Και κει που όλοι είναι στο πιτς φυτίλι για καυγά, έρχεται ένα τραγούδι και σε ταρακουνά. Ένα τραγούδι είναι όλη μου η ζωή. Στη χαρά, στη λύπη, στην αμηχανία, στο θυμό, στα γέλια. Η «Ερηνούλα» με τη μουσική του σπουδαίου Δήμου Μούτση, η τόσο διαχρονική «Ερηνούλα». Μια ειρήνη όλη μου η ζωή, η ειρήνη μέσα μου, έξω μου, πάντα δυσκολοκατάκτητη. Ένα όνειρο που μιλά τη γλώσσα της αλήθειας. Ένας κύκλος η ζωή χωρισμένος στα δύο. Ένας κύκλος που ακροβατεί ανάμεσα στο σκοτάδι και το φως, ανάμεσα στον τρελό χορό και το μπήξιμο των ποδιών στη γη. Ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο. Κάθε θάνατος είναι και αρχή μιας άλλης ζωής. Έτσι δεν είναι και οι χωρισμοί; Κάθε τέλος μια αρχή. Χορεύοντας και τραγουδώντας στη ζωή για τη ζωή. Παρέα μ’ένα όνειρο πολύχρωμο, πολυμελωδικό, κινητικό και ελεύθερο. Έτσι όπως γεννιέται η ψυχή και χάνεται στα χρόνια. Το τραγούδι του απελπισμένου μου έρωτα που με αρπάζει, με χορεύει, με πετά ψηλά και με προσγειώνει στην πεζή μοναχική μου καθημερινότητα. Ένα όνειρο που θυμίζει τα θέλω μου, τις ελπίδες μου, τις αγάπες μου, τους πόθους, τις εξαρτήσεις μου και τις αλήθειες μου, που με κοιτούν στα μάτια και δεν μπορώ να αντικρύσω το βλέμμα τους. Εκεί που λέω σ’έχω, σε χάνω. Ένα όνειρο που με φέρνει αντιμέτωπη με τον άλλο μου εαυτό. Τον άλλο που φοβάμαι να αντικρύσω, εκείνον που θα με κοιτάξει στα μάτια και θα μου χαμογελάσει με κατανόηση. «Εϊ, εσύ! Ακόμα να με βρεις; Μη βιάζεσαι! Έχεις μέλλον …». Τον άτιμο εαυτό μου. Με δουλεύει ψιλό γαζί. Με αναστατώνει, κάτι θέλει να μου πει, αλλά το πάει λάου-λάου. Για τη ζωή μου την κουτσουρεμένη από μικρό παιδί, που παίζει στα ζάρια το δικαίωμα στη χαρά. Σαν τη θλιμμένη μου φυσαρμόνικα, που μου έκαναν δώρο πιτσιρίκα και όταν την ακούω πια, ανατριχιάζω.
«Σιωπηλή μουσική, ηχηρή μοναξιά». Μια ζωή σε ενέχυρο, στα δανεικά. Δανεικός αέρας, ακριβοπληρωμένη ζωή, άφραγκη πραγματικότητα. Πάντα προφητικός ο Δήμος Μούτσης. Έπη τα τραγούδια του. Δεν έχουν διδαχή τα λόγια του, έχουν νόημα, ουσία, είναι ένα εσωτερικό καμπανάκι που χτυπά, τόσο διακριτικά και τόσο εκκωφαντικά. Σαν τους λίγους, καλούς και μοιραίους. Πού να τους βρεις εύκολα; Και αν τους βρεις σου φεύγουν σαν αστραπή. Και αυτοί στο πιτς φυτίλι. Προτού τους αγκαλιάσεις, τους μυρίσεις, τους αφουγκραστείς,. Αυτοί οι καλοί και μοιραίοι έχουν κάτι σπουδαίο να σου πουν, με δυο λόγια μόνο, όχι παραπάνω. Μιλώντας με αλήθειες που δύσκολα ειπώνονται και πληρώνονται κάπως ακριβά.
Ο αγαπημένος μας Δήμος Μούτσης τα τελευταία χρόνια έχει οικειοθελώς απομακρυνθεί από τα φώτα. Μας άφησε παρακαταθήκη και φυλαχτό τα τραγούδια του. Η σιωπή του, όμως, δεν θα διαρκέσει για πολύ. Ο συνθέτης Δήμος Μούτσης δεσμεύτηκε να ανακοινώσει τα επικείμενα σχέδιά του μιλώντας πρώτα στον «Παλμό 99.5» και στο protagon.gr. «Ήρεμα και απλά» όπως ταιριάζει στις μορφές αυτού του τόπου, τις σπάνιες και αυθεντικές. Πάντα με το χέρι στην καρδιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
αφήστε το σχόλιό σας