http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

"Παλιάς Κοπής" της Τζίνας Δαβιλά from www.protagon.gr

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57
27/01/2012

"Παλιάς Κοπής"

 της Τζίνας Δαβιλά 

Ξέρεις τι σημαίνει ‘παλιάς κοπής’; Ό,τι θαύμασα, ερωτεύτηκα, επιθύμησα και δεν είχα. Ποτέ ή τουλάχιστον σχεδόν ποτέ ή το συνάντησα σπάνια . Ό,τι θα θαυμάσεις, θα επιθυμήσεις, θα ερωτευτείς και εξαιρετικά δύσκολα θα το έχεις. Παλιάς κοπής άνθρωπος, παλιάς κοπής επαγγελματίας, παλιάς κοπής δάσκαλος, ηθοποιός, καπετάνιος, αρχηγός, εραστής, αρσενικό, θηλυκό. Τσαγανό, πείσμα, μαγκιά και γενναιοδωρία, ιπποτισμός και μεγαλοψυχία.

Ζεις, ζω στην εποχή που κοιτάς από δω, κοιτάς από κει και βλέπεις το ομογενοποιημένο γιαούρτι μεγαλοεταιρείας. Δεν το συζητάς από γεύση, δεν υπάρχει. Όλα τα ίδια, όλοι τα ίδια. Ίδιο βλέμμα, ίδιο ντύσιμο, ίδιο μαλλί, ίδιο τατουάζ, ίδιο σκουλαρίκι, ίδιο βάδισμα. Φρίκη! Εκεί στα 40, αν συναντήσεις άρρεν ή θήλυ, που είναι αρσενικό ή θηλυκό, μένεις άγαλμα. Αυτοχαστουκίζεσαι για να δεις ότι υπάρχεις και βλέπεις σωστά. Αντιλαμβάνεσαι τη μοναδικότητα. Ξέρεις τι σημαίνει «παλιάς κοπής»; Να έχεις απέναντί σου ένα πλάσμα που να ξέρει να σε κοιτάξει, να σου μιλά, να σου βγάζει από το μεδούλι σου ό,τι καλύτερο κουβαλά η ψυχή σου. Να σε βοηθά να αποκτήσεις όραμα, ελπίδα, στόχους. Αν έχει στόφα ανθρώπου που έχει γεννηθεί αστέρι και μπορεί να συμβάλλει για να πολλαπλασιαστούν τ’αστέρια. Να γουστάρει να βλέπει αστέρια φωτεινότερα, ικανότερα από αυτόν. Αυτό σημαίνει "παλιάς κοπής". Να έχει αγάπη και δοτικότητα, να ξέρει πότε και πώς θα αγριοκοιτάξει. Να έχει γίνει ένα με τη ζωή, όχι μόνο με τα πανεπιστημιακά έδρανα και τα παχιά χαλιά στις δεξιώσεις των κουστουμάτων. Να έχει γνωρίσει τη ζωή στην ασχήμια της, στον πόνο της, εκεί έξω στην πιάτσα. Να γίνει ένα κουβάρι μαζί της. Η ζωή, μάτια μου, είναι εκεί που μοχθεί η ψυχή του άγνωστού σου ανθρώπου, εκεί που το μάτι σου δεν θα πέσει γιατί δεν υπάρχουν φώτα, ακρίβεια και φινέτσα. Όποιος δεν έχει κάνει μια βόλτα στις πουτάνες της Συγγρού, στα μπουρδέλα του Μεταξουργείου, στη λαχαναγορά και στις πιάτσες των λιμανιών δεν ξέρει τι είναι η ζωή. Ζει στη γυάλα. Και έχει και πρεσβυωπία.

Παλιάς κοπής σημαίνει να έχει φιλότιμο- αλήθεια ποια είναι η αντίστοιχη αγγλική, ας πούμε, λέξη;- να έχει υπευθυνότητα, μεγαλοψυχία, ζεστασιά, δικαιοσύνη. Παλιάς κοπής σημαίνει να ξέρει να αγαπά, να μοιράζεται, να χαρίζει, να χαρίζεται, να γελά, να αστειεύεται, να προβληματίζεται, να συναισθάνεται, να ανοίγει φτερούγες προστατεύοντας. Ο παλιάς κοπής άνθρωπος έχει μοχθήσει, έχει δημιουργήσει, έχει κατασκευάσει, έχει απογοητευτεί, έχει ξαναπροσπαθήσει, έχει αγωνιστεί. Δεν έχει σημασία τι ακριβώς κατάφερε και σε ποιο σκαλοπάτι της επιτυχίας έφτασε, αξία έχει που αγωνίστηκε και δημιούργησε. Κουταλάκι, μανταλάκι ή γλυπτό, ό,τι έφτιαξε. Ευλογία είναι και η έμπνευση, που γίνεται σουσαμένιο κουλούρι. Η αγάπη που σε κάνει να φτιάξεις το κουλούρι.

Αυτόν τον «παλιάς κοπής» άνθρωπο θέλω κοντά μου. Και εσύ το ίδιο, φαντάζομαι, πως  θέλεις. Και άνδρα και γυναίκα. Δεν έχουν φύλο, αλλά ψυχή. Δεν υπάρχουν πολλοί, μακάρι να τους βρω στους κάτω των 40-45, αλλά... Μαλάκωσε ο κόσμος, μαλάκωσε η ζωή, μαλάκωσαν οι στόχοι, κοντέψαμε να μουλιάσουμε από το πολύ μαλάκωμα. Το μαλακίσαμε πια το πράγμα. Και είμαι πια πεπεισμένη ότι έχω γεννηθεί σε λάθος εποχή. Δέκα χρόνια πριν, χάθηκε ο κόσμος να τον δω; Ο μόχθος, η ψυχή, η ανάγκη, το φιλότιμο, η αγωνία, η οργή, η ελπίδα. Όλα ένα κουβάρι με αρχή και τέλος. Σαν τους «παλιάς κοπής» που δεν χορταίνεις να τους χαζεύεις, όταν τους συναντάς. Σαν τους δύο τύπους με τα «άλφα». Αυτούς θα τους κάνουμε άλλο κείμενο. Γιατί το θέμα δεν είναι πόσες πόρτες έχει η ζωή, αλλά ποιες εσύ επιλέγεις να αχρηστεύσεις.

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57
ακούτε εδώ
http://soundcloud.com/palmos-fm/mtk37hie0alk

τη ραδιοφωνική μας συζήτηση με τον Θάνο Μικρούτσικο στον 'Παλμό 99.5 & 105.6"

'Τα τρία ταφ" της Τζίνας Δαβιλά

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57


'Τα τρία ταφ" της Τζίνας Δαβιλά

Κάποτε άκουσα την εξής κουβέντα. Συμβουλή πατέρα προς κόρη: «ό,τι θέλει να’ναι αυτός που θα φέρεις σπίτι. Τεμπέλης και τσιγκούνης να μην είναι». Ώπα είπα…. Τα δύο ταφ, τεμπέλης, τσιγκούνης. Σαν να μπαίνει οροφή στα όνειρα σου. Κάτι θα ξέρει ο παλιός, ο Αλέκος για να το λέει. Μηχανικός αεροσκαφών ο Αλέκος. Σπουδαίος άνθρωπος, γενναιόδωρος, ανοιχτοχέρης, μια μεγάλη αγκαλιά το βλέμμα του, με το μπαγλαμαδάκι του και τις χειροποίητες κυπριακές σεφταλιές που συνόδευαν ατελείωτα ταψιά ψητών λιχουδιών. Όλα ή τα περισσότερα από τα χέρια του. Αυτός είναι ο Αλέκος.

Και τι είπε της Μαριώς μου; «όχι τσιγκούνη, όχι τεμπέλη».

Χτύπησε διάνα.

Έχεις γνωρίσει τσιγκούνη άνθρωπο; Που να φοβάται να βάλει το χέρι στην τσέπη, να φοβάται να ρωτήσει για τις ανάγκες του σπιτιού. Να αποφεύγει να μιλήσει για έσοδα και να συζητά μόνο για έξοδα. Να σκέπτεται πάντα το αντίδωρο σε ό,τι θα δώσει. Στο μικρό δηλαδή που θα αποφασίσει να δώσει. Τέτοιοι τύποι δεν είναι για πολλά και μεγάλα.  Να έχει το ανικανοποίητο στο βλέμμα. Να σκέπτεται μόνο την ύλη χωρίς να  είναι διατιθέμενος να ασχοληθεί με την ψυχή. Να μετρά τους ανθρώπους και να τους αξιολογεί με το πόσο δεν τον χρεώνουν. Να μην γνωρίζει τι είναι η γενναιοδωρία, αλλά να προσπαθεί να κερδίσει από παντού κόβοντας ταυτόχρονα τη δική του χαρά στη ζωή. Να ζητά διαρκώς να πάρει ό,τι έχει κάποιος να δώσει. Χρήμα, συναίσθημα, ψυχή. Μόνο να πάρει, να ζει για να πάρει.

Αυτός ο τύπος είναι δυστυχής ό,τι και να έχει, ό,τι και να του δώσουν. Δεν πας να του δώσει τον ουρανό με τ’άστρα, δεν μπορεί να τον εκτιμήσει. Νοιώθει ότι του χρωστάς και άλλα. Σαν του δώσεις συναίσθημα, δεν μπορεί να το αναγνωρίσει, νοιώθει εκτεθειμένος και λειψός. Και εδώ που τα λέμε, είναι. Μισός άνθρωπος, άδειος, ανικανοποίητος σαν τις χαζογκόμενες που ντύνονται, σενιαρίζονται στην πένα και μένουν όλη τη βραδιά ση γωνιά αναζητώντας συντροφιά. Άραγε τι φταίει; Η ατυχία τους ή το χαζό τους το κεφάλι;

Στη ζωή ξέρω ότι  αν ξέρεις να δίνεις, έχεις τα πάντα.  Αν δεν ξέρεις να πληρώνεις τα μάτια που αγαπάς, δεν πρόκειται να τα συναντήσεις και ποτέ σου. Και να τα συναντήσεις θα τα χάσεις, θα σου φύγουν, θα τα διώξεις. Αν δεν ξέρεις να βάζεις το χέρι στην τσέπη δεν μπορείς να το τοποθετήσεις και στην καρδιά. Δεν μπορείς να αγαπήσεις και δεν ευνοείς τον άλλο να σε αγαπήσει. Θλιβερό. Να μην ξέρεις να δίνεις. Τόπο στους γενναιόδωρους, είναι και δύσκολες εποχές, έγιναν ακόμη πιο δυσεύρετοι. 

Το βλέπω από δω, το ψάχνω από κει, και πού καταλήγω; Στον ευνουχισμό. Όχι, σε αυτούς που είναι τσιγκούνηδες, αλλοίμονο. Στον ευνουχισμό που υπέστη ο τσιγκούνης στην παιδική του ηλικία. Δεν φροντίστηκε όσο έπρεπε, δεν αγαπήθηκε όπως έπρεπε, δεν πήρε τρυφερότητα όση έπρεπε. Έμεινε μισός από αγάπη τότε, εξελίχθηκε μισός από αγάπη τώρα. Κρίμα για τον άνθρωπο, κρίμα και για εκείνους που η ζωή τα’φερε να ζήσουν μαζί του. Δίπολος ο αγώνας. Να μη μιζεριάσουν μαζί του, να μην χάσουν την γενναιοδωρία τους, αν και εφόσον την έχουν. Πόσα προβλήματα ανακύπτουν από την παιδική ηλικία και πόσα άραγε προφταίνει κανείς να διορθώσει στην ζωή τους.

Δεν μου πάνε οι άνθρωποι της ύλης. Θέλω ψυχή, θέλω μεγάλη καρδιά, θέλω γενναιοδωρία, ανοιχτοσιά, απλοχεριά. Να αντικρίζω το βλέμμα και να γεμίζουν τα πνευμόνια μου οξυγόνο. Δεν μπορώ τη μιζέρια, ούτε και την κακομοιριά. Δε φταίει η κρίση,  η συνήθεια φταίει, οι εμμονές και η λάθος πλώρη της βαρκούλας. Πώς να τα καταφέρεις στην καταιγίδα μεσοπέλαγα, αν επιμένεις να ταξιδεύεις με σχεδίες;  Έτσι μου φαίνεται ο τσιγκούνης… μόνος μέσα στη ζωή, δυστυχής στην ύλη του και στην πείνα του για το «δώστε μου και άλλα και άλλα και άλλα». Δεν χορταίνεις με τίποτα, πας να ισιώσεις κάποια στιγμή, σου βγαίνει η κατρακύλα σου. Δεν βλάπτεις κανένα περισσότερο από εσένα τον ίδιο. Αγοράζεσαι και πουλιέσαι. Και τα χέρια ανοιχτά. Ορθάνοικτα για να παίρνεις. Όχι, μάτια μου, δεν το θέλω, δεν μου κάνει, δεν το μπορώ. Πάρτα όλα δικά σου, στα χαρίζω και άσε με στον κόσμο μου. Με τα ψίχουλα μου που έχω και θέλω να τα μοιραστώ. Όχι μαζί σου, γιατί και πάλι παραπονεμένος θα είσαι.. Τράβα αλλού να μιζεριάσεις. Εντός ή εκτός. Αλλά όχι επί τ’αυτά. Τέλος. Τσιγκούνη. Τώρα. Τα τρία «ταφ». Γιατί το τρενάκι της ζωής δε γυρίζει πίσω.

με τον Θάνο Μικρούτσικο στον "Παλμό 99.5"

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

ακούμε εδώ απόσπασμα από τη ραδιοφωνική μας συζήτηση στον "Παλμό 99.5" με τον Θάνο Μικρούτσικο
http://soundcloud.com/palmos-fm/mtk37hie0alk

Η γκόμενα που ξέπεσε" της Τζίνας Δαβιλά (http://www.protagon.gr/)

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Η γκόμενα που ξέπεσε

της Τζίνας Δαβιλά (http://www.protagon.gr/)

15/01/2012

 Θλιβερή κατρακύλα η μορφή γυναικάρας που περπατούσε και έτριζαν τα πεζοδρόμια, η μορφή 60χρόνης που δεν ωρίμασε το μέσα της, δεν αγάπησε τον χρόνο της, δεν αγάπησε την ψυχή της και το κορμί της με τα λάθη του, τις ρυτίδες του, τη χαλάρωσή του. Η γκόμενα που χαμογελούσε και τα αρσενικά έσκαγαν μύτη από τις γωνιές για να θαυμάσουν την ομορφιά και την ηδονή που δεν είχαν. Η γυναικάρα που έπαιζε το βλέμμα φιλήδονα και οι μάγκες της άναβαν το τσιγάρο. Η γκόμενα που σήμερα βγάζει οίκτο, θλίψη, δάκρυ και πόνο. Γυρνά πια με κατακόκκινα χείλη που έχουν ξεφουσκώσει από τον χρόνο και τρέχει το κραγιόν από τις ρυτίδες του στόματος που σχηματίζουν σούφρωμα. Αποφεύγει να γελάσει, γιατί τα μάτια της σκάβουν τα μάγουλα μέχρι τ’αυτιά. Τραβά, διαρκώς, με τα ταλαιπωρημένα δάχτυλά της τα φρύδια ψηλά, γιατί χαλάρωσαν τα βλέφαρα από το χρόνο. Ξέχασε πως έκανε ελαφρώς κοιλίτσα και εξακολουθεί να φορά τα θεόστενα φορέματα, τα θεόστενα παντελόνια με τις εφαρμοστές μπλούζες. Βάφει κατάμαυρα τα μακριά μαλλιά που έχουν ξεφτίσει στις άκρες τους οι τρίχες. Αραίωσαν οι τούφες, διάφανο πια το κρανίο και εκείνη εκεί, να επιμένει να τα συντηρεί μέχρι την άκομψη μέση της. Προσπάθησε να ξεχάσει τον χρόνο που πέρασε και επιμένει να δείχνει παιδούλα, για να διεκδικήσει ένα βλέμμα θαυμασμού που πάντα - ή σχεδόν πάντα - είναι βλέμμα λύπης, αποδοκιμασίας, χλευασμού. «Μεγάλωσε πια, ξέρεις τι γυναικάρα ήταν στα νιάτα της; Συγκλονιστική!» λένε οι άντρες μεταξύ τους.

Περιφέρεται αδιάφορα για να νοιώσει δυνατή, ποθητή, ουσιαστική, υπέροχη, δροσερή, αλλά έχει χάσει στα σημεία. Την αίγλη της την άρπαξε από τα μαλλιά και την έκανε σημαία για το τώρα, το δικό της χθες. Καταχράστηκε το θηλυκό της βλέμμα για να αυξήσει το κασέ της, υλικό και ψυχικό, σε βαθμό που την άδειασαν όλοι και όλα. Δεν φρόντισε να σεβαστεί τους έρωτές της, να τους τοποθετήσει εκεί που τους άξιζε, να τους λατρέψει και να τους ευγνωμονήσει, όπως τους έπρεπε, για ό,τι της πρόσφεραν: για τα ταξίδια και τις στιγμές, για τους χορούς και τα τραγούδια, για τα κρασιά στα κολονάτα ποτήρια ή τη ρετσίνα στα γραφικά ταβερνάκια του τόπου της. Δεν εκτίμησε τον έρωτα που της έκαναν, δεν τον αφουγκράστηκε, όπως του άξιζε, ένοιωσε πως πάντα θα είχε τους άνδρες να τρέχουν στη ουρά για να χαθούν στα σκέλια της, να γευτούν το επίχρισμά της. Η αλαζονεία της ηλικίας ή η μαλακία του εγκεφάλου της; Η επιπολαιότητα της πίστης στην αιωνιότητα ή η απουσία του ρεαλισμού; Οι κόλακες που δεν την άφησαν να ωριμάσει ή η δική της έμφυτη ανωριμότητα; Ίσως τίποτα από τα αυτά, ίσως όλα μαζί.  

Προσπαθεί με κόλπα να κατακτήσει την παλιά της αίγλη. Κάνει εκπτώσεις, προσφορές, δείχνει χαρούμενη και προσιτή, κάθε που κάποιος θα της απευθύνει το λόγο, είναι παράτολμα και άσεμνα φτηνή για να μαζέψει τους παλιούς θαυμαστές της. Κι όμως, όλοι φεύγουν από κοντά της με την πίκρα της απάτης και του μισού. Και δεν θέλουν να μιλήσουν για τη νύχτα που τους πρόσφερε, γιατί είχε μισή ποιότητα, κακό κρασί και πολύ ξεπεσμό. Μαραζωμένα σχεδόν όλα πάνω της. Από το βλέμμα μέχρι τα μισοβαμμένα νύχια των ποδιών.

«Κούκλα, θέλεις να κάνεις μια επέμβαση να έρθεις στα ίσια σου; Έχω έναν καλό φίλο…» ρωτά ένας χοντρός, σιχαμένος επιχειρηματίας, λαμόγιο της συμφοράς. «Ναι», απάντα ο ‘θρύλος’ ξεψυχισμένα. Και γίνεται η επέμβαση… Δεν είναι δια χειρός Φουστάνου (λέμε τώρα), αλλά κάποιου κομπογιαννίτη που παίρνει κάτω από το τραπέζι τα μισά που θα έπαιρνε ένα μαγκιόρος χειρουργός. Και να σου η γκόμενα, χειρότερη από ποτέ. Παραφουσκωμένα χείλη, την ανιούσα τα πεσμένα φρύδια, τραβά λίγο παραπάνω το δεξιό της μάτι, δεν μπορεί εύκολα να αρθρώσει τις λέξεις, αλλά δεν βαριέσαι, όλα καλά, νοιώθει ότι θα την κοιτούν πιο ευχάριστα. Το τραγικό αποτέλεσμα: η έλλειψη αισθητικής, σεβασμού, γνώσης και έρωτα την κάνουν ένα έκτρωμα που δεν θέλουν να αντικρίζουν οι δικοί της, κοντινοί και μακρινοί.

-«Κρίμα», σιγοψιθυρίζουν,
-«Κακώς» κεραυνοβολούν κάποιοι άλλοι,
-«Τι παπαριές πάς και κάνεις», κρίνουν οι τρίτοι.

Η γκόμενα, όμως, δεν μπορεί να γυρίσει πίσω στις δικές της ρυτίδες, είναι αργά. Και μένει εκεί, σαν βαλσαμωμένο κουφάρι, να γελά στραβά και να κλαίει μέσα της γοερά. Για τη δόξα που είχε και τον ξεπεσμό που έχει. 

Υγ 1ο : «Σαν γκόμενα που ξέπεσε που μοιάζει η Ρόδος» Ειπώθηκε από το Γιάννη, φίλο του θεάτρου, της ζωής, της αξιοπρέπειας, της δημιουργίας. Προχθές στη συνάντηση που είχαν οι φίλοι και «φίλοι» του Εθνικού Θεάτρου Ρόδου. Πρόκειται για ένα από τα ομορφότερα κτήρια της Βαλκανικής Χερσονήσου, δημιούργημα των Ιταλών. Το Εθνικό Θέατρο είναι κλειστό από το 2000 που έχω έρθει στο νησί. Η δημοτική αρχή Ρόδου επιμένει πως πρέπει να δοθεί σε ιδιώτη και να ακολουθηθεί η γνώριμη διαδικασία των διαγωνισμών προκειμένου να αναστηθεί. Άραγε, ποιος αγαπά περισσότερο έναν τόπο, εκείνος που γεννήθηκε σε αυτόν ή εκείνος που επιλέγει να  επενδύσει; Και ποιος είναι ο μεγαλύτερος εχθρός: η άγνοια ή η έλλειψη αισθητικής; Και πού να στρέψω το βλέμμα για να βρω τη λύση: στους βαρύγδουπους λόγους των πολιτικών ή σε πέντε δέκα προλετάριους της Τέχνης και της Δημιουργίας που παλεύουν;

Υγ 2ο : Το Νοσοκομείο Ρόδου είναι το ίδιο στην Εντατική. Σε κώμα… Συγγνώμη, κύριοι, πού είστε;

Ο Παύλος Τσίμας στον "Παλμό 99.5"

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

ακούτε εδώ
http://soundcloud.com/palmos-fm/uhwq3qwmwvha
και εδώ
http://soundcloud.com/palmos-fm/zuqavpxsfrby
τη συζήτησή μας με τον Παύλο Τσίμα.

Τι είπε για την ευθύνη των μεγαλοδημοσιογράφων σχετικά με την παρούσα οικονομική κρίση και τι σημαίνει η έξοδος μας από το ευρώ.

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Και, όπως πάντα, κάθε Σάββατο και Κυριακή από τις 11:00πμ-1:00μμ συναντιόμαστε ραδιοφωνικά και " τα λέμε" με μουσικές ξεχασμένες, αγαπημένες, νεώτερες, λοξοκοιτώντας πάντα την ζωή και αντιμετωπίζοντας ευθέως ό,τι μας βασανίζει. Δύσκολο, ε; Δεν βαριέσαι... ένα crash-test η ζήση! "Παλμός 99.5 & 105.6" και διαδικτυακά www.palmos-fm.gr

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

http://www.youtube.com/watch?v=R2eJsa1dWyQ http://www.youtube.com/watch?v=R2eJsa1dWyQ

O Θάνος Μικρούτσικος στον "Παλμό 99.5"

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57
ακούμε εδώ : http://soundcloud.com/palmos-fm/99-5-15-12

και συναντάμε τον σπουδαίο συνθέτη Θάνο Μικρούτσικο στον "Παλμό 99.5" την Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2012 στις 12:00μμ. Συντονιστείτε στη Ρόδο στους 99,5 & 105.6 και διαδικτυακά στο www.palmos-fm.gr

  

Σταύρος Θεοδωράκης: "Κανείς δεν θα επενδύσει στην Ελλάδα, αν δεν λειτουργήσουν οι νόμοι", της Τζίνας Δαβιλά

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Ο Σταύρος Θεοδωράκης κάνει.. ποδαρικό στον "Παλμό 99.5"

Σταύρος Θεοδωράκης: "Κανείς δεν θα επενδύσει στην Ελλάδα, αν δεν λειτουργήσουν οι νόμοι", της Τζίνας Δαβιλά

Του είπα πως είναι το γούρι μου*. Μου είπε πως είναι μεγάλο το βάρος που του φορτώνω, γιατί το 2012 θα είναι μια δύσκολη χρόνια, όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά για την Ευρώπη γενικότερα. Απάντησα μέσα μου, για να μην χάσουμε ραδιοφωνικό χρόνο, αυτό που σας καταθέτω τώρα: κοντά μου θέλω ανθρώπους καλοσυνάτους. Οι δικοί μου άνθρωποι, οι φίλοι μου, οι συνεργάτες μου θέλω να έχουν αυτό και ας είναι μόνο αυτό: καλοσύνη. Εκτιμώ ακόμα περισσότερο την καλοσύνη τους, αν συνοδεύεται και από ένα έξυπνο μυαλό. Τότε αποκτά τεράστια αξία. Ο Σταύρος μας, λοιπόν, είναι ένας ευφυής άνθρωπος που διαχειρίζεται το κοφτερό του μυαλό μόνο για να κάνει καλό και να προσφέρει στο σύνολο. Και αν αυτό δεν είναι αξία στην σημερινή κοινωνία, που ζορίζεται από αιτίες και σαπίλες που όλοι –περισσότερο ή λιγότερο- γνωρίζουμε πια, άραγε τι άλλο είναι; 

Σταύρος Θεοδωράκης: «Τα οικονομικά σαφώς και θα είναι δυσκολότερα και για την Ελλάδα και για την Ευρώπη. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να οργανώσουμε το δημόσιο βίο μας και την κοινωνία μας και να ορίσουμε ξανά τις ζωές μας. Ας σκεφτούμε πως, αν είχαμε χρήματα και μοιράζαμε, σε δυο χρόνια θα αντιμετωπίζαμε πάλι τα ίδια προβλήματα. Συνεπώς, δεν είναι κυρίως το πρόβλημα της ρευστότητας που βασανίζει τη χώρα, αλλά οι στόχοι που δεν έχει. Τα ‘χαμε πει και πέρυσι: οι λαοί και οι κοινωνίες δεν χάνονται από την έλλειψη χρημάτων, μπορεί το χρήμα να είναι αναγκαίος παράγων, αλλά δεν είναι από μόνος του ο συνδετικός κρίκος μιας κοινωνίας. Οι λαοί χάνονται, όταν δεν έχουν στόχους και όταν δεν έχουν οργανώσει δημιουργικά το μέλλον τους. Αυτό είναι το πρόβλημα της Ελλάδας σήμερα. Υπάρχουν χώρες που έχουν περάσει πάρα πολλά προβλήματα και τα έχουν καταφέρει. Το πρόβλημα της χώρας σήμερα θα λυθεί από αυτά που μας έμειναν, δηλαδή από τον τουρισμό, την αγροτική παραγωγή, δηλαδή τη Γεωργία με σύγχρονους όρους, και τις υπηρεσίες. Είμαστε η μόνη χώρα της Μεσογείου που δεν έχει κερδίσει από τις θέσεις της. Δεν εννοώ αυτό που λένε κάποιοι φαιδροί «φύτεψα μαρουλάκια στον κήπο μου και τελείωσα». Ένας τόπος πρέπει, όχι μόνο να παράγει και να καλύπτει τις ανάγκες του συγκεκριμένου τόπου, αλλά να πολλαπλασιάσει με σοβαρότητα την παραγωγή και να αγγίξει τις βόρειες πλούσιες χώρες. Αυτό, βέβαια, πρέπει να το  κάνει κάποιος πολιτικός».

 Ποιο είναι το πνεύμα που πρέπει να καθοδηγήσει τη χώρα;

«Η γνώση των λαθών μας, αλλά φοβάμαι πως ακόμα δεν έχουμε συνειδητοποιήσει τα λάθη μας. Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει όλοι τις θέσεις μας. Η καινούργια Ελλάδα θα έρθει με τη μεγαλύτερη συμμετοχή όλων μας και όχι με το χάχανο. Πρέπει ο καθένας να κάνει πολύ καλά τη δουλειά του. Και το επόμενο βήμα: να έρθει ένα καινούργιο πολιτικό προσωπικό που να μην κλέβει, να μην τον νοιάζει να χαϊδέψει αυτιά και να έχει πλάνο για 10 χρόνια μπροστά».

Πώς θα ψηφίσουμε, όταν το καινούργιο πολιτικό προσωπικό δεν υπάρχει;

«Το σίγουρο είναι πως πρέπει να ψηφίσουμε. Προσωπικά ανήκω, όπως και οι περισσότεροι Έλληνες, στους δυσαρεστημένους από το πολιτικό προσωπικό της χώρας, αλλά θα ψηφίσω. Τα κόμματα πρέπει να έχουν πρόταση για το μέλλον της χώρας και να την υλοποιούν. Τα κόμματα της Ελλάδας είναι μόνο κόμματα διαμαρτυρίας».

Από ποιον κινδυνεύει ο Παπαδήμος, από τους άλλους ή από τον εαυτό του;

«Είχα γράψει και ένα κείμενο που περιλαμβάνεται και στο βιβλίο «Αυτό που ζούμε». Το «Λουκά, μη φοβηθείς». Ο Παπαδήμος, δυστυχώς, δείχνει ανοχή στις ατέλειες του παρελθόντος. Υπάρχουν κάποιοι που εκπροσωπούν την παλιά πολιτική και αντί να τους διώξει την επόμενη μέρα, πάει στο επόμενο θέμα. Ο Λουκάς Παπαδήμος δεν επελέχθη  από τα πολιτικά πρόσωπα, επειδή τον γούσταραν, αλλά επειδή δεν ήταν πολιτικό πρόσωπο και εκπροσωπούσε τον λαό ως άποψη. Πριν από ενάμιση μήνα η δημοσκόπηση τού έδινε το 80%, που σημαίνει ότι ο κόσμος ψάχνει τις λύσεις μέσα στους τεχνοκράτες. Έχει την ευθύνη για το μέλλον και πρέπει να προσέξει πώς θα τη διαχειριστεί».

Οι εκδόσεις «Ποταμός», αν και όλα συρρικνώνονται και περιορίζονται, πάνε κόντρα στο ρεύμα διατηρώντας τους δικούς του σολομούς (μεταφορική αναφορά στο βιβλίο «Αυτό που ζούμε» του ίδιου και του σκιτρσογράφου Δημήτρη Χαντζόπουλου).

«Ουσιαστικά, το βιβλίο, δεν είναι ένα βιβλίο για το πώς οδηγηθήκαμε στην κρίση, αλλά ένα παράθυρο της κρίσης απέναντι στο μέλλον, που δίνει το φως και την ελπίδα. Δεν το’χω αφιερώσει σε κάποιον, όπως συνήθως συμβαίνει, αλλά τώρα που το σκέπτομαι, θα το αφιέρωνα στον βασανιζόμενο και προδομένο λαό μας. Και γιατί βασανιζόμενος: το πρόβλημα της χώρας είναι διπλό: ο κόσμος βασανίζεται που δεν έχει λεφτά και που δεν του δίνεται μία διέξοδος. Αν πειστεί, ότι τα παιδιά του θα ζήσουν καλύτερα από αυτόν, τότε θα υπομείνει τις θυσίες. Δυστυχώς, όμως, η ανικανότητα της πολιτικής τάξης είναι ότι ο κόσμος δεν έχει πειστεί για αυτό που ζούμε. Το κακό είναι ότι ανακαλύπτουμε διαρκώς πως είμαστε τελευταίοι στον δυτικό κόσμο. Δεν έχει νόημα να κάνουμε συγκρίσεις με την Αφρική. Στην Ευρώπη λειτουργούμε ως Αφρική, είμαστε τελευταίοι σε όλα».

Ένα από τα θέματα που έθεσαν οι «Πρωταγωνιστές» το 2011, ήταν η Δικαιοσύνη.

«Η απόδοση της Δικαιοσύνης είναι τεράστιο θέμα. Είναι ξεκάθαρο πια, πως όσο εξελίσσεται ο κόσμος, καταργείται και το όριο της κακής πληροφόρησης. Οι αναπηρίες της Ελλάδας γίνονται αντιληπτές στο εξωτερικό. Μιλούσα τις προάλλες με κάποιον, που ασχολείται με τον τομέα των επενδύσεων.  Όποιες διαβεβαιώσεις και να δώσει η χώρα, ο ξένος επενδυτής δεν θα έρθει να επενδύσει στην Ελλάδα, αν δεν λυθεί  το θέμα της δικαιοσύνης. Παραδείγματος χάριν, μια αστική διαφορά ή μια εργατική διαφορά με το κράτος, χρειάζεται βάθος χρόνου για να επιλυθεί. Αν όλα, λοιπόν, αποφασίζονται σε βάθος μιας δεκαετίας, ποιος θα πάρει το ρίσκο να επενδύσει σε μια χώρα σαν την Ελλάδα; Ο επενδυτής θέλει μια σιγουριά σε σχέση με την παρουσία του στη  χώρα μας. Κανείς δεν μπορεί να πάρει το ρίσκο, όταν δεν λειτουργούν οι νόμοι. Η εκπομπή, λοιπόν, ήταν μια φωνή. Δεν μπορεί οι αποφάσεις, πχ για ένα διαζύγιο, να παίρνονται σε 10 ή και 12 χρόνια , σε χρόνο, δηλαδή, που πλέον κανέναν δεν ενδιαφέρει μια απόφαση. Άρα, το θέμα της Δικαιοσύνης μειώνει την οικονομική παραγωγή, τις επενδύσεις και τις δουλειές. Και εδώ, ας σκεφτούμε: για να έχουμε καλύτερη Δικαιοσύνη δεν χρειάζονται λεφτά, για να έχουμε ασφάλεια στους δρόμους, δεν χρειάζονται λεφτά, για να έχουμε λιγότερα ατυχήματα, δεν χρειάζονται λεφτά. Χρειαζόμαστε μόνο άλλα μυαλά!».

*Η συζήτηση μεταδόθηκε από τον «Παλμό 99.5 http://www.palmos-fm.gr/  » στις 2/1/2012.

ακούστε εδώ τη συζήτηση: http://soundcloud.com/palmos-fm/hy1ung4wc2dj

Αϊ σιχτίρ, μυρμηγκάκια" της Τζίνας Δαβιλά (από το www.protagon.gr)

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Αϊ σιχτίρ, μυρμηγκάκια

της Τζίνας Δαβιλά

08/01/2012

  Θέλω να φύγετε, κύριοι. Δεν θέλω να σας βλέπω, ούτε μπροστά μου, ούτε πίσω μου, ούτω στα όνειρά μου. Εφιάλτες γίνατε. Να πάτε στον αγύριστο και ακόμα παραπέρα.  Έλα που δεν είμαι η μικρή μαγισσούλα να κάνω ένα τσααακ με το ραβδάκι μου και να σας κάνω βατράχια, να τρέχετε ξωπίσω από τις λίμνες και να τσαλαβουτάτε εκεί στα νερά, απόνερα, βρωμόνερα που πλημμυρίσατε όλη την Ελλάδα. Όοοοχι μό-νοι σας, είχατε και τους αμόρφωτους κοντά σας. Όλους του τεμπελχα-νάδες, όλα τα κοπρόσκυλα που σας έγλειφαν με την ψήφο τους και εξαργύρωναν τη θεσούλα τους και το διορισμό τους, την εύνοιά σας τέλος πάντων. Γιατί το έγκλημα δεν θέλει τη μονάδα, γίνεται υπερτέ-λειο, αν έχει συμμετοχή. Και όσο περισσότεροι είναι οι συμμετέχοντες, τόσο πιο αποτελεσματικό είναι το έργο τους.

Τόσα χρόνια κατορθώσατε - περίφημα ομολογώ- να κρατήσετε αμόρφωτο τον έλληνα. Μισά βιβλία, μισά σχολεία, μισές αλήθειες, μι-σές ώρες εργασίας, μισά φάρμακα και μισοί γιατροί, μισές στιγμές στις τέχνες, όλα μισά. Όλα λειψά, όλα κουτσουρεμένα. Σαν την ηλίθια προσωπικότητά σας. Φτιάχνατε σχολειά για να καταστήσετε ζωντόβολα, όχι ανθρώπους, για να έχετε τα απόλυτα άτομα-ενεργούμενα που –αν διεκδικήσουν – θα διεκδικήσουν τη θεσούλα τους μόνο, ξεχνώντας το διπλανό τους. Ποτέ μαζικά και συλλογικά δεν κινηθήκατε, παρά μόνο για να πάρετε τις εκλογές. Τότε μαζεύατε όλα τα κομμα-τόσκυλά σας και τους κερνάγατε τα ουίσκι που είχαν και στα χωριά τους –τρομάρα τους-  με τον ένα πάγο για να μην απολεσθεί η γεύση του βαρελίσιου παρασκευάσματος. Επιβραβεύατε τη μετριότητα με πρώτους και καλύτερους τους εαυτούς σας. Δίνατε βραβεία για να κολακέψετε όχι τους βραβευόμενους- που μπορεί να μην ξεχωρίζατε καλά-καλά και το όνομά τους, δεν ξέρατε ποιοι ήταν - αλλά τους εαυτούς σας.

 

Ε, λοιπόν, δεν θέλω να σας ξαναδώ. Σε κανένα ψηφοδέλτιο, σε καμιά αφίσα, σε καμία προοπτική: τηλεοπτική, ραδιοφωνική, περιοδική ή ενημερωτική. Δεν σας γουστάρω, πώς το λένε; Τσίπα έχετε πάνω σας; Φιλότιμο το ελληνικό; Αλλά, πού να ξέρετε από ελληνικό; Δεν γίνατε πολιτικοί γιατί είχατε γνώσεις, αλλά γιατί είχατε φιλοδοξίες επαρχιώτικες. Σαν τον νέοέλληνα που μέσα στη δεκαετία του 70 θέλησε να ξεφύγει από τον ανατολίτη που είχε μέσα του και να γίνει ευρωπαίος, χωρίς να δουλέψει το μέσα του. Σπούδαζε στα πανεπιστήμια για να αποτινάξει την ταμπέλα του χωριάτη επιδιώκοντας να γίνει πρωτευουσιάνος. Για αυτό σας λέω, δεν συντελέσατε μόνοι σας την καταστροφή είχατε μπόλικα αυθάδη και ανόητα, κομπλεξικά τεμπελόσκυλα κοντά σας, που θα έγλειφαν και σας τόνωναν το νοσηρό ‘εγώ’. Άνθρωποι που δεν δούλεψαν ουσιαστικά ποτέ τους, που δεν μόχθησαν ουσιαστικά για τίποτα, που μεγάλωσαν, έγιναν μεσήλικες και επιθυμούν να γεράσουν, δίνοντας διαταγές και υποσχέσεις. Χωρίς όραμα και στόχο, χωρίς σεβασμό και αξιοπρέπεια. Μόνο με την υπέροχή τους μετριότητα, που τους κατέστησε αμόρφωτους και αηδιαστικούς.

Στηθήκατε, αλήθεια, ποτέ στην ουρά για να παρατηρήσετε, πώς λειτουργεί ένα δημόσιο νοσοκομείο; Ντράπηκα τον εαυτό κου, όταν πριν από δύο μήνες έπαιρνα εξιτήριο από το νοσοκομείο Πάτρας- εκείνο το πρώην στρατιωτικό που είναι για να ζουν οι κατσαρίδες όχι οι ασθενείς (να’ναι καλά οι γιατροί του που κρατούν ένα επίπεδο)- και είδα στην ουρά ένα γεροντάκο να περιμένει να πληρώσει για να εξεταστεί. Καταντράπηκα. Κοντά στα 80 και να πληρώνει ο παλαίμαχος και για να εξεταστεί; Να μην του προσφέρει, ούτε καν αυτό η χώρα του; Είδα-τε ποτέ τον συνταξιούχο που ζούσε με αξιοπρέπεια να ζητά συγγνώμη από τα εγγόνια του γιατί δεν μπορεί να τους δώσει χαρτζιλίκι στις γιορτές; Μην μπείτε στον κόπο να απαντήσετε. Σας είναι άγνωστες εικόνες.

Κάντε την με ελαφρά ή βαριά πηδηματάκια. Φύγετε, γκρεμοτσακιστείτε ή τουλάχιστον λουφάξτε στη γωνίτσα σας και βγάλτε το σκασμό. Δεν σας σέβομαι, δεν σας υπολογίζω, δεν σας εμπιστεύομαι. Και μπορεί να έχετε επενδύσει στην αμορφωσιά του έλληνα που τον κάνει άοπλο, μαλθακό, άβουλο, φοβισμένο, αλλά πάντα υπάρχουν κάποιοι 300 ( του Λεωνίδα) για να βαστούν Θερμοπύλες. Και αυτοί δεν ‘μασάνε’ ούτε από ΜΑΤ, ούτε από ποινές, ούτε από απειλές. Και ξέρουν και από Γκάτσο: «Με φωτιά και με  μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί’. Και ο ελληνικός λαός λέει: «όπως στρώνεις κοιμάσαι!’.

Υγ: Άραγε πόσο βλάκας πρέπει να είναι κάποιος για να ζητά σήμερα εκλογές; Και πόσο βλάκας πρέπει να είναι για να πιστεύει ακόμα στα κόμματα; Και πόσο άτολμος πρέπει να είναι κάποιος άλλος που δεν αποφασίζει – ενώ βλέπει κατάφωρα και είναι στα χέρια του- το πρέπον για την Ελλάδα και τους πολίτες της; Περαστικά μας!

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Βιβλιοπαρουσίαση του "Πίσω από το τζάμι" του Γιάννη Παπαϊωάννου στο Δημοτικό Θέατρο Ρόδου. Διοργάνωση: ΕΥΘΥΤΑ  & Ρ/Σ "Παλμός"

πολύ σας ευχαριστούμε για την έλευση και την συμμετοχή στη χθεσινή (3/1/2012) βιβλιοπαρουσίαση του "Πίσω από το τζάμι" του Γιάννη Παπαίωάννου" συνδιοργάνωση του ΠΑΛΜΟΥ" και της "ΕΥΘΥΤΑ". Μεταξύ των πολλών και σημαντικών που κατατέθηκαν από τον Γιάννη ακούγοντας την εκλεκτή ορχήστρα να παίζει Πάνου, Καζαντζίδη, Καλδάρα κ.α., μου έμεινε αυτό: Υπερπαραγωγή δίσκου του Μάνου από εγγλέζο διευθυντή και πωλούνται μόνο  2.350 δίσκοι. "Μα κ Χατζιδάκι, δώσαμε τόσα λεφτά και πουλήσαμε μόνο 2.350 δίσκους!", παραπονιέται ο άγγλος παραγωγός. Και ο δικός μου/μας Μάνος απαντά: "επιτέλους φάνηκε το αγοραστικό μου κοινό!"

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57
Ακούστε τη βιβλιοπρόταση:
http://soundcloud.com/palmos-fm/99-5-fm?utm_source=soundcloud&utm_campaign=share&utm_medium=facebook&utm_content=http%3A%2F%2Fsoundcloud.com%2Fpalmos-fm%2F99-5-fm

O ίδιος ο Σταύρος Θεοδωράκης γράφει στο protagon:

Αυτά ήθελα να γράψω όταν ξεκινούσε το protagon.gr. Αλλά με το που ξεκίνησε το σάιτ δεν πήραμε ανάσα. Κρίση με όλα τα συμπαρομαρτούντα. Τρόικα, απεργίες, περικοπές, λάθη, δόσεις, μούντζες, αφορισμοί ή μισόλογα. Είναι αξιοθαύμαστη η προσπάθεια των πολιτικών να εφευρίσκουν λέξεις ανάμεσα στο ναι και το όχι. Όπως τα κορίτσια στους σχολικούς μας έρωτες. Δεν έλεγαν «δεν μου αρέσεις», «δεν σε θέλω». Έλεγαν κάτι που θα μπορούσε να εκληφθεί και ως ναι, και ως όχι: «Δεν λειτουργώ με αυτόν τον τρόπο». «Δεν είμαι έτοιμη». Έτσι δεν σε έκαναν εχθρό, σε άφηναν να ελπίζεις και μετά, αν τις έφτυνε ο παιδαράς του συστεγαζόμενου λυκείου, γυρνούσαν σε σένα, που άλλωστε ρητά ποτέ δεν σε είχαν απορρίψει. Αλλά μόνο οι πολιτικοί και τα κορίτσια το κάνουν αυτό; Το ίδιο δεν κάνουν και οι δημοσιογράφοι και οι συνδικαλιστές. Οι διανοούμενοι; Το ίδιο δεν κάνουν;

Ήταν βράδυ όταν τηλεφώνησα στον Δημήτρη Χαντζόπουλο. Περπατούσα στο κρύο όταν το σκέφθηκα. Είχαμε να μιλήσουμε μήνες στο τηλέφωνο. «Έλα από το σπίτι». Το γραφείο του ήταν σαν πάγκος ξυλουργού. Με το που το είδα πήρα θάρρος. «Βάζω τα κείμενα, βάζεις τα σκίτσα;». Μήπως και ξαναδούμε λίγο πιο ψύχραιμα αυτό που ζήσαμε, αυτό που ζούμε. Γιατί αν δεν μελετήσουμε τα γεγονότα δεν θα αποκτήσουμε ποτέ αυτογνωσία. Αυτογνωσία! Αυτό που μας λείπει πάντα. Και τι μας περισσεύει; Τα οράματα! Και η λατρεία της ήσσονος προσπάθειας. Εκτός κι αν έχω παρασυρθεί. Και εκείνο που θέλω είναι να έχω και εγώ ένα πάνινο σακούλι και να μαζεύω αυτά που πάνε να χαθούν, να τα καθαρίζω λίγο και να τα πετάω στο τραπέζι.

ΥΓ: Το κείμενο αυτό είναι σε ένα μεγάλο μέρος του ο πρόλογος του βιβλίου «Αυτό που ζούμε» προσαρμοσμένο στα κυριακάτικα πρωτοσέλιδα της 18ης Δεκεμβρίου. Το βιβλίο έχει 60 γελοιογραφίες του Δημήτρη Χαντζόπουλου  - του σκιτσογράφου της εφημερίδας «Τα Νέα» - και κείμενα δικά μου και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Ποταμός».

'Πσσσαλίδι, νέο κίνημα!" της Τζίνας Δαβιλά (www.protagon.gr)

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Θέματα »

Πσσσαλίδι, νέο κίνημα!

της Τζίνας Δαβιλά 

01/01/2012

Πιστεύω στη δυναμική των γραμμάτων, των λέξεων, των ονομάτων, των αριθμών. Κοροϊδέψτε με, όσο θέλετε, αλλά αυτό πιστεύω. Επίσης, καταθέτω ότι μου αρέσουν περισσότερο οι λέξεις που έχουν ρο, λάμδα και ωμέγα. Και τρελαίνομαι για τις λέξεις που αρχίζουν από πι. Είτε κεφαλαίο, είτε μικρό. Και πιστεύω, επίσης, στη δυναμική και την επιτυχία των λεξεων που ξεκινούν από πι. Το’δα από δω, το΄δα από κεί και έδωσα την απάντηση: οι «αγανακτισμένοι» άρχισαν από άλφα, να λοιπόν γιατί ως κίνημα απέτυχαν, έμειναν στην αρχή. Οι «αριστεροί» άρχίζουν από άλφα, να λοιπόν γιατί μακροχρόνια μας άφησε ξεκρέμαστους το σοσιαλιστικό τους φρόνημα, έμεινε στα λόγια δεν πέρασε στην πράξη- βλέπετε; και εδώ το πι. Συνεπώς, θέλω ένα κίνημα για τη χρονιά που υποδεχόμαστε, που να έχει την επιτυχία που, τώρα περισσότερο από ποτέ, είναι διακαώς απαραίτητη. Και βρήκα το όνομά του: πσαλίδι! Και μάλιστα με έμφαση το πσσσσς, να το λες και να βουϊζει ο τόπος.

«Πσαλίδι», λοιπόν, για το 2012 σε ό,τι έκαψε τη γούνα μας το 2011 και όλες τις προηγούμενες δεκαετίες. Πσαλίδι στην αλαζονία, στην αγένεια, στην αναξιοπρέπεια, στην ατιμία, στην ανευθυνότητα, στην ακαρδία, στην ψευτιά, στην κλεψιά, στον φιλοτομαρισμό, στη φιλαργυρία, στην κακία, στην ματαιοδοξία, στην λαμογιά, στην ψευτομαγκιά, στην αναίδεια, στο θράσος, στην αυθάδεια, στην ακαλαισθησία, στην ελαφρότητα, στην αχαριστία. Πσαλίδι σε ό,τι μας κάνει να είμαστε λιγότερο ανθρώποι και ανθρώπινοι, σε ό,τι μας υποβιβάζει ως δίποδα, σε ό,τι θωπεύει το εγώ και μας απομακρύνει από το εμείς. Και κυρίως ‘Πσαλίδι» στον καθρέφτη που θωρούμε το πρόσωπό μας λοξά ή θολά. Πσαλίδι στην καταπίεση, στην τυφλή υπακοή, στην πειθαρχία των άλλων και το ‘πρέπει’ της κοινωνίας που στηρίζεται στην ύλη, στην επίδειξη, στην επιφάνεια. Πσαλίδι στην ανοησία της αιωνιότητας, που μας τυφλώνει από την τετελεσμένη προσωρινότητα.

Έψαχνα μια λέξη που να έχει μέσα της την αποφασιστικότητα και το αποτίναγμα του σαθρού, του κουρασμένου, του αποτυχημένου. Μου’ρθε στο μυαλό, βλέποντας το έργο του φίλου μου, του Κώστα του Φεϊζίδη, το ψαλίδι που προτείνει το κόψιμο από το άρρωστο παρελθόν. «Να, του είπα, πώς θα ονομάσουμε το κίνημά μας. «Ψαλίδι»… αλλά δεν έχει να πάρει η ευχή, «πι». Έχει, όμως, μορφή τρίαινας.»

«Και πού κολλάς; Πππσσσσσσσσσσσσαλίδι!», μου απάντα με το ζαβολιάρικό βλέμμα του Αϊστάϊν. 

Έχουμε και λέμε: από «πι» άρχιζε το κίνημα των τελευταίων τριών δεκαετιών. «Παπαριές» με ό,τι παράγωγο θέλετε: παπάρας, παπαρολογίες, παπαρόπουλος της βουλής, παπαροποιηθήκαμε, ο μέγας παπάρας και δεν συμμαζεύεται. Πάει ο παλιός ο χρόνος, ας περάσουμε, παιδιά, στην επόμενη εποχή διατηρώντας μόνο το σπουδαίο γράμμα «πι», που υπόσχεται επιτυχία, και ας φτιάξουμε το «Πσαλίδι και φύγαμε». Κάτι μου λέει πως θα πάει καλά. Όσοι πιστοί, «Πσαλιδωθείτε» και προσδεθείτε στην νέα ζωή.

Πολύ καλή Πρωτοχρονιά!
Πολλές πολλές στιγμές τρυφερές, δυναμικές, ερωτευμένες.