"Ο Σωτήρης και εγώ" της Τζίνας Δαβιλά

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Ο Σωτήρης και εγώ"
 της Τζίνας Δαβιλά

Θα ήταν ένας από τους ωραιότερους άνδρες που θα κυκλοφορούσαν στην γη. Ψηλός, αθλητικός, μελαχρινός, με σκούρα πράσινα μάτια, υπέροχα φρύδια που κλωτσούσαν στις άκρες τους, βλέμμα παιχνιδιάρικο που γινόταν άγριο, απρόσωπο, σκληρό και δύο λακάκια στα μάγουλα, όταν χαμογελούσε. Είχε χιούμορ καυστικό, ήταν ετοιμόλογος και εξαιρετικά ευγενής, όταν ήθελε. Μάλλον σκληρός χαρακτήρας, ατίθασος, αντιδραστικός και ριψοκίνδυνος. Απίθανα ριψοκίνδυνος.

Είχε αγοράσει μια μηχανή. Κρυφά από τους δικούς του. Την χρησιμοποιούσε κάθε Σαββατοκύριακο. Την υπόλοιπη εβδομάδα την είχε παρκαρισμένη σε ένα ιδιωτικό πάρκινγκ. Πλήρωνε το ενοίκιο από το χαρτζηλίκι του. Όταν την καβαλούσε, απογειωνόταν. Ένοιωθε πως ο κόσμος του άνηκε, σαν να ήταν η ζωή δεμένη από το ζωνάρι του. Από την άλλη είχε κάτι άπιαστο και ο ίδιος. Ίσως εξαιρετικά εγωπαθές, ίσως κρυφά συναισθηματικό, ίσως βαθιά μελαγχολικό. Κάτι ήθελε πάντα που δεν εκμυστηρευόταν και δεν μπορούσε κανείς να προσδιορίσει. Οι κινήσεις του ήταν μελετημένες και με στρατηγική. Σπάνιες στιγμές του ήταν αυθόρμητες, αλλά τότε έβλεπες ένα παιδί που του ταίριαζαν απίθανα τα λακκάκια στα μάγουλα. Ένα παιδί σκανταλιάρικο που έπρεπε να περιμένεις από πού θα σου’ρθει η μαϊμουδιά. Ωστόσο, στο συνηθισμένο του ήταν σοβαρός, απόμακρος, λιγομίλητος, βαθύ ποτάμι. Αντιφατικά τα λακκάκια στο σοβαρό του ύφος. Σπάνια μιλούσε για τον εαυτό του, τις σκέψεις του, τα συναισθήματά του. Και φαινόταν ατρόμητος. Άτρωτος. Μόνο κάποια φορά ξεστόμισε μια αλήθεια σκληρή. Θεωρητικά, δεν του έπεφτε λόγος. Ουσιαστικά, ρωτήθηκε και απάντησε. «Την αλήθεια είπα. Αυτό είναι το δίκαιο», είχε πει κοφτά και με ύφος που δεν σήκωνε και αντιρρήσεις. Είχε δίκιο. Είτε ακολουθησε κάποια στρατηγική, είτε όχι.

Ήταν Μάρτης, αν θυμάμαι καλά. Και το ’94. Παρακολουθούσα τις ειδήσεις στην κρατική τηλεόραση. Άκουσα ξαφνικά ένα γνώριμο ονοματεπώνυμο. «Σωτήρης Δ....». Γούρλωσα τα μάτια. Το ρεπορταζ που ακολούθησε δεν άφηνε περιθώρια για ευχάριστη είδηση. Δεν θυμάμαι πια, ποιες ήταν οι ειδήσεις που είχα ακούσει από  το ρεπορτάζ και ποιες από τους κοινούς φίλους που σχολιάσαμε τον θάνατο του Σωτήρη. Δύο νέοι δύτες υπέγραψαν για να βουτήξουν στην λίμνη της Βουλιαγμένης. Ανασύρθηκαν και οι δύο σε κατάσταση ημιαποσύνθεσης. Τον Σωτήρη τον αναγνώρισαν από μια αλυσίδα στον λαιμό. Η φιάλη οξυγόνου του είχε σφηνωθεί ανάμεσα σε δυό βράχους. Σύμφωνα με όσα είχαν γίνει γνωστά, κάποιος βράχος πέφτοντας χτύπησε τον έτερο δύτη, ενώ ο Σωτήρης τρομαγμένος-φαντάζομαι (άραγε, υπήρχε κάτι που να τον τρόμαζε;) προσπαθώντας να βγει στην επιφάνεια, εγκλωβίστηκε. Είχαν και οι δυο υπογράψει για να κάνουν κατάδυση στην λίμνη Βουλιαγμένης. Κανείς δεν γνώριζε κάτι για την αγάπη του για τις καταδύσεις. «Σου είχε πει ποτέ κάτι;» με είχε ρωτήσει μια φίλη. Απάντησα αρνητικά. Ποιος άλλωστε ήξερε από μας τι σκεπτόταν ο Σωτήρης; Είπαμε... βαθύ ποτάμι. Μόνο μια κουβέντα μου είχε βγει αυθόρμητα, θυμάμαι: «Ήταν πολύ ριψοκίνδυνος, για να γεράσει». Ίσως να ήθελε να αναμετρηθεί και να νικήσει τον θρύλο που θέλει μια νεράιδα να παγιδεύει στον βυθό της τα παλικάρια. Ίσως... Ποιος μπόρεσε να μάθει τον Σωτήρη...

ς

Ήταν, δεν ήταν 24, όταν συνέβη το θλιβερό. Εγώ, εκεί κοντά στα 20, έκανα τεράστιες προσπάθεις για να καταλάβω, πώς και τι σκεπτόταν – η αλαζονία της ηλικίας, βλέπεις, πίστευα τότε πως τα πάντα ερμηνεύονται και τα πάντα εξηγούνται Αν κάποιος σκεπτόταν ότι ο Σωτήρης θα την «έκανε» από τον κόσμο τούτο νωρίς, θα περίμενε πως θα ήταν καβάλα στην ‘παράνομη’ μηχανή του. Το δικό του μυστικό. Που μάλλον δεν ήταν το μόνο. Έκρυβε πολλά μέσα του. Από τα πιο βαθιά συναισθήματα μέχρι τις πιο βαθιές επιθυμίες. Τις πήρε όλες η θάλασσα ή μάλλον η Λίμνη που κάποιο δίαυλο επικοινωνίας έχει με τον Σαρωνικό. Ίσως να του είχε καρφωθεί στο μυαλό να τον βρει. Τον πρόλαβε το απροσδόκητο. Χωρίς τελικά να προλάβει κανείς μας να μάθει, τι στην ευχή έκρυβε αυτή η ψυχή, που ήταν το πιο βαθύ ποτάμι.

Υγ: ο λόγος που τόσα χρόνια μετά θέλησα να σας πω δυό λόγια για τον Σωτήρη, είναι ο πνιγμός του 20χρόνου ψαροντουφεκά Μιχάλη Τσακίρη από τον Αρχάγγελο Ρόδου, που βρέθηκε ξημερώματα ένα αυγουστιάτικο πρωινό, όπως ο Σωτήρης, με την φιάλη του σφηνωμένη στα βράχια. Δεν γνώριζα τον Μιχάλη, όπως κατά τα φαινόμενα, δεν γνώριζα και τον Σωτήρη. Τουλάχιστον, όμως είχα μπει στον κόπο να τον μάθω. Αυτό είναι η παρηγοριά μου, που ίσως να αποτελεί μια άλλη αλαζονία.