Κατάρτι κι Ατμός Βασίλης Λέκκας-Katarti ki Atmos Lekkas Basilis

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

O Γιώργος Καζαντζής στον "Παλμό 99.5"

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57


http://www.youtube.com/watch?v=YAOzYxz1Unghttp://www.youtube.com/watch?v=YAOzYxz1Ung

Ο συνθέτης  (και στιχουργός) Γιώργος Καζαντζής το Σάββατο 1 η Δεκεμβρίου 2012 στις 12:00μμ στον "Παλμό 99.5" και στις "Μουσικές Αναδύσεις" , συντονιστείτε στο www.palmos-fm.gr 

http://www.youtube.com/watch?v=YAOzYxz1Ung 

Όταν έκλαψε ο Άι Βασίλης, της Τζίνας Δαβιλά

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Όταν έκλαψε ο Άι Βασίλης

12/11/2012

• Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
• Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς

Photo: Μενέλαος Μυρίλλας/Fosphotos.com

1 εικόνα

της Τζίνας Δαβιλά

Με γαργάλισε το κείμενο του Γιαννακίδη. Αποφεύγω τα ανούσια. Και τα απύθμενα. Είναι θέμα αυτοάμυνας. Πόσο να αντέξει ένας οργανισμός στα 43 και βάλε; Εγκεφαλικά πάνε κι έρχονται, σε αδιέξοδα σκοντάφτουμε... Δεν το’χω με τα της Βουλής. Σκοτώνω τον χρόνο μου. Αλλά...

Ο πρώτος που παρακολούθησα. Μιχαλολιάκος. Πίσω ανέκφραστη η σύζυγος, δίπλα σε φάση ατελείωτων τικ ο Κασιδιάρης. Ένα πλάνο όλης της παράταξης και ...σαν σε στήσιμο φωτογραφίας του ’30 οι βουλευτές της Χ.Α. θυμίζοντας περισσότερο bodyguards, παρά πρεσβευτές της Δημοκρατίας. Διάβαζε ο κ Μιχαλολιάκος. Μου ’ρθε στο μυαλό η πάγια απορία μου: μα, γιατί τα διαβάζουν; Ένας από δαύτους  δεν είναι σίγουρος για αυτά που θέλει να πει; Άρα;... Σκέψη δεύτερη και λυπηρή: μα ήθελε πραγματικά η Χ.Α. να είναι στο Κοινοβούλιο; Αν ήταν πραγματικά κάτι διαφορετικό, θα ήταν απ’έξω. Άμα μπεις εκεί μέσα, θέλοντας και μη, χαρακτηρίζεσαι αλλιώς. Πάντως, οι πραγματικοί αγωνιστές είναι εκτός. Σκέψη Τρίτη: μα, αυτούς τους πληρώνω εγώ; Και συ; Και ο δείνα; Αλλάζω κανάλι.

Ξαναπατώ το πέντε. Ξανά Βουλή. Στο βήμα μόλις ανεβαίνει ο Γεώργιος Πάντζας. Χριστέ μου! Μένω άφωνη. Παραλήρημα. Ρεσιτάλ ηθοποιίας. Ξέρει, πού θα σταματήσει, ξέρει πώς πρέπει να διαβάσει το κόμμα, ξέρει πώς πρέπει να χρωματίσει την φωνή όταν θέλει να τραβήξει εξ’ολοκλήρου την προσοχή. Ω, μα είναι σπουδαίος! Αναγνώστης και ερμηνευτής της παράστασης των νέων καθηκόντων του. Υπέροχος βουλευτής ο πρώην ηθοποιός. Επεισοδιακός, τόσο όσο χρειάζεται για να εντυπωσιάσει. Θυμάμαι την ταινία «Μαριχουάνα στοπ» . Την έπεφτε στην Λάσκαρη με εκπληκτική μαεστρία. Αλλά κρίμα. Διαβάζει κι αυτός. Και τα «χώνει» στην αντιπολίτευση. Συριζαίος και πεπεισμένος πως μια καταγγελία του μνημονίου θα μας σώσει. Έκανε κι ένα λογοπαίγνιο με το μνημόνιο-μνημόσυνο. Άντε και ζωή σε μας. Με ποιους όρους; Μόνο το χιούμορ θα μας σώσει. Ο αυτοσαρκασμός. Αλλιώς...

Έρχεται ο Τζαμτζής. Νεοδημοκράτης που «τα χώνει» σε ΣΥΡΙΖΑ και Χ.Α. Διαβάζει κι αυτός, λιγότερο από τους άλλους. Ξεκινά το πανηγύρι. Κάποιοι διαμαρτύρονται μεγαλόφωνα από την αρένα της Βουλής των Ελλήνων. Περιμένω το Μιχαλολιακέϊκο να επέμβει για να καθαρίσει. Με διαφωτίζει ο κ. Τζαμτζής: «Η Χ.Α. έρχεται, μιλά και αποχωρεί. Αυτή είναι η Δημοκρατία της». Σώστό από την μία, σοφό από πλεράς της από την άλλη. Και προστατευτικό για τους λοιπούς του Κοινοβουλίου. Άρα οι φωνές προέρχονται από τους ΣΥΡΙΖΑίους.  Μας χαρακτηρίζουν οι επιλογές μας. Όλες.

Τέλος. Όχι οι ομιλίες περί προϋπολογισμού για ο 2013, η Βουλή για μένα. Στην αρχή παρακολουθώ με ενδιαφέρον γιατί θα γελάσω με κάποιον από δαύτους. Μετά μπλοκάρω γιατί βλέπω αδιέξοδο και τέλος, θλίβομαι γιατί δεν βλέπω φως. Μόνο τούνελ. Πληροφορήθηκα τις εξελίξεις εδώ  «Η δόση θα έρθει». Η ελπίδα έφυγε. Και η κυρία Γεωργία θα ζήσει με 330 ευρώ σύνταξη ΟΓΑ, η κ Ερμιόνη με φάρμακο γενόσημο, ο φοιτητής πρέπει να τα φέρει βόλτα με 400 ευρώ για ενοίκιο, κοινόχρηστα, λεωφορεία, διατροφή και πανεπιστημιακά συγγράμματα-φωτοτυπίες, ο Στέφανος δεν έχει δικαίωμα να αρρωστήσει, το νιόπαντρο ζευγάρι δεν πρέπει να έχει όνειρα γιατί οι τετράωρες εγασίες τους τους αποφέρουν 198 ευρώ μηνιαίως έκαστος και εγώ πρέπει να ξαναχαθώ μέσα στις άμυνές μου, γιατί είναι πολύ σκληρός ο έξω κόσμος, μάτια μου. Και έρχονται Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά.

Και δεν ξέρω, αν θα υπάρχει διάθεση φέτος, να ειπωθεί το ψέμμα του Άι Βασίλη. Ξέρετε, εκείνο της διαρκούς επαφής των γονιών με τον άγιο για την συμπεριφορά των παιδιών. Πώς να κοροϊδέψεις τα παιδιά; Ήσουν καλό παιδί, θα πάρεις δώρο, δεν ήσουν καλό παιδί, δεν έχει δώρο. Κοίτα να δεις που θα νοσταλγήσω εκείνα τα ακίνδυνα ψέμματα που μπλεγμένα με τα επικίνδυνα μάς μεγάλωσαν. Και λέω: μήπως φέτος από την τραγικότητα των Ελλήνων να θυμηθώ την ισόβια τραγικότητα εκείνων που υποφέρουν από πείνα, λειψυδρία, προσφυγιά, καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, πολέμους; Εκτός κι αν ακόμα σκέπτομαι, πόσο όμορφο ήταν το υλικό παρελθόν μου. Γιατί το ψυχικό, όσο και να το πολεμήσει σύσσωμος ο οικονομικός μου δυνάστης, δεν εξουδετερώνεται. Εκτός κι αν έχει και αυτό χτιστεί από ψεύτικα υλικά.

Υγ 1ο: τάσσομαι υπέρ των απόψεων Πασχαλίδου και Τέλλογλου. Με μια μεγάλη επιφύλαξη: καλή η διάθεση, αλλά χωρίς «όπλα» δεν γίνονται αλλαγές. Γιατί το θέμα δεν είναι, ποιες ικανότητες έχουμε, αλλά πώς θα τις διαχειριστούμε, όταν οι συνθήκες το απαιτήσουν. 

Υγ 2ο: ο τίτλος του άρθρου είναι δανεικός από το βιβλίο της Σοφίας Παράσχου

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

Πραξικόπημα χωρίς βία, της Τζίνας Δαβιλά

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Ιδού το άρθρο που κατακρεουργήθηκε και με "κρέμασε" από την επιπόλαιη ανάγνωση. Δύσκολοι καιροί για ψυχραιμία.

Εντούτοις και ως αρθρογράφος και ως protagon.gr το άρθρο δεν το αποσύρουμε, καθ'ότι η αρχισυνταξία και ο ιδιοκτήτης γνωρίζουν και το ποιόν μου και, κυρίως, το νόημα όλων όσων γράφτηκαν. Δεν γνωριστήκαμε χθες. Και ποτέ το protagon δεν θα έδινε χώρο σε μόνιμη βάση σε ένα ... φασιστόμουτρο. Και το παρελθόν του site το αποδεικνύει και τα άρθρα που έχω κατά καιρούς γράψει. Μια μικρή μόνο επισήμανση: φορτισμένες οι λέξεις που χρησιμοποιήθηκαν, φορτισμένο το γενικό κλίμα, φορτισμένη και η αντίδραση των αναγνωστών. Επιτρέψτε μου, να ευχαριστήσω από καρδιάς όλους, όσοι το διαβάσατε με ψυχραιμία και σοβαρότητα.   

Πραξικόπημα χωρίς βία,

της Τζίνας Δαβιλά

Όταν όριζε η τρικομματική κυβέρνηση υπουργούς, είχα την βεβαιότητα πως στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας θα παρέμενε ο κ. Φράγκος Φραγκούλης. Κάποιος, που έχει άποψη για το ήθος που φέρει ο κ Φράγκος, μού είχε πει πως όλοι στον Στρατό δεν είναι ‘μπετόν’. «Υπάρχουν άνθρωποι στις Ένοπλες Δυνάμεις που δεν νοιάζονται μόνο για τα γαλόνια τους. Θέλουν να υπάρχει ήθος, εντιμότητα και διαφάνεια». 

Ο κ Φράγκος... πήγε σπίτι του –δυστυχώς και για το υπουργείο και για την Ελλάδα. Για το υπουργείο, γιατί θα μπορούσε να διαχειριστεί με απόλυτη τιμιότητα και αξιοπρέπεια, γνώση και αποφασιστικότητα, θέματα που αφορούν στην άμυνα, στην οικονομία, στην διπλωματία και διαχείριση του στρατού, όπως άλλωστε και έκανε κατά την παραμονή του σε θέση υπουργίας. Δηλαδή, ξεκαθάρισε φακέλλους που ήταν σε εκκρεμότητα από προηγούμενους υπουργούς και μάλιστα με τρόπο άμεσο, αποτελεσματικό και προς την σωστή κατεύθυνση. Επιπλέον, ενέπνεε εμπιστοσύνη στους ανώτατους και ανώτερους αξιωματικούς, δεδομένου πως είναι από τα ελάχιστα ανοιχτόμυαλα διοικητικά στελέχη του στρατού. Επί θητείας του, ως υπηρεσιακός υπουργός Εθνικής Άμυνας, «καθάρισε» πολλούς από τους μηχανισμούς που ακολουθούσαν αμίλητα οι προκάτοχοί του και εν γένει οι υπουργοί, υφυπουργοί κλπ. Δηλαδή, έκοψε τα 3 εκατομμύρια ευρώ που προορίζονταν σε ηλεκτρονική ξενάγηση για το πολεμικό μουσείο υποστηρίζοντας πως με τόσα χρήματα θα κάνει οχυρωματικά έργα για τον Εβρο και τα νησιά. Διευκρίνισε, μέσα από το βιβλίο του «Ποια Τουρκία, ποιοι Τούρκοι;» (εκδ. Λιβάνης), ποιος είναι ο στόχος της Τουρκίας και πώς ζούν οι Έλληνες στην Ανατολή. Μεταξύ άλλων που αποδεικνύουν το θάρρος του είναι η δήλωσή του στην επιμνημόσυνη δέηση του Κώστα Ηλιάκη ότι «δεν πέθανε από συνωστισμό στον αέρα του Αιγαίου».  Τέλος, ήταν εκείνος που σχεδίασε και υλοποίησε  το τείχος του Έβρου, ενώ δεν πρέπει να παραβλεφθεί το γεγονός ότι ήταν ο μοναδικός υπουργός που δεν είχε «αυλικούς-κόλακες». Σύμφωνα με πληροφορίες, τα γραφεία έξω από το γραφείο του ήταν άδεια.

Όταν ήταν εν ενεργεία αξιωματικός – Νοέμβριος του 2011- τον ‘‘καθάρισαν’’ από την αρχηγία του ΓΕΣ εν μία νυκτί κατηγορώντας τον, εμμέσως, ως υποψήφιο πραξικοπηματία.. Τότε, ανάγκασε, τον τότε υπουργο κ Μπεγλίτη, στηριζόμενος σε ρεαλιστικά επιχειρήματα να «μαζέψει» τις μομφές περί πραξικοπήματος. Και θα ήθελα να σταθώ στο «πραξικοπηματίας».

Αν υποτεθεί ότι υπήρχε ο κίνδυνος ενός πραξικοπήματος – γεγονός που επιβεβαιώνει η ιστορία- σε κάθε επικίνδυνη κατάσταση που βίωνε μια κοινωνία, όπου η ύπαρξη  της Δημοκρατίας ήταν φαινομενική, ένας Φραγκούλης Φράγκος θα ήταν δυνητικά «πραξικοπηματίας» με πολύ διαφορετικούς όρους από τους συνηθισμένους. Διότι, των πραξικοπηματιών η κοσμοθεωρία θέλει τους άλλους υποδεέστερους και τους εαυτούς τους ως γήινους θεούς, που θα ‘σώσουν’ την πατρίδα και θα ικανοποιήσουν και την εσωτερική τους ανασφάλεια.. Ο Φράγκος Φραγκούλης δεν είχε τέτοια θέματα ποτέ. Ούτε οι σπουδές του, ούτε η στάση ζωής του, ούτε και οι θέσεις των αξιωματικών που είχε συναναστραφεί και μιλούν για αυτόν- και μάλιστα είναι καθολική η θετική τους άποψη- επιτρέπουν να καταταχθεί στους επικίνδυνους . Αντιθέτως, θα έλεγα πως, ίσως, δεδομένης της κατάστασης όπου άπαντα ελέγχονται και διαχειρίζονται από τους πολιτικούς μας στον βαθμό που επιτρέπουν και επιβάλλουν τελικώς την αναξιοπρεπή διαβίωση μεγάλου πληθυσμού των Ελλήνων, ο κ Φράγκος, αν αποφάσιζε να οργανώσει τους καλύτερους αξιωματικούς της Ελλάδας προκειμένου να συντονιστούν και να φέρουν αέρα ανανέωσης στο κοινοβούλιο απομακρύνοντας τα λαμόγια και υπενθυμίζοντας τις αρχές του Συντάγματος, που επιβάλλει εις ΑΠΑΝΤΕΣ να είναι ισότιμοι απέναντι στην νομοθεσία, θα το έκανε – αν υπήρχε, τονίζω, η μηδαμινή πιθανότητα να ενεργήσει έτσι- με τέτοιο τρόπο που δεν θά άνοιγε μύτη. Ας θυμηθούμε την 3η Σεπτεμβρίου. Οι διπλωματικές ικανότητες και οι ακαδημαϊκές γνώσεις του κ Φράγκου είναι εξαιρετικές. Τώρα, γιατί βρίσκεται...σπίτι του και όχι στο κοινοβούλιο, είναι η απόδειξη πως στην χώρα τούτη δεν εκτιμούμε τους άξιους, αλλά τους μετρίους, χαρακτηρίζοντας ως πραξικοπηματίες εκείνους που μας βολεύει. (Άραγε, το πραξικόπημα φορά μόνο στρατιωτική στολή;). Επιπλέον, ο κ Φράγκος είναι, όπως δείχνει η στάση ζωής του, πολύ πάνω από τον μέσο όρο των βουλευτών της χώρας. Συνεπώς, λείπουν πρόσωπα με την οξυδέρκεια, την γνώση, το ήθος, τον ρεαλισμό, την αποτελεσματικότητα, την διορατικότητα, την αμεσότητα και την ευθύτητα του Φραγκούλη Φράγκου από το Κοινοβούλιο. 

Μακάρι, λοιπόν, να παρέμβαινε με όρους ...φραγκεϊκούς ο κ Φράγκος στην ελληνική κατρακύλα. Αν μάλιστα χρησιμοποιούσε και τον στρατό, θα ήταν από τις περιστώσεις που οι Ένοπλες Δυνάμεις δεν θα αποδεικνύονταν καταστροφικές. Η επικινδυνότητα των στρατιωτικών-πραξικοπηματιών ξεκινά, όταν οι αρχηγοί έχουν ακαλλιέργητο πνεύμα, φθονερή ψυχή, συμπλεγματισμούς κατωτερότητας και περιορισμένο, ανάπηρο πνεύμα. (Θυμάμαι κάποιον ανώτατο αξιωματικό στο παρελθόν να επαναλαμβάνει με το ύφος απαγγελίας του εθνικού ύμνου το «μόνος μου! Μόνος πήγαινα σχολείο περπατώντας κάθε μέρα 17 χλμ από το χωριό μου. Και να! δείτε με, πού έφτασα»). Ο κ Φράγκος στερείται κομπλεξισμού. Αντιθέτως, επαναλαμβάνω πως είναι ένας από τους πιο ανοιχτόμυαλους αξιωματικούς που πέρασαν τις τελευταίες δεκαετίες από το στράτευμα. Θέλω να πως πως δεν θα βρεθεί κάποιος να πει «ορισμένοι απίστευτα βλάκες ακροδεξιοί μπάσταρδοι, που είχαν τον έλεγχο των τανκς, οδήγησαν την Ελλάδα στην καταστροφή», όπως λέγεται πως είχε αποκαλύψει στον  Αμερικανό πρεσβευτή Φίλιπ Τάλμποτ ο βασιλίας Κωνσταντίνος. Και ο κ Φράγκος, ΔΥΣΤΥΧΩΣ, είναι εκτός στρατεύματος. Αλλά και εντός να ήταν, η καλλιέργεια και η αξιοπρέπειά του δεν θα του επέτρεπαν κινήσεις αντιδημοκρατικές. Και υπενθυμίζω πως είναι ένας από τους λίγους που έκανε τον φίλο μου να πει: «δεν είναι όλοι οι αξιωματικοί του Στρατού μπετόν. Υπάρχουν και άνθρωποι με ήθος, που αγαπούν την διαφάνεια χωρίς να φοβούνται την σύγκρουση». Ευελπιστώ πως αυτό το μυαλό που δεν είναι μπετόν, δεν θα μείνει για πολύ στο σπίτι του. Και τέλος, πως θα οργανώσει ένα ... «πραξικόπημα» με όρους φραγκεϊκούς. Πριν άλλοι, νοσηροί και επικίνδυνοι, το πράξουν με όρους σχιζοφρενικούς.

ΥΓ. Μετά από παρατηρήσεις εχθρών και φίλων ξαναδιάβασα το κείμενο μου και κατάλαβα ότι εδώ συνέβη μια «μεγάλη παρεξήγηση». Άλλο ήθελα να γράψω και άλλο έγραψα. Λάθος λέξεις, λάθος εκφράσεις, λάθος συμπεράσματα. Ίσως να έχει συμβεί και σε άλλους. Να μην αναγνωρίζουν μετά το κείμενο τους. Σε κάθε περίπτωση ζητώ συγνώμη και από τους αναγνώστες και από το protagon. Όχι δεν είμαι με τον στρατό και με τις χούντες. Με την τρέλα της Τζίνας είμαι που πότε πότε γράφει παλαβομάρες. Συγχωρέστε με. 

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

Ο 27χρονος και ο Sharma, της Τζίνας Δαβιλά

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Ο 27χρονος και ο Sharma,

της Τζίνας Δαβιλά

04/11/2012

Κοίτα... – λες στον φίλο σου που έχετε πάει για ένα γρήγορο καφέ από την δουλειά σ’ένα καινούριο χώρο – είναι αξεσκόνιστος ο πάγκος των ποτών, δεν ξέρουν να φτιάχνουν καφέ και επιτέλους... γιατί δεν έχετε γλυκά;» καταλήγεις απευθυνόμενη σε έναν γλυκύτατο νεαρό.

«Μα τι έχετε, κυρία μου, και είστε επιθετική;» σου απαντά χαμογελαστά και με μαεστρία εντυπωσιακή.

«Γιατί, πουλάκι μου, δεν έχετε γλυκό για να συνοδεύσει ο άνθρωπος τον καφέ του;» τον ξαναρωτάς τάχα θυμωμένη, αλλά επιμένοντας στην αστοχία του καταστήματος να μην έχει γλυκό για τον καφέ.

«Ο σεφ μας έρχεται στις 8μμ. Συνεπώς, προς το παρόν στερούμεθα γλυκών».

«Ούτε μπισκοτάκι έχετε».

«Δώσε, στην κυρία μας, όσα μπισκοτάκια θέλει» επισημαίνει στον μπάρμαν.

Μια σακούλα με εντυπωσιακού περιτυλίγματος μπισκοτάκια αραδιάζονται σε μια γυάλινη βάση.

Περιεργάζεσαι τον νεαρό με το απίθανο ταπεραμέντο. Σταράτα χρώματα, πανέξυπνα μάτια, χαμόγελο καθαρό και ζεστό, αεικίνητο κορμί, καλοβαλμένο και αγέρωχο. Ασυνήθιστο στυλ για έναν νεαρό.

«Ποια ηλικία έχεις;»

«Είκοσι επτά!»

«Και είσαι από...;»

«Βέροια!»

«Και εδώ; Πώς;...»

«Για δουλειά. Αρχικά σε άλλη επιχείρηση και τώρα εδώ... Σπούδασα βιβλιοθηκονόμος, δεν άντεξα να κάνω την δουλειά, γιατί δεν μπορώ την απομόνωση, δούλεψα σε μπαρ στον τόπο μου, έφτασα ως ερωτικός μετανάστης στην Μάνη, χώρισα μετά από δυόμιση χρόνια και βρέθηκα εδώ» λέει με μια ανάσα.

«Ανέβηκες στην εκτίμησή μου με εκείνο το «ερωτικός μετανάστης».

«Στην δική μου ανέβηκα περισσότερο, όταν κατάλαβα πως δεν έχει καταλάβει η κοπέλα τι της έδωσα και έφυγα.»

«Δηλαδή;»

«Δεν φοβήθηκα ποτέ την δουλειά και την ζωή. Πήγα στον τόπο της για να είμαστε μαζί και εκείνη μετά από δύο χρόνια άρχισε να μου λέει για καριέρες και προτεραιότητες άλλες. Δεν ήθελα να είμαι εμπόδιο στην ζωή της, σέβομαι απόλυτα την δουλειά της, αλλά δεν γίνεται να είμαι και ο τελευταίος τροχός, ούτε και να μένω με το πουλί στο χέρι στα 27 μου περιμένοντας να γυρίσει. Και... την έκανα»!

Κάτι έχει αυτό το παιδί. Κάτι απροσδιορίστως ελκυστικό στην σκέψη. Ένα εγκεφαλικό πινκ-πονγκ νοιώθεις πως ξεκινά.

Ναι, αυτό το αντράκι που είναι μαγκάκος, ξύπνιος, περπατημένος, δουλευταράς, άφοβος, τολμηρός και ριψοκίνδυνος, έχει κάτι να σου πει. Κάθε άνθρωπος που κουβαλά μια ιστορία έχει κάτι να σου πει. Την ιστορία του γραμμένη με δάκρυ, με πόνο, με χαρά, με ό,τι τέλος πάντων. Στερέψαν οι ιστορίες, γιατί στέρεψε η διάθεση των ανθρώπων να αναζητούν την περιπέτεια. Όλοι δασκαλεύονται για να εισχωρήσουν στην κυψέλη τους. Η κυψέλη του γάμου, της σχέσης, της δουλειάς, της ασφάλειας, της κοινωνικής αποδοχής, της... της... της.... Αϊ σιχτίρ πια, βαρέθηκα! Δυστυχείς άνθρωποι που αυτομαντρώνονται στις φυλακές του μυαλού και της κοινωνία τους. Ένα τσαφ του σπίρτου υπόθεση η ζωή τους στο πεπερασμένο του σύμπαντος. Και αυτοί, εκεί με μανία, προσπαθούν να μπουν στις πολυτελείς, ατελείς και ματαιόδοξες φυλακές τους. Τάσεις ζωής που έχουν συλλάβει ανόητα μυαλά, ηλίθιοι άνθρωποι και αποτυχημένοι, που ζουν για να πουν ότι έζησαν, χωρίς να έχουν καταγράψει την προσωπική τους εξέλιξη ούτε καν στο minimum. Με αμφίβολη χρησιμότητα στο σύνολο, με μετριότατη έως ανύπαρκτη γενναιοδωρία, με ανάποδα χαμόγελα και πεθαμένα μάτια χωρίς λάμψη, τρέλα, χαρά, υγεία. Άτονοι και καμπουριασμένοι καμαρώνουν για τους όρους ζωής που τους επέβαλλαν να επιθυμήσουν.

Ο νεαρός είναι αλλιώς. Και είναι πολύ μικρός για να είναι αλλιώς.

«Λοιπόν;». 

«Λοιπόν, διαβάζω ένα υπέροχο βιβλίο. «Ο Μοναχός που πούλησε την Ferrari του». Εγώ δεν έχω ακόμα Ferrari, αλλά ίσως χρειαστεί να πουλήσω την μηχανή μου, όταν το τελειώσω» λέει γελώντας και βλέποντάς τον, θέλεις να τον αγκαλιάσεις.

Ω, ναι έχει κάτι. Πάει αλλού, έχει δουλέψει και το μυαλό. Δεν είναι μόνο μύες, γάμπα, μαλλί, γυαλί και παντελόνι Lee. Η πιάτσα κάνει τα αντράκια. Η γυροβολιά στον κόσμο. Δίνει αυτοπεποίθηση, δημιουργεί όρους επιτυχίας. Μην αναρωτηθείς περίπλοκα, ποιοι είναι οι όροι επιτυχίας. Είναι εκείνοι που τίθενται κάθε φορά μετά από σκέψη προσωπική, μετά από δουλειά εσωτερική, μετά από χρόνο που έχεις διαθέσει στον εαυτό σου. Ο χρόνος είναι σύμμαχος. Αν δεν επενδύσεις στον εαυτό σου, μοιάζεις εύκολα με καρικατούρα.

«Ποιός σε έφτιαξε έτσι;» ρωτάς υιοθετώντας εκείνο το απίθανο μειδίαμα στα χείλη του Μπρους Γουϊλις.

«Ο εαυτός μου» απαντά με αυτοπεποίθηση και βλέμμα σταθερό. 

«Είναι λίγοι οι μάγκες, το ξέρεις, έτσι δεν είναι;»

«...τους ζηλεύουν και θέλουν να τους εξαφανίσουν» σου απαντά. «Αλλά είμαστε για τους άλλους ό,τι εμείς τους επιτρέψουμε να βλέπουν ότι είμαστε. Και γω δεν σπαταλιέμαι. Καλύτερα μόνος και ισορροπημένος, παρά με παρέα και φυλακισμένος».

Νάτες πάλι οι φυλακές. Και άλλα κλουβάκια με ιλουστρασιόν κουρτίνες. Νομίζεις ότι είσαι ελεύθερος και αν καλοσκεφτείς, αν αντέξεις να καλοσκεφτείς με θάρρος, θα δεις πως είσαι πνιγμένος σε υποχρεώσεις που δεν επέλεξες. Σκόρπια ζωή.

«Σου’χω ένα καλό νέο: κυκλοφόρησε το δεύτερο βιβλίο του Sharma «Τα μυστικά του Μοναχού που πούλησε την Ferrari του» λες.

«Να και μια χρήσιμη πληροφορία. Βαρέθηκα να ακούω ποιος γαμεί ποιον. Όταν διαβάσω το πρώτο, θα πάρω και το δεύτερο».

«Θα μου δώσεις τον αριθμό σου;»

«6944........»

Φεύγοντας νοιώθεις γοητευμένη. Δεν ξόδεψες ασκόπως τον χρόνο σου, όπως ασκόπως μασάς την τσίχλα σου. Αποθηκεύεις το τηλέφωνο στην μνήμη του κινητού σου. Θυμάσαι τον Sarma. Αυτοπειθαρχία, αυτοέλεγχος. Ναι, η αναμονή είναι η καλύτερη περίοδος. Η αρχή... αμέσως μετά περνάς στην αντίστροφη μέτρηση. Καθυστέρησέ το και άσε τον χρόνο να σου μιλήσει. Δεν κάνει ποτέ λάθος.

Πηγαίνεις στο βιβλιοπωλείο. Είσαι στον χώρο με τα θεατρικά. «Μάλλον δεν έχει διαβάσει ποτέ Σέξπηρ και Ουϊλλιαμς» σκέπτεσαι. Διαλέγεις το «Λεωφορείο ο πόθος». Κλασσική αξία. Κάθε νέο βήμα πρέπει να είναι σωστά επιλεγμένο. Σου θύμισε τον  Sharma, θα του μάθεις τον Williams. Είπαμε... αλισβερίσι η ζωή με τους δικαιότερους όρους, χωρίς δικαστές και δικαστήρια.

Χρήσιμη πληροφορία: και το δεύτερο βιβλίο του Robin Sharma «Τα μυστικά του μοναχού που πούλησε την Ferrari του» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Διόπτρα»

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

• Αποστολή

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Χθες βράδυ: Χορεύοντας την "Ευδοκία"

21/10/2012

"Τραγουδάμε χορεύοντας το σήμερα για να σώσουμε το αύριο" ζωγράφισε σε πίνακα τον τίτλο εφημερίδας, μεταξύ άλλων, σε ένα από τα έργα του, ο εξαιρετικός και διεθνούς εκτίμησης και φήμης εικαστικός Κώστας Χαραλαμπίδης. Τα έργα του εκτίθεται από χθες στο Μουσείο Νεοελληνικής Τέχνης Ρόδου και θυμίζουν μια κιβωτό ιδεών, πεποιθήσεων και μνήμης, τόσο των ατομικών, όσο και των συλλογικών μας οραμάτων. Ο ίδιος λατρεύει το ρεμπέτικο και το διαδίδει στην Ελλάδα και όπου αλλού βρεθεί. Ζει στην Γαλλία, γιατί οι Γάλλοι θέλουν να έχουν και δικό τους ό,τι και όποιον αξίζει. Χρησιμοποιεί την τεχνική της οφθαλμαπάτης και ισχυρίζεται πως μεταφέρει "όψεις της πραγματικότητας, της αλήθειας και των αντιφάσεών της, αλλά και της ανεξέλεγκτης ζωής μας".

Τι και αν διανύει την όγδοη δεκαετία της ζωής του. Ζει και πορεύεται με το "αεί παις"!

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

"Το DNA του Έλληνα" της Τζίνας Δαβιλά

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Το DNA του Έλληνα,

της Τζίνας Δαβιλά

03/11/2012

Πριν από λίγες δεκαετίες, έγινε ένας διαγωνισμός στους Times των Η.Π.Α. που αφορούσε στην απόπειρα καταγραφής της ψυχολογίας κάποιων λαών. Το χρηματικό βραβείο κέρδισε ένας δικαστής, ονόματι Nick Kelly, ο οποίος έγραψε για τους Έλληνες. Μεταξύ άλλων και αληθινών κατέληξε στο: «Κατατάξτε τον Έλληνα. Ταξινομίστε τον, αν μπορείτε. Δεν θα τα καταφέρετε».

Δεν έχει τόση αξία, τι άποψη έχω για την φυλή μας, αλλά πώς θα την χαρακτήριζε ο όποιος ψύχραιμος αναλυτής. Και να η λέξη που δεν χαρακτηρίζει το μεγαλύτερο ποσοστό των Ελλήνων: η ψυχραιμία που είναι συνήθως αποτέλεσμα του συναισθήματος, που είναι αποτέλεσμα της έλλειψης λογικής. Ανέκαθεν, λοιπόν, λειτουργούσαμε περισσότερο με το συναισθημα και λιγότερο με την λογική. Η φόρτιση από τα ευγενέστερα, αλλά και τα ποταπότερα των συναισθημάτων είχαν ευρεία θέση στην ζωή μας. Από την αγελάδα του γείτονα που θέλω να ψοφήσει, γιατί ψόφησε και η δική μου, μέχρι τα αρνιά και τα κατσίκια στην σούβλα για να γιορτάσουμε τα γενέθλια τον γάμο, την βάπτιση και ό,τι μας βρισκόταν ως αφορμή για γλέντι και φαγοπότι.

 Επίσης, ο Έλληνας είναι άμετρα ενθουσιώδης και παρορμητικός. Ξεκινά κάτι με απόλυτη βεβαιότητα πως θα είναι η κίνηση ματ, αλλά αφού κάνει τα πρώτο βήμα έστω και μερικά ακόμα, εγκαταλείπει γοργά τις προσπάθειες σαν να θέλει κάποιον να τον κατευθύνει, να το επιβραβεύσει, να τον οργανώσει, να του δώσει μια στον ποπό γαι να συνεχίσει την καλή προσπάθεια. Αποτέλεσμα μηδενικό βρήκαμε πρόσφατα στο «κίνημα της Πλατείας», «Των Αγανακτισμένων», στο «Δεν πληρώνω». Ξεκίνησαν με απίθανο ενθουσιασμό και κατέληξαν σε τρύπα στο νερό. 

Επιπλέον, τα σταυροκοπήματα των πολιτικών «αρχηγών» (μας), των πολιτών τα «έχει ο Θεός», ο έξωθεν σωτήρας, που συχνά παίρνει την μορφή του μεσσία  φανερώνουν, όχι ακριβώς την θρησκευτική πίστη ή την διακαή πίστη σε μια ιδέα ή πρόσωπο που θα συνδράμει στην βελτίωση της ζωής μας, αλλά στην τυφλή αγάπη και το νανούρισμα που απολαμβάνουμε όντες στον υπερβατισμό. Εννοώ, πως μας αρέσει να πιστεύουμε πως κάτι έξωθεν από εμάς θα μας δώσει τις λύσεις που χρειαζόμαστε για να αλλάξουμε τις ζωές μας. Κι όμως, αν είχαμε μελετήσει με προσοχή τα αρχαία συγγράματα, έστω και τα αρχαία ρητά, θα κάναμε τατουάζ για να μην ξεχνιόμαστε το «Σεαυτὸν αἰδοῦ» «Νόμῳ πείθου» «Ἡττῶ ὑπὲρ δικαίου», «Ἀκούσας νόει» «Σαυτὸν ἶσθι»  «Ἄρχε σεαυτοῦ» «Φίλους βοήθει», « Θυμοῦ κράτει» «Ὅρκῳ μὴ χρῷ», «Παιδείας ἀντέχου»,  «Σοφίαν ζήτει», «Ψέγε μηδένα»,  «Ἐπαίνει ἀρετὴν»,  «Πρᾶττε δίκαια»,  «Εὐγένειαν ἄσκει», «Κακίας ἀπέχου», «Εὔφημος ἴσθι»,  «Ἄκουε πάντα»,  «Μηδὲν ἄγαν», « Χρόνου φείδου»,  «Ὕβριν μίσει»,  «Ἔχων χαρίζου»,  «Τέχνην χρῶ» «Φθόνει μηδενί» «Διαβολὴν μίσει» «Δικαίως κτῶ» «Ἀγαθοὺς τίμα» «Ἔριν μίσει» «Βίας μὴ ἔχου» «Πλούτει δικαίως» «Πλούτῳ ἀπόστει» «Σεαυτὸν αἰδοῦ» «Μὴ ἄρχε ὑβρίζων» «Τύχῃ μὴ πίστευε». Θέλω να πω πως αρεσκόμεθα ως σύχρονοι μεσσιανιστές να περιμένουμε την έξωθεν σωτηρία από τους πολιτικούς, από την Τρόικα, από την Ευρωπαϊκή Ένωση, από τον Σαμαρά, τον Κουβέλη ή τον Μιχαλολιάκο, την στιγμή που το εξαίσιο και θαυμάσιο παρελθόν μας με δυο λόγια και όχι περισσότερα, έχει τοποθετηθεί δίνοντας λύσεις που είναι πρωτίστως αξιοπρεπείς και συνώνυμες με την απόλυτη ελευθερία, την υγιή ελευθερία, όχι την ασυδοσία.

Ακόμα, η τάση μας να δαιμονοποιούμε διαφορετικά πράγματα κάθε φορά προκειμένου να αποδώσουμε ευθύνες, λάθη και παραλείψεις είναι άλλο ένα στοιχείο μας, που βοηθά στην στασιμότητα ή την οποσθοδρόμηση. Κακό στην Ελλάδα έκαναν οι κομμουνιστές, ο Παπαδόπουλος, εν συνεχεία ο Παπανδρέου, μετά ο Καραμανλής, μετά ο υιός Παπανδρέου, μετά το ευρώ, αφού πριν είχαμε δαινομοποιήσει την δραχμή που, αν απαλλασσόμασταν από αυτήν, θα γινόμασταν σπουδαίοι Ευρωπαίοι. Θέλω να πω πως, ό,τι αγαπούσαμε, το δαιμονοποιούσαμε και αν χρειαζόταν το ξαναγαπούσαμε. (Πχ, ο Σαμαράς έριξε τον Μητσοτάκη, τον έβρισαν οι νεοδημοκράτες, αλλά τώρα τον «προσκυνούν» και σταυροκοπιούνται μαζί του). 

Και ας μην ξεχνάμε πως εμείς οι ακέραιοι Έλληνες που κολακευόμαστε να πιστεύουμε πως έχουμε σχέση με τους, του άξιου παρελθόντος μας, είμαστε εκείνοι που τότε δηλητηριάσαμε τον Σωκράτη, πριν από δύο αιώνες δολοφονήσαμε τον Καποδίστρια και σήμερα δολοφονούμε την χώρα μας καθήμενοι στα αυγά που ... τα κλωσάμε; ...δεν έχω καταλάβει ακριβώς, τι κάνουμε. Και τέλος, ας μην ξεχνάμε είμαστε οι ίδιοι που επιτρέπουμε, χωρίς αιδώ, να κόβεται η σύνταξη της γιαγιάς και του παππού των 350 ευρώ και ακόμα ανεχόμαστε το παρλάρε των διαπραγματευτών που αφορά στην δική σου και δική μου καθημερινότητα. Αλλά, εδώ, ισχύει η ετέρα θέση μου, που ίσως σε βρίσκει και σύμφωνο: η έλευση, όχι ενός μεσσία- στο πυρ το εξώτερον να πάει. Η έλευση ενός μάγκα, περπατημένου, καλλιεργημένου, ευγενούς και χορτασμένου ανθρώπου-ηγέτη, που θα καταφέρει να οργανώσει άξια και αποτελεσματικά αυτούς τους Έλληνες που οραματίζονται μια άλλη Ελλάδα, έξω από κόμματα, χρήματα και καρέκλες. Είμαστε καταδικασμένοι λόγω dna να σωθούμε, αλλά, αν αυτό αργήσει πάρα πολύ, φοβάμαι, μήπως μοιάσω στον Σαμαρά και στον Καρατζαφέρη και αρχίσω τα σταυροκοπήματα. Και αυτό, μάρτης ο ίδιος ο Θεός, ούτε και Εκείνος το θέλει.

Υγ: ακόμα και σήμερα το ‘‘ευαγγέλιο’’ μου είναι το «Η Δυστυχία του να είσαι Έλληνας» του Νίκου Δήμου.

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

"Φώτης Βαρέλης" της Τζίνας Δαβιλά

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Φώτης Βαρέλης, 

της Τζίνας Δαβιλά

29/10/2012

O Φώτης Βαρέλης υπήρξε αυτό που λέμε Δάσκαλος. Όχι μόνο, γιατί ήταν καθηγητής φιλόλογος, αλλά γιατί η στάση ζωής του τον κατέταξε στους σπάνιους ανθρώπους της Ελλάδας. Όλοι έτσι τον αποκαλούν, τον γνώριζαν, δεν τον γνώριζαν. Πέθανε στις 18 του Αύγουστου του 2012, υπερπλήρης ημερών και πλήρης προσφοράς στον τόπο του και στην Ελλάδα. Είχε δύο γιούς, ο ένας εξ αυτών ζει, ο Σταύρος, και ζούσε με την Σοφία, την γυναίκα του, και τον Σταύρο. Η Σοφία πέθανε 16 μέρες, πριν από τον μέγα Δάσκαλο.

Δίδασκε για 20 χρόνια αμισθί στην Ακαδημία της Ρόδου. Ήταν από τους πρωτεργάτες της δημιουργίας της Τουριστικής Σχολής Ρόδου, των Νυχτερινών γυμνασίων, των θεατρικών ομάδων. Είχε γράψει ποίημα για τον κύπριο ήρωα Ευαγόρα Παλληκαρίδη, που συμπεριελήφθη στο βιβλίο της ΣΤ’ Δημοτικού που, πριν από το 2006, το Υπουργείο Παιδείας πέταξε εκτός ύλης. Μάλλον δεν έχουμε καιρό για τις μνήμες ηρώων που τίμησαν τον εαυτό τους και τον τόπο τους. Επίσης, μετά την ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου στην Ελλάδα, συμμετείχε σε διαγωνισμό και κέρδισε το πρώτο βραβείο για την επιγραφή που θα αναρτώταν σε ένα βράχο της Σύμης. Ο βράχος έγραφε: 

«Απόψε κρυφομίλησε η Λευτεριά με μένα. 
Πάψετε Δωδεκάνησα νάστε συλλογισμένα». 

Μην παραξενευτείτε, αν σας πω, πως κάτω από την επιγραφή έλειπε το όνομα του Φώτη Βαρέλη. Η Ελλάδα που...θάβει τους ανθρώπους της, προτού τους θάψει σκεπάζοντά τους με χώμα.

Αργότερα, χωρίς ποτέ να παραπονεθεί, ο Φώτης Βαρέλης αφοσιώθηκε αποκλειστικά στην συγγραφή. Όταν τον πλησίαζαν δημοσιογράφοι και ρεπόρτες για να τους πει μια κουβέντα, τους απαντούσε σε στωικότητα: «Θα με βρείτε στα βιβλία μου. Μην με τυραννάτε με τα φώτα».

Ήταν σεμνός, αθόρυβος, γαλήνιος. Περπάτησε ισόβια με το κεφάλι ψηλά. Δεν εκμεταλλεύτηκε τίποτα από αυτά που είχε, απείχε παντελώς από την ζωή του η σχέση με την ύλη και το κέρδος. Κουβαλούσε τις απαράβατες αξίες της ζωής: καλοσύνη, αγνότητα, τιμιότητα, απλότητα, αυθορμητισμό. Είχε αγιοσύνη στο βλέμμα και στην ψυχή. Δεν μπορούμε όλοι να είμαστε άγιοι. Δεν μπορούμε όλοι να γίνουμε ήρωες. Μπορούμε, όμως, να είμαστε τίμιοι. Ο ίδιος αθόρυβος, μα τα γραπτά του και οι ομιλίες του έκαναν κρότο.  Κάποτε, το 1988 εκφώνησε ένα λόγο με αφορμή την 7η Μαρτίου, ημέρα προσάρτησης της Δωδεκανήσου στην Ελλάδα. Μεταξύ άλλων, είπε:

«Όσο για το μέλλον τούτα τα δυο, θα ζητήσω 30 δευτερόλεπτα να σας πω. Και θέλω βίντεο να κρατηθούν.
 Το ένα είναι: Προσέξετε την ελευθερία μας. Είναι η πρώτη ύλη της ευδαιμονίας του ανθρώπου και ζητάει: Αυτογνωσία, αυτοπειθαρχία, σεβασμό και τιμιότητα στην εργασία μας,. Ζητάει αγάπη, ανθρωπιά και δικαιοσύνη.
Το δεύτερο είναι: Προσέξετε τη γλώσσα μας γιατί:
Τίποτε άλλο, πιο ακριβό από τη γλώσσα, δεν κληρονομήσαμε από τους πατεράδες μας. Και τίποτε άλλο, πιο ακριβό από τη γλώσσα, δεν πρόκειται να δώσουμε κληρονομιά στα παιδιά μας. Σ' όλη της την πορεία. Από τις πρώτες της πηγές μέχρι σήμερα. Μέχρι το κάθε σήμερα. Όχι κομμένη από κάποιο σημείο και ύστερα γιατί θα ξεραθεί.
Από κει αντλούμε την ιστορία μας, από κει αντλούμε τις δυνάμεις του έθνους μας, τις δυνάμεις μας».

Σήμερα, αναζητούμε την χαμένη μας ελευθερία. Βέβαια, ψάχνουμε να βρούμε τον εχθρό έξω από εμάς. Έλα, όμως, που ο εχθρός είναι εντός των τειχών. Μέσα στην Ελλάδα, για να μην πω μέσα στον ίδιο μας τον εαυτό. Και αν μας φαίνεται ή μας κολακεύει να πιστεύουμε πως οι εχθροί είναι οι άλλοι, ας παραδεχτούμε, έστω και αργά, πως στους εχθρούς, που μας κουμαντάρουν τις ζωές, εμείς δώσαμε το δικαίωμα να το κάνουν, καταθέτοντας, μάλιστα, και την εξουσιοδότηση. Δεν μπορώ να φανταστώ τίποτα πιο τραγικό από τα να με διαφεντεύει άλλος, εκτός από εμένα την ίδια. Και για τελειώσω και το παρόν κείμενο, ελάχιστο φόρο τιμής στην στάση ζωής του σπουδαίου Φώτη Βαρέλη, που ευελπιστώ να γλυκάνει την ψυχούλα σας, να σας δώσει ελπίδα και καθαρό μυαλό για δραστικές και αποδοτικές αποφάσεις, παραθέτω μια δική του σκέψη και αντιγράφω και ένα ποίημά του, σκύβοντας από βαθύ σεβασμό και περίσκεψη το κεφάλι με κλειστά τα μάτια:  «Ευτυχώς, υπάρχει ο θάνατος»*.

Ποίημα του Φώτη Βαρέλη
«Στο πεζοδρόμιο»

Αυτοί πού ρχονται απ’ αντίκρυ τους ξέρω. 
Θα πούμ’ ένα ζεστό “καλημέρα” και θ’ αντιπεράσουμε.
Σε λίγα μέτρα θα γυρίσουν να δουν τα νώτα μου
Όπως θα κάμω κι εγώ για τα δικά τους.
Ωστόσο ούτε εγώ ξέρω ακριβώς αν με σχολιάζουν
Ούτ’ εκείνοι πιστεύω να υποψιάζονται
Ότι, αν πρόφτενα πριν με δούνε, θα ‘παιρνα την άλλη οδό.

Πέρασε ξαφνικά μια σκέψη απ’ το μυαλό μου
Μια ευχή. “Να μη βρεθεί ποτέ το εργαλείο εκείνο
Που θά πιανε τις σκέψεις των ανθρώπων”
Το μόνο που μας έμεινε δικό μας.
Να γυρνάμε βαθιά μας κι εκεί να κρυβόμαστε.
Φαντασθήκατε ποτέ την οδύνη
Να καταπατιόταν η ψυχή μας!
Να γδύνεται κι αυτή σε κοινή θέα
Όπως γδύνεται σήμερα το σώμα μας;

Υγ: ...ας μου επιτραπεί να συμπληρώσω την πικρή αλήθεια της τελευταίας πρότασης του κειμένου. Πριν από τον θάνατο, υπάρχει η ζωή. Σε μας απομένει, αν θα της δώσουμε αξία ή όχι.

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

Η Αρχόντισσα και ο κυρ-Τάκης, της Τζίνας Δαβιλά

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Η Αρχόντισσα και ο κυρ-Τάκης,

της Τζίνας Δαβιλά

Είχε μια μηχανή τρίκυκλο. Το θυμάστε; Εκείνο που είχε μια ρόδα μπροστά, πορτούλες που άνοιγαν μ’ένα χερούλι που θύμιζε πόρτας και μια καρότσα βαμμένη γαλάζια με μεράκι, με τα κάγκελα σε γαλάζιο – λευκό. Κάποτε άλλαζε το λευκό και το έβαψε κίτρινο. Πάντοτε με τέτοια τέχνη δουλεμένη η μπογιά, που νόμιζες πως είχε βγεί από τον καλύτερο φούρνο βαφής της Αθήνας.

Άραζε την μοναδική του μηχανή έξω από το σπίτι μας στην Λούτσα. Στο τελείωμα του οικοπέδου, κολλητά στην μάντρα και δίπλα από το τελευταίο δέντρο του κήπου μας. Την ροδιά. Πάντα εκεί, μόνο εκεί. Ποτέ σε άλλο σημείο. Έβγαινε από την μηχανή με κινήσεις δεξιοτεχνικές, μ’ένα τσιγάρο στο στόμα. Ήταν λεπτοκαμωμένος, μάλλον κοντός, με φωνή πολύ βραχνή από το πολύ τσιγάρο. Απ’ό,τι θυμάμαι αυτό τον πέθανε κιόλας. Εκεί κοντά στην αρχή της εφηβείας μου. Είχε προηγουμένως ταλαιπωρηθεί αρκετά. Εγχείρηση όπου είχαν αφαιρεθεί οι φωνητικές χορδές και έβγαινε εκείνο το βραχνό, υπόκωφο ψιθύρισμα  από την τρύπα του στέρνου.

Ο κυρ-Τάκης, λοιπόν, μας φόρτωνε όλους σχεδόν της γειτονιάς στην καρότσα της μηχανής και μας πήγαινε για μπάνιο κάθε μέρα. Ανεξάρτητα από την προσέλευση των λουομένων, η προσφορά του ήταν δεδομένη. Και αφιλοκερδής. Άλλοτε δέκα άτομα, άλλοτε είκοσι. Ο ένας στριμωγμένος στον άλλο. Και παρέα οι τσάντες θαλάσσης, τα καπέλα, οι πολυθρόνες οι σπαστές για την κυρα-Γεωργία που είχε την μέση της και δεν μπορούσε να ξαπλώσει στην αμμουδιά. Στριμωχνόμουν, θυμάμαι, δίπλα στον παιδικό μου έρωτα. Κάπως έτσι στριμωχνόμασταν όλοι. Άλλος με λόγο, άλλος χωρίς λόγο, λόγω περιορισμένου χώρου. Ξεκινούσαμε, λοιπόν, κατά τις 11 το πρωί και επιστρέφαμε στη μία ή στις δύο το μεσημέρι. Στην επιστροφή ο κυρ-Τάκης εκτελούσε και χρέη διεκπεραιωτή φαγητού. Σταματούσε στον φούρνο για να πάρουμε ψωμί, πιο πέρα στο μανάβικο γαι να πάρει η κάθε επιβάτης ό,τι χρειαζόταν για το σπίτι και στη συνέχεια ρωτούσε: «Τελειώσαμε;» και γραμμή για το σπίτι. Δίπλα του στο κουβούκλιο του τρίκυκλου καθόταν η γυναίκα του, η Ευδοκία. Μουρμούρα και αθόρυβη, εν αντιθέσει με τον κυρ-Τάκη που ήταν γενναιόδωρος, μεγαλόψυχος και διακριτικά θορυβώδης. Μην ρωτάς, πώς γίνεται. Γίνεται. Άμα γεννηθείς αστέρι και μάγκας, γίνεται. Μιλούσε πάντα με δυο χαμογελαστές χαμηλόφωνες κουβέντες με εκείνη την βραχνή φωνή και το τσιγάρο στο στόμα. Και άκουγε πάντα δυνατά Τσιτσάνη. Όλο το ρεπερτόριο του Τσιτσάνη. Εκείνο το τρίκυκλο ήταν ένα κινητό τζουκ-μποξ. Έπαιζε ασταμάτητα. Και δυνατά, τόσο, όσο να μην σε ενοχλεί για να τον παρομοιάσεις με παλιατζή, όταν σουλατσάριζε το μοναδικό καλλιτέχνημα στους δρόμους της Λούτσας.  Έκλεινε μόνο την νύχτα. Και ένοιωθα από μικρή πως κάτι έλειπε από το τραγούδι των τριζονιών και την μυρωδιά απ΄το αγιόκλημα. Έλειπε η μουσική.

Από αυτόν γνώρισα όλα τα τραγούδια του Τσιτσάνη. Όλα. Από τις εκτελέσεις της Γεωργακοπούλου και της Νίνου μέχρι της Σωτηρίας Μπέλλου και του ίδιου. Και σήμερα τον θυμήθηκα γιατί κάπου άκουσα την «Αρχόντισσα http://www.youtube.com/watch?v=KsXXLs80R8I&feature=related

 » και τον νοστάλγησα. Και για ένα άλλο λόγο λόγο. Ήταν Δημήτρης. Εξ ού και το Τάκης. Που και αυτό δεν ήταν τόσο αντιπροσωπευτικό για αυτόν. Αν έπρεπε να τον χαρακτηρίσω, θα τον έλεγα  «μάγκα αρχοντορεμπέτη». Πρωτίστως για την ψυχή που κουβαλούσε και την μουσική του επιλογή, που στα παιδικά μου ακούσματα άνοιξαν δρόμο. Σπάνιος. Δεν ξανασυνάντησα άλλον τέτοιον από τότε. Πάντα ο κυρ-Τάκης θα είναι όαση στη ζωή μου. Κυρίως στα ζόρια μου. Τι κι αν ήμουν πιτσιρίκα και δεν του το’πα. Του χρωστώ όλους τους Τσιτσάνηδες που ΄χω τραγουδήσει, όλα τα δάκρυα που ξέφυγαν χωρίς να το θέλω από τα μάτια, όλους τους αναστεναγμούς που βγαίνουν βιαίως χωρίς να τους ελέγξω. Και του χρωστώ και την αγάπη μου για αυτή την μουσική που με ακολουθεί από τα παιδικά μου χρόνια. Αυτό δεν είμαστε; Η παιδική μας ηλικία. Με μυρωδιά από αγιόκλημα και ήχους από Τσιτσάνη.     

Υγ: Χρόνια πολλά σε όλους τους Μήτσους και τις Δήμητρες

"Ο Σωτήρης και εγώ" της Τζίνας Δαβιλά

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Ο Σωτήρης και εγώ"
 της Τζίνας Δαβιλά

Θα ήταν ένας από τους ωραιότερους άνδρες που θα κυκλοφορούσαν στην γη. Ψηλός, αθλητικός, μελαχρινός, με σκούρα πράσινα μάτια, υπέροχα φρύδια που κλωτσούσαν στις άκρες τους, βλέμμα παιχνιδιάρικο που γινόταν άγριο, απρόσωπο, σκληρό και δύο λακάκια στα μάγουλα, όταν χαμογελούσε. Είχε χιούμορ καυστικό, ήταν ετοιμόλογος και εξαιρετικά ευγενής, όταν ήθελε. Μάλλον σκληρός χαρακτήρας, ατίθασος, αντιδραστικός και ριψοκίνδυνος. Απίθανα ριψοκίνδυνος.

Είχε αγοράσει μια μηχανή. Κρυφά από τους δικούς του. Την χρησιμοποιούσε κάθε Σαββατοκύριακο. Την υπόλοιπη εβδομάδα την είχε παρκαρισμένη σε ένα ιδιωτικό πάρκινγκ. Πλήρωνε το ενοίκιο από το χαρτζηλίκι του. Όταν την καβαλούσε, απογειωνόταν. Ένοιωθε πως ο κόσμος του άνηκε, σαν να ήταν η ζωή δεμένη από το ζωνάρι του. Από την άλλη είχε κάτι άπιαστο και ο ίδιος. Ίσως εξαιρετικά εγωπαθές, ίσως κρυφά συναισθηματικό, ίσως βαθιά μελαγχολικό. Κάτι ήθελε πάντα που δεν εκμυστηρευόταν και δεν μπορούσε κανείς να προσδιορίσει. Οι κινήσεις του ήταν μελετημένες και με στρατηγική. Σπάνιες στιγμές του ήταν αυθόρμητες, αλλά τότε έβλεπες ένα παιδί που του ταίριαζαν απίθανα τα λακκάκια στα μάγουλα. Ένα παιδί σκανταλιάρικο που έπρεπε να περιμένεις από πού θα σου’ρθει η μαϊμουδιά. Ωστόσο, στο συνηθισμένο του ήταν σοβαρός, απόμακρος, λιγομίλητος, βαθύ ποτάμι. Αντιφατικά τα λακκάκια στο σοβαρό του ύφος. Σπάνια μιλούσε για τον εαυτό του, τις σκέψεις του, τα συναισθήματά του. Και φαινόταν ατρόμητος. Άτρωτος. Μόνο κάποια φορά ξεστόμισε μια αλήθεια σκληρή. Θεωρητικά, δεν του έπεφτε λόγος. Ουσιαστικά, ρωτήθηκε και απάντησε. «Την αλήθεια είπα. Αυτό είναι το δίκαιο», είχε πει κοφτά και με ύφος που δεν σήκωνε και αντιρρήσεις. Είχε δίκιο. Είτε ακολουθησε κάποια στρατηγική, είτε όχι.

Ήταν Μάρτης, αν θυμάμαι καλά. Και το ’94. Παρακολουθούσα τις ειδήσεις στην κρατική τηλεόραση. Άκουσα ξαφνικά ένα γνώριμο ονοματεπώνυμο. «Σωτήρης Δ....». Γούρλωσα τα μάτια. Το ρεπορταζ που ακολούθησε δεν άφηνε περιθώρια για ευχάριστη είδηση. Δεν θυμάμαι πια, ποιες ήταν οι ειδήσεις που είχα ακούσει από  το ρεπορτάζ και ποιες από τους κοινούς φίλους που σχολιάσαμε τον θάνατο του Σωτήρη. Δύο νέοι δύτες υπέγραψαν για να βουτήξουν στην λίμνη της Βουλιαγμένης. Ανασύρθηκαν και οι δύο σε κατάσταση ημιαποσύνθεσης. Τον Σωτήρη τον αναγνώρισαν από μια αλυσίδα στον λαιμό. Η φιάλη οξυγόνου του είχε σφηνωθεί ανάμεσα σε δυό βράχους. Σύμφωνα με όσα είχαν γίνει γνωστά, κάποιος βράχος πέφτοντας χτύπησε τον έτερο δύτη, ενώ ο Σωτήρης τρομαγμένος-φαντάζομαι (άραγε, υπήρχε κάτι που να τον τρόμαζε;) προσπαθώντας να βγει στην επιφάνεια, εγκλωβίστηκε. Είχαν και οι δυο υπογράψει για να κάνουν κατάδυση στην λίμνη Βουλιαγμένης. Κανείς δεν γνώριζε κάτι για την αγάπη του για τις καταδύσεις. «Σου είχε πει ποτέ κάτι;» με είχε ρωτήσει μια φίλη. Απάντησα αρνητικά. Ποιος άλλωστε ήξερε από μας τι σκεπτόταν ο Σωτήρης; Είπαμε... βαθύ ποτάμι. Μόνο μια κουβέντα μου είχε βγει αυθόρμητα, θυμάμαι: «Ήταν πολύ ριψοκίνδυνος, για να γεράσει». Ίσως να ήθελε να αναμετρηθεί και να νικήσει τον θρύλο που θέλει μια νεράιδα να παγιδεύει στον βυθό της τα παλικάρια. Ίσως... Ποιος μπόρεσε να μάθει τον Σωτήρη...

ς

Ήταν, δεν ήταν 24, όταν συνέβη το θλιβερό. Εγώ, εκεί κοντά στα 20, έκανα τεράστιες προσπάθεις για να καταλάβω, πώς και τι σκεπτόταν – η αλαζονία της ηλικίας, βλέπεις, πίστευα τότε πως τα πάντα ερμηνεύονται και τα πάντα εξηγούνται Αν κάποιος σκεπτόταν ότι ο Σωτήρης θα την «έκανε» από τον κόσμο τούτο νωρίς, θα περίμενε πως θα ήταν καβάλα στην ‘παράνομη’ μηχανή του. Το δικό του μυστικό. Που μάλλον δεν ήταν το μόνο. Έκρυβε πολλά μέσα του. Από τα πιο βαθιά συναισθήματα μέχρι τις πιο βαθιές επιθυμίες. Τις πήρε όλες η θάλασσα ή μάλλον η Λίμνη που κάποιο δίαυλο επικοινωνίας έχει με τον Σαρωνικό. Ίσως να του είχε καρφωθεί στο μυαλό να τον βρει. Τον πρόλαβε το απροσδόκητο. Χωρίς τελικά να προλάβει κανείς μας να μάθει, τι στην ευχή έκρυβε αυτή η ψυχή, που ήταν το πιο βαθύ ποτάμι.

Υγ: ο λόγος που τόσα χρόνια μετά θέλησα να σας πω δυό λόγια για τον Σωτήρη, είναι ο πνιγμός του 20χρόνου ψαροντουφεκά Μιχάλη Τσακίρη από τον Αρχάγγελο Ρόδου, που βρέθηκε ξημερώματα ένα αυγουστιάτικο πρωινό, όπως ο Σωτήρης, με την φιάλη του σφηνωμένη στα βράχια. Δεν γνώριζα τον Μιχάλη, όπως κατά τα φαινόμενα, δεν γνώριζα και τον Σωτήρη. Τουλάχιστον, όμως είχα μπει στον κόπο να τον μάθω. Αυτό είναι η παρηγοριά μου, που ίσως να αποτελεί μια άλλη αλαζονία. 

"Δικάζομαι γιατί είμαι φιλόζωη" της Τζίνας Δαβιλά

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Δικάζομαι γιατί είμαι φιλόζωη,

της Τζίνας Δαβιλά

15/10/2012

Η Ελλάς του 2012 δεν έχει καμμιά σχέση με αυτήν που ονειρεύτηκαν η Μελίνα και ο Τρίτσης. Ούτε τα Μάρμαρα του Παρθενώνα μεταφέρθηκαν από τον Αγγλία στην Ελλάδα, ούτε και το μετρό έλυσε τα προβλήματα των Αθηναίων. Μπόχα και δυσωδία υφίστανται τριγύρω και δεν ευθύνονται απαραιτήτως τα σκουπίδια. Εσωτερικό είναι το πρόβλημα. Θέμα πολιτισμού, παιδείας και ανθρωπιάς. Αν η Μελίνα ζούσε, άραγε θα έβρισκε το κουράγιο να αγωνιστεί; Και με ποια μέσα; Γιατί ώρες – ώρες καταλήγει κάποιος να παραδεχτεί με θλίψη πως η βλακεία είναι αήττητη!

Σήμερα, Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2012, λοιπόν, καλούμαι στο Ειρηνοδικείο Ρόδου ως κατηγορούμενη για να απομακρύνω τα σκυλιά μου από την ιδιόκτητη μονοκατοικία μου. Το χαρτί που συνέταξε ο δικηγόρος των αιτούντων – 8 στον αριθμό εκ των οποίων οι 6 είναι συγγενείς – είναι πλήρες ψεμμάτων του τύπου πως τα σκυλιά είναι λυμένα στο κήπο, κάνουν επιθέσεις, είναι ανεμβολίαστα και δεν φορούν φίμωτρο. Δεν θα μπω στην διαδικασία να αναιρέσω τα όσα ψέμματα λένε – αλήθεια, σε ποιον επιτέθηκε και ποιος και πότε; Και πώς και δεν με πήγαν κατηγορούμενη στο δικαστήριο, όταν έκαναν επίθεση, πράγμα που είναι εξαιρετικά σοβαρό, και με καλούν τώρα γιατί, όπως λένε, είναι τα μόνα που γαυγίζουν; Αναφέρω ενημερωτικά πως ζω σε μια περιοχή, όπου η χρήση ιδιοκτησίας σκύλων είναι κάτι παραπάνω από συνηθισμένη, δεδομένου πως δεν υπάρχει καν δημοτικός φωτισμός στους δρόμους και οι κλοπές στα σπίτια αποτελούν σημαντικότατη απειλή. Επιπλέον, όλοι έχουν όχι ένα, αλλά δυο και τρία σκυλιά και αρκετοί εκ των κατοίκων της περιοχής συντηρούν με λίγο φαγητό, νερό και σχετική φροντίδα και κάποια αδέσποτα.

Σύμφωνα με όσα με πληροφορεί ο δικηγόρος μου, που είναι εξειδικευμένος σε θέματα φιλοζωίας, τα αιτήματα είναι παράλογα και άκυρα. Δεν θα σταθώ στο νομικό κομμάτι, αλλά στο ουσιαστικό για μένα.

Η φροντίδα ενός σκύλου ή όσων σκύλων, γατών και κατοικίδιων ζώων αποφασίσει κάποιος, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Απαιτεί χρόνο, χρήμα, ψυχή, αν θέλεις να είσαι ιδιοκτήτης σκύλων, όπως πρέπει νομικά και ηθικά να είσαι. Εκτός και αν η ιδιοκτησία σκύλου γίνεται με τους όρους των αιτούντων κατά εμού. Δηλαδή: οι τέσσερις (αλήθεια δεν ενοχλούνται της διπλανής μεζομέτας με μεσοτοιχία οι γείτονες και ενοχλούνται της γωνιακής και σε απόσταση 100 μέτρων;) αν και δηλώνουν φιλόζωοι, σιχαίνονται κάθε σκυλί και γατί που κυκλοφορεί και έχουν τσακωθεί με τον απέναντι γείτονά τους, επειδή, όταν εγκαταστάθηκε στο σπίτι του, είχε σκυλί. Οι άλλοι τέσσερις εκ ων αιτούντων, έχουν σκυλιά τα οποία γρονθοκοπούν, τιμωρούν βάναυσα, πετούν πέτρες, δεν τα πηγαίνουν βόλτα, τα έχουν μέσα σε ένα κλουβί και στη βρώμα των χωμάτων κήπου. Τέλος, για να μην μακρηγορώ, όταν τους απευθύνουν τον λόγο τα αποκαλούν, ως συνηθίζει ο Έλλην, «μαλάκα», «σκάσε κωλόσκυλο για να μην έρθω εκεί» και στην καλύτερη των περιπτώσεων τα χτυπούν δυνατά στο κεφάλι για να πάψουν να γαυγίζουν. Το ίδιο «σκάσε κωλόσκυλο» έχω ακούσει να απευθύνουν και στα δικά μου σκυλιά, τα οποία νοιώθωντας τον αρνητισμό τους, γαυγίζουν. Αν λοιπόν, για αυτούς αποτελεί πρόβλημα της αρμονικής, κατ’άλλα όπως λένε, ζωής τους, τα γαύγισμα ΜΟΝΟ των δικών μου σκύλων και όχι των δικών τους ή της υπόλοιπης περιοχής, για μένα η συμπεριφορά τους απέναντι στα δικά τους σκυλιά αποτελεί μέγα πρόβλημα που διαταράσσει την ψυχική ηρεμία, σύσσωμης της  οικογενένειάς μου και που θα μας οδηγήσει σε μελαγχολία. Και στην τελική: ποιοι θα με κρίνουν, θα μου υποδείξουν πώς να συμπεριφερθώ και θα ζητήσουν να διώξω τα σκυλιά μου από το σπίτι μου; Αυτοί που είναι κάκιστοι και ανεύθυνοι ιδιοκτήτες σκύλων που από την πρώτη στιγμή που γειτνίασα μαζί τους, μού ζήτησαν να τα δείρω, να τα βρέχω και να τους φορέσω φίμωτρο, «γιατί τα σκυλιά θέλουν ξύλο»; Μην τρελαθούμε. Φίμωτρο πρέπει να φορέσουν τα δίποδα που γαυγίζουν . Άσε, που δεν καταλαβαίνω γιατί δεν τα βρίσκουν με τα σκυλάκια. Αφού η διάλεκτός τους είναι κοινή: το γαύγισμα!

Δεν φοβάμαι την Δικαιοσύνη, δεδομένου πως η νομοθεσία με καλύπτει, την εφαρμόζω κιόλας και ο δικηγόρος μου είναι ο καλύτερος που θα μπορούσα να έχω, γνωρίζοντας την πλήρη νομοθεσία, απ’έξω και ανακατωτά. Και να φανταστείς πως τυχαία έπεσα πάνω του. Και ενώ κάποιοι μου είπαν πως είναι εξαιρετικός μεν, αλλά πανάκριβος δε, εκείνος σχετικά με την αμοιβή του, μου ζήτησε, αν δύναμαι, να βάλω όποιο ποσό θέλω σε λογαριασμό για την συντήρηση των αδέσποτων ζώων που φροντίζει. Επίσης, ακόμα και αν έδιωχνα όλα τα σκυλιά μου, είμαι πεπεισμένη πως τα προβλήματα των γειτόνων μου δεν θα λύνονταν. Δεν θα θεωρήσω καθόλου παράλογο να ακούσω από αυτούς, ότι ευθύνομαι, γιατί η βροχή έπεσε πλάγια και όχι κατακόρυφα. Τέλος, ευελπιστώ το παρόν κείμενο να μην έχει ίχνος συναισθηματισμού και να στηρίζεται πρωτίστως σε λογικά επιχειρήματα. Αλλά, για να μπούμε λίγο και στο συναισθηματικό κομμάτι που για μένα έχει μεγάλη αξία, έχω να δηλώσω τούτο: η σχέση με τον σκύλο μου δεν μπορεί να αντικατασταθεί από καμμία. Ούτε από την μητρική, ούτε την αδελφική, ούτε την ερωτική, ούτε την επαγγελματική, ούτε από την ανθρώπινη φιλική. Είναι άλλο το επίπεδο των συναισθημάτων και με άλλους όρους. Γιατί ο σκύλος μου, πέρα απ’όλα τα άλλα,  είναι πρωτίστως ένα καλό φιλαράκι με όρους που δεν διέπονται από την ιδιοτέλεια, τον ανταγωνισμό, την κακία, την ζήλεια, την κούραση και το σιχτίρισμα.

Υγ: Εδώ ο κόσμος και χάνεται και κάποιοι δεν βρίσκουν χρόνο για να ασχοληθούν με τον εαυτό τους, μήπως και τον καλυτερεύσουν, αλλά έχουν ως στόχο τους εμένα. Ο Τσέχωφ είχε πει πως «περισσότερο από την φιλία και την αγάπη, τους ανθρώπους ενώνει το κοινό μίσος για κάποιον». Αναγκαστικά θα παίξω το παιχνίδι τους, αλλά ειλικρινά, δεν θα το ήθελα καθόλου να ασχοληθώ μαζί τους. Η ζωή είναι γεμάτη ομορφιές, που οι αιτούντες «να διώξω άμεσα τα σκυλιά μου από την οικία μου» δεν πρόκειται να συναντήσουν ποτέ, όσες ζωές κι αν τους χαριστούν! Κρίμα, γιατί αποφάσισαν να γίνουν ή να ξαναγίνουν γονείς. Με ποιους όρους συνεννόησης άραγε: το ξύλο και το «σκάσε μαλάκα;»

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

"Οργασμός στο φουλ" της Τζίνας Δαβιλά

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

"Οργασμός στο φουλ" 
της Τζίνας Δαβιλά

 (Για την Μ.)

Καλοκαίρι. Μετά από το ταξίδι στην Ισπανία. Αναγκαστικός χωρισμός. Μεγάλες οι αποστάσεις, εκ του μακρόθεν σχέση… πώς να συντηρηθούν οι μυρωδιές, οι αγκαλιές, τα βλέμματα. Σιωπή. Ίσως μια άλλη μέρα φέξει. Στην ψυχή, στο κορμί, κάπου, κάπως θα φέξει.

Με τον καφέ στο χέρι κάθεσαι στο  πεζούλι μιας πλατείας. Να πάρει η ευχή πώς σου έφυγε έτσι ο χρόνος. Μετανοιώνεις για τα φιλιά που δεν έζησες, για τις στιγμές που ήσουν μακριά. Περπατάς με μικρά αργά βήματα. «Σε μένα θα έρθεις να σε ζωγραφίσω» ακούς από τον πλανόδιο εικαστικό που στήνει τους καμβάδες και τα πινέλα του στην είσοδο της Παλιάς Πόλης. «Μόνο σε μένα ακούς; Η ελιά σου μου θυμίζει μια παλιά μου αγάπη» σου λέει και σου κλείνει το μάτι. Χαμογελάς. Στο θησαυροφυλάκιο με τις αναμνήσεις του πλανόδιου ζωγράφου και μια γυναίκα που σου μοιάζει. Έτσι λέει.

Σκύβεις το κεφάλι και προχωράς. Σταματά και κοιτάς στον ουρανό. Πώς έγινε αυτό; 15 χρόνια μαζί και κάθε ερωτική επαφή σήμανε συναγερμό. Από το πουθενά. Μισόγυμνοι στο μπάνιο, στην κουζίνα, πριν την έξοδο, πριν το ταξίδι, παντού, παντού ακόμα και στο παραμερισμένο στην άκρη του δρόμου αυτοκίνητο με μισοκατεβασμένο το καλσόν και το παντελόνι.  Το πρόβλημά σου πάντα: «Μου γέμισες πάλι το πρόσωπο με κραγιόν!» έλεγες χαμογελώντας. Άνοιγες το καθρεφτάκι του συνοδηγού και γελούσες με την εικόνα σου. Στάμπες από κραγιόν. Ένα όμορφο χάλι τα μάγουλα και ο λαιμός σου. Η απόλαυση γινόταν γέλιο ξεκαρδιστικό. «Και τώρα ετοιμάσου να συνοδεύσεις την mademoiselle  κλόουν» του πέταγες γελώντας και εκείνος προσπαθούσε να καθαρίσει τα δικά σου αποτυπώματα από το πρόσωπό του. «Άστους να φαντάζονται» σου απαντούσε και ένοιωθες ότι δεν σταματά ο χρόνος, δεν ορίζεται το σύμπαν δεν υπάρχει τέλος ποτέ.

 

15 χρόνια μαζί και ο οργασμός είχε μόνιμη θέση στη ζωή σου. Πάντα, όχι σχεδόν πάντα, πάντα. «Πώς γίνεται αυτό;» σε ρωτούσαν οι φίλες σου. «Κάθε φορά; Όπως και όπου;»  «Ναι» απαντούσες και ήξερες ότι ήσουν από τις λίγες τυχερές που το ζούσαν. Τα μάτια σου γυάλιζαν από την ευχαρίστηση. Επαφή με διάρκεια ή όχι, σήμαινε και το τράνταγμα των μέσα σου κάθε φορά . Τι σημείο g, υπάρχει δεν υπάρχει και δεν συμμαζεύεται; Απόλαυση με προοπτική, αίσθηση  με ρυθμό, ανάσα καυτή και άγγιγμα που σε ανατριχιάζει. Αυτό έζησες 15 χρόνια. Ήταν το συναίσθημα πολύ δυνατό; Ήταν τα κορμιά που μιλούσαν την ακαθόριστη γλώσσα της δικής τους φύσης; Ήταν το γρήγορο, απρόβλεπτο, απρογραμμάτιστο; Ήταν ο χρόνος που δεν ήταν πάντα δικός σας; Ήταν το ‘σε θέλω τώρα, ας περιμένουν τα άλλα’; Η προτεραιότητα; Ήταν η τέχνη του έρωτα ή η τέχνη της ψυχής;

Ό,τι και να ήταν, λίγο νόημα έχει πια να απαντήσεις. Ας ήταν ό,τι ήθελε. Τώρα δεν ξέρεις αν λυπάσαι για τον οργασμό στο φουλ που δεν θα ξαναζήσεις(;), για την ψυχή που ήδη σου λείπει, για τα γέλια που ξεπρόβαλλαν την στιγμή της απογείωσής σου, για το γνώριμο ρυθμό που σε κατέτασσε στις τυχερές της ερωτικής ηδονής χωρίς γιατρούς, γιατροσόφια, θαλασσινά και φουντουκοσοκολάτες. Άμα ταιριάζουν τα κορμιά,  τα λόγια περισσεύουν. Οι αναμνήσεις, όμως, είναι εκεί για να σε παιδεύουν για τις ηδονές που δεν έζησες. Εκείνες που έχασες από λάθος. Όχι εκείνες που θα χάσεις, αλλά το χρόνο που σου ΄φυγε. Η έλλειψη ίσως και να έρθει. Ποιος ξέρει το αύριο. Μπορεί να έρθει, μπορεί και όχι. Όπως και να χει το έζησες.

 

Περπατάς αργά, χαμογελώντας θλιμμένα και σιγοτραγουδάς: «η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα» http://www.youtube.com/watch?v=cb3tGXXx-jw . Αθάνατος Άκης. Ο απόλυτος ερωτισμός μέσα σε τρία λεπτά. Όσο διαρκεί και η απόλαυση. Το ξανασκέπτεσαι. Δε βαριέσαι; Πόσο θα διαρκέσει άλλο ένα ταξίδι στην Ισπανία; Τηλεφωνείς στη Μαριλίνα. «Βγάλε μου εισιτήριο για Μαδρίτη το τριήμερο».

 Ένα ταξίδι η ζωή στις πληγές και στις ηδονές μας.

Λευτέρης Λαζάρου: Ένας μάγκας από τον Πειραιά μαγε(ιρε)ύει και εξομολογείται" της Τζίνας Δαβιλά

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Λευτέρης Λαζάρου: Ένας μάγκας από τον Πειραιά μαγε(ιρε)ύει και εξομολογείται, 

της Τζίνας Δαβιλά (συνέντευξη)

Δεσπόζει ως πατήρ – φαμίλιας. Το βλέμμα του στέλνει ζεστασιά, αγάπη, γενναιοδωρία και κατανόηση. Ζυμωμένος με τη ζωή παιδιόθεν, μέσα από τα ζόρια βγήκε νικητής, γιατί είχε - πάλι παιδιόθεν -  την σπουδαιότερη ασπίδα: αγάπη από μάνα και πατέρα. Θαυμάζω τους ανθρώπους που έχουν το ψυχικό εκτόπισμα να κοιτούν με καλοσύνη και τρυφερότητα τον συνάνθρωπο. Μα περισσότερο θαυμάζω και υποκλίνομαι στην ταπεινότητα και στο μεγαλείο του Λευτέρη Λαζάρου, γιατί είναι άνθρωπος της πιάτσας, της αγοράς, της κατανάλωσης της ζωής.  Και θάλασσα κατανόησης. Και αν ο Λευτέρης ήταν τραγούδι, για μένα θα ήταν αυτό http://www.youtube.com/watch?v=yTpnQ7cHMRo ή αυτό

http://www.youtube.com/watch?v=SVypRD_At8Q

«Πιστεύω πολύ στους ανθρώπους και στη φιλία. Η ζωή μου έμαθε να αγαπάω. Δεν μπορώ να ζήσω μόνος μου, δεν μπορώ να φάω μόνος μου. Θέλω την συντροφιά.  Όταν ήμουν μικρός έκανα στα καράβια με τον καραβομάγειρα πατέρα μου. Μεγάλο σχολείο το βαπόρι, γιατί είναι κλειστή κοινωνία και εκεί γνωρίζεις τον χαρακτήρα του άνθρωπου. Και είναι ένα επάγγελμα που σε κάνει σκληρό. Παλεύεις με τα θεριά της θάλασσας και του πλοιοκτήτη. Έχω ταξιδέψει με βαπόρια που δεν είχαν ούτε αλεύρι. Μαγείρευα με ό,τι έβρισκα. Άλλωστε, ο έλληνας φημίζεται για την εφευρετικότητά του, αυτό φοβούνται και οι άλλοι, το σπάνιο χαρακτηριστικό μας. Ο Έλληνας μπορεί να βρει λύση από το τίποτα, αλλά το κακό του είναι ότι μένει με τη λύση του τίποτα. Ισχύει το «ουδέν μονιμότερον του προσωρινού». Παύει δηλαδή να ψάχνει τη ρίζα του προβλήματος.

Θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια την μιζέρια, γιατί ήταν δύσκολη εποχή και ο πατέρας μου, σχεδόν μετά τη χούντα, βρέθηκε άνεργος. Ήμουν 15 περίπου. Είχα μάθει και λίγο διαφορετικά, αντιμετώπισα μια δυσάρεστη κατάσταση. Είχα καλούς  γονείς. Και η μητέρα μου φρόντισε να μην καταλάβω πολλά από αυτά. Ο πατέρας μου βρέθηκε άνεργος λόγω πολιτικών φρονημάτων. Ήταν από τους ανθρώπους που είχαν πάει με τον κοινωνικό τουρισμό και στη Μακρόνησο … τα’χε γυρίσει τα νησάκια του. Πέθανε μικρός στα 56, ήταν ωραίος και λεβέντης. Η μητέρα μου προσπαθούσε να τα προλάβει όλα, αλλά ήταν δύσκολες οι εποχές. Στα αστικά κέντρα τη χούντα τη βιώσαμε καλά. Το σπουδαιότερο αγαθό είναι η ελευθερία.

Σήμερα μου λείπει το χαμόγελο των ανθρώπων. Δεν μπορώ να τους βλέπω σκυθρωπούς, αφού ο έλληνας είναι έξτρα large. Δεν μπορώ να βλέπω ανθρώπους στην κόψη του ξυραφιού. Αυτό που λέγαμε «πάμε να πιούμε ένα ουζάκι» δεν το λένε οι άνθρωποι πια. Αυτά τα 200, 300 ευρώ που του κόψανε, ήταν η ψυχοθεραπεία του. Ποιος είναι ο κερατάς που κόβει τη σύνταξη της γιαγιούλας ή το μισθό του δημοσίου υπαλλήλου…Σίγουρα το κεφαλαίο, αλλά ποιος απ’όλους; Στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμος ξέραμε ποιος ήταν ο εχθρός, τώρα…

Πιστεύω ότι η νέα γενιά θα ανατρέψει τα πράγματα, είτε με τη βία, είτε με τη διαμαρτυρία της στην κάλπη, είτε με τον αγώνα τους, θα αλλάξουν αυτό που ζούμε. Η δική μου γενιά τα έκανε σκατά  Το μόνο κακό που βλέπω είναι ότι κάποια παιδιά μας φεύγουν έξω δυσαρεστημένα από τη χώρα μας. Είναι σκληρό να βλέπεις το παιδί σου να φεύγει την ώρα της παραγωγής του. Η ανατροπή θα γίνει, ίσως, φέρει και βιαιότητα, αλλά πότε η μάχη δεν κερδίζεται χωρίς θύματα. Πάντως δεν μου το βγάζεις από το μυαλό ότι είναι στημένο το παιχνίδι, ακόμα και οι πυρκαγιές στο κέντρο της Αθήνας. Θέλουν μια Αθήνα απαξιωμένη, μια Ελλάδα απαξιωμένη, θέλουν να την αγοράσουν φτηνά.  Μια χαρά τα’ χουν πάει. Μετά την απαξίωση των πάντων, ακολούθησε και η ανθρώπινη λειτουργία με χαμηλούς μισθούς. Όλο αυτό μου θυμίζει τις ανατολικές χώρες που λένε πως, κάποιοι κάνουν ότι πληρώνουν και κάποιοι κάνουν πως δουλεύουν. Ας μην φτάσουμε σε αυτό το χάλι, ο Έλληνας έχει δαιμόνιο μυαλό. Χωρίς να είναι άμοιρος ευθυνών, πρέπει με την ψήφο του να τιμωρήσει τους έλληνες πολιτικούς για το χάλι που του μαγείρεψαν… Όχι, η  μαγειρική δεν είναι πολιτική, είναι κατάθεση ψυχής,  έκφραση και αγάπη.

Ισχύει το «πες μου τι τρως για να σου πω ποιος είσαι». Βέβαια, όποιος με ακούει μπορεί να πει ‘βρε Λαζάρου… εδώ δεν έχουμε να φάμε, ραπανάκια για την όρεξη;’ Πού διαφωνώ με τον φίλο που θα πει έτσι; Ότι από τη στιγμή που θα καθίσω στο τραπέζι, ακόμα και το όσπριο που είναι το πιο φτηνό και ταπεινό πιάτο, μπορεί να γίνει νόστιμο με λίγη αγάπη.  Και ανήκω σε αυτούς που υποστηρίζουν ότι τα ταπεινά υλικά έχουν πραγματικά θέση στο ελληνικό τραπέζι, ιδιαίτερα σήμερα.

Αυτό που λέω είναι πως δεν χρειάζεται να πληρώσω μια μικρή περιουσία για ένα πρωτοκλασάτο ψάρι, παραδείγματος χάριν. Προτιμώ ένα ταπεινό ψαράκι, φτηνό, με ωραίο λαδάκι που θα το συνοδεύσω με ένα καλό χορταράκι.. Μπορείς να φτιάξεις φαγητό με λίγη καλή σκέψη, χωρίς πολλά χρήματα. Με έναν κατεψυγμένο μπακαλιάρο από μια ακριβή σφυρίδα. Ως συμβουλή λέω να αποψύχετε το προϊόν με φυσικό τρόπο. Αγαπώ το τυρί, το τρώω και μετά το φαγητό μου. Ωστόσο, σιχτιρίζω κάποια εισαγόμενα τυριά προτιμώντας τα ελληνικά, όπως τις γραβιέρες Νάξου, χωρίς να κατηγορώ πχ την παρμεζάνα που είναι κορυφαίο τυρί. Πρέπει, όμως, να σταθεροποιήσουμε τις ποιότητες μας και να φροντίσουμε την οικοτεχνία μας πουλώντας νόμιμα τυρί, αυγά και άλλα κάνοντας καλό στη χώρα μας. Το τυρί δεν είναι χασίς για να πουλιέται κάτω από το τραπέζι. Τα μεγάλα σεφ κλαμπ κάνουν προτάσεις για τοπικά προϊόντα ονόματι breakfast. Άρα, είμαστε σε καλό δρόμο μιας και πειστήκαμε ότι τα λεφτά μας πρέπει να μείνουν εδώ. Από τη μοτσαρέλα, ας προτιμήσουμε το ανθότυρο ή ένα χλωροτύρι τοπικό. Θυμώνω όταν σε κάποιο χωριό ο τιμοκατάλογος του μαγαζιού έχει και σαλάτα με βαλσάμικο και παρμεζάνα και κουκουνάρι. Αυτό καραμελωμένο ξύδι που μας κοροϊδεύει ο ιταλός πουλώντας το 1.50 ευρώ τα 500 γραμμ. Το βαλσάμικο είναι ένα σπουδαίο ξύδι που κοστίζει πάνω από 80 ευρώ τα 100 γραμμάρια. Μπορούμε ωραιότατα να αντικαταστήσουμε τα γελοία αυτά προϊόντα χρησιμοποιώντας τα αντίστοιχα χαρουπόμελα, μηλόξυδα και κάνοντας καταπληκτικές δουλειές στις σαλάτες μας.

Αν ήμουν πιάτο… θα ήμουν ποικιλία. Θα ήθελα να είμαι ένα κρασί chardonnay σε παλιά βαρέλια. Αν ο Πειραιάς μου ήταν πιάτο, είναι τόσο αγαπημένος, που δεν θα το έτρωγα. Είναι η πόλη που γεννήθηκα, λατρεύω, με πίκρα έφυγα από κει. Πολλές αποτυχημένες δημαρχίες, τον κατέστρεψαν. Από τον απαίσιο δήμαρχο Σκυλίτση που τον έκανε αδερφίστικο μέχρι και τις τελευταίες δημαρχίες που δεν ευδοκίμησαν. Μαθαίνω από τους Πειραιώτες ότι είναι λίγο πιο καθαρός. Δεν πηγαίνω καθόλου πια. Είμαι άνθρωπος που όταν κάτι με στραβώσει, όταν δεν μπορώ να αντιδράσω, το βγάζω από τη ζωή μου. Στις τελευταίες εκλογές δεν ψήφισα, γιατί κανείς δεν με έπεισε πως θα δουλέψει για τον Πειραιά.   

Δεν συγχωρώ την κακία, δλδ το θυμάμαι γι αυτό που μου έκανες και στο επιστρέφω. Ο άνθρωπος πρέπει να είναι μεγαλόψυχος, να ξεχνάει. Η ζωή μου έμαθε την αγάπη, δεν μπορώ μόνος, θα σκάσω. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι ένας άνθρωπος είναι μόνος του. Δεν μπορώ να φάω το σαντουϊτσάκι του δρόμου στο αυτοκίνητο μόνος ή να καθίσω στο τραπέζι. Το τραπέζι για μένα υποδηλώνει την οικογένεια. Πρέπει όλοι να καθίσουμε μαζί. Πάντα έτρωγα με τις κόρες μου. Ήταν σπουδαίο όταν κάποιος γονιός από το παιχνίδι με τα πιτσιρίκια μου είπε: «μας ξαναβάλατε στο τραπέζι σαν οικογένεια. Τα μάθατε να ακούνε κριτική».

Οι τουριστικές σχολές πρέπει πάση θυσία να μείνουν ανοιχτές. Υπάρχουν μοντέλα στο εξωτερικό που δηλώνουν πως μπορούν να έρθουν έσοδα στις σχολές τουριστικών επαγγελμάτων χωρίς να κρέμονται από την κρατική επιχορήγηση, όπως να δημιουργούν φαγητά που θα πουλούν, να έχουν καφετέριες να οργανωθούν αυξάνοντας τα έσοδα τους. Αρκεί να υπάρχουν προτάσεις σοβαρές από ανθρώπους που ξέρουν πώς θα λειτουργήσουν αποδοτικά. Η Ελλάδα πουλά τουρισμό πρέπει να εκπαιδευτούμε. Αν μου ζητηθεί να βάλω την υπογραφή μου για κάτι προκείμενου να στηρίξω τις κρατικές τουριστικές σχολές θα το κάνω με χαρά.

Από τη ραδιοφωνική μας συνάντηση στον «Παλμό 99.5» στις 4/4/2012