«Δεν μπορώ να φανταστώ τίποτα πιο φανταστικό από την πραγματικότητα» έλεγε ο Ντοστογιέφσκι। Ισχύει όμως και το αντίθετο. Δεν μπορούμε να φανταστούμε τίποτα πιο γήινο και πραγματικό από αυτό που ζούμε κυρίως με τη φαντασία μας. Κάπου εκεί μέσα στα πιο ματωμένα , στα πιο μοναχικά μας όνειρα βρίσκεται ο Νίκος Καββαδίας. Ο «αμαρτωλός» , ο μοναχικός, ο αναρχικός ποιητής-καραβοκύρης των θαλασσών και των ψυχών μας. Ο σοφός γέρος ναυτικός που δε φοβήθηκε να ζήσει τα «μπάρκα τα μεγάλα. Ο «ιδανικός και ανάξιος εραστής» που δεν κατάφερε να θαφτεί στην αγκαλιά της θάλασσας της επίσημης και μόνιμης ερωμένης του, έμπνευσης, πάθους, ό,τι είχε κατάδικό του και δεν είχε συνάμα, μιας και οι μεγάλες αγάπες δεν ξέρουν από όρια και αλυσίδες…
«Αν ο Κολόμβος ανακάλυψε την Αμερική, εμείς δε βρήκαμε τη δική μας ήπειρο να ξεμπαρκάρουμε…» έλεγε συχνά σε φίλους. Εκείνος ο Φλεβάρης του 1975 ταξίδεψε το Νίκο Καββαδία στο ταξίδι το αλαργινό. Οι φίλοι δεν του κούνησαν τα μαντήλια , «αυτά , έλεγε ο ίδιος, είναι για τους αταξίδευτούς στεριανούς!» . Αγάπησε τη θάλασσα αμαρτωλά και παθιασμένα. Ίσως περισσότερο και από τις γυναίκες που στοίχειωσαν άπειρες την ποίηση του και τις ξεχώριζε από το «καρχηδόνιο επίχρισμά τους» , όπως έλεγε. Αυτοεξόριστος και κοσμοκαλόγερος μέσα στη ζωή που ζούσε ερήμην της και εναντίον της, βλέποντας την πάντα ανάποδα. Αντιμετώπιζε το θάνατο ως «αυγό μελάτο» και γελούσε. Δεν έδωσε δεκάρα τσακιστή για να μαζέψει χρήματα στη «γεμάτη» ζωή του. Γέμισε εμπειρίες και τις έκανε άβυσσο στα ποιήματα που δεν ήθελε να ερμηνεύσει, «γιατί ερμηνεύουν μόνο οι κακοί ποιητές»…Είχε σε τατουάζ την αχώριστη συντρόφισσα της ζωής του , μια «χορεύτρια» γοργόνα στο αριστερό του μπράτσο. «Όταν πεθάνω, έλεγε, αυτές οι ζωγραφιές θέλω να μη σαπίσουν. Να γίνουν αμπαζούρ να φωτίζουν τα όνειρα των στερημένων..»
«Αν ο Κολόμβος ανακάλυψε την Αμερική, εμείς δε βρήκαμε τη δική μας ήπειρο να ξεμπαρκάρουμε…» έλεγε συχνά σε φίλους. Εκείνος ο Φλεβάρης του 1975 ταξίδεψε το Νίκο Καββαδία στο ταξίδι το αλαργινό. Οι φίλοι δεν του κούνησαν τα μαντήλια , «αυτά , έλεγε ο ίδιος, είναι για τους αταξίδευτούς στεριανούς!» . Αγάπησε τη θάλασσα αμαρτωλά και παθιασμένα. Ίσως περισσότερο και από τις γυναίκες που στοίχειωσαν άπειρες την ποίηση του και τις ξεχώριζε από το «καρχηδόνιο επίχρισμά τους» , όπως έλεγε. Αυτοεξόριστος και κοσμοκαλόγερος μέσα στη ζωή που ζούσε ερήμην της και εναντίον της, βλέποντας την πάντα ανάποδα. Αντιμετώπιζε το θάνατο ως «αυγό μελάτο» και γελούσε. Δεν έδωσε δεκάρα τσακιστή για να μαζέψει χρήματα στη «γεμάτη» ζωή του. Γέμισε εμπειρίες και τις έκανε άβυσσο στα ποιήματα που δεν ήθελε να ερμηνεύσει, «γιατί ερμηνεύουν μόνο οι κακοί ποιητές»…Είχε σε τατουάζ την αχώριστη συντρόφισσα της ζωής του , μια «χορεύτρια» γοργόνα στο αριστερό του μπράτσο. «Όταν πεθάνω, έλεγε, αυτές οι ζωγραφιές θέλω να μη σαπίσουν. Να γίνουν αμπαζούρ να φωτίζουν τα όνειρα των στερημένων..»
Ο Καββαδίας δε στερήθηκε κάτι στη ζωή του… Ίσως, γιατί ‘χτύπησε’ τη γροθιά στο μαχαίρι, χωρίς να φοβηθεί να πληρώσει το τίμημα, επειδή ήταν ασυμβίβαστος και αντιμετώπιζε τη ζωή ευλαβικά… ‘Αιμορραγούσε’ με την ποίησή του, μάτωνε μαζί της στο βαθύ μπλε των ωκεανών που «όργωσε» και λάτρεψε… Όπως ‘αιμορράγησε’ και ο μεγάλος, γενναιόδωρος, ‘φευγάτος’, συνθέτης-καπετάνιος της ελληνικής μουσικής Θάνος Μικρούτσικός, που πρώτος τον αγάπησε και τον έκανε ‘τραγούδι’, για να γεμίσει φως, αλμύρα και ιώδιο τις ζωές μας… ‘Όπως ‘αιμορράγησα’ και εγώ, για να κάνω τούτη την ελάχιστη μνεία στον ταξιδευτή της ψυχής και του μυαλού μου! Στον απείθαρχο, χωρίς εισαγωγικά, Νίκο Καββαδία που με ‘ταξίδεψε’ με το μαγικό, ρεαλιστικό ρομαντισμό του, όπου το κορμί δεν έτυχε ή φοβήθηκε να βρεθεί …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
αφήστε το σχόλιό σας