"Οργασμός στο φουλ" της Τζίνας Δαβιλά

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

"Οργασμός στο φουλ" 
της Τζίνας Δαβιλά

 (Για την Μ.)

Καλοκαίρι. Μετά από το ταξίδι στην Ισπανία. Αναγκαστικός χωρισμός. Μεγάλες οι αποστάσεις, εκ του μακρόθεν σχέση… πώς να συντηρηθούν οι μυρωδιές, οι αγκαλιές, τα βλέμματα. Σιωπή. Ίσως μια άλλη μέρα φέξει. Στην ψυχή, στο κορμί, κάπου, κάπως θα φέξει.

Με τον καφέ στο χέρι κάθεσαι στο  πεζούλι μιας πλατείας. Να πάρει η ευχή πώς σου έφυγε έτσι ο χρόνος. Μετανοιώνεις για τα φιλιά που δεν έζησες, για τις στιγμές που ήσουν μακριά. Περπατάς με μικρά αργά βήματα. «Σε μένα θα έρθεις να σε ζωγραφίσω» ακούς από τον πλανόδιο εικαστικό που στήνει τους καμβάδες και τα πινέλα του στην είσοδο της Παλιάς Πόλης. «Μόνο σε μένα ακούς; Η ελιά σου μου θυμίζει μια παλιά μου αγάπη» σου λέει και σου κλείνει το μάτι. Χαμογελάς. Στο θησαυροφυλάκιο με τις αναμνήσεις του πλανόδιου ζωγράφου και μια γυναίκα που σου μοιάζει. Έτσι λέει.

Σκύβεις το κεφάλι και προχωράς. Σταματά και κοιτάς στον ουρανό. Πώς έγινε αυτό; 15 χρόνια μαζί και κάθε ερωτική επαφή σήμανε συναγερμό. Από το πουθενά. Μισόγυμνοι στο μπάνιο, στην κουζίνα, πριν την έξοδο, πριν το ταξίδι, παντού, παντού ακόμα και στο παραμερισμένο στην άκρη του δρόμου αυτοκίνητο με μισοκατεβασμένο το καλσόν και το παντελόνι.  Το πρόβλημά σου πάντα: «Μου γέμισες πάλι το πρόσωπο με κραγιόν!» έλεγες χαμογελώντας. Άνοιγες το καθρεφτάκι του συνοδηγού και γελούσες με την εικόνα σου. Στάμπες από κραγιόν. Ένα όμορφο χάλι τα μάγουλα και ο λαιμός σου. Η απόλαυση γινόταν γέλιο ξεκαρδιστικό. «Και τώρα ετοιμάσου να συνοδεύσεις την mademoiselle  κλόουν» του πέταγες γελώντας και εκείνος προσπαθούσε να καθαρίσει τα δικά σου αποτυπώματα από το πρόσωπό του. «Άστους να φαντάζονται» σου απαντούσε και ένοιωθες ότι δεν σταματά ο χρόνος, δεν ορίζεται το σύμπαν δεν υπάρχει τέλος ποτέ.

 

15 χρόνια μαζί και ο οργασμός είχε μόνιμη θέση στη ζωή σου. Πάντα, όχι σχεδόν πάντα, πάντα. «Πώς γίνεται αυτό;» σε ρωτούσαν οι φίλες σου. «Κάθε φορά; Όπως και όπου;»  «Ναι» απαντούσες και ήξερες ότι ήσουν από τις λίγες τυχερές που το ζούσαν. Τα μάτια σου γυάλιζαν από την ευχαρίστηση. Επαφή με διάρκεια ή όχι, σήμαινε και το τράνταγμα των μέσα σου κάθε φορά . Τι σημείο g, υπάρχει δεν υπάρχει και δεν συμμαζεύεται; Απόλαυση με προοπτική, αίσθηση  με ρυθμό, ανάσα καυτή και άγγιγμα που σε ανατριχιάζει. Αυτό έζησες 15 χρόνια. Ήταν το συναίσθημα πολύ δυνατό; Ήταν τα κορμιά που μιλούσαν την ακαθόριστη γλώσσα της δικής τους φύσης; Ήταν το γρήγορο, απρόβλεπτο, απρογραμμάτιστο; Ήταν ο χρόνος που δεν ήταν πάντα δικός σας; Ήταν το ‘σε θέλω τώρα, ας περιμένουν τα άλλα’; Η προτεραιότητα; Ήταν η τέχνη του έρωτα ή η τέχνη της ψυχής;

Ό,τι και να ήταν, λίγο νόημα έχει πια να απαντήσεις. Ας ήταν ό,τι ήθελε. Τώρα δεν ξέρεις αν λυπάσαι για τον οργασμό στο φουλ που δεν θα ξαναζήσεις(;), για την ψυχή που ήδη σου λείπει, για τα γέλια που ξεπρόβαλλαν την στιγμή της απογείωσής σου, για το γνώριμο ρυθμό που σε κατέτασσε στις τυχερές της ερωτικής ηδονής χωρίς γιατρούς, γιατροσόφια, θαλασσινά και φουντουκοσοκολάτες. Άμα ταιριάζουν τα κορμιά,  τα λόγια περισσεύουν. Οι αναμνήσεις, όμως, είναι εκεί για να σε παιδεύουν για τις ηδονές που δεν έζησες. Εκείνες που έχασες από λάθος. Όχι εκείνες που θα χάσεις, αλλά το χρόνο που σου ΄φυγε. Η έλλειψη ίσως και να έρθει. Ποιος ξέρει το αύριο. Μπορεί να έρθει, μπορεί και όχι. Όπως και να χει το έζησες.

 

Περπατάς αργά, χαμογελώντας θλιμμένα και σιγοτραγουδάς: «η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα» http://www.youtube.com/watch?v=cb3tGXXx-jw . Αθάνατος Άκης. Ο απόλυτος ερωτισμός μέσα σε τρία λεπτά. Όσο διαρκεί και η απόλαυση. Το ξανασκέπτεσαι. Δε βαριέσαι; Πόσο θα διαρκέσει άλλο ένα ταξίδι στην Ισπανία; Τηλεφωνείς στη Μαριλίνα. «Βγάλε μου εισιτήριο για Μαδρίτη το τριήμερο».

 Ένα ταξίδι η ζωή στις πληγές και στις ηδονές μας.