Διηγήματα: 1ο " Το πρώτο φιλί " της Τζίνας Δαβιλά

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

 Το πρώτο φιλί. Αυτό που δεν μπορείς να χαρακτηρίσεις όμορφο, υγρό, άσχημο, κατώτερο των προσδοκιών, ζεστό, ανακουφιστικό, ερεθιστικό. Πας σαν χαμένος. Θυμάσαι μόνο δύο μεγάλα ζεστά χείλη, παχιά και ερευνητικά. Που μετά χαμογελούσαν παρέα με τα μάτια. «Νόμιζα πως με κορόιδευες. Δεν έχεις ξαναφιλήσει;» ακούς και καρφώνεις το βλέμμα άλαλος. Πας να μιλήσεις και μπερδεύεται η γλώσσα σου. Ψευδίζεις σαν τρίχρονο. Μπα σε καλό σου. Τι συναίσθημα και αυτό; Έτσι θα μπερδεύεσαι κάθε που θα φιλάς; Καλύτερα να σου λείπει.

Χριστούγεννα. 22 του Δεκέμβρη τότε. Δεκαετίες μετά. Νοιώθεις από κείνη την ζεστή βραδιά του Δεκέμβρη του πρώτου φιλιού, την ίδια ζέστα. Είσαι ερωτευμένος. Ανήμερα Χριστούγεννα. Χτυπά το κουδούνι. Ανοίγεις και βλέπεις το πρόσωπο με τα τέλεια φρύδια. Κάπου χάνονται, κάπου πάνε, ανεβαίνουν πάντως. Χαμογελάς. Πας να κλείσεις την πόρτα. «Περίμενε, σου λέει, ένα καλάθι με κρασιά έρχεται». Το ψάχνεις. Α, έξω από την πόρτα στην πάνω σκάλα βλέπεις ένα τεράστιο καλάθι με κρασιά, καμαρώνουν το αγαπημένο σου μοσχοφίλερο Μπουτάρη, κόκκινα αλεξανδρινά και ένα κηροπήγιο. Ένα αγγελάκι λευκό και χρυσό που κρατά τη βάση του κεριού. Ανάβεις το κερί. Τι ζεστή φλόγα. Δηλαδή τι ζεστά που είναι όλα. Πιάνεις τις στιγμές και τις φυλακίζεις. Στο νου, στην ψυχή… να γιατί το νοιώθω γράφεται με –οι-.

Χριστούγεννα 2011. Αριστοκρατικό δέντρο. Αληθινό. Ψηλόλιγνο και συμπαγές σαν τα ωραία κορμιά. Μόνο λευκά φωτάκια, μόνο κάποια χρυσά στολίδια. Μπροστά στην τεράστια μπαλκονόπορτα. Δεν ενοχλεί ο στολισμός, είναι απλός, επιβλητικός, σαν να σου χαμογελούν τα κλαδιά του δέντρου, σαν να σου εύχονται χρόνια φωτεινά. Στο τραπέζι του σαλονιού περιοδικά, εφημερίδες, βιβλία που διαβάζεις ανακατεμένα και το αγγελάκι σου. Με το κερί του. Όχι ίδιο, άλλο. Αυτό σου έμεινε. Μια θλιμμένη του ματιά και πολλή ζέστα στην ψυχή. Και η βεβαιότητα ότι τα Χριστούγεννα θα γράφεις πάντα τις πιο ζεστές σελίδες της ζωής σου.