Ρόδος 3/1/2012 στο Δημοτικό Θέατρο, βιβλιοπαρουσίαση!

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

http://www.youtube.com/watch?v=8ZZZmwqC44U

Ο ΠΑΛΜΟΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΘΥΤΑ

Το βιβλίο του Γιάννη Παπαϊωάννου «Πίσω από το τζάμι» των Θαλασσί εκδόσεις θα παρουσιαστεί στο δημοτικό θέατρο Ρόδου στις 3 Ιανουαρίου στις 7μμ. Η εκδήλωση θα πλαισιωθεί από λαϊκή ορχήστρα που θα ερμηνεύσουν αγαπημένα τραγούδια του ηχολήπτη Γιάννη Παπαϊωάννου στο στούντιο της Κολούμπια. Μέρος από την πώληση των βιβλίων θα διατεθεί στην ΕΥΘΥΤΑ, η οποία διοργανώνει και την βιβλιοπαρουσίαση. Κατά τη διάρκεια της βραδιάς θα γίνει και η κλήρωση του ποδηλάτου που πρόσφερε φέτος η ΕΥΘΥΤΑ. Χορηγός επικοινωνίας Παλμός. 

Ένα δάκρυ για τη Λουκία", της Τζίνας Δαβιλά (www.protagon.gr)

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Ένα δάκρυ για τη Λουκία

της Τζίνας Δαβιλά 

29/12/2011

 Πλάσμα αεικίνητο, πέρα δώθε έτρεχε ασταμάτητα. «Καλά δεν έχεις φάει στην Ελιά;» μου έλεγε και προτού προφτάσω να απαντήσω, απαντούσε: «χάνεις, πάμε τώρα!» Ζωή, ψυχή, δράση, αγωνιστικότητα, γέλιο, ευαισθησία, ικανότητα, χιούμορ, αυτοσαρκασμός, παιδικότητα … Ένα πυροβόλο η Λουκία… Και πάντα δυνατή στα δύσκολα, απτόητη από τις αντιξοότητες, επίμονη και με καρτερικότητα που την πάντρευε με την ανυπομονησία. Ερωτευμένη με τη Ρόδο, παθιασμένη με τα κύματα, τρελαμένη με τους ανθρώπους της. Έλαμπε κάθε που ερχόταν στη Ρόδο για τα ecofilms και ecokids. Σπουδαίες πρωτοβουλίες της ίδιας , πάντα παρέα με τον Νίκο Νικολαϊδη, πάντα κεφάτοι και οι δύο τους και πάντα, κάποια μεγαλύτερα ή μικρότερα προβλήματα να τους μπαίνουν σφήνα. Τα τελευταία χρόνια δεν είχε πληρωθεί απ΄τον δήμο Ρόδου, εν τούτοις πήρε δάνειο, πραγματοποιηθήκαν τα φεστιβάλ και εκείνη πλήρωσε ό,τι χρωστούσε, αλλά δεν πληρώθηκε. Πριν από λίγες εβδομάδες ζήτησε από τον δήμαρχο Ρόδου, κουτσά - στραβά γράφοντας στον υπολογιστή της, να της στείλει τα 120 χιλιάρικα που της χρωστούν, για να αγοράσει αναπηρικό καρότσι και να αντιμετωπίσει με αξιοπρέπεια τον κύριο-καρκίνο της. Δεν τα έλαβε …παρά μόνο 20 χιλιάρικα για να αγοράσει την αναπηρική της πολυθρόνα

Όταν πληροφορήθηκε την ‘επίσκεψή’ του απρόσκλητου, έφτιαξε ένα ρόζ συννεφάκι, όπως αυτός αποτυπώθηκε στις εξετάσεις, και σχεδίασε την βόλτα του. «Να, έλεγε, αυτό είναι το δικό μου συννεφάκι. Πού θα πάει θα το νικήσω…» Πότε δεν έχασε την πίστη της ότι θα βγει νικήτρια, ποτέ δεν έχασε την πίστη της στο Θεό της. Το τελευταίο διάστημα η Λουκία έγινε ένα με το Θεό, επικοινωνούσε με το σύμπαν, ήταν εδώ και αλλού. Πηγή αισιοδοξίας και ελπίδας για τούς άλλους και μετά τον άγριο επισκέπτη της. Μέσα της είχε ταινίες κινηματογραφικές και αγάπη για τη ζωή. ‘Όταν θα γίνει καλά, σκεπτόμουν, θα κάνει ταινία με τα εκατομμύρια δευτερόλεπτα από τις κινηματογραφικές λήψεις του κυρίου-επισκέπτη της’. Να πάρει η ευχή… και δω πυροβόλο ήταν…

Το 2008 γιόρτασε τα 47α γενέθλια της στο «Μελτέμι», στη Ρόδο. Ακόμα κρατώ σφραγισμένο το μπουκαλάκι με το ούζο που είχε γύρω τριγύρω δεμένο ένα κίτρινο μαντίλι που πρόσφερε στους καλεσμένους της. Διάλεξα θυμάμαι το πορτοκαλοκίτρινο χρώμα. Δεν το άνοιξα ποτέ. Το μπουκάλι με το ούζο. Τακτοποίησα, όμως, το μαντίλι στο συρτάρι μου. Όταν θα πάω σπίτι, θα δέσω στο λαιμό το μαντιλάκι της Λουκίας. Κρίμα που δεν μπορώ να την ‘δέσω’ στη ζωή… Σήμερα μπορεί να ανοίξω και το ούζο για να πιω ένα ποτηράκι για το ‘ταξίδι’ της, για να’ χει εκεί που πάει πρίμα τον καιρό, όπου βρίσκεται, σε όποια θάλασσα βαθιά, σε όποιο σύμπαν φωτεινό και τρυφερό, και αν ταξιδεύει. Εδώ το ‘ταξίδι’ δεν ήταν και τόσο γενναιόδωρο για τη Λουκία. Ήταν δοτικό και σκληρό ταυτόχρονα. Και με πολλή πίκρα. Πλήρες στιγμών, άπληρες ημερών. Σαν τα νομίσματα με τις δύο όψεις.

Να έχεις πολύ νερό, κορίτσι μου, εκεί που πας. Εκεί στην απέναντι όχθη .. εκεί που ξέρεις πια, πώς και τι για το μεγάλο μας ταξίδι… και ίσως βλέπεις και την αλήθεια μας, τη βλακεία μας, την μικρότητά μας.

Φιλί

Υγ: Επιθυμία της Λουκίας ήταν αντί στεφάνων, τα χρήματα να δοθούν στον «Σύλλογο φίλων περιθαλπομένων νοσοκομείου Σωτηρία». Ο λογαριασμός είναι ΑΤΕ BANK IBAN: GR 7904 3062 0000 2740 40035 0012
Επιθυμία δική μου, ίσως και αυτονόητη απαίτηση, είναι τα χρήματα που της χρωστά ο δήμος Ρόδου – της ανήκουν, να πάρει η ευχή, αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο- να δοθούν και να διατεθούν, όπου επιλέξουν η μητέρα, ο αδελφός και ο σύντροφός της. 

Η γιαγιά Δήμητρα" της Τζίνας Δαβιλά (www.protagon.gr)

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Η γιαγιά Δήμητρα

της Τζίνας Δαβιλά

25/12/2011

Η γιαγιά Δήμητρα δεν ζει πια. Δηλαδή έχει «φύγει» περισσότερο από μια δεκαετία. Ήταν έξυπνη γυναίκα που είχε ζόρικη ζωή. Πέντε παιδιά μόνη της μεγάλωσε, χωρίς άντρα. Τα χρόνια εκείνα . Αρχές δεκαετίας 50. Μετά τον πόλεμο στα αρβανιτοχώρια. Τα βόλευε με τα ζωντανά, με τα ζαρζαβατικά που είχε στα χωράφια, πουλούσε και κάτι χορταρικά, αν θυμάμαι καλά, και έθρεφε τα παιδιά. Αυτά ξέρω. Όχι περισσότερα. Α, και ότι το πρώτο με το τελευταίο είχαν 11 χρόνια διαφορά. Το ένα σχεδόν πάνω στο άλλο τα έκανε με τον παππού, που «έφυγε» νωρίς. Αυτά γνωρίζω, όχι άλλα. Ή και να γνωρίζω δεν έχει σημασία πια.

Λίγες φορές μίλησα με τη γιαγιά. Δεν το έφεραν οι συγκυρίες, δεν το επιδίωξα; Ποιος ξέρει στην αλήθεια; Θυμάμαι πάντως ότι εκτιμούσα το έξυπνο μυαλό της. Και τη μαγκιά της να μεγαλώσει πέντε παιδιά μόνη της, να προικίσει τις κόρες της και τους γιούς- κάτι χωράφια, κάτι αγελάδες, κάτι κατσίκες, άντε και λίγα ρευστά στους γαμπρούς μαζί με ένα δωμάτιο στην καθεμιά σε ένα χωράφι, που αργότερα έγινε οικόπεδο. Α, οι γαμπροί με το θράσος της απαίτησης: «Θέλω τόσα», της είπαν. Και η κόρη: «Μάνα, πήγα μαζί του, δεν μπορώ να πάρω άλλον. Δώσε ό,τι σου γυρεύει». Μιλάμε για δεκαετία 60. Ίσως η πιο αντιφατική δεκαετία του περασμένου αιώνα. Πολλών ταχυτήτων οι κοινωνίες. Από φεμινιστικές και ψευτοφεμινιστικές, μέχρι επαναστατικές και βαθιά μέσα τους εξελιγμένες. Κάποιοι άνθρωποι, δηλαδή, ήταν πολύ προχωρημένοι στη σκέψη. Πολύ ανατρεπτικοί και ρηξικέλευθοι.

Έδωσε η γιαγιά-Δήμητρα ό,τι μπορούσε, πάντρεψε τις τρεις κόρες, πάντρεψε και τους δυο γιούς. Έκαναν τα παιδιά παιδιά, τα παιδιά τους άλλα παιδιά και η γιαγιά-Δήμητρα απέκτησε και δισέγγονα. Πάντα, όμως, μόνη της σε ένα σπίτι, καλοφτιαγμένο και νοικοκυρεμένο. Σχεδόν ποτέ με τα παιδιά και τα εγγόνια. Εννοείται και τα δισέγγονα. Μια φορά, τη θυμάμαι, να επισκέφθηκε το καινούριο σπίτι της μεσαίας κόρης. Ήταν σφιγμένη, περπατούσε πάνω στη μαγκούρα της με τα βαριά της πόδια. Βγήκε στο μπαλκόνι. «Κορίτσι μου, είναι λίγο στενό το μπαλκόνι σου» είπε στην κόρη. «Άμα σ’αρέσει, άμα δε σ’αρέσει στο σπίτι σου» της απάντησε. Γύρισε την πλάτη η γιαγιά και μπήκε αργά και βαριά μέσα. Την ξεμονάχιασα κάποια στιγμή. Αργότερα, πολύ αργότερα. Έτυχε; Το επεδίωξα; Δεν θυμάμαι. Θυμάμαι, όμως, την απάντησή της. «Περνάς καλά;», ρώτησα. «Μια χαρά, δεν έχω παράπονο, όλες οι μέρες κουτσά-στραβά περνάνε και ξεχνιέμαι. Λίγο τηλεόραση, λίγο καμμιά δουλειά, λίγο η κοπέλα που έρχεται και με βοηθάει και λέω καμμιά κουβέντα. Αυτές οι γιορτές, όμως, να πάνε και να μην έρθουν. Δεν περνάνε οι ρημάδες».

Δεν μπορώ να ξέρω ποιες τιμωρίες πλήρωνε η γιαγιά και για ποιο λογικό ή παράλογο λόγο. Εκείνο που ξέρω είναι πως, όταν πέθανε, η πρώτη σκέψη που μου ήρθε στο μυαλό, ήταν αυτή: «Αυτές οι γιορτές να πάνε και να μην έρχονται».

Υγ 1ο: μια αγκαλιά δεν έβλαψε ποτέ κανένα, απεναντίας ωφέλησε ευχάριστα (αφιερωμένο).
Υγ 2ο: υπάρχει ο χώρος πάντα για επανορθώσεις, αρκεί να υπάρχει και ο χρόνος.

Φλογέρες Χριστουγεννιάτικες" της Τζίνας Δαβιλά (www.protagon.gr)

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Φλογέρες Χριστουγεννιάτικες

της Τζίνας Δαβιλά

22/12/2011

Δεκαετία 70. Αρχές. Νοστάλγησα εκείνη την δεκαετία – ορόσημο. Μόλις άρχισα να θυμάμαι τον εαυτό μου και τον βλέπω να κοιμάται τα βράδια με μεγάλη χαρά στην στολισμένη τραπεζαρία σε μια ντιβανοκασέλα. Μετά την κούνια μου ήταν το πρώτο μου κρεβάτι. Δυάρι το σπίτι, κουζίνα, χολ, μπάνιο, μια κρεβατοκάμαρα και μια τραπεζαρία. Όμορφες καρό ζεστές κουβέρτες με κρόσσια για να σκεπάζομαι, διακοσμητική και γιορτινή μια πλεκτή με αμέτρητες χοντρές πλεξούδες  από άσπρο και πράσινο μαλλί φτιαγμένη με χοντρές βελόνες- νομίζω ότι ήταν αυτοσχέδιες βελόνες από κρεμάστρες ρούχων. Tι σκέπτονταν τότε οι γυναίκες για να δημιουργούν! Απέναντι μου κάθε βράδυ το δεντράκι στολισμένο με πολύχρωμα φωτάκια, έπεφτε σαν χιόνι η πάχνη από πάνω που έκανε θολούς κύκλους γύρω από τα φωτάκια, όπως όταν δακρύζουν τα μάτια. Το τζάμι ήταν στολισμένο με τα σχέδια του έλατου, της καμπάνας, του άστρου, του έλκηθρου. Άσπρα, πάλλευκα, χιονισμένα, εναρμονισμένα με το χρόνο. Όλα εκεί σαν να περιμένουν τα αστέρια του ουρανού να κατέβουν για να χορέψουν φωτοβολώντας έξω από το μπαλκόνι.

Κάθε βράδυ έκλεινα τα μάτια έχοντας την τελευταία εικόνα του φωτισμένου, μέσα στην πάχνη, δέντρου και το λευκό των τζαμιών που άφηναν ανοιχτές τις μπαλκονόπορτες για να φέγγει η νύχτα και έκανα το πιο όμορφα όνειρα. Κανένα από αυτά δεν θυμάμαι, αλλά θυμάμαι ότι κοιμόμουν τόσο γλυκά και ξυπνούσα ακόμα γλυκύτερα. Για την ακρίβεια δεν ήθελα να ξημερώσει. Ήθελα να φαντάζομαι να πετά ο Αϊ-Βασίλης στον ουρανό και να περιμένω να μου φέρει το κόκκινο τηλέφωνο με τα κουμπάκια που είχα ζητήσει. Και τα αστέρια να πιάνουν κουβέντα στον ουρανό και οι διάλογοι να εκφράζονται με χρώματα. 

Μέχρι και τα δέκα μου ήμουν μοναχοπαίδι. Τα πήγαινα περίφημα και με την μοναξιά μου. Από τότε μου έμεινε να μιλώ μόνη μου. Διαλόγους ολόκληρους, κουβέντες, καυγάδες, ό,τι θέλεις. Με τις ώρες. Δεν φοβήθηκα ποτέ να κοιμάμαι απομονωμένη από τους γονείς μου σε άλλο δωμάτιο. Ακόμα και στο χωριό όταν πηγαίναμε, κοιμόμουν μόνη στην τεράστια  σάλα  της γιαγιάς με τους ψηλούς τοίχους και τα θεόρατα παράθυρα ανοιχτά για να βλέπω τη νύχτα. Τι έλεγα; Α… έπαιρνα, λοιπόν,  πάντα δύο δώρα. Άλλο τα Χριστούγεννα, άλλο την Πρωτοχρονιά. Το πρώτο το είχα ζητήσει. Το δεύτερο μου το έκαναν έκπληξη. Μια Πρωτοχρονιά βλέπω να με περιμένει δίπλα στην ντιβανοκασέλα ένα ψηλό και μακρύ κουτί. Το κοίταξα με περιέργεια. Το σήκωσα και το κούνησα. Ήταν από πάνω μέχρι κάτω γεμάτο. Το άνοιξα και βρήκα ένα οπλοπολυβόλο. Κοίταξα απορημένη τον μπαμπά μου. «Δεν σου αρέσει; Παιχνίδι είναι και αυτό για αγοράκια», μου είπε. Δεν ρώτησα ποτέ τον πατέρα μου πώς του ήρθε και μου αγόρασε ένα όπλο. Ήταν απωθημένο του; Ήταν υπονοούμενο; Ποιος ξέρει! Πήγαμε στην Πολυκλείτου μαζί, το αλλάξαμε και δεν θυμάμαι καν τι παιχνίδι πήρα. Θυμάμαι, όμως, το όπλο. Πώς το θυμάμαι αυτό το όπλο! Ίσως θα έπρεπε να το κρατούσα, να το είχα ως κειμήλιο από τα παιδικά μου χρόνια. Καμιά φορά ρωτώ τη μάνα μου: «Πώς του’ρθε, ρε μαμά, του μπαμπά και μου αγόρασε εκείνο το όπλο;» Και με πιάνουν τα γέλια και τα κλάματα μαζί.   

Από τη δεκαετία του 70 και την παιδική μου ζωή θυμάμαι όμορφα Χριστούγεννα, χαρούμενες πρωτοχρονιές, με πολύ κόσμο, καλούς φίλους του τότε, που είχαν κοινούς μόχθους με τους γονείς μου και ζεστές καρδιές. Γλυκά, πολλά χειροποίητα γλυκά- είναι χρυσοχέρα η μάνα- και πολλά ταψιά με φαγητά. Νόστιμες σαλάτες, ραπανάκια με σχεδιάκια, τυριά  όλων των ειδών με το αγαπημένο ροκ-φορ του μπαμπά, μοσχαράκι της κατσαρόλας σε φέτες (αργότερα έμαθα ότι το’λεγαν νουά) με τη δεμένη σάλτσα, ρυζάκι με αρακά στολισμένο στην πιατέλα σε σχήμα φόρμα που κατέληγε σε καρδούλα- θυμάστε τις φόρμες ζελέ της τάπερ; Άφθονους ξηρούς καρπούς, δεν σταματούσα να τρώω τα φυστίκια Αιγίνης, και γλυκά, ατέλειωτα γλυκά. Από τούρτες που δεν ήξερα από ποια να πρωτοξεκινήσω μέχρι τις μαεστρίες της μαμάς μου. Και το σπίτι να μυρίζει γιορτή. Μέσα και έξω. Χρήστος ο μπαμπάς, Βασιλική η μαμά.

Δεν παραπονιέμαι, καλά είμαι και τώρα, ίσως και καλύτερα από ποτέ. Αλλά κάθε που έρχονται Χριστούγεννα και πρωτοχρονιά, πετώ εκεί πίσω. Γίνομαι ό,τι ήμουν και κλείνω τα μάτια για να συναντήσω το δεντράκι με την πάχνη και τα θολά φωτάκια. Και ενώ χαμογελώ, πάντα δακρύζω. Και θέλω να κρυφτώ σε εκείνη την ντιβανοκασέλα με τις καρό μου κουβέρτες με τα κρόσσια μου. Και ας μην είχα το δικό μου δωμάτιο και ας μην είχα το παιδικό κρεβάτι. 

Φλογέρες χριστουγεννιάτικες

Υλικά για τη γέμιση:

• 1 κιλό καρυδοαμυγδαλόψιχα (μισό και μισό)
• 9 κρόκους αυγών
• 9 κουταλιές βούτυρο
• 9 κουταλιές ζάχαρη
• 1 ποτηράκι του κρασιού κονιάκ
• 1 κουταλάκι κανέλλα
• το ξύσμα 2 λεμονιών
• φύλλο-κρούστα για γλυκό το οποίο χωρίζουμε σε τρεις λωρίδες προκειμένου να τυλίξουμε το μίγμα .

Υλικά για το σιρόπι:

• 3 ποτήρια ζάχαρη
• 2 ποτήρια νερό

Εκτέλεση:
Αναμειγνύουμε τα υλικά, τα πλάθομε χαρωπά- χαρωπά και εν συνεχεία λαμβάνουμε ποσότητα ενός κουταλιού και την τοποθετούμε στην άκρη της μονής λωρίδας φύλλου κρούστας, το οποίο τυλίγουμε κυλώντας ως μικρό-μικρό βαρελάκι.. Χτυπάμε τα ασπράδια των αυγών μαρέγκα, σφιχτή – σφιχτή ωσάν χιονούλα ζηλευτή. Παίρνουμε τα βαρελάκια και τα περνάμε από την μαρέγκα μόνο από τη μία πλευρά . Εν συνεχεία τα τοποθετούμε στο βουτυρωμένο ταψί και τα ψήνουμε σε θερμοκρασία 180ο - 200ο C χρησιμοποιώντας μόνο τον κάτω φούρνο. Ψήνουμε μέχρι να ροδίσουν. Περιλούουμε με το σιρόπιον.

Ο Παύλος Τσίμας στον "Παλμό 99.5"

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

http://soundcloud.com/palmos-radio/o-24?utm_source=soundcloud&utm_campaign=share&utm_medium=facebook&utm_content=http%3A%2F%2Fsoundcloud.com%2Fpalmos-radio%2Fo-24

Ο Παύλος Τσίμας στον "Παλμό 99.5" το Σάββατο 24/12/2011 στις 12 :00 μμ και στην εκπομπή "Μουσικές Αναδύσεις" με αφορμή το βιβλίο του "Το ημερολόγιο της κρίσης" από τις εκδόσεις "Μεταίχμιο". 

Συντονιστείτε εντός Ρόδου στους "99.5 & 105.6" ή στο www.palmos-fm.gr  

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Αύριο 18/12/2011 στις 12:00μμ ο Κώστας Καράλης στις "Μουσικές Αναδύσεις" του "Παλμού 99.5" συντονιστείτε www.palmos-fm.gr

http://www.youtube.com/watch?v=9rackp5Ru1g

«Ο Μακιαβέλι πάει σχολείο», Τζώρτζης Μηλιάς (Ποταμός), της Τζίνας Δαβιλά

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

17/12/2011

«Ο Μακιαβέλι πάει σχολείο», Τζώρτζης Μηλιάς (Ποταμός), της Τζίνας Δαβιλά (από το www.protagon.gr)

  Ασχολείσθε με την εκπαίδευση; Έχετε μαθητές; Είστε γονείς; Θέλετε να έρχονται τα παιδιά σας χαρούμενα από το σχολείο; Μια λύση υπάρχει: να βρείτε τον κατάλληλο δάσκαλο ή μάλλον τον Δάσκαλο. Αυτόν που θα καταφέρει να περνούν καλά τα παιδιά μαζί του, αυτόν που θα έχει κατακτήσει και την καρδούλα τους. Το θέμα δεν είναι να γεννηθείς αστέρι, αλλά να γίνεις αστέρι ώστε να φτιάξεις και αστέρια. Ο δρόμος; Μονόδρομος, ό,τι δώσεις θα πάρεις στη ζωή και όσο ασχοληθείς, θα ανταμειφθείς.

Το βιβλίο του Τζώρτζη Μηλιά «Ο Μακιαβέλι πάει σχολείο» από τις εκδόσεις «Ποταμός» κάνει έναν παραλληλισμό, που μοιάζει με παιχνίδι, ανάμεσα στον Νικολό Μακιαβέλι και στο πώς εκείνος πίστευε πως συμπεριφέρεται ο πραγματικός ηγέτης. Ο Μηλιάς είναι - όπως φαίνεται από τη συγγραφή του  βιβλίου - από τους δασκάλους που έχουν διάθεση να παίξουν με τις λέξεις. Παραφράζοντας ελαφρώς κάποιες λέξεις από τον οδηγό του ηγέτη, φτιάχνει έναν οδηγό για το δάσκαλο που προτίθεται να δει τον εαυτό του στον καθρέπτη με ευθεία ματιά. Το ζητούμενο είναι η δικαιοσύνη, αλλά πώς αυτή επιτυγχάνεται όταν έχεις να κάνεις με καμιά εικοσαριά πιτσιρικάδες και απέναντι εσένα στο ρόλο του πιο αδύναμου κρίκου, επειδή δεν είσαι αγνός σαν παιδί και επειδή έχεις μια ολόκληρη ομάδα να σε κοιτά απορημένα, αινιγματικά, αποκαθηλωτικά; Γιατί ο καθείς που θα σταθεί απέναντι από τα παιδιά γνωρίζει μέσα του, αν είναι επαρκής ή όχι. Και το επικίνδυνο είναι ότι οι πιτσιρικάδες γνωρίζουν πριν από σένα την όποια ικανότητα ή ανικανότητά σου.

Θυμάμαι όταν πήγαινα στο δημοτικό, λίγο πριν τις χριστουγεννιάτικες διακοπές, οι μαμάδες έφερναν δώρα στους δασκάλους: κουραμπιέδες και μελομακάρονα σπιτικά, γλυκά, στολίδια για το σπίτι, ένα βιβλίο, ένα στυλό, μια κάρτα. Δίχως ίχνος φιλοφρόνησης προς το δάσκαλο, αλλά με διάθεση ευθύνης από την πλευρά του ο καθένας, δώστε του την ευκαιρία να δει πώς θα μπορούσε να ενεργεί ώστε να βοηθήσει τους μαθητές του «να ωριμάσουν ισορροπημένα και να ευτυχήσουν» ή αλλιώς να γίνουν ωραίοι άνθρωποι. Είναι μια πρόταση ώστε να είναι το δυνατό παραγωγικότερος στη θέση και στο ρόλο του. Και αν είστε γονείς και έχετε και την σπάνια χαρά να είστε και πολύτεκνοι, αξίζει, ως άλλος εμπνευσμένος Τζώρτζης Μηλιάς, όπου δάσκαλος αντικαθίστατε  με τη λέξη «γονιός». Και λίγο από δω λίγο από κεί, να το δείτε … θα αλλάξει αυτή η ταλαίπωρη κοινωνία.

*Το βιβλίο του Τζώρτζη Μηλιά «Ο Μακιαβέλι πάει σχολείο» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Ποταμός», αποτελείται από 119 σελίδες, διαβάζεται εξαιρετικά ευχάριστα και μπορεί να αποτελέσει ένα θαυμάσιο χρηστικό διακοσμητικό στο χριστουγεννιάτικο – και καθ’όλον το έτος- τραπεζάκι του σαλονιού σας.

Διηγήματα: 1ο " Το πρώτο φιλί " της Τζίνας Δαβιλά

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

 Το πρώτο φιλί. Αυτό που δεν μπορείς να χαρακτηρίσεις όμορφο, υγρό, άσχημο, κατώτερο των προσδοκιών, ζεστό, ανακουφιστικό, ερεθιστικό. Πας σαν χαμένος. Θυμάσαι μόνο δύο μεγάλα ζεστά χείλη, παχιά και ερευνητικά. Που μετά χαμογελούσαν παρέα με τα μάτια. «Νόμιζα πως με κορόιδευες. Δεν έχεις ξαναφιλήσει;» ακούς και καρφώνεις το βλέμμα άλαλος. Πας να μιλήσεις και μπερδεύεται η γλώσσα σου. Ψευδίζεις σαν τρίχρονο. Μπα σε καλό σου. Τι συναίσθημα και αυτό; Έτσι θα μπερδεύεσαι κάθε που θα φιλάς; Καλύτερα να σου λείπει.

Χριστούγεννα. 22 του Δεκέμβρη τότε. Δεκαετίες μετά. Νοιώθεις από κείνη την ζεστή βραδιά του Δεκέμβρη του πρώτου φιλιού, την ίδια ζέστα. Είσαι ερωτευμένος. Ανήμερα Χριστούγεννα. Χτυπά το κουδούνι. Ανοίγεις και βλέπεις το πρόσωπο με τα τέλεια φρύδια. Κάπου χάνονται, κάπου πάνε, ανεβαίνουν πάντως. Χαμογελάς. Πας να κλείσεις την πόρτα. «Περίμενε, σου λέει, ένα καλάθι με κρασιά έρχεται». Το ψάχνεις. Α, έξω από την πόρτα στην πάνω σκάλα βλέπεις ένα τεράστιο καλάθι με κρασιά, καμαρώνουν το αγαπημένο σου μοσχοφίλερο Μπουτάρη, κόκκινα αλεξανδρινά και ένα κηροπήγιο. Ένα αγγελάκι λευκό και χρυσό που κρατά τη βάση του κεριού. Ανάβεις το κερί. Τι ζεστή φλόγα. Δηλαδή τι ζεστά που είναι όλα. Πιάνεις τις στιγμές και τις φυλακίζεις. Στο νου, στην ψυχή… να γιατί το νοιώθω γράφεται με –οι-.

Χριστούγεννα 2011. Αριστοκρατικό δέντρο. Αληθινό. Ψηλόλιγνο και συμπαγές σαν τα ωραία κορμιά. Μόνο λευκά φωτάκια, μόνο κάποια χρυσά στολίδια. Μπροστά στην τεράστια μπαλκονόπορτα. Δεν ενοχλεί ο στολισμός, είναι απλός, επιβλητικός, σαν να σου χαμογελούν τα κλαδιά του δέντρου, σαν να σου εύχονται χρόνια φωτεινά. Στο τραπέζι του σαλονιού περιοδικά, εφημερίδες, βιβλία που διαβάζεις ανακατεμένα και το αγγελάκι σου. Με το κερί του. Όχι ίδιο, άλλο. Αυτό σου έμεινε. Μια θλιμμένη του ματιά και πολλή ζέστα στην ψυχή. Και η βεβαιότητα ότι τα Χριστούγεννα θα γράφεις πάντα τις πιο ζεστές σελίδες της ζωής σου.

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Ακούστε εδώ ...
http://soundcloud.com/palmos-radio/99-5?utm_source=soundcloud&utm_campaign=share&utm_medium=facebook&utm_content=http%3A%2F%2Fsoundcloud.com%2Fpalmos-radio%2F99-5

«Αν ως ηγέτη», λέει ο Μακιαβέλι, «αν ως δάσκαλο» διασκευάζει ο Τζώρτζης Μηλιάς, «οι μαθητές δεν μπορούν να σε σεβαστούν, θα πρέπει απαραίτητα να σε φοβηθούν. Το καλύτερο από όλα όμως είναι να σε αγαπούν». Ο Μακιαβέλι μιλάει για αγάπη και αυτά τα λόγια του κάνουν τις συμβουλές του συμβατές με μία βιωματική θεωρία που έχει διαμορφώσει ο συγγραφέας για την εκπαίδευση.
Όπως εύκολα θα διαπιστώσει ο αναγνώστης, η βασική αρετή που πρέπει να επιδεικνύει ένας δάσκαλος στην τάξη είναι να φέρεται δίκαια προς όλους. Για τον σκοπό αυτόν πρέπει να είναι και ο ίδιος αποφασισμένος συχνά να πάει ενάντια στα συναισθήματά του.
«Το να βάζεις εύκολα βαθμούς» γράφει χαρακτηριστικά «μπορεί να σε κάνει αγαπητό. Όσο όμως βάζεις εύκολα άριστα τόσο χάνεις τη δυνατότητα να ανταμείψεις έναν καλό μαθητή που προσπαθεί περισσότερο από τους άλλους. Ο δάσκαλος πρέπει να αδιαφορεί αν θα τον πουν ή όχι γενναιόδωρο».
Και σε άλλο σημείο προσθέτει «μισητός γίνεται ο δάσκαλος στους μαθητές του όταν είναι άδικος».

Ο Τζ. Μηλιάς γράφει φυσικά από τη σκοπιά του εκπαιδευτικού, γνωρίζοντας πόσο εύκολο είναι –ανάλογα με τον χαρακτήρα του δασκάλου– να χαθεί η πειθαρχία στην τάξη. «Καταφρονητέος γίνεται ο δάσκαλος που θεωρείται ευμετάβλητος, επιπόλαιος, μαλθακός, λιπόψυχος και αναποφάσιστος» επισημαίνει. Και σε άλλο σημείο προσθέτει «οι μαθητές βλάπτουν ευκολότερα κάποιον που τους είναι αγαπητός παρά κάποιον που τους προκαλεί φόβο».
Είναι όμως σαφές ότι στόχος του δεν είναι η πειθαρχία για την πειθαρχία αλλά για το καλό των μαθητών: «Θα πρέπει ο δάσκαλος να αδιαφορεί αν θα τον πουν σκληρό ή αυστηρό, εφόσον η αυστηρότητα αυτή είναι απαραίτητη για να υπάρχει καλό κλίμα στην τάξη, οι μαθητές να λειτουργούν σωστά και να τον ακούνε.

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

http://soundcloud.com/palmos-radio/5p0wmo0uglxn?utm_source=soundcloud&utm_campaign=share&utm_medium=facebook&utm_content=http%3A%2F%2Fsoundcloud.com%2Fpalmos-radio%2F5p0wmo0uglxn

To δέντρο της αγάπης στολίζεται και φέτος από την ΕΥΘΥΤΑ και όλους εμάς. Για 3η συνεχόμενη χρονιά το Δέντρο της αγάπης μας περιμένει από τις 17 Δεκ στο δημαρχείο ρόδου και στολίζεται με μπάλες του 1 ευρώ. Όλα τα έσοδα διατίθενται σε αναξιοπαθούντες ροδίου. Ενισχύστε το δέντρο της ΕΥΘΥΤΑ. Διαδώστε τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας. Γιατί η ζωή πρέπει να είναι πάνω και όχι κάτω από τους τροχούς.
Χρόνια πολλά. Με τη στήριξη του παλμού 99.5 και 105.6

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

http://soundcloud.com/palmos-radio/track-21?utm_source=soundcloud&utm_campaign=share&utm_medium=facebook&utm_content=http%3A%2F%2Fsoundcloud.com%2Fpalmos-radio%2Ftrack-21

O ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΚΑΜΠΑΡΔΩΝΗΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΣΤΟΝ ΠΑΛΜΟ (2)

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΚΑΜΠΑΡΔΩΝΗΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΣΤΟΝ ΠΑΛΜΟ ΡΟΔΟΣ (1ο)

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

http://youtu.be/pKovhIeoFL8

ο Κώστας Καράλης την Κυριακή 18 Δεκεμβρίου στον "Παλμό 99.5" και στην εκπομπή "Μουσικές Αναδύσεις", μείνετε συντονισμένοι http://www.palmos-fm.gr/

"Η αυθαιρεσία και τα αντισύμβολα" της Τζίνας Δαβιλά (www.protagon.gr)

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Η αυθαιρεσία και τα αντισύμβολα

της Τζίνας Δαβιλά

 

Περιμένετε τώρα να διαβάσετε κάτι από τις γνωστές αυθαιρεσίες των τελευταίων δεκαετιών που έριξαν την Ελλάδα στον καιάδα. Όχι, φίλε μου, αρκετά ασχολήθηκες και ασχολήθηκα με δαύτους. Να άξιζαν κιόλας; Να τους βγάλω και το καπέλο και τη σκούφια μου να πετάξω από τη χαρά μου. Αλλά δεν αξίζουν και στη ζωή μου οι σπουδαίοι δάσκαλοί μου μ’έμαθαν να ασχολούμαι με ό,τι αξίζει. Τα λοιπά, έμαθα να τα πετώ στον καιάδα του μυαλού μου. Κατάλαβες τώρα γιατί γουστάρω να είμαι στον κόσμο μου;

Ανέκαθεν μου άρεσαν οι αυθαίρετοι άνθρωποι. Όχι όλοι. Μου άρεσαν εκείνοι που αυθαιρετώντας και πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα του ποταμού σαν τον σολομό, τόνιζαν λεπτομέρειες σημαντικές για να με πάνε παρακάτω. Εκείνοι που αντιστέκονταν στο πρέπει της κοινωνίας, που γυάλιζε λίγο το μάτι τους, που είχαν σπιρτάδα στο βλέμμα και έσκαβαν σαν τον ποντικό για να ανοίξουν δρόμους εκεί που οι λοιποί ακολουθούσαν την πεπατημένη. Που τραβούσαν τις επιβλητικές κουρτίνες και τρύπωναν σε σκοτεινά δωμάτια με ένα σπίρτο αναμμένο για να δουν τι στην ευχή κρύβει η κουρτίνα. Που δεν κατάπιναν αμάσητες τις μπουκιές των επιτηδείων, αλλά τοποθετούνταν στην απέναντι όχθη για να δουν ως παρατηρητές τη ζωή.

Η αυθαιρεσία της Σοφίας Μαστοράκου ήταν ένα κουτί. Ένα κόκκινο κουτί που κρατούσε η γιαγιά της και περιείχε τα πράγματα που είχαν απομείνει από τον γιο της γιαγιάς της και θείο της, Μιχάλη Κουτλάκη. Η Σοφία λειτούργησε με το μυαλό του αυθαίρετου, του ανένταχτου, του σκανδαλιάρικου παιδιού. Κράτησε το κόκκινο κουτί που ήταν επιθυμία της γιαγιάς να ταφεί μαζί της και το κοίταξε με δέος. Κάτι της έλεγε ότι εκεί κρυβόταν ένα μυστικό που θα άλλαξε την ιστορία της Κάσου ίσως και της Ελλάδας. Κάτι της έλεγε ότι ήταν η εκλεγμένη να βγάλει στην επιφάνεια το πρόσωπο ενός ήρωα που θα αποτελέσει το σύγχρονο σύμβολο της Ελλάδας. Η λογική μίλησε; Όχι βέβαια, αυτή βάζει φραγμούς. Μίλησε η ψυχή της με την αντρειοσύνη που ταιριάζει στην ανιψιά του νεαρού θείου της Μιχάλη Κουτλάκη που προδόθηκε, βασανίστηκε και χάθηκε (δεν θα σας πω από ποιον γιατί η αφήγηση της Σοφίας Παπαϊωάννου είναι χειμαρρώδης και αξίζει να σας παρασύρει). Χρειάστηκαν 70 χρόνια για να σκαλιστεί το μυστικό, να γίνει έρευνα κοπιαστική από την Παπαϊωάννου, να ξεκλειδώσει τα στόματα ώστε να την εμπιστευτούν και να της μιλήσουν θαρραλέα οι αυτόπτες μάρτυρες και οι γηραιοί κάτοικοι της Κάσου, να συνεργαστούν ετερόκλητοι άνθρωποι μεταξύ τους για να βοηθήσουν την συγγραφέα να τεκμηριώσει την αλήθεια και να βγάλει στο φως τον άγνωστο ήρωα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Τον ανένταχτο και ριψοκίνδυνο νεαρό που, ενώ είχε την δυνατότητα να ζήσει μια εύκολη ζωή, επέλεξε τον δύσκολο δρόμο της προσωπικής του λύτρωσης με κόστος τη ζωή του. Αυτή είναι η Ελλάδα που θέλω να έχω: αποτελεσματική, ικανή, ουσιαστική και αξιοπρεπή. Με όραμα και ιδανικά.

Αναρωτιέμαι: ισχύει το «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει»; Είναι σύμπτωση το ότι η Μαστοράκου αποφάσισε πριν από 3 χρόνια περίπου να μιλήσει στην Παπαϊωάννου και να έχουμε σήμερα στη διάθεσή μας το βιβλίο της δεύτερης «Κρυμμένο στο Αιγαίο»; Μήπως τώρα που τα πάντα έχουν καταρρεύσει και εμείς ακόμα κοιτούμε λοξά τον εαυτό μας στον καθρέφτη, ένα καμπανάκι χτυπά για να μας υπενθυμίσει ότι δεν έχουν όλα χαθεί; Υπάρχουν ακόμα ήρωες και όχι μόνο ηρωοποιημένοι ψευτο-αρχηγοί που μας πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες; Μέσα μας η δύναμη μέσα μας και το ιδανικό, μέσα μας και το σύμβολο;

Ζητώ συγγνώμη, αν υπάρχει δόση συναισθηματισμού στο κείμενο που διαβάζετε. Είχα ανάγκη, όμως, να μιλήσω για ό,τι διάβασα, για ό,τι συζήτησα και ό,τι έζησα από την βιβλιοπαρουσίαση του «Κρυμμένου στο Αιγαίο» που πραγματοποιήθηκε στο  «ΔΕΝΤΡΟ». Η Σοφία Παπαϊωάννου, ως έμπειρη και προσγειωμένη δημοσιογράφος, κατάφερε να «παντρέψει» την έρευνα και το ρεπορτάζ με τη λογοτεχνία, αφαιρώντας όποιο συναισθηματισμό ενδεχομένως της μετέφερε η Μαστοράκου στο ξετύλιγμα της ιστορίας του θείου της. Το βιβλίο διαβάζεται απνευστί. Και αυτό που αφήνει είναι ο σεβασμός, η περηφάνια και η ελπίδα. Ναι, για την κουτσουρεμένη ελπίδα μιλώ που μας στραγγάλισαν. Ποιοι; Οι αντι-ήρωες της Ελλάδας του 21ου αιώνα. Αυτούς που μετά από 100 χρόνια, μια άλλη θαρραλέα ανιψιά και μια άλλη προσγειωμένη και ελεγχόμενου συναισθηματισμού δημοσιογράφος–συγγραφέας ενδεχομένως, να καταγράφουν ως  αντισύμβολα.

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Ο ηθοποιός Αντίνοος Αλμπάνης στον "Παλμό 99.5".

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

http://soundcloud.com/palmos-radio/o-10?utm_source=soundcloud&utm_campaign=share&utm_medium=facebook&utm_content=http%3A%2F%2Fsoundcloud.com%2Fpalmos-radio%2Fo-10

Ο ηθοποιός Αντίνοος Αλμπάνης το Σάββατο 10/12/2011 στις 12:00μμ  στον "Παλμό 99.5" και στην εκπομπή "Μουσικές Αναδύσεις".

Μείνετε συντονισμένοι στο http://www.palmos-fm.gr/