Άσχετη με τα αθλητικά πράγματα, ο Γιώργος Αρκουλής με πήρε από το χέρι και με οδήγησε με μαεστρία στο να γεννηθεί μέσα μου η ανάγκη να μάθω την αθλητική ιστορία του τόπου μου. Επιπλέον μου είπε νέτα σκέτα: «Με υποδέχεσαι* με Shostakovich αλλά έχε υπόψη σου ότι τα τελευταία 30-35 χρόνια αυτοί που γράφουν εκπληκτική μουσική είναι οι.. γράφεις; ΓΡΑΦΕ: Nino Rota, Ennio Morricone, Χατζιδάκις , Θεοδωράκης και τελευταία διάδοχος όλων αυτών η Ελένη Καραϊνδρου. Αγαπώ τη μεσογειακή μουσική, γιατί μόνο οι μεσόγειοι μπορούν να γράψουν ελεύθερη μουσική».
Γεννημένος στον Πειραιά και μαθημένος να λέει τα πράγματα ορθά κοφτά και άμεσα μου λέει: «Με αποκαλείς δημοσιογράφο και αθλητικό συντάκτη. Λοιπόν, τα τελευταία δέκα χρόνια δεν είμαι τίποτα απ’αυτά. Προσπαθώ μόνο να αρθρογραφώ εκεί που γουστάρω και να γίνω συγγραφέας. Έχω στο παρελθόν μου ήδη οκτώ βιβλία, πέντε δικά μου και τρεις βιογραφίες. Από τις βιογραφίες η μία έσκισε, έγινε best seller. Επειδή, όμως, τα media είναι κομπλεξικά, δεν άφησαν να αναπνεύσει. Αναφέρομαι στο «Ραντεβού στο αέρα» του αφορά στην βιογραφία του Μίμη Παπαϊωάννου από τις εκδόσεις «Ελληνικά Γράμματα» που ξεπέρασε τα 50.000 αντίτυπα και το έγραψα μέσα σε τρεις εβδομάδες».
Και πού είναι αυτό το βιβλίο; Έκλεισαν και τα «Ελληνικά Γράμματα.
«Και μου χρωστούν και 15.000 ευρώ απ’τα πνευματικά δικαιώματα. Στην Ελλάδα όσο καλά και να γράφεις και όσα βιβλία και να βγάλεις, ούτε πλούσιος θα γίνεις και δεν θα προωθηθούν όλα τα βιβλία, γιατί δεν τ’αφήνει το σύστημα. Πχ το αθλητικό βιβλίο: δεν θα το δεις πουθενά. Γίνονται εκθέσεις, εκδηλώσεις και δεν ακούγεται καμία λέξη για αυτό. Έχω γράψει 4 βιβλία αθλητικής ιστορίας ποδοσφαίρου, που είναι ιστορία, όχι χαρτοκοπτική δηλαδή φωτογραφίες, στατιστικά στοιχεία κλπ. Αυτά τα βιβλία δεν υποστηρίχτηκαν από κανένα. Το να γράψει κάποιος ένα ρομάντζο είναι εξαιρετικά εύκολο. Το να γράψεις, όμως, ιστορία και το τι έκανε η Χούντα την περίοδο του wembley εις βάρος του Παναθηναϊκού και της ιστορίας του, είναι εξαιρετικά δύσκολο. Δεν πλουτίζει κανείς από τα ρομάντζα που γράφουν κάποιοι. Παλιά πλούτισαν και κάποιοι που έγραψαν αδελφίστικα και ήταν πολύ καλοί.
Αυτό που προσπαθώ είναι να δω τα αθλητικά βιβλία να στέκονται στην προθήκη ενός μεγάλου βιβλιοπωλείου. Τα αθλητικά βιβλία λοιπόν τα θάβουν- όχι μόνο τα δικά μου αλλά και του Χαραλαμπόπουλου ή του Ελευθεράτου. Ακόμα και του βιβλία του Χρήστου Σωτηρακόπουλο θα τα βρεις στα ημιυπόγεια με ετικέτα art &hobby. Δεν βάζουν καν την ετικέτα ‘αθλητικό βιβλίο’».
«Τριάντα χρόνια επαγγελματικό ποδόσφαιρο» εκδόσεις ΤΟΠΟΣ. Αν είχαμε διαβάσει το συγκεκριμένο, θα ήμασταν προετοιμασμένοι για την φούσκα που έσκασε;
«Από το Δεκέμβρη του 2009 που κυκλοφόρησε αυτό το βιβλιαράκι, δείχνω στο εξώφυλλο όλα τα «κεφάλια» του ποδοσφαίρου με πρώτο διδάξαντα τον Μελλισανίδη που με τα χρήματα του Κοσκωτά ανεβάσανε τον «Ιωνικό» τότε. Και βέβαια φωτογραφίζω, ποιοι πάνε για να κάνουν το χόμπυ τους, ποιοι δίνουν μια ελιά για να πάρουν ένα βαρέλι λάδι και ποιοι στο βάθος ασκούν την «λειτουργία του πλυντηρίου». Βέβαια αυτό το βιβλίο χάθηκε, η ΕΠΟ δεν πήρε ούτε ένα γιατί τους χάλαγα το προϊόν, ο πρόεδρος του ΟΠΑΠ δεν πήρε ένα κομμάτι, τσαντίζομαι όμως όταν κάποιοι το αγνοούν σκόπιμα. Είναι ένα βιβλίο που περιγράφει στοιχεία του ποδοσφαίρου, έναν χώρο που ήταν για χρόνια άβατο».
Το οικοδόμημα του ποδοσφαίρου έγινε παράγκα. Μετά από αυτό, θα υπάρξουν νέοι φίλαθλοι;
«Δεν νομίζω γιατί ήδη οι νέοι φίλαθλοι που υπονοείς, ψάχνουν να βρουν καινούρια παιχνίδια.. Τους έχουν κάνει σαν τα μούτρα τους. Ψάχνουν δηλαδή κάτι φρουτάκια και κάτι κινήσεις ανόητες που κάνει ο ΟΠΑΠ γιατί έχει χάσει όλα του τα κέρδη. Και λογικό είναι να είναι όλα πεσμένα, δεν πάει ο άλλος για να παίξει «ΣΤΟΙΧΗΜΑ» για να τα φάει ο Χ παράγοντας».
Πού είναι ο Ψωμιάδης;
«Εκεί που ήταν πάντα. Παρών-απών. Γιατί να μπει μέσα; Πρέπει να έχει και ισχυρούς φίλους. Όμως, ο Μάκης Ψωμιάδης μπορεί να είναι αρχιγκάνκστερ ή νονός, όμως δεν προκάλεσε, ήταν πάντα πίσω από την κουρτίνα. Ο έτερος όμως Καππαδόκης, ονόματι Αχιλλέας Μπέος ήταν ο τύπος του «όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω». Ε, αυτός θα την πληρώσει. Και θα την πληρώσει, όχι γιατί θέλουν οι εδώ «φίλοι» του, οι άσπονδοι αν θες, να τον τιμωρήσουν. Θα την πληρώσει γιατί είναι στη μέση η Interpol. Η ιστορία είναι πολύ παλιά με το παιχνίδι «Πανιώνιος – Δυναμό Τυφλίδας» που από κει ξεκίνησαν όλα. Το σίγουρο είναι ότι ενέχονται περισσότεροι από οχτακόσιοι στη διαπλοκή, έγιναν ογδόντα – πούντοι άραγε και αυτοί;- και στο τέλος τρεις θα πάνε φυλακή.
Ο κόσμος του ποδοσφαίρου είναι τόσο βρώμικος, όσο ο κόσμος της νύχτας και των μεγάλων εκδοτικών οίκων. Ποιος εκδότης σήμερα πληρώνει; Μεγάλοι εκδοτικοί οίκοι για να τυπώσουν το βιβλιαράκι του Χ συγγραφέα θέλουν μπροστά τα χρήματα. Η αγαπητή μας η Αναστασία Λαμπρία των «εκδόσεων Ποταμός», αξιοπρεπέστατος οίκος, ξεκίνησε με την προοπτική να εκδώσει 30 βιβλία το χρόνο και τελικά εκδίδει πολύ λιγότερα. Έχουν παγώσει όλα. Ζούμε σένα ατελείωτο μπάχαλο- δεν μου αρέσει και καθόλου η λέξη. Τα ζόρια είναι για τις γενιές των 20 και 30 χρόνων».
Τι θυμάστε από την αθλητική δημοσιογραφία;
«Ήμουν στο συγκρότημα του Λαμπράκη από 1969 μέχρι τις 2-2-2002 έζησα μόνο καλά. Υπήρξε εξαιρετικός εργοδότης. Ό,τι είχα να δώσω στην αθλητική δημοσιογραφία το έδωσα.
Το πρόβλημα μου ήταν μετά, όταν συνταξιοδοτήθηκα και είπα να κάνω μερικά βιβλιαράκια. Το 2004 βγήκε το «Μεταξύ τιμής και ντροπής». Έβαλα στο εξώφυλλο την είσοδο του Παναθηναϊκού στο wembley και από κάτω τον πλαγιότιτλο: «Μια προσέγγιση στην ιστορία του wembley». Αυτό το βιβλίο ήταν καταπέλτης σε βάρος της Χούντας και της παρέας του Ασλανίδη οι οποίοι το ’71 βλέποντας την ‘επανάσταση’ όπως έλεγαν αυτοί, να χάνει πόντους και να εκνευρίζει ακόμα και τους αμερικάνους και τους ευρωπαίους, κατέληξαν να ‘ακουμπήσουν’ κάπου για να ανεβάσουν το προφίλ τους, Αυτό το ‘κάπου’ ήταν ο Παναθηναϊκός. Περιγράφω, λοιπόν όσα έζησα εκεί. Δεν τα έβαλα με την ομάδα του Παναθηναϊκού, γιατί τα παιδιά υποτίθεται δεν είχαν ιδέα για το πώς αγοράστηκε ο τάδε διαιτητής, τι κινήσεις έγιναν και τα ρέστα. Έπεσαν να με φάνε. Είχα αγοράσει ένα καλό αυτοκίνητο με το εφάπαξ και μου το έκαψαν το ίδιο βράδυ που βγήκε το βιβλίο. Επί μια εβδομάδα με έβριζαν στις εφημερίδες. Αυτό που με πείραξε, όμως, περισσότερο ήταν το γεγονός ότι καμιά εικοσαριά παλαιοί συνάδελφοι με τους οποίους τα ζήσαμε παρέα, κρύφτηκαν. Όλοι οι παλιοί του αθλητικού ρεπορτάζ από Διακογιάννη και Παπαζήση κρύφτηκαν. Βέβαια μπορεί τότε να έπαθα ζημιά, όμως μου έμεινε το βιβλίο. Τα γραπτά μένουν και όποιος θελήσει να μάθει την ιστορία και τι έγινε τότε, εκεί θα καταλήξει. Και εν τέλει πέρυσι με δικαίωσε η χήρα του δικτάτορα Παπαδόπουλου, η Δέσποινα Παπαδοπούλου που είπε «ναι αγοράσαμε το κρίσιμο παιχνίδι με τον Αστέρα στην Λεωφόρου . Μου ζήτησαν τότε να μου πάρουν συνέντευξη, αρνήθηκα και είπα μόνο ότι λυπάμαι που έγραψα μόνο τα μισά. Τελείωσα εγώ με την αθλητική ιστορία. Και σε μια πρόσφατη διάκρισή μου τόνισα στους παριστάμενους: το θέμα δεν είναι να γράφεις καλά, αλλά να γράφεις καθαρά. Αυτό είναι το ζητούμενο που προσπάθησα να τηρήσω. Δεν μ’ένδιαφέρει να είμαι αναγνωρίσιμος. Γράφω για τον εαυτό μου».
Τα επόμενα βιβλία του Γιώργου Αρκουλή, ποια θεματολογία θα έχουν;
«Προσπαθώ να μπω στην λογοτεχνία και αν φάω τα μούτρα μου, δεν θα με πειράξει. Ο επόμενος λοιπόν ήρωας μου, θα είναι μυθοπλασία και θα ακουμπήσει τη ζωή ενός ποδοσφαιριστή που γεννήθηκε το 1924 και ταλαιπωρήθηκε πολύ. Θα είναι πολύ αναγνωρίσιμο πρόσωπο για τους γνώστες. Επειδή, όμως, είχε και κάποια αρνητικά στοιχεία δεν θα αποκαλύψω το όνομά του, αλλά η φωτογράφηση του θα είναι πλήρης. Σαν την ιστορία του ρεμπέτικου που ακουμπά τη Μαρίκα Νίνου, αλλά δεν αναφέρεται πουθενά. Ήταν ψυχούλα . Η ιστορία θα καταλήξει με το δήμαρχο του τόπου που του κάνει εκδήλωση δίνοντας σε δρόμο το όνομά του.».
Οι τοπικοί ποδοσφαιρικοί σύλλογοι, εμφυσούν στα παιδιά τις αξίες της ομαδικότητας;
«Είναι μια μικρογραφία του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, δεν υπάρχουν σύλλογοι. Δεν υπάρχει πρόγραμμα δεν υπάρχει υποδομή, δεν υπάρχουν ΕΠΟ, δεν υπάρχει τίποτα . Και αν ξεχωρίζει ένας μικρός σύλλογος και ανεβαίνει κατηγορίες, είναι επειδή έχει μεράκι ο πρόεδρος και βάζει χρήματα. Όλα τ’άλλα είναι παραμύθια. Στο λεκανοπέδιο είναι απελπιστική η κατάσταση. Πού είναι επίσης ο Απόλλων Καλαμαριάς που ήταν η κυψέλη του ποδοσφαίρου στην Βόρεια Ελλάδα; Δεν υπάρχουν λοιπόν σύλλογοι γιατί δεν υπάρχουν άνθρωποι να βάλουν χρήματα αποφασισμένοι και να τα χάσουν, αν χρειαστεί. Το κράτος δεν δίνει ούτε για το γάλα των παιδιών, η δε ΕΠΟ που είναι ουσιαστικά η μητέρα όλων, κοιτάζει να κάνει τα δικά της «παιχνίδια».
Πώς θα έρθει η εξυγίανση;
«Με δουλεύεις; Ποια εξυγίανση; Ας βάλουμε ιώδιο».
Θυμήθηκα το βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη «Ταξιδεύοντας Αγγλία». Εκεί ο συγγραφέας είχε αναφερθεί στο σχολείο του Ήτον όπου ανέθρεφε την εγγλέζικη αριστοκρατία. Παντού σε αίθουσες και αμφιθέατρα, υπήρχαν επιγραφές με ελληνικούς χαρακτήρες που αποτύπωναν ελληνικά αποφθέγματα: «Μηδέν άγαν», «Γνώθι σαυτόν» και «τα ρέστα» που λέει και ο Γιώργος Αρκουλής. Και πάντα, για να μιλήσουν για την αξία της ομαδικότητας και της συμμετοχής στο ποδοσφαιρικό παιχνίδι, αντιστοίχιζαν στο αρχαιοελληνικό ιδεώδες. Πόση ειρωνεία μαζεμένη σ’έναν τόπο.
* Η ραδιοφωνική συζήτηση μεταδόθηκε από τον «Παλμό 99.5» στις 16-7-2011.
