα κρατικά περιφερειακά .
Έχω τύχει ιατρικής γνωμάτευσης και φροντίδας στρατιωτικών γιατρών σε κάποιες επείγουσες περιστάσεις της ζωής μου. Υπήρξαν άψογοι. Και χωρίς μηχανήματα. Επίσης, έχω τύχει ιατρικής γνωμάτευσης και φροντίδας από γιατρούς του νοσοκομείου Ρόδου και έμεινα ικανοποιημένη, χωρίς να έχω βάλει στην τσέπη κανενός γιατρού ούτε ένα ευρώ, είναι θέμα άποψης και θέσης. Έτυχε.
«Εκεί που σταματά η λογική ξεκινά ο στρατός» έλεγε ο πατέρας μου. Οργισμένοι μιλούν για κουκούλωμα της υπόθεσης, για τους στρατιωτικούς που ο ένας κάνει πλάτες στον άλλο, για κάποιους ένστολους κομπλεξικούς – υπάρχουν δυστυχώς πολλοί τέτοιοι – που δεν ακούν τον στρατιώτη ή αντιμετωπίζουν με καχυποψία όποιο παράπονο πιστεύοντας ότι είναι φυγόπονοι. Δεν συμφωνώ με τις αυθαίρετες γενικεύσεις. Ο καθένας μέσα από την κριτική του σπάνια είναι αντικειμενικός, είναι ζόρικο πράγμα η δικαιοσύνη. Και προσωπικά δεν μπορώ να είμαι αντικειμενική, σπάνια κατάφερα να είμαι. Έχω γνωρίσει στρατηγούς και στρατηγούς. Από λεβεντόπαιδα και λεβεντόψυχους που τους βγάζεις το καπέλο και τους χτυπάς προσοχή από βαθύ σεβασμό και θαυμασμό, μέχρι «γκλίτσες» και «γλίτσες», καθίκια που δεν είχαν κανένα σεβασμό στους υφιστάμενους και τους έκαναν ρόμπα σε δημόσιες εκδηλώσεις, όπως ας πούμε τελετές παράδοσης-παραλαβής. Αυτών των καθικιών το ρόλο στο στράτευμα, δεν τον έχω καταλάβει ακόμα. Τι θέλουν μόνο; Τις προαγωγές; Από κει αρχίζει και εκεί σταματά η φιλοδοξία τους;
Το έχω ξαναπεί. Δεν είμαι αντικειμενική. Με ανθρώπους που εκτιμώ και αγαπώ δεν μπορώ να είμαι. Συνεχίζουν να στρατεύονται οι νέοι, συνεχίζουν πολλοί στρατιωτικοί, απόφοιτοι και μη απόφοιτοι της Ευελπίδων- διότι στο στρατό ξηράς ως επί το πλείστον υπάρχει το μεγαλύτερο πρόβλημα - να μην είναι πρώτα άνθρωποι και μετά υπηρέτες της πατρίδας. Στην πραγματικότητα είναι υπηρέτες ενός ατέρμονου εγωισμού που τους δίνει υπόσταση και τους θρέφει. Και όσο μεγαλώνουν και έρχονται οι προαγωγές, τόσο και χειροτερεύει το πράγμα. Ααα, ναι, πέραν των ανόητων που ‘βιάζουν’ τις ψυχές των νεοσύλλεκτων, υπάρχουν και οι κυρίες -σούργιελα που σκάνε μύτη στα στρατόπεδα βαμμένες σαν μπουζουξούδες και με υπόδημα άρβυλο… σας έχει τύχει να το συναντήσετε; Στο πλαίσιο της εξυγίανσης του στρατεύματος έγινε και αυτό φαντάζομαι…
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=6404
Ξεκαθαρίζω ευθύς εξ αρχής ότι δεν είμαι αρμόδια για το θέμα. Όμως γράφω γιατί τo ζήτημα έχει αγγίξει τη Ροδιακή κοινωνία και έχει επεκτάσεις. Και ως πολίτη αυτής της χώρας με αφορά και ας είμαι αναρμόδια.
Και γεννάται εύλογο το ερώτημα Γιατί όλο αυτό; Ποιος φταίει; Και θα είναι ο Ορέστης ο τελευταίος; Πόσοι άλλοι ακόμα θα σταθούν θύματα; Ποια είναι άραγε η υποδομή του ΤΥΕΘ Ρόδου; Αρκεί; Αξίζει εδώ να διαβάσετε την επιστολή του πατέρα του Ορέστη που με απόλυτη ψυχραιμία και παροιμιώδη αξιοπρέπεια δεν υπέπεσε σε ώρα πένθους στην ευκολία των μηνύσεων και των ατελείωτων μομφών, αλλά καταθέτει δυο προτάσεις για να αλλάξει μια κακώς κείμενη κατάσταση στην Ελλάδα. Να ενσωματωθούν τα στρατιωτικά νοσοκομεία στα κρατικά περιφερειακά .
Έχω τύχει ιατρικής γνωμάτευσης και φροντίδας στρατιωτικών γιατρών σε κάποιες επείγουσες περιστάσεις της ζωής μου. Υπήρξαν άψογοι. Και χωρίς μηχανήματα. Επίσης, έχω τύχει ιατρικής γνωμάτευσης και φροντίδας από γιατρούς του νοσοκομείου Ρόδου και έμεινα ικανοποιημένη, χωρίς να έχω βάλει στην τσέπη κανενός γιατρού ούτε ένα ευρώ, είναι θέμα άποψης και θέσης. Έτυχε.
«Εκεί που σταματά η λογική ξεκινά ο στρατός» έλεγε ο πατέρας μου. Οργισμένοι μιλούν για κουκούλωμα της υπόθεσης, για τους στρατιωτικούς που ο ένας κάνει πλάτες στον άλλο, για κάποιους ένστολους κομπλεξικούς – υπάρχουν δυστυχώς πολλοί τέτοιοι – που δεν ακούν τον στρατιώτη ή αντιμετωπίζουν με καχυποψία όποιο παράπονο πιστεύοντας ότι είναι φυγόπονοι. Δεν συμφωνώ με τις αυθαίρετες γενικεύσεις. Ο καθένας μέσα από την κριτική του σπάνια είναι αντικειμενικός, είναι ζόρικο πράγμα η δικαιοσύνη. Και προσωπικά δεν μπορώ να είμαι αντικειμενική, σπάνια κατάφερα να είμαι. Έχω γνωρίσει στρατηγούς και στρατηγούς. Από λεβεντόπαιδα και λεβεντόψυχους που τους βγάζεις το καπέλο και τους χτυπάς προσοχή από βαθύ σεβασμό και θαυμασμό, μέχρι «γκλίτσες» και «γλίτσες», καθίκια που δεν είχαν κανένα σεβασμό στους υφιστάμενους και τους έκαναν ρόμπα σε δημόσιες εκδηλώσεις, όπως ας πούμε τελετές παράδοσης-παραλαβής. Αυτών των καθικιών το ρόλο στο στράτευμα, δεν τον έχω καταλάβει ακόμα. Τι θέλουν μόνο; Τις προαγωγές; Από κει αρχίζει και εκεί σταματά η φιλοδοξία τους;
Το έχω ξαναπεί. Δεν είμαι αντικειμενική. Με ανθρώπους που εκτιμώ και αγαπώ δεν μπορώ να είμαι. Συνεχίζουν να στρατεύονται οι νέοι, συνεχίζουν πολλοί στρατιωτικοί, απόφοιτοι και μη απόφοιτοι της Ευελπίδων- διότι στο στρατό ξηράς ως επί το πλείστον υπάρχει το μεγαλύτερο πρόβλημα - να μην είναι πρώτα άνθρωποι και μετά υπηρέτες της πατρίδας. Στην πραγματικότητα είναι υπηρέτες ενός ατέρμονου εγωισμού που τους δίνει υπόσταση και τους θρέφει. Και όσο μεγαλώνουν και έρχονται οι προαγωγές, τόσο και χειροτερεύει το πράγμα. Ααα, ναι, πέραν των ανόητων που ‘βιάζουν’ τις ψυχές των νεοσύλλεκτων, υπάρχουν και οι κυρίες -σούργιελα που σκάνε μύτη στα στρατόπεδα βαμμένες σαν μπουζουξούδες και με υπόδημα άρβυλο… σας έχει τύχει να το συναντήσετε; Στο πλαίσιο της εξυγίανσης του στρατεύματος έγινε και αυτό φαντάζομαι…
Και η δική μου θέση: θερμή παράκληση σε όποιον υψηλόβαθμο αξιωματικό διαβάσει τούτο το άρθρο: αν θέλετε πραγματικά να κάνετε έργο και να αφήσετε κάτι πίσω σας, ουσιαστικό εννοώ, δείτε, ψάξτε, εξετάστε με προσοχή ποιοι και με ποια μέσα διοικούν και διαχειρίζονται το ανθρώπινο δυναμικό που λέγεται στρατιώτης. Τι διασφαλίζεται και τι όχι. Το θέμα δεν είναι απλώς να στρατευτεί ο νέος, αλλά να στρατευτεί ομαλώς και ασφαλώς. Αν δεν υπάρχει διάθεση για εξυγίανση του στρατεύματος, κλείστε το τό μαγαζάκι. Βάλτε του λουκέτο. Ούτως ή άλλως ενημερώνεστε για ιστορίες που δεν είναι καθόλου τιμητικές για το στράτευμα. Η απορία μου είναι, αν ακούτε κιόλας. Πέρα από τις εξαιρέσεις που λειτουργούν με σεβασμό και ευσυνειδησία, υπάρχει δυστυχώς και μεγάλος αριθμός προσωπικού στο στρατό που λειτουργεί σαν κακή εξουσία της κακιάς ώρας. Και ελέγξτε αν τελικά πληρούνται οι προϋποθέσεις ασφάλειας ζωής των στρατιωτών. Από τις ασκήσεις βολής μέχρι την υγιεινή τους. Προς Θεού δεν θέλω να τους τσουβαλιάσω όλους, η αντιστοιχία μαλακισμένων στο στρατό είναι ανάλογη της κοινωνίας, όπως λέει και ένας φίλος, αλλά ως μάνα αγοριού που σε λίγα χρόνια θα χρειαστεί να στρατευθεί, έχω ένα θέμα. Δε με απασχολεί να στρατευτεί, όπως όλα τα παιδιά μαζί και το δικό μου και έχω και επιχειρήματα επ’αυτού, που δεν θα αναλύσω τώρα. Να πάει όμως και να γυρίσει ζωντανό. Και με γεμάτη τη βαλίτσα από θετικές εμπειρίες και καλές αναμνήσεις. Γίνεται; Ειδάλλως, να μην πάει. Δεν παίζω τη ζωή του στη ρώσικη ρουλέτα. Σας το είπα ήδη. Δεν μπορώ να είμαι αντικειμενική. Και στην τελική, δεν θέλω.
Υγ: Αυτό για τον Ορέστη με τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια στην οικογένειά του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
αφήστε το σχόλιό σας