Καιρό τώρα σκέπτομαι να γράψω ένα κείμενο που να αφορά στην αχαριστία μας.
Ακούω για την κρίση που είναι υπαρκτή, αν και εξακολουθώ να πιστεύω ότι βάλαμε τα χέρια μας και βγάλαμε τα μάτια μας, από τη στιγμή που απεμπολήσαμε τις αξίες μας με απίστευτη ευκολία δεκαετίες τώρα. Κάπου-κάπου, λοιπόν, - ευτυχώς για όλους μας – τυχαίνει να συναναστραφώ και με άτομα που εξακολουθούν να πιστεύουν στο χρήμα και στη δυναμική του, στο κοινωνικό εφαλτήριο της χλιδής και της καταξίωσης μέσα από τα υλικά πράγματα, σπίτια, διαμερίσματα, αυτοκίνητα… και δε συμμαζεύεται. Έχω πάψει να τα λέω «αγαθά», ξεπουληθήκαμε για δαύτα και πουλήσαμε και την ψυχή μας στον αγύριστο…
Μια τέτοια «συζήτηση», δόγμα ήταν στην πραγματικότητα που είχε στόχο να μου «την πει» κανονικά, με οδήγησε τις προάλλες στο να απαντήσω στον «δημοκρατικό» συνομιλητή μου, ότι η δική μου καθημερινότητα, την οποία απολαμβάνω (άκουσον- άκουσον μου χρέωσε το ότι απολαμβάνω την καθημερινότητά μου), περιλαμβάνει μεταξύ άλλων και τα τσιγγανάκια στα φανάρια που τρέχουν να με χαιρετίσουν με ένα χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά και τη μικρή Αλεξάνδρα που παραπονιέται ότι «δεν πάει και τόσο καλά η δουλειά, γιατί δεν δίνουν, όπως παλιά».
Οι δικοί μου φίλοι που δεν έχουν στόχο τους το χρήμα, είναι καταπληκτικοί άνθρωποι με ειδικές ανάγκες οπλισμένοι με ιώβεια υπομονή που αυτοσαρκαζόμενοι περιμένουν…Ένας τέτοιος είναι ο φίλος μου ο Γιωργάρας παραπληγικός και δάσκαλος σε ειδικό σχολείο που αυτό τον καιρό περιμένει να μαλακώσει ο πόνος του στη μέση και στο πόδι, που προήλθε μετά από το δεκάλεπτο «χορό» σε γάμο συναδέλφου του προ 4μήνου! Ο χορός του Γιώργου δεν έχει να κάνει με στροφές και φιγούρες, δεν μπορεί άλλωστε, στέκεται όρθιος στηριγμένος σε μια καρέκλα ή στον ώμο κάποιου φίλου, «χορεύοντας» ουσιαστικά με το πρόσωπο και τα χέρια του. «Δεν το μετανιώνω», μας έλεγε τις προάλλες. «Μπορεί να ταλαιπωρούμαι, αλλά το ευχαριστήθηκα». Α, εδώ σημειώνω ότι ο Γιωργάρας είναι πράγματι ό,τι λέει το όνομά του, δημιουργικός, γενναιόδωρος, μεγαλόψυχος. Τον υπερθετικό δεν τον χρησιμοποιώ τυχαία.
Θυμάμαι, όταν ήμουν πιτσιρίκι περπατώντας στους δρόμους και τα στενά του Περιστερίου σπάνια έβλεπα αναπηρικά καροτσάκια. Υπήρχε κοινωνικό ταμπού. Ή τους έκλειναν μέσα, λες και ήταν τα βδελύγματα της οικογένειας ή τους έβγαζαν στο δρόμο αν ήταν εξαιρετική ανάγκη. Παρατηρούσα, όσες φορές έτυχε να τους συναντήσω, να αποφεύγουν το βλέμμα των άλλων. Όπως επίσης, θυμάμαι κάποιες γυναίκες να περνούν δίπλα από τους ανάπηρους και να σταυροκοπιούνται! Αρχικά θύμωνα με τη σκέψη ότι ένοιωθαν οίκτο, αποστροφή και φόβο στην εικόνα των αναπήρων. Μεγαλώνοντας έδωσα ακόμα μια ερμηνεία: ευχαριστούσαν το Θεό για ό,τι απολάμβαναν. Θεωρούσαν ευλογία το ότι περπατούσαν, είχαν πόδια, χέρια, μυαλό, γελούσαν περισσότερο φαντάζομαι και επιπλέον αρκούνταν και στα λιγότερα.
Σήμερα η χαρά περνάει από την τσέπη, ο χρόνος είναι ασύλληπτα λίγος, οι ανάγκες μας είναι ψεύτικες και η αχαριστία μας αηδιαστική. Δεν λέω να βγούμε στους δρόμους και να αρχίσουμε να σταυροκοπιόμαστε, επειδή στεκόμαστε στα πόδια μας αλλά αν το καλοσκεφτούμε, είναι σημαντικό. Δηλαδή, είναι σπουδαίο! Όσοι από μας είναι αρτιμελείς, έχουν νου υγιή και υγεία σωματική, ας «το πάρουν αλλιώς»…Ας ξεστομίσουμε και ένα «ευχαριστώ». Και αντί να νοσταλγούμε, ας απολαύσουμε! Τους ανθρώπους μας, το φως, τη φύση, τη μουσική… «…Η ζήση δε γυρνάει replay…» που λέει και ο Ρασούλης… «να’ μαστε πάλι εδώ Αντρέα»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
αφήστε το σχόλιό σας