http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.sex&id=6297
Σου χει τύχει να χάνεσαι στην τρεχάλα, να κυνηγάς- ποιος εσύ! Εσύ από το κλαμπ των αναρχοαυτόνομων- το λεπτό, να είσαι στο εδώ και στο αλλού και να ξεχνάς ή πιο σωστά να μην προφταίνεις να πάρεις τον άλλο μια αγκαλιά; Να σου φεύγει η στιγμή να χώσεις τη μύτη σου στον ώμο του και να τραβήξεις μια ρουφηξιά της μυρωδιάς του; Μια μυτιά διαρκείας, πιο ισχυρή και από αυτή των πρεζάκηδων.
Να γιατί καταλαβαίνω τα πρεζόνια. Γιατί έχω εξαρτήσεις, συναισθηματικές και μη. Έχω κλάψει άπειρες φορές όταν θέλω να αγκαλιάσω κάποιον, να τον φιλήσω και δεν μπορώ. Ίσως είναι το μόνο που θα με κάνει να κλάψω πια. Τα άλλα τα αντέχω, τα παίρνω απόφαση. Τη στιγμή που χάνω, που μου ξέφυγε μέσα στη διάρκεια του 24ώρου, ποτέ.
Κάποτε διάβασα «το άρωμα» του Ζίσκιντ. Ταυτίστηκα τόσο πολύ με τον ήρωα που είχε εκπληκτική όσφρηση, που έκτοτε το πήρα απόφαση ότι πρώτο πράγμα που με εξιτάριζε σ’ένα άνδρα ήταν η μυρωδιά του. Το after save, η κολόνια, η κρέμα ξυρίσματος, το roll-on, σε συνδυασμό με τη μυρωδιά του δέρματος. Είχα τόσο πολύ δικαιολογήσει τον άοσμο ήρωα του βιβλίου για τις πράξεις του, που σχεδόν ένοιωθα το άρωμα του στα ρουθούνια μου, την στιγμή που καταδικαζόταν σε θάνατο και όλοι τον προσκυνούσαν εκστασιασμένοι από το θεσπέσιο κοκτέιλ μυρωδιών που είχε δημιουργήσει από τα σώματα των θυμάτων του. Ακόμα και την ώρα που τον καταβρόχθιζαν από την λατρεία, «μύριζα» ένα κοκτέιλ θεϊκών, μοναδικών, μαγευτικών καυλωτικών οσμών.
Έχει την ιεροτελεστία της η μυρωδιά. Χώνεις τη μύτη σου στον ώμο του άλλου, κλείνεις τα μάτια και παίρνεις βαθιά εισπνοή. Κρατάς την ιδιαιτερότητα του άλλου μέσα στα ρουθούνια. Δεν την αφήνεις ακόμα να βγει, την φυλακίζεις, την διαπερνάς μέχρι τα πνευμόνια σου, πάει μέσα μέχρι την καρδιά και το μυαλό σου και τότε λίγο προτού νοιώσεις να χάνεις την αναπνοή σου, την αφήνεις να βγει. Ξεφυσάς και έχεις διώξει όλα τα στραβά, τα μίζερα, τα βαριά που σε μαύρισαν, σε σκυθρώπιασαν, σε έθλιψαν. Τα μάτια πάντα κλειστά γιατί οι οσφρητικές εικόνες ώρες-ώρες είναι ασύγκριτες. Όταν ανοίξεις τα βλέφαρα, το βλέμμα σου έχει γαληνέψει, το κορμί σου έχει χαλαρώσει, το χαμόγελο έχει σχηματιστεί και εσύ έχεις νοιώσει την δύναμη της μυρωδιάς. Αυτή που χαρακτηρίζει τον καθένα μας, είναι τόσο ξεχωριστή, σαν το δαχτυλικό αποτύπωμα. Αυτή που εσύ δεν μυρίζεις, αλλά οι άλλοι, οι λίγοι και οι φευγάτοι έχουν αρπάξει. Αυθαίρετα. Χωρίς να το θελήσεις χωρίς να το ορίζουν. Αυτή είναι η μυρωδιά σου. Ό,τι μου λείπει και θα μου λείπει πάντα. Με ή χωρίς την κολόνια σου.
«Πρέπει να έχεις το χάος μέσα σου, για να γεννήσεις ένα αστέρι που χορεύει…» είχε πει ο Νίτσε. Πρέπει να έχω τη μυρωδιά σου στα ρουθούνια μου για να μην σε ξεχάσω, να μη σε χάσω, να μη μου «φύγεις», από μέσα μου να μην φύγεις, από το είναι μου. Είτε σ’έχω, είτε όχι. Όταν σε αποχαιρετώ, έχω μια παρηγοριά: τα δικά σου αντικείμενα, την κλειστή ντουλάπα σου, έναν ξεχασμένο αναπτήρα.. Αυτός είναι ο δικός μου χορός. Και ο πιο δυνατός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
αφήστε το σχόλιό σας