"Όσους κλείνει η πόρτα σου" της Τζίνας Δαβιλά- www.protagon.gr

Όσους κλείνει η πόρτα σου

Δεν είναι η μοναδική περίπτωση που αμαύρωσε την πρόσφατη ειδησεογραφία το 11χρόνο κορίτσι που βρέθηκε δολοφονημένο. Είναι πολλά αυτά που αμαυρώνουν την καθημερινότητά μας και θα έπρεπε να μας απασχολούν. Άλλα δεν τα παίρνουμε είδηση, άλλα τα παίρνουμε και γρήγορα τα ξεχνάμε. Είναι άραγε η καθημερινότητα που δεν μας επιτρέπει να ασχοληθούμε, ή μήπως εμείς δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να ασχοληθεί με κάτι άλλο πέρα από την αφεντιά μας;

Η είδηση έσκασε την Κυριακή σαν βόμβα: 19χρόνος νεοσύλλεκτος Ροδίτης, στρατιώτης στην Κόρινθο «έφυγε» στον ύπνο του. Το πόρισμα που διέταξε το ΓΕΣ ανέφερε ότι ο θάνατος οφειλόταν σε πνευμονικό οίδημα και ότι το μόνο που ακούστηκε από τους συναδέλφους του ήταν ο επιθανάτιος ρόγχος μες στη νύχτα.
Την Τρίτη φίλοι και η ταλαίπωρη οικογένεια κατευόδωσαν τον νεαρό Μιχάλη που η ζωή δεν στάθηκε και πολύ μπόσικη μαζί του… Σήμερα το θέμα ξεχάστηκε δεν ακούγεται στην τοπική κοινωνία. Εκείνοι που θυμούνται είναι οι δικοί του…

Βρέθηκα τις προάλλες με μια φίλη σε ένα καφέ και τυχαία έπεσε το μάτι μου πάνω στην τηλεόραση που έπαιζε mad. Είχε ένα βίντεο κλιπ του Σφακιανάκη. Το τραγούδι «Ο νταβατζής». «Κόλλησα» στο σημείο που είχα ‘κολλήσει’ και στο παρελθόν, δεν θυμάμαι πότε το είχα πρωτοδεί αυτό το βίντεο. Στο σημείο που ο νταβατζής μαλλιοτραβά την κοπέλα που εκδίδει. Σκέπτομαι κάθε φορά ότι αυτή η εικόνα του βιντεοκλίπ, είναι κατάσταση που συμβαίνει ίσως και δίπλα μας - δεν γνωρίζω πόσες φορές πολλαπλάσια - και δεν παίρνουμε είδηση. Ή αν το πάρουμε, δεν κάνουμε κάτι, δεν υπάρχει δράση.

Πριν χρόνια θυμάμαι σε μια παρέα, αναφέρθηκε η ιστορία κάποιου (προσωπικά δεν τον γνώριζα) που έχασε την πρώτη του γυναίκα κατά τη διάρκεια του τοκετού, ενώ το μωράκι έζησε. Αυτός ο ταλαίπωρος άνθρωπος - αδύναμος χαρακτήρας- παντρεύτηκε στη συνέχεια μια μέγαιρα και έκανε μαζί της άλλο παιδί. Ο δεύτερος γάμος έγινε σχετικά γρήγορα. Η μέγαιρα και πριν και μετά από το δικό της μωρό, έδερνε το ορφανό κοριτσάκι για ασήμαντους λόγους ( σαν να υπάρχουν και σημαντικοί τάχα;), όπως άκουσα από τα άτομα που μου περιέγραψαν την ιστορία και ήταν και νονοί. Και για να μείνω να κοιτώ ως ροφός, ανέφεραν γιορτή που το 2 ½ χρόνο παιδί έσπασε ένα τασάκι, η μητριά της ξεφώνισε «θα σε σπάσω στο ξύλο», το άρπαξε από τα μαλλιά και το έσυρε στο διπλανό δωμάτιο όπου το έσπασε στο ξύλο.
«Και τι κάνατε;» ρώτησα. «Τίποτα», απάντησαν. «Ο πατέρας ήταν παρών;» ξαναρώτησα. «Παρών», μού ανταπάντησαν. «Καλά κανείς δε βρέθηκε να σταματήσει την τρελλή που χτυπούσε το παιδί; Να την αρπάξει απ’τα μαλλιά…». «Ποιος να ανακατευτεί… Δεν είναι δουλειά μας» είπαν.

Αυτή η καραμέλα «δεν είναι δουλειά μας, δε μας αφορά» μου είναι πια ανυπόφορη… Ακούω μεν, αλλά δε με αφορά αν το παιδί της διπλανής, παραδιπλανής και ακόμα παραδίπλα πολυκατοικίας κακοποιείται … δε με νοιάζει αν η γυναίκα της διπλανής πόρτας ξυλοφορτώνεται από τον «άντρα» της. Δε με αφορά αν το παιδί του γείτονα καβαλάει μηχανάκια και τρέχει σαν παλαβό, αρκεί που το δικό μου δεν έχει μηχανάκι. Δε με νοιάζει αν ο διπλανός μου αδικείται κατάφωρα, εγώ φυλάω τα νώτα μου και προσέχω να μη μου τη φέρουν. Μου θυμίζει μια άλλη, επίσης, ανυπόφορη καραμέλα: «όσους κλείνει η πόρτα σου… για αυτούς θα νοιάζεσαι».

Αυτό ακριβώς πληρώνουμε! Αυτή την εγωκεντρική λογική που ευθύνεται για τη σημερινή εικόνα του Έλληνα. Τα πάντα είναι ντόμινο. Πότε θα το κατανοήσουμε; Αν γκρεμιστεί το σύμπαν, δεν μπορεί και το σπιτάκι μου δε να’ναι καλά... Δεν μπορεί να μην με αφορά αν πιεί κάποιος τον άμπακο και κυκλοφορήσει στο δρόμο… Μα αφού δεν έχω prive ασφαλτόδρομους για να πορευτώ, δεν πιθανολογείται να πέσει πάνω μου; Και αν δεν πέσει πάνω μου, θα πέσει πάνω σε κάποιον άλλο. Και σε κανένα να μην πέσει, γιατί πρέπει να το δέχομαι και να το αφήνω να εξελίσσεται; Δηλαδή, ‘σκεφτόμαστε’ μόνο να μην αγγίξει την αφεντιά μας και τους άμεσα εμπλεκόμενους συναισθηματικά και οικονομικά μαζί μας μια κατάσταση.

Δε μας αφορά ουσιαστικά η δυστυχία του συνανθρώπου μας. Ούτε οι βιαστές, οι κακοποιοί, οι ληστές, οι άρρωστοι ψυχολογικά, οι ανεύθυνοι, οι βλάκες ή οι κουτοπόνηροι που γίνονται ιδιαιτέρως επικίνδυνοι. Αρκεί να μην μας αγγίξουν. Αν, όμως, κάποιος κακός σπόρος δεν εξαφανιστεί από έναν κήπο, θα πολλαπλασιαστεί. Στην περίπτωση των ανθρώπων, όσο κάποιο πρόβλημα δε διορθώνεται, τόσο γιγαντώνεται.. Και εμείς, ό,τι τύχει να σκαπουλάρουμε, εύκολα το προσπερνάμε. Αδιαφορούμε.

Αν σκεφτούμε σοβαρά ό,τι γράφει στο βιβλίο του «Συνδεδεμένοι» ο Νικόλας Χριστάκης από τις Εκδόσεις ΚΑΤΟΠΤΡΟ περί μεταδοτικότητας της ευτυχίας… του καλού και του κακού κλπ σε απόσταση ενός χιλιομέτρου, ίσως και να αλλάξουμε την κοντόθωρη «λογική» μας. Θα μου πείτε αλλαγή νοοτροπίας εκ του συμφέροντος; Δε βαριέσαι… ο σκοπός αγιάζει τα μέσα… αν είναι ν’ αλλάξει κάτι σ’αυτό τον τόπο, χαλάλι του…ας γίνει και έτσι, αρκεί να αλλάξει!

Πανσέληνος με Μανώλη Μητσιά

Πανσέληνος με Μανώλη Μητσιά

Κουβέντα με το Μανώλη Μητσιά...

Κυριακή 22 Αυγ. στις 12:00 κουβεντιάζουμε με το Μανώλη Μητσιά...έτσι απλά ... "ΠΑΛΜΟΣ 99.5".
Ζωντανά: http://www.palmos-fm.gr/

"Η ζήση δεν γυρνάει replay" της Τζίνας Δαβιλά (πηγή: www.protagon.gr)

"Η ζήση δεν γυρνάει replay"

Καιρό τώρα σκέπτομαι να γράψω ένα κείμενο που να αφορά στην αχαριστία μας.

Ακούω για την κρίση που είναι υπαρκτή, αν και εξακολουθώ να πιστεύω ότι βάλαμε τα χέρια μας και βγάλαμε τα μάτια μας, από τη στιγμή που απεμπολήσαμε τις αξίες μας με απίστευτη ευκολία δεκαετίες τώρα. Κάπου-κάπου, λοιπόν, - ευτυχώς για όλους μας – τυχαίνει να συναναστραφώ και με άτομα που εξακολουθούν να πιστεύουν στο χρήμα και στη δυναμική του, στο κοινωνικό εφαλτήριο της χλιδής και της καταξίωσης μέσα από τα υλικά πράγματα, σπίτια, διαμερίσματα, αυτοκίνητα… και δε συμμαζεύεται. Έχω πάψει να τα λέω «αγαθά», ξεπουληθήκαμε για δαύτα και πουλήσαμε και την ψυχή μας στον αγύριστο…

Μια τέτοια «συζήτηση», δόγμα ήταν στην πραγματικότητα που είχε στόχο να μου «την πει» κανονικά, με οδήγησε τις προάλλες στο να απαντήσω στον «δημοκρατικό» συνομιλητή μου, ότι η δική μου καθημερινότητα, την οποία απολαμβάνω (άκουσον- άκουσον μου χρέωσε το ότι απολαμβάνω την καθημερινότητά μου), περιλαμβάνει μεταξύ άλλων και τα τσιγγανάκια στα φανάρια που τρέχουν να με χαιρετίσουν με ένα χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά και τη μικρή Αλεξάνδρα που παραπονιέται ότι «δεν πάει και τόσο καλά η δουλειά, γιατί δεν δίνουν, όπως παλιά».

Οι δικοί μου φίλοι που δεν έχουν στόχο τους το χρήμα, είναι καταπληκτικοί άνθρωποι με ειδικές ανάγκες οπλισμένοι με ιώβεια υπομονή που αυτοσαρκαζόμενοι περιμένουν…Ένας τέτοιος είναι ο φίλος μου ο Γιωργάρας παραπληγικός και δάσκαλος σε ειδικό σχολείο που αυτό τον καιρό περιμένει να μαλακώσει ο πόνος του στη μέση και στο πόδι, που προήλθε μετά από το δεκάλεπτο «χορό» σε γάμο συναδέλφου του προ 4μήνου! Ο χορός του Γιώργου δεν έχει να κάνει με στροφές και φιγούρες, δεν μπορεί άλλωστε, στέκεται όρθιος στηριγμένος σε μια καρέκλα ή στον ώμο κάποιου φίλου, «χορεύοντας» ουσιαστικά με το πρόσωπο και τα χέρια του. «Δεν το μετανιώνω», μας έλεγε τις προάλλες. «Μπορεί να ταλαιπωρούμαι, αλλά το ευχαριστήθηκα». Α, εδώ σημειώνω ότι ο Γιωργάρας είναι πράγματι ό,τι λέει το όνομά του, δημιουργικός, γενναιόδωρος, μεγαλόψυχος. Τον υπερθετικό δεν τον χρησιμοποιώ τυχαία.

Θυμάμαι, όταν ήμουν πιτσιρίκι περπατώντας στους δρόμους και τα στενά του Περιστερίου σπάνια έβλεπα αναπηρικά καροτσάκια. Υπήρχε κοινωνικό ταμπού. Ή τους έκλειναν μέσα, λες και ήταν τα βδελύγματα της οικογένειας ή τους έβγαζαν στο δρόμο αν ήταν εξαιρετική ανάγκη. Παρατηρούσα, όσες φορές έτυχε να τους συναντήσω, να αποφεύγουν το βλέμμα των άλλων. Όπως επίσης, θυμάμαι κάποιες γυναίκες να περνούν δίπλα από τους ανάπηρους και να σταυροκοπιούνται! Αρχικά θύμωνα με τη σκέψη ότι ένοιωθαν οίκτο, αποστροφή και φόβο στην εικόνα των αναπήρων. Μεγαλώνοντας έδωσα ακόμα μια ερμηνεία: ευχαριστούσαν το Θεό για ό,τι απολάμβαναν. Θεωρούσαν ευλογία το ότι περπατούσαν, είχαν πόδια, χέρια, μυαλό, γελούσαν περισσότερο φαντάζομαι και επιπλέον αρκούνταν και στα λιγότερα.

Σήμερα η χαρά περνάει από την τσέπη, ο χρόνος είναι ασύλληπτα λίγος, οι ανάγκες μας είναι ψεύτικες και η αχαριστία μας αηδιαστική. Δεν λέω να βγούμε στους δρόμους και να αρχίσουμε να σταυροκοπιόμαστε, επειδή στεκόμαστε στα πόδια μας αλλά αν το καλοσκεφτούμε, είναι σημαντικό. Δηλαδή, είναι σπουδαίο! Όσοι από μας είναι αρτιμελείς, έχουν νου υγιή και υγεία σωματική, ας «το πάρουν αλλιώς»…Ας ξεστομίσουμε και ένα «ευχαριστώ». Και αντί να νοσταλγούμε, ας απολαύσουμε! Τους ανθρώπους μας, το φως, τη φύση, τη μουσική… «…Η ζήση δε γυρνάει replay…» που λέει και ο Ρασούλης… «να’ μαστε πάλι εδώ Αντρέα»

Μιχάλης Κουντούρης:"Είμαστε οι τρελλοί του Βασιλιά"! της Τζίνας Δαβιλά (πηγή: www.protagon.gr)

http://www.protagon.gr/

Μα την αλήθεια, κάτι ώρες ζηλεύω αφάνταστα εκείνους που μπορούν με ευκολία τον εκνευρισμό τους ή την απογοήτευση τους να τη διαχειριστούν σκιτσάροντας ή ακόμα καλύτερα γελοιογραφώντας. Είναι ευλογία! Όταν μπλοκάρει το θυμοειδές που έλεγε και ο Πλάτωνας, ο μόνος τρόπος για να ξεσπάσει κάποιος, να εκτονωθεί πραγματικά, είναι να γελοιογραφήσει ό,τι τον ενοχλεί. Θεωρώ ανέλπιστη τύχη ότι τελευταία συναναστράφηκα με δυο τέτοιες ταλεντάρες.

Ο ένας είναι ο Βαγγέλης Παυλίδης… τα είπαμε … ο άλλος είναι ο Μιχάλης Κουντούρης. «Είμαστε οι τρελοί του βασιλιά» ισχυρίζεται ο ίδιος. «Ξέρεις, είμαστε εκείνοι που δεν τολμά ούτε ο ίδιος ο βασιλιάς να τους ακουμπήσει. Κάνουν ό,τι πιο ανατρεπτικό θέλουν και προσωπικά κολακεύομαι να πιστεύω ότι η γελοιογραφία είναι μια μορφή αντίστασης στην πολύ μεγάλη παρακμή και στην δικτατορία της μεγάλης μετριότητας της εποχής μας. Υπηρετούμε την τέχνη του υπονοούμενου. Αν δεν λειτουργήσουμε έτσι, δεν έχουμε και λόγο ύπαρξης. Αγάπησα τη γελοιογραφία, γιατί οι περισσότερες έχουν την τρέλα μέσα τους. Αισθάνομαι καλά, όταν γίνονται δουλειές που παίζουν το ρόλο της φωνής του αναγνώστη μου. Λέω πράγματα που ελπίζω ότι κάποιος θα ήθελε να πει. Μακάρι να βοηθήσει να οδηγηθούμε στην εποχή της δημιουργικής τρέλας. Και είναι σημαντικό μεταξύ άλλων να γελάμε! Η ζωή εκτός από μικρή είναι πάρα πολύ όμορφη και γεμάτη στιγμές, που αν τις μολύνουμε, χάνουμε το πιο σημαντικό, το τώρα». Το άγχος του είναι το λευκό χαρτί που πρέπει να καλύψει για να στείλει στην εφημερίδα του. «Υπάρχουν δουλειές που δεν άφησα να βγουν προς τα έξω, γιατί ελάχιστες φορές χρειάστηκε να αυτολογοκριθώ. Φοβάμαι, μήπως οι κεραίες μου πιάνουν άλλα από αυτά που συμβαίνουν στην πραγματικότητα. Προσπαθώ να μην αδικήσω ανθρώπους και πράγματα».

Ο Μιχάλης Κουντούρης έχει σκιτσάρει παραμύθια του Ευγένιου Τριβιζά. «Γενικά με πληγώνει η βλακεία. Είναι κάτι που υπάρχει στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα και αυξάνει την ποσόστωσή της από ό,τι συμβαίνει γύρω της. Τα παραμύθια είναι τρόπος διαφυγής και αποτελούν σημαντικό καταφύγιο για μένα».

Eίναι ευφυής, αισιόδοξος και γελά εύκολα : «Θα ορθοποδήσει η Ελλάδα. Επιβάλλεται, όμως, να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, χρειαζόμαστε κοινωνικά αντανακλαστικά, τώρα αν αυτό περάσει μέσα από τα γιαούρτια ή την ψήφο, θα το αποφασίσουμε μόνοι μας. Με θυμώνουν οι άνθρωποι που έχουν τη δυνατότητα να διορθώσουν και δεν το κάνουν. Ναι, τους πολιτικούς μας εννοώ…»

Παρομοιάζει την Ελλάδα με τον κόλπο του Μεξικού. «Κάτω από την επιφάνεια μιας λερωμένης θάλασσας, υπάρχει ένα κόσμος που ζει, παράγει και δημιουργεί, είτε κόσμος της τέχνης, είτε απλοί μεροκαματιάρηδες. Κάποια στιγμή, όταν αποφασίσουμε εμείς, θα καθαρίσουμε όλη αυτή τη σαβούρα που σκεπάζει ό,τι καλό υπάρχει. Η Ελλάδα είναι η συνισταμένη όλων όσων βλέπουμε τα τελευταία χρόνια».

Μετά από κάποιο ενδοιασμό, μου είπε ότι ο Έλληνας θα μπορούσε γελοιογραφικά να είναι ένας γάιδαρος. «Αυτό το εντελώς παρεξηγημένο ζώο που εργάζεται εντατικά και το εκμεταλλευόμαστε αφάνταστα, έχει απίστευτη υπομονή. Ακόμα και με την παρεξηγημένη τους έννοια, είμαστε γαϊδούρια έτσι όπως συμπεριφερόμαστε και λειτουργούμε. Είμαστε σκληροί γιατί έχουμε και τις δύο πλευρές του γαϊδουριού. Όπως συμπεριφερόμαστε απέναντι στο περιβάλλον, στους ανθρώπους, ταυτόχρονα όμως είμαστε πολύ φιλότιμοι και χαριτωμένοι!»

Τα τρία νέα βιβλία του Μιχάλη Κουντούρη από την kasseris publications αφορούν στην οικονομία, στους πολιτικούς και στην οικολογία. Έχει δημιουργήσει ένα καταπληκτικό ασπρόμαυρο σκίτσο με έναν άνθρωπο μέσα σ’ ένα καμένο δάσος που σκέπτεται θλιμμένα ένα κατακόκκινο μήλο να του έρχεται στο κεφάλι. Το σκίτσο εντάσσεται και εκτίθεται σε έκθεση του προγράμματος «Ερυσίχθων» της Ακαδημίας Αθηνών και του Μουσείου Γουλανδρή που θα γυρίσει σε όλη την Ελλάδα. Προς το παρόν βρίσκεται στην Ελευσίνα. «Το Οικολογικό ζήτημα χρειάζεται να καλυφθεί από την εκπαίδευση. Είναι καλό που οι συνθήκες μάς αναγκάζουμε να σκεφτόμαστε οικολογικά. Ωστόσο, γεμίζουμε με λάθος μηνύματα, αλλά κάποια στιγμή θα ισορροπήσουμε. Υπάρχει πολύ δήθεν σε αυτό που λέγεται οικολογική αντίληψη και συνείδηση».

 Η γελοιογραφία διαθέτει κοινή γλώσσα, κυρίως όταν δεν έχει λόγια. «Δεν αποτελεί ούτε η Ρόδος, ούτε η Ελλάδα εμπόδιο για εκείνον που θέλει να ασχοληθεί με αυτό το είδος τέχνης. Η τέχνη ούτως ή άλλως σώζει από τα γεννοφάσκια της ξεφεύγουμε από τα δύσκολα. Απλώς χρειάζεται, πέρα από ταλέντο και δουλειά, και επιπλέον τύχη για να αντέξει στην αγορά. Είναι ευλογία να κάνει κάποιος επάγγελμα το χόμπι του».

«Μου άρεσε πολύ μια γελοιογραφία του Στάθη», θυμάται. «Είχε σκιτσάρει έναν άνδρα που χτυπούσε τον κώδωνα του κίνδυνου και έλεγε με πικρία «Γιατί σ’ αυτή τη χώρα όταν ακούνε το κουδούνι βγαίνουν όλοι διάλειμμα; Ελπίζω κάποτε να καταλάβουμε τη διαφορά» Ο Μιχάλης Κουντούρης ανήκει στους 32 της Λέσχης Ελλήνων Γελοιογράφων, αποτελεί καμάρι για τη χώρα, είναι «βραβευμένη ταλεντάρα» σε διεθνές επίπεδο και γιορτάζει τα 25 διεθνή του βραβεία στα 25 χρόνια που ασχολείται με το είδος με την έκθεση «25 χρόνια γελοιογραφίες» στο Κατάλυμα της Γαλλίας στην οδό Ιπποτών στη Μεσαιωνική Πόλη Ρόδου.

 «Ένα από τα δυσάρεστα προνόμια της γελοιογραφίας είναι ότι είναι προφητικές» λέει ο Μιχάλης. Αν, όμως, τις κοιτάξουμε προσεκτικά ίσως α αποτελέσουν τον οδηγό για να αποφύγουμε τις κακοτοπιές, συμπληρώνω.

*Η έκθεση του Μιχάλη Κουντούρη θα διαρκέσει μέχρι και τις 24 Αυγούστου. Καλώς να ορίσετε!

"Θα μας παντρέψεις Δήμαρχε έξω από το εκκλησάκι" της Τζίνας Δαβιλά (πηγή: www.protagon.gr)

Πριν από 2 χρόνια έγινε χαμός στην Τήλο γιατί ο δήμαρχος πάντρεψε του ομοφυλόφιλους. Σήμερα υπάρχει διάσταση απόψεων στη Ρόδο και πιο συγκεκριμένα στο εκκλησάκι του Αποστόλου Παύλου, γιατί αλλοδαποί θέλουν να συνάπτουν πολιτικούς γάμους έξω από το γραφικό ξωκλήσι τραβώντας φωτογραφίες που λειτουργούν ως υπέροχα καρτ-ποστάλ και ο ιερώμενος δε θέλει! Οι μεν θεωρούν συγκλονιστική την ομορφιά του τοπίου και ίσως και το γεγονός ότι από κει πέρασε ο Απόστολος Παύλος, ο δε θεωρεί ότι είναι ασέβεια.

 Δεν είμαι θρησκόληπτη, ούτε και μέμφομαι τις επιθυμίες των όποιων ανθρώπων. Όμως, η τοποθεσία του Αποστόλου Παύλου δεν είναι χώρος κοινωνικών εκδηλώσεων και εντυπωσιασμού, ούτε επιδέχεται εικαστικών παρεμβάσεων για να βγουν ωραίες φωτογραφίες. Είναι ένα υπέροχο στολίδι που σμιλεύτηκε από τη φύση και συμπλήρωσε ο άνθρωπος. Ας ξεχωρίσουμε επιτέλους την ήρα από το στάχυ. Ούτε ο γάμος, ούτε η βάπτιση, ούτε όποιο άλλο μυστήριο της Εκκλησίας, μπορούν να αποτελούν αφορμή για κοινωνικό gala. Μπορεί να συμβαίνει, αλλά δεν είναι σωστό. Ακόμα και ο όρος «εκ +καλώ» μπορεί να κάνει ανοιχτή πρόσκληση, αλλά δεν δίνει το δικαίωμα της ισοπέδωσης. Επειδή, πχ. καλώ κάποιον στο σπίτι μου, σημαίνει ότι του δίνω και το αυθαίρετο δικαίωμα να το γκρεμίσει? Ας σεβαστούμε πια ό,τι υπάρχει και ό,τι επιτρέπεται σε αυτή την άναρχη χώρα. Ή κάνεις θρησκευτικό γάμο και βγάζεις και τις φωτογραφίες στο εκκλησάκι του Αποστόλου Παύλου, ή όπου άλλου σου αρέσει, ή κάνεις πολιτικό και πας όπου πάνε όλοι , δηλαδή στο Δημαρχείο. Δεν μπορεί πια να τα θέλουμε όλα δικά μας. Άσε που η μία απόφαση αναιρεί την άλλη. Άλλο θέμα αυτό, αλλά μια ζωή στον τόπο που ζούμε, μπερδεύονταν το καλό με το κακό και το ανάποδο.

Ανέκαθεν, ο σεβασμός διαφύλαξε την ομαλότητα της κοινωνίας. Η Εκκλησία καλώς ή κακώς έχει κάποιους κανόνες, τους οποίους οφείλουμε να σεβόμαστε. Δε με ενδιαφέρει εν προκειμένω αν κάποιοι κανόνες αποτελούν τα βαρίδια ή όχι του Βυζαντίου για το σήμερα. Είναι άλλο θέμα. Έχουμε το δικαίωμα επιλογής, αν δεν μας αρέσουν, να τους απορρίψουμε και να τελειώνει η υπόθεση. Δεν μπορούν να υπάρχουν δυο μέτρα και δύο σταθμά, είναι αποπροσανατολιστικό. Σαν την κόντρα που έχει ξεσπάσει ανάμεσα στο Δήμο Λινδίων και στην Εκκλησία, και πιο συγκεκριμένα στον εφημέριο του Αποστόλου Παύλου, ο οποίος ζήτησε την παρέμβαση του Μητροπολίτη, για να ξεκαθαρίσει τα πράγματα. Δεν είναι πάντως η μοναδική περίπτωση.

Όλο αυτό μου θυμίζει ό,τι έζησα πριν από καιρό σε ένα άλλο καταπληκτικό εκκλησάκι όπου η βάπτιση παραλίγο να μετατραπεί σε ανταρτοπόλεμο, όταν ο ιερέας ζήτησε από τους παρισταμένους να ησυχάσουν, να απομακρυνθούν από τον μπουφέ την ώρα του Μυστηρίου και να αφήσουν να ακουστούν τα λόγια. Τότε, ένας προπάππους με μια μπουμπουνιερο-δότρια έπιασαν τον καυγά εν μέσω μυστήριου με τον παπά, φωνάζοντας και απαντώντας του με αυθάδεια: «έλα τελείωνε που θα μας πεις και τι θα κάνουμε, εδώ σε φέραμε για τη βάπτιση, δεν έχεις δικαίωμα να μιλάς, όποιος πληρώνει κάνει και ό,τι θέλει»! Οι σύμμαχοι δε των δύο αυθαδέστατων προσώπων, ήταν πολλοί! Τα συμπεράσματα δικά σας…

Δεν έχω σκοπό να κρίνω ποιος φταίει για όλο αυτό το μπέρδεμα και ποιος όχι.. Δεν είναι η δουλειά μου αυτή. Νοιώθω την ανάγκη, όμως, να μοιραστώ με όλους εσάς τη βεβαιότητα μου, για να μην πω πεποίθηση, ότι βρισκόμαστε σε τέτοια σύγχυση που δεν είμαστε σε θέση, ούτε σωστές αποφάσεις να πάρουμε, ούτε και ακριβή γνώση των πραγμάτων να έχουμε. Και το χείριστο, ίσως δε θέλουμε να έχουμε και γνώση και να ακούσουμε, τι άλλο υπάρχει. Όλα ένας αχταρμάς στο μυαλό και στην ψυχή μας. Σαν τον ‘καγιανά’ που ήθελε ο παππούς μου ο Νικόλας να του φτιάχνω. Ξέρετε τι ήταν ο ‘καγιανάς’? Αυγά, με μπόλικη φέτα, τριμμένη ντομάτα, κρεμμύδι, ίσως και πιπεριά και αρκετό αλατοπίπερο, όλα μαζί χτυπημένα και ψημένα με λίγο λάδι μέσα στο τηγάνι… και έβγαινε ένα πιάτο χορταστικό, υγιεινό και εύγευστο! Πιάτο της Αρκαδίας! Και τρωγόταν ευχάριστα! Ο αχταρμο-καγιανάς όμως της σημερινής κοινωνίας δεν καταπίνεται με τίποτα…

Ο Γιάννης Μηλιώκας με αφορμή το βιβλίο του "Μαίανδρος" των εκδόσεων ΚΑΚΤΟΣ μιλά σήμερα στις 12:00 μμ στον "ΠΑΛΜΟ 99.5".

Ζωντανά: www.palmos-fm.gr

"Βαγγέλης Παυλίδης: στο χωριό του Θά" της Τζίνας Δαβιλά

πηγή: www.protagon.gr

"To πρέπον και το πρέπει" της Τζίνας Δαβιλά

"To πρέπον και το πρέπει" της Τζίνας Δαβιλά http://www.protagon.gr/

" Εκατό χρόνια μετά" της Τζίνας Δαβιλά (πηγή: www.protagon.gr)

Εκατό χρόνια μετά

Μια φορά και ένα καιρό πριν από 100 περίπου χρόνια σε αυτή τη χώρα που ζούμε, οι άνθρωποι νόμιζαν ότι ήταν ευτυχισμένοι. Είχαν σπίτια, εξοχικά, αυτοκίνητα, χρήματα, και αν ακόμα δεν είχαν χρήματα, είχαν βρει κάτι μεγάλες εταιρείες που τις έλεγαν Τράπεζες και τους έδιναν. Τους έδιναν χρήματα για τις διακοπές τους, για τα δώρα τους, για τις γιορτές των Χριστουγέννων, για να αγοράζουν ρούχα και πολλά άλλα πράγματα που ήθελαν να τους περιτριγυρίζουν για να νοιώθουν όμορφα. Οι περισσότεροι έφτιαχναν, έφτιαχναν, άλλοτε με δικά τους χρήματα που κέρδιζαν από τη δουλειά τους- τίμια ή μη- και άλλοτε με τα χρήματα που τους έδιναν οι καλές μεγάλες εταιρείες. Ταυτόχρονα, είχαν ξεχάσει να ακούν τα πουλιά, να μυρίζουν τα λουλούδια, να χαϊδεύουν τα μαλλιά των αγαπημένων τους, να ακούν τις μοναχικές τους στιγμές τη μουσική που αγαπούσαν, να παρατηρούν τη φύση: τη θάλασσα, τα δέντρα, τα ζωντανά που κυκλοφορούσαν. Δηλαδή και αυτά τα τελευταία δεν πολυκυκλοφορούσαν γιατί οι συνθήκες ζωής ήταν εξαιρετικά δυσβάσταχτες για αυτά, μιας και τα δέντρα είχαν καεί, οι θάλασσες είχαν μολυνθεί και ο ουρανός ήταν γκρίζος και μύριζε μπαρούτη, άλλοτε από τις φωτιές και κάτι τεράστια κτήρια που τα έλεγαν εργοστάσια και άλλοτε από κάτι απροσδιόριστο που ερχόταν…Αυτό το απροσδιόριστο, κάποιοι το ένοιωθαν, αλλά δεν το πολυπρόσεχαν… Είχαν πολλές δουλειές…

 Αρκετά χρόνια ζούσαν με αυτό τον τρόπο, ώσπου κάποια στιγμή λίγο, λίγο, τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν… Κάποιοι που ένοιωθαν από καιρό τις δονήσεις μιλούσαν για δύσκολα χρόνια, αλλά και πάλι οι περισσότεροι συνέχιζαν χωρίς να ακούν…Τα αυτοκίνητα όλο και πλήθαιναν, μεγάλα τεράστια αυτοκίνητα που τα χρησιμοποιούσαν για μικρές αποστάσεις. «Για ψύλλου πήδημα» έλεγαν τότε. Για το φούρνο, για το μπακάλικο, για το σχολειό… όλοι μετακινούνταν με αυτοκίνητο. Κάποιος τότε έφερε για πρώτη φορά τη λέξη «οικολογία» Στην αρχή δεν της έδιναν σημασία, μετά έγινε σύνθημα των κουλτουριάρηδων, στη συνέχεια αποτέλεσε συνειδητοποιημένη θέση και στο τέλος έγινε ανάγκη, τεράστια ανάγκη. Η κυρά-Τίνα μια λεπτή, συμπαθητική κοπελίτσα είχε ιδέες πολλές και καλές. Χρησιμοποιούσε τα πόδια της για να μετακινηθεί σε κοντινές αποστάσεις, ενώ ο μπάρμπα-Γιώργης ένα άλλος καλός άνθρωπος χρησιμοποιούσε συχνά το ποδήλατό του. Μια φορά μάλιστα γκρεμοτσακίστηκε, αλλά δεν το’ βαλε κάτω… Συνέχισε.. Η κυρά-Τίνα από την πλευρά της μέχρι και αυτοκίνητο που θα είναι οικολογικό είχε προτείνει στους ανθρώπους εκείνου του μεγάλου χωριού που λεγόταν Ελλάδα, όπου ζούμε και μείς σήμερα. Το οικολογικό αυτοκινητάκι ήταν ένα λίγο ακριβό, αλλά θα χρησιμοποιούσε για καύσιμο τον ήλιο, τον φωτεινό, και δε θα λέρωνε άλλο τον ουρανό! Οι άνθρωποι όμως δεν είχαν χρόνο για τέτοιες σκέψεις. Συνέχιζαν να χρησιμοποιούν τα άλλα, εκείνα που ήθελαν τη βενζίνη. Και δώστου το αυτοκίνητο για μεταφορές «ψύλλου πήδημα».

Επειδή ταυτόχρονα κάποιοι πίστευαν ότι, αν κάψουν τα δέντρα και χτίσουν σπίτια με πισίνες, τζακούζι - δεν μπορώ να σας το περιγράψω, πάντως άρεσε πολύ στους ανθρώπους, είχε νερό που ξεκούραζε το σώμα και το γύμναζε νομίζω- , κήπους με ωραία δέντρα που θα κάνουν πάρτι ή δωμάτια που θα έχουν όμορφη θέα και θα κερδίζουν χρήματα από άλλους ανθρώπους, έκαιγαν τα δέντρα με εκπληκτική ταχύτητα. Δάση ολόκληρα μαζί με τα πουλιά, τα ζώα και μερικές φορές και τους ανθρώπους! Οι άνθρωποι καίγονταν από λάθος, αλλά το ξεπερνούσαν γρήγορα, ήταν τότε πολύ συχνή η φράση: «μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά»! Τότε ήταν που υπήρχε και πολύ ζέστη!!! Αφόρητη ζέστη. Τα αυτοκίνητα, όμως, είχαν ένα σύστημα που λεγόταν ψυκτικός μηχανισμός! Όταν, λοιπόν, ήταν μέσα στο αυτοκίνητο, το έβαζαν να δουλεύει και…τέρμα η ζέστη! Όλα δροσερά και σένια ( όπως έλεγαν τότε, όταν τους άρεσαν μια κατάσταση πολύ).

Μέχρι που μια μέρα η βενζίνη τελείωσε, τα αυτοκίνητα έπαψαν να προχωρούν, όσα είχαν ακόμα λίγη βενζίνη δεν χρησιμοποιούσαν τον ψυκτικό μηχανισμό τα καλοκαίρια, γιατί τελείωνε γρηγορότερα, και η ζέστη γινόταν ανυπόφορη! Οι χοντροί, από τα λίπη που είχαν καταναλώσει τρώγοντας αφειδώς όταν διασκέδαζαν, φύσαγαν και ξεφύσαγαν μέσα στο αυτοκίνητό τους, ο ιδρώτας έτρεχε ποτάμι, είχαν ξεχάσει να περπατούν και τα πόδια τους είχαν πάθει αγκύλωση. Οι πιο θαρραλέοι έβγαιναν στους δρόμους και έπεφταν κάτω σαν τα κοτόπουλα, γιατί οι τροφές που έτρωγαν ήταν γεμάτες ορμόνες και φάρμακα. Είχαν κακή υγεία και το χειρότερο, είχαν κακή διάθεση. Έβλεπαν μπροστά τους έναν κόσμο που δεν είχε πια λεφτά, γιατί οι καλοί τους φίλοι, οι τράπεζες- έπαψαν να τους δίνουν, δεν μπορούσαν να πάνε διακοπές γιατί δεν είχαν χρήματα, δεν είχαν τζακούζι, δεν είχαν φίλους να μιλήσουν, δεν είχαν συντρόφους να χαϊδέψουν και να τους χαϊδέψουν και άρχισαν ένας – ένας να πηγαίνει στη θάλασσα και να περπατά, να περπατά, να περπατά μέχρι που χανόταν…

Μόνο εκείνοι που κοίταξαν στα μάτια το διπλανό τους και του άπλωσαν το χέρι, ήταν εκείνοι που δεν χάθηκαν στη θάλασσα… Ήταν εκείνοι που για πρώτη φορά, είδαν το χρώμα των ματιών και διάβασαν τις σκιές του φόβου μέσα τους. Τους άγγιξαν, τους χάιδεψαν, τους φίλησαν και πήγαν χέρι-χέρι με τα πόδια να φτιάξουν ένα μικρό κήπο με ό,τι καρπό είχε απομείνει στη φύση. Α, και ξαναγάπησαν τα ζώα… Εκείνα που τους βοηθούσαν να κάνουν βόλτες, να κουβαλάνε πράγματα, να τους κάνουν παρέα… Έμαθαν να συνυπάρχουν με τα δέντρα, να τα αφουγκράζονται, να τους μιλούν…να τα νοιώθουν… Δηλαδή, άρχισαν να ζουν…όπως ζούμε εμείς σήμερα…Όνειρα γλυκά!!!