http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Ο μήνας θα κλείσει συγγραφικά...με πολύ χιούμορ, ευαισθησία,  μπόλικη δόση φαντασίας, δράση, αγωνία, οικολογικές ευαισθησίες... "Ο Πιόζ Νάμε και οι πέντε γάτες" του Κωστή Μακρή θα πρωταγωνιστήσουν στην εκπομπή της Κυριακής 31/10/10. Των εκδόσεων ΠΑΤΑΚΗΣ. Ζωντανά: www.palmos-fm.gr

"Άγαμοι Θύται: ή σαρκάζουμε ή βουλιάζουμε" της Τζίνας Δαβιλά πηγή : www.protagon.gr

tp://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Το όνομά τους προφορικά παραπέμπει σε μια χιλιοειπωμένη έκφραση του σύγχρονου έλληνα όταν θέλει να αντιδράσει, να δηλώσει την οργή του, να τοποθετηθεί επάνω στα πράγματα που δεν τον εκφράζουν, θέλοντας να απέχει από ό,τι του μαγκώνει την ψυχή. Οι μηνύσεις θα έπεφταν βροχή από τους ‘καθωσπρέπει’ ανθρώπους και οργανισμούς, αν η ευστροφία των μελών των «Αγάμων Θυτών» δεν τους οδηγούσε στα μονοπάτια της αρχαίας ελληνικής γλώσσα που τους έσωσε. Είναι «Άγαμοι» όντες έξω από συμβιβασμούς ( θυμάστε το ‘αβγό’ του Μουρσελά;) και είναι «Θύται» γιατί τη ‘‘λένε’’. Με ‘όπλο’ τους την οξύνοια, ταρακουνούν χωρίς να προσβάλλουν και χωρίς να χτυπούν κάτω από τη ζώνη!

«Για να πεις τα πράγματα με το όνομα τους, έχεις να επιλέξεις ανάμεσα στο δρόμο της ευθείας και του ελιγμού» λέει ένα από τα ιδρυτικά μέλη των «Αγάμων Θυτών» ο Στάθης Παχίδης. «Το ζητούμενο για μας είναι ο ελιγμός, ο οποίος κάποιες φορές, είναι πολύ πιο φαρμακερός από την ευθεία. Στη δική μας περίπτωση έχουμε, όμως, μία μέριμνα: να μη θίξουμε και να μην χτυπήσουμε, όπως λέμε, κάτω από τη ζώνη. Βέβαια, το θέμα είναι πού τοποθετεί κάποιος τη ζώνη, ας μην ξεχνάμε ότι σήμερα υπάρχουν και τα χαμηλοκάβαλα παντελόνια! Το όριο, λοιπόν, στη σάτιρα μπαίνει αναλόγως της αισθητικής και του γούστου του καθενός που το διαχειρίζεται. Αυτό είναι μέσα στις επιδιώξεις των «Αγάμων», δηλαδή θέλουμε να έχουμε κάποια υψηλά καλλιτεχνικά στάνταρτ. Το να μην αγγίξουμε το λαϊκισμό είναι το στοίχημα των 20 χρόνων. Με βασικό μας πνεύμα τον αυτοσχεδιασμό και την οξυδέρκεια, στο κλίμα μπαίνουν και οι νέοι, γιατί δεν γίνεται να μην συγκεράσουμε τις δύο ηλικίες και να μην μοιραστούμε ό,τι έχουμε στα χέρια μας».

Η παρέα, λοιπόν, των παλιών συμμαθητών που πάντοτε εμπλουτίζονται από το νέο αίμα, στις 18/10 συμπλήρωσε τα 20 χρόνια της και έχοντας την εμπειρία και την πείρα του ενηλικιωμένου ανθρώπου ξαναχτυπά με το μότο: «Ή σαρκάζουμε ή βουλιάζουμε». Δεν θέλουν συστάσεις. Αποτελούν ό,τι πιο κορυφαίο διαθέτει η Ελλάδα σε επίπεδο μουσικο-θεατρικής παράστασης. Στην κλασσική παρέα των Ιεροκλή Μιχαηλίδη, Δημήτρη Σταρόβα, Ρούλας Μανισάνου, Στάθη Παχίδη και Χρήστου Μητρέντζη μπαίνουν επιτυχώς και αυτοσαρκαστικώς οι, επίσης, αγαπητοί Ταξιάρχης Χάνος, Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, Γιώργος Χρυσοστόμου, Χρύσανθος Καγίας, Ελευθερία Κόμη και οι Cabaret Balkan με τις ανατρεπτικές μουσικές.

Οι «Άγαμοι» αποτελούν τη διαφορετική ματιά στο χώρο της τέχνης- αποφεύγω σκοπίμως τον όρο ‘εναλλακτικοί’, γιατί μου θυμίζει ψευτο-κουλτούρα. Είναι γνήσιοι, αυθεντικοί, άνθρωποι της πιάτσας, με ευαισθησία, με διεισδυτικό βλέμμα, με δηκτικό χιούμορ που ταρακουνά, με σεβασμό στην Ιστορία και στις αξίες, με πίστη στην ανθρωπιά, στην προσωπική ευθύνη και στη συλλογικότητα, με θλίψη για την αποξένωση των ανθρώπων και τον κοινωνικό κατακερματισμό, με ευθύνη στο σύνολο και αυτοπειθαρχία. Κάποιες φορές είναι και προφητικοί: δικός τους και ο χαρακτηρισμός του Μιχάλη Χρυσοχοϊδη ως υπουργού ΠΡΟ.ΠΟ. Οι «Άγαμοι» έχουν ανακατευτεί με τα προβλήματα της κοινωνίας, των νέων, της εργατιάς, των ηλικιωμένων. Εμβληματική η παρουσία της αθώας συνταξιούχου παρατηρήτριας γιαγιάς Ζαφείρως που σχολάζει από κάτω.

«Έχουμε ευθεία σάτιρα προς τους πολιτικούς» επισημαίνει ο Στάθης. «Οι πολιτικοί ως πρόσωπα στην Ελλάδα είναι το αναγκαίο κακό. Είναι πρόσωπα δικά μας. Είναι ένα είδωλο στον καθρέφτη μας, δεν είναι κάτι διαφορετικό από εμάς. Έχουμε και τους άξιους και τους ανάξιους. Μην ξεχνάμε ότι είμαστε όλοι μέσα στο καζάνι, εμείς ζητήσαμε ρουσφέτι. Αυτό που ενοχλεί ιδιαίτερα από τα μέτρα που έχουν ληφθεί, είναι το γεγονός ότι πρέπει ντε και καλά να πειστούμε πως είμαστε συνένοχοι. Δεν είμαστε συνένοχοι, αλλά δεν είμαστε και αμέτοχοι. Το ζητούμενο είναι να κάνουμε την όποια προσπάθεια και θυσία, αλλά από πίσω να υπάρχει και ένα δίκαιο. Γι αυτό το δίκαιο δεν είναι πεπεισμένος ο κόσμος. Δεν υπάρχει η αίσθηση της δικαιοσύνης στην κοινωνία. Και σε πρώτη φάση, λοιπόν, πρέπει να μετρήσουμε τους εαυτούς μας και να ξαναβρεθεί η αξία της Δικαιοσύνης για να μην εκτραπούν τα πράγματα και οδηγήσουν στην τυφλή βία.».

Οι «Άγαμοι» λειτουργούν με το περίφημο «Αεί παις!»… Δεν παίρνουν και πολύ στα σοβαρά τους εαυτούς τους, για αυτό και αυτολογοκρίνονται. Διαθέτουν τρυφερότητα, καθαρότητα ματιάς, ποιότητα, σεβασμό στο κοινό, ενθαρρύνουν τη συμμετοχή του και στηρίζονται συχνά-πυκνά στο απρόβλεπτο στοιχείο, όπως τα παιδιά.

Τους «Αγάμους» δεν θα πεις ότι τους ερωτεύεσαι. Τους «Αγάμους» τους αγαπάς. Γιατί ό,τι ερωτεύεσαι ξεφουσκώνει, ξεθυμαίνει, χάνεται κάποια στιγμή, μπορεί και να μισηθεί. Ό,τι αγαπάς το φροντίζεις, το προστατεύεις, το σέβεσαι, το εκτιμάς, το αφήνεις να μεγαλώσει και να ωριμάσει, όπως εκείνο επιθυμεί. Και οι «Άγαμοι» έχουν τη δική τους θέση στην καρδιά μας γιατί μας κάνουν να γελάμε, να συγκινούμαστε, να προβληματιζόμαστε, να βλέπουμε τα λάθη μας και να ξαναβρίσκουμε το δρόμο μας. Με χιούμορ, σεβασμό και ευγένεια…

Καλώς ήρθατε κοντά μας και φέτος, φίλοι μας…

*Από τις 29/10 και κάθε Παρασκευή και Σάββατο στο «Ζυγό», στην Πλάκα- Κυδαθηναίων 22.

"Πίσω από το τζάμι" του Γιάννη Παπαϊωάννου-συνέντευξη στον ΠΑΛΜΟ 99.5

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Μια ζωή «Πίσω από το τζαμί» πέρασε ως ηχολήπτης ο Γιάννης Παπαϊωάννουκαι καταγράφει τις αναμνήσεις μια ολόκληρης εποχής στο βιβλίο του με τίτλο «Πίσω από το τζάμι» των εκδόσεων «Θαλασσί». Περιλαμβάνει σιντί με ανέκδοτες ηχογραφήσεις από το στούντιο της δισκογραφικής εταιρείας Columbia από την Χαρούλα Αλεξίου, το Στέλιο Βαμβακάρη, τον Ξυδάκη, Μπιθικώτση, Καζαντζίδης, Αγγελόπουλο, Σπανό. Στο βιβλίο καταγράφονται προσωπικές ιστορίες του Γιάννη Παπαϊωάννου από καλλιτέχνες όπως Τσιτσάνης, Χατζιδάκις, Θεοδωράκης, Αλεξίου, Νταλάρα, Διονυσίου. Χορηγός επικοινωνίας του βιβλίου είναι ο ΠΑΛΜΟΣ, ο οποίος την Κυριακή θα φιλοξενήσει τον κ Παπαϊωάννου στις 12:00μμ.

Ο Οδυσσέας Ιωάννου 17/10 στον "ΠΑΛΜΟ 99.5"

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Στιχουργός αμέτρητων αγαπημένων μας τραγουδιών (σύγχρονος ποιητής;), αρθρογράφος στο www.protagon.gr, συγγραφέας, από τους λίγους άριστους γνώστες των ραδιοφωνικών δρώμενων της Ελλάδας, τέως Διευθυντής Προγράμματος του "Μελωδία fm", αιρετικός ως άνθρωπος και ... μπαμπάς, ο Οδυσσέας Ιωάννου θα φιλοξενηθεί στον "ΠΑΛΜΟ 9......9.5" την Κυριακή 17 Οκτωβρίου στις 12:30μμ και στην εκπομπή της Τζίνας Δαβιλά. Μπορεί μια συζήτηση με τον πολυδιάστατο Οδυσσέα να έχει αφετηρία, σίγουρα, όμως, δεν γνωρίζει κάποιος πού θα οδηγήσει και ποιες αλήθειες θα αποκαλύψει...Ζωντανά: www.palmos-fm.gr

Λύσεις με ψιλά γράμματα" της Τζίνας Δαβιλά ( πηγή: www.protagon.gr)

Λύσεις με ψιλά γράμματα

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

"Σπιναλόγκα: τόπος διαρκούς μαρτυρίου" της Τζίνας Δαβιλά

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Ποια είναι η μεγαλύτερη σκληρότητα; Εκείνη που βιώνει κάποιος, όταν χτυπιέται από τη μοίρα του ή η λησμονιά; Πότε παύει να υπάρχει κάποιος; Όταν πεθαίνει μια φορά ή όταν οι άλλοι τον έχουν ξεχασμένο, ενώ ζει; Βιώνει δηλαδή ένα ζωντανό θάνατο;

Αυτή είναι η ιστορία της Σπιναλόγκας, του νησιού των λεπρών που η αγγλίδα Χίσλοπ  – ή μήπως κατ επιλογή ελληνίδα; - ξέθαψε από τα συντρίμμια της ανέγγιχτης σχεδόν πρόσφατης Ιστορίας μας. 1939-2001. Άνθρωποι καταδικασμένοι σε ζωντανό θάνατο από τύχη (;) βίωσαν ό,τι σκληρότερο: τον ξεριζωμό και  τη λησμονιά. Μήπως όμως τελικά ήταν περισσότερο τυχεροί μέσα στην ατυχία τους; Μήπως η σκληρότητα της ζωής και η ασθένεια τους έδωσε τη δύναμη και τη διαύγεια να δουν την πραγματική ζωή; Όπως αυτή βιώνεται μέσα από το χρόνο που εν γνώσει τους κυλά αντίστροφα και μέσα από την ελπίδα που δεν έχει άλλα περιθώρια, παρά να γεννηθεί.

Ο Μιρέλλα Παπαοικονόμου, ο Στέλιος Μάινας, ο Αιμίλιος Χειλάκης, η Γιούλικα Σκαφιδά και ο Ορφέας Αυγουστίδης καταθέτουν τις δικές τους εμπειρίες και τα προσωπικά τους ‘μαθήματα’ , όπως τα βίωσαν από τα γυρίσματα της Σειράς «Το νησί» και όπως τις κατ΄’εγραψαν στον ΠΑΛΜΟ 99.5» και στο ειδικό αφιέρωμα στην τηλεοπτική προβολή του Mega. .

Με το «Νησί» εξελίσσεται η ηθογραφία και το ψυχογράφημα αρκετών δεκαετιών. Το μήνυμά του κατά τη σεναριογράφο Μιρέλλα Παπαοικονόμου – η Μιρέλλα της καρδιάς μας-  είναι «η απίστευτη δύναμη της αγάπης που νικά τα πάντα. «Το νησί» είναι γενναιόδωρο σε καθετί, σέβεται το θεατή και αποτελεί την αξιοθαύμαστη ιστορία των ανθρώπων που πάλευαν να ζήσουν την κάθε στιγμή και να ξαναρχίσουν τις ζωές τους. Το πιο φρικτό σημείο της ιστορίας είναι οι ακρωτηριασμοί, το στίγμα και ο ξεριζωμός των ανθρώπων από τις αγκαλιές των δικών τους. Από τη μια στιγμή στην άλλη τους πήγαιναν στο μέρος που ήταν οι μελλοθάνατοι, και παρ όλο αυτά, είχαν το κουράγιο να ζήσουν. Και μείς σήμερα έχουμε πρόβλημα γιατί δε μου κάτσε αυτό ή εκείνο. Το μάθημα από «Το νησί» είναι να δεις τη ζωή σου από άλλη οπτική. Ξεχάσαμε τους διπλανούς μας,  να κοιτούμε τους άλλους τα μάτια, να αγκαλιάζουμε να αγαπάμε» καταλήγει η Μιρέλλα Παπαοικονόμου.

«Αυτός ο τόπος εξορίας και κοινωνικής απομόνωσης έχει λειτουργήσει καταλυτικά σε όλους τους συντελεστές», ομολογεί ο πρωταγωνιστής της σειράς Στέλιος Μάινας. Άνθρωπος, οξυδερκής, ενεργητικά ευαίσθητος και σεμνός κάνει το δικό του μακρύ ταξίδι μέσα από την υπερπαραγωγή του  Mega που όμοια της δεν έχει ξαναδημιουργήσει η ελληνική τηλεόραση. «Ο εγκλεισμός και η απομόνωση από την πόλη της κοινωνίας, είναι το σκληρότερο σημείο της Σπιναλόγκας. Ωστόσο, η αρρώστια εξανθρωπίζει, γιατί δίνει τον τόνο της προσωρινότητας  και του περαστικού από τη ζωή. Σ΄αυτό το νησί των μελλοθανάτων υπήρχε η αγάπη για τη ζωή, η ζωή που ψάχνουν να τη βρουν στην τελευταία της ρανίδα. Σήμερα κυνηγάμε στόχους τη στιγμή που οι στόχοι είναι δίπλα μας. Η βλακεία μας σήμερα είναι να νομίζουμε ότι είμαστε κάτι σπουδαίο και αυτή η βλακεία είναι μη αντιμετωπίσιμη» λέει φιλοσοφώντας ο Στέλιος Μάινας.

«Ένα παράπονο έχω, δε μου έδωσαν να κάνω ένα λεπρό να το ευχαριστηθώ» μου λέει ο Αιμίλιος Χειλάκης χαριτολογώντας, ο οποίος με ευθύ τρόπο και δημιουργώντας εικόνες συνεχίζει: «Η επαφή μου με το νησί των λεπρών μού αποκάλυψε  ότι τα ωραία λουλούδια μπορούν να φυτρώσουν και μέσα στο μπετόν. Η ζωή βρίσκει το δρόμο της. Αν επισκεφθείς τη Σπιναλόγκα, θα δεις ένα νησί- φρούριο σε μια απόσταση μισό χλμ από κει που εκτυλίσσεται η κανονική ζωή. Και κει συναντάς μια δύναμη, που όσο την πλησιάζεις μέσω του δράματος, τόσο κατανοείς πόσο  τεράστια είναι… Και αναρωτιέσαι τι συμβαίνει, όταν ένας άνθρωπος που είναι φυλακισμένος σ΄ ένα τόπο, παρακολουθεί από απέναντι κάποιον που ξυπνάει και κοιμάται φυσιολογικά…»

Το νέο αίμα της σειράς, η εξαίρετη (όχι μόνο για το ταλέντο της, αλλά και για τη σεμνότητά της) Γιούλικα Σκαφιδά που θα υποδυθεί την κόρη των Κατερίνα Λέχου - Στέλιου Μάινα, έχει πάρει το δικό της μάθημα από την επαφή της με το «Νησί»: «Έχει αξία και μοναδικότητα η κάθε στιγμή που ζω, αυτό έμαθα. Όταν βιώνεις τη δύναμη και την ελπίδα των αποκλεισμένων από κάθε μορφή ζωής  αναρωτιέσαι:  έχω εγώ παραβλήματα; Δεν είναι κακό να κάνουμε μια ενδοσκόπηση και μια στροφή προς τα πίσω για να θυμηθούμε τι κατακτήσαμε, πού ήμασταν και πού πηγαίνουμε…Για να δώσουμε αξία και να κατανοήσουμε ότι η δύναμη του ανθρώπου είναι οι άλλοι άνθρωποι» ομολογεί η Γιούλικα.

«Το πιο σημαντικό για μένα είναι το ότι θα μάθει ο κόσμος πολλά στοιχεία για αυτό το πρόσφατο και νωπό κομμάτι της ιστορίας της Ελλάδας. Είναι ενδιαφέρον, συγκινητικό και σοκαριστικό. Με όλα αυτά που διαδραματίστηκαν τα τελευταία 60 χρόνια, θα πρέπει να ξανασκεφτούμε, αν πρέπει να μιλάμε σε αυτή τη χώρα για πολιτισμό», μού λέει προβληματισμένος και με καυστικότητα ο επίσης νέος ηθοποιός Ορφέας Αυγουστίδης.

Άραγε πόσο δίκιο έχει; Πόσα πράγματα γυαλίζουν και θαμπώνουν το βλέμμα; Και πόσα πανάκια και υπομονή χρειάζονται για να τρίψουμε τη θολούρα μας.

«Το Νησί» έχω τη βεβαιότητα ότι έρχεται στην ελληνική τηλεόραση την κατάλληλη στιγμή. Διαθέτει το κλειδί που θα ανοίξει όχι μόνο την κλειδωμένη καγκελόπορτα της Σπιναλόγκας, αλλά και της ανθρωπιάς που έχει καταχωνιαστεί βαθιά. Στην αθέατη πλευρά, υπάρχει και αχνοφέγγει… Θέλει λίγο χρόνο βέβαια για να ξαναλάμψει… Αλλά δε βαριέσαι… και η Σπιναλόγκα περίμενε 70  να τη θυμηθούμε… δε χάθηκε, είναι εκεί …

"Ενας χρόνος protagon" του Σταύρου Θεοδωράκη ( πηγή: www.protagon.gr)

Ενας χρόνος protagon

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Υπάρχουν πολλά πράγματα που αντιπαθώ στη δημοσιογραφία. Ευτυχώς, όμως, ακόμη δεν είναι περισσότερα από αυτά που συμπαθώ. Αντιπαθώ ας πούμε αυτούς που έχουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους. Παραθυράτο είδος κυρίως. Aντιπαθώ τους δημοσιογράφους της κλάψας και της μιζέριας. Μιλούν για να σου πουν ή ότι θα πεινάσεις ή ότι θα αρρωστήσεις. Πολύ ψηλά στη λίστα της αντιπάθειας είναι και οι πατριδολάγνοι. «Οι ξένοι πρέπει να μας πληρώνουν γιατί είμαστε Έλληνες και όταν εμείς κάναμε συμπόσια αυτοί έτρωγαν βελανίδια». Υστερα έχουμε κι εμείς τους λαϊκιστές μας - «Η πλειοψηφία (των γκάλοπ) έχει πάντα δίκιο» κλπ κλπ. - όπως έχουμε και τους δημοσιογράφους-υπαλλήλους («ό,τι πεις εσύ αφεντικό»). Υπάρχει, επίσης και η κατηγορία των δημοσιογράφων που λατρεύουν τις συνομωσίες...

Περισσότερο όμως από όλους αντιπαθώ τους δημοσιογράφους που ζουν και αναπαράγουν την άγνοια. Αν το καλοσκεφθείς, αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα στη δημοσιογραφία σήμερα. Ότι οι περισσότεροι δημοσιογράφοι έχουμε πάψει να ερευνούμε και να εξηγούμε τα γεγονότα και έχουμε παραδοθεί στη απλοϊκότητα. Και αυτή την άγνοια και την απλούστευση ήρθε να κοντράρει στο διαδίκτυο το protagon.gr.

Δημιούργημα ανθρώπων που έχουν δουλέψει ή συνεχίζουν να δουλεύουν σε πολλά και διαφορετικά Μέσα χωρίς όμως να έχουν απορροφηθεί από αυτά. Μυαλά δηλαδή που έχουν κρατήσει την αυτονομία τους. Όσο μπόρεσαν τέλος πάντων. Το μεσημέρι σήμερα συμπληρώνεται ένας χρόνος ζωής του protagon.gr. Ξεκινήσαμε στις 13 Οκτωβρίου του 2009, Τρίτη και δεκατρείς, με σκοπό να πούμε «ιστορίες για να σκεφτόμαστε διαφορετικά». Δεν το πετύχαμε πάντα αλλά τις περισσότερες μέρες, στα περισσότερα γεγονότα το πετύχαμε. Αποτέλεσμα είναι το protagon.gr να έχει εκατοντάδες χιλιάδες φίλους και να είναι «παρών» σε όλες τις συζητήσεις και όλες τις παρέες.

Αυτές τις μέρες στους υπολογιστές των συνεργατών μας διεξάγεται μια μάχη. Προσπαθούμε να κάνουμε το protagon.gr ακόμη πιο διαφορετικό ακόμη πιο ενδιαφέρον. Το τι θα καταφέρουμε, θα το δείτε το Σάββατο 13 Νοεμβρίου – δεκατρείς μήνες μετά την έναρξή μας – στους δικούς σας υπολογιστές. Τότε θα παρουσιαστεί το νέο protagon.gr. Με ιστορίες για να σκεφτόμαστε ακόμη πιο διαφορετικά και νέες ιδέες για ακόμα πιο στενή συνεργασία μαζί σας. Διότι η δική σας ανταπόκριση στις προσπάθειές μας είναι η δύναμή μας απο την πρώτη μέρα και σε αυτήν θα συνεχίσουμε να επενδύουμε.

Σας ευχαριστούμε.

Η διάσωση των μεταλλωρύχων στη Χιλή

Καταργήστε τα βιβλία της Ιστορίας" της Τζίνας Δαβιλά -πηγή : www.protagon.gr

Αφορμή για το παρόν κείμενο στάθηκε το πρόσφατο άρθρο του Δημήτρη Καμπουράκη περί παλιού μνημονίου. Συγκλονιστικό για πολλούς λόγους.

Προτού μπω στο θέμα θα ήθελα να θυμίσω και φαντάζομαι ότι θα συμφωνήσετε, ότι όποιος γνωρίζει Ιστορία, μπορεί να έχει σαφή εικόνα όχι μόνο για το παρελθόν αλλά και για το μέλλον. Επιπλέον, δύναται να αποφύγει τις κακοτοπιές. Παρακολουθώ την Ιστορία, όπως καταγράφεται στα σχολικά βιβλία. Παρατηρώ, λοιπόν, ότι από την τετάρτη δημοτικού η ύλη επαναλαμβάνεται. Δηλαδή, Δ΄ Δημοτικού: η αρχαία ελληνική ιστορία, ελληνιστικοί χρόνοι, Μέγας Αλέξανδρος. Ε΄ Δημοτικού: Χριστιανική ιστορία, Βυζάντιο, Μεσαίωνας. ΣΤ΄ Δημοτικού: Διαφωτισμός, 1821, 1922, 1940. Και άντε ξανά ο ίδιος κύκλος στις τρεις τάξεις του Γυμνασίου και μια τελευταία φορά για να τα εμπεδώσουμε στις τρεις τάξεις του Λυκείου. Η ύλη εμπλουτίζεται απλώς ως προς τις πηγές και τις φωτογραφίες, η βάση όμως είναι η ίδια.

Η επανάληψη είναι η μητέρα της μαθήσεως, λένε. Δεκτό. Το κακο γράψιμο όμως είναι ο πατέρας και η μητέρα της αδιαφορίας και της απέχθειας, συμπληρώνω. Και αναρωτιέμαι: γιατί τόσα και τόσα βιβλία τυπώνονται χρόνια τώρα για το μάθημα της Ιστορίας και έχουν τόσο έντονα χάλια, τόσο κραυγαλέα χάλια; Ποιος είναι ο στόχος; Μήπως να μην μάθει ιστορία ο Έλληνας; Μήπως για να μείνουν αμόρφωτοι οι νεώτεροι που είναι το πιο καλό υλικό; (Επιτρέψτε μου: όποιος δε γνωρίζει Ιστορία, είναι εύκολα διαχειρίσιμος). Αν βγείτε στο δρόμο και ρωτήσετε τι γνωρίζουν για τον Εμφύλιο, ας πούμε, μάλλον θα απογοητευθείτε! Όταν πέρυσι προβλήθηκε η ταινία «Ψυχή Βαθιά» του Παντελή Βούλγαρη για το Γράμμο και το Βίτσι, ένας φίλος δημοσιογράφος μού είπε: «Μα δεν είπε και τίποτα. Παρουσίασε τα γεγονότα πολύ light συγκριτικά με την πραγματικότητα. Μαρτυρίες αναφέρουν ότι έβγαζαν το μάτι του σκοτωμένου αδελφού και το έδιναν στο ζωντανό αδελφό να το φάει! Έλληνες! Άνθρωποι του ίδιου τόπου!».

Τόση σκληρότητα, λοιπόν; Από τον Έλληνα; Πού είναι κρυμμένες αυτές οι αλήθειες; Πού γράφονται, αλήθεια; Πότε μπορεί κάποιος να τις κοινωνήσει; Από ποια πηγή; Γιατί δε λέγονται αυτά στα σχολικά βιβλία; Ποια συμφέροντα εξυπηρετούν; Και γιατί όσοι συγγράφουν τα σχολικά βιβλία λένε μισές αλήθειες, μασημένες κουβέντες και περνούν εθνικιστικά μηνύματα; Ποιοι από μας γνωρίζουμε τα παραμυθητικά στοιχεία της Ιστορίας; Είμαστε άραγε ως λαός τόσο φιλήσυχος ή εν τέλει γουστάρουμε άμα λάχει και το σαματά; Στην τελική, μαθαίνουμε Ιστορία στα μαθητικά μας χρόνια ή δουλευόμαστε;

Το 1930 ο Αλέξανδρος Δελμούζος σε εισήγησή του στην πρώτη Βαλκανική Διάσκεψη, αναφερόμενος στο μάθημα της Ιστορίας έλεγε ότι πρέπει να αποκτήσουμε σφαιρικότητα και καθολική γνώση μαθαίνοντας όχι μόνο την ιστορία του τόπου μας, αλλά και των άλλων λαών. Την αληθινή Ιστορία που απέχει από την υπερτίμηση του εαυτού μας και την υποτίμηση και περιφρόνηση των γειτονικών λαών. «Πρέπει να λείψει, έλεγε, η αποκλειστικότητα, η μονομέρεια και ο υποκειμενισμός». Και δεν έμενε εκεί. Πρότεινε να μαθαίνουμε τις ξένες γλώσσες και να μελετάμε και την ξένη Λογοτεχνία. Όχι έτσι όπως γίνεται σήμερα, αποσπασματικά και πηδώντας σαν χαριτωμένες πεταλουδίτσες από τον ένα στον άλλο συγγραφέα χωρίς στην ουσία να γνωρίζουμε κανένα. Πρότεινε να βλέπουμε με σοβαρότητα τις ιδιαιτερότητες κάθε λαού και να τις συγκρίνουμε με τις δικές μας . Μόνο τότε θα μιλάμε για ένα καθολικό Ανθρωπισμό, που θα ξεκινάει από όλους και θα απευθύνεται σε όλους ανεξαιρέτως.

Σχεδόν 100 χρόνια μετά παραμένουμε στο ίδιο θολωμένο τοπίο. Είμαστε ημιμαθείς, εξυπνάκηδες, τσαμπουκάδες, εύθικτοι και παραπονεμένοι. Αιωνίως παραπονεμένοι με σημαία τη μιζέρια μας. Γκρινιάρηδες για την κακή μας τύχη και την αδικία των άλλων σε βάρος μας. Και εμείς, οι τέλειοι!

Ακούγονται από την Υπουργό Παιδείας διάφορες τροποποιήσεις που θα αφορούν στα σχολικά μαθήματα. Να κάνω μια ανατρεπτική πρόταση; Αφού ούτως ή άλλως δεν υπάρχει στόχος να ειπωθεί η αλήθεια ή να παρουσιαστεί η πραγματικότητα στους νέους πολίτες, γιατί δε σταματά η εκτύπωση των βιβλίων για το μάθημα της Ιστορίας; Αμόρφωτοι έτσι, αμόρφωτοι και αλλιώς! Συμφέρει τους πάντες και σε δύσκολους καιρούς ας μη γίνουν σπατάλες για άχρηστα εγχειρίδια, για να μην πω εγ-χοιρίδια, όπως είχα διαβάσει κάπου εύστοχα. Η υπόσταση του μαθητή αλλά και του Έλληνα πολίτη γενικότερα, δεν είναι σεβαστή! Τουλάχιστον μην τον αναγκάζετε, όποιοι υπεύθυνοι, να νοιώθει βλάκας και να εξελιχθεί σε τέτοιος. Δεν έχετε ακούσει ότι η βλακεία είναι επικίνδυνη;

Κυριακή στους "Πρωταγωνιστές" με το Σταύρο Θεοδωράκη

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=80

Ο διωγμός των Τσιγγάνων

Στις 10 Οκτωβρίου του 1944, στις 12 τα μεσάνυχτα, με εντολή του Χίτλερ 800 παιδιά τσιγγάνικης καταγωγής, ηλικίας από 8 – 18 χρόνων, θανατώθηκαν στους θαλάμους αερίων του Άουσβιτς. Εξήντα έξη χρόνια μετά, οι Tσιγγάνοι της Ευρώπης ζουν μικρούς και μεγάλους διωγμούς τους οποίους και θα παρουσιάσουν οι «Πρωταγωνιστές» την Κυριακή 10 Οκτωβρίου, στις 11.40 το βράδυ. Οι δημοσιογράφοι των «Πρωταγωνιστών» στην προσπάθειά τους να κατανοήσουν τις συνήθειες των σκηνιτών αλλά και για να καταγράψουν τα προβλήματά τους, πέρασαν μια εβδομάδα στον νέο καταυλισμό που δημιούργησαν πρόσφατα στο Σοφό Ασπροπύργου 150 οικογένειες Τσιγγάνων. Γυναίκες και άντρες του καταυλισμού αφηγούνται στην κάμερα των «Πρωταγωνιστών» πως ζουν κυνηγημένοι εδώ και μια εικοσαετία από τη μια περιοχή του Ασπροπύργου στην άλλη. Η τελευταία εκδίωξή τους έγινε στις αρχές Αυγούστου, όταν η δημοτική αστυνομία του δήμου μαζί με μπουλντόζες ισοπέδωσαν τον καταυλισμό τους στη θέση Ψάρι. Ο Σταύρος Θεοδωράκης επισκέφθηκε και το 12ο Δημοτικό Σχολείο Ασπροπύργου όπου φοιτούν αποκλειστικά παιδιά Τσιγγάνων και συνομίλησε με τους μαθητές αλλά και με τον διευθυντή του Αλέξη Κουτρουβέλη ο οποίος μαζί με άλλους τρεις νεαρούς δασκάλους προσπαθεί εδώ και έναν χρόνο να μάθει γράμματα στα παιδιά των Ρομά.

"Πού πας κυρά μου με το τέρας;"

Που πας κυρά μου με το τέρας;

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Έχω ένα φιλαράκι που μου έστειλε τις προάλλες το εξής μήνυμα: «μου λείπει απ τα κείμενα σου ο σαρκασμός του προφορικού σου λόγου…».

Για τους φίλους μου, όλα και όλα! Πολλά δε σηκώνω. Και άπαξ μου το επεσήμανε ο Στάθης, υποτάσσομαι. Δεν είναι τυχαία περίπτωση ανθρώπου, επαναλαμβάνω ανθρώπου, όχι ατόμου. Πού θα κρυφτώ μετά δεν ξέρω, αλλά έχει ο Θεός, ο ΠΑΛΜΟΣ και το protagon.gr.

Συνήθως έχω τα παραθύρια της τιμημένης μου ‘‘Ferrari’’ ανοιχτά. Και το ραδιόφωνο παίζει δυνατά, εγώ δεν το καταλαβαίνω, ούσα (!) και λίγο κουφή, και τραγουδώ! Κάποια στιγμή μάλιστα πριν από χρόνια άκουσα κάτι χειροκροτήματα από ένα ζευγάρι γύρω στα 60 υποχρεωτικώς ακροατές μου από το διπλανό αυτοκίνητο, που με έκαναν χάζι. Τραγουδούσα Απουριμάκ με Θαλασσινό «Άμα τη δεις να μην ντραπείς και φίλα την στο στόμα..». Ως ‘‘μεγάλη σταρ’’ δεν πτοήθηκα, τους ευχαρίστησα μ’ένα χαμόγελο μέχρι τ’αυτιά και συνέχισα. Έκτοτε, προτού αρχίσω να τραγουδώ, κοιτώ δίπλα μου έτσι για να ξέρω ποιον ταλαίπωρο θα πάρει σβάρνα η φωνάρα μου και να κόψω φάτσα για να προφτάσω την πιθανή εκτόξευση γιαουρτιού...

Ο,τι πιο γελοίο έχω συναντήσει είναι 25χρόνη νεαρά άντε 30, με τζιπάρα ή coupe BMW, MERCEDES ή AUDI. Την κοιτώ. Βαμμένο κατράμι το μαλλί, με μάσκα γυαλί ( δε βλέπω αν φορά και παντελόνι Lee ), ύφος μοιραίας ( φτου να πάρει, δεν είδα το βλέμμα…), τσιγάρο επιδεικτικά στα δάχτυλα με το ψεύτικο νυχάκι που έχει και στρασάκια και… απτόητη σε ό,τι συμβαίνει.

«Μην είσαι beech-άρα» λέω μέσα μου, «μπορεί να είναι αυθεντικό το ον. Δες και την πινακίδα του αυτοκινήτου. Αν είναι Αθηναϊκή, Σαλονικιώτικη κλπ. υπάρχει λόγος, είναι ασφάλεια το μεγάλο αυτοκίνητο». Έλα, όμως που δεν… Είναι ΡΟΝ.
«Μπορεί να είναι ΟΔΗΓΟΣ, όχι απλή χειρίστρια. Να γουστάρει το καλό αυτοκίνητο», ξαναλέω μέσα μου. «Άντε πια στην ευχή με την γκρίνια σου. Όλα στραβά τα βλέπεις», με μαλώνει η φωνή της συνείδησής μου.

Πρέπει, όμως, να τσεκαριστεί το «οδηγός» ή το «χειρίστρια». Λέω θα το κάνω. Ανάβει πράσινο. Όπως είμαι δίπλα της από τα δεξιά της, βγάζω φλάς αριστερά και της βγαίνω λίιιιιιγο πιο μπροστά. Ξεκινά το 25χρόνο ‘μοιραίο’ θηλυκό με γκαζιά και ύφος, δεν ελέγχει εννοείται ούτε δεξιά (δεν ήταν και υποχρεωμένη εδώ που τα λέμε, αλλά ο οδηγός ελέγχει τα πάντα αβίαστα), ούτε αριστερά ελέγχει (είναι σύνηθες να περνούν με κόκκινο στο συγκεκριμένο φανάρι του κάθετου δρόμου, απειρία της χρεώνω εδώ), τρομάζει μόλις βλέπει τη θρυλική μου «Ferrari» είναι και επιβλητική (!) – στάκα ένα 1000άκι έχω, μην τρελαθούμε τελείως, - κορνάρει μανιασμένα (άλλη μπούρδα οδικής συμπεριφοράς των Ελλήνων), ανοίγει εξαγριωμένο το 25χρόνο το ηλεκτρικό παράθυρο και μου κουνάει το χέρι ως αρχι-κατινάρα : «Πού πας μωρή; Είσαι τρελή;» ξεφωνίζει μέσα από την τζιπάρα της. «Ναι», της απαντώ με χαμόγελο πλατύ.

«Να σε πάνε στη Λέρο μωρή καρ..λα» μου πετάει στα μούτρα, γκαζώνει και φεύγει.
Έχω ένα χαμόγελο σαν του Jim Carrey στη «Μάσκα», διότι έχει επιβεβαιωθεί η αρχική μου εκτίμηση. Άξεστο, ακαλλιέργητο, αύθαδες και υπεροπτικό πλάσμα που με τα λεφτά του μπαμπά, του γκόμενου ή του συζύγου μπουκάρει στην αυτοκινητάρα και το παίζει μούρη. Έχει το ύφος της ξιπασμένης νεόπλουτης, που δεν έχει παλέψει για τίποτα, δεν έχει προσπαθήσει για τίποτα. Με τους κόπους άλλων χαίρεται. Και από πάνω ανοίγει και τον βαμμένο με channel –υποθέτω- στόμα της (θου κύριε, φύλαττε τω στόματί μου) για να επιβεβαιωθεί η αναίδεια. Πόσο θράσος… πόση ξετσιπωσιά και ψευτιά…

Ο πατέρας μου, όταν ήμουν πιτσιρίκι, αλλά και αργότερα, μού’ λέγε: «Στα πόδια σου. Δε θα στηριχτείς σε κανένα. Ό,τι κάνεις, θα το κάνεις μόνη σου. Για να το εκτιμήσεις και να έχει αξία».

Η περίπτωση της νεαράς δεν είναι η μοναδική. Πανελλαδικώς, ‘μηδενικά’ μετατράπηκαν σε ‘νούμερα’ και καμαρώνουν σαν τα πλουμιστά παγώνια (δεν είναι δικό μου αυτό το ευφυές, το διάβασα σε κεντρικό τοίχο της πόλης πριν από μερικά χρόνια: «το lifestyle είναι μαγικό. Κάνει τα μηδενικά νούμερα!», αλλά κάποιος πολύ… ξενερουά τύπος το έσβησε!).

Μα την αλήθεια, από τα πιο αυθεντικά στην ψεύτική εποχή μας συμβάντα, μου φαίνονται τα ανώνυμα γκράφιτι. Τα κάνω πολύ κέφι. Είναι τόσο αιρετικά, λένε αλήθειες που σφάζουν με το ‘βαμβάκι’. Αφού η αλήθεια πονάει να ειπωθεί, ας γραφτεί πάνω σε παρατημένους μαντρότοιχους. Ούτως ή άλλως θα τη διαβάσει, όποιος αντέξει…

(Για το φιλαράκι μου, τον Στάθη Π.)

Μελεκούνι για Guinness!

Μελεκούνι για Guinness!

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57