Λευτέρης Λαζάρου: Ένας μάγκας από τον Πειραιά μαγε(ιρε)ύει και εξομολογείται" της Τζίνας Δαβιλά

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Λευτέρης Λαζάρου: Ένας μάγκας από τον Πειραιά μαγε(ιρε)ύει και εξομολογείται, 

της Τζίνας Δαβιλά (συνέντευξη)

Δεσπόζει ως πατήρ – φαμίλιας. Το βλέμμα του στέλνει ζεστασιά, αγάπη, γενναιοδωρία και κατανόηση. Ζυμωμένος με τη ζωή παιδιόθεν, μέσα από τα ζόρια βγήκε νικητής, γιατί είχε - πάλι παιδιόθεν -  την σπουδαιότερη ασπίδα: αγάπη από μάνα και πατέρα. Θαυμάζω τους ανθρώπους που έχουν το ψυχικό εκτόπισμα να κοιτούν με καλοσύνη και τρυφερότητα τον συνάνθρωπο. Μα περισσότερο θαυμάζω και υποκλίνομαι στην ταπεινότητα και στο μεγαλείο του Λευτέρη Λαζάρου, γιατί είναι άνθρωπος της πιάτσας, της αγοράς, της κατανάλωσης της ζωής.  Και θάλασσα κατανόησης. Και αν ο Λευτέρης ήταν τραγούδι, για μένα θα ήταν αυτό http://www.youtube.com/watch?v=yTpnQ7cHMRo ή αυτό

http://www.youtube.com/watch?v=SVypRD_At8Q

«Πιστεύω πολύ στους ανθρώπους και στη φιλία. Η ζωή μου έμαθε να αγαπάω. Δεν μπορώ να ζήσω μόνος μου, δεν μπορώ να φάω μόνος μου. Θέλω την συντροφιά.  Όταν ήμουν μικρός έκανα στα καράβια με τον καραβομάγειρα πατέρα μου. Μεγάλο σχολείο το βαπόρι, γιατί είναι κλειστή κοινωνία και εκεί γνωρίζεις τον χαρακτήρα του άνθρωπου. Και είναι ένα επάγγελμα που σε κάνει σκληρό. Παλεύεις με τα θεριά της θάλασσας και του πλοιοκτήτη. Έχω ταξιδέψει με βαπόρια που δεν είχαν ούτε αλεύρι. Μαγείρευα με ό,τι έβρισκα. Άλλωστε, ο έλληνας φημίζεται για την εφευρετικότητά του, αυτό φοβούνται και οι άλλοι, το σπάνιο χαρακτηριστικό μας. Ο Έλληνας μπορεί να βρει λύση από το τίποτα, αλλά το κακό του είναι ότι μένει με τη λύση του τίποτα. Ισχύει το «ουδέν μονιμότερον του προσωρινού». Παύει δηλαδή να ψάχνει τη ρίζα του προβλήματος.

Θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια την μιζέρια, γιατί ήταν δύσκολη εποχή και ο πατέρας μου, σχεδόν μετά τη χούντα, βρέθηκε άνεργος. Ήμουν 15 περίπου. Είχα μάθει και λίγο διαφορετικά, αντιμετώπισα μια δυσάρεστη κατάσταση. Είχα καλούς  γονείς. Και η μητέρα μου φρόντισε να μην καταλάβω πολλά από αυτά. Ο πατέρας μου βρέθηκε άνεργος λόγω πολιτικών φρονημάτων. Ήταν από τους ανθρώπους που είχαν πάει με τον κοινωνικό τουρισμό και στη Μακρόνησο … τα’χε γυρίσει τα νησάκια του. Πέθανε μικρός στα 56, ήταν ωραίος και λεβέντης. Η μητέρα μου προσπαθούσε να τα προλάβει όλα, αλλά ήταν δύσκολες οι εποχές. Στα αστικά κέντρα τη χούντα τη βιώσαμε καλά. Το σπουδαιότερο αγαθό είναι η ελευθερία.

Σήμερα μου λείπει το χαμόγελο των ανθρώπων. Δεν μπορώ να τους βλέπω σκυθρωπούς, αφού ο έλληνας είναι έξτρα large. Δεν μπορώ να βλέπω ανθρώπους στην κόψη του ξυραφιού. Αυτό που λέγαμε «πάμε να πιούμε ένα ουζάκι» δεν το λένε οι άνθρωποι πια. Αυτά τα 200, 300 ευρώ που του κόψανε, ήταν η ψυχοθεραπεία του. Ποιος είναι ο κερατάς που κόβει τη σύνταξη της γιαγιούλας ή το μισθό του δημοσίου υπαλλήλου…Σίγουρα το κεφαλαίο, αλλά ποιος απ’όλους; Στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμος ξέραμε ποιος ήταν ο εχθρός, τώρα…

Πιστεύω ότι η νέα γενιά θα ανατρέψει τα πράγματα, είτε με τη βία, είτε με τη διαμαρτυρία της στην κάλπη, είτε με τον αγώνα τους, θα αλλάξουν αυτό που ζούμε. Η δική μου γενιά τα έκανε σκατά  Το μόνο κακό που βλέπω είναι ότι κάποια παιδιά μας φεύγουν έξω δυσαρεστημένα από τη χώρα μας. Είναι σκληρό να βλέπεις το παιδί σου να φεύγει την ώρα της παραγωγής του. Η ανατροπή θα γίνει, ίσως, φέρει και βιαιότητα, αλλά πότε η μάχη δεν κερδίζεται χωρίς θύματα. Πάντως δεν μου το βγάζεις από το μυαλό ότι είναι στημένο το παιχνίδι, ακόμα και οι πυρκαγιές στο κέντρο της Αθήνας. Θέλουν μια Αθήνα απαξιωμένη, μια Ελλάδα απαξιωμένη, θέλουν να την αγοράσουν φτηνά.  Μια χαρά τα’ χουν πάει. Μετά την απαξίωση των πάντων, ακολούθησε και η ανθρώπινη λειτουργία με χαμηλούς μισθούς. Όλο αυτό μου θυμίζει τις ανατολικές χώρες που λένε πως, κάποιοι κάνουν ότι πληρώνουν και κάποιοι κάνουν πως δουλεύουν. Ας μην φτάσουμε σε αυτό το χάλι, ο Έλληνας έχει δαιμόνιο μυαλό. Χωρίς να είναι άμοιρος ευθυνών, πρέπει με την ψήφο του να τιμωρήσει τους έλληνες πολιτικούς για το χάλι που του μαγείρεψαν… Όχι, η  μαγειρική δεν είναι πολιτική, είναι κατάθεση ψυχής,  έκφραση και αγάπη.

Ισχύει το «πες μου τι τρως για να σου πω ποιος είσαι». Βέβαια, όποιος με ακούει μπορεί να πει ‘βρε Λαζάρου… εδώ δεν έχουμε να φάμε, ραπανάκια για την όρεξη;’ Πού διαφωνώ με τον φίλο που θα πει έτσι; Ότι από τη στιγμή που θα καθίσω στο τραπέζι, ακόμα και το όσπριο που είναι το πιο φτηνό και ταπεινό πιάτο, μπορεί να γίνει νόστιμο με λίγη αγάπη.  Και ανήκω σε αυτούς που υποστηρίζουν ότι τα ταπεινά υλικά έχουν πραγματικά θέση στο ελληνικό τραπέζι, ιδιαίτερα σήμερα.

Αυτό που λέω είναι πως δεν χρειάζεται να πληρώσω μια μικρή περιουσία για ένα πρωτοκλασάτο ψάρι, παραδείγματος χάριν. Προτιμώ ένα ταπεινό ψαράκι, φτηνό, με ωραίο λαδάκι που θα το συνοδεύσω με ένα καλό χορταράκι.. Μπορείς να φτιάξεις φαγητό με λίγη καλή σκέψη, χωρίς πολλά χρήματα. Με έναν κατεψυγμένο μπακαλιάρο από μια ακριβή σφυρίδα. Ως συμβουλή λέω να αποψύχετε το προϊόν με φυσικό τρόπο. Αγαπώ το τυρί, το τρώω και μετά το φαγητό μου. Ωστόσο, σιχτιρίζω κάποια εισαγόμενα τυριά προτιμώντας τα ελληνικά, όπως τις γραβιέρες Νάξου, χωρίς να κατηγορώ πχ την παρμεζάνα που είναι κορυφαίο τυρί. Πρέπει, όμως, να σταθεροποιήσουμε τις ποιότητες μας και να φροντίσουμε την οικοτεχνία μας πουλώντας νόμιμα τυρί, αυγά και άλλα κάνοντας καλό στη χώρα μας. Το τυρί δεν είναι χασίς για να πουλιέται κάτω από το τραπέζι. Τα μεγάλα σεφ κλαμπ κάνουν προτάσεις για τοπικά προϊόντα ονόματι breakfast. Άρα, είμαστε σε καλό δρόμο μιας και πειστήκαμε ότι τα λεφτά μας πρέπει να μείνουν εδώ. Από τη μοτσαρέλα, ας προτιμήσουμε το ανθότυρο ή ένα χλωροτύρι τοπικό. Θυμώνω όταν σε κάποιο χωριό ο τιμοκατάλογος του μαγαζιού έχει και σαλάτα με βαλσάμικο και παρμεζάνα και κουκουνάρι. Αυτό καραμελωμένο ξύδι που μας κοροϊδεύει ο ιταλός πουλώντας το 1.50 ευρώ τα 500 γραμμ. Το βαλσάμικο είναι ένα σπουδαίο ξύδι που κοστίζει πάνω από 80 ευρώ τα 100 γραμμάρια. Μπορούμε ωραιότατα να αντικαταστήσουμε τα γελοία αυτά προϊόντα χρησιμοποιώντας τα αντίστοιχα χαρουπόμελα, μηλόξυδα και κάνοντας καταπληκτικές δουλειές στις σαλάτες μας.

Αν ήμουν πιάτο… θα ήμουν ποικιλία. Θα ήθελα να είμαι ένα κρασί chardonnay σε παλιά βαρέλια. Αν ο Πειραιάς μου ήταν πιάτο, είναι τόσο αγαπημένος, που δεν θα το έτρωγα. Είναι η πόλη που γεννήθηκα, λατρεύω, με πίκρα έφυγα από κει. Πολλές αποτυχημένες δημαρχίες, τον κατέστρεψαν. Από τον απαίσιο δήμαρχο Σκυλίτση που τον έκανε αδερφίστικο μέχρι και τις τελευταίες δημαρχίες που δεν ευδοκίμησαν. Μαθαίνω από τους Πειραιώτες ότι είναι λίγο πιο καθαρός. Δεν πηγαίνω καθόλου πια. Είμαι άνθρωπος που όταν κάτι με στραβώσει, όταν δεν μπορώ να αντιδράσω, το βγάζω από τη ζωή μου. Στις τελευταίες εκλογές δεν ψήφισα, γιατί κανείς δεν με έπεισε πως θα δουλέψει για τον Πειραιά.   

Δεν συγχωρώ την κακία, δλδ το θυμάμαι γι αυτό που μου έκανες και στο επιστρέφω. Ο άνθρωπος πρέπει να είναι μεγαλόψυχος, να ξεχνάει. Η ζωή μου έμαθε την αγάπη, δεν μπορώ μόνος, θα σκάσω. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι ένας άνθρωπος είναι μόνος του. Δεν μπορώ να φάω το σαντουϊτσάκι του δρόμου στο αυτοκίνητο μόνος ή να καθίσω στο τραπέζι. Το τραπέζι για μένα υποδηλώνει την οικογένεια. Πρέπει όλοι να καθίσουμε μαζί. Πάντα έτρωγα με τις κόρες μου. Ήταν σπουδαίο όταν κάποιος γονιός από το παιχνίδι με τα πιτσιρίκια μου είπε: «μας ξαναβάλατε στο τραπέζι σαν οικογένεια. Τα μάθατε να ακούνε κριτική».

Οι τουριστικές σχολές πρέπει πάση θυσία να μείνουν ανοιχτές. Υπάρχουν μοντέλα στο εξωτερικό που δηλώνουν πως μπορούν να έρθουν έσοδα στις σχολές τουριστικών επαγγελμάτων χωρίς να κρέμονται από την κρατική επιχορήγηση, όπως να δημιουργούν φαγητά που θα πουλούν, να έχουν καφετέριες να οργανωθούν αυξάνοντας τα έσοδα τους. Αρκεί να υπάρχουν προτάσεις σοβαρές από ανθρώπους που ξέρουν πώς θα λειτουργήσουν αποδοτικά. Η Ελλάδα πουλά τουρισμό πρέπει να εκπαιδευτούμε. Αν μου ζητηθεί να βάλω την υπογραφή μου για κάτι προκείμενου να στηρίξω τις κρατικές τουριστικές σχολές θα το κάνω με χαρά.

Από τη ραδιοφωνική μας συνάντηση στον «Παλμό 99.5» στις 4/4/2012