Πριν από 2 χρόνια έγινε χαμός στην Τήλο γιατί ο δήμαρχος πάντρεψε του ομοφυλόφιλους. Σήμερα υπάρχει διάσταση απόψεων στη Ρόδο και πιο συγκεκριμένα στο εκκλησάκι του Αποστόλου Παύλου, γιατί αλλοδαποί θέλουν να συνάπτουν πολιτικούς γάμους έξω από το γραφικό ξωκλήσι τραβώντας φωτογραφίες που λειτουργούν ως υπέροχα καρτ-ποστάλ και ο ιερώμενος δε θέλει! Οι μεν θεωρούν συγκλονιστική την ομορφιά του τοπίου και ίσως και το γεγονός ότι από κει πέρασε ο Απόστολος Παύλος, ο δε θεωρεί ότι είναι ασέβεια.
Δεν είμαι θρησκόληπτη, ούτε και μέμφομαι τις επιθυμίες των όποιων ανθρώπων. Όμως, η τοποθεσία του Αποστόλου Παύλου δεν είναι χώρος κοινωνικών εκδηλώσεων και εντυπωσιασμού, ούτε επιδέχεται εικαστικών παρεμβάσεων για να βγουν ωραίες φωτογραφίες. Είναι ένα υπέροχο στολίδι που σμιλεύτηκε από τη φύση και συμπλήρωσε ο άνθρωπος. Ας ξεχωρίσουμε επιτέλους την ήρα από το στάχυ. Ούτε ο γάμος, ούτε η βάπτιση, ούτε όποιο άλλο μυστήριο της Εκκλησίας, μπορούν να αποτελούν αφορμή για κοινωνικό gala. Μπορεί να συμβαίνει, αλλά δεν είναι σωστό. Ακόμα και ο όρος «εκ +καλώ» μπορεί να κάνει ανοιχτή πρόσκληση, αλλά δεν δίνει το δικαίωμα της ισοπέδωσης. Επειδή, πχ. καλώ κάποιον στο σπίτι μου, σημαίνει ότι του δίνω και το αυθαίρετο δικαίωμα να το γκρεμίσει? Ας σεβαστούμε πια ό,τι υπάρχει και ό,τι επιτρέπεται σε αυτή την άναρχη χώρα. Ή κάνεις θρησκευτικό γάμο και βγάζεις και τις φωτογραφίες στο εκκλησάκι του Αποστόλου Παύλου, ή όπου άλλου σου αρέσει, ή κάνεις πολιτικό και πας όπου πάνε όλοι , δηλαδή στο Δημαρχείο. Δεν μπορεί πια να τα θέλουμε όλα δικά μας. Άσε που η μία απόφαση αναιρεί την άλλη. Άλλο θέμα αυτό, αλλά μια ζωή στον τόπο που ζούμε, μπερδεύονταν το καλό με το κακό και το ανάποδο.
Ανέκαθεν, ο σεβασμός διαφύλαξε την ομαλότητα της κοινωνίας. Η Εκκλησία καλώς ή κακώς έχει κάποιους κανόνες, τους οποίους οφείλουμε να σεβόμαστε. Δε με ενδιαφέρει εν προκειμένω αν κάποιοι κανόνες αποτελούν τα βαρίδια ή όχι του Βυζαντίου για το σήμερα. Είναι άλλο θέμα. Έχουμε το δικαίωμα επιλογής, αν δεν μας αρέσουν, να τους απορρίψουμε και να τελειώνει η υπόθεση. Δεν μπορούν να υπάρχουν δυο μέτρα και δύο σταθμά, είναι αποπροσανατολιστικό. Σαν την κόντρα που έχει ξεσπάσει ανάμεσα στο Δήμο Λινδίων και στην Εκκλησία, και πιο συγκεκριμένα στον εφημέριο του Αποστόλου Παύλου, ο οποίος ζήτησε την παρέμβαση του Μητροπολίτη, για να ξεκαθαρίσει τα πράγματα. Δεν είναι πάντως η μοναδική περίπτωση.
Όλο αυτό μου θυμίζει ό,τι έζησα πριν από καιρό σε ένα άλλο καταπληκτικό εκκλησάκι όπου η βάπτιση παραλίγο να μετατραπεί σε ανταρτοπόλεμο, όταν ο ιερέας ζήτησε από τους παρισταμένους να ησυχάσουν, να απομακρυνθούν από τον μπουφέ την ώρα του Μυστηρίου και να αφήσουν να ακουστούν τα λόγια. Τότε, ένας προπάππους με μια μπουμπουνιερο-δότρια έπιασαν τον καυγά εν μέσω μυστήριου με τον παπά, φωνάζοντας και απαντώντας του με αυθάδεια: «έλα τελείωνε που θα μας πεις και τι θα κάνουμε, εδώ σε φέραμε για τη βάπτιση, δεν έχεις δικαίωμα να μιλάς, όποιος πληρώνει κάνει και ό,τι θέλει»! Οι σύμμαχοι δε των δύο αυθαδέστατων προσώπων, ήταν πολλοί! Τα συμπεράσματα δικά σας…
Δεν έχω σκοπό να κρίνω ποιος φταίει για όλο αυτό το μπέρδεμα και ποιος όχι.. Δεν είναι η δουλειά μου αυτή. Νοιώθω την ανάγκη, όμως, να μοιραστώ με όλους εσάς τη βεβαιότητα μου, για να μην πω πεποίθηση, ότι βρισκόμαστε σε τέτοια σύγχυση που δεν είμαστε σε θέση, ούτε σωστές αποφάσεις να πάρουμε, ούτε και ακριβή γνώση των πραγμάτων να έχουμε. Και το χείριστο, ίσως δε θέλουμε να έχουμε και γνώση και να ακούσουμε, τι άλλο υπάρχει. Όλα ένας αχταρμάς στο μυαλό και στην ψυχή μας. Σαν τον ‘καγιανά’ που ήθελε ο παππούς μου ο Νικόλας να του φτιάχνω. Ξέρετε τι ήταν ο ‘καγιανάς’? Αυγά, με μπόλικη φέτα, τριμμένη ντομάτα, κρεμμύδι, ίσως και πιπεριά και αρκετό αλατοπίπερο, όλα μαζί χτυπημένα και ψημένα με λίγο λάδι μέσα στο τηγάνι… και έβγαινε ένα πιάτο χορταστικό, υγιεινό και εύγευστο! Πιάτο της Αρκαδίας! Και τρωγόταν ευχάριστα! Ο αχταρμο-καγιανάς όμως της σημερινής κοινωνίας δεν καταπίνεται με τίποτα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
αφήστε το σχόλιό σας